Qwerty rozlokował się w wynajętym pokoju hotelowym na obrzeżach Dockyards. Zadbał o to, żeby wszystkie okna były zasłonięte. Chciał jeszcze wyjść na zewnątrz, a nie wiedział, kiedy wróci. Nie chciał nad świtem gorączkowo zasłaniać wszystkich szyb. Na szczęście rolety zdawały się odpowiednio blokować światło, choć Uiop tak faktycznie nie mógł mieć pewności. Dlatego też sprawdził, czy uda mu się wejść do szafy. Niestety był wysoki, choć przynajmniej nie gruby. Wiele starszych Spokrewnionych nie cieszyło się dużym wzrostem, gdyż z reguły ludzie w dawnych czasach byli niżsi. Qwerty im zazdrościł, bo dzięki temu nie przyciągali tak uwagi i wtapiali się w tłum… gdy była taka konieczność. Na dodatek mogli wcisnąć się w takie skrytki łatwiej i pewniej chować przed słońcem.

Uiop doszedł do wniosku, że nie zamontuje tu artylerii, dział armatnich, ani specjalnych pułapek. Jeśli żołnierze odnajdą ich tutaj, to pewnie i tak będą straceni. Ruszył do łazienki i wyprał swoje ubrania. Wysuszył je suszarką i ruszył na miasto. Żałował, że nie mógł kupić o tej godzinie nowej odzieży. Czułby się choć trochę zamaskowany. Uznał, że jednak nie ma sensu się martwić, skoro nie można było na to szczególnie zaradzić. Wtedy jednak zobaczył Tony’ego z całym naręczem ubrań.
- Dobra robota, przyjacielu - Uiop powiedział do Kainity. - Dokładnie tego było nam trzeba.
Wrócił do pokoju, po czym przebrał się. Nałożył na siebie białą koszulę i dżinsy. Włosy schował pod czapką. Brakowało tylko okularów przeciwsłonecznych. Swój diadem księżniczki włożył do torby z kielichem. A nuż przesiąknie zapachem psychicznym Mitry. To by znacznie podniosło jego wartość. Następnie nałożył torbę na ramię i wyszedł z hotelu.

Przemierzał ulicami miasta. Czuł się taki rozdarty. Nastąpiło tak wiele zmian, a jednocześnie nic się nie zmieniło. Linia architektury sprawiała wrażenie bardzo znajomej… ale w innych miejscach zdawała się wymysłem pisarza science-fiction. Qwerty odniósł wrażenie, że trafił do innego wymiaru, w którym wszystko było wypaczone. Jak miał tutaj zachować zdrowie psychiczne?
Powtórzył to ostatnie pytanie w głowie i wybuchnął śmiechem.
- No dalej, pokaż się Londynie - rzucił do napotkanej fasady oświetlonego sklepu z telewizorami. - Ujawnij mi swoje tajemnice. Zapoznajmy się z sobą. To nasza druga randka - mruknął. - Świat ma to do siebie, że zarazem masz wrażenie, że nigdy nic się nie zmienia oraz wszystko zmienia się ciągle.

Pewnie godzinę przechadzał się po otoczeniu, czerpiąc informacje. Przyswajając. Ucząc się. Wiedział, że to był tylko czubek góry lodowej. W pewnym momencie jego Głód wyraźniej się zaznaczył i zastanowił się, czy wciąż potrafiłby się włamać do mieszkania. Pogrzebał chwilę w koszach na śmieci, zyskując odpowiednie narzędzia. Następnie wybrał apartament.

Wszedł do środka.

[media]http://www.youtube.com/watch?v=50rlHVe6g9Q[/media]

Cisza. Pustka. Jedynie rytmiczny dźwięk wskazówek zegara. Oschłe, metaliczne światło dobiegało z jednego pomieszczenia. Qwerty ruszył w tamtą stronę. Ujrzał otwartą lodówkę, jakby niedomkniętą. To ona była źródłem blasku. Przykucnął i dotknął wilgoci na podłodze. Jego palce przesunęły się po okruchach stłuczonej butelki po wódce. Wycofał się do korytarza. Uiop miał złe przeczucia.

Trafił do głównego salonu. Był zawalony elektroniką. Malkavian zaczął rozglądać się dookoła. Ujrzał co najmniej trzy monitory, laptopy, komputery… niektóre były włączone i chyba nad czymś pracowały. Kable, klawiatury, myszki… Qwerty miał ochotę każdą rzecz z osobna dotknąć i zapoznać się z nią. Zrozumieć. Przeczuwał jednak, że to nie był dobry moment. Odniósł wrażenie, że tak nie wyglądało każde standardowe domostwo XXI wieku. Wiele książek na temat matematyki, fizyki i innych ścisłych przedmiotów. Musiał znaleźć się w pieczarze informatyka. Przeszedł dalej i trafił do sypialni.

Otwarta szafa, w której brakowało ubrań. Koszulka i sweter znalazły się na podłodze. Zupełnie tak, jak gdyby ktoś pospiesznie się pakował. I tu okruchy ze szkła. Pęknięte zdjęcie na podłodze, jakby ktoś nim rzucił w złości. Przedstawiało dwóch młodych mężczyzn. Jeden miał typową angielską urodę z niebieskimi oczami i rudawymi włosami. Drugi przypominał jakiegoś Hiszpana lub Włocha. Obydwoje prezentowali się dobrze, choć w bardzo odmienny sposób. Najbardziej zdobiły ich dwa szerokie uśmiechy.
- Zbyt szerokie - mruknął Qwerty, wodząc palcem pod podpisem „Jake i Marcus”. - Musiało skończyć się źle.
Westchnął i ruszył w stronę ostatniego niebadanego pomieszczenia. Łazienki.

Wnet Bestia w Uiopie obudziła się. Przesunął palcami po ostrych kłach, które chciały penetrować skórę. To było nagłe i niespodziewane. Malkavian przez chwilę był po prostu zwierzęciem. Drapieżnikiem. Instynkty przejmowały nad nim kontrolę. Widział bladego mężczyznę siedzącego w wannie. Woda miała malinowy kolor od całej znajdującej się w niej krwi. Qwerty rozpoznał rudzielca ze zdjęcia. Jeszcze żył i właśnie przesunął szklące oczy w jego stronę. Nawet nie był zaskoczony. Bardziej apatyczny. Oraz… apetyczny. Qwerty zrozumiał, że nie uda mu się powstrzymać przed osuszeniem go z osocza.

Aż nagle… wszystko w jego umyśle ułożyło się w jedną całość. Jake bardzo źle radził sobie z rozstaniem, a tak właściwie w ogóle mu się to nie udawało. Był specem od matematyki i komputerów. Qwerty nagle odzyskał utracone wspomnienie. Alan Turing. Taki młody chłopak, który już w młodości miał wybitny umysł. Uiop przypomniał sobie jego próbę samobójczą po tym, jak miłość jego życia zmarła na gruźlicę czy inną chorobę. Qwerty znalazł go, uratował i odwiódł od tego czynu. Uiopa ciekawiło, jak dalej potoczyły się losy chłopaka. Stracił z nim kontakt, kiedy ten przywiązał się do niego zbyt mocno. Malkavian miał nadzieję, że wszystko potem było już dobrze.

Ale tu i teraz na pewno tak nie było. Bestia ostygła, a Qwerty ruszył naprzód. Wziął ręczniki i zerknął na żyletkę. Przełknął ślinę. Tyle krwi… To było niesamowicie trudne.
- Anioł po mnie przyszedł - szepnął mężczyzna. - Piękny anioł śmierci zabierze mnie stąd.
Uiop czuł się kuszony, aby rzeczywiście przeprowadzić go na zaświaty.
- Nie... - powiedział ochrypłym głosem. - Znaczy tak. Zabiorę cię stąd, ale nie tak, jakbyś chciał.
Tamował krwawienie na nadgarstkach. Były zaplanowane, podłużne i cholernie efektywne. Ręcznik zaczął przesiąkać i Uiop musiał wkrótce wymienić go na inny. Przystawił ucho do klatki piersiowej mężczyzny. Była mokra. Malkavian chciał usłyszeć bicie serca mężczyzny. Jeżeli było szybkie, to dobrze. Gorzej, gdyby zaczęło zwalniać.
- Tak, przytul się do mnie - mruknął Jake, gładząc Qwerty’ego po włosach. - Już niedługo.
Uiop czuł się przytłoczony sytuacją. Najgorsza była krew. Nie wiedział co mówić i robić.

Nie wiedział nawet kiedy wyciągnął mężczyznę z wanny i w milczeniu zaprowadził go na kanapę w dużym pokoju. Zaczął drzeć ubrania w sypialni na pasy i obwiązał nimi nadgarstki mężczyzny. Chyba rany zaczęły się zasklepiać, a w każdym razie tkanina nie przemakała już tak bardzo, jak wcześniej ręczniki.
- Nie - wnet powiedział Jake. - Kim jesteś? Co mi robisz? - chyba nieco oprzytomniał. - Ja... chcę wrócić.
Zaczął rozwijać bandaże, na co Qwerty usiadł obok i chwycił jego dłonie.
- Wierzę, że wszyscy ludzie pojawiają się w naszym życiu z jakiegoś powodu - powiedział. - Ja jestem po to, aby dać ci powody do życia. Przynajmniej na tę jedną noc. Przeczekamy to. Niedługo będzie lepiej - powiedział. - Może jutro, może za tydzień. Albo rok lub dziesięć lat. Ale poczujesz w sobie spokój. I kiedy nadejdzie ten moment, całym sobą zrozumiesz, że warto było wcześniej cierpieć. Świat chwycił twoją duszę w pięść, jakby była grudką węgla. Ścisnął z całej siły i tworzy właśnie diament. To boli. Ale na sam koniec będziesz błyszczał - powiedział Uiop. - O ile tylko nie pozwolisz cierpieniu, żeby zmieniło cię w potwora. Albo pokonało.

Chyba nie przekonał Jake’a.
- Właśnie to zrobiło. Wszyscy ludzie w moim życiu zawsze chcieli mnie tylko skrzywdzić albo wykorzystać. Ewentualnie byliśmy krótkotrwałymi sprzymierzeńcami w dążeniu do wspólnego celu, ale zawsze kończyło się dla mnie źle. A ja zawsze starałem się z całych sił. We wszystkim co robiłem, na każdej przestrzeni mojego życia. W każdym jego aspekcie. I ciągle bez znaczenie. Wszystko zawsze dramatycznie psuło bez względu na moje starania.
- A więc straciłeś nadzieję. Trudno żyć bez nadziei, że będzie lepiej. Czujesz, że nie masz wpływu na swoje życie. Nie masz już energii, motywacji, nic nie sprawia ci radości - odpowiedział Qwerty. - Żyję dość długo i miałem takie momenty. I wiesz co? Za każdym razem umierałem w dramatycznych płomieniach, ale koniec końców się odradzałem. Zaczynałem nowe, odmienne życie, będąc nową osobą. Znalazłeś się na rozstaju dróg i chcesz wybrać tę wygodniejszą. Ale wszechświat ma jednak dla ciebie inne plany. Inaczej by mnie tu nie zesłał. Mogę popchnąć cię na drugą ścieżkę, ale kroczyć dalej będziesz musiał sam. Bez mojej pomocy. Bo wewnętrzną siłę, na którą naprawdę możemy liczyć, idzie znaleźć jedynie w nas samych.

Qwerty wstał i podszedł do okna. Przystawił dłoń do szyby i spojrzał na niebo. Uśmiechnął się do wszystkich rozjarzonych gwiazd.

- Zawsze kiedy jest mi szczególnie ciężko na ziemi, spoglądam w niebo. I myślę o wszechświecie. A także o tym, że ludzie są jedynym sposobem, aby wiedział, że w ogóle istnieje. Gdyby nas nie było, wszechświat w ogóle nie wiedziałby o tym, że jest. Stworzył nas po to, aby mieć o sobie świadomość. Właśnie dlatego tak złe jest niszczenie swojej własnej.

Następnie Uiop odwrócił się i ruszył w stronę Jake’a. Pogładził go po głowie. Nachylił się i pocałował go w czoło. Mężczyzna położył się, niechętny do rozmowy. Ale zdawał się nieco spokojniejszy. Może sam głos Malkaviana go uspokajał. Qwerty wtulił się w niego i przytulił. Postarał się o to, aby jego ciało wydało się ciepłe. Chciał rozgrzać mężczyznę. Przeczekać tę noc. Zdawał sobie sprawę, że koniec końców najpewniej żadne jego słowa nie pomogą. Jedynie mogli liczyć na czas.

***

Tuż nad ranem Qwerty i Jake byli po całkiem długiej rozmowie. Mocne, egzystencjonalne tematy na szczęście dobiegły końca i mówili o zwyklejszych, bardziej normalnych. Uiop tak sterował, aby dowiedzieć się jak najwięcej o świecie. W pewnym momencie się jednak podłożył i wypadł na kogoś... no cóż, z innej epoki.
- Nie chciałem mówić... ale jestem jednym z tych amiszy, o których mówiłeś - powiedział Uiop. - Teraz pewnie myślisz o mnie jak o dziwadle. Ale zerwałem z tym.
- Aha, dobrze dla ciebie, Quentin - mruknął Jake, korzystając z imienia, które naprędce wymyślił Qwerty. - Ale wiesz, że możesz zawsze mi o wszystkim mówić. Nie zapomnę ci tego. Nie powiem, że jestem teraz szczęśliwym człowiekiem. Ale przynajmniej stabilnym - uśmiechnął się lekko. - Chciałbym być też twoim przyjacielem w zamian.
- Obrazisz się, jak będę jednym z tych ludzi, którzy chcą cię wykorzystać? - zapytał Uiop. - I zadzwonię do ciebie w razie, gdybym chciał wiedzieć coś więcej? W mojej wiosce Amiszy w Stanach nie mieliśmy takich komputerów, a to fascynujące. I w ogóle komórki.
Jake parsknął śmiechem.
- Tak, teraz będziesz nabijał się z moich własnych słów. Tak, w ten sposób możesz mnie wykorzystywać - mruknął ustawiając się bokiem.
Oparł się o lodówkę, pijąc kawę.
- Wiesz co? Ja wciąż tak uważam. Dobrze cię nazwałem - rzucił rudzielec.
- Ale co uważasz? - odparł Malkavian.
- Że jesteś aniołem. Tyle że stróżem. A nie śmierci.
Qwerty uśmiechnął się krzywo.
- Miałeś szczęście, że usłyszałem twój krzyk i właśnie z tego powodu wtargnąłem do apartamentu - raz jeszcze powtórzył kłamstwo. - Ja również. Cieszę się, że tak się skończyło.

Ruszył w stronę wyjścia.
- Mam nadzieję, że jeszcze się zobaczymy - rzucił do Jake’a. - Ja muszę już spadać. Chcę zdążyć przed świtem, bo...
- Każdy ma swoje powody, Kopciuszku. Znikaj. Nie musisz mi się tłumaczyć.
- Mogę cię zostawić samego? - Uiop chciał się upewnić. Choć miał nadzieję, że usłyszy odpowiedź twierdzącą. Przecież i tak nie mógł zostać. Było bardzo późno. - Na pewno.
- Możesz - odpowiedział Jake, dopijając kawę.

Podszedł do okna i położył dłoń tam, gdzie wcześniej ustawił ją Qwerty. Spojrzał w górę, na ostatnie gwiazdy, które powoli zaczęły blednąć.
- Możesz - powtórzył, uśmiechając się nieco spokojniej.

Uiop wrócił do hotelu. Zamierzał zająć się kartonikiem, jaki otrzymał od Shiraziego w pierwszej kolejności po przebudzeniu. Był w dobrym nastroju. Może nie był jednak takim potworem, za jakiego się uważał?
Zaśmiał się na ten żart, chowając w szafie.
Czekał na nadejście świtu.

Utamukeeus po dotarciu na miejsce proponowane przez Tonyego, od razu poinformował wszystkich, że w hotelu zamelduje się później. Poprosił jedynie, by przesłali mu za pomocą elektronicznego urządzenia w kieszeni, tzw. smartfona, numer pokoju, który udało im się wynająć. Tłumaczył się zgodnie z prawdą: po pierwsze musiał ukryć, a w najgorszym wypadku pozbyć się broni. Już podczas przeprawy łodzią zastanawiał się czy nie wrzucić strzelby do Tamizy, ale z jakiegoś powodu wierzył, że póki nie trafią pod same drzwi, wciąż są w niebezpieczeństwie. Po drugie: głód. Kolacja zaserwowana po przebudzeniu była gorsza niż angielski porridge na śniadanie. Potrzebował odpowiedniego posiłku, zwłaszcza, że po starciu w magazynie wciąż pozostawał ranny.

***

Schronienie.

Dla współczesnego homo sapiens, takie miejsce powinno mieć cztery ściany, drzwi, często też okna. Powinno się mieć do niego klucz wejściowy, albo jakąkolwiek inną formę zabezpieczenia go przed obcymi. Jeśli jakikolwiek z tych fundamentalnych elementów nawala, to równie dobrze można by było nazwać takiego człowieka bezdomnym. Do tego oczywiście wysoce wskazane jest mieć w takim miejscu prąd, bieżącą wodę, ogrzewanie, a także coraz bardziej istotne w XXI wieku, szerokopasmowe łącze internetowe. Człowiek myślący rozwinął się jako gatunek, a wraz z nim rozwinęły się jego potrzeby.

W świecie zwierząt dużo rzeczy pozostawało jednak bez zmian. Brak rozwoju oznacza brak wygórowanych potrzeb. I tak schronieniem może być stara gazeta lub karton, pod którym kot może schować się przed deszczem i zasnąć. Dziura w betonowym murku stanowi świetną kryjówkę dla rodziny jeży. Nieużywane już kominy w starych budynkach, obecnie ocieplanych przez centralne ogrzewanie, to świetne miejsce dla ptasich gniazd, szczególnie w miastach które postawiły na betonową estetykę zamiast zielonych parków. Porzucone kubły na śmieci, zniszczone i niechciane meble pozostawione w alejkach pomiędzy kamienicami, stare garaże... Tak wiele miejsc, które na co dzień mijamy i olewamy, potrafią być dla zwierząt domem w mieście, które przestało żyć w zgodzie z naturą.

Naiwny i głupi ten, kto myśli, że Gangrel w mieście prędzej czy później zdechnie z głodu. Często ma o wiele łatwiej, niż reszta wampirzych drapieżników. Zwierzęcą krew łatwo znaleźć, trzeba tylko wyjść poza sztywne ramy swojego rozumowania i postrzegania rzeczywistości dookoła. Klejnot Wielkiej Rzeki nie chciał jednak dzisiejszej nocy pić byle czego, byle jak. Dane było mu wrócić ponownie na ten świat i nieuczciwą zbrodnią byłoby odebrać mu w zamian inną, pełną życia istotę. Matce Naturze i jej dzieciom trzeba czasami pomóc w odejściu do świata duchów.

- Przyjaciółko. - powiedział na powitanie młodej kotce, leżącej przy oponie jednego z aut na pobliskim sąsiedztwie. Próbowała wstać, ale co zrobiła kilka kroków, upadała ponownie. Instynkt podpowiadał jej by się schować, ale było jasne, że za kilka godzin skona w bólu, którego nikt nie zauważy. Nie było już dla niej ratunku, nie byłoby go dla nikogo jej rozmiarów po zderzeniu z przejeżdżającym samochodem. Sprawcy rzecz jasna nie było na miejscu.
- Pozwól mi, pomogę Ci odejść. Twój duch dołączy do reszty.
Spojrzał kotce prosto w czarne, poszerzone ze strachu, szoku, oczy. Uspokoiła się, nie próbowała już wstawać. Zrozumiała. Utamukeeus uśmiechnął się do niej i podziękował.

Ludzie z jej stada mówili na nią Gajka, ale jej duch nazywał się Kuckunniwi. Wydała na świat jeden miot kociąt. Bardziej niż Whiskasa, wolała Kitekat'a, ale tylko w sosie. Te w galaretce były obrzydliwe.

Tej nocy Utamukees pomógł jeszcze kilku innym zwierzętom i ich duchom w odejściu, w zamian za ich krew. Harmonia i równowaga w naturze zostały zachowane.

***

W drodze powrotnej Klejnot Wielkiej Rzeki mijał lecznicę dla zwierząt oznaczoną szyldem "Vets 4 Pets", zupełnie nie zdając sobie sprawy, czymże jest ten budynek. Być może gdyby wiedział, że to właśnie tutaj biali przynosili zwierzęta z którymi związali się swoim duchem żeby im pomóc, zapaliła by się w nim iskierka nadziei dla współczesnego człowieka. Czy robili to ze swojej arogancji, by podkreślić swoją dominację, czy też z poczucia winy, za wyrządzone Matce Naturze krzywdy, pozostawało wciąż kwestią sporną. Czuł jednak bijącą od miejsca energię, niemalże słyszał wszystkie zwierzęce duchy zebrane w środku. Jedne na skraju życia, inne dopiero na jego początku. Jedne cierpiące, inne podekscytowane.

Był też jeden, najwyraźniejszy głos. Ten przestraszony. Bezradny. Nierozumiejący, co się dzieje. A co najważniejsze - ten głos dobiegał z zewnątrz budynku.

Do zamkniętych już drzwi wejściowych do weterynarza, przywiązany był na smyczy młody wilczur. Prawdopodobnie kolejna ofiara nieodpowiedzialnych rodziców, kolejny nietrafiony prezent dla Briana, Jessici, czy innego ludzkiego bombelka, które przecież obiecywały, że będą się psem zajmować. Albo inny, równie powszechny motyw po 2000 roku: alergia. Ktoś w domu odkrywa, że jego organizm, od samego dzieciństwa osłabiony od brudnego powietrza, przetworzonego jedzenia, genetycznych braków, czy też zwyczajnego urojenia, reaguje w taki czy inny gwałtowny sposób na futrzaka w domu. Najprostszy, najbardziej prostacki sposób pozbycia się żywego stworzenia, który duch połączył się już z innymi domownikami. Nawet skurwysynom nie chciało się do schroniska pojechać, bo za daleko, bo im głupio.

Navaho nie znał tych powodów, prawdopodobnie nawet nie chciałby o nich wiedzieć. W tej chwili słyszał jedynie tego zbłąkanego, psiego ducha i uświadomił sobie, że on sam również jest zagubiony w tym wielkim mieście. Wierzenia instruują, że Matka Natura nie wpływa na przeznaczenie swoich podopiecznych, ale czasami trudno było uwierzyć, że niektóre z przypadków, zbiegów okoliczności, nie są dokładnie przez nią wyreżyserowane. To była właśnie taka sytuacja.

-Jestem Utamukeeus. Tak jak ty, nie znam tego miejsca. Tak jak Ty, zgubiłem swojego przodownika stada. Będę strzegł Twojego ducha, jeśli Ty będziesz strzegł mojego. Czy chcesz kroczyć po tej Ziemi razem ze mną?

Tak oto Utamukeeus połączył swojego ducha z Hok'ee. Porzuconym.
Od tamtej nocy, po zmierzchu kroczyli razem.

***

Ostatnim ważnym epizodem tej nocy dla Navaho, była analiza przebłysku wspomnień, jakiego doznał na łódce. Tak krótki, a jednocześnie pokazujący tak wiele rzeczy w innej perspektywie. Czy Richard naprawdę zdradził Mitrę? Jego lojalność zdawała się być jeszcze kilkadziesiąt lat temu nie do podważenia. Czy jako jego były podopieczny jest teraz w jeszcze większym niebezpieczeństwie? Tak wiele pytań, i tylko jeden de Worde z odpowiedziami. Trzeba było się z nim skontaktować, może i spotkać. Nawet jeśli było to wchodzenie w pułapkę, to przynajmniej była to pułapka, na która był gotowy.

-Znajdź Nosferatu Richarda de Worde. Przekaż mu, że Klejnot Wielkiej Rzeki wrócił. Niech znajdzie mnie, albo pozwoli siebie odnaleźć. Dziękuję, przyjacielu.

Szczurzy ogon szybko zniknął w kanale, tuż po tym jak jego właściciel porwał kawałek niedojedzonego Nugettsa z McDonalda.

***

Schronienie.

Pierwszą myśl Navaho związana z tym słowem to indiańskie tipi. Według legend, lud Indian mieszkał w jaskiniach i rowach wykopanych w ziemi, zanim mężczyzna zwany Żółte Getry nie pojawił się z Czterema Białymi Tipi by podarować je ludowi Apsáalooke, a wraz z nimi: moralność i wartości stojące za nimi. W języku białych, tipi oznacza "miejsce gdzie się żyje". Zimą zapewniało komfort i ciepło, latem zaś chłodziło i chroniło przed piekącym słońcem. Nie przemakało nawet w najbardziej ulewne deszcze, wytrzymywało nawet najgorsze wichury.

Stawianie tipi było obowiązkiem kobiet. Najpierw wiązały razem trzy szkieletowe, około 8-metrowe żerdzie i stawiały je jako trójnóg, w którym jedna żerdź skierowana była na wschód, jedna na północ i jedna na południe; wschodnia żerdź stanowiła zarazem lewą framugę otworu wejściowego, jako że wejście zawsze znajdowało się od wschodu. Następnie dostawiały 13-23 lżejsze żerdzie tak, by ich oparte na ziemi końce tworzyły koło o średnicy około pięciu metrów. Ostatnia ustawiana była żerdź, do której przymocowane było pokrycie ze skór bizonów, później płócienne.

Pokrycie pierwotne sporządzano z 15-18 skór bizonich, wyprawionych, przyciętych i zszytych razem tak, że powstawało niemal pełne półkole. Po założeniu pokrycia na szkielet stykające się krawędzie spinano drewnianymi szpilami. Dolna krawędź zdobiona według gustu właściciela pokrycia była przykołkowana do ziemi. W niektórych plemionach należało do zwyczaju, że po pokonaniu jakiegoś wyjątkowo walecznego wojownika, zwycięzca przejmował jego symbolikę, którą przyozdabiał własne tipi.

Na szczycie znajdował się otwór dymowy, zakrywany w razie potrzeby tzw. wiatrownicami, skórą przymocowaną do pokrycia tipi i przytrzymywaną na specjalnych żerdziach. Tipi miało wejście od strony wschodniej, poniżej miejsca spinania skór i wspomnianego otworu dymowego; było ono zakrywane skórą przytrzymywaną na mniejszych drążkach. Tipi nie posiadało podłogi, a na środku znajdowało się miejsce na ognisko. Posłania mieszkańców znajdowały się po obu stronach otworu wejściowego i – ewentualnie – z tyłu.*

***

Hotel w którym wylądowali z tipi nie miał nic wspólnego. Różnic było tak wiele, że indianin sam nie miał pojęcia, skąd pojawiło się u niego wspomnienie rdzennego domownictwa. Utamukeeus nie czuł się pewnie i swobodnie w pokoju w którym wylądował. Rozumiał jednak konieczność zaszycia się w bezpiecznym miejscu, wśród reszty Heroldów, wbrew swoim osobistym preferencjom spędzenie nocy gdzieś bardziej "na zewnątrz". To Londyn, nie stepy. Nawet jeśli po tej nocy wydaje się, że to w mieście panuje większa dzicz.

Naturalne było, że w ich Stadzie, bowiem tym właśnie ich koteria w oczach Navaho była, zaczęły formować się nici porozumienia, partnerstwa, przyjaźnie. Indianinowi jako współlokator prawdopodobnie przypadł Paw, Qwerty. O ile nie można było mówić o wielkim zżyciu się z Malkavianem, wydawało się logiczne, że dwóch największych outsiderów i ludzi nie do końca pasujących do ogólnie przyjętych norm wyląduje w jednym pomieszczeniu. Niczym na kilkudniowej wycieczce szkolnej - mają razem pokój, bo nikt inny nie chciał dzielić z nimi swojego.

*Fragment w większości zaczerpnięty z polskiej wikipedii, z kilkoma moimi dodajkami. Nie bijcie proszę za kopiuj wklej

Qwerty’ego przez dłuższy czas nie było. Bardzo zasiedział się w swojej szafie. A potem bał się z niej wyjść. Czuł się w niej bezpiecznie i nie wiedział, co takiego mógł zastać na zewnątrz. A wydarzenia wczorajszej nocy uświadomiły mu, że to nie był zbyt szczęśliwy świat dla Spokrewnionych. Wszystko mogło pójść nie tak. Uiop przeszedł przez drzwi i zerknął na zebranych Kainitów. Z jednej strony czuł ulgę, że tu byli. Że jeszcze żyli. Że potencjalnie mógł na nich liczyć. A z drugiej strony… obawiał się, że to były po prostu kolejne osoby, które mógł stracić. Jeśli podejmie złe decyzje, to umrą. Qwerty nie miał dostępu do wielu swoich wspomnień, ale czuł dziwną pewność, że nie raz zdarzyło się tak, iż przez jego wybory ludzie przestawali istnieć. Ludzie albo Spokrewnieni. Dlatego bał się z nimi zaprzyjaźniać. Ale już i tak zaznajomił się z Jakiem, więc równie dobrze mógł wziąć udział w rozmowach reszty Kainitów.
- Rozmawiałem ostatniej nocy z człowiekiem obeznanym w technologii - powiedział. - Mam nadzieję, że się przyda. A poza tym to mam karteczkę z namiarami do pewnej kobiety. Dał mi ją Shirazi. Ale dopiero dzisiaj planowałem z niej skorzystać. Przepraszam, że tak późno. To taka wyperfumowana wizytówka Scarlett Churchill. Nie wiem, kto to jest. Ale może potencjalnie pomóc nam na balu. Albo w ogóle w Londynie. -Qwerty odchrząknął.
- Jeśli nie macie nic przeciwko, to zadzwoniłbym w tej chwili do niej… - mruknął i zerknął po zebranych, czy może mieli jakieś uwagi. - Poza tym przybyłem nieco późno i za to przepraszam. Ale jeśli w kilku słowach każdy byłby w stanie określić, co zobaczył albo osiągnął pod koniec poprzedniej nocy… byłbym naprawdę wdzięczny. Przepraszam, jeśli już to wszystko uzgodniliście, a ja przez moją nieobecność proszę o powtórzenie wszystkiego raz jeszcze. Jednak mam nadzieję, że mi to wybaczycie. Nie chcę, żebyście odnieśli wrażenie, że okazałem wam brak szacunku moim spóźnieniem - dokończył i delikatnie skinął głową.
- Śmiało, dzwoń. Ja muszę wyskoczyć na miasto na kilka godzin, za dwie, trzy powinienem wrócić. - odparł Yusuf podnosząc się - Zobaczę co z moich… Kontaktów dotrwało do dnia dzisiejszego. Jestem też ciekaw tego… Przybytku dla niższych wampirów. - to powiedziawszy sędzia podrapał się po brodzie w zamyśleniu, ale nie powiedział już nic więcej.
- Po prostu nie angażuj się w nic, co byłoby zbyt niebezpieczne. Mamy w tym świecie pod górkę, bo nie wiemy… o co chodzi. I jak tak naprawdę wyglądają te czasy. Ale przynajmniej mamy siebie. Tych kilku sprzymierzeńców, na których można liczyć. Choćby potencjalnie - powiedział Qwerty. - Tak właśnie o was myślę. Jak o osobach, na które mogę liczyć. Więc jeśli natrafisz na jakiś kłopot, to od razu dzwoń. Postaram się być tak szybko, jak to możliwe. Nie możemy pozwolić sobie na to, aby utracić kogokolwiek… - Uiop mruknął.
Trzymał w dłoniach telefon i kartonik. Chciał za chwilę zadzwonić na otrzymany telefon. Jednocześnie spoglądał na Yusufa. Miał nadzieję, że nie widział go po raz ostatni. Nie miał powodu, aby uważać go za wielkiego przyjaciela. Jednak zaczęli w tym samym punkcie - w przedziwnym, zimnym magazynie pełnym stęchlizny. Choćby z tego powodu Uiop czuł względem Yusufa pewien… sentymentalizm.
Spoon pokiwał głową na słowa malkaviana.
- Dzwoń musimy wiedzieć gdzie i o której jest ten bal bo w sumie nie wiemy nic. To pierwsza rzecz. Drugą jest Daria. Z tego co pamiętam to Daria była Nosferatu, której domeną był Mortlake Theater. Miała być projektantka kostiumów i utalentowana krawcowa. Ponoć wykonywała kilka zleceń dla Gwen. - Wrócił do przeglądania ubrań. Wymyślił że ubierze brązowy garnitur a jak go nie znajdzie to kupi, chciał robić za toreadora, to było bezpieczne no i kurwa… po wczorajszej nocy było go na to stać!
- Jest jeszcze do odpytania Bratvą i Jakuzą, ale to chyba głównie ludzie więc pewnie gówno mogą wiedzieć. - Przemyślał wszystko.
- Dobra mam plan zawiozę was na ten bal pokręcę się tam chwilę a potem pojadę pod teatr szukać Dari, jak ktoś chce może się ze mną zabrać pomoc się przyda.