Gdy usłyszała o tacie, nogi ugięły się pod nią i straciła na moment w nich władzę. Usiadła na schodku, trzymając się sztywno barierki i patrzyła na Falls'a, który, jak jej się zdawało, rzucał jej prowokująco-ostrzegawcze spojrzenie. Zupełnie tak, jakby wiedział, że buszowała wczoraj w jego domu, więc poszedł się zemścić na jej ojcu. No bo, co z tego, że wiedzieli o Hale'u, że zabijał. Tak, był psycholem i nie raz i nie dwa dorośli wokół o tym wspominali. Anastasia była nawet pewna, że to on zabił Billego. Mimo wszystko, to co działo się teraz i cała ta sprawa z wilkiem... To chyba nie był już Hale. Według nastolatki głupia była przede wszystkim maska wilka w jego aucie, jakby ktoś chciał go wrobić, ale to tylko maska, prawda? Wilk, który na nich polował, był raczej przyzwanym mścicielem. Z ustaleń jakie poukładała w głowie, mógł być to Billy, a jakieś gusła przyzywające rzuciła jego babka. Szkoda, że do dziś An nie dowiedziała się, co oznaczały te symbole znalezione przez Darylla w chacie staruszki.

Wszystkie jej myśli galopowały na tyle szybko, że dopiero co mama zdołała zaprowadzić Falls'a do kuchni. Ana jednak nie ufała policjantowi. Był on najbliżej Hale'a, więc z łatwością mógł podrzucić mu maskę, wiedząc o psychopatycznym zachowaniu szeryfa. Tak? No w sumie tak... Mimo wszystko dziewczyna i tak miała wrażenie, że coś jej umyka.

Schowała swój koszmar daleko z tyłu głowy, ponieważ swój własny miała na miejscu. Zbiegła po schodach i weszła do kuchni, gdzie policjant miał dopiero zacząć mówić.

- Też chcę wiedzieć co stało się tacie! I tak bym się dowiedziała, jakby pan stąd wyszedł, bo jako jego córka, zostałabym poinformowana. Ale ja chcę wiedzieć dokładnie, razem z mamą. Jesteśmy rodziną i musimy być zawsze razem - Ana zająknęła się na koniec, gdyż wielka gula utkwiła jej w gardle. Serce podeszło wysoko, a łzy zaczęły zbierać się w brązowych oczach. Podeszła do mamy i złapała ją za rękę, wtuliła w jej bok i wbiła wzrok w policjanta - Proszę mówić wszystko. Co z tatą?

Zdawało się, że “Twin Oaks Psycho Day” trwał w nieskończoność wysysając z młodych ludzi ostatki sił i nadziei. Zaczął się niewinnie, od wieści zasłyszanych na progu „Rezydencji Grozy Jacka Fallasa”. V zapamiętała z nich tylko kilka zdań: „Mają go, szaleńca, mordercę, mściciela. Mają go, winnego zbrodni. Mają go - Hale wpadł.” Chase odetchnął by z ulgą, gdyby tylko mógł.

Gdyby tylko był obok nich. Gdyby stał tam. Między Bartem ważącym powrót i skok, Daryllem zdecydowanym wyrwać się, gdzie prowadził niejednoznaczny trop i Wi, nie mogącej znaleźć słów by spętać dziką naturę brata. Stali we troje patrząc na rozrastający się mrok, toczony sensacją, złością, strachem i dezorientacją. Szaleństwo wyziewało z ust, ruchów i dróg, które podejmowali przez cały dzień.

Chase, Fitzgerald, Bianco. Za ciosem cios. Ryt w ryt. Rozrywające więź między skazaną na siebie grupą przyjaciół. Oddalały ich. Wciągały w psychotyczny krąg, gdzie każdy rant wyznaczał oddzielny tor, po którym, niczym wprawione przez Apoko bilardowe kule, bezwładnie toczyły się przerażone nastoletnie byty. Jedynie dwie z bil przylgnęły do siebie nie dając nikomu znać, że związała ich nie tylko krew, ale też potężny los. Od lat układany, przez każde z dwójki rodzeństwa Singeltone ,stos wzajemnej niechęci strawił się w ciągu zaledwie kilku dni rozpalony tajemnicą morderstwa tkającą dzieciom La Llarone song. Po zgliszczach przyszedł czas na zbudowanie i podparcie nowych więzi. Dlatego z wyboru stali razem.

Choć Debra Singeltone była w szpitalu stanowym to jej duch dalej mamił myśli potomkini ludu Piegan. Wikvaya nie mogła uwolnić się od pokornych słów i okrutnych czynów swojej matki. Po grzechach ojców musiał nadejść czas powetowania strat. Ulicami Twin Oaks od tygodni płynęła wzburzona krew. Jednak to dziś był ostatni dzień by zatrzymać jej wzbierający nurt. Nastolatkowie pchani ścieżką kolejnych tragicznych zdarzeń zdecydowali się w końcu porozmawiać. Dziewczyna musiała wyjawić bratu jaki był układ z Hawoi i jak nieszczęście sprzymierza się przeciw nim czas. Do kolejnego ranka zostało im zaledwie kilkanaście godzin, a chaos panujący w miasteczku nie dawał szans na znalezienie prostego rozwiązania lub dobrego wyjścia.

Musieli iść. Wyzbyć się konwenansów i przekonań społecznych, które tłamsiły ich całe życie. Zamykały Darylla w schemacie freaka – Normana Beatsa – dziwoląga. Wikvaye stawiały na piedestale, którego nigdy nie chciała. Zdecydowali się ostatnią noc spędzić u Macrumów. Tym samym próbując zakończyć historię rodziny skazanej na tęsknotę milczeniem poprzedniego pokolenia. Nie zamierzali jednak rozmowy zaczynać od zduszenia ostatniego płomyczka nadziei, całkiem dosłownie, tlącego się w szopie farmy Macrumów, gdzie seniorka rodu sprawowała swoje gusła. Korzystając z przychylności Antona i uprzejmości gospodarzy chcieli obejrzeć wnętrze zakazanej szopy. Przestudiować babciny ołtarz i być może nawet zabrać ze sobą jego część, by wraz z Bartem przywołać ducha Billa… Jeśli zwykłe słowa prawdy nie przyniosą wszystkim ukojenia.

Nim Rodzeństwo Singeltone zjednało sobie dom na granicy Twin Oaks nastała noc. Wiotkie ciało Wikvayi zaczął morzyć sen. Długo oczekiwany przez wszystkich czas sprawiedliwości odszedł w dal wraz ze świadomością zasypiającej na siedząco dziewczyny. Nie pamiętała jak znalazła się w łóżku. Pamiętała za to sen. Ciężki koszmar pełen krwi, w którym spieniona toń zalewała jej krtań, zasłaniała wzrok, kradła głos… Zostawiała tylko słuch rażony obietnicami bestialskiej zemsty na niej, jej bracie, przyjaciołach i pokoleniu wstecz. Przebudził ją potworny ból w klatce piersiowej. Złapał się w pas panicznie próbując złapać dech. W amoku snu dłonią zwinięta w pieść okładała mięśnie wciśnięte między żebra i skuloną w głębi przeponę. Gdy żaden cios nie przynosił upragnionego chełstu powietrza dziewczyna zaczęła płakać wydając z siebie przeciągły świst przypominający jęk.

Daryll uwierzyłby w winę Hale’a gdyby nie to, że nie było go w lesie, kiedy morderca w masce wilka zaatakował jego i Marka Fitzgeralda. Szeryf był skończoną kanalią i zbrodniarzem, ale to nie jego szukali, wilk wciąż czekał gdzieś przyczajony. Poszlaki wskazywały na Jacka Fallsa, ale w jego domu nie znaleźli nic co by powiązało policjanta z atakami na Mary McBridge, Wikvayę i ich mamę. Gliniarz miał swoje tajemnice, ale nie musiały się one wiązać z morderstwami. Wciąż był jednak dla chłopaka głównym podejrzanym. Singleton nie zamierzał odpuszczać, nigdy jeszcze tak zawzięcie nie tropił zwierzyny. Gdy tylko Wikvaya zaproponowała by spędzili noc na farmie Macrumów zgodził się bez wahania. Potrzebował zdjęć Billego Macruma, wierząc, że to właśnie ten biedny dzieciak, czy może raczej to co pozostało z niego po śmierci wskaże im prawdziwego zabójcę. O ile Bart oczywiście zgodzi się na seans spirytystyczny. To że nagle zaczął widzieć i słyszeć zmarłych ludzi nie mogło być przypadkiem. Daryll wierzy, że wszystko ma swoją przyczynę i skutek, nic nie dzieje się bez powodu. Chociaż wciąż bał się rodziny Macrumów, milczący David wywoływał w nim ciarki, w obecności siostry raźniej mu było znieść ich towarzystwo. Nalegał by spać z Wii w jednym pokoju, by mieć cały czas Wikvayę na oku i w razie czego stanąć w obronie jej życia. Rozścielił sobie karimatę obok jej łóżka a potem przez kolejne dłużące się godziny czuwał obserwując tarczę księżyca za oknem i nasłuchując odgłosów z korytarza. W ręku kurczowo ściskał latarkę Barneya. W końcu zmorzył go sen. Znowu znalazł się w krainie koszmarów, które chyba wzięły sobie za cel zatruć mu umysł i wypełnić go strachem. Usłyszał płacz, który w końcu wyrwał go z objęć tej mroczniejszej, złej jaźni Morfeusza. Wikvaya leżała i wiła się w łóżku. Słyszał jej szloch i szelest pościeli. Daryll z sercem pod gardłem zaświecił latarkę i snopem światła omiótł pokój skupiając na podejrzanych cieniach. Gdy upewnił się, że nikt nie zaatakował jego ukochanej siostry, dopadł do niej, zapalił nocną lampkę. Pot oblał mu skronie a na karku pojawiła gęsia skórka.

- Wi!? Wi, co ci jest!? Jestem tu, to ja Daryll, powiedz coś!

- "Aż najem się do syta". - Wycharczała dziewczyna przez zaschnięte gardło. Uchyliła powieki i przez białka zaszłe krwią przelało się szaleństwo nie jej własnej duszy. Głos rozbrzmiał w ciemnym pomieszczeniu jak zajadły psi szczek:

- "Ofiaruję ci krew tych, którzy cię skrzywdzili! I krew tych, co są z ich krwi." - dłoń dziewczyny przetarła wykrzywioną w bólu twarz pozostawiając na niej szkarłatny ślad ciągnący się od zaczerwienionego oka po pełne, karminowe usta. - Aż najem się do syta! - warknęła jeszcze raz. - Czy weźmież dar zemsty i życia, jakie daję? Czy chceż?

Daryll doskonale kojarzył słowa, które za pomocą zwierzęcych powarkiwań wydobywały się z gardła Wikvayi. Przed chwilą przecież słyszał je w swoim własnym śnie. Nie wiedział czy bardziej przeraził go wilk, którego ujrzał w sennych majakach, czy to co działo się teraz z jego siostrą. Złapał ją za ramiona i zdecydowanie potrząsnął.

- Wi! Uspokój się! To był tylko sen, popatrz na mnie!

Nim, w ostatnim zrywie wilczej furii, dziewczyna zdążyła wyszczerzyć na agresora kły poczuła przeszywający całe ciało ból. Mocny uścisk dłoni i zdecydowane szarpnięcie brata wyrwały Wi z majaku. Niezamierzenie silna reakcja Darylla musiała naruszyć osłabione już. w akcie autoagresji, szwy, więc wracająca do świadomości rekonwalescentka odruchowo skuliła się w sobie żeby zmniejszyć napięcie mięśni. Mimo przybranej pozycji na jasnym materiale doskonale widać było rozkwitającą plamę świeżej krwi. Chłopak dostrzegł krew na koszulce w tym samym momencie co siostra. Przestraszył się, ale próbował zachować spokój. Wciąż przetrzymywał Wikvayę za ramiona, starając się ograniczyć jej ruchy.

- Ej, już dobrze siostrzyczko, nie ruszaj się, leż spokojnie.

Gdy już był pewny, że Wi nie zacznie się rzucać i szarpać odchylił ostrożnie materiał odsłaniając krwawiącą ranę. Modlił się, żeby szwy nie puściły. Wiedział jednak, że bez opatrunku się nie obejdzie.

- Wi, popatrz na mnie. Muszę iść do łazienki po apteczkę, trzeba cię opatrzeć. Niedługo wrócę, dobrze?

Wciąż w strachu, szukał zrozumienia w oczach siostry. Wtedy Indianka skinęła głową ciągle trzymaną między ramionami. Nie odzywała się, ale też nie protestowała. Koszmar powoli bladł w świetle budzącego się dnia i troski brata. Gdy Daryll wrócił z medykamentami pomogła mu zmienić opatrunek na swojej skórze, zmyła krew z twarzy i przebrała się w niepoplamione ciuchy. Przez chwilę siedzieli naprzeciw siebie w ciszy. W dusznym powietrzu wokół nich zawisły pytania o scenę sprzed paru chwil.

Oczy nie kłamały - w każdym człowieku czaił się wilk, z którym należało walczyć do ostatniego tchu, do ostatniej kropli krwi, do ostatniej zdrowiej myśli.

- Przepraszam. Bałam się, że nikt nie rozumie. Prześladują mnie sny z nim. Jakby czekał na nasz koniec. Na chwilę, gdy całe Twin Oaks zatonie we krwi. Nie mogłam się obudzić. Nie mogłam się wyswobodzić z tej chorej wizji. Chyba zaczynam się łamać i stawać nie po tej stronie po której powinnam. - Wikvaya odezwała się pierwsza, choć jej głos był słaby i płaczliwy. Drżącą dłonią sięgnęła do torby i wyjęła z niej skręta. Zapaliła.

- To tylko sny. Nie mają żadnego znaczenia – powiedział cicho Daryll, ale bez jakiegoś większego przekonania. Sam był prześladowany koszmarami, ale wolał skupiać na materialnej rzeczywistości - Nawet najgorszy koszmar nas nie zabije, co najwyżej przerazi. Możliwe, że ten potwór chce nas osłabić, zagonić i osaczyć byśmy nie mieli siły się bronić. Tak właśnie polują wilki.

Źrenice młodego Singeltona zmieniły się nagle w wąskie szparki, jak u kota, w którym pojawia się agresja lub gotowość do ataku. Mimowolnie zacisnął pięści:

- Miał swoją szansę pod szpitalem, a potem w górach. Teraz to my zapolujemy Wi.

Na ustach dziewczyny pojawił się lekki uśmiech. Lecz trudno było określić czy wywołały go narkotyki czy postawa Darylla.

-Do ostatniej kropli krwi - podała bratu rękę żeby wstać z łóżka. - Przeszukajmy tą szopę dopóki dom jeszcze śpi. Nikt inny się tym nie zajmie. Mają Hale'a, ale to nie on. FBI zamknęło już sprawę. A coraz bardziej jestem przekonana, że może być więcej niż jeden wilk. Maska jest popularnym rekwizytem łatwym do kupienia gdziekolwiek w czasie przed Halloween, ale to co kryje ołtarzyk niekoniecznie musi być odpustowym śmieciem. Symbole które mi pokazałeś są prawdziwe i bardzo głęboko zakorzenione w rdzennej kulturze.

- Więcej niż jeden wilk? – Daryll przełknął ślinę – Obyś tym razem się myliła Wi…

Ręką przegonił kłęby aromatycznego dymu, pomógł siostrze wstać z łóżka.

- Babka Macrumów nie jest rdzenną Amerykanką, więc skąd zna te symbole? I po co je tam zostawiła? Od niej się pewnie tego i tak nie dowiemy. Ostatnim razem jak byłem tu z Markiem, próbowałem ją podpuszczać, ale naprawdę ma chyba ciężką demencję.

-Nie wiem, ale jeśli będę wiedziała o czym to sama spróbuję z nią pomówić. Być może jej umysł się gubi, ale dusza zawsze pozostaje ta sama. Nie jestem mądrzejsza od wszystkich, ale mogę dostrzec coś znajomego… nawet w niej. - Podała bratu palącego się blanta i zaczęła zbierać się do cichego wyjścia z pokoju.

Daryll spojrzał za skręta z pewnym powątpiewaniem. Nigdy wcześniej nie palił zioła, ale jeśli miało mu to pomóc się nieco rozluźnić, pozbyć z głowy resztek koszmarnych snów, może najwyższy czas spróbować. W końcu zaciągnął się ostrożnie, oczy mu zaszły łzami, ale powstrzymał nadchodzący atak kaszlu. Wziął jeszcze jednego bucha po czym wyrzucił niedopałek przez okno. Włączył latarkę Barneya, upewniając się, że działa. Mocne, halogenowe światło w ciemnościach pokoju było niczym supernowa, aż musiał zmrużyć oczy. Nie odzywając się wyszedł za siostrą na korytarz domu Macrumów.

Daryll siedząc przy jednym stole w obecności Davida Macruma, zgarbił się i skurczył niczym seniorka rodu. Milczący odludek wzbudzał w nim niepokój i strach. Po tym co zobaczyli z Wii nad ranem, strach przed synem Antona był jak najbardziej uzasadniony. Czy to możliwe by Singelton pomylił się w sprawie Fallsa? Że zabójca krył się w rodzinie Billego? Teraz wydawało mu się to wręcz oczywiste. Gdy padło pytanie o chatę a 16-latek wyczuł na sobie pytające, może nawet oskarżycielskie spojrzenia. Zbladł jak miał w zwyczaju to robić gdy się czegoś bał lub stresował.
- Przepraszam za te drzwi – wymruczał pod nosem próbując nie gapić w talerz i wytrzymać spojrzenie Macrumów– Chciałem pokazać Wii te indiańskie znaki. Pan Anton prosił, żebym się dowiedział co mogą oznaczać, a moja siostra…no sami wiecie…jest genialna.
- Nie jestem, ale w moich żyłach mocniej bije krew ludu Piegan, niż mieszkańców tego miasteczka. To ta sama krew, która krąży w ciele mojego brata, więc musiał tam być ze mną. Poszliśmy, bo chcieliśmy zobaczyć ważne dla Was miejsce. Zrozumieć symbole wijące się w snach i duszące w ostatnich dniach całe Twin Oaks. Chcemy znaleźć dla nich ujście, pozwolić by zamazał je żal, zmyła je skrucha zamiast deszczu krwi. - Dziewczyna z uwagą spojrzała na Davida i doprowadziła do końca swoją myśl: - Musimy porozmawiać. Jednak jak do każdej rozmowy potrzebujemy podstaw. W wypadku tego co powiemy musi wystarczyć wiara w nasz słuszny cel. W kompensatę dla równowagi świata. - Po tych słowach urwała na chwilę skupiając wzrok na swoim bracie kulącym się przy stole. Ona w obecności rodziny Macrumów nie czuła takich oporów jak Daryll. Z drugiej strony używając dobrze przemyślanych słów stawiała ich oboje w niezwyczajnie trudnej sytuacji.
- Dziewuszko - Anton odpowiedział pierwszy po dłuższej ciszy przy stole. David zajął się karmieniem seniorki, a babcia najwyraźniej była gdzieś indziej. - Mądra jesteś. Nie dziwota. Ale ja nie zrozumiałem połowy tego, co żeś rzekła. - O co się tobie rozchodzi? Konkretnie tak, co?
Daryll skinął nieznacznie głową i tyle Wikvayi wystarczyło. Mieli ostatnią chwilę żeby zatrzymać potok przemocy. Zabić siłę, która mieszała mieszkańcom Twin Oaks w głowach, napawała ich sny strachem, a życia wypełniła paraliżem.
- Anton, twój syn - Bill nie żyje. Został zamordowany przez ludzi przedstawiających się jako jego przyjaciele. Gdy zamordowano Sama i Lucy Bredock, sądem ostracyzacyjnym wydano wyrok na Billa. Glen Hale, Frank Chase, Tom McBride…chcieli się zemścić. Zebrali grupę rówieśników i zwabili go na River Top. Tam wyciągnęli noże szukając zadośćuczynienia za zbrodnię, której mu nie udowodniono. Chcieli zadźgać waszego Billa, a on próbował uciekać, więc spadł. Umarł sam, przerażony przez nienawistnych ludzi i opuszczony przez tych, którzy nie odważyli się go ratować. Anton, Dawid, Babciu - Billa nie ma, ale jego zabójców też już nie da się uratować lub wskrzesić.
Daryll milczał. Z pokorą i współczuciem spoglądał na pana Antona, czekając na jego reakcję.Szanował tego człowieka i życzył mu jak najlepiej.
Anton zamrugał powiekami. David zamarł z łyżką przy twarzy babci.
- Skąd to wszystko wiecie? - zapytał przyglądając się uważnie gościom.
- Zanim przetransportowali mamę do szpitala stanowego, zanim ustabilizowali jej stan i zanim pozwolili mi wyjść z oddziału rozmawiałyśmy. Zrzuciła z siebie ciężar tajemnicy duszącej ją od lat obciążając nią nas - swoje dzieci. Była wtedy na River Top i razem ze wszystkimi przysięgała milczenie. Dzisiaj Hawoi ma nas zabrać z Twin Oaks, nie wiemy kiedy i czy wrócimy, więc chcieliśmy zamknąć dla Was i dla nas ten tragiczny rozdział historii. - na chwilę zamilkła. - Przepraszam, że dopiero teraz.
Daryll skinął ze smutkiem głową potwierdzając, że to co powiedziała jego siostra jest prawdą. Słowa Wii wybrzmiały z całą mocą oddając wszystko co on sam by chciał przekazać. Zrozumiał, że choć są z Wikvayą tak różni łączy ich podobna wrażliwość na ludzką krzywdę. Nie byli tacy jak matka ani tym bardziej Glen Hale, nie zasłużyli na to by płacić własną krwia za grzechy rodziców.
- Przykro mi panie Macrum, to co spotkało Billego jest po prostu straszne – wydusił z siebie.
- I wasza matka … wiedziała .. - Anton zamarł w dziwnej pozycji. - Przez te wszystkie lata…
Zacisnął szczęki.
- Lepiej, jeżeli już pójdziecie. - wyrzucił z siebie wbijając w rodzeństwo twarde, teraz nieprzyjazne spojrzenie.
- Ona wiedziała, my nie… a jednak jesteśmy atakowani, ranieni i szczuci przez nowego wilka, którego przed nami widywała już Twoja Matka. Którego opisują symbole w szopie i choć w całości nie są przywołaniami lub znakami ochronnymi to opowiadają historię, która się właśnie dzieje i którą chcemy zakończyć. Sami wszystkich nie uchronimy. Nie chcemy pomocy ani poparcia. Prosimy o wybaczenie. Nie tym którzy pozbawili Cię dzieci, ale tym, którzy sami są dziećmi żyjącymi w strachu przed zbrodnią, o której nic nie wiedzą.
Emocje wypełniające pokój dało kroić się nożem, były gęste, smutne, mroczne, Daryllowi trudno było wytrwać w tej dusznej atmosferze, gdyby nie odwaga i upór Wii, spełniłby prośbę Antona, wstał od stołu i opuścił dom Macruma. Nie ruszył się jednak z miejsca a gdy siostra skończyła mówić, natchnięty przez nią i on zabrał głos.
- Mary McBridge zawsze była dla mnie miła, nikomu nie robiła krzywdy. Nie zasłużyła na to co ją spotkało. Jest taką samą ofiarą jak Billy. Chcemy to zatrzymać, chcemy, żeby ten…człowiek w masce…zrozumiał, że nie mamy z tamtą sprawą nic wspólnego panie Macrum. Możemy być podobni do naszych rodziców, ale nawet jeśli płynie w nas ich krew, nie żyjemy ich życiem, jesteśmy całkiem różni, mamy swoje własne plany i marzenia.
W oczach Darylla pojawiły się łzy.
- Dwa lata temu leżałem na w szpitalu i widziałem śmierć z bardzo bliska. Nie chcę znów umierać proszę pana. Nie chcę też stracić Wii.
- Nie mazgaj się młody - David Macrum wtrącił się do rozmowy. - Faceci nie płaczą. Powiem wam coś. Tobie i twojej miłej ale przemądrzałej siostrze. Coś, czego chyba nie zauważacie. Bill, Bill i Bill. Ciągle tylko Bill. A co z moim drugim bratem? Kto go zabił? Jego i jego dziewczynę? Wasza matula też to wie? Też siedziała cicho, przez te wszystkie lata? Patrzyła mojemu ojcu w oczy kupując od niego mięso lub owoce i nawet słowem się nie zająknąwszy na temat tego, co wiedziała. Wiecie, jak to cholerstwo wpłynęło na moją matkę? Wiecie, jak zniszczyło babcię? Całą naszą rodzinę. Więc, chłopcze, otrzyj łzy, wysmarkaj nosa i weź się w garść. Bo wiesz. Ludzie będą umierać. Umierać zarzynani jak świnie nocą, za to co zrobili. Za tę zmowę milczenia. A grzechy ojców każe się na synach i córkach, jak naucza pismo. Więc, można powiedzieć, że sami są winni, prawda?
- Zostaw mojego brata w spokoju, nie waż się go tknąć! Wracałeś dzisiaj nad ranem cały we krwi, teraz mówisz o pomście na synach i córkach grzesznych ojców. To Ty David doprowadziłeś swoją babcię do tego stanu. Do zamknięcia jej umysłu na wszystko wokół niej byle tylko nie czuć tego zwierzęcego przerażenia, które widzi, noc w noc, w swoich snach; które w dzień serwujesz jej z każdą łyżką kłamstwa o deszczu plamiącym Ci odzienie, dłonie i twarz. Chciałeś Antonie znać znaczenie ołtarza w szopie – oto ono. To strach snujący się między wspomnieniami, a rzeczywistością, w której żyje twoja matka. Sam nie żyje, ale nie umierał sam, był z Lucy. Nie został zamknięty w szklanej bańce niewiedzy tylko pochowany tak jak zasłużył na to każdy dobry człowiek. Nikomu nie zwrócisz życia, a zabierasz ojcu ostatniego syna. - wybuchła gniewem Wikvaya wstając przy stole i zasłaniając sobą Darylla.
- Gdybym chciał tknąć twojego brata to miałem ku temu niezliczoną ilość okazji. Więc nie musisz zasłaniać go własnym ciałem. - Wskazał palcem jej brzuch.
- Szwy chyba ci puściły.
Faktycznie na koszuli pojawiła się plama krwi.
- Wiesz jak służyłem w Wietnamie widziałem rany brzucha. Nie powinnaś wykonywać gwałtownych ruchów. Jeszcze nam się tutaj przekręcisz i świnie będą nas oskarżać. I jeszcze jedno - Powiedział twardszym tonem - Nie powinno się szpiegować kogoś, kto daje ci gościnę.
- W gościnie się też nikomu nie grozi panie Macrum – błękitne oczy Darylla wypełnił lód. Stanął obok siostry i choć oddech mu przyśpieszył a serce kołatało w piersi, na twarzy nie rysował strach lecz zajadła determinacja, zupełnie jak u psa obronnego - Nikt nikogo nie szpiegował. Mówiłem, że chcieliśmy zobaczyć szopę. I ma pan rację co do drugiego brata. On też jest ofiarą. Zamordował go człowiek, który podarował Billemu wilczą maskę by potem zrzucić na niego całą winę. Być może był to Hale, a może ktoś inny. Zamierzamy się tego dowiedzieć. Spłacimy z Wii dług naszej mamy, ale nie swoją krwią.
Chłopak spojrzał na bluzkę siostry, która znów zaczęła nasiąkać szkarłatem. Złapał ją za rękę i szepnął.
- Musimy stąd wyjść Wii. Teraz.
Dziewczyna skinęła bratu głową, choć była o krok od sprowokowania Davida Macruma do przyznania się do winy. Z tego jednego kroku rodziła się samotna dla rodzeństwa podróż do domu i nadzieja, że słowa nie będą potrzebne, bo to co przemilczane, a dzisiaj ujawnione odbije się w tym co zadecydowane i niezakończone.
- Jeśli chcecie to zawiozę was do Twin Oaks - zaproponował Anton. - To kawałek i lepiej żeby twoja siostra nie chodziła w takim stanie.
- Mogę też zmienić opatrunki - David Macrum zszedł nieco z tego napastliwego, niemal agresywnego tonu, jaki miał wcześniej. - Bo chętnie dowiem się, które z moich słów szanowni państwo uznali za groźbę.
Młody Singleton zacisnął pięści, gorycz i gniew wylewały się z niego litrami.
- Jakiś psychopata prawie zamordował moją siostrę przed szpitalem. A pan powiedział, że sobie na to zasłużyła. Bo grzechy ojców każe się na córkach i synach. Gdyby nie Wikvaya nigdy byście nie dowiedzieli się co stało się z Billym, jakie skurwysyństwo spotkało waszą rodzinę. Gówno mnie obchodzi co głosi pismo, nie jesteśmy niczemu winni panie Macrum! Jesteśmy jedynymi ludźmi w tym zasranym miasteczku, którzy nie traktują was jak wyrzutków i chcą pomóc!
Daryll rozluźnił palce, choć dłonie wciąż mu drżały. Widząc, że David się uspokoił i on w końcu nieco ochłonął.
- Jeśli Wi się zgodzi, chętnie skorzystamy z podwózki. A ranę rzeczywiście trzeba opatrzyć.
- Tak, na obie oferty pomocy. Nie odcinamy się od Was. Nie chcemy być dla Was obcy i bardzo potrzebujemy przyjaciół, bo ujawniając należną Wam od dawna prawdę o winie poprzedniego pokolenia z własnej woli dołączyliśmy do grona wyklętych przez mieszkańców Twin Oaks. Teraz, tym… oraz pełna świadomością tego co zrobiliśmy, dajemy najlepsze świadectwo, że nie byliśmy, nie jesteśmy i nie będziemy tacy jak nasi rodzice.
- Młodzi - uśmiechnął się Anton. - Nie ich wina. Nie odgrywaj się na nich, synu.
- Nie odgrywam. Wiem, że jest im trudno. Ale mam to w dupie.
- Język, synu. Młoda dama słucha.
Daryll nie rozumiał zachowania Macrumów, nie rozumiał co tak rozbawiło Antona. Albo ojciec i syn byli w jakiejś zmowie, albo mieli nierówno pod sufitem. Jedno nie wykluczało drugiego. Bał się że obdarzył współczuciem, człowieka, który na to nie zasługiwał, który mógł być odpowiedzialny za koszmar jaki spadł na Singeltonów, McBride’dów i kilku innych mieszkańców Twin Oaks.
- W porządku, przekaz dotarł, życzycie nam wszystkiego najgorszego – wycedził cicho Daryll zaciskając w złości zęby – Czy propozycja wciąż aktualna panie Macrum? Podwiezie nas pan do miasta?
- Oczywiście. Jak tylko będziecie gotowi - potwierdził stary Macrum.

Bryan siedział wpatrzony w ekran telewizora. Zawsze uważał, że lokalna telewizja to szczyt lamerstwa. Same nudy, gadanie o regionalnych bzdurach, turystyce, wiejskiej polityce i tym podobnych bzdurach. A jednak teraz uważnie słuchał kanału z wiadomościami. Działo się aż za dużo. Odkąd wyśpiewał wszystko agentowi federalnemu, stał się biernym uczestnikiem wydarzeń. Za to szeryf wręcz przeciwnie! Podczas gdy Bryan musiał martwić się pogrzebem ojca, co dać młodszemu bratu na obiad oraz czy w ogóle mają jakieś oszczędności i jak się płaci rachunki, Hale rozbijał się po miasteczku. Uciekał przed FBI, policją i brał zakładników. Chase śledził wszystkie doniesienia na ten temat z pewnym lękiem. Od czasu do czasu nerwowo wyglądał za okno, zastanawiając się czy również do niego nie zechce zawitać zwariowany szeryf.

Tak się jednak nie stało. Jedynym z czym musiał mierzyć się Bryan była pustka w sercu, żal i frustracja. Papieros firmy Marlboro wylądował w ustach chłopaka, by wkrótce zostać odpalonym zapalniczką Zippo. Takie to gadżety zostawił mu ojciec. Zarówno na starego, jak i młodego Chase’a znakomicie działały reklamy Marlboro z ultramęskim kowbojem, lansującym styl życia, w którym prawdziwi twardziele palą właśnie produkty tej marki.

Do tej pory nie palił. Wiedział, że fajki osłabiają kondycję i nie chciał łapać zadyszki podczas meczu. Teraz wszystko to było mu zupełnie obojętne. Dopalał ostatnią paczkę ojca i sport był ostatnią rzeczą, która zajmowała myśli Bryana.
- No i z czego się tak cieszyłeś, Todd? Myślisz, że to było dobre, co zrobiłem? To była chujnia - nawijał, choć nikogo nie było w salonie. - Powinienem był rozjechać gnoja. Za ciebie i za mojego starego. Kurwa, za siebie też, bo mam teraz przesrane.
Zaciągnął się mocno.
- Siedzę na dupie jak skończony frajer i gadam do telewizora.
Całe życie mieszkał w tym domu w obawie przed kolejnym wyskokiem ojca. Teraz nie miało być już żadnych wyskoków. Żadnej awantury, żadnego strzelania w łeb, żadnego krzyku, żadnych pretensji. To było dziwne. Mógł siedzieć na kanapie i robić co chciał. Otworzył piwo, a potem kilka kolejnych…

Obudził go zasmarkany Bob. Nadal znajdował się na kanapie. Głowa bolała od alkoholu i dymu tytoniowego. Była noc, ale żarówka położona przy kręcącym się leniwie wiatraku zdawała się oślepiać.
- Nie mogę spać - oznajmił ubrany w piżamę chłopiec. Widać było, że z trudem hamuje płacz.
- A ja to kurwa co? Terapeuta? Czy piwa mam ci polać? Za późno, szczylu, bo wypiłem wszystko.
Głos Bryana był jeszcze bardziej szorstki niż na co dzień. Kilka łez pociekło po policzku Boba, lecz starszy brat nie ustępował. Wydawał się wręcz zajadły.
- I co smarkasz? Tęsknisz za tatusiem? Chcesz tatusia w domu? To mogę ci go zaraz pokazać.
Bryan podniósł się z kanapy, górując nad Bobem zarówno wzwyż, jak i wszerz.
- Wiesz, co twój tatuś robił jak plątałem mu się pod nogami i przeszkadzałem w posiadówie? Chcesz wiedzieć, mały gnojku?
Coraz więcej łez ciekło po policzkach chłopca, lecz nawet nie drgnął. Zaciętość malująca się na twarzy Bryana powodowała, że drobne ciało ogarniał paraliż. Ruszył się dopiero wtedy, gdy starszy brat go do tego zmusił, chwytając za poły piżamy i szarpiąc.
- Za to był wpierdol, rozumiesz młody!? WPIER-DOL! WPIER-DOL! - wrzeszczał Bryan. - Więc nie płacz mi tu kurwa za tatusiem, tylko w końcu przestań być pizdą, bo jak wylądujesz w bidulu za parę dni to przerobią cię na pasztet, rozumiesz?!
Agresor uniósł dłoń, jakby zamierzał spoliczkować Boba. W ostatniej chwili powstrzymał się, jednocześnie luzując chwyt. Chłopiec uciekł na górę, płacząc już rzewnymi łzami.

Bryan opadł bezwiednie na kanapę. Miał wrażenie, że przerasta go absolutnie wszystko.