Słońce chyliło się ku zachodowi, gdy rozmowa z Jimmym Dwa Duchy dobiegała końca. Młodzież z Twin Oaks pozostawała w ciasnym kręgu, nawet wtedy, kiedy szaman opuścił już ich towarzystwo. Wikvaya w rezerwacie czuła się jak w drugim domu, więc zachowywała się jak na gospodynie przystało. Służyła wszystkim radą i wskazywała właściwe kierunki dla spełnienia indywidualnych potrzeb i wyrażania zbiorowych emocji. Dzień dla wszystkich okazał się ciężki. Dowiedzieli się o tym wszyscy z nieskładnych opowieści kolejnych osób, które wynikały z przeżywanych przez nich wciąż na nowo egzaltacji. Trudne przeżycia, których nie mogli wzajemnie doświadczyć przejęły w całości ich myśli, kształtowały obecne przekonania i kreowały sceny, których w normalnych warunkach nie byliby w stanie odegrać.

- Skoro tu przyjechaliśmy, powinniśmy zostać i poznać to czego kultura Piegan może nas nauczyć. Ponadto Jim Dwa duchy i mój ojciec Hawoi są w stanie nas obronić. W rezerwacie jesteśmy bezpieczni i zaopiekowani. Tego ostatniego… będzie nam wszystkim w domach brakować. Przykro nam, że nie możecie żyć zwyczajnym życiem, na które każde z Was zasługuje. - Odezwała się pierwsza Indianka.

Jeszcze kilka dni temu Bart pewnie by skwitował wylewne słowa Squaw, krótkim „Howgh!”, lecz nie teraz. Skinął głową i jak siedział przy zgaszonym ognisku, tak położył się na plecach. Przymknął oczy i czuł na powiekach ciepło promieni wrześniowego słońca. Po nieprzespanej nocy i stresie poranka jego ciało zalewała powracająca fala zmęczenia. Wydawało się, że chciał o niczym nie myśleć, zasnąć i nie śnić. Obudzić się jak każdy z nich, w zeszłym tygodniu.

Kultura Piegan, wspomniana w słowach Wikvai Marka jakoś nie potrafiła zainteresować, a wizja bezpiecznego życia wśród Indian, było oczywiste, że niezbyt mu odpowiadała - gdyby miał tu zostać dłużej niż dzień, dwa. Może opuszczenie rodzinnego miasteczka zapewniłoby mu bezpieczeństwo? Ale takie rozwiązanie miało pewne minusy.

- Jeśli nie mamy zamiaru oglądać się za siebie przez całe życie, to musimy spróbować - powiedział.

Zaś Daryll tylko ciałem przebywał na terenie rezerwatu Piegan. Jego duch nie opuścił drogi, gdzie doszło do wypadku i strzelaniny z udziałem Hale’a. Chłopak nie wiedział w jakim stanie jest pan Macrum, a co gorsza czy policjantom udało się schwytać zbiega. Miał potworne przeczucie, że szeryfowi udało się uciec, że wciąż gdzieś krąży po Twin Oaks niczym ranne zwierzę. Dręczyły go wyrzuty sumienia, w głowie rozpisywał alternatywne scenariusze, w których Jack Gunn nie zostaje ciężko ranny, auto szeryfa nie wbija się w forda Macrumów, a sam Hale kończy swój podły żywot z ostrzem siekiery w plecach. Siekiery, która wciąż spoczywała w rękach młodego Singeltona niczym złowieszczy amulet. Nie zamierzał się z nią rozstawać, nie dopóki ten koszmar się wreszcie nie skończy. Opowieść Jima Dwa Duchy nawet jeśli zawierała ziarno prawdy, nie wzbudziła w chłopaku większych emocji. Daryll w przeciwieństwie do siostry odczuwał świat fizycznie i nie zmieniło tego nawet spotkanie z Nocnym Złym Wilkiem. W głebi ducha nie chciał brać udziału w szamańskich rytuałach, w duchowej walce dobra ze złem. Wierzył jedynie w swoje umiejętności, w to że amunicja myśliwska, kaliber .308 jest w stanie wyrządzić krzywdę każdemu drapieżnikowi jaki nawinie się pod lufę winchestera... Poza Wii, Markiem, Bartem i Ann nie ufał nikomu, a już zwłaszcza dorosłym. Skoro własna matka, przez lata okłamywała go i Wikvayę, nie zamierzał powierzać swojego życia w ręce Indian. Choć jedna osoba musiała zachować czujność i pozostać na straży w realnym świecie. I Daryll wiedział, że musi to być on, nawet jeśli będzie miało to dla chłopca tragiczne konsekwencje.

W czasie krótkiego dialogu Wi patrzyła na kolejnych reagujących na jej słowa przyjaciół. Najpierw Bart skinął poważnie głową i odpłynął w głąb swoich myśli. Mimo, że nic nie mówił Indianka wiedziała, że zmieniło się całe jego życie, postrzeganie świata i nastawienie do ludzi. Nie był obojętny. To on przywiózł zagrożonych zemstą nastolatków z Twin Oaks do jej domu. Chciał coś zmienić, lecz zaczynało mu brakować sił. Jeśli nie znajdzie ich we wspólnej drodze, którą może wskazać im najmądrzejszy z czerwonych pobratymców, to podda się i przypłaci to istnieniem... Wartym tyle ile istnienie kogoś, kto niczemu nie był winny.
Po nim przyszła kolej na Marka, którego słowa wsparły cel, w jaki V uwierzyła od pierwszego spotkania z rdzenną kulturą. Świat duchów mógł wpływać na ich codzienność, prowadzić ich, a nawet decydować o tym, co komu należne. Przyjęcie tego do wiadomości było pierwszym z kroków do zmiany wszystkiego, choć nie tego zapewne oczekiwał młody syn biznesmena.

-Nie będziemy Mark. Tego jestem pewna. - odpowiedziała sportowcowi, nie wyjaśniając czy miała na myśli ich koniec, czy tarczę jaką wzajemnie dla siebie mogli stanowić.

Gdy nikt inny nie kwapił się do odpowiedzi nastolatka utkwiła swoje spojrzenie w bracie. Po tym wszystkim co się wydarzyło zrozumiała, że tylko jego jednego na świecie naprawdę kochała. Jego jednego chciała za wszelką cenę uratować. Jeśli zrozumiałaby to wcześniej to wtedy, na skarpie, przy drodze zachowałaby się inaczej. Nie dbałaby o swoje bezpieczeństwo i nie uciekałaby od niewidzialnego zagrożenia. To ona wyciągnęłaby Antona z wozu, a Daryllowi pozwoliła być tym kim niezamierzenie uczyniła go matka - niedźwiedziem, drapieżnikiem, potęgą dziczy. Ona sama obserwowała człowieczy świat z daleka, próbując pojąć ludzkie rozterki i przewodząc ich przyziemnym snom o ucieczce. Nie mogła zmienić przeszłości, ani odebrać nikomu bolesnych wspomnień. Zamiast tego pozwoliła sobie poprzeć słowa czynami. Powoli zaczęła układać drwa na palenisku nie odsuwając się od ludzi, którzy musieli jedynie zechcieć jej zaufać. Czas mijał. Stos przed ich twarzami z każdą kolejną minutą ciszy rósł i rozpościerał wizję nadziei… Gdy wygasły okrąg wypełnił się polanami i chrustem Wi podpaliła kępkę kory i włożyła płomień pomiędzy małe gałązki. Światło zaczęło wypełniać pustkę, przygotowując przestrzeń do swojej przemiany w żar drewnianej pożogi. Była przekonana, że ogień ogniska powinien przynieść ukojenie, którego tak bardzo wszyscy potrzebowali.
Następnie dziewczyna wstała ze swojego miejsca i rozniosła kolegom kolorowe plecione koce, na których mogli leżeć lub się nimi otulić. Gdy podawała je kolejnym osobom dbała o to żeby każdemu z nich zapewnić to czego mógł odczuwać najboleśniejszy brak - ciepłe spojrzenie, uśmiech, matczyną troskę lub po prostu spokój. Swoją misję skończyła przy Daryllu, którego ramiona wraz ze swoim ciałem zakryła kocem. Uklęknąwszy przy nim zaczęła jedną z opowieści natywnych ludów ameryki:

- Nie potrafimy dzisiaj odczytać nauk, które przynoszą nam wiatr i woda. Nie odczuwamy przemożnej agonii Ziemi, gdyż nie znamy prawdziwej jedności z nią samą. Indianie mają inaczej i tego możemy się od nich uczyć. Nie sprowadza się to jednak do samej dbałości o środowisko naturalne, ale sięga znacznie głębiej… Posłuchajcie przez chwilę, bo mity, są wyrazem niemal genetycznej informacji, która wiąże człowieka z Ziemią i kosmosem. Mogą być dla współczesnej cywilizacji nieocenionym źródłem mądrości i czynnikiem kształtującym właściwą postawę wobec świata. Zawarte jest w nich przesłanie, że aby przetrwać, człowiek musi żyć w harmonii z otaczającym go światem, a nie brutalnie niszczyć jego subtelną tkankę. Być może zatem męczarnie, których obecnie doświadcza Ziemia i człowiek, staną się w końcu punktem zwrotnym w jej i naszej historii. Wiele z cierpień ludzkości zwiastuje czasy wielkiej pozytywnej przemiany przepowiedzianej przed wiekami.
Białe Pióro, pobratymiec z plemienia Hopi, będącego częścią starożytnego Klanu Niedźwiedzia, pod koniec swojego długiego życia opowiadał, że podróżując słyszał wiele historii z przeszłości i proroctw dotyczących przyszłości. Jednak dzisiaj duża część proroctw zamieniła się w historię, a tylko kilka z nich zostało jeszcze niedokonanych. Z każdym dniem bowiem przeszłość wydłuża się, a przyszłość skraca. Nie ma też już prawie nikogo, kto recytował by i przekazywał starożytną mądrość. Jego lud zmęczył się starymi zwyczajami. Wielkie ceremonie, które opowiadają o ludzkim pochodzeniu, o naszym pojawieniu się w Czwartym Świecie, są prawie całkiem porzucone, zapomniane, a jednak nawet to zostało przepowiedziane.

Czas się kończy.

Lud Hopi oczekuje Pahany, zaginionego Białego Brata, podobnie jak wszyscy nasi bracia na ziemi. Bahana nie będzie taki jak biali ludzie, których znamy teraz, którzy są okrutni i chciwi. Hopi wiedziało o ich powstaniu dawno temu. Jednakowoż wciąż czekają na Pahanę, mitycznego bohatera i duchowego nauczyciela ludzkości. Pierwotna opowieść mówi, o dwóch braciach, którzy byli synami wielkiego wodza. Niestety wódz ten rozpoznawczy naturę zła zniknął w ciemności, więc młodszy z jego synów został nowym przywódcą Indian Hopi i poprowadził ich w poszukiwaniu opiekuńczego bóstwa Ziemi. Był on także twórcą prawa. Starszy brat, imieniem Pahana, udał się w kierunku wschodzącego słońca, zabierając ze sobą kawałek tablicy, na której zapisane były święte prawa pochodzące od Stwórcy. W tej historii plemienia Hopi jest powiedziane wprost, że kiedy młodszy brat będzie krzyczał o pomoc, Pahana wróci przynosząc ze sobą symbole i brakujący fragment świętego przesłania, które teraz niekompletne przechowują starsi Plemienia. Posiadane insygnia będą identyfikować go jako naszego Prawdziwego Białego Brata. Tego, który podąża za słońcem, przynosząc ze sobą boskie przesłanie miłości, harmonii i jedności, zaszczepiając na nowo wśród ludzi zapomniane wartości duchowe. Bliskie jest nadejście nowej ery ludzkości, w której pierwiastki duchowe będą rozwijać się równolegle i w sposób harmonijny ze światem materii. Ery, w której ludzkość osiągnie wyższy stopień duchowego i moralnego rozwoju. W tym przełomowym dla świata momencie, w czasach duchowej transformacji, dzięki której dokona się globalna zmiana wartości leżących u podstaw cywilizacji i totalna metamorfoza stylu życia.

Mit Pahany głosi, że powróci on nosząc czerwone lub żółte nakrycie głowy. Rozważając ten symbol w sposób dosłowny… - Wi nakryła głowę brata skrawkiem koca w kolorach, o których mówiła i roześmiała się delikatnie, a gdy się odwrócił zaskoczony lekko cmoknęła go w policzek. Po tym kontynuowała:

- Powrót Pahany zwiastuje przede wszystkim powrót do wartości, których ludzkość potrzebuje. Do wiary, współczucia, miłości, które powinny zastąpić wszelką żądzę i egoizm zmierzające do wyniszczenia wszystkiego. Oczywiście, aby uratować ludzi zmiany w świadomości nie mogą ograniczać się do wąskiej elity, ale muszą objąć całokształt życia i stosunków między ludźmi. Proces ten jednak może mieć charakter ewolucyjny, zaś powrót archetypu i mitu może oznaczać stopniową przemianę rzeczywistości, nie zaś jakieś konkretne zdarzenie.
Ogólnie mity Hopi mówią o tej mającej nadejść przemianie jako początku "piątego świata", którego powstanie poprzedzić ma okres oczyszczenia. Wbrew wszelkim pomysłom na katastroficzne wizje, to od samych ludzi, zależy w jakiej formie nastąpi to oczyszczenie i czy towarzyszyć mu będzie jakiś kataklizm, czy nie. Nikt jednak nie może czuć się zwolniony od odpowiedzialności i uchylać się od procesu transformacji, czy działać przeciwko niej samej. Znaleźliśmy się w sytuacji płonącego lasu i nikt nie powinien spocząć póki ogień nie zostanie ugaszony. Wówczas dopiero z popiołów "starego" powstanie nowe życie. Aby to jednak było możliwe musimy uzyskać kontrolę nad swoimi słabościami, które niszczą autentyczną wolność jednostki oddając ją jej najbardziej samolubnym instynktom.*

Bart słuchał Squaw, widział, że zdawała się w to wszystko wierzyć i idealizować, choć wcale nie musiał mieć racji, bo opowieść miała tylko oderwać ich od czarnych myśli, wesprzeć Darylla w jego własnej wierze w niego samego oraz zbudować obraz świata, którego jeszcze nie mieli okazji doświadczyć. Bart był tutaj tylko dlatego, bo nie było innej alternatywy. Skoro dziadek dzikuski i jemu podobni mówili, że wiedzą jak walczyć z takim demonem, to tylko głupiec by z tej wiedzy nie chciał skorzystać po tym wszystkim. Daleki był jednak od gloryfikowania kultury tych prostych i słabych ludzi, którym dopiero biały człowiek pokazał czym jest koło. Którym przez setki jeśli nie tysiące lat cyklem życia było podążanie z namiotami na plecach za stadami bizonów, aby nie umrzeć z głodu, bo nie potrafili uprawiać ziemi. Ich okrutne międzyplemienne wojny były legendarnie krwawe. Słaba była kultura, która nie tylko nie potrafiła zbudować cywilizacji, ale miała i ma kłopot ze swoim przetrwaniem. Mieli jednak otwartą głowę na to, co jeszcze do zeszłego tygodnia on uważał za słabość, skrzywienie peyotlem i niedorzeczność. Teraz i Spineli wierzył w chodzące w ludzkich skórach demony.

Również Anastasii daleko było do chociażby skupienia się na takich sprawach. Gdy Wii zaczęła mówić, jej ton głosu zdawał się być usypiający. Okularnica myślami była przy swojej mamie i ojcu, nadziei, że wciąż żyją, że nic im nie jest i nie będzie. Niby świadoma była tego, że powinna się skupić na płynących z niektórych ust mądrościach, ale jednak paplanie o wierze i ideach było całkowicie mdłe i pompatyczne. Jedyny pozytyw jaki dostali wszyscy, to koc.
Dziewczyna westchnęła jedynie po nudnej przemowie i objęła ramię Barta, otaczając je swoimi rękami powyżej łokcia i opierając, wytarmoszony od wiatru i bolący od upadku, łeb. Dopiero po chwili odważyła się odezwać, ale jej głos był stłumiony, cichy. Zdecydowanie nie mówiła do ogółu, a po prostu zwróciła się do Barta. W grupie jednak ciężko było tego nie słyszeć, tym bardziej, gdy zaczęła panować cisza.

- Przykro mi z powodu twojej mamy… Naprawdę. Przepraszam, że tak się stało. - w słowach Ann była skrucha i smutek. Widać było, że jej wewnętrzny nastrój jak i stan psychiczny chylił się ku dołowi. - Szkoda że wcześniej nie udało się odnaleźć rozwiązania. I że na nic mądrego nie wpadłam przez dłuższy czas.

Bart zamrugał szybko oczami powstrzymując pod powiekami napływ łez.

- Dzięki. - odpowiedział cicho. - Mam nadzieje, że twoja dojdzie do siebie. - dodał. - Nikt z nas nie jest winny niczemu i nie będzie. Cokolwiek się stanie. - pochylił głowę policzkiem dotykając jej włosów i pocałował w skroń. - Będziemy walczyć. - dodał z taką pewnością, jakby nie było innej możliwości.
- Oby tylko oni naprawdę wiedzieli jak… - spojrzał na Wikvaya i wymalowane sprayami przyczepy kempingowe... "Bo inaczej nie mamy szans" - dokończył w myślach.

- Dzieci płacą za błędy rodziców - powiedział ponuro Mark. Usłyszał to kiedyś i do tej pory nie miał okazji, by się o tym przekonać na własnej skórze. - I też mam nadzieję, że Indianie wiedzą, co i jak zrobić. My też się postaramy zrobić co do nas należy - poparł Barta.

Daryll wsłuchując się w opowieść siostry zapomniał na moment o Wielkim Złym Wilku, Glenie Hale, panu Macrumie i Jamesie Gunnie. Chociaż w jego żyłach też płynęła krew Indian, nie znał żadnej z indiańskich legend, nie dbał o własne dziedzictwo, był typowym – choć nieco dziwnym i wybrakowanym - produktem amerykańskiego stylu życia którego nieodłączną częścią było MTV, krzykliwie reklamy, McDonald’s, Coca-Cola, broń i polowania. Jego siostra znajdowała się po drugiej stronie barykady, tej bardziej poetyckiej, wzniosłej, niemal mistycznej. Po minach kolegów widział, że nie do końca akceptują jej styl bycia. Nie mógł mieć o to do nich pretensji. Takich ludzi jak Wikvaya trudno jest zrozumieć, zwłaszcza gdy jest się obywatelem zupełnie innego świata zbudowanego z betonu, stali szkła i plastiku. Dla Darylla było ważne, że Wi nie wyrzekła się swojego dziedzictwa, szła pod prąd, niosła w sobie stare opowieści, których dzięki niej nigdy nie zostaną zapomniane. Jeśli Daryll kiedyś będzie miał własne dzieci to pewnie opowie im o Pahanie i jego bracie.

Robiło się coraz chłodniej, choć nie był pewien czy to efekt pogody czy narastającego napięcia. Otulił się mocniej kocem i przesunął bliżej ogniska. Ze współczuciem spojrzał na Barta i Ann. Przypomniał sobie moment gdy Jack Falls opowiedział o ataku na Debrę, pamiętał tą niepewność, rozpacz i strach, gdy nie było pewne czy mama przeżyje. Teraz jego kolega i koleżanka przeżywali własny, jeszcze straszniejszy dramat. Próbował powiedzieć coś pocieszającego, otworzył nawet usta, ale nie odważył się odezwać. W ostatecznym rozrachunku liczą się czyny, a nie słowa. Daryll obiecał sobie, że zrobi wszystko by raz na zawsze zakończyć ten koszmar. Zimna dłoń mocno u kurczowo ściskała rękojeść siekiery.

Kiedy młody Singeltone ściągnął z sylwetki Wikvai koc odsuwając się z kręgu ku żarzącemu się ognisku, dziewczyna tylko poprawiła go na ramionach brata. Uśmiechnęła się smutno widząc miny i słysząc słowa otaczających ją ludzi. Wstała i odchodząc na bok pogładziła szeroki, umięśniony kark Brayana. Wtedy osiłek oprzytomniał na ułamek sekundy i wbił w nią swoje nierozumiejące spojrzenie. Do tej chwili był biernym obserwatorem wydarzeń. Jakby ciężar ostatnich dni zmusił go wysiłku ponad realne siły. Do zatrzymania się, wyciszenia, zatonięcia w myślach. Zrósł się jednak z ich grupą, dlatego V pochyliła się ku niemu i szepnęła tym samym tonem, którym snuła chwilę wcześniej opowieści obcych plemion:

-Pilnuj mojego młodszego brata, proszę. Będę umiała się zrewanżować.

Bolało ją wewnątrz, ale znała na to sposób.

~.~MUZYKA~.~

Stanęła daleko poza zasięgiem reszty i zapaliła skręta. Złoto Acapulco drażniło gardło i zapierało dech lecz uspokajało ciało i leczyło zranioną duszę. Tylko ona tam była z krwi Blackfeet, tylko ona była wojownikiem i nawet z boku, dostrzegała, że to będzie przede wszystkim jej walka.

Każdy z obecnych nad jeziorem odczuwał inne emocje, snuł odrębne myśli, i posiadał różne nadzieje na to co miało się za chwilę wydarzyć.

Dla Wikvayi indiańskie rytuały miały szczególne znaczenie. Ona codziennie starała się słuchać otaczającego ją świata. Jej głęboki szacunek dla tradycji i wiedzy przodków objawiał się w każdym działaniu jakie podejmowała podczas spotkania z szamanem. Z uwagą słuchała słów starszego plemienia, celebrowała każdy łyk naparu i w bezruchu trwała podczas malowania znaków na twarzy. Wszystko to było elementem przygotowania ciała i ducha na nowe doświadczenia. Tylko tyle było dla niej oczywiste… całą resztę przysłaniała mgła nienazwanego.

Gdy wszystko się zaczęło świat zadrżał i zaczął skręcać się spiralami wokół osi pojedynczych elementów znajomej przestrzeni…

Tworząc niezrozumiałe obrazy przechodzące w czarne plamy o zacierających się kształtach dostrzegane zaledwie kilkoma ostatnimi okruchami zwyczajnej percepcji…
Sylwetki w kręgu zmieniały postać, szarzały, rozpływały się w wizji, w którą Wi coraz głębiej wnikała…

Widmo, w które coraz mocniej wierzyła nabierało siły i skupiało się w surrealistycznym portrecie szamana. Tylko on, mimo wilczego oblicza o maści soli z pieprzem, miał kolory, które przebijały się do jej świadomości poprzez ociemniałą optykę. Pozwoliła sobie na zapomnienie. Otulenie jej własnej, choć już wcale nie ludzkiej sylwetki liniami węży płynących od strony uświęconego mocą przewodnika rytuału.
Jednostki stawały się częściami spajającymi ich wspólny świat w kosmicznej energii wiary. Poddawała się temu nie musząc wcale być, nie musząc trwać. Atawistyczne odruchy potrzeby indywidualnego istnienia zastąpił spokój zbiorowej jaźni powtarzanych przez naturę słów. Choć jeszcze nie rozróżniała ich to resztkami tego co było jej krtanią szumiała jak wiatr, by jej głos niósł się jako nieodzowny człon szeptu.
V popadła w celowe odrętwienie zanurzając się bez wahania w otaczającej ją rzeczywistości jak w gęstej wodzie o przyjemnej temperaturze. Pozwoliła się nieść rozświetlonym strumieniom wielobarwnej energii siłą woli odpychając się od ram normalności. W zaufaniu i spokoju czekała na wyznaczany im przez Wszechświat cel...

W tym samym czasie Daryll wracał myślami do tego co znał i choć przez krótki czas uznawał za realne. Leland Palmer był najbardziej odrażającą postacią jaką chłopak kiedykolwiek zobaczył na ekranie. Pamiętał tamten dzień, gdy razem z Annie zakradli się do szpitalnej świetlicy, by obejrzeć kolejny odcinek Twin Peaks. Byli uradowani, bo udało im się kolejny raz oszukać siostrę Denvers. Ukryci w ciemnościach, które rozświetlała jedynie niebieska poświata telewizora z zapartym tchem śledzili swój ulubiony serial. Sezon zbliżał się do kulminacyjnego momentu, przez kilka tygodni zastanawiali się kto zabił Laurę Palmer. Gdy zagadka została rozwiązana, gdy Leland zaczął szczerzyć się do swojego odbicia a po drugiej stronie lustra ukazał się BOB, czternastoletni Daryll Singelton nie krył szoku. Pamiętał przecież jak ten facet rozpaczał po śmierci córki, osiwiał w ciągu jednej nocy, na pogrzebie rzucił się na trumnę, postradał zmysły bo nie potrafił pogodzić się ze stratą. I po tych wszystkich dowodach nieskończonej miłości do Laury, okazało się, że to on, jej własny ojciec zgwałcił ją i odebrał jej życie. Było to niezdrowo fascynujące, ale też chore, popierdolone i odrażające. Potem gdy wrócili z Annie na salę, długo dyskutowali o tym co wydarzyło się w Twin Peaks. Jego przyjaciółka była zdania, że Leland to tylko niewinna ofiara opętania. Jako dziecko został nawiedzony przez BOBa, złą, mroczną istotę i to ona po latach zmusiła go do zamordowania córki. Daryll miał jednak całkiem inną teorię. BOB tak naprawdę wcale nie istniał, był jedynie metaforą i personifikacją prawdziwego Zła. Bo o wiele łatwiej znieść myśl, że za ohydną i niewybaczalną zbrodnią stoi potwór a nie kochający ojciec. Że morderca ma szkaradną, brzydką twarz wykrzywionego szaleństwem Indianina a nie prostodusznego wzbudzającego sympatię człowieka.

W najczarniejszych snach Daryll nie przypuszczał, że dwa lata później sam stanie się jak Leland Palmer. Gdy dotarło do niego co się wydarzyło w noc, gdy zaatakowano jego mamę, gdy zobaczył jak podrzyna gardło Bryanowi Chase poczuł ból jakiego nie jest w stanie zadać żadna broń ani narzędzie tortur. Wył bezgłośnie z bezsilności i rozpaczy, wargi zagryzł do krwi. Nocny Zły Wilk nie odebrał mu życia, ale zrobił coś znacznie gorszego. Rozszarpał mu duszę, odebrał godność, niczym gwałciciel zbezcześcił sumienie chłopca. Singleton uwierzył, że jest dobry i przyzwoity, ale okazało się, że nie ma sobie wystarczająco wiele dobra, miłości i współczucia by oprzeć się mrocznej sile. Irytował się gdy szkolni oprawcy widzieli w nim niebezpiecznego dziwaka, podejrzewali o zabójstwo Mary McBridge. Ale to oni mieli rację. Musieli zobaczyć w nastolatku coś czego on sam nie dostrzegał. Zobaczył to też prastary indiański demon. I wykorzystał Darylla jako swoje naczynie.
Chłopak nie zamierzał zrzucać winy na Nocnego Złego Wilka. Czuł się odpowiedzialny za zło, które uczynił, był potworem i mordercą. Nie zasługiwał ani na współczucie, ani na litość. Pragnął teraz tylko rozpłynąć się w nicość, unicestwić siebie i swojego mrocznego pasażera. Świadomość, że Wilk może za chwilę skrzywdzić jego ukochaną siostrę odbierała zdrowe zmysły, przerażała do szpiku kości. Przysięgał bronić Wikvayę, chociaż nie sądził, że będzie musiał bronić ją przed samym sobą. Niczym nawiedziony, mamroczący pod nosem szaleniec i emocjonalna kaleka błąkał się wśród czarnej mgły szukając gałęzi, na której będzie mógł powiesić się na pasku. Miał nadzieję, że to wystarczy by zakończyć ten koszmar. Widząc zarys drzew zrobił krok w ich kierunku, ale wtedy usłyszał głos Glena Hale’a. Jeśli w Twin Oaks żyła gorsza kreatura niż Daryll, był to szeryf. To on odpowiadał za to co spotkało Billego Macruma, to on ściągnął na miasteczko nieszczęście i przebudził pradawne Zło. Młody Singelton dostał szansę by przed śmiercią jednak uczynić coś dobrego dla swoich przyjaciół. Pomści krzywdy Macrumów i nawet nie czeka go nic prócz piekła, zabierze tam ze sobą policjanta-potwora. Ta myśl dodawała mu otuchy i sił.

- Hale! – warknął smakując spływające po policzkach łzy – Tu jestem! Pokaż się ty chory psychopato!

Po wypiciu naparu mieniąca się wszystkimi odcieniami barw przestrzeń ukrywała przed zmysłami Wikvayi wszystko co można było poznać i zrozumieć. Indianka z całą swoją ufnością i wiarą w siłę rytuału oddawała się wizji współgrając z każdym jej drgnięciem. Sytuacja zmieniła się dopiero gdy usłyszała znajomy ton głosu… charczący gdzieś na granicy zrozumienia. Znała to brzmienie. Rozumiała każde sapnięcie, jęk i ryk. Ten głos był przy niej od kiedy skończyła rok. Gaworzyli razem, śmiali się i płakali. Nie mogła nie rozpoznać, do kogo należał. Nagły lęk przeszył rozmytą jaźń. Skupiła się na okruchach kolorowych linii ciągnących się od piersi przewodnika w pierwotny krąg. Całą siłą woli wyrwała się z objęć pigmentowych histogramów i stanęła między kalejdoskopem barw, a głosem, który wyzywał Hala. Wszystko co mogło się stać musiało zatrzymać się na niej i zasłonić plecy jej ukochanego brata. Niematerialna świadomość robiła wszystko by nie pozwolić nikomu wyjść poza strzeżony przez nią areał.

"Eh, prawda zaiste kroczy tajemniczymi ścieżkami" - pomyślał Bart poddając się obezwładniającym ciało uczuciom i bodźcom, których nie wywoła nic, prócz narkotyków. Ani myślał o ćpaniu, chciał dojrzałe zmierzyć się z bestią, ocalić bliskich i siebie. A tu się okazało, że trzeba odlecieć, aby tego dokonać. Babcia mawiała, że trzeba w życiu poważnie myśleć tylko o trzech kategoriach innych ludzi. O tych, których się kocha. O tych, za których jest się odpowiedzialnym. I o wrogach. Wszystkie zbiory osób zaczynały zlewać się przenikając wspólnie na wylot, wynikające z siebie spiralnymi kolorami i splatając jak fantastyczne warkocze wijących się węży… krystaliczna czystość umysłu onieśmielała Barta, który naraz widział co czuł i myślał czytając z brzmienia dźwięków prawdy niezmiennej, która sobie jest niezależnie czy ktoś świadomy jest jej istoty nagle objawionej, a niewzruszonej.
Jak akrobata, który pewnie stąpa na linie nad przepaścią dzielącą dwa światy, Spineli słyszał wszystko doskonale jakby można było w tłumie ludzi rozumieć wszystkie rozmowy jednocześnie wsłuchując się w sens konwersacji każdej z nich.

A on szedł prosto lotem kruka z kocem owiniętym wokół jak żywym futrem drugiej skóry błogosławiąc czarnym drzewom chylącym się w wisielczym nastroju gałęzi.

Z każdym kolejnym krokiem Bart pewniej czuł grunt pod nogami, aż w końcu kiedy zatrzymał się stwierdził, że jest w dziwnym świecie. Jak po drugiej stronie upiornego lustra. Cisnął kocem a słysząc krzyczącego, chyba Singeltona, obrócił się na pięcie. Zaczął biec z powrotem, aby znaleźć resztę. Rozdzielać się, kiedy Daryll podniósł alarm było wyjątkowo głupie jak w jakimś tandetnym horrorze klasy B!

Równolegle Ana zastanawiała się, czy w tym świecie może umrzeć. Czuła się lekko, jakby nie istniała, choć przecież wiedziała, że wciąż gdzieś tutaj jest. Świat ten wydawał się bardziej ponury i przygnębiający, czerń i szarość to nawet nie były kolory. Rozejrzała się wokół, poszukując znajomych twarzy.

- Hallo? - odezwała się w eter, choć może nie powinna.

Zaczęła iść w stronę jedynego koloru, jaki dostrzegła; czerwieni. Jej kroki jednak były ostrożne i co chwila, skradając się, próbowała ukryć za drzewem. Mimo iż w tym świecie było tak spokojnie, ona odczuła lekkie ukłucie niepokoju. Chciałaby teraz trafić na jakąś przyjazną twarz i nie być sama.

Również wtedy Mark przypominał sobie, że od zawsze uważał się za człowieka, który stoi obiema nogami twardo na ziemi. No a wszelkiego rodzaju prochy uznawał za coś, czego należy unikać. Nie potępiał tych, co ćpali, ale uważał ich za kretynów.
No i nigdy nie był na haju. Do tej pory...

Sytuacji, w jakiej się teraz znalazł, była - delikatnie mówiąc - mało komfortowa. A mniej delikatnie mówiąc? Była do dupy. Między innymi dlatego, że nie wiedział, ani gdzie jest, ani co ma zrobić. Ze sobą i w ogóle. Najchętniej poszedłby stąd w cholerę, ale nie miał pojęcia, jak to zrobić, którędy iść. A na dodatek wiedział, że gdzieś w pobliżu powinni być inni, pozostała trójka.

Tylko diabli wiedzieli, gdzie tamci się podziali, a przedstawicieli rogatego bractwa jakoś nie było w pobliżu.

W ogóle nikogo nie było, nikt jakoś nie palił się, by udzielić mu odpowiedzi.
Czyżby dlatego, że nie wykrzyczał pytania?
Przeklęta kraina, czarno-biała niczym nieme filmy sprzed wieków.

- Szlag by to trafił... - mruknął, po raz kolejny rozglądając się dokoła w poszukiwaniu czegokolwiek znajomego.

Usłyszał krzyk... i pojawiła się czerwień.
Kolor krwi.
Kolor ostrzeżenia.
Niebezpieczeństwo!

A potem "Hallo?", które - zapewne - padło z ust Any.
Ostrożnie ruszył w tamtym kierunku, stale wypatrując niebezpieczeństwa, które - dałby głowę - gdzieś tu się czaiło.

Świat pełen dymu i czerwieni doprowadził ich do miejsca, które wydawało im się znajome. Droga w Twin Oaks. Nieco na uboczu. Każde chcąc lub nie chcąc wybrało ten sam kierunek. Bart, Ana i Mark krocząc w stronę czerwieni, a Wi szeroko rozkładając przed grupą ręce i cofając się przed ich każdym krokiem.

Ognisko syciło ciepłem ogłupiałe maski zastygłych na moment twarzy dzieciaków z Twin Oaks. Wikvaya ciągle przeżywając sceny rozgrywające się w blaskach wgryzającej się w duszę, jadowitej zieleni i rażącej zmysły, ostrzegawczej czerwieni powiodła oczami za wzrokiem szamana. Ten patrzył na jej brata. Na Darylla skulonego w sobie, siedzącego samotnie poza kręgiem rytuału. Chciała wyciągnąć do niego rękę, podejść tam, zabrać go z widoku. Nie miała jednak odwagi opuścić świętego miejsca zaklęć. Nie mogła zbezcześcić ołtarza zbudowanego przez Jima Dwa Duchy. Przez to Singelton był sam. Mimo, że poza kręgiem powinno pozostać dwoje to był tam tylko on… V zmusiła się do myślenia i analizowania sytuacji.

- To wilk, prawda? To on zabrał Bryana? - zadała pytanie szamanowi.

- Bryan jest teraz wilkiem? - Bart wybałuszył oczy rozglądając się nerwowo dookoła.

- Jak to się stało? - Mark nigdy nie przepadał za Bryanem, ale nie życzył mu śmierci... Połamania nóg - owszem. Ale nie śmierci, a znalezienie się w łapskach Wilka oznaczało tylko jedno. - Wilk go dopadł?

- Co? Bryan nie żyje!? - krzyknął Spineli.

- Jeśli Bestia go zabrała... - Mark nie dokończył.

-Przecież mieliśmy być tutaj bezpieczni! - Bart patrzył zszokowany na Indianina z oskarżycielskim wyrzutem.

Wymiana zdań między Bartem a Markiem, ich pytania, były dla Darylla niczym tortura. Jeszcze gorzej bolało spojrzenie siostry, chłopak czuł je na sobie, ale nie odważył się podnieść wzroku. Wypełniały go rozpacz, wstyd, rozczarowanie, ale przede wszystkim strach. Bał się odezwać, bał się przyznać do tego co się stało z Bryanem. Okazał się tchórzem, najsłabszym ogniwem, które pradawny indiański demon wykorzystał jako swoje narzędzie zemsty.

- Bryan nie żyje – potwierdził wstając nagle ze swojego miejsca. Jeszcze nigdy parę słów nie kosztowało go tak wiele, gardło było ściśnięte jak w imadle, serce biło jakby było przerażonym ptakiem, próbującym wydostać się z klatki.

- To ja go…. - Nie starczyło mu odwagi by dokończyć.

- Nie zbliżajcie się do mnie – rzucił, kierując się w stronę wyjścia – Ty też Wii. Mark, pilnuj, żeby za mną nie wyszła, proszę. To dla waszego bezpieczeństwa.

- To wilk, prawda? To on zabrał Bryana? - ponownie zadała pytanie szamanowi. Tym razem mówiła znacznie głośniej i z większym naciskiem. Na wymianę zdań przy ognisku nawet nie zwróciła uwagi. Skupiła się na opuszczonym chłopaku.

- Daryll to wilk, nie Ty. - Zwróciła się do brata, który zaczął się wycofywać, zanim jeszcze nawet Jim zdołał im odpowiedzieć. Mówiła z serca i choć nie mogła mieć żadnej pewności co do prawdziwości swoich słów to je głos był tak przepełniony emocjami, że nie dało się go zignorować nawet będąc już wiele kroków od pierwotnego kręgu. Sam Dwa Duchy patrzył na młodzież znad ogniska. Jego ciemne oczy były ostoją mentalnego spokoju. Dał im mówić, jakby wiedział, że słowa są ważne.

- To Wilk, nie ty - powiedział spokojnie. - Wilk potrafi szarpnąć pazurami, ukąsić, jak żadna inna istota. Znajduje w nas słabości, lęki, gniew. Wszystkie negatywne emocje, jakie w sobie pielęgnujemy. I pozwala im wzrosnąć. Ale nie mamy nad tym kontroli. Nikt nie ma. Nie obwiniaj się, młody mężczyzno. Pokonałeś śmierć, jak opowiadał twój ojczym. Pokonasz i Wilka. Wszyscy macie moc, aby to zrobić.

- Mamy moc? - W głosie Marka dał się czuć cień wątpliwości. Owszem, starł się kiedyś z Bestią, ale zwycięstwem to nie było. Na wszelki wypadek zrobił krok w stronę Wii, by powstrzymać ją, gdyby ta chciała pobiec za bratem.

- Daryll… wiem, że to nie Ty. Zostań. - dodała Anastasia przypominając sobie, jak została zaatakowana przez wilka w ciele jej własnej matki. Wiedziała, że tak może być. Wiedziała więc też, że to nie ich kolega był mordercą.
W końcu Daryll odważył się spojrzeć na siostrę. Mogła dostrzec, że niewiele pozostało z chłopaka, którego znała. Oczy wypełniała pustka a szara jak papier twarz przypominała oblicze człowieka złożonego do trumny. Tak mogłaby wyglądać Carrie White, w chwili gdy okrutnie z niej zażartowano, wylano świńską krew i pokazano miejsce w szeregu. Po słowach Daryll szamana zawahał się. Przypomniał sobie te chwile, gdy w wyobraźni mścił się okrutnie na Bryanie Chasie za jego drwiny. Szlachtował go myśliwskim nożem, albo urządzał sobie polowanie w szkole wzbudzając niczym Carrie popłoch, chaos, strach i panikę. Swoim duszonym przez lata gniewem zaprosił Zło. Nowotwór można wyciąć albo pokonać lekami, lecz są choroby tak potworne i straszne, ze jedynym ratunkiem jest tylko śmierć. „To samo…” - pomyślał Daryll –„…dotyczy demonów”. Nie ma gorszego demona niż wyrzuty sumienia. Gdy już cię opęta, nie ma nadziei. W każdym bądź razie ten chłopak jej nie dostrzegał.
- Pan i moja siostra się mylicie. To ja jestem Wilkiem. Zawsze nim byłem – odparł cicho znów przywołując w pamięci mroczne fantazje, w których mścił się na szkolnych oprawcach. Spojrzał gdzieś w ciemność, w kierunku gdzie znajdowało Wzgórze Kochanków. Miejsce gdzie zginął Billy Macrum.
- A Bart ma rację. Mieli być bezpieczni. Bryan, moja siostra….Te wzniosłe gadki o mocy i pokonaniu Wilka nadają się do poradnika dla akwizytorów – stwierdził gorzko – Życie jest bardziej skomplikowane, ale to nie pan będzie opłakiwał brata albo codziennie patrzył w lustro i… - W końcu coś w nim pękło, ale nie chciał by dostrzegli jego łzy. Zdążył jeszcze raz rzucić okiem na ukochaną siostrę by zatrzymać jej widok dla siebie a potem ruszył prosto w ciemność.
Spineli ciężko oddychał, bo czuł że ogarnia go wściekłość, miał ochotę rzucić się na Singeltona. Podświadomie jednak wiedział, że tak naprawdę winnym był Wilk. Musiał zaczął myśleć racjonalnie w tej nieracjonalnej sytuacji. Potem spojrzał na Indianina.
- Musicie go odizolować od ludzi do czasu, aż Wilk nie zostanie pokonany. - powiedział z przekonaniem. - To chodząca bomba i nikt przy nim nie może być bezpieczny. - popatrzył za odchodzącym. - Pójdzie i komuś krzywdę zrobi. Albo sobie..

- Od samego początku rzeczy do samego końca tej historii to Hale był, jest i będzie Wilkiem! On stworzył wilka działając przeciw ludziom. Zabijając, strasząc, oskarżając i manipulując nimi by ranili, kłamali, czuli się winni i zaszczuci. Żeby przed nim uciekali, tak jak ty teraz, Daryll! - Miała nadzieję, że brat jeszcze słyszy jej przepełnione rozpaczą słowa. - Jeśli on odejdzie to ja też będę musiała iść…

Minęła chwila, dwie. Daryll rozpłynął się w mroku na dobre. A przynajmniej tak się wydawało. Nagle jego niewyraźna sylwetka wyłoniła się z ciemności. Zrobił krok w kierunku ognia, w ręku trzymał siekierę Macruma. Spojrzał na wszystkich pozbawionym wyrazu wzrokiem a potem rzucił siekierę do stóp Marka.

- Gdyby było tak jak mówi Bart, nie zawahaj się tego użyć – poprosił. Ściągnął pasek spodni i podał go Spinellemu, odwrócił się do niego plecami zakładając dłonie za siebie – Na wszelki wypadek skrępujcie mnie. Albo niech zrobi to szaman.

Daryll słyszał co powiedziała jego siostra o Hale’u. Ale słyszał też ostrzeżenie Barta i to go ostatecznie przekonało żeby wrócić. Jedyne czego teraz pragnął to rzucić się ze szczytu Wzgórza Kochanków w wzburzoną otchłań wody, ale zanim by tam dotarł, mógłby znów kogoś skrzywdzić. Nie miał siły polować, nie miał siły mierzyć się z Hale’em i karać go za zło, które wyrządził. Ogień w nim zgasł. To był koniec pieśni. Przepraszająco spojrzał na Wii.

- Możesz jeszcze się przydać swoim przyjaciołom - powiedział szaman tajemniczo. - Twoja siła i determinacja powinna wystarczyć, szczególnie teraz, kiedy już wiesz, że Wilk potrafi wczepić się w twoją duszę.

Mark nie do końca wierzył w słowa szamana i obawiał się, że Daryll może stać się dla nich niebezpieczny. Z drugiej strony lepiej było, by mieli go na oku. O innej możliwości tego, że Daryll może się przydać, wolał nie myśleć.

- Kiedy? - zmienił temat. - Kiedy mamy tam jechać i jak się mamy przygotować?

- Tak jak się przydałem Bryanowi? – Daryll ignorując pytanie Marka roześmiał się na słowa szamana, ale był to pusty śmiech, który można nieraz usłyszeć przechadzając się korytarzami szpitali dla obłąkanych. Zastanawiał się czy ten facet naprawdę wierzy w to co mówi. Zwrócił się błagalnie do siostry.

- Wii, zostań tutaj z tatą. Zadzwońcie na policję. Do wszystkiego się przyznam. Jak mnie zamkną w celi będziesz bezpieczna.

-Daryll, tylko Ty mi zostałeś. Jeśli mam Cię oddać policji, Wilkowi czy komukolwiek innemu pozwól mi się odprowadzić. Dobrze? – Indianka też jakby nie słyszała niczego poza głosem brata.

Po chwili namysłu chłopak skinął, dał jej do ręki swój pas od spodni.

- Skrępuj mi ręce. I zabierz siekierę.

V nie protestowała, odebrała od Darylla podany przedmiot. Nim jednak zrobiła z niego użytek, przekazała leżącą na ziemi siekierę w ramiona Marka. Chwilę później stając za plecami brata zajęła się jego dłońmi. Na początek starła z nich krew swoją chustą, później przewiązała je pasem i mocno zacisnęła. Nie tak żeby bolało, ale tak żeby czuł, że jest gotowa zrobić dla niego wszystko o co poprosi. Po tym nakryła jego ramiona swoim kocem i posadziła go w kręgu obok reszty obecnych. Spokojniejsza zaczęła mówić:

- Mark zadał dobre pytania, jednak wątpliwości jest więcej… choćby i ta, jak ma nam wybaczyć ofiara skoro jej oprawca cały czas chodzi wolno, a my nic z tym nie robimy. Nie wyrównujemy krzywd, nie pozwalamy światu zastygnąć w równowadze? Cały czas tylko szarpiemy za szalę mając nadzieję, że wytrzęśliśmy z niej wystarczająco dużo własnej winy. Nie wiem czy słusznie czy nie, ale Hale wydaje mi się tutaj kluczowy. Za wszystko co zrobił, czym zawinił… nie zasługuje na to by deptać dalej po tym łez padole. Za Sama, Billa, Lucy, kumpli Brayana, za Antona, mnie, Darryla i Gunna. - Odetchnęła głęboko i dokończyła już z zupełnym opanowaniem:

- Wróciłabym tam. Na drogę obok domu… żeby zobaczyć czy policyjna obława wspierana przez Federalnych czymś poskutkowała. Zabrałabym Davida Macruma i Johna Gunna jeśli go już zwolniono ze szpitala.

Bart w wyraźny sposób miał trudności z pozbieraniem się i pogodzeniem, że Bryan zginął. Tak szybko. Tak po prostu. I może by żył, gdyby go Spineli z rana nie zabrał z domu... Co się stanie z jego bratem? Kręcił głową unikając spojrzeń w stronę związanego Darylla.

- Jak bronić się przed bestią? Amuletów nie macie lub… nie wiem… jakichś olejków czy… zaklęć? Kto może pomóc w tym innym świecie? Jest tam jaki dobry duch? Co na to wszystko wasz Manitou?

Bart pytał Indianina szukając sposobu, który uniemożliwi Wilkowi łatwość zabijania. „No i kogo miał on na myśli, mówiąc że ofiara jest w kostnicy?” - przeleciało mu przez głowę.

- Jedyną szansą na odesłanie Złego Czarnego Wilka do jego leża jest odcięcie go od tej ofiary, którą zawładnął jako pierwszą. Czyli Billa Macruma. Dzisiaj w miasteczku, z jaskini pod wirami, nurkowie wydobyli ciało tej dziewczyny, co zginęła w górach oraz jakieś kości. Młodego mężczyzny. To daje nam szansę. jeśli proszek spocznie na kościach, wyrwie to Złego Czarnego Wilka z tej kryjówki, zachwieje kotwicą, jaka trzyma go w tym świecie. A jeśli uda nam się uspokoić ducha Billa Macruma, nieszczęsnej ofiary, wyłagodzić jego emocje, Wilk straci pożywkę i będzie musiał zapaść w swoim leżu. Ten sam proszek, młody człowieku, może pomóc utrzymać złego Manitu na dystans. Ale nie ma go dużo. Wręcz niewiele. Starczy na pewno na szczątki, i może na jedno czy dwa użycia przeciwko Wilkowi. na więcej, raczej nie.

- A co z Hale’em?- dopytywała Wikvaya.

- Ten człowiek jest groźny, ale nie będę marnował czasu, na jego poszukiwania. Myślę, że policja i wszystkie służby, zrobią to lepiej. Ludzie mówią, moi ludzie, że miał on układy z przestępcami w całym hrabstwie. Myślę, że albo się go pozbędą, albo zapewnią mu kryjówkę, której nawet policja nie znajdzie.

- A jak inaczej przebłagamy ofiarę niż wyrównując rachunki ? Ot tak nam wybaczy? Nie odpuścił nam do tej pory, mimo, że daliśmy spokój jego rodzinie, zatroszczyliśmy się o jego ojca. Wskazaliśmy wymiarowi sprawiedliwości wszystkich znanych nam oprawców Billa… I nic. Nagle wystarczy zwykłe przepraszam ?

- Nie wiem - odpowiedział szczerze. - Ale szukanie wściekłego, dobrze znającego teren i gotowego na wszystko mordercy, podczas gdy robi to samo policja i inne siły, wydaje mi się bezcelowe i zanadto ryzykowne. A brak ludzi w Twin Oaks może nam pomóc dostać się do szczątków ofiary i odprawienie rytuału.

- Mamy mało proszku, im mniej nas pójdzie tym mniej będziemy zauważalni i lepiej przygotowani. Potrzebujecie Darylla, Marka, Barta. Ana mogłaby zostać tutaj. Ja pojechałabym do Macrumow oraz do „Niedźwiedzia i Sowy”. Zobaczyłabym co da się zrobić, może złożyła zeznania. Może przekonała lokalnych myśliwych żeby pomogli przeczesywać teren. Niepokoi mnie Gunn. Ciągle nie umiem go w tej historii w nic wpasować. Czy nasi ludzie też coś o nim mówią?

Starszy plemienia pokręcił głową.

- Nie wiem, kim jest Gunn. Nie jest z okolicy, to pewne. A twój plan, Wi, brzmi dobrze, o ile inni się na niego zgodzą. Powinniśmy działać szybko, jeszcze dzisiejszej nocy, wykorzystując element zaskoczenia.

- Czy takie rozdzielenie się nie będzie niebezpieczne dla osoby, która będzie sama? - spytał Mark. - Kto zabroni Wilkowi wykorzystać ten fakt?

- Zapewne będzie. Wilk najczęściej atakuje najsłabsze sztuki, oddzielone od stada, chore. Ten robi dokładnie to samo. – Wyjaśnił szaman.

- O tym właśnie pomyślałem - potwierdził Mark.

- Tym bezpieczniej dla was. - Przez moment spojrzała Daryllowi w oczy jakby mówiła - "dla ciebie."

Anastasia położyła uszy po sobie. "No tak, nie chcą mnie… w sumie, co się dziwić" -pomyślała od razu. Nie odzywając się nic spuściła wzrok. Po co miała przyglądać się tak pewnym siebie osobom, które potrafią wykrzesać z siebie coś więcej niż nieprawy i słaby oddech? Była beznadziejna. Nie dało się tego ukryć. Nie umiała rozmawiać z ludźmi. Nie była zaskoczona, że jakaś ładna i lubiana dziewczyna w szkole nie chce jej towarzystwa.

- Ana jedzie z nami. - Bart rozstrzygnął to z taką pewnością siebie, jakby nic nie było w stanie zmienić stwierdzenia faktu. - Nie ma mowy, aby była zostawiona sama. Ty zresztą też - spojrzał na Squaw. - Nie będziesz miała szans sama przeciw wilkowi. Ani nikt z tobą jeśli wilk cię opęta.

Potem przeniósł wzrok na Darylla.
- A gdyby on ujarał się Złoto Acapulco? Czy wtedy Wilk nie miałby trudniejszego dostępu kiedy umysł jest spokojnie wyluzowany? – „…z drugiej strony gdyby miał fazę doła, to przyciągnie bestię jak magnes” - pomyślał. - A może macie jakieś wasze mieszanki szamańskie, które nie wpływają negatywnie a wzmocnią go w naszym świecie?

- Nie sądzę, aby to mogło pomoc. Ten manitou jest na tyle silny, że najbardziej popularne metody ochrony mistycznej raczej mogą zawieść. Nie pokładajmy więc nadziei w czymś, co może okazać się zgubą. – odpowiedział szaman.

- Bart, obawiam się, że to jednak tylko moja decyzja - powiedziała V.

- Oczywiście że twoja - stwierdził Mark. - Ale jakim cudem to, że Bestia zainteresuje się twoimi działaniami, ma nam pomóc? Dopadnie ciebie, potem zajmie się większym problemem. Czyli nami. A pytanie, czy nie stanie się przez to jeszcze silniejszy.

- To tylko twoja decyzja jeżeli możesz zagwarantować, że Wilk cię nie opęta. - odpowiedział Bart. - Bo będąc sama nikt cię nie powstrzyma przed zabijaniem. I nikt nie powstrzyma Wilka, bo nie będzie nikogo z nas przy tobie.

- To samo możesz powiedzieć każdemu człowiekowi w Twin Oaks. To żaden argument i Mark… czasami właśnie tylko ta chwila może o wszystkim przesadzić.

- Zapewne nie każdemu człowiekowi - odparł Mark. - Ale nie będę cię zatrzymywać, chociaż boję się, że to może być najgorsza decyzja w twoim życiu.

- Przecież wilk nie opętuje, ani nie atakuje przypadkowych ludzi. - Bart spojrzał na Indianina z miną jakby czerwone twarze zaczynały plątać się w zeznaniach.

- Wydaje mi się, że najłatwiej jest mu się dostać do ludzi, którzy z tego czy innego powodu są wykluczani z grupy lub społeczeństwa. Bill przez swoje opóźnienie, Daryll przez piętno szkolnego dziwaka, mama Ann przez odsunięcie jej od spraw męża. Nic więcej wspólnego między tą trójka nie umiem znaleźć.

- To rodziny winnych i ofiar… - powiedział Bart spokojniej.

- Żona to nie rodzina. Nie łączy jej z nikim krew. Chociaż to tak samo jak Ciebie i twoją macochę. - Zamyśliła się. - Być może, to tylko Tobie tutaj nic nie grozi i to Ty powinieneś iść z Jimim Dwa Duchy?

- To nie krew tylko miłość łączy dusze. - Powiedział Spineli, bo choć nie łączyło go pokrewieństwo z macochą to zdawał sobie sprawę dzięki wizjom, że Wilk jakby kolekcjonował ofiary. - Mając dostęp do kogoś, leci najpierw po bliskich, którym wyrządził ból. Jeśli kogoś może zabić przypadkowego to przy okazji raczej. Inaczej… cały świat pogrążony byłby w szponach wilka jak zaraza, która nie wybiera.

- Moim zdaniem usiłował opętać Powella - powiedział Mark. - No i nie udało mu się. Tak mi się przynajmniej wydaje.

- Bo Powell jest z zewnątrz kręgu? - zgadywał Bart.

Daryll przysłuchiwał się rozmowie w milczeniu, wysłuchał każdego argumentu. W końcu odważył się zwrócić do siostry.

- Oni mają rację Wii. Nie powinnaś iść sama…Zobacz co się stało ze mną. Nie dołączyłem do rytuału i… - Głos mu zamarł na chwilę w gardle. Każde wspomnienie Bryana zostawiało w umyśle głębokie, nieuleczalne rany.

- Chciałbym jakoś pomóc, mogę jechać do kostnicy – wyrzutek zwrócił się do rówieśników - Zostanę przynętą, spróbuję was ostrzec w razie gdyby Wilk się pojawił. Sam już nie wiem czy te latarki działają na wilka, ale jeśli Mark by mnie związał i tak ustawił by na mnie świeciła…

- Chyba nie działają... - powiedział Mark. - A z kolei pomysł by odciągnąć od nas Wilka i ułatwić nam robotę - spojrzał na Wii - nie jest zbyt rozsądny, chociaż godny podziwu.

Szaman słuchał. Jego kamienna twarz nie zdradzała uczuć ani emocji. Najwyraźniej uznał, z jakiś powodów, że pozwoli działać dzieciakom. Zupełnie jakby to ich decyzje miały być kluczowe.

- Do kostnicy mamy jechać jutro wieczorem, więc postaram się wrócić przed wieczorem, jeśli nic nie uda mi się zdziałać i… nie będę sama. -

- Jeśli cię rodzina puści, to jedź. - Bart odpuścił przemawianie do rozsądku.

Mark tylko wzruszył ramionami. Skoro Wii miała ochotę ryzykować, to jakie miał prawo, by ją powstrzymać na siłę? Żadne.

- Nie możemy czekać aż do jutra. Powinniśmy jechać jak najszybciej wykorzystując element zaskoczenia.

- Ja mogę jechać natychmiast - powiedział Mark.

Daryll wiedział, że do rana będzie martwy lub zamknięty w policyjnej celi. Nie zostało mu już dużo czasu. Chciał pomóc naprawić zło, które wyrządził, kupić sobie namiastkę odkupienia. Wbił spojrzenie zimnych oczu w siostrę.

- Popełniasz błąd Wii. W duchu sama to wiesz. Nie możemy się rozdzielać. Wilk atakuje sztuki które odłączają się od stada, nikt o tym nie wie lepiej od mnie. Pomóż odprawić rytuał.

- Nie ma na co czekać. - Bart też rwał się do działania. - Znają mnie u koronera, bo odbieram często ciała. Bo mamy wykraść te szczątki, tak? Gdzie z nimi mamy się udać? Rytuał w miejscu gdzie to się zaczęło, czy wracamy tutaj?

- Miejsce, gdzie wszystko się zaczęło wygląda na takie, w którym wszystko powinno się skończyć - zgodził się Indianin.

- No to ruszajmy - powiedział Mark. - Im szybciej, tym lepiej.

- Jeśli teraz to jedźmy. – poddała się większości V. Nie miała zamiaru robić nic przeciwko większości.

Anastasia stanęła za Bartem w chwili, gdy wszyscy wymieniali się swoimi opiniami. Chciała coś powiedzieć, ale czuła, że nie ma żadnej siły przebicia. Myślała za wolno, albo za szybko, nie nadążała, nie umiała się wtrącić. Nerwowo chwyciła Barta za rękaw i ścisnęła na tyle mocno, że to poczuł. Nie rozumiała postawy Wii, ale w sumie to jej nie znała. Być może gdyby były przyjaciółkami to mogłaby ją teraz lepiej wesprzeć, ale… Ana nie miała przyjaciół. Przez chwilę nawet wydawało jej się, że wie, co czuł Billy. Był samotny, niezrozumiany przez innych i odtrącony od grupy. Być może tylko Lucy próbowała z nim rozmawiać, mimo iż wolała Sama. Anie jedynie zrobiło się bardziej przykro. Bała się, że też zostanie sama. Odkąd Bart się nią zainteresował, czuła się inaczej. Jakby w końcu pomału przestawała być tylko marnym cieniem samej siebie. Przypomniała sobie o wierszu w swojej szafce. Wciąż nie odgadła kim był nadawca. Tylko, czy aby na pewno to było teraz ważne?

Bart ujął dłoń Any i trzymał jakby ta więź miała w tym wszystkim jeszcze większe znaczenie niż dodanie tylko otuchy. Myślami był już w miejskiej kostnicy.

Mark zbyt wiele się nie zastanawiał nad tym, co ich czeka. Było coś do zrobienia, wiedzieli, co trzeba zrobić i jak. A że z Wilkiem zetknął się już dwa razy i przeżył, to Mark miał nadzieję, że kolejne spotkanie też zakończy się sukcesem. Może spełni się powiedzenie "nosił Wilka razy kilka...". Czas już był, by zły duch odszedł i zniknął na wieki.

Zapanowała cisza, a młodzi ludzie musieli spojrzeć nie tylko Szamanowi i Singeltonom w oczy, ale też w końcu, przyjrzeć się samym sobie. Wejrzeć w swoje dusze, obawy i demony. Nie chcieli tego, ale powinni byli zrobić to nim podnieśli się z kręgu i podążyli we własnych kierunkach by ostatni raz przygotować się do nadchodzącej walki.

Potem spotkali się wszyscy dopiero przed samym wyjazdem z Rezerwatu. Wyglądało na to, że Wi i Daryll zastygli u drzwi samochodu Hawoi, od kiedy tylko odeszli od ogniska. Czekali w napięciu na to co miało nadejść. Mimo, że nie rozmawiali to czuli, że pilnują siebie nawzajem… może już ostatni raz.