Mimo iż Ana zdawała sobie sprawę z koszmaru, już na etapie bycia w nim, obudziła się przerażona i nie w humorze. Cała zlana potem wyłączyła budzik, który ustawiony miała na 6tą rano. Natrętny, mechaniczny dźwięk jedynie dołożył jej więcej strachu, wyrywając tak gwałtownie z krainy snów. Czuła nerwowość, lęk, niepokój i nie miała nawet ochoty iść do szkoły, do ludzi. Nie czułaby się dziś dobrze otoczona przez hordę licealistów, ćwierkających, śmiejących się, zadowolonych z życia i trącających ją barkami i łokciami na szkolnym korytarzu. Było jej niedobrze.

Wzięła rano prysznic i kilkanaście minut spędziła przed lustrem, patrząc na swoją upiorną twarz. Zastanawiała się czy może makijażem zdoła poprawić swoje samopoczucie. Czas poświęcony na tę czynność był znacznie dłuższy niż zazwyczaj, a mimo to czuła się jak zawsze - brzydko.

Anastasia coraz bardziej nie miała ochoty iść do ludzi. Miała wrażenie, że ciśnienie jej wzrosło na tyle, że za moment zacznie jej się kręcić w głowie i zwymiotuje. Wiedziała jednak, że wszystkie te objawy wywołane są przez jej lęki i psychikę, która roztrzaskała się jeszcze bardziej po minionym koszmarze i wszystkich sytuacjach, z którymi mierzyło się Twin Oaks i jej znajomi.

Mimo to okularnica spakowała się do szkoły i zeszła na dół, gdzie nikogo nie zastała. W sumie zdziwiła się, bo mama zwykle o tej porze krząta się po kuchni, ale może jednak była zmęczona i po prostu wróciła z powrotem do łóżka. Na blacie kuchennym przygotowane były kanapki, sok pomarańczowy i dwa batoniki do szkoły. Nastolatka westchnęła ciężko i zabrała prowiant. Nie potrafiła zmusić się do wyrwania tej smutnej miny z twarzy. Kiedy myślała już, że jej los jest przesądzony i resztę dnia spędzi z ekstremalnie wysokim ciśnieniem bojąc się przechodzących i mijających ją nastolatków, usłyszała przed domem klakson. Wychodząc z domu i zamykając za sobą drzwi weszła do auta Barta z ulgą. Pierwszy raz dzisiejszego ranka kącik jej ust drgnął do góry.

- Hej... - rzuciła krótko i cicho, lecz słyszalnie. Nie dało się ukryć, że jest dziś coś nie tak. Zapytana, opowiedziała Spinelliemu o swoim śnie i swoich lękach, które nosi w sobie już wiele lat. Nie chciała iść do szkoły, więc w tym momencie faktycznie był dla niej wybawieniem.

***

Kłamać jak dorosły
Daryll w drodze do szkoły zastanawiał się czy ktoś przed nim użył już takiego porównania. Raczej na pewno, bo czasy się zmieniają, ale ludzie nigdy. Nie ma gorszego rodzaju kłamcy niż dorosły, zwłaszcza gdy podpiera się autorytetem rodzica. Wciąż nie mógł uwierzyć w to co usłyszał od Wii. Ich mama, najmądrzejsza, najwspanialsza osoba jaką znał pomogła zamordować upośledzonego chłopca. Przez te wszystkie lata nie zrobiła nic by ulżyć cierpieniom rodziny Macrumów, prowadziła z nimi interesy, kupowała od Antona dziczyznę i słowem się nie zająknęła o tym co się stało z jego synem. Billy Macrum nigdy nie został pochowany, jedyną mogiłą była stara szopa pełna świec i zdjęć chłopaka. Przez zeznania Debry i jej przyjaciół został zapamiętany jako morderca i bratobójca. Ta przerażająca niesprawiedliwość znalazła w końcu swoje ujście. Miała twarz wilka szczerzącego żółte kły, wykrzykującego nienawistne groźby w kierunku jednej z sióstr Bredock.
Pieprzyć Hale’a, pieprzyć Falls’a, pieprzyć matkę, pieprzyć ich wszystkich. Już nikt nigdy nie powie co mogę a co nie. A jak spróbuję, zaśmieję mu się w twarz.

***

[MEDIA]http://www.youtube.com/watch?v=3u2YbzQHT14[/MEDIA]

Gdy dotarł w końcu przed budynek szkoły, mimo pokonanego piechotą dystansu nie czuł zmęczenia. Wręcz przeciwnie. Wypełniała go narastająca wściekłość. Mięśnie, płuca, mózg pracowały na wyższych obrotach. Zniknął garb, który wyrastał mu zawsze w chwili gdy przemykał korytarzami z jednej lekcji na drugą. Szkoła pełna młodocianych sadystów była jego kryptonitem, ale teraz nie czuł nic po za gniewem, nie gapił się potulnie w czubki swoich trampek. Gdyby ktoś się na niego gapił, nie odwróciłby wzroku, tylko odpowiedział zimnym, bezlitosnym spojrzeniem. Gdyby ktoś go zaczepił, trącił ramieniem, rzucił jakąś uwagę na temat ssania lasek i zapinania chłopców albo nazwał Normanem Bates, Singelton skoczyłby na niego z pięściami, choćby ta osoba miała gabaryty i mięśnie Bryana. Nie obchodziło go już co powie matka, co powie dyrektor Bosch, ani szkolna psycholog, macocha Barta. Bo oni wszyscy to kłamcy. Nie mają moralnego prawa, mówić co jest dobre a co złe. Dlatego jeśli wcześniej miał jakieś wątpliwości czy włamywać się do domu Fallsa i narażać na nieprzyjemności, teraz miał to w dupie.
Łańcuchy i kajdany opadły.
W pewnym momencie zauważył ją w otoczeniu pszczółek. Zamiast jak zwykle przemknąć po cichu bokiem, podszedł szybkim krokiem i wyrwał plecak z ramion. Wszystko co miała w środku – książki, zeszyty, kosmetyki, tampony – wysypał na podłogę. Plecak oddał z powrotem.
- Pozwij mnie Dermound – rzucił do Pauliny a potem wyciągnął do niej dwa środkowe palce i ruszył dalej korytarzem. Szukał Marka i Bryana. Fitzgerald był wtajemniczony w plan, ale Daryll wątpił by syn burmistrza znał się na włamaniach. Co innego Chase. Chyba. Wciąż nie ufał Bryanowi, ale oni wszyscy, Singetonowie, Mark, Bart, Anastiasia i Bryan siedzieli w tym razem. Musieli zapalować na wilka, zanim wilk zapoluje na nich. Do zachodu słońca wciąż zostało wiele czasu. Mogli to zakończyć dzisiaj. O ile to Falls sprowadził na Twin Oaks ten koszmar.

Deszczowa noc przeszła w pogrążony w mroku poranek, gdy wyrwana ze snu Wikvaya nie zdążyła nawet jeszcze zamknąć ust, a zaczął wtórować jej krzyk brata. Dziewczyna natychmiast otworzyła oczy w panice szukając czegoś realnego, twardego, czego mogła namacalnie doświadczyć. Wtedy zatrzymała wzrok na Daryllu. W tej jednej sekundzie, w której nastolatek leżał rozciągnięty na podłodze, dostrzegła to czego nie widziała przez ostatnie lata - chłopak dawno przestał być już być dzieckiem. Tym chorowitym oseskiem, o którego wszyscy drżeli. Łatwiej on uniósłby ją, niż ona dałaby radę choćby podźwignąć go z ziemi. Nie trzeba było go traktować jak malucha. V zrozumiała, że czas było porzucić dawny obraz brata.

-To sen Daryll. Przez sny Wilk woła o przelaną krew. O zadość, której nie było mu doświadczyć do końca.

Słowa wybrzmiały, a Daryll siedział oszołomiony na szpitalnej podłodze. Jasne włosy kleiły mu się mokrego czoła, pot spływał też po skroniach i karku. Pierś unosiła się i opadała w szybkim tempie, jakby był drżący ptakiem złapanym w klatkę. Początkowo nie zarejestrował co powiedziała do niego siostra. Najprawdopodobniej cześć jego świadomości wciąż znajdowała się po drugiej stronie jaźni, w krainie upiornych snów, gdzie to Daryll Singelton był Wilkiem. Szalonym, brutalnym mordercą. Kto wie czy by nim nie został, gdyby urodził się w innych czasach, jak Billy Macrum. Był przecież takim samym wyrzutkiem, dziwakiem z lasu. Zanim zginęła Mary wydawało się, że na końcu drogi Darylla czeka jedynie samotność, połączona z frustracją i nienawiścią do swoich szkolnych oprawców. Obecny ciałem, lecz jego duch przepadłby na zawsze jak Billy. Teraz miał po swojej stronie ludzi, za życie których warto się poświęcić i podjąć walkę. Nie tylko z mordercą, ale przede wszystkim z samym sobą. Sen nie kłamał, Singelton nosił wilczą maskę, kryła się przez cały czas za jego skórą, utkana z ponurych myśli, gniewu i tęsknoty za Amy. Zszyta igłami, którymi kłuli ich w szpitalu, wypełniona szyderczym śmiechem Pauliny Dermoud i groźbami Bryana Chase.

"Mylisz się, byłem wilkiem mamo. Ale już nie jestem. Nie chcę nim być" - odpowiedział w myślach matce. Podniósł się z powrotem na krzesło i podsunął bliżej siostry.

- W porządku Wi? Jak się dzisiaj czujesz? – spytał z troską.

- Jestem zmartwiona. Smutna i zła. Jak ojciec. Nie mam pewności, czy nie powinnam mówić też przy nim. Mama osłabła na tyle, że chciała w nocy ze mną rozmawiać - urwała.

- Mówiła coś?

Bezpośrednie pytanie sprowokowało bezpośrednia odpowiedź:

-Billy Macrum nie żyje. Młodzi z tamtych czasów postanowili sami wymierzyć mu sprawiedliwość dźgając go nożami i spychając z River Top. Między nimi była nasza mama, a także z całą pewnością Glen Hale, Frank Chase i Tom McBride. Wie o tym kilka osób. Ja, Ty i ci, którzy brali udział w zabójstwie.

Daryll zapadł się w krześle, cienie pod oczami stały jeszcze ciemniejsze, chłopak wyglądał jak upiór, albo człowiek, który właśnie dowiedział się o nieuleczalnej chorobie. Już wcześniej zaschło mu w ustach, a teraz czuł jakby mielił popiół. Brał pod uwagę, że mama skrzywdziła Billego, ale noże, zepchnięcie z klifu? Boże jedyny. Chłopak siedział ze spuszczoną głowa, próbując przetrawić to co powiedziała siostra.

- Okey – wydusił z siebie cicho – Na razie to zostawmy. Wiem kim jest Wilk. Maska Billego przez lata leżała w policyjnym depozycie. Teraz nosi ją Jack Falls. Nie wiem dlaczego akurat on zabija… może maska go opętała… może ma inny powód… nieważne. Trzeba w końcu to zatrzymać. Dzisiaj idę z Markiem sprawdzić jego dom.

- Mam złe przeczucie co do Fallsa. Pojadę z Wami, ale musimy pomówić z moim ojcem i być może z Macrumami. Po tylu latach, w imieniu tamtych dzieci, jesteśmy im to winni… I Daryll, ja nie zniosłam tego czego się dowiedziałam tak twardo jak Ty. Śniłam o krwi. Chciałabym żeby ktoś mi to wytłumaczył albo żeby ten fakt sam był wytłumaczeniem.

Chłopak milczał. Nie chciał wyprowadzać siostry z błędu. Chciało mu się płakać, ale twarz pozostawała ponura i zawzięta.

- Nie – sprzeciwił się. – Dowiedzą się, ale nie teraz Wi. Hale jest zdolny do wszystkiego. Nie chcę, żebyśmy skończyli jak koledzy Bryana. Jeden psychopatyczny glina to i tak za wiele… a dwóch….

Daryll westchnął tak ciężko, jakby był samym Tantalem, któremu znów nie udało się ukoić pragnienia.

- Ufasz tacie, ale ja nie ufam już nikomu poza tobą. Proszę, uszanuj to i o niczym mu na razie nie mów.

- Jesteśmy dziećmi, mimo, że postrzegamy siebie inaczej. Wyglądamy inaczej. Myślimy inaczej... To nie jesteśmy dorośli, nie decydujemy o sobie. Możemy i mamy prawo nie widzieć i nie wiedzieć wszystkiego. Zacznijmy od tego, że nie wyjdę stąd bez podpisu Hawoi.

- Ale nie musi wiedzieć wszystkiego – upierał się młodszy brat. – A już na pewno nie to, że jego córka planuje z bratem złamać prawo.

Chłopak wstał ciężko z krzesła.

- Pogadaj z Hawoi, załatw wpis a ja jadę do szkoły. Zgarnę Marka i przyjedziemy po ciebie.

Wikvaya skinęła głową chociaż sama nie była pewna co ma zamiar zrobić. Nie podobał jej się stawiany przez najbliższych opór we wszystkich istotnych sprawach. Nie miała jednak zamiaru wszczynać konfliktów. W jej mniemaniu wszystko płynęło więc należało poddać się nurtowi, nawet jeśli zalewał jej płuca i przyciskał do dna.

Gdy Daryll wyszedł, dotknęła świeżych ran na brzuchu. Dokuczały i bolały mniej. Jakby środek od ojca miał obowiązek na nią zadziałać. Niespiesznie podniosła się z łóżka i zajęła poranną toaletą żeby móc, w pełni przygotowaną, porozmawiać z ojcem. W przeciwieństwie do dzieciaków w jej wieku, nie czuła oporów przed dyskusjami z dorosłymi. Co więcej często kierowała się ich opiniami. Dlatego miała cichą nadzieję, że Hawoi wskaże jej kierunek, którego mogła jeszcze nie dostrzec. Drogę, którą miała podążyć, by osiągnąć cel i zatrzymać nienawiść w Twin Oaks. Indianin był inny. Ona też była inna. Nie oczekiwała, że świat ich zrozumie, ale czuła, że może liczyć na ojca. Miała zamiar pokazać mu rysunek od brata, zapytać o sen, podzielić się obawą i naciskać na pozostanie w miasteczku. Obiecać, co trzeba będzie obiecać, ale zrobić co do niej... a właściwie do nich wszystkich należało.

Bryan otworzył oczy, rozglądając się półprzytomnie po salonie. Zdezorientowany wzrok szukał Todda bądź wilczego napastnika z nożem, jednak bezskutecznie. Rozpłynęli się.
- Przepraszam… Przepraszam, Todd… - mruknął chłopak, z trudem kiełznając emocje po tak intensywnym śnie. Uważał, że zasłużył na wszystkie przykre słowa, którymi raczył go martwy kumpel. Miał całkowitą rację. Zostawił go. Zostawił! Jeśli był choć cień szansy, że powali napastnika, a następnie uratuje Todda, powinien był ryzykować. Tak właśnie powinien był zrobić! Ale obleciał go strach… Czuł się jak skończona pizda. Jak frajer. Nie potrafił już inaczej o sobie myśleć.
- Panie Johnie, bardzo nam miło, że pan do nas zadzwonił. Prosimy o podanie hasła - prezenterka nocnej telegry nawijała na ekranie telewizora. Bryan nie był w stanie normalnie iść spać do łóżka, więc siedział do późna w fotelu, bezmyślnie gapiąc się w grające pudło. Tak też zasnął. Dzięki telewizji nie czuł się tak samotny i podatny na atak. Zwłaszcza, że ojca nie było w domu. Stary był przemocowym gnojem, ale przynajmniej by go nie zabił, a raczej pomógłby z ewentualnym napastnikiem. Raczej, bo nie wiadomo czy byłby trzeźwy.
- Panie Johnie, bardzo proszę o podanie hasła - nalegała prezenterka.
- POKAŻ DUPĘĘĘĘĘ - odparł napalony głos. Prezenterka udała, że się oburzyła i rozłączono połączenie z panem Johnem.

Jeszcze parę dni temu śmiałby się z czegoś takiego jak ostatni debil. Teraz nawet nie drgnął. Tępo spoglądał na ekran w zamyśleniu. Dlaczego śnił mu się ten wilczy przebieraniec? Przecież nawet zbytnio w niego nie wierzył. To Hale go martwił, nie zwidy Marka czy Darylla. Być może od słuchania tych wszystkich rozmów nowej “paczki” kolegów, udzieliła mu się ta horrorowa atmosfera.

Usłyszał walenie do drzwi. Która mogła być godzina? Czwarta? No tak, pewnie stary wracał z baru nad ranem.
- Kto idzie? To tata? - młodszy brat pojawił się w drzwiach prowadzących na górę.
- Taaa, pewnie tata. Wracaj na górę i śpij, Bob… - wymamrotał Bryan, ociężale podnosząc się z fotela. Chłopiec po chwili wahania zniknął za drzwiami i dało się słyszeć skrzypienie schodów. Bryan wiedział, że młodszy brat panicznie boi się, iż stracą również drugiego rodzica. Dlatego nie mógł spać, gdy Frank wychodził na walety. Bob nie zaznał brutalnej strony ojca, więc był bardziej przywiązany do tatusia…

Chase wrzucił młotek za pasek i ospałym krokiem podążył w stronę drzwi wejściowych. Od czasu zajścia z szeryfem nie ruszał się nigdzie bez choćby prowizorycznej broni.
- Tato? Tato to ty? - krzyknął przez drzwi, ale nie spieszył się z otwieraniem. Słyszał niepokojące głosy. Miał nadzieję, że Frank zwyczajnie nie może trafić kluczem do zamka z powodu nadmiaru krążącej w żyłach whisky.

- Tata?... - wydusił z siebie Bryan, wypuszczając młotek na podłogę. Tak wiele krwi… Tak wiele… - Co się stało? Żyjesz, tato?
Chłopak czym prędzej kucnął przy Franku, zdejmując koszulkę i przykładając zwinięty materiał do rany. Nic lepszego nie miał pod ręką. Nie wiedział co robić.
“Szeryf” - znienawidzone słowo wybrzmiało w głowie nastolatka ze zdwojoną mocą. Dlaczego znów był przez niego prześladowany? Dlaczego tym razem trafiło na ojca? Czy ten cholerny Hale ich osaczał? Co się działo, do kurwy nędzy?! Tak wiele pytań pozostawało bez odpowiedzi.
- Jak szeryf? Co się stało? Tato, jaki szeryf? Nie zasypiaj! Co z szeryfem?! Co się stało?!

Ojciec nie odpowiadał. Frank przelewał się przez ręce, będąc bezwładnym i nieprzytomnym. Nawet taki bysior jak Bryan miał problemy z podniesieniem go. Dysząc ciężko, w końcu wciągnął mechanika do środka.
- O kurwa… O kurwa… - powtarzał chłopak, widzą wyraźnie w świetle lampy jak dywan łapczywie wchłania krew. - Co ja mam robić… Co robić…
- Co z tatą? - sam nie wiedział kiedy młodszy brat zszedł na dół. Oszołomiony adrenaliną nawet nie zwrócił uwagę na skrzypiące schody.
- Bob! Wszystko gra… Chyba… Albo nie - odparł podniesionym głosem Bryan. - Wiesz jak zadzwonić na policję… ALBO NIE! Nie dzwoń na policję, rozumiesz?!
Wystraszony chłopiec kiwnął głową.
- Zadzwoń na pogotowie, rozumiesz? Wiesz jaki mamy adres, prawda? Wiesz?
Ponowne kiwnięcie głową.
- No to szybko! Numer jest koło telefonu. Gazem, młody, gazem!

***

Bryan siedział na szpitalnym korytarzu. Spoglądał na Boba. Młody spał na sąsiednim krześle. Chłopięca głowa opierała się o ścianę. Nic dziwnego. Był wykończony emocjonalnie i fizycznie. Bryan ledwo pozwolił mu się przebrać z piżamy i zaraz wypruli samochodem za karetką. Nie zamierzał siedzieć w domu i czekać na Hale’a. Nie zamierzał też pozwolić mu na dokończenie roboty w szpitalu. O nie! Nie przyjdzie sobie pod pozorem “przesłuchania”, aby po cichutku wykończyć ojca poduszką. Będzie musiał strzelać tutaj w szpitalu, jeśli naprawdę będzie chciał go uciszyć. Bryan pogładził trzonek schowanego pod kurtką młotka…

Zamierzał pilnować tak długo, aż nie dowie się co się stało. Musiał wiedzieć dlaczego Frank wspomniał o szeryfie. A gdy się dowie…
Bryan wyobraził sobie jak z całym impetem wjeżdża w Hale’a kradzionym samochodem, przygważdżając go do muru. Jak “stróż prawa” pluje krwią i zastanawia się co ujebało mu nogi aż po same jaja.
- Podobno przyjechało FBI - dosłyszał fragment rozmowy dwóch pielęgniarek. FBI… Być może to byłoby rozwiązanie? Nie mógł liczyć na lokalną policję, a tym bardziej deputowanych szeryfa, ale przecież FBI było ponadstanowe! Gdyby udało mu się porozmawiać z jakimś agentem i zgłosić sprawę nadużyć Hale’a, być może zamknąłby skurwiela na dobre? Wtedy przynajmniej nie wylądowałby na krześle elektrycznym za morderstwo szeryfa.

Póki co nie mógł się jednak ruszyć ze szpitala. Nie mógł zostawić brata, ani ojca. Nieraz myślał o odrąbaniu Frankowi łba siekierą, ale w tej chwili docierało do niego, że były to tylko fantazje. Mimo wszystko nie chciał grzebać tego przemocowego, smutnego skurwysyna. A już na pewno nie zanim powie mu co się stało.

Bart wszedł na oddział i naklejką „odwiedzający”, którą otrzymywał każdy przy recepcji. Szedł korytarzem rozglądając się przez uchylone drzwi i szyby w poszukiwaniu koleżanki. Czasem zaglądał do pokoju, gdzie rzucał krótkie przeprośki i szedł dalej. Spokojnie idąca z tyłu Ana mogła sobie pomyśleć, że nie dosłyszał lub zapomniał numer pokoju, o którym na pewno dowiedzieli się i który nawet był napisany flamastrem na przyklejonej wywieszce wizytującego. W końcu zobaczył Squaw, której pielęgniarki zdejmowały przylepione ustrojstwa, na oko Spineliego, od kroplówek i monitoringu. Z leżącego na korytarzu łóżka zwinął biały fartuch i kiedy piguły wyszły z pokoju szelmowsko uśmiechnął się do Any po czym głośno zapukawszy wparował do pokoju Singieltonowej.

- Siema! Jestem Dr. Spineli a to Dr. Bianco. – Z poważną miną stanął w nogach łóżka sięgając po kartę pacjenta, która o wymsknęła mu się rąk więc łapał ją na raty, na szczęście skutecznie. - Hmmmm… - popatrzył krytycznie w zapiski i wykresy a Ana poprawiła skoroszyt odwracając do góry nogami. - Oh… Dziękuje pani doktor. - skinął głową. - Tak… tak… - kiwał głową a potem spojrzał na Squaw i uśmiechnął się głupawo, acz troskliwie. - Jak się czujesz?

Gdy Bart odstawiał swój teatr Wikvaya siedziała na brzegu łóżka gotowa do drogi. Z nostalgią wpatrywała się w niebo za oknem. Badania, wywiady, zalecenia, i co najważniejsze, rozmowę z ojcem, miała już za sobą. Każde działanie osiągnęło z góry założony efekt. Mogła być z siebie dumna, ale czuła się zmęczona i niespokojna. Mimo dobrej miny do złej gry, jej organizm miał swoje granice, a ona słuchała go, tak jak on słuchał jej, gdy musiała wstać i pokazać się światu. Na dźwięk znajomego, wesołego głosu Barta powoli odwróciła głowę w stronę wejścia i przywdziała gościa ciepłym uśmiechem. Lubiła go i wiedziała, że pomógł Daryllowi, gdy jej, w ostatnim trudnym czasie, nie było obok brata. Nie do końca spodziewała się czegoś takiego po Spinellim, ale bardzo doceniała. Na widok Any przechyliła uprzejmie głowę ze zdziwieniem, ale też z niemałą ulgą. Wszyscy wszak byli na zakręcie życia i każdy z nich zasługiwał na to, żeby ktoś chciał przytrzymać go za kołnierz w czasie jazdy po równi pochyłej.

- Dzięki kochani, już lepiej. Zwłaszcza, że w perspektywie miałam podróż karawanem. Perspektywa, jak sądzę, nie zmieniła się wcale, ale towarzystwo wydaje się być bardziej rozrywkowe niż przewidywałam - uśmiechnęła się jeszcze szerzej. - Jak się trzymacie?

Spineli pokiwał głową. Ana w sumie stała w milczeniu, jak pusty dodatek w tle, który nie rzuca się w oczy.

- Dobrze, że lepiej. – Po tym westchnął i wskoczył na sąsiednie łóżko. - Brat pewnie wszystko ci opowiedział? - upewnił się retorycznie wzrokiem. - Sny nas prześladują. Dusze nawiedzają mnie… Głosy słyszę… Demony jakieś… Zobacz - wyjął zza pazuchy dżinsowej kurtki rysunek z mackami zła i znajomymi twarzami. - Twój brat we śnie był jakimś takimś opętanym, przemienionym. Ty może wiesz co więcej o vendigo, skinwalkerach i innych? Z mojej religii to na demona z piekła wygląda, który kogoś opętał…

Bart wydawał się słuchać i oceniać własne wypowiadane słowa. Mina zdradzała, że za każdym razem, gdy już nie były w jego głowie, brzmiały idiotycznie.

- Jestem przekonana, że to człowiek… Nawet jeśli owładnięty nienawiścią i zniewolony przeszłością, w której wiele rzeczy zapisało się na naszą niekorzyść. – Odpowiedziała Wikvaya bez żadnej odrazy, czy potępienia. - Ludzie zawsze się gubili i bardzo często znajdowali drogę do domu. Może nasz Vendigo też potrzebuje wskazania mu ścieżki… drogowskazu. Dopowiedzenia zaklętej w ciszy historii. W mojej religii wszystko dąży do harmonii i choć wiele z tego, czym rządzi się dusza, nie rozumiemy to mamy pewność, że w każdym przypadku szuka ona zespolenia w równowadze szal świata. Twój obraz… nie musi być odbiciem rzeczywistości, ale może być wskazówką.

Wi przyjrzała się bliżej pracy Barta szukając w pozostawionych na papierze plamach czegoś znajomego. Jednak żaden ślad nie dawał wskazówki, co robić dalej. Tym bardziej nie ułatwiał zrozumienia tego co się stało lub obecnie miało miejsce.

- Przykro mi Bart, ale nie poznaję niczego na tym obrazie. Może nie doświadczam tych samych bodźców, które miałeś ty tworząc dzieło i dlatego nie widzę tego, co dostrzegłeś w twórczym szale. Z drugiej strony, nie ty jeden śnisz. Wszyscy mamy swoje sny, demony, koszmary. Widzimy rzeczy, które nas przerażają i odbierają siłę ciału oraz spokój myślom. Możemy… jeśli to wszystko nie rozwiąże się, przed południem w domu Fallsa, spróbować razem znaleźć twoje duchy. Może naprawdę chcą być wysłuchane.

- Możemy. - odparł jak ktoś, kto niewiele ma do stracenia. - A bodźców od twojego znajomka z rezerwatu jeszcze mam.

Potem spojrzał na Anę.

- Piszesz się na Fallsa? - chciał się upewnić bez namawiania. Ana jednak smutno wzruszyła ramionami.

- Po prostu nie chcę być sama - skwitowała stłumionym głosem, gubiąc spojrzenie w kawałku podłogi.

- Racja. Musimy trzymać się teraz razem. – Podsumował Bart, a Wikwaya obiecała:

- Będziemy.