Zwinęła się w miejscu Wrona na timoryty słowa na podobieństwo żmii zielonej, co zagrożenie wyczuła i do ataku jest gotowa. Obróciła na stopach bosych, poderwała płynnie na równe nogi, choć dłoni z psiego łba nie zdjęła. Palce tylko mocniej na miękkiej sierści się zacisnęły, przesunęły niecierpliwie za szpiczaste ucho. Zanim otworzyć usta zdążyła, Kamień się odezwał i stracharka w jego stronę spojrzeniem strzeliła, nim swoje wielkie, czarne ślepia w przeklętego starucha wbiła ponownie.

- Kasłasz, Animurze drogi - syknęła jadowicie, gdy tylko spokojne słowa Kamienia ucichły. - Słabujesz, mówiłam ci. Co w tobie złamane, mówiłam. A ty teraz bez mykes iść zamierzasz? Gdy padniesz bez sił, kto cię poniesie? Kto ci pomoże?

“Gdy”, powiedziała. Nie “jeśli”, jakby wątpliwości nie miała, że tak się stanie, że tak będzie. Przechyliła gwałtownie głowę w klekocie powplatanych w warkocze ozdób i szeleście ptasich piór. Poruszyła nią, jakby trop wietrzyła. Była Molsuli - przywykła do walki o swoje. Była Wroną - wiedziała, że tyle do człowieka należy, ile sam wyszarpie. Była Rune - nie umiała kłamać, emocje nosiła tuż pod skórą i nie zamierzała się wycofać.

- Nie tyś zew z siebie wydał. Nie siła twoich ofiar będzie nas prowadzić. Za zewem idę - powiedziała z tą powagą, którą stracharz słyszał już w jej głosie, gdy ostrzegała go wcześniej, że Haruka ukrzywdzić nie da. - Nie dam mu ucichnąć. Nie dam mu przepaść. Nie dam mu zawieść. Nie osłabię go, zbierając z niego swój głos - dokończyła, składając Harukowi obietnicę, patrząc już tylko na niego, gdy wypowiadała ostatnie słowa.

Nie zostawię cię - równie dobrze mogła powiedzieć.
Moja siła jest twoją - brzmiało niewypowiedziane.

Nawet ona wiedziała ile na szali położył. Nawet ona rozumiała ciężar dobrego imienia, honoru i respektu. Nawet ona. Był zewem, do którego jej krew śpiewała po Otoce. Kochała go, jak mogła dopuścić do tego, by to stracił? Jak mogła zgodzić się na rozłąkę? Na ryzyko, że to nie on dopadnie zwierzynę, ale druga grupa, w której go nie będzie? Dwa serca tą samą melodię w dwóch tonach wygrywały, ale jednego pewna była:

- Jesteśmy jednym stadem, timoryto. I jeden zew nas prowadzi.

Morra wysłuchała słów Animura, nawet nie kryła swojej dezaprobaty jego pomysłu, choć z początku świadczył to grymas. Zanim jednak mogła skomentować że dziad bierze dwóch monsuli którzy w innym świecie mu towarzyszyli. A ona jako jedyna najbardziej powiązana z tutejszą komuną ma brać tropiciela i grajka szukając chłopaka w innym miejscu co wydawało jej się straszne podejrzane. Odsunięcie odmieńca mogłaby zrozumieć ale Ją i Haruka już nie umiała pojąć. No poza dopowiedzeniem sobie, że tamta trójka coś ukrywa i jednak dowiedzieli się w wspólnym transie więcej niż chcieli się podzielić z resztą.

Zanim jednak przemyślała jak to rozegrać zazdrość kobieca ją wyciągnęła ją z tego problematycznego miejsca. Wrona zazdrosna o Haruka była by gotowa oponować przed starym strycharzem. Ach naiwna wiara w mężczyznę miłością zwana. Jednak dziewczynie było to na rękę.

- Cóż widzę, że większość nie chce się rozdzielać, niemniej nie jestem tu by oponować przeciwko starszyźnie zwłaszcza takiej co dowództwa ciężar trzyma w dłoniach. - Powiedziała lekko kpiącą. Patrząc na Haruka z zainteresowaniem co by rozeźlić Wronę do tego stopnia by podniosła jeszcze większy protest. - Karzesz mi zabrać Haruka i Arona to to zrobię może nawet nasze ścieżki przed końcem polowania się zejdą znowu.

“Cisza kradnie dni żywota naszego”
Fruzan, shyta na służbie świątyni w Olcheyo


Wicher mroźny, co po wschodnich barzołach zazwyczaj hula, w koronach drzew Rubieżany otaczających zawodził ochryple. Deszcz bez wytchnienia batożył ziemię, iż w sercach nawet największych niedowiarków, strach się rodził i myśl złowroga, aboć to prawdą jest iż gniew kaytulowy się właśnie na ludzkość całą wylewa i innego ratunku już nie ma, jak tylko krwią grzeszników bez ustanku ołtarze Pana Pustki oblewać obficie.

Noc najciemniejsza przeminęła i z wolna szarości wszelkie odcienie ziemię we władanie obejmowały. Pośród tego półmroku bladego i mizernego, niczem lico suchotnika, grupa łowców rytualnych stała. Rynsztunkiem obwieszeni, któren w tobołach skórzanych ukryty, dyspucie się oddali, jak na wiecu jakim, abo naradzie klanowej. Nijak się to do praw otoką rządzących miało. Spory wieść, dyskusje urządzać, to polihystorów i preceptorów rzecz. Myśliwi ludźmi czynu są, nie słowa. Nakazem Drungi jednakoż taka właśnie grupa rozgadana na łów została wysłana.
Stracharz stary, choć na arcyłowczego naznaczon, to posłuchu u innych ni krzytnki najmniejszej nie miał. Każden przeciw niemu coś od siebie rzekł i swoje dumał. Żaden jednak dość kurażu nie miał, by samemu się na czoło wysunąć i resztę za sobą pociągnąć.
Dziwić się temu, nie ma co. Wszak w grupie sami odszczepieńcy i jeno Morra, co mykesem klanowym była, najmocniej w gromadę wrośnięta. Nawet i jej jednak ikry nie stało, by hardo sprzeciw swój pokazać. Jeno półsłówka lepkie, myśli prawdziwe pomiędzy wierszami ukryte, tak by ino ferment zasiać i sumienie swe uspokoić.

Cała więc odpowiedzialność na chwiejnych barkach starca spoczywała. A ten, jakby na złość reszcie milczał. Żadnego słowa nie wyrzekł, dysputy nie podjął, jeno oczami zmrużonemi po swych kumach powiódł, jakby ducha każdego z nich poznać kciał i przeniknąć myśli najskrytsze.

Kto mądry, niechaj rzeknie, ileć taka cisza trwać by mogła, gdy Haruk jej nie złamał.

Wroni kochanek od miesięcy wiela, pośmiewiskiem jeno był dla gromady całej. Mocarny wojnar z niego i jigit, co żadnej bestii się nie trwożył i każdą do zgięcia karku przed nim nakłonić umiał. Na nic się to zdało, kędy wieść osadę obiegła, że Haruk w konkury do ptasiej baby uderza.
Pospołu mężowie z żonami swemu z niego rechotali, a nawet i dziecka po kątach ukryte ubaw z niego miały. Z początka jeno za plecami Haruka to wszyscy czynili. Z biegiem czasu jednak coraz większej śmiałości nabierali. Im bowiem wojnar goręcej swe uczucia okazywał, tym głośniejsze i bardziej kąśliwe drwiny kumowie mu czynili.

Zniósłby może i te szyderstwa Haruk i na sercu lżej by mu było, gdy Rune większą czułość mu okazała. Dziewczę to jednakoż młode i płochliwe, jako ta wrona bagienna. Tędy nim poznała jaką płomienną miłością, wojnar mocarny ją darzy, za późno już było.

Razu jednego w wieczornicy czasie, Haruk wstał nagle i donośny głosem oznajmił:
- Naczelniku! Shyivon pragnę przywdziać. O zgodę cię proszę, bo twemu urzędowi służyć kcę, jak i gromadzie naszej całej.
Cisza straszliwa po tych słowach zaległa. Nikt nawet głośniej odetchnąć nie śmiał. Żaden o głupim żarcie nie pomyślał. Każden bowiem wiedział, co przywdzianie maski shyivon oznacza.
Rytuał ten bowiem tyleż straszliwy, co i niebezpieczny. Nieliczni jeno po nim rodzą się na nowo, by shytą zostać. Reszta abo żywot swój w trakcie traci, jeźli szczęście mają. Abo obłęd ich dopada, jeźli licho ich dotknie.
Żaden jeszcze mąż w Rubieżanach shyivon przywdziać nie próbował. Haruk, jako pierwszy i jedyny, taką chęć wyraził. Gestem tym w jednej chwili poklask i uznanie wszystkich zdobył. Wnet z pamięci kumów zniknął obraz mężą, co się za wronią babą ugania. Teraz każdy z podziwem nań patrzył i prawdziwego herosa w nim widział.

Jeno Rune, w której piersi już dwa serca biły, ze szlochem straszliwym z koliby wybiegła i trzy noce w swym gnieździe rozpaczała.

Kędy więc Haruk ciszę przerwał, to tak jakby się pośród nich piorun jaśnisty objawił.
- Dość ględzenia. Trza nam ruszać. - zadudniły jego słowa pośród nocnej głuszy i echem dalekim się poniosły.
Haruk ślepia swe, co jeno otworem teraz w masce wydrążonym były, we wronią babę wbił.
Nic więcej jednakoż shyta nie wyrzekł. Przykucnął jeno i zza pazuchy oderwany kawał koszuli wyjął. Pod nos ogarom swym podłożył i pęta skórzane, co im masywne karki oplatały, poluzował znacznie.

Zawarczały ogary i jeden przez drugiego, rwać się poczęły i na smyczach swych szarpać, jak opętane. Haruk gwizdnął cicho i ruszyły one chacko na południowy wschód, kędy moczary okoliczne w bagnisko rozległe się przeradzają.

Kędy Oeyn złociste swe oblicze nad horyzontem objawił, ulewa torukowa zelżała i teraz jeno mżawką słabą się jawiła. Łacniej się przeto szło i nadzieję, choć lichą, można było mieć, że dzień pogodny się szykuje.

Ogary, co trop pochwyciły ochoczo naprzód się rwały. Umiejętnie je jednakoż Haruk prowadził i nadpobudliwość hamował, coby psiny ich na manowce nie wyprowadziły. Każden wszak wie, że psy choć powonienie doskonałe mają, to móżdżki ich małe i często głupim instynktom ulegają.

Odkąd Rubieżany łowcy opuścili, nie wyrzekł shyta ni słowa jednego, ni się nawet na resztę myśliwych nie obejrzał. Zdawać by się mogło, że za nic ma, czy kto za nim podąża, czy też nie.

Z każdym krokiem droga coraz trudniejsza się stawała. Wpierwej szli łowcy po kładkach, co je zwergowie pobudowali. Tak minęli pola turzycą obrosłe, jak i łęgi, kędy grzybów mrowie. Później, choć kładki nadal tam stało, to ogary w bok się rzuciły i na rozlewisko okazałe ciągnąć Haruka poczęły.
W tymże miejscu, tak Morra, jak i Aran wiedzieli, że łatwa część drogi się skończyła. Wątpliwości oboje mieli, czy to rozsądnie się tak bez zastanowienia w topielsko pchać, ale ogary z wiarą wielgą i ochotą właśnie tam trop wskazywały.

Z wierzchu rozlewisko niczem łąka leśna wyglądało. Stopę jedną postawić starczyło, by łuda ta prysła. Przy każdym kroku ciżmy się po kostki zapadały i chlupot przytem głośny się rozchodził. Psy z wyraźną lubością truchtały naprzód i pewnie, gdyby nie silna dłoń shyty, bez pamięci naprzód by się wyrwały.

Oeyn w zenicie już stanął, kędy ogary zmachane zwolniły i przez kilkadziesiąt kroków ostrożnie stąpały. Topiel coraz bardziej grząska w tym miejscu była i już nie po kostki, a znacznie wyżej stopa się w grząskim gruncie zapadała.
Kolejnych kilkadziesiąt kroków psy przemierzyły, kędy coś dziwnego się stało. Garhe w lewo ruszył, a Bury w prawo. Haruk w oka mgnieniu smycze rozdzielił jedną sam wokół prawej ręki zawinął, a drugą w dłoń Morry wepchnął.
- Nie szarp. Niech cię prowadzi. To już blisko. - polecił oschle shyta, po czym ruszy wraz z Garhem za jego tropem.

Wokół nieliczne drzewa rosły, ale każde z nich niezwykle smukłe i wysokie. Korony miały one rozłożyste i gęsto listowiem zarośnięte. Oba psy na pnie takich to drzew skakać zaczęły. Jasno tym znak dając, że to na nich cel się znajduje. Sęk jeno w tym, że jedno drzewo od drugie o jakieś dwieście metrów było oddalone.

Morra złapała sznur z psem na drugim końcu i skierowała się gdzie ją ta czworonożna bestia poprowadziła. Dziwne było że psy się rozdzieliły. Być może ciało chłopaka rozdwoiło się, rozerwane przez jednego z okolicznych drapieżników...co właściwie mogło by ich wielką wyprawę zakończyć już teraz.

~Marzenie ściętej głowy~ pomyślała idąc przez grzęzawisko.

Pod drzewem, monsul postanowił wspiąć się po drzewie by obaczyc je na innych kondygnacjach gałęzi.
- Tylko karku nie skręć. - Rzuciła od niechcenia mykes, ale wskazała na linę z kościanym hakiem przymocowaną do jej plecaka. - Weź jeśli potrzebujesz.

Chwilowo pozostało patrzeć jak Aranaeth na drzewo się wspina i czy nie spada z niego zrzucony przez coś co może się tam okrywać w koronie gęstej.

Różnił się żal od smutku. Smutek czystą był emocją, wiadomo było jak sobie z nim radzić, jak wyjść mu naprzeciw. Żal… żal był jątrzącą się raną. Oparzeliną, co zagoić się nie chciała. Splątanym niemożebnie kołtunem, którego nie można było rozczesać. Bolącym zębem, którego raz po raz językiem się dotykało, by sprawdzić czy wciąż boli, czy ból mija. Bolał. Nie mijał. Jątrzył się w sercu, czernił krew rozpaczą. Rune dławiła się nim idąc z głową opuszczoną. Splatała zaprzepaszczone ścieżki jak postrzępione warkocze. W pół urwane, w pół ucięte, pozbawione już teraz przyszłości. Gdyby słuchała uważniej i patrzyła bystrzej, gdyby zapuścić korzenie w Harukowej osadzie spróbowała… Gdyby wtedy, tamtego wieczoru, gdy się jej spytał, powiedziała “tak” zamiast “nie umiem”… Bo może umiała, tylko uciekła przed próbą, przed wysiłkiem, przed poświęceniem. Gdyby sama więcej pytała, więcej starała się zrozumieć… Może wtedy on sam wszystkiego by nie poświęcił. Jej. Ich. Samego siebie.

Gdyby serc uczucia umiała sama w sobie rozplątać. Kiedyś. Teraz.

Teraz patrzyła na jego plecy i prawie spodziewała się, że zaraz się odwróci i zobaczy jego twarz. Ale nie odwrócił się ani razu. Nie miał już swojej twarzy i jej własne ręce pomogły zedrzeć z niej skórę, w masce zakląć. Ona sama. Własnymi dłońmi. Bo poprosił.

Gdyby tylko nie spełniła tej przeklętej prośby…
Gdyby błagała mocniej…
Gdyby dała mu więcej…
Gdyby…

Zacisnęła mocniej palce na drzewcu włóczni, żeby ukryć ich drżenie. Opuściła niżej głowę.

Gdyby dała mu dziecko czy byłoby ono kotwicą ciężką wystarczająco, by utrzymać go przy niej?

Ale jakie dziecko mogłoby teraz wyjść z jej łona? Jak odmienione? Jak nieludzkie? Jak bardzo nie jego, nie jej a mokradeł? Tego, co mogła dać mu Rune, nie mogła już Wrona. Nie mogła dać mu rodziny. Więc żal kolejny, kolejna urwana ścieżka. I jątrzyła się oparzelina i puchło coś w głębi, osadzało kroplami żrącymi, gdy żal ludzkiego serca splątał się z czymś, co mieszkało w sercu drugim - tym, które wyrwała ze stworzenia o piórach opalizujących i czarnych jak noc, które szeleściły, zgrzytały cicho gdy sunęło ku niej pomiędzy ziemią i powietrzem, zbyt długimi skrzydłami muskając pnie drzew i źdźbła wysokich traw.

Nie dotknął jej odkąd wróciła do osady. Nie sięgnął ku niej zamiast tego za naczelnikiem chodził jak wierny pies przy nodze swojego pana, jak narzędzie bezwolne, jak miecz na dwóch nogach. Nie oddał żadnego dotyku, żadnego słowa. Nie odezwał się do niej.
Zostawił ją samą. Zabrał jej siebie.

Kropla do kropli na wewnętrznych ścianach serca.

Zatrzymała się na moment, odetchnęła głęboko, uniosła na chwilę twarz, do której nie przyłożyła maski, od kiedy Haruk zyskał swoją, na wiatr i deszcz. Zacisnęła usta, odwróciła od niego wzrok.

Łatwiej ranę zaleczyć jak się ją przyżega, jak się ją przepali.
Więc złość, więc żal następny - bo może przystać jej na słowa starca było. I odejść jak najdalej, jak najdłużej. W końcu na moczarach jedynie przetrwanie się liczyło i tylko głupcy skończeni wchodzili w nie z krwawiącą raną tuż koło serca.

Łapać mógł Animur na sobie Wronie spojrzenia przez ramię mu rzucane: ciemne, nieruchome, ciężkie od kłębiących się w stracharce emocji. Szacowała coś, odmierzała jak handlarz cenne przyprawy. Jego winę. Jej rozczarowanie.

“Nie tędy droga winna nas prowadzić” powiedziała prawie, bo przecież się z nim zgadzała, ale złość jej słowa powstrzymała. Fuknęła przez nos jak zwierzę rozjuszone, szarpnęła głową aż mokre warkocze strzeliły w powietrzu jak bicze.

- Jak kości na stół słowa rzuciłeś. I przegrałeś. Nie graj, jeśli nie potrafisz - warknęła cicho, z głębi gardła. - Mentorem byś mi mógł być. Uczycielem. Z szacunkiem mogłabym na ciebie patrzeć. Respektem. Czcią - syknęła z tą bezradną złością, którą kierowała ku niemu, choć to samą siebie zranić chciała. Przepalić w sobie. Przyżegać ranę. Żeby bolało choć trochę mniej. - A teraz popatrz na siebie… - sarknęła, krzywiąc usta. - Takim cię zapamiętają. Gdybyś tylko… - Ślepia znowu w niego wbiła, jakby chciała ziarno jakieś w nim zasiać i jego złapać w żalu pułapkę, w labirynt niemożliwych ścieżek.

Godzinę jej zajęło, by deszcz, zimno i cisza ostudziły ją trochę. Godzinę podróży zajęło, by poczuła, że wróciła do domu - gdy pośród drzew wysokich stracili z oczu jakiekolwiek ślady bytności ludzkiej. Cisza dawała złudzenie ukojenia, szczególnie, gdy omijała wzrokiem strzelistą sylwetkę shyty, gdy szła trochę z boku, trochę na ukos, by jedynie kątem oka zarys jego postaci widzieć. Tu była u siebie i w końcu mogła odetchnąć. Nie odzywała się wiele, bo i towarzystwo milkliwe było, obce sobie i niezainteresowane sobą nawzajem. Na krótkim postoju wrzuciła w usta garść orzechów, łyknęła wody a potem przykucnęła po swojemu pod pniem drzewa i wbiła uważne spojrzenie w mykes, guślarza i ribaldo. Obserwowała ich nieruchoma jak wyrezana z drewna firgurka, z przechylono lekko głową, niemal nie mrugając. I wcale, wcale zmrużonymi oczami nie przyglądała się nachylającemu się nad Harukiem staruchowi. Wcale uszu nie nastawiała, wcale bezskutecznie nie próbowała wyłowić słów, które wypuszczone zostały spomiędzy pomarszczonych warg.

Godzinę jej zajęło, by ciekawość powróciła i do elbena zbliżyła się cicho, gdy ponownie ruszyli.

- Ampleksus - odezwała się nagle. - Mówiłeś staremu, żeś niedorostka w kosztu widział. Zielonopalcego jak ty sam, ribaldo. Może o to chodzi. O dzieci. O rozmnażanie. O targ jakiś. Dziecko za dziecko - rzucała krótkimi zdaniami w rytm lekkich kroków. - Blade za zielone. I trzecie jeszcze z czystego przypadku. Jak myślisz?

Ostrożnie stawiała stopy w grzęzawisku. Wciąż bosa, spodnie tylko wyżej zawinęła nad szczupłymi łydkami i z uporem za ogarami szła dalej, co jakiś czas tylko rzucając do tyłu krótkie, szybkie spojrzenia w kierunku starca. Włócznią sprawdzała grunt, gdy wątpliwość miała. Czarne brwi zmarszczyła w skupieniu aż niemal jedną linią na bladym czole się zdały. I nie zmienił się wyraz jej twarzy, gdy zatrzymała się pod drzewem, gdy zadarła głowę ku koronie. Gdy elben zbliżył się pnia, dotknął kory jakby jej szorstkość sprawdzał, nie powstrzymała go. Skinęła mu głową, odeszła kilka kroków dalej, by lepiej widzieć, co kryje gęste, ciemne jeszcze listowie. Wzrokiem szukała niebezpieczeństwa lub znaku, obserwowała ogara zachowanie wiedząc, że zwierzęta czułe są na zagrożenie a i zmysłu nieporównywalnie lepsze od człowieczych mają. Dlatego słuchała też swojego drugiego serca, zawierzając przeczuciom i instynktowi. Dlatego obserwowała też korony sąsiednich drzew, wypatrywała poruszeń i drgnień innych niż te wiatrem wywołanych czy cieni głębszych niż być powinny.

“Oplątani jesteśmy w przędzy aytherowej i jeno wątłą nicią w ściegu trójświata jesteśmy”
z nauk noktambulisty Paryuka



Zaiste zwodnicza i podstępna jest torukowa aura. Ledwo cię słonecznym promieniem muśnie, któren pomiędzy dżdżu kroplami lawirować musi, a już w oddali lamentacje wichrów mroźnych słyszysz. Wiesz tędy, że chmury płowe co po niebie bieżą, wnet posinieją na krawędziach i nadymać się zaczną, jako brzuch kobiety ciężarnej. Obejrzeć się dwa razy nie zdołasz, a już na licu swym, zimnicę spływającą czuć będziesz.

Skoro tylko łowczy na splei rozległej stanęli, kedy sosny rosłe ku niebu się pięły, torukowa aura już się do salta sposobiła, które na powrót strugi deszczowe sprowadzi.

Wpierwej chmury mdłe, lico oeynowe przesłoniły, przez co polana w szarzyźnie tonąć poczęła. Widzialność tem sposobem spadła i zdać się mogło, że mocarne ramiona mętności dymnej wokół łowczych się zaciskają.

Kędy Aaron na jedną sosnę, a Aranaeth na drugą gramolić się poczęli, szum w koronach drzew się rozległ. Pomruk ten grozę niewymowną w sobie krył, tak iż ogary ujadać przestały i uszy po sobie położyły. Struchalały bestie obie, jakby je kto w potulne kotki zmienił, abo ze wszelkiej zajadości wyzuł.

Dłoń harukowa, co w rękawicę skórzaną obleczona była, na psim łbie spoczęła. Przykucnął shyta i głową to w lewo, to prawa kręcił, niczem ogar co trop łapie.
- Aytheru struny drżą bojaźliwie - półszept ostrzegawczy zza maski się wydobył i w uszach Wrony echem gromkim zadudnił - Baczaj na wszystko.

Szept ukochanego wyrwał ją ze stuporu w któren popadła, gdy w okolicy fluktuacje się zanurzyła. Ciepło jego oddechu czuła, choć nawet blisko jej nie był. Tęsknota w materię i ułudę się ubrała i zmysły jej mamiła.
Odezwał się. Słowa do niej, choć oschłym tonem wypowiedziane, to przeta z głębi serca płynące. Troska w nich się kryła i imperatyw, któren stróżować mu nad nią nakazywał.
Kojące ciepło po każdym sercu się rozlało, aleć choć tkliwością ją to napełniło, to nijak nie stłumiło to trwogi w jej wnętrzu wibrującej, ledwo okiem po koronach powiodła.

Rab elbeński, którego jeno z vandalem widywała, pień smukły, jak kochankę najdroższą obejmował. Piął się on ku koronie, która nieodgadnioną grozę kryła.

Krzyknąć ku niemu chciała. Ostrzec, jak to Haruk szeptem względem niej uczynił, aleć nie zdołała. Plwocina ohydną grudą w gardle jej stanęła i słowa ni jednego wyrzec nie zdołała.

Aaron dłonie na pniu splótł, jakby druha serdecznego z dawien niewidzianego witał. Linę wokół bioder oplótł, jak mu razu pewnego wędrowny bartnik ukazał. To z pomocą tej sztuczki prostej, pasiecznicy miód z uli pszczół dzikich wybierają, a on teraz ku koronie rozłożystej się piął.

Ruch każden wolno, ślamazarnie niemal wykonywał, coby by w sztuce tej niebezpiecznej uchybienia żadnego nie poczynić. Wprawy wszak w tym nie miał i chyba jeno chęć wykazania się, go do takiej brawury skłoniła. Udowodnić kciał, że nie tylko w struny vandelu uderzać umie, aleć w inne cenne przymioty posiada.

Tak był Aaron na perfekcyjnym, kolejnych ruchów czynieniu skupiony, że nie spostrzegł, że mgła popielata w objęcia go wzięła. Zawiesiła go ona tym samym w próżni siwej, tak iż ni ziemi, ni nieba dojrzeć nie mógł.

Przeląkł się lekko, aleć w wspinaczce nie ustał. Uda na pniu zacisnął, po czem linę kolejne pół metra wyżej zarzucił. Już miał niczem niedźwiadek zwinny, biodrami zarzucić by się do oplotu podciągnąć, kędy szum niepokojący posłyszał. Brzmiał on, jakby ludzi gromada słowa rytmicznie ku niemu szeptała. Naraz dudnienie przepotężne się rozległo, jakby kto w tarabany bił.

Strach lodowatą dłoń na gardle mu zacisnął i świadomość przerażająca, co każden ruch paraliżuje, umysł zalała

Opuścił bowiem elben świat, kędy Oeyn świeci i w Topieli odmęty się zanurzył całym swym ciałem z materii utkanym.

Spojrzał w dół, kędy shyta wraz z Wroną i ogarem stać winni, aleć jeno siwe mgły kłęby dojrzał. Ku górze oczy zwrócił i miast sosnowej korony, igieł pełnej, takoż nic poza szaroburym dymu kłębowiskiem nie dojrzał.

Mięśnie miał do granic możliwości napięte, takiż kora chropowata w skórę mu się wrzynała. Znowuż wokół okiem powiódł i dumał, czy w dół iść z nadzieją, że do Oeynechen powróci, li też wspinaczkę kontynuować i w niezbadaną kipiel Topili się zanurzyć.

Chrumkanie głośne z obleśnym sapaniem się mieszało, poprzetykane co i ruszm pluskiem ziemi namokniętej niemożebnie. Gymrok z lubości i błyskiem w swych ślepiach karminowych, ciężaru odjęcie przywitał. Wnet kilka kroków w bok odszedł i ochoczo ryjem glebę jął orać.

Animur z trudem nietomnego chłopaka na pniu złożył. Niespokojnie się Gulgun zaczął poruszać, jakby go jakoweś byty niematerialne za poły koszuliny szarpały. Nachylił się nad nim stracharz i dłoń na czole położył. Żar od głowy spoconej bił, niczem od tandooru rozpalonego. Paluch rychło wsadził starzec, do jednej z sakiew, co u pasa mu wisiały. Kędy go wyjął oblepiony był on zieloną mazią, co aromatem grzybni świeżej biła. Wtarł on paskudztwo w usta otoka, a takoż i dziąsła wysmarował. Nic wszak, tak gorątwy nie tłamsi, jak mazidło z tundurmy i łoju gęsiego uczynione.

Obawę stracharz jednakoż miał, wszak tundurma umysł Gulguna ku Aeynechen popchnie, a tym samym jeszcze większą malignę ściągnąć może. Nadzieja w sercu jego zwyciężyła, przeta ze świata ze snów i aytheru polepionego, choroba młodziana pochodziłą. Toć może i tym sposobem ratunek dla niego najść się da. Poza wszystkim zaś, Gulgun przewodnikiem miał być, któren ich do zagubionego Baydura doprowadzi. Taką przynajmniej wiarę w sobie stracharz podsycał.

Cisza raptem zaległa. Ogary ujadać wściekle przestały i wiedział już Animur, że trop dobry podjęli. Byty niematerialne ku nim zmierzały w mnogości wielgiej. Kości i stawy napuchnięte, nigdy w tej materii nie kłamały. Ból chwycił stracharskie dłonie, tak iż na podobieństwo konarów starych się one powyginały. Zagryzł Animur wargi, aż się krew z nich puściła.

- Hagthruum - wybełkotał chłopak w malignie - Kurkooru, tars nah merthu

Słowa choć niewyraźne i przeinaczone, bez żadnych wątpliwości w Protosie zostały wypowiedziane.

- Hargtroon - rzekł, jakby nieco wyraźniej chłopak.
Myśli w głowie stracharza kotłowały się, gdy usilnie znaczenie tego słowa przypomnieć sobie próbował. Słyszał je przed laty, kędy jeszcze dzieckiem był, pewnie niewiele starszym od nietomnego Gulguna.

- Khorkhuroo fraz neh marthoo

- Czyż fraz, nawoływać nie oznaczało? - pytał sam siebie starzec.

Szum wiatru, co w koronach drzew zawył, uwagę Animura przykuł. Podniósł on głowę i rozejrzał się we koło. Kłęby mgły sinej wszędy się panoszyły, a kompani jego tak Wrona młoda, shyta Harukiem zwany, jak i Morra stali jak zaklęci, jakby im kto dusze skradł.

Wprzódy ogar, co go Bury zwali, szarpał się zaciekle i pazurami pień targał, jakby zwalić całe drzew kciał. Ledwo jednak guślarz parę metrów się wspiął, a psisko nagle zamilkło i struchlało całe. Uszy po sobie zwierzak położył i jakby cały zmalał.

Morra to na psa poglądała, to na wciąż malejącą sylwetkę Arana, co ku koronie sosnowej zmierzał, jak i na okolicę całą. Podskórnie czuła, że spleja na którą ich ogary sprowadziły miejscem niezwykłym jest, a i groźnym być może.

Utwierdziła się mykes w tym przypuszczeniu, kędy namonkisy dojrzała. Grzyby, te już samym wyglądem od innych się różniły. Ani to kapelusza nie miało, ani nóżki jak każden inszy grzyb. Miast tego z niskiej łodygi, we wszystkich kierunkach drobne zalążki się rozchodziły, które niczem malutkie dłonie ludzkie wyglądały. Na tem jednak nie koniec ich osobliwej natury. Namonkisy bowiem wędzidłem jaźni zwane były. Ponoć wyrobić z nich można było maść, która duszę ludzką przenieść potrafi, czy to w zwierzę, li też w przedmiot jakiś. Straszliwe ględy o wykorzystaniu tych grzybów krążyły. Na szczęście dla wszystkich, niezwykle rzadko one występowały i jeno w miejscach, kędy się światy schodzą i przenikają.

Pojęła wnet Morra, że skoro sosna namonkisami obrośnięta, tędy pewnie jej korzenie, aż do samego Aeynechen sięgają. Może być nawet, że i jej korona w świat ze snów i aytheru utkany sięga. Wielkie niebezpieczeństwo wobec tego Aranowi groziło, któren śmiało i chyżo na szczyt drzewa zmierzał. A przeta każda niemal ględa, co się świata Aeynechen tyczy o tem mówi, że ciałem materialnym w Topiel, zapuszczać się powinni jeno noktambuliści wprawni. Każden inny na własną zgubę to czyni, bo jeźli życia nie straci, to umysłu pomieszania dostanie.

Pęd jakiś niepohamowany czuł Aran, ledwo ramionami pień sosny objął. Dreszcz podniecenia całym ciałem jego targał, jakby na pierwsze tajemne spotkanie z ukochaną zmierzał. Im wyżej był tym większa ekscytacja i nerwowość się w nim tliły. Pewność niemal miał, że na końcu tej drogi trudnej, rozwiązanie całej sprawy tajemnej się kryje. Wystarczyło tam dotrzeć, a cała prawda mu się objawi, jako Oeyn o świcie, kędy zza horyzontu wyziera.

W połowie drogi się znalazł, kędy spostrzegł, że mgły kłęby siwe wokół niego się tworzą. Nim mrugnąć zdążył, podwoiły one są objętość i coraz ciaśniejszym kręgiem się wokół niego zaciskały.
Lodowaty wicher kark mu owiał i o gęsią skórkę przyprawił. Szum zaś co się podniósł i w koronach drzew zagrał, morze lęku w sercu mu wylał. Zawahał się Aran przed kolejnym kroku podjęciem. Doświadczony był, nie raz i nie dwa, podobne myśli i wrażenia doświadczał. Tak, jak choćby wtedy kędy z druhem swym Basirem na bagnach odległych się zagubił. Aytheru strugi niemal namacalnymi się stały i zdawało się, że starczy oczy zmrużyć, by ich blask tajemnicy dostrzec.

W chwili tej poznał Aran, że jeszcze jeden krok wystarczy, by nie tylko prawdę poznać, aleć też życie swe na zawsze odmienić. Spojrzał w dół, kędy Morra z ogarem stać winna, a tam jeno siwe mgły kłęby. Ku górze oczy zwrócił i oniemiał.

Pośród igliwia gęstwiny dojrzał artefakt prastary, któren mchem porosły, żadną miarą swego dawnego blasku nie ukazywał. Teraz to był jeno kikut martwy przez naturę pożerany, tak jak to sępy z padliną czynią.

Obły kształt kusił niezmiernie, a blask co spośród kęp mchu się przebijał, mamił obietnicą wiedzy zapomnianej, jak i możliwością zgłębienia tajemnic fenomenalnych nikomu już nieznanych.