Amira wybałuszyła oczy
- nie kojarzę żadnych sympatycznych żabonów, może więc na wszelki wypadek pozostańmy po naszej stronie rzeki...

Pierwotny świat zdawał się nieustannie przypominać wam o tym, że znajdujecie się w najeżonej niebezpieczeństwami dziczy. Gdy wynurzyliście się zza kolejnej kępy drzew, wpierw ujrzeliście prześwitujące przez gałęzie pasmo gór, a bliżej was coś, przez co wasze serca zaczęły bić żywiej. Ziemię zaściełały dziesiątki niemych i strasznych dowodów tego, co się tu wydarzyło - kości człekokształtnych istot obgryzione do czysta. Obejrzeliście dokładnie te upiorne szczątki. Zauważyliście ślady krokodylich zębów. Wasz wzrok powędrował szybko wokół. Mieliście przez chwilę niewytłumaczalne wrażenie, że jesteście obserwowani przez niewidoczne oczy tych krwiożerczych gadów. Byliście jednak bezpieczni... Kiedy odetchnęliście z ulgą, rozejrzeliście się po pozostałościach krwawej uczty jeszcze raz. Waszą uwagę przykuło brudne i podarte żółte płótno wiszące na jednym z drzew. Rashad podniósł je ostrzem rapiera i ujrzał wymalowanego nań czarnego pająka...

“Czarna Wdowa!” - rzekł Anlaf pół w przestrzeń, trochę do kompanów, a trochę do siebie. Potem powiódł po twarzach Viridistańczyków, na których malowało się zdziwienie i namysł. Czarna Wdowa była żaglowcem z Nieskończonych Wysp, który miał pecha spotkać się z pirackim okrętem królowej mórz. Średniej wielkości karawela z charakterystycznym dla Wyspiarzy jasnożółtym skośnym ożaglowaniem przewyższała Krolową zwrotnością. Pamiętacie jak na bakburcie kłębił się szary dym prochowy, gdy Czarna Wdowa zrefowała żagiel i wytracając szybkość zrównała się z Królową. Strzelano ze wszystkiego. Kiedy na okręcie Bellit runęła fokreja z żaglem, wyspiarska karawela rozbrzmiała od wiwatów. Na bogów, ten mały stateczek miał zatopić największą karakę Dzikich Wysp!

Sposobiący się do ataku żołnierze okrętowi w żółtych mundurach i majtkowie z bosakami w dłoniach nie doczekali się jednak abordażu, a co dopiero zwycięstwa. Kapitan zamknęła się w swej kajucie. Wbrew pozorom nie była to oznaka strachu. Zrozumieli to wszyscy załoganci, gdy ujrzeli czerwone światło, pulsujące coraz silniej, usiłujące się wydostać wszystkimi szczelinami z pokoju Bellit. Była to moc rubinu Geerkoto, którego tajemnica przepadła wraz z piracką królową. Jednak tamtego dnia zaklęte w nim siły sprawiły, że coś mieszkającego na dnie morza - kraken? smoczy żółw? Maelstron? - przebiło statek jak balon. Z wyspiarskiej krypy zostały pływające deski, zaś wszystkich, którym nie udało się uciec na szalupach, potwór potopił jak kocięta...

Spod drzwi kajuty, którą Bellit nie opuszczała przez wiele kolejnych dni, sączyło się wątłe, czerwone światło, które z czasem w końcu ustało. Oficerowie musieli w tym czasie zastępować kapitan we wszystkich czynnościach. Majtkowie czuli się niepewnie, jednak o stan przywódczyni woleli nawet nie pytać, jak i o to, co rzeczywiście przytrafiło się Czarnej Wdowie tamtego dnia...

Mapa wyspy | Dialogi | Rozstrzygnięcia (brak)

Przeszliście kolejne 1,5 mili. Podróżujecie wciąż przez bagniste tereny. Po prawej stronie macie Zarkhebę, po lewej - w pewnej oddali - urwiska. Wkrótce dojdziecie do miejsca, w którym łączą się trzy rzeki. Godzina tak 09:34. Krokodyle mogą czaić się gdzieś nieopodal, możecie też na nie zapolować. Rzut Wisdom (Survival) będzie miał Stopień Trudności równy 10.

Co robicie?

Deadline: 06.12.2016.

Amira na myśl o winie zwilżyła językiem wargi, a wyobraźnia przyniosła jej zapach jej ulubionego białego viridistańskiego wina. Przełknęła ślinę i powiedziała
-mam nadzieję, że nie będziesz samolubny i podzielisz się ze mną łykiem lub dwoma, może to spłukałoby paskudny smak tej błotnistej wody.... swoją drogą może spróbujmy iść blisko wody nadającej się do picia, może nic nas nie zeżre, tym razem.

Kiedy Rashad przewalał mieczem i kopniakami obgryzione do czysta kości, wichura nasilała się. Wielkie i małe gałęzie, porwane siłą wichru, uderzały w kołyszące się rośliny, roznosząc śmierć i spustoszenie, niszcząc niezliczoną ilość nieszczęsnych istot gęsto zaludnionego świata, rozpościerającego się na spodzie drzew. Gwałtowny wiatr zerwał kilka gałęzi i niczym kapryśny chochlik rzucił je w stronę Amiry, Rahnulfa i Mawashiego, jakby chcąc wyrządzić jakąś dziką psotę. Dojmujący ból tylko pogłębił okropność sytuacji. Skowyt rozdrażnionego Rahnulfa działał wam na nerwy - niejeden pies na jego miejscu oberwałby już kamieniem. Mawashii uniknął grubego badyla zmierzającego prosto w jego twarz, lecz poślizgnąwszy się upadł i ubrudził się cały jakimś wyjątkowo cuchnącym szlamem. Mieliście już ponaglić Viridstańczyka, gdy ten w krzakach znalazł truchło krokodyla. Już się rozkładało, a szkoda - nie miało żadnych paskudnych ran, nadawałoby się na skórę. Trudno było stwierdzić, jak zwierzę zginęło. Przez uduszenie? Magię? Jednak nie to było najdziwniejsze - przecież nie zwrócilibyście na martwego gada uwagi, gdyby nie bycze rogi i pióropusz wyrastający z jego łba. Zadrżeliście. Jakie to jeszcze stwory skrywała ta wyspa? Jakie demony wypełzały z czarnego szlamu bagien? Jakim bogom oddawano cześć w mrokach dżungli? Wiatr odpowiedział na te pytania głuchym dudnieniem, złowieszczym jak ślad pantery na ścieżce...

Mapa wyspy | Dialogi | Rozstrzygnięcie

Amira i Rahnulf odnoszą po 5 obrażeń. Shillen może przejąć obrażenia wilka na siebie, osłaniając go przed gałęziami. To samo może zrobić Rashad dla Amiry lub inny dżentelmen. Panowie, kto pierwszy, ten lepszy. ;D

Anlaf, Katon i Mawashii przypuszczają, że ten krokodyl-mutant mógł być świętym zwierzęciem jakiegoś bóstwa, ale nie skojarzą o którego boga chodzi, dopóki nie napotkają jego symbolu albo czegoś, co nieco rozrusza ich pamięć.

Co robicie? Na pewno chcecie kontynuować podróż bagnami w takich warunkach? W górach wiatr nie dawałby się tak we znaki, a nie wpłynie to w żaden sposób na tempo waszej podróży, choć czasami wspinaczka może być nieodzowna.

Deadline: 08.12.2016.