Draugdin

Podmrok.
Rozciągająca się pod całym Faerunem sieć tuneli i jaskiń nawet nie wiadomo czy do końca zbadanych. Jest to bodajże najniebezpieczniejszy obszar w całych Zapomnianych Krainach. Zamieszkały głównie przez drowy, mroczne i niegodziwe elfy o czarnych skórach i białych włosach, a także o okrutnych i bezlitosnych charakterach oraz o czarnych sercach jak mawiali niektórzy. Mieszkają tam też duergarowie, mroczne krasnoludy o ciemnej skórze oraz illithidzi zwani potocznie łupieżcami umysłów. Wieść niesie, że w najgłębszych rozwidleniach tuneli Podmroku można spotkać nawet beholdery. Nie wspominając już o wszelkiej odmianie i rozmiarach pająków. Wszystkich zamieszkujących ras i gatunków Podmroku nikt tak naprawdę nie zna gdyż jest to obszar wciąż niezbadany i skrajnie niebezpieczny, żeby nie powiedzieć zabójczy.

Gdzieś na głębokiej prowincji i z dala od często uczęszczanych szlaków podróżno handlowych na pograniczu powierzchni i wejścia do Pomroku egzystowały jak dotąd w dość kruchym zawieszeniu broni krasnoludy zamieszkujące niewielką fortecę zwaną Kamienną Przyłbicą i mroczne elfy żyjące w enklawie drowów Til’Asperna. Obydwa te miejsca leżą na krawędzi Podmroku natomiast położone na dość rozległym obszarze ciąg naturalnych jaskiń i kopalni stanowi granicę pomiędzy tymi dwoma osadami. Enklawa i otaczające ją tereny od dawna były obszarem konfrontacji pomiędzy krasnoludami z twierdzy, siłami duergarów z głębi ziemi oraz drowami chcącymi utrzymać swoją enklawę.

Drowy z Til’Asperna i ich bezpośredni sąsiedzi duergarowie wahają się pomiędzy niepewnym zawieszeniem broni, a otwartym konfliktem. Obecnie prowadzą oni przedłużające się negocjacje, dotyczące tego bogatego w mithril obszaru. Obie strony są więc szczerze zainteresowane przejęciem kontroli nad tymi terenami. Według warunków ostatniego rozejmu żadna ze stron nie może badać i wykorzystywać kopalni. Jednak kilka tygodni temu małej grupie drowów z enklawy udało się wypędzić duergarów ze spornego terytorium narzucając tym samym kolejny krótkotrwały i bardzo kruchy rozejm obowiązujący do dnia dzisiejszego.

Wyczuwając okres spokoju w konflikcie pomiędzy dwoma złymi rasami krasnoludy z Kamiennej Przyłbicy postanowiły wykorzystać zasadę gdzie dwóch się bije tam trzeci korzysta. Wiedzą, że muszą uderzyć szybko i precyzyjnie. Wiedzą, że muszą uniemożliwić zarówno drowom jak i duergarom zebranie sił wystarczającyh, by zdołały całkowicie opanować sporny rejon lub zawrzeć trwały pokój. Co ważniejsze w ciągu ostatnich kilku miesięcy mała i względnie odizolowana krasnoludzka forteca kilkakrotnie stała się celem niebezpiecznych rajdów drowów. Choć mrocznych elfów jest zbyt mało, żeby odważyły się zaatakować cytadelę bezpośrednio to jednak najeźdźcy zabili kilku krasnoludzkich górników, którzy byli wystarczająco odważni lub po prostu co tu kryć głupi, by wyjść poza chronione obszary. W obliczu tych wydarzeń priorytetem dla krasnoludów stało się zapewnienie bezpieczeństwa twierdzy. Tak więc patowa sytuacja w jakiej znajdowała się cytadela oraz (a raczej przede wszystkim) trudna do opanowania żądzą uwolnienia się od zagrożenia ze strony drowów i duergarów i przejęcia kontroli nad terenami bogatymi w mithral zmusiła krasnoludy do szukania pomocy z zewnątrz w postaci grupy najemnych poszukiwaczy przygód. Dość kruchy i niestabilny układ sił między tymi trzema nacjami mogła jedynie zmienić niewielka grupa interwencyjna z zewnątrz. Taki też pomysł zaakceptowały ostatecznie krasnoludy.

Na polecenie dowódcy twierdzy rozesłano we wszystkie strony świata ogłoszenia o następującej treści:





Złośliwy i tak szeptali, że ta nader hojna nagroda jest i tak ledwie kroplą w morzu bogactwa złóż Mithralu, które były do przejęcia. Nie trzeba było być mędrcem ani filozofem, że nie chodziło tu o żadne szlachetne pobudki, ani o troskę, żeby zaraza i zagrożenie ze strony drowów i duergarów rozlało się na krainy powyżej Podmroku. Chodziło o najzwyklejszą ekonomię, o żądzę bogactwa, o mithral.

Wielu śmiałków z różnych stron Faerunu wyruszyło w kierunku krasnoludzkiej twierdzy. Wiodły ich różne motywacje, od chęci sprawdzenia się, przez poszukiwanie chwały, po najzwyklejszą żądzę bogactwa. Nie wszyscy jednak dotarli na miejsce. Dla części z nich droga była zbyt długa i za dużo karczm po drodze. Niektórzy po prostu zrezygnowali sami z różnych przyczyn. Niektórzy zaś z nich zanim dotarli w ogóle w okolice twierdzy znaleźli po drodze już inne zlecenia i dołączyli do innych drużyn i czekały nie nich inne przygody.
Ostatecznie do twierdzy dotarli ludzka bardka o dźwięcznym imieniu Tajga, barbarzyńca kleryk potężny pół-ork Kurg, krasnoludzki wojownik Bor Rivvik, ludzki czarodziej Panril Serpenthelm… Wydawało się, że drużyna jest już w komplecie i drzwi krasnoludzkiej twierdzy zaczęły się zamykać, a gdy pozostała w nich już naprawdę niewielka szczelina i choć wydawało się to skrajnie niewykonalne prześlizgnęła się przez nią jeszcze jedna postać, elfia łuczniczka Sharlea Selmer. Wyglądało na to, że drużyna była w komplecie i była nad wyraz intrygująco zróżnicowana.
Chwilę potem potężne wrota krasnoludzkiej twierdzy z głuchym trzaskiem zatrzasnęły się.
Na spotkanie poszukiwaczy przygód wyszedł sam dowódca twierdzy Thorram Axebeard.



- Witajcie przybysze. Wasze komnaty są już przygotowane. Złóżcie tam swój ekwipunek, a będzie tam całkowicie bezpieczny. Odpocznijcie po podróży. Wieczorem zaś zapraszam was wszystkich na wielką ucztę, którą dla was przygotowaliśmy. Zakładam ,że macie całą masę pytań, a i ja bardzo chętnie was poznam, wysłucham i porozmawiam. Witajcie w skromnych progach Kamiennej Przyłbicy.

 

__________________
There can be only One Draugdin!

We're fools to make war on our brothers in arms.