Alchemik westchnął, słuchając łzawej tyrady kobiety, po czym z uśmiechem zaczął czyścić okulary. Jego ogon schował się pod płaszczem.
- Panno Brzdęk, liczyłem na wyjaśnienie kilku nurtujących mnie kwestii, które właśnie otrzymałem w satysfakcjonującym stopniu, za co dziękuję. - skłonił się uprzejmie - Jednak dodawanie doń argumentów ad personam nie było konieczne. Nie jest głupcem ten, który zachowuje przesadną ostrożność, a ten, kto uwierzy w każde słowo osoby, której nigdy dotąd nie spotkał. Prawdą jest, że ostatnie kilkanaście dni spędziłem odizolowany od świata zewnętrznego, co nierzadko zdarza się naukowcom, co zaowocowało pewną ignorancją odnośnie spraw przyziemnych, a tym bardziej działań podejmowanych wówczas przez mych towarzyszy. Jeśli zaś chodzi o rzekomy zarzut działania z poruczenia Kardana, zważ, że nie zarzucałem ci niczego takiego – wyraziłem jedynie obawę, iż mogłaś zostać przymuszona - zaakcentował to słowo - przez łowców. Doceniam twą gotowość do położenia swego życia na szali, by ochronić dziewczynki, nieczęsto spotyka się tak oddane osoby. Jednak oznacza to też, że twój obecny pracodawca mógłby wykorzystać ten fakt do zaszantażowania cię, grożąc twym podopiecznym. A z twego opisu wynika, że nie byłby ponad takimi działaniami, o ile udałoby mu się wpaść na taki pomysł. - patrzył w oczy Beatrycze, ciekaw, czy będzie próbowała dalej go obrażać.

Zoren prychnął z irytacją.
- Zabić, uwięzić?! Kim my, według panienki, jesteśmy? Czy zwykła nieufność z mojej strony, nawet jeśli pochopna, jest aż tak wielkim afrontem, by od razu zrównywać mnie w krwiożerczości i złych zamiarach razem z twym pracodawcą? To efekt oschłego przyjęcia z mojej strony, czy może mój wygląd pasuje do takiego charakteru? Jeśli chodzi o twą chorą wychowankę, mam trochę przygotowanych leków, może coś z tego jej pomoże. - miał świadomość, że może lekko się zapędził, ale dla niego było to trochę za wiele. Czy rzeczywiście ta kobieta uznała, że może ot tak wparować na tajne spotkanie, przyznając, że pracuje dla łowców niewolników, i wszyscy mają jej z miejsca uwierzyć na słowo?

- Dość już, dość tych scen - Tanis roześmiał się głośno - bo jeszcze zaraz i innym zarzucisz takie niedorzeczności jak dobremu Zorenowi -

- Jeżeli nikt nie ma już do ciebie pytań, albo i ty sama nie masz nic więcej do powiedzenia, to wracaj do siebie z łaską bogów i czyń co czyniłaś. Nie powiemy ci nic, byś przymuszona nic nie mogła zdradzić, ale uwzględnimy waszą pomoc. Zrozumiałaś? -zwrócił się do dziewczyny.

Dopiero kiedy upewnił się że drzwi zostały należycie zaryglowane a postronni oddaleni, wrócił do tematu.

- Ja proponowałem rozwiązanie bliższe idei prawa: ogłosić zniesienie niewolnictwa z kilkudniowym wyprzedzeniem, a do tego czasu coś jak prawo bezwzględnego składu z narzuconą ceną. Będą mieli wybór - ryzykować podróż zimą, bez przygotowań, bez zapasów których nikt im nie sprzeda, albo mały, ale pewny zysk i spokojne zimowanie. I jeżeli wybiorą zysk, może nawet unikniemy rozlewu krwi - położył na stół przygotowany przez siebie przepis - Tyle że jeżeli zdecydują się opuścić miasto tak jak stoją, zabiorą ze sobą także niewolników, i w świetle prawa niewiele będzie można zrobić. A tak jak rzekł Zoren, uderzyć na nich wbrew własnemu prawu to sromota dla was. Uderzmy na nich teraz, wedle boskiego prawa, albo dajmy im szansę, ale jedno lub drugie! -

- Zależy mi na dobrze ludzi, a nie na prawie. Dobre, uczciwe prawo jest środkiem do celu, czymś co po nas zostanie, a nie celem samym w sobie. - Tanis doprecyzował.
Miał w pamięci cel naznaczony mu przez arcykapłana Tytusa kiedy opuszczał mury świątyni Tyra: nieść sprawiedliwość, jakkolwiek się da. Przykazania, zasady, zapisy prawa - to wszystko krępowało kapłanów Tyra w ich misji. Tanis miał działać ponad tym - a przynajmniej tak Rada rozumiała specyficzny boski dar jaki półelf otrzymał.

- Tutaj prawo składu musi być nałożone na wszystkich, bez wyjątku - podkreślił półelf, ale nie dopowiedział w tym temacie nic więcej. Za to trzeba było powiedzieć głośno co innego.

- Będziemy planować atak na przed ogłoszeniem prawa - który będzie bez porównania łatwiejszy - czy na sytuację, gdy nie będą chcieli się podporządkować? - spojrzał po wszystkich, bo nie była to decyzja którą można było ogłosić jednoosobowo - Dla dobra ofiar, ja jestem za pierwszym. -

Od słowa do słowa, od pomysłu do pomysłu, plan formował się i rozjaśniał. Szeroko nakreślona idea Tanisa - zniesienie niewolnictwa prawem i ustanowienia prawa bezwzględnego składu z minimalną rekompensatą - dostała praktyczny kształt z rąk Anathema, Morna i Zorena. Kształt ważny o tyle, ze rozwiązywał problem spodziewanego oporu łowców niewolników. Dotychczasowe plany kręciły się koło różnych form szturmu na obozowisko - co było rozwiązaniem krwawym i bezprawnym. Obecny plan miał tylko drugą z tych wad. To raziło i drażniło go jak drzazga w palcu, ale koniec końców takie dostał posłannictwo od bogów. Zamiast narzekać i malkontencić, wziął się więc do dalszego planowania z otwartym sercem.

Stanęło na podmienieniu Kardana przy pierwszej sposobności po nagłym wezwaniu go do ratusza "w poważnej sprawie", to jest w celu poinformowania go o nowym prawie. Kharrick - przemieniony w niego - miał ogłosić pozostałym w obozie (mimo hulanki którą miał zorganizować Gwidon) łowcom że dobili targu i doprowadzić do wymiany, najlepiej w taktycznie niekorzystnej dla nich pozycji. Wcześniejszy misterny plan ataku - włącznie z zabezpieczeniem ziemianki z niewolnicami i tarasowaniem pozostałych - został planem zapasowym, na wypadek gdyby coś poszło nie tak. Większość zaangażowanych, w tym straż miejska i zbrojni, mieli być poinformowani dopiero na chwilę przed.

- Tak więc, ja pomogę obezwładnić Karadana i jego eskortę modlitwą - tutaj zerknął na Morna. Jego zaklęcia, jak już wszyscy wiedzieli, także były w tym pomocne - a potem dołączę do jazdy i będę czekał w pogotowiu. Kharrick przemieniony w Kardana ruszy do obozowiska ogłosić umowę, Jace podszyje się pod jego ochroniarza. A wy? - zapytał pozostałych.

Mieli możliwość ukryć jeszcze jedną osobę pod iluzją - ale nie była to iluzja konkretnej osoby, a jedynie stroju. Jednak nocą, pod zimowym kapturem, mogło to wystarczyć. A trójce ludzi łatwiej niż dwójce poradzić sobie gdyby coś poszło nie tak.

Koniec końców, było jeszcze jedno pytanie:
- Za ile dni działamy? - przygotowania tak naprawdę nie były konieczne. Poprawiała się pogoda. Mogli powiększyć zapasy. Ale Tanis nie widział niczego, co mogłoby drastycznie zmienić się na ich korzyść. A, jak podniósł to Anathem, ujawnienie się z planem miałoby katastrofalne konsekwencje.

---

Plan był już ułożymy, spotkanie dobiegało końca, gdy Lord poruszył inną sprawę.
- Leio, Amberlie Tanisie, jestem pod wrażeniem tego co tutaj dokonaliście w tej Starej Stacji - burmistrz zaczął oficjalnie, ale na szczęście szybko przeszedł do rzeczy.
- Jednakże wynikły w związku z tym pewien problem, który być może wspólnie rozwiążemy za obopólną korzyścią. Budowa murów miasta zbliża się do waszej ziemi. Możemy zatrzymać się na granicy waszych ziem lub włączyć waszą posesje w ciąg umocnień murów miejskich. W pierwszym przypadku w razie napaści i ataku na miasto, zmuszony byłbym z przykrością zburzyć ostrzałem i wszelkimi innymi środkami Stary Zajazd, by nie dać wrogom ufortyfikowanego miejsca do obrony i ataków na miasto. Jeśli zgodzicie na włączenie w ciąg murów miejskich i wybudujecie barbakan, otrzymacie równą część zapłaty, dotyczącą opłat od kupców oraz kopytkowego, za prowadzenie jednej z dwóch bramy miejskiej. Dostarczę też wam bronę, wzmocnioną bramę oraz wybuduję fosę wraz z zwodzonym mostem z środków miejskich. W drugim przypadku część ziem wcielonych w obręb miast, za murami waszej posiadłości, zamienił bym na dziesięć razy większą powierzchnię ziemi przed murami. Jak jest wasza decyzja? -

- To nie moja ziemia ani mój zajazd, ale mając zagwarantowany dodatkowy przychód z bram mogłabyś się zastanowić - półelf poczuł się w obowiązku dalej doradzać gospodyni. Budowa murów miejskich była wysiłkiem odległym - co najmniej do wiosny - a więc niespecjalnie osobiście go dotyczącym, bo mimo swoich sześćdziesięciu kilku lat, po elfiemu był wciąż młody i nie miał zamiaru osiadać w jednym miejscu. I raczej nie w Oakhurst, gdzie stabilność jak na razie nie była w cenie.