Alchemik dość niezdarnie pozbierał się po upadku, sprawdzając, czy nie wypadła mu żadna z licznych fiolek z bandoliera. Na szczęście wszystko było na swoim miejscu, więc jedynym problemem było kilka solidnych siniaków, które zdążył sobie nabić. No i stado wilków, znacznie większe niż to, które zaatakowało ich te kilka tygodni wcześniej. Zoren przyjrzał się tym większym - miał nadzieję, że to nie kolejne zimowe bestie, a jedynie wyrośnięci przedstawiciele gatunku. Nie tracąc czasu, zaczął przygotowywać kolejne dekokty - tym razem miał zamiar być w pełni przygotowany do walki. Nagle przypomniało mu się, że teraz jest idealna okazja do wypróbowania jego ostatniego dzieła - ma w końcu spory zapas produktów, nad którymi intensywnie pracował przez ostatnie tygodnie. Rozejrzał się po ich dość licznej grupie, szukając odpowiedniego asystenta do eksperymentu.

- Szykujcie broń dystansową, może uda się je przetrzebić zanim się zbliżą. - alchemik krzyknął do pozostałych, wyciągając kolejne fiolki z bandoliera - Zazo, czy mogłabyś podejść na kilka chwil?
- Mhm - odmruknęła i podeszła do diabelstwa zwanego Zorenem. Zanim się zbliżyła, zdążył wychylić pierwszą miksturę.
- Czy możesz zaprezentować mi ostrze swojego topora? Opracowałem pewną mieszankę, która pozwala na utrzymanie substancji alchemicznych na płaskich powierzchniach, w ten sposób wykorzystując na przykład broń jako wektor przenoszący. Czy zgodzisz się na wzięcie udziału w tym drobnym eksperymencie. - mówił szybko, jednocześnie szykując kolejne mikstury.
Zielonoskóra popatrzyła na niego niczym cielątko na malowane wrota. - Nie zrozumiałam ani słowa co powiedziałeś po "Sprezentuj swoje ostrze'. - powiedziała z rozbrajającą szczerością ale podsunęła mu ostrza topora nadal trzymając uchwyt broni - Nie wiem co robisz ale jeśli roztopisz mi ulubioną broń szykuj się że użyję ciebie jako improwizowanej maczugi.
Alchemik wyszczerzył się w uśmiechu, a w jego czerwonych oczach widać było rozbawienie.
- Patrząc to, ile odczynników mam przy sobie, byłbym efektowną maczugą, chociaż jednorazową. Obiecuję nic nie zniszczyć. - zakończył już poważnie, po czym pokrył topór Zazy zawartością dwóch fiolek. Ostrze zalśniło zielonkawo, ale nic więcej się nie stało. Alchemik złapał fiolkę, dotychczas trzymaną w ogonie i wypił ją jednym haustem - Dziękuję za zaufanie, po walce sprawdzim... - nie dokończył, tylko zgiął się wpół, przez moment okropnie charcząc, po czym wyprostował się, odmieniony. Przybyło mu kilka centymetrów, ręce wydłużyły się, a skóra poszarzała i wyraźnie stwardniała. Uśmiechnął się, ale w tym uśmiechu nie było już nic dobrego
- No, to teraz je rozpierdolmy - rzucił innym głosem i ściągnął z pleców łuk.

- A teraz na sanie! Na sanie - krzyczał Tanis kiedy Leia już ich uleczyła, w pośpiechu wspinając się na wywrócony wehikuł ze swoją kuszą. Jego długo włócznia, lubo idealna w tej sytuacji, została na dole między wysypanymi tobołkami, i nie miał zamiaru marnować czasu wracając po nią - Bo na ziemi nas otoczą! Już z góry razem z Amberlie unisono rzucili swoje zaklęcia.

Morn miał dokładnie takie samo zdanie co do zaistniałej sytuacji. Co prawda na saniach i tak zostaliby otoczeni, ale przynajmniej mieliby lepszą pozycję do obrony. Zanim jeszcze Tanis skończył swoją mowę, mag już wspinał się na sanie, by móc przy najbliższej okazji użyć magicznych pocisków.

Dalsza wyprawa była utrudniona, sanie połączone razem i ciągnięte przez jedno zwierzę psuło co delikatniejszym podróż, ale nie Zazie. Owszem obijanie się o siebie sań było irytujące ale zielonoskóra się nie skarżyła, nie chciała wyjść na miękko kostną. Dopiero kiedy sanie przewróciły się a pasażerowie powypadali Zaza poczuła prawdziwy dyskomfort kiedy podczas upadku miała mocne zderzenie z drewnianym kantem sań.
Wprawdzie pomoc przyszła szybko ale Zaza miała czuć jeszcze to zderzenie przez jakiś czas.

- Chyba nie straszne ci te chodzące ciepłe kożuchy, lekko kostny magu? - rzuciła z rozbawieniem Zaza. Sytuacja wprawdzie nie była taka trywialna gdyż stado wygłodniałych wilków było bardzo niebezpiecznie. Podczas kiedy ten którego zwali Zorenem robił coś z jej toporem ona wyciągając ramię wskazała na piątkę największych zwierząt. - Wygląda, że tamte kierują stadem, jeśli nie przymierają głodem, to jak je zabijemy lub zmusimy do odwrotu reszta powinna się rozpierzchnąć - powiedziała z pewnością siebie - więc jak jesteś Kuloogniomioterm to polecam celować w te.

Po tych słowach ustawiła się przy saniach, nie posiadała broni dystansowej więc siedzenie na saniach było bezcelowe, stała na dole czekała kiedy te uzbrojone w kły futra spróbują zaatakować grupę będzie gotowa do odparcia ataku.

Uporządkowanie wywróconych sań zajęło około dzwonu. Trwało to tak długo również dla tego, iż barbarzyńcy z drużyny postanowili zdejmować skóry wilków. Była to słuszna decyzja z jednej strony. Darów natury nie należy marnować. Z drugiej strony powodowało to kolejne opóźnienie w podróży. Lea czas ten wykorzystał dla wyleczenia gwardzistów oraz innych, którzy się do niej zgłosili. Widoczne było dla Tanisa i Amberlii, że nie używała już połączenia z pozytywną energią. Zapewne zostawiała je na koniec dnia jako zabezpieczenie. Lea zajęła się również młodymi wilczycami, które obłaskawiła. Miała jeszcze miksturę od druidki, podała ją zwierzętom i przemieniła w figurki, dołączając je w sakwie do swoich psów wspinaczy i wilków Lady Diany.

W między czasie trzeba było zdecydować, co zrobić z dobrami i ciałem bohaterskiej Lady Diany. Na szczęście jeden z zbrojnych patrolując wokół sań, niedaleko, bo ledwie sto jardów dalej, odnalazł pod śniegiem ruiny domostwa. Z gospodarstwa pozostała tylko płytka jaskinia w niewielkim wzgórku, zapewne spiżarnia, oraz gruz wskazujący miejsca, gdzie stały budynki. Było to idealne miejsce, po zabezpieczeniu wejścia gruzem, na przechowanie zarówno skór, jak i głów wielkich wilków, jak również ciała Paladyna Tyra. Takich ruin minęli po drodze sporo. Świadczyło to dobitnie, iż kiedyś Cytadela musiał prosperować. By zaznaczyć miejsce pochówki zbrojni paladyna wbili przy wejściu do jamy prywatny sztandar Lady Diany.

Towarzyszom pozostało jeszcze ustalić co czynić z bronią i pancerzem bohaterki. Nie jest zwyczajem wyznawców Tyra by chować zmarłych z doczesnymi dobrami.

W tym czasie Tanis rozmyślał nad ostatnimi zderzeniami. Cóż było przyczyną, że zrównoważona acz dumna Lady Diana, nagle przeobraziła się w krwiożercze stworzenie, zwane we wspólnej mowie Dhampirem. Coś spowodowało, że zamiast wykorzystać swe wyszkolenie wojskowe, rzuciła się do rozrywania i picia krwi. Jego towarzysze chyba nie zauważyli tego zajścia, zajęci odpieraniem ataków. Miał już dwie teorie. Jedna dotyczyła szału barbarzyńskiego, w który wpadli Volf i Zaza. Być może taka ilość wolnej nieujarzmionej energii chaosu wpłynęła na dziedzictwo krwi Lady Diany. Drugą wysnuł, gdy wspomniał słowa Lei. „Czyż i wy nie macie przed sobą tajemnic.” Czyżby właśnie te tajemnice były przyczyną aktu szału ze strony Lady Diany.
Czyż leczeni energią pozytywną poraniło paladyna Tyra, tak, że gdy jego towarzysze wpadli w szał on sam wpadł w krwawy szał. Na szczęście dla Lei nie widziała ona kłów, gdyż niedługo po śmierci Diany schowały się one w dziąsła, przyjmując wygląd normalnych zębów. Nie domyślała się też zapewne, na szczęście, iż to jej leczenie uśmierciło paladyna Tyra. Tanisa nurtowało kolejne pytanie. Czy tajemnice skrywane przez niego i jego towarzysz, doprowadzą do ich śmierci.

***

Wyruszyli po około dwóch dzwonach od ataku wilków. Po krótkich modlitwach mających zabezpieczyć ciało przed powstaniem jako nieumarły. Lea po krótkich modlitwach poprosiła Tanisa i Amberlie by odprawili Tyrańską ceremonia pogrzebową. Oczywiście z wielu powodów skróconą.

Niedługo po wymuszeniu spostrzegli biała jakby chmurę poruszającą się w ich kierunku. Dopiero gdy jeden ze zbrojnych zakrzyknął.
-Rothy. Stado w popłochu.
Nie było jednak czasu na reakcję zasłonięte tumanami śniegu zwierzęta wpadły na sanie ponownie je przewracając wszyscy wystrzelili z nich jak z katapulty. Tym razem udało się uniknąć obrażeń. Jednakże znajdowali się w środku stada rozpędzonych rothów. Czasu na decyzje co robić nie było wiele.

Cytadela, tak niby bliska, stawała się coraz bardziej odległa.
Najpierw smok, potem wilki, potem pogrzeb...
Całkiem jakby ktoś rzucał im kłody pod nogi. A czas płynął...

Jakby mało było wrażeń, pojawiła się kolejna niespodzianka...
Z pędzącym przez śniegi stadem niewiele można było zrobić, podobnie jak nic nie można było zrobić z powodzią czy lawiną. Nawet zabicie paru sztuk nie wpłynęłoby na zatrzymanie się lub zmianę kierunku biegnącego stada.

- Chować się! - zawołał Morn, osobiście dając przykład i kryjąc się za przewróconymi saniami. - Coś je musiało spłoszyć. Uważajcie!

Był pewien, że stado to nie koniec nieprzyjemności i że należy się spodziewać kolejnego niebezpieczeństwa.