Informacje przekazane przez Tanisa o Lady Dianie były wstrząsające. Największe chyba wrażenie zrobiły na Lei. Zapłakała zakrywając oczy płaszczem. Amberlie natychmiast przysiadła się do dziewczyny. Otuliła ramieniem i uspokajająco szeptał. Lea mogła być twarda kapłanką, bez wahania rozcinającą ludzkie ciało dla ratowani życia, lecz nie tak dawno była jeszcze tylko dziewczynką. Po chwili, gdy już się uspokoiła wstała.
- Myślę, że masz rację, była żywym nieumarłym. Zapewne efektem zgwałcenia żywej kobiety przez wampira. Damphirem. Nie są jednak oni potępieni przez urodzeni tylko własne czyny. Lady Diana była paladynem Tyra, należy się jej godny pochówek. Pochówek godny bohatera. Uratowała mnie, a ja przez tajemnice otaczające nas wszystkich przyczyniłam i się do jej śmierci, a potem zapewne i zabiłam lecząc. Ilu z was ma jeszcze takie tajemnice? Ilu zabije chcąc pomóc w walce, błogosławiąc czy modląc się za nich lub lecząc. Czas byśmy wyjawili wszystkim swe tajemnice, by przez niewiedzę nie było więcej śmierci. Moje już znacie. Czas na szczerość z waszej strony.

***

Stado liczyło około trzydziestu osobników, cześć z nich była jeszcze niewyrośnięta. W popłochu pędziło przed siebie. Nie zważały, na próbujących zejść im z drogi, humanoidów. Ten kto przypadł do ziemi i nie ruszał się był ignorowany. Owszem, zdarzyło iż ludzie stali na drodze rozpędzonych rothów. Trzech zbrojnych nie zdołało zejść z drogi masie mięsa mięśni i skóry. Ugodzeni rogami, odrzuceni zostali do przodu a potem stratowani. Mnich w ostatniej chwili, niemal cudem, zszedł drogi rozpędzonych roślinożerców, ocierając się tylko plecami o bok zwierzęcia.

Nie wszyscy jednak zachowki rozsądek. Volf wyrzucony z sań wpadł w szał. Rzucił się na przebiegającego rotha, gryząc i tnąc pazurami. Raniona samica wydała ryk, który przyciągnął uwagę sześciu podążających za nią samców. Zwierzęta zbiły się w jedną linię i ruszyły na Volfa, na ich drodze ukrywał się Jace. Zwierzęta wpierw wzięły na rogi i stratowały ifrita, potem wpadły na Volfa robiąc użytek z rogów i tratując go.

Taka szybko jak się pojawiły, rothy znikły przykryte tumanem śniegu, który wzbijały.

Na śniegu pozostały dwa ciała, szaleńca i pechowca, oraz trzech jęczący zbrojnych. Lea od razu podbiegła do zbrojnych. Z daleka widać było, że członkom drużyny nie można już było pomóc. Jelita Volfa rozciągnięte były na przestrzeni kilku metrów, Jace zaś miał strzaskaną kopytem czaszkę.
Lea z symbolem swej bogini w ręce chodziła od jednego do drugiego zbrojnego. Ci co władają magia wyczuli a reszta usłyszała jak sześciokrotnie leczy zbrojnych.
- Tanisie, Amberlie potrzebna jest mi wasza pomoc, skończyły mi się już czary leczące, naszych zbrojnych trzeba jeszcze podleczyć. Nie wiadomo co jeszcze nas spotka. Potrzebni są nam w pełni sił. W końcu trzeba i sanie postawić, i zabrać ciała naszych zmarłych towarzyszy. Dzisiaj dalej już nie pojedziemy, zbliża się zmierzch , a z nim spadek temperatury. Musimy rozbić obóz. Trzeba wysłać człowieka w poszukiwaniu opału. Pojedzie na branthcie. Szybciej znajdzie opał a potem przywlecze go na linie. Wernonie ty to zrobisz. Jeśli spostrzeżesz niebezpieczeństwo wracaj do nas. - mówiąc to Lea wskazała na najstarszego ze zbrojnych.

***

Zbrojny Wernon wrócił kolebiąc się na oklep po dwóch klepsydrach. W tym czasie drużyna mozoląc się postawił sanie. To, że byli w stanie to zrobić zawdzięczali tylko sile Zazy. Ponownie je połączyli ze sobą.
- Pani. - zwrócił się do Lei – znalazłem dobre miejsce na obozowisko. - zsunął się z grzbietu brantha. - Ruiny gospodarstwa. Z budynków zostały praktyczne tylko gruzy przysypane śniegiem. Jednak z jednego budynku ocalały dwie ściany, tak na półtora chłopa wysokości a pozsotałe do piersi mi sięgały. Niedaleko. Z klepsydrę stąd. Niedaleko jest las, nie wiem jak duży. Ściąłem kilka mniejszych drzewek i krzaków i już zawlokłem do tego gospodarstwa. Będzie można od razu rozpalić ogień i postawić obóz.

***

Ruiny wyglądały tak jak je opisał kapral Wernon. Wspólnymi siłami, rozbito obóz nie można było tego pozostawić tylko zbrojnym, gdyż zmrok szybko zapadał.
W najlepiej zachowanych ruinach postawiono pawilon, który pozostał po Dianie, zmieściły się tam jeszcze dwa namioty i duże ognisko, obok namiotów przewiązano brantha. Ściany zapewniały dobrą osłonę od wiatru. W przed miejscem, gdzie kiedyś było wejście ustawiono sanie i rozpalono.

Posiłek choć z mięsa wilków był wspaniały. Morn nadał mu przy pomocy prostego czaru smak najlepiej przyrządzonej wołowiny, jaką jadł w jednej z karczm. Ogień grzał i wszystkim było ciepło, powoli tajali po podróży. Nastrój był jednak przygnębiający. W ciągu jednego dnia stracili trzech towarzyszy.
W końcu cisze przerwała Lea.
- Trzeba nam radzić co robić dalej. Do Bezsłonecznej Cytadeli zostało nam dzień drogi, to znaczy dotrzemy do wąwozu kilka godzin po zmierzchu, Myślę, że dwie godziny po zmroku. Druga kwestia trzeba nam będzie wspomóc zbrojnych przy wartach, nie mogą nie spać dwa dni pod rząd. Ostania pochówek Volfa i Jeca, zorganizujemy tutaj tymczasowe miejsce spoczynku, zabierzemy ich ciała, … gdy będziemy wracać. - Lea na chwilę się zawahała, jakby chciał powiedzieć coś innego. Bardziej złowróżbnego.

Zaza ze zdziwieniem słuchała rewelacji o Lady Dianie, była zagubiona ‘żywi nieumarli’ byli dla niej do tej pory tylko stworami z opowieści. Wprawdzie jej ojciec zawsze zaznaczał że takie istoty są prawdziwe ale trudno było pojąć nie widząc tego na własne oczy i na pewno nie spodziewała się że z jednym będzie podróżować, choć przez moment.
Patrzyła na twarzach towarzyszy kiedy kapłanka chciała by mówili o swoich tajemnicach.
Zaza miała mieszane uczucia, ona nie miała zbytnio co ukrywać, ale miała świadomość że niektórzy lubią swoje prywatne tajemnicy by zostały prywatne.

***

Stado które ich staranowało było histerii, nie dało się nad nim zapanować, ominąć, nawet lekko kostne czaromioty nie miały nic spektakularnego by przepędzić pędzące zwierzęta.
Zaza rzuciła się do ich wierzchowca ciągnącego sanie by nie puścił się z pędzącym stadem albo nie został uszkodzony przez roki zwierząt.
Widząc później miała dużo szczęścia widziała jak jaszczuroludź i ten którego zwą Jace zostali staranowani przez zwierzęta, ale dopiero po wszystkich zobaczyła jak bardzo fortuna odwróciła się od obu.
Młoda kapłanka uleczyła tych których się dało, ale widząc jak w krótkim czasie

W tym czasie Zaza, zebrała najmniej lub w ogóle nie uszkodzonych i zaczęli stawiać sanie. Pewnie gdyby nie strata jaszczura zrobili by to we dwójkę ale czasy trudne trzeba umieć prosić i przyjmować pomoc,
Przenieśli się do ruin domostwa by spędzić tam noc, Zaza użyła swojej siły by jak najbardziej wspomóc rannych i opadłych z sił.
- Jestem pod wrażeniem twoich zdolności kulinarnych, Mornie, nie przypuszczałam że czaromiot byłby tak przydatny w podróży - barbarzynka pochwaliła maga jedząc mięso wilka które całkowicie nie smakowało jak mięso wilka, ale humory były ‘grobowe’ więc nie dało się jej zapocząć dłuższej rozmowy, poza planami na przyszłość.
- Stanę na warcie by nasi zbrojni mogli wypocząć - zgłosiła się bez wahania, niespanie i pilnowanie przez parę godzin obozu, było czymś co z radością modła zrobić by wspomóc resztę.

Lady Diana, paladynka Tyra, półwampirzycą... Zoren dobrze rozumiał ironię tej sytuacji. Było to równie nietypowe, co ktoś o jego pochodzeniu zajmujący się czymś takim. Zastanawiał się, jak wyglądała jej przeszłość, co skłoniło ją do poświęceniu swego życia służbie bogu sprawiedliwości - wdzięczność, chęć odcięcia się od połowy swego dziedzictwa, próba oparcia się pokusom? A może wszystko po trochu? Dalsze rozmyślania przerwała mu wypowiedź Lei, domagającej się wyjawienia tajemnic wszystkich obecnych. Zarzucanie innym nieszczerości może i oburzyłoby alchemika, ale przez ostatnie tygodnie uodpornił się na dziwactwa tubylców. Pokiwał głową, słysząc rozsądną odpowiedź Tanisa, po czym sam się odezwał:
- Panienko Leo, zapewne każdy z nas posiada wiele sekretów, których prefererowałby nie ujawniać publicznie, z różnych powodów. Jeśli pragniesz szczerości, rozpocznij od siebie. Ja także mogę stwierdzić, iż znacie wszelkie me tajemnice - wszak zarówno moje pochodzenie, jak i profesja, są widoczne na pierwszy rzut oka. Poza tym, nie wzięłaś pod uwagę Zazy, która dopiero od niedawna jest z nami, ale powinna być wtajemniczona na równi.

***

Wyglądało na to, że los postanowił wciąż utrudniać im podróż. Smok, wilki, a teraz stado dzikich rothów! Zoren zdołał uniknąć obrażeń, czego nie można było powiedzieć o niektórych - Volf i Jace byli kolejnymi ofiarami tej misji. Kiedy zrobiło się już spokojnie, bez słowa pomógł przy uporządkowaniu sprzętu - był zbyt przygnębiony, by z kimkolwiek rozmawiać.

***

Alchemik podniósł głowę, słysząc pytanie Tanisa. Rozważał pomysł półelfa tylko przez krótką chwilę.
- W obecnej sytuacji popieram propozycję panny Zazy. Priorytetem powinno być dotarcie do Cytadeli i rozbicie tam większego obozu - skorzystamy z osłony, jaką da nam jej struktura. Dopiero będąc na miejscu, będziemy mogli poświęcić czas na sprawdzenie okolicy i czy poszukiwana grupa wciąż się w niej znajduje. Z dużym prawdopodobieństwem jednak dotarli do niej - pamiętaj Tanisie, iż ich wyprawa rozpoczęła się przed spadnięciem śniegu, który tak nas spowolnił.

Lea popatrzyła na Zorena smutno.
- Zorenie myślałam, iż wiecie już o mnie wszystko. - rozpoczęła dziewczyna.
- Widzieliście mnie poniżoną, obnażoną, przez łowców niewolników. Co może jeszcze sami chcecie mnie powalić na ziemię, rozkrzyżować nogi i sprawdzić, czy faktycznie jestem dziewicą, jak zachwalał handlarz. - z złością i ogniem, przemówiła, a głos jej jakby rozbrzmiewał w głowach towarzyszy. Cień rzucany przez dziewczynkę wyglądał jak ryczący niedźwiedź stojący na tylnich łapach.

Zakryła oczy dłonią, chwilę się uspokajała. Potem spokojnie już kontynuowała.
- Owszem może nie wszyscy z obecnych wiedzą o mnie wszystko. Zazo jestem Lea Sand. Assimar, czyli któryś z moich przodków był niebianinem. Po nim odziedziczyłam pewne cechy, które mam od urodzenia. Potrafię dzięki temu przywołać na chwilę zwierzęta. Potrafię wywołać świetlistą aureolę wokół głowy. - przy słowach dziewczyny pojawiła się wokół jej głowy świetlista aureola.
- Mój cień jakby żył własnym życiem i nie zawsze mnie przypomina, a raczej przypomina niebiania oraz zwierzęta. Mam słodki zapach oraz głos, który jakby rozbrzmiewał w Waszych głowach, o czym zapominają przebywający ze mną. Nie potrafię jednak czytać w myślach. Mój zapach jest słodki, mi przypomina zapach rozgrzanych letnim słońcem jabłek. Potrafię leczyć, jestem też akuszerką, znam się na ziołach i alchemii, potrafię stworzyć zarówno leki jak i trucizny. W tych zdolnościach byłam szkolona przez moją babkę Ellisę. Umarła trzy lata temu na wiosnę. Potrafię tresować zwierzęta. Jestem też kapłanką Lurue, wyszkoliła mnie kapłanka Lurue, Assenesssa, jednorożec. Przez cztery lata uczyła mnie, zaczęła jeszcze przed śmiercią babki. Spotykaliśmy się za miastem. Po przodkach ma ten pancerz napierśnik z skóry błękitnego smoka. Nie znam imienia mojego niebiańskiego przodka. Nie mam żadnych tajemnic, o których bym wiedziała, lecz możecie pytać. Może chcecie sprawdzić co o mnie mówił handlarz? - zapytała z krzywym ironicznym uśmiechem.
- Mam też połowę udziałów w Starym Zajeździe i wszystkiego co leży na jego terenie. Czterdzieści od stu udziałów należy do Tanisa i Amberlie. Dziesiąta część należny do innych moich towarzyszy, czyli do ciebie Zazo do Zorena oraz do Anathema.

Alchemik wysłuchał tyrady Lei ze zdumieniem, które przerodziło się w rezygnację.
- Panienko Leo - odezwał się, kiedy skończyła - Moje słowa miały Cię jedynie przestrzec przed nadmiernym generalizowaniem pewnych spraw i zasugerować, że najlepszym sposobem przewodzenia jest dawanie przykładu. Jestem w pełni świadom, iż tamte niefortunne wydarzenia na targu mogły mieć trwały i traumatyzujący wpływ na twą psychikę, lecz nie zapominaj, kto wtedy interweniował. Kto przeciwstawił się bohaterskiemu lordowi Vurnonowi, by nie dopuścić do pohańbienia i sprzedania w niewolę niewinnego dziecka. I kto później dwukrotnie ryzykował życie, by pomóc waszej osadzie. A kogo teraz zrównujesz z tymi samymi handlarzami niewolników, których pomógł pokonać.- powiedział gorzko - Jeśli, jak sugerują twe słowa, masz o mnie takie zdanie, odeślij mnie z tej wyprawy. Zrzeknę się moich udziałów w Zajeździe jako rekompensatę za wikt i opierunek przez ostatnie tygodnie, i opuszczę Oakhurst. Jeśli zaś się mylę, na co mam nadzieję, to będę miał do Ciebie tylko jedno pytanie, natury w zupełności naukowej - dodał na koniec.

Zoren co prawda bardzo liczył na możliwość zbadania Cytadeli, ale próba zasugerowania mu, iż mógłby być zainteresowany tak obrzydliwymi praktykami, była dla niego wręcz odpychająca. Nie spodziewał się czegoś takiego z ust osoby mianującej się akolitką bogini nadziei i radości.

Dziewczyna słysząc słowa Zoren wpierw zrobiła się czerwona na twarzy, potem nagle się rozpłakała. Szlochając, brnąc w śniegu do połowy łydki odbiegła od ogniska.
- Leo stój. - krzyknęła Amberlie i ruszyła z kapłanką, jako pierwsza domyśliła się co może grozić poza obozem. Szybko dogoniła dziewczynę. Trudno jest uciekać w śniegu płacząc. Przyprowadziła ją do ogniska usadziła i głaszcząc cicho do niej uspokajająco przemawiała. Trwało dłuższą chwilę nim szloch przeszedł w spazmatyczne westchnienia ulgi, w końcu kapłanka Lurue się uspokoiła.
Podniosła się stanęła przed Zorenem i czerwona z zawstydzeni pokłoniła się mu.
- Proszę o wybaczenie Zorenie. Czasem działam zbyt pochopnie. Zawsze będę Wam wszystkimi wdzięczna za pomoc, którą okazaliście mnie i miastu. Proszę nie odchodźcie, też chciał bym korzystać z Twojej wiedzy alchemicznej i szkolić się pod twoim okiem w tej sztuce. Pytajcie zatem. Wdpowiem na wszystkie Wasze pytania, o ile tylko będę znała odpowiedź.