irkrim spojrzał na krasnoluda i uśmiechnął się przyjaźnie, gdy ten wypowiedział się o współpracy ogrów z orkami.
– Oczywiście masz rację. Nie jest też wielką tajemnicą, że spotyka się ogry niejako ujeżdżane przez gobliny. Wiedząc to wszystko zapewne bez kłopotu doszedłeś do tego, że zaadaptowaliśmy tę sztuczkę na nasze potrzeby. Co się natomiast tyczy nas, to większość naszego rodzaju rzeczywiście żyje przede wszystkim w jaskiniach i tunelach Podmroku, lecz nie nasz klas. Wielka Mysatii pobłogosławiła nas za nasze oddanie zdejmując z jej wiernych klątwę. Światło nie jest już naszym wrogiem. Lecz uczyniła coś zgoła ważniejszego. Podarowała nam nowe miejsce do życia – rzekł czarownik, a głos jego był pogodny, rozbrzmiewały w nim radosne nuty. Po chwili jednak wydał rozkaz by ruszać dalej, lecz już głosem opanowanym, twardym.

obold popatrzył na Torina mrużąc jedno oko.
– Wydaje mi się, że źle mnie zrozumiałeś. Bądź ja się źle wyraziłem, wszak niezbyt często rozmawiam we wspólnym z kimś, kto nie nauczyłby się tego języka ode mnie. Rzeczony potwór, jak nazwałeś Qorra, dość trafnie z resztą, jest świadectwem tego, czym było me plemię nim Mysatii otworzyła nam oczy, a ja rozpocząłem panowanie. Nie twierdzę, że nie popełniam błędów, co wszakże nie oznacza, że się na nich nie uczę. Co się tyczy z kolei uprzedzeń, o które was rzekomo oskarżam, powiem jedynie tyle, że nie ma społeczeństw pozbawionych uprzedzeń. Bez znaczenia na rasę, a wami, ludźmi, posłużyłem się jako przykładem wiedząc jak jesteście liczni, różni pośród swojego własnego rodzaju oraz wewnętrznie podzieleni. Prawdą jest, że często toczycie boje z nam podobnymi, lecz również pomiędzy sobą. Tak, jak to ma miejsce w chwili obecnej. Kobold walczy z koboldem, bowiem kierują nimi różne racje. A jakież są to racje jest już kwestią na inną rozmowę. Zwiadowcy wracają. – rzekł Kirkrim, po czym odszedł od grupki awanturników, by zapoznać się z informacjami pozyskanymi przez zwiadowców. Oni tymczasem zostali chwilowo pozostawieni sami sobie, by w spokoju przemyśleć jego słowa, a zwłaszcza Torin, bowiem to właśnie on postanowił wejść w polemikę z koboldzim wodzem.

czy o pionowych źrenicach wpatrywały się najpierw w krasnoluda, a następnie w Ivora. Kolejno, jak odpowiadali na pytanie. Pokryty rdzawą łuską pysk potakiwał z wolna.
– ”Wyciąć w pień?” Domyślam się, że owo stwierdzenie padło jako jedna z alternatyw. Spokojnie. – Uniósł pazurzaste dłonie w obronnym geście. – Nie mam wam tego za złe. Będąc na waszym miejscu również przemyślałbym tę drogę. Jest wszakże na swój sposób skuteczna… i pewna na dłuższą metę. Tak czy inaczej muszę rzec, że postępujecie szlachetnie – owe słowa skierował szczególnie w kierunku krasnoluda. – jak i rozsądnie. – Tym razem większą uwagę zyskał Ivor.
Kirkrim wpatrywał się w nich w nieznośnej ciszy, która zapadła. Płomienie ogniska wyrzucały w powietrze iskry z charakterystycznym trzaskiem, a za nimi posłyszeć można było szepty i pomruki koboldziego narzecza. Czarownik westchnął i przemówił ponownie.
– Okazaliście mi zaufanie odpowiadając na moje pytanie. W takim wypadku, by zasłużyć sobie na to samo, powiem dlaczego mnie to interesowało. Mianowicie zastanawiało mnie to, czy postanowiliście przyjść do mnie z własnej inicjatywy, czy też wam takie zadanie narzucono. Moim zdaniem jest to znacząca różnica, a także znak, że w razie czego będę mógł liczyć na waszą indywidualną, pomocną naszej sprawie, inicjatywę. To jednak nie wszystko, bowiem ciekawiło mnie jakie kroki zostały podjęte ze strony Ostoi, zwłaszcza tego nowego kapłana. Jak przypuszczam, to właśnie z jego strony wyszła propozycja siłowego rozwiązania? Nie odpowiadajcie, to już bez znaczenia.
Czarownik zaczął już się zbierać, lecz zatrzymał się w pół kroku. Przez moment wyglądał jakby bił się z myślami. Usiadł ponownie.
– Macie do mnie jakieś pytanie?

lely zbudziła się pod wpływem szturchnięcia Heleny. Zaskoczona i zaniepokojona zerwała się na równe nogi. Odruchowo sięgnęła po łuk i kołczan, lecz szybko zrozumiała, że nie chodzi o atak. Wydarzyło się coś gorszego, jak i niespodziewanego. Przez chwilę nie wiedziała co się dzieje. Popatrzyła na trzęsącą się z zimna i inkantującą czary Helenę, a potem ogarnęła wzrokiem resztę obozowiska. Przeraziła się, gdy nie dostrzegła koboldów. Tak samo jak Astine rzuciła się do szukania śladów, lecz absolutnie nic nie potrafiła znaleźć. Żadnych śladów, ani po koboldzich stopach, ani po więzach, zupełnie nic. W tym samym czasie kapłanka skończyła rzucać zaklęcie i opowiedziała o odkrytych rewelacjach.
– Urok? – Nie dowierzając popatrzyła na Helenę. – Ale kto? Koboldy? Nie wydaje mi się, by miały czarownika. Był kapłan, którego pojmaliśmy.
Łowczyni miała trudności ze zrozumieniem co się tak właściwie wydarzyło, lecz pomogła przy szukaniu dalszym przeczesywaniu obozowiska. Mimo sporych chęci niczego nie znalazła, ani też nie potrafiła stwierdzić niczego więcej niż Helena. Dopiero znalezienie piasku przez Astine zmieniło postać rzeczy.
– Piasek? Jeszcze taki? – Niziołka roztarła pomiędzy palcami drobinki. – Heleno, możesz mieć rację z tym urokiem. Mogę się mylić, ale czy piasku nie używają czarodzieje do czarów usypiających?
W międzyczasie Astine dokonała kolejnego odkrycia. Nadłamane gałązki mogły być poszlaką, lecz niekoniecznie.
– Jesteś pewna, że to czasami nie któraś z nas? Często przechodziłyśmy przez te krzewy ostatnimi dniami. Czekaj! – Niziołka odwróciła się na pięcie i spojrzała na Sauga. Przecież pies mógł znaleźć trop! – Skoro koboldy zniknęły niedawno, to Saug powinien móc je wytropić!
Elely czym prędzej zaczęła z pomocą psa po raz kolejny badać obozowisko. W głównej mierze starała się naprowadzić go na jakikolwiek trop koboldów, bądź znaleźć woń należącą do tego, kto uwolnił gady. Wybrała się z nim nawet na obrzeża, by spróbować w miejscach, gdzie zapach ich samych był mniej intensywny. I nic. Kompletna porażka. Skołowana niziołka usiadła na jednym z pieńków przy ognisku. Spojrzała na pozostałe kobiety.
– To nie ma żadnego sensu. Koboldy zniknęły, ale nie ma śladów ich ucieczki. Ani odcisków stóp, ani nawet zapachu! Saug nic nie czuje, absolutnie nic! Jakby rozpłynęły się w powietrzu, ale… Ktoś rzucił urok. Przecież któraś z nas na pewno by się obudziła, a jak nie my to zwierzaki. Musiałyśmy zostać zaczarowane innego wyjaśnienia nie ma... Z kolei próba ich odszukania raczej nie ma sensu. Jest nas za mało, a skoro jest z nimi ktoś, kto potrafił nas wszystkie uśpić, to mógłby zrobić to znowu. Do tego koboldy miałyby przewagę liczebną. Ale... dlaczego nie ma śladów?! – Elely z wyrazem bezradności na twarzy patrzyła na Helenę i Astine. Wtem dostrzegła wzdrygnięcie się tej pierwszej.
– Co się stało? Masz jakiś pomysł? – głos niziołki wyrażał spore zaniepokojenie, jak również sporo troski.

Niedługo potem, kiedy jeszcze rozmawiały, bądź próbowały ogrzać się odrobinę przy odratowanym ognisku, w obozie pojawił się kruk. Ptak przeleciał przez korony drzew, po czym usiadł na jednej z gałęzi w taki sposób, by być widocznym dla niewiast. Początkowo zaniepokoiły się taką niespodziewaną wizytą, lecz im dłużej mu się przyglądały, tym stawały się pewniejsze w przeczuciu, że go znają. Kiedy ptaszysko tylko rozwarło dziób wszystko stało się jasne, a to za sprawą donośnego “Nevermore!”.

Po chwili posłyszały, jak ktoś się zbliża. Liście zaszeleściły, a gałązki zatrzeszczały. Pierwszy pojawił się Nazir wychodzący zza dębu. Na jego widok Luna ułożyła się w pozycji obronnej, a wilk druidki warcząc zmrużył oczy. Zaraz obok niego stanęła Shee’ra. W tym samym czasie spomiędzy krzaków począł wyłaniać się błękitny kaptur Ivora oraz zdobne barki Xhapiona. Chwile im to zajęło, lecz ostatecznie weszli do obozu, nie byli przy tym sami. Zaraz za nimi pojawiły się koboldy. Podobne do tych, z którymi kobiety miały do czynienia wcześniej, lecz wyglądające na zdrowsze i lepiej uzbrojone. Wyróżniał się spośród nich jeden gad o rdzawych łuskach, odziany w prostą, funkcjonalną szatę oraz dzierżący w dłoni kostur z osadzonym na szczycie rubinem.

Dawno nie widziani towarzysze zbliżyli się do swych kompanek, a wraz z nimi ów kobold w szacie. Pozostałe gady stały na obrzeżach obozowiska od strony, z której nadeszli. Elely z widoczną niepewnością przyglądał się zbliżającemu czarownikowi. Odruchowo sięgnęła po łuk, lecz nie wyjęła strzały. Kobold przyglądał się jej w skupieniu przez dłuższą chwilę, po czym rzucił okiem po pozostałych nowych twarzach. Nie zapomniał również o psie i wilku, które czuwały u nóg swych właścicielek.
– Jam jest Kirkrim, przywódca plemienia. Przybywam wraz z moimi pobratymcami, by przejąć jeńców oraz zaprowadzić kres atakom na Ostoję. – rzekł dość oficjalnie Kirkrim, po czym znów przerzucił wzrok na Elely. – Czy my się przypadkiem nie znamy?
Niziołka wyglądała na lekko zdenerwowaną i niepewną, lecz starała się stać prosto, nie dając tego po sobie poznać.
– Mógł ci o mnie wspominać Dunin. Jestem Elely, żona Dunina.
Kirkrim pokiwał głową ze zrozumieniem, po czym spojrzał na Helenę.
– Zatem gdzie trzymacie jeńców?

Kirkrim, zdaniem Ivora, rację miał tylko częściowo. Najbardziej rozsądnym i długotrwałym wyjściem byłoby wycięcie w pień całego plemienia. Pertraktacje zawsze groziły ryzykiem, a ewentualne rozejmy czy porozumienia zawsze można było zerwać. Do czego wszak nieraz dochodziło, zarówno w mniej, jak i bardziej cywilizowanych społecznościach.

- Ci, co tracą bliskich, często kierują swój gniew na tych, których uważają za winnych - odparł Ivor - trudno się więc dziwić, że i takie propozycje padały. Na szczęście przeważyły bardziej pokojowe opinie.

- A ty, Kirkrimie... zamierzałeś rozmawiać, czy walczyć? - spytał.

irkrim popatrzył na Ivora. Zastanowił się.
– Jeżeli masz na myśli zdrajców, to w chwili, kiedy dopuścili się swych czynów w większości zadecydowali o swym losie. Rzadko jest sens w rozmawianiu z kimś, kto tego nie chce. Jeżeli zaś pytasz o niziołki, to zarówno, my jak i oni, wolimy w tym przypadku rozmawiać. Tak długo, jak ja sprawuję władzę, a oni dotrzymują swojej części umowy, nie zamierzam występować przeciwko nim. – rzekł, po czym wstał podciągając się na kosturze. – Czas udać się na spoczynek. Jutrzejszy dzień będzie męczący. Niech noc mija wam spokojnie.
Kobold skinął im głową na pożegnanie, po czym odszedł do swego ogniska, gdzie wdał się w pogawędkę z akolitą Mysatii. A oni pozostali sami we własnym gronie.

yjaśnienia Heleny Kirkrim przyjął nie bez zaskoczenia. Mina mu spoważniała, a z twarzy znikł uśmiech. Rozejrzał się po obozowisku i przez dłuższą chwilę taksował wzrokiem strażniczki. W tym samym czasie niektóre z koboldów zaczęły coś między sobą szeptać w swej szczekliwej mowie. Nie trzeba było jej rozumieć, by łatwo dojść do tego o czym mówią. Kryjące się za słowami intencje zdradzał nieżyczliwy, a czasami wręcz agresywny, ton oraz ukradkowe spojrzenia. Uciszyli się dopiero wówczas, gdy po raz kolejny przemówił ich wódz.
– Wierzę wam – rzekł, po czym w krótkich koboldzich słowach ukrócił ewentualne pomruki niezadowolenia. Wówczas ponownie zwrócił się do drużyny – Sytuacja jest nad wyraz niefortunna i źle o was świadcząca. Na swą korzyść macie przede wszystkim prawdomówność waszych towarzyszy, których posłałyście z poselstwem, jak również niepokojące zdarzenia, dręczące mój klan.
– Mamy dowody na to, że rzeczywiście mieliśmy tutaj jeńców – wtrąciła się Elely, która nie zamierzała stać bezczynnie i bronić ich sprawy.
Kirkrim odwrócił ku niej wzrok, przyjął pytający wyraz twarzy. Niziołka czym prędzej podeszła do zasłoniętej jamy, gdzie składowały zapasy oraz koboldzie łupy. Podniosła materiał, a wyznaczony przez wodza woj zbliżył się i ostrożnie zajrzał do środka. Przyglądał się zgromadzonym tam przedmiotom przez dłuższą chwilę, po czym wyciągnął łeb i zwrócił się do swego przywódcy. Rzekł coś w koboldzim, a Kirkrim ze zrozumieniem skinął mu głową.
– Zaprawdę macie tam rzeczy należące do zdrajców. Co nie zmienia faktu, że musimy dojść do tego, cóż się z nimi stało. Sami nie mogli się uwolnić. Gdyby tak było rozmowa ta nie miałaby miejsca. Nie przepuściliby okazji by się was pozbyć. Oznacza to, że ktoś inny musiał maczać w tym palce… albo też wy same.
Zapadło nerwowe i nieprzyjemne milczenie. Awanturnicy, zwłaszcza kobiety mające strzec jeńców, czuły na sobie świdrujący wzrok koboldzich ślepi.
Z wybawieniem przyszedł im Xhapion.

odczas gdy pozostali toczyli ze sobą słowną batalię i na podstawie zeznań strażniczek próbowali dojść do prawdy, on objął drogę empirii, jak z resztą poprosiła go Helena. Przeszedł się raz i drugi po obozowisku sprawdzając posłania, palenisko, miejsca przetrzymywania koboldów, czy wreszcie jego obrzeża. Czynił to z wyprawą doświadczonego uczonego. Zbierał próbki, rzucał pomniejsze zaklęcia wieszczące, a jego twarz zdradzał jedynie, iż dokonywał kolejnych znalezisk, bądź przemyśleń. Nie było wybuchów euforii, czy rozpaczy, a chłodna logika i metodyczność. Kiedy rozmowa pozostałych utknęła w martwym punkcie nadeszła jego chwila.

Wystąpił, poprosił o uwagę i tę też otrzymał. Następnie, z charakterystyczną dla siebie manierą wypowiadania się w sposób uczony, wręcz filozoficzny, aczkolwiek starając się jednocześnie mówić odpowiednio prostymi słowy, by zrozumieli go ci mniej światli, wyłożył im co następuje: Przede wszystkim doszło tutaj niedawno do korzystania z magii, przy czym niezbyt potężnej, bowiem jej pozostałości były ledwie wyczuwalne. Najpewniej zastosowanym zaklęciami były te z dziedziny zaklinania, a dokładniej czary zsyłające na cel trudny to przełamania sen, co stanowi dość logiczne i dobre wyjaśnienie tego, dlaczego żadna z kobiet, ani ich zwierzęcych kompanów, nie przebudziło się, kiedy znikały koboldy. Za dowód na wykorzystanie właśnie tej magii przytoczył znalezione na posłaniach ślady drobniutkiego, idealnie wręcz czystego piasku, jaki niezwykle trudno byłoby znaleźć w lesie, jak i w inny sposób wytłumaczyć jego pojawienie się na posłaniach. Kolejną poszlakę stanowiła bardzo mała, rdzawa łuska, którą czarodziej umieścił w szklanej fiolce, by nie przepadła. Po porównaniu jej z łuskami obecnych koboldów oraz konsultacji, czy taka mogłaby należeć do koboldziątka, a nie mogła biorąc pod uwagę barwę i kształt, wysnuł swoją teorię. Mówiła on o tym, że jeńcy zostali pomniejszeni za pomocą magii, co tłumaczyłoby brak śladów ich ucieczki, jak również brak pozostałości po więzach, nie wymierzenie zemsty, dziwne, malutkie ślady po pazurach w miejscu ich niegdysiejszej obecności oraz istnienie miniaturowej łuski. Któż mógł to zrobić nie mógł jednak powiedzieć, lecz można było być pewnym, że to ktoś, komu nieobca jest magia, zainteresowany jest kobolda mi w tym stopniu, że jest gotów je pokrywać i to żywcem, potrafi niezwykle dobrze zacierać za sobą ślady, bądź nie pozostawiać ich wcale, co łącząc z wykorzystaniem magii jest logiczne i spójne. Na koniec dość niechętnie wspomniał o incydencie, który miał miejsce podczas ich powrotnej podróży. Zdradził im, że przez ułamek sekundy dostrzegł kogoś, niskiego wzrostu, obserwującego ich marsz. Towarzyszyło mu uczucie charakterystyczne dla przełamania magicznej, iluzorycznej zasłony, a sama postać, czy też dokładniej kolor jej skóry, nie pasowała na niziołka. Zaś jednymi innymi istotami, które miały z koboldami na pieńku, niemal z uwarunkowania kulturowego, były podobnego wzrostu, biegle posługiwały się magią, a w lesie potrafiły być nieuchwytne stanowiły gnomy.

Wszystkie oczy i uszy były wlepione w maga, który zakończył swój wykład i relację z badań. Kirkrim, Elely, jak i wielu innych pogrążyło się we własnych myślach, co dało Xhapionowi chwilę, by umknąć ze świecznika i na powrót dołączyć do swych towarzyszy stając się znów tym cichym mężczyzną, którym był na co dzień. Jedno jednak było pewne, dał im do myślenia.
– Nie jest to bez sensu, o czym mówisz, chociaż mam wątpliwości co do tej postaci w lesie. Równie dobrze mogło to być najzwyklejsze przywidzenie, bądź kłamstwo, lecz jednocześnie nie można tego wykluczyć. Jeżeli przyjąć, że mówisz prawdę o tym jegomościu, to wówczas znaczyłoby, że był on w dość bliskiej okolicy. A to prowadzi do myśli, że być może właśnie on, bądź jacyś jego towarzysze stoją za porwaniem jeńców. – Kirkrim myślał na głos. Z jego twarzy trudno było cokolwiek konkretnego odczytać.
– A czy sam nie wspominałeś o tym, że jakaś grupa składająca się z różnych wzrostem humanoidów ma z wami konflikt? Jeżeli się nie mylę, to mówiłeś o śladach butów, a tych niziołki przeważnie nie noszą. Gnomy są więc bardziej prawdopodobne. – Shee’ra wtrąciła się. Najwyraźniej i jej odkrycia Xhapiona dały do myślenia.
– Nie przeczę, że mówisz z sensem, lecz twą wiarygodność umniejsza fakt, że one są waszymi towarzyszkami. Niemniej nie dysponuję również jakimikolwiek dowodami, które miałby przeczyć waszej wersji, Elely. Niemn… – Kirkrim przerwał, bowiem wśród jego żołnierzy pojawiło się jakieś poruszenie.

pomiędzy grupy od strony północnej wybiegł kobold z łukiem, którego drużyna poselska poznała jako jednego ze zwiadowców, których Kirkrim wysłał na rekonesans, kiedy oni zmierzali do obozowiska. Był czymś ewidentnie zaniepokojony. Zbliżył się do wodza i czym prędzej zdał szybki raport przerywany sapnięciami na złapanie oddechu. Oczy czarownika zaświeciły się, a pysk wykrzywił w delikatnym uśmiechu. Zadał tamtemu parę krótkich, rzeczowych pytań, a gdy już otrzymał na nie odpowiedzi zwrócił się w kierunku awanturników.
– Bogowie są nam dziś łaskawi. W tej właśnie chwili Qorr wraz z resztą wiernych sobie wojowników zbliża się w to miejsce. Zapewne musiał się jakimś sposobem dowiedzieć o tym, że trzymacie tutaj jego zwolenników i zamierza ich uwolnić. Na jego nieszczęście my wiemy o jego posunięciach, a to oznacza jedno. Możliwość przeprowadzenia zasadzki, szybką pacyfikację resztek jego buntowników i zakończenie całego tego incydentu z Ostoją. – Kirkrim zrobił krótką pauzę, by mogli to przetrawić. – Ze słów zwiadowcy wynika, że zostało im około godziny do przybycia, a sam Qorr ma z sobą dwóch kapłanów oraz ponad tuzin wojowników. Jeżeli dobrze to rozegramy nie będą w stanie jakkolwiek zareagować. Co się tyczy kwestii jeńców, to dokończymy tę dyskusję, kiedy już będzie po wszystkim. Otwartą kwestią pozostaje zatem to, jak planujemy to rozegrać. Ze swojej strony mam dwie propozycje. Pierwsza mówi o uczynieniu z was przynęty, zwabieniu Qorra i złapania go w pułapkę. Druga natomiast to wyruszenie im na spotkanie i wyprowadzenie skoordynowanego uderzenia, kiedy będą jeszcze w drodze. Pierwsza opcja daje nam znaczącą przewagę terenu, druga z kolei naraża was na mniejsze niebezpieczeństwo. Jestem również otwarty na propozycje, ale mówcie o nich czym prędzej.

Jeśli Kirkrim nie kłamał, to istniała szansa na to, by konflikt między koboldami a niziołkami został rozwiązany w sposób bezkrwawy. Jako że Ivorowi płacono za ostateczny efekt, a nie od koboldziego ogona, takie rozwiązanie też go satysfakcjonowało.
Gdyby Kirkrim miał zamiar ich oszukać, zwabić w pułapkę i wyciąć w pień zarówno niziołki, jak i ich pomocników ... wtedy sprawa wyglądałaby znacznie, znacznie gorzej. Ivor miał jednak nadzieję, że Kirkrim jest dosyć rozsądny, bo on nie miał zamiaru tanio sprzedać skóry.

* * *

W obozie czekała ich niezbyt przyjemna niespodzianka - jeńcy zniknęli. Na dodatek okazało się, że przy okazji użyto magii... Co prawda zaklęcie pomniejszenia osoby nie było zaklęciem wysokiego poziomu, ale jeńców było kilku...
Cóż... zapewne użyto różdżkę i po kolei porywano koboldy. Bo że mieli do czynienia z porwaniem, tego Ivor był pewny. Podobnie jak inni.
Pozostawało zatem znaleźć porywacza. Wcześniej jednak należało rozprawić się, w miarę bezkrwawo, z wojownikami Qorra.

- Nie ukrywam, że my bylibyśmy ciekawą przynętą - powiedział Ivor - ale gdybyśmy się znaleźli w niebezpieczeństwie, to musielibyśmy się bronić. A wtedy byłyby straty wśród koboldów. To nie wpłynęłoby dobrze na nasze wzajemne stosunki.

Plan został ustalony i jedyną rzeczą, jaką trzeba było zrobić, było staranne jego wykonanie. A do tego potrzebna była odrobina szczęścia.
No i okazało się, że tego szczęścia nie zabrakło, bowiem Qorr i jego wojownicy wpadli w pułapkę jak śliwka w kompot.

Wyglądało na to, że Kirkrim pozbył się definitywne całej opozycji i pokazał równocześnie pozostałym koboldom, jaki los spotka tych, którzy sprzeciwiają się prawowitej władzy.
Czy lepszy był los tych, co dali gardła już na polu walki, czy tych, co wysłano do kopalni z obciętymi językami, tego Ivor nie wiedział. Nie chciałby się znaleźć w skórze ani jednych, ani drugich.
Co prawda koboldy, które trafiły do kopalni też mogły stracić życie. Nawet z własnej ręki, gdyby los górnika im nie odpowiadał.

Prawdę mówiąc los tamtych niezbyt interesował Ivora. Jedynie o tyle, o ile świadczyło to o dobrych zamiarach Kirkrima. A rokowało dość dobrze. Podobnie jak i nagroda, jaką przywódca koboldów wręczył najemnikom.
A że miało to swoje drugie dno? To nie był powód do stawiania Kirkrimowi zarzutów. Takie postępowanie było całkiem zrozumiałe.

- Na mnie możesz liczyć - powiedział Ivor. - Chyba że ktoś z tamtej dwójki się nie zgodzi. Wtedy sam rozumiesz... Nasze trio musi działać jednomyślnie.