Chociaż rozłożyli obóz wcześnie, bohaterowie sporo czasu spędzili na rozmowach lub zagłębieni we własnych myślach. Walka z hobgoblinami, spotkanie z centaurem, a potem jeszcze ujawnienie się Kharricka, czy raczej Emi - naprawdę było o czym dyskutować i myśleć. Jak wiele takich patroli kręci się po Fangwood? Czy wpadli już na trop uciekinierów, a może ich już odnaleźli - dzięki magii Sulima udało się ich ostrzec, lecz nie wiadomo, co działo się z nimi teraz. A centaur? Yorc wydawał się przyjaźnie nastawiony, ale może podejrzenia krasnoluda były czymś więcej niż tylko lekką paranoją? No i zmiennokształtna - dwa tygodnie ukrywała się wśród uciekinierów pod cudzą twarzą, ciężko pracując na ich zaufanie, nawet ryzykując własnym życiem. Ale czy to też nie była jedynie gra, mająca na celu uśpić czujność? A z drugiej strony, pozornie pozytywna reakcja towarzyszy na wyjawienie tajemnicy może także była jedynie fasadą?
Mimo tak wielu spraw na głowie, gdy zapadły już ciemności, wszyscy zasnęli bez trudu, i przespali noc spokojnie, nie niepokojeni przez żadne dziwaczne sny.

Tym razem.

XV dzień miesiąca Arodus, Fangwood, 14 dni po ucieczce w Phaendar

Po dłuższym odpoczynku cała drużyna ruszyła w dalszą drogę z nową energią. Mikel i Emi czuli się jakoś lżej, jakby wcześniejszego wieczoru zrzucili z dusz jakiś ciężar, w przeciwieństwie do wciąż ponurego Jace’a.

Kilka mil dalej las przerzedził się nieco, a z wysokości większego pagórka, ponad koronami drzew dało się dojrzeć niewielki, wciąż porośnięty lasem, masyw górski, rozciągający się na północy. To z pewnością tamto miejsce wskazały wypytywane przez Sulima nietoperze. W końcu, pierwszy raz od wielu dni, cel wędrówki był widoczny z odległości większej niż rzut kamieniem. Wciąż daleki, ale teraz już bardziej osiągalny.

Laura pokręciła głowa w rozbawionym nie dowierzaniu. Chłopak poczuł jak jej ręka rozczochruje delikatnie włosy na jego głowie.
- Posłucha jak zaczniesz mówić i tłumaczyć a nie ciskać czarami i go obrażać. I Mikel nie jest głupi, może nierozważny i z uwagi na doświadczenie w walce podchodzi do niej lżej niż ty czy ja. Spróbujcie porozmawiać na spokojnie, przeprosić wzajemnie i szukać zrozumienia dla swoich zachowań. Jak nie chcecie tego zrobić dla siebie to zróbcie to ze względu na nasze rodziny które na nas liczą. - jej słowa były spokojne, bez nuty oskarżeń czy złośliwości, jakże rzadkie zjawisko.

- Plan Emi chyba zadział, przynajmniej rozpatrujesz rozmowę z nim. - Laura uśmiechnęła się jakby działania ich towarzyszki były jej bardzo na rękę.

- A skąd pomysł, że nie chciałbym oczyścić atmosfery sam z siebie? - zapytał urażony - Nie jesteś obiektywna, Twój brat jest głupi. Zamiast skupić się na walce naraża nas wszystkich śmieszkując z nas i nie słuchają planu - Jace momentalnie usztywnił się na swoim stanowisku. Nie podobały mu się wnioski jaki usłyszał.

- Bo jesteś uparty, jak Ja i ciężko przyznać ci się do błędu, jak Mi i jak Ja zamiast zacząć od próby zrozumienia drugiej strony zarzucasz jej głupotę i zacietrzewiasz się …

- To nie znaczy, że mi nie zależy… -

- … ech, tak cię zdenerwowało słowo ‘szwagier’?

- Myślano o mnie gorzej - uśmiechnął się, choć raczej była to dobra mina do złej gry. - To co mnie wyprowadziło z równowagi to jego myśli… Ryzykowałem życiem, a on zamiast skupić się na zasadzce skupił się na…. - Jace zaczerwienił się - … naszych dzieciach - wyszeptał te słowa czując jak ledwie przechodzą mu przez gardło. Nagle poczuł się strasznie niewygodnie, jakby siedział na bardzo niewygodnym kamieniu, jednak siłą woli zgasił to uczucie.

- Pffff…- Laura zdusiła wybuch śmiechu prychnięciem, chwile trzęsła się opanowując spazmy starającego zmącić ciszę nocy śmiechu - No tak, to wiele tłumaczy zwłaszcza użycie słowa ‘niańczyć’ w twoim poleceniu dla niego…to takie straszne? Wizja dzieci które były by z naszej krwi, że aż musiałeś go ogłupić magią?- Jej głos starał się być cichy ale wyraźnie było słychać nutkę rozbawienia i udawany skrzywdzony ton w końcowej wypowiedzi.

- To dwie różne sytuacje. - odpowiedział całkiem poważnie. Powoli męczyło go to, że kolejny raz musiał się tłumaczyć. - Ogłupienie nie było spowodowane sytuacją przed walką, ale tą po niej. Wierz mi, że nie jestem dumny z tego co się stało, ale jak wspomniałem, poczułem się zaatakowany i nie kontrolowałem się po walce. - spuścił wzrok - Czy… czy możemy ...

- Zmienić temat na mniej dręczący? Tak możemy. - przerwała i zarazem dokończyła myśl, nawet jeśli była niepoprawna. - Co sądzisz o rewelacji na temat Emi?

- Nie wiem. odpowiedział po chwili zastanowienia. - Naprawdę nie wiem co o tym myśleć. Nigdy nie słyszałem o takiej istocie.

- Chodziło mi co sądzisz o niej, niegdyś Kharricku. Mieliście z nim styczność dłużej niż ja i Mikel. Osobiście podziwiam zaufanie jakim nas obdarzyła, rzadko się spotykam z tym. Zaimponowała mi.

- Nie mam dzisiaj głowy do analizy tego. Raczej nie zrobiła tego altruistycznie. Zdardzając nasze sekrety dajemy jej więcej informacji i pewniejszy kamuflaż, jeśli będzie się pod nas podszywać.

- Ojej ty nie masz dzisiaj humoru do niczego dzisiaj...ciągle tylko podejrzenia i nieufność, jakbym cię teraz pocałowała pewnie też byś szukał drugiego dna. - Laura przekrzywiła głowę w stronę Belerena oczekując co zrobi na tą bezczelną prowokację.

- Wtedy akurat bym nie myślał - odpowiedział patrząc jej w oczy.

[media]https://i.pinimg.com/564x/b0/5a/70/b05a70f21c973d40e47d73e39a2454db.jpg[/media]

Chwila ciągnęła się dla siedzącej pod rozgwieżdżonym niebem dwójki w nieskończoność. Jace bał się zrobić jakikolwiek ruch, jakby czekał na przyzwolenie, które otrzymał już dawno temu, zaś Laura czekała na efekt prowokacji. W końcu, po krótkiej chwili wydawającej się dla niego wiecznością, Beleren nachylił się powoli w stronę ust wiedźmy...

Ich wargi zetknęły się nieśmiało, w jakże innym pocałunku niż w kuchni i nad strumieniem. Senna atmosfera nocy sprzyjała delikatności i misterium jakie panowało wokół. Laura chętnie odwzajemniała czułość jaką obdarzał ją chłopak. Ten był delikatny, nie ze względu na wartę, czy obecność innych, ale przez atmosferę jaką tworzyło rozgwieżdżone i bezchmurne niebo, ciepłą noc, las tętniący nocnym życiem i delikatność o którą na codzień by nie podejrzewał wiedźmy. Objął ją drugą ręką powoli kładąc na boku. Było im niewygodnie, parę razy zmieniali ustawienie rąk, aż w końcu Laura leżała z powrotem w swoim śpiworze, a Jace trzymając jedną rękę a jej biodrze całował lekko odsłoniętą szyję i płatek ucha.

Laura zadrżała, pieszczota i powiew ciepłego oddechu sprawiły, że dreszcz przeszedł wzdłuż jej kręgosłupa. Zaczerpnęła głośno powietrze i zasypała Jace’a deszczem pocałunków. Jej dłonie zacisnęły się na jego szacie, przyciągając go do siebie bliżej. Wyłączył myślenie, działał instynktownie. Jego ręka ześlizgnęła się z biodra na pośladki zaciskając na jędrnym ciele, zszedł pocałunkami niżej, wzdłuż szyi, delektując się zapachem...

Minuty pędziły, a kochankowie ośmielali się na coraz odważniejsze gesty. Muśnięcie nagiej skóry uda czarownicy, przygryzienie zębami płatka ucha chłopaka, coraz głośniejsze westchnienia niosące się w noc. Zanim jednak ich narastające emocje zdążyły ponieść ich do reszty, Noc postanowiła dać znać o sobie.


~Niewolnicy! Słudzy Wspaniałej Nocy! Mnie! Nie udzielam zgody na wasze spółkowanie! Żądam abyście swoją nocna ikrę spożytkowali na wychwalaniu MOJE WSZECHPOTĘGI!! I dali mi jeść! Bo Noc jest głodna! ~ Seria nietoperzych popiskiwań rozległa się w okolicy posłania Laury, czując empatyczne niezadowolenie i głód swojego chowańca Laura wytrąciła się z rosnącego uniesienia. Przerwała pocałunek i wtuliła się w szyje Belerena.

- Jak miłe i uzależniające dla mnie jest spędzanie z tobą w ten sposób czasu, to jednak jesteś na warcie a moja ma nadejść za cztery godziny. Jeśli nie mam być bezużyteczna jutro muszę wypocząć. - Wiedźma nie ukrywała rozżalenia w swoim szepcie, i z frustracją pacnęła chowańca po łebku sycząc -Cicho!

Poranek po ujawnieniu był naprawde orzeźwiający dla młodej dopplerki. Była pełna energii. Zgodnie z ostatnimi dniami również i dziś zaczęła ćwiczyć razem z psionikiem. Z jakiegoś powodu znów przywitała się w milczeniu z młodzieńcem i zaczęła się rozgrzewać. Ponownie jej ćwiczenia opierały się na rozciąganiu. Tylko jakoś inaczej to teraz wyglądało. Niewątpliwie kobiece kształty bardziej współgrały z ukłonami i szpagatami. Ale było też coś innego. Emi uporczywie starała się utrzymać swoje ciało dokładnie zasłonięte. Rękawy sięgały nadgarstków, dekolt zawiązany pod szyję spodnie spuszczone do samego końca.
Kiedy w końcu dziewczyna się zmęczyła już zamierzała zwyczajowo podziękować skinieniem głowy, ale się zatrzymała. Przełamała milczenie.
- Jace… miałbyś dzisiaj siłę porozmawiać?
- Tak - wystękał stojący na rękach chłopak. Opuścił nogi za siebie do mostka i runął na ziemię tracąc koncentracje. - Au! - syknął podnosząc się powoli. - Co tam sobowtórko? - uśmiechnął się.
Jeden z cieni wokół oczu rozciągnął się nieco do góry. Emi prawdopodobnie właśnie podniosła brew. Podała rękę pomagając wstać młodzieńcowi.
- Ach masz dobry humor. Dobrze - odwzajemniła uśmiech. - Tak się zastanawiałam nad jedną rzeczą i ciekawa jestem czy ty zdajesz sobie z niej sprawę. Mianowicie mam wrażenie, że twoje moce na ciebie… niefortunnie wpływają.
- Dlatego tak niechętnie ich używam - odpowiedział momentalnie poważniejąc. Przyjrzał się jej baczniej. - No tak, musisz być bystrym obserwatorem, jeśli chcesz podszywać się pod innych - uśmiechnął się. - Powiedz mi, co o tym myślisz?
- Jestem ciekawa - dopplerka odpowiedziała zauważając, że zapytał. Przeszła kilka kroków po łuku którego centrum był Jace.
- Ciekawa powodu dla którego to się dzieje - urwała pozwalając sobie pokazać niepewność co do dalszych słów. - Czy to jesteś prawdziwy ty, czy to ułuda.
- Chciałem zapytać co masz na myśli mówiąc, że moce “niefortunnie wpływają”? - Jace poprawił się ignorując na chwilę pytania, które zadaje sobie niemal codziennie.
- Inaczej się zachowujesz. Mówiąc wprost: jak dupek - Emi zrobiła kwaśną minę. - Na szczęście nie najgorszy na świecie. Stąd też moja ciekawość. Dlaczego?
- To nieco bardziej skomplikowane i nie mam łatwej odpowiedzi. - odpowiedział po chwili. - Przejdziemy się?
- To nie jest tak jak krzyczał Mikel, że to dar, z którego nie chcemy korzystać - zaczął, gdy opuścili polankę. - Jest takie mądre powiedzenie, że gdy patrzysz w Otchłań, Otchłań patrzy w ciebie i mam pewne podejrzenia, że tutaj jest podobnie. Nie ma żadnych szkół uczących jak posługiwać się tą mocą, nie ma skryptów, gotowych formułek, nikt nie przetarł szlaku. Absorbuję to złe słowo, ale nie wiem, czy nie zabieram cząstki umysłów które dotykam ze sobą. To chwilowe i… trudne do wytłumaczenia - powiedział poważnie. - Sam jestem tego bardziej świadom od niedawna.

- To co się stało wczoraj… nie powinno mieć miejsca ale… To naprawdę trudne do wyjaśnienia… Póki co z czasem przechodzi, ale jaką mam pewność, że następnym razem nie będzie na stałe? - Zatrzymał się przy pokracznym drzewie, które musiało kiedyś zostać uderzone piorunem, bowiem w środku, na wysokości dwóch metrów od ziemi ziała dziura, a konar rozgałęział się, skręcał, wyginał i splatał sam ze sobą, by wreszcie ponownie wspiąć się w górę.

[media]http://seeninsanfrancisco.com/wp-content/uploads/2015/08/golden-gate-park-gnarly-tree-1024x768.jpg[/media]

- Czy to prawdziwy ja? - spytał uśmiechajac się ponuro - Czy ktoś to naprawde może powiedzieć? -
Emi uważnie słuchała rozterek Jace’a. Milczała zastanawiając się jakie najlepsze słowa są potrzebne aby odpowiedzieć.
- Myślę, że tak. Ktoś zna prawdę. Powiedz mi, czy czujesz się słaby na co dzień?
- Obawiam się, że nie rozumiem pytania.
- Czy czujesz się bezradny wobec myśli jakie słyszysz? - dziewczyna nie odpuszczała. - Tak, lub nie?
Jace uśmiechnął się na tę próbę wymuszenia.
- Nie. I tak - dodał po chwili. - Trudno jest reagować na prywatne myśli publicznie. Sama widzisz jak to wygląda. Reakcja na coś, czego nikt nie widzi nie wygląda na reakcję. Wygląda na akcję. Na codzień osłaniam się… hmm... możesz pomyśleć o tym jak o płaszczu przeciwdeszczowym. Lekkiego deszczu nawet nie poczujesz, ale na ulewę niewiele się zda. A jak jakaś kropla trafi pod kaptur, spadnie na szyje pociągnie za sobą kolejne. Dopóki nie zareagujesz, będziesz czuć irytację, czuć kroplę za kroplą kapiącą za kołnierz. Nikt ich nie zobaczy, ale będzie widzieć jak się wierzgasz niekomfortowo pod płaszczem.
- Czyli w zasadzie tak - Emi skróciła wypowiedź do meritum. - A jak się czujesz kiedy używasz mocy? - dziewczyna wystawiła otwartą dłoń chcąc uspokoić rozmówcę. Chcąc pokazać, że to ma sens lecz jej własne myśli już wybiegały daleko do przodu.
- Czujesz się potężny?
- Nie - uśmiechnął się. - Zdecydowanie nie.
- Hmm. - Dopplerka zamyśliła się i zaraz zaczęłą chodzić dookoła drzewa. Rozważała co usłyszała. W końcu oparłą się o drzewo obok psionika i spojrzała na niego uważnie.
- A czujesz… hm… Jesteś wtedy sobą? Nie wiem do końca jak o to zapytać. Takie wrażenie jakby się patrzyło z wnętrza swojego ciała. Nie, nie wiem. Rozumiesz o co pytam?
- To całkowicie inne uczucie - odpowiedział po chwili zastanowienia - Być w czyimś umyśle, widzieć jego myśli, przechodzić przez bariery, plątaniny… korytarzy, wątków przyczynowo-skutkowych… Można to porównać to obcowania w znanym Ci labiryncie, który ktoś inny udekrował po swojemu. Mógł pomalować ściany, wstawić lustra, obrazy, przedmioty, czasem jest całkowicie nie do rozpoznania, a czasem od razu wiesz gdzie jesteś.
Emi westchnęła sobie to wyobrażając.
- Chciałabym… khm. Nie o tym teraz. - pokręciłą głową. - Z tego co mówisz wnioskuję, że to możesz nie być do końca ty. Musiałbyś… khm musiałbyś mi dokładniej opowiedzieć żebym JA mogła ci odpowiedzieć. Od ojca nieco wiem o tym co sobie inni myślą. Uczył mnie tego, przygotowywał, ale… ostatecznie nigdy nie potrafiłam zajrzeć do cudzych myśli. Ale wydaje mi się, że brakuje ci po prostu świadomości gdzie jesteś ty, a gdzie ten ktoś inny… no oczywiście jest jeszcze jedna opcja, ale jest bez sensu. - dziewczyna machnęła ręką bagatelizując swoje słowa.
- To nie jest magia w stylu kształtowania magii przez słowa i gesty. Tu nawigujesz myślą i emocjami. Musisz wiedzieć co chcesz osiągnąć i dążyć do celu. - odpowiedział z wyższością. - Ja dokładnie wiem gdzie jestem, ale nie mam pewności… nie wiem czy nie zabieram fragmentów kogoś ze sobą - dokończył przyglądając się dziewczynie.
- No właśnie. To znaczy, że albo za bardzo się rozpychasz, albo, że nie do końca jednak wiesz gdzie jest to twoje “ja”. Inaczej to by się nie działo. - Emi zaczęłą gestykulować zapominając się. - Poprzez “ja” mam na myśli to, że wiesz jaki jesteś ty i co jest częścią siebie. To tak jak ja kiedy muszę przygotować sobie osobowość. Spisuje sobie coś co mi pasuje do siebie wzajemnie i wtedy to jest moje ja. Dajmy na to Kharrick miał być sarkastycznym cwaniakiem. Skoro wędrujesz do cudzych umysłów chyba powinieneś zapisać sobie, albo ustalić samemu ze sobą kim TY jesteś. No i za każdym razem jak wychodzisz z czyjegoś umysłu robisz sobie sprawdzenie. Zgadza się, nie zgadza się. Potem odsunąć od siebie co się nie zgadza i… może będzie lepiej? - Emi podniosła spojrzenie do góry wprost na te niebieskie oczy.
Jace spuścił wzrok bojąc się konfrontacji. - To nie działa w ten sposób. - uśmiechnął się - To jest subtelne, niezauważalne. Mogę podrzucić Ci myśl, która sprawi że rzucisz się na swoich przyjaciół z chęcią mordu i nawet nie zorientujesz się, że coś jest nie tak. To będzie dla Ciebie sensowne i logiczne, twój umysł sam znajdzie uzasadnienie i dopiero po fakcie, gdy ochłoniesz zrozumiesz co się stało. Rozumiesz?
Emi zastanowiła się czy naprawdę to rozumie.
- Tak, chyba tak. Póki czegoś nie spróbujesz Jace zawsze będziesz miał z tym problem. To tylko od ciebie zależy czy przezwyciężysz to lub do końca życia będziesz się obawiał konsekwencji używania swojej mocy. - Poliki dopplerki zarumieniły się lekko. Zawstydziły ją jej własne słowa.
- Ale ogólnie służę pomocą jeśli jej będziesz potrzebował. - głos dziewczyny ledwo słyszalnie zadrżał.
- Dzięki Wtórko. - uśmiechnął się.- Wracajmy do obozu, zanim inni zaczną się martwić.
Dopplerka otworzyła usta zaraz potem je zamykając. Kiwnęła w końcu głową na zgodę.

Marsz przez las był nudny po tylu dniach w nim spędzonych. Nawet miastowy szczur jakim była Emi przestał się bać szelestu przy każdym kroku. Otwartość nagle przestała być problemem, a wszędobylskie drzewa stały się schronieniem. Na pewno dopplerka nie potrafiła w pełni wykorzystać otoczenia w jakim przyszło jej się znaleźć, ale była już z nim oswojona. Dlatego też mogła się bardziej skoncentrować na otaczających ją osobach.
- Hej, Mikel jakiego rodzaju rzeczy znajdowałeś w tym swoim plecaku?
- Ogólnie? Niewielkie. Niedrogie. Przydatne. - odpowiedź była enigmatyczna, ale chłopak uśmiechnął się jakby zachęcając do dalszych pytań.
- Na przykład? Nóż albo wytrych? - Emi promieniowałą ciekawością.
-Hmm… Młotek, dłutko, skórzany pas, dratwa, kwiat… szalik… kilka butelek alkoholu, łopata. Nie wymieniam oczywiście wszystkiego. - przymknął oczy, próbując zmusić pamięć to wytężonej pracy. Chyba coś sobie przypomniał bo w jego różnokolorowych oczach widać było wyraźnie iskierki rozbawienia.- Możliwe, że było tego więcej, ale czasem ciężko mi ocenić co gdzieś znaleźliśmy lub kupiliśmy, a co pojawiło się znikąd.
- Ha, nie raz by mi się coś takiego przydało! Koniecznie musisz mi powiedzieć jak znajdziesz coś nowego. Ko-nie-cznie.
Przez chwilę umilkła a potem coś jej zaświtało w głowie.
- Kwiat? Do czego był ci potrzebny kwiat?
- To tak trudno się domyślić? - łobuzerskie spojrzenie mówiło wszystko.
Emi otworzyła szerzej oczy.
- Laura go potrzebowała? - zapytała z wyrazem pełnego niewiedzy.
-Możemy trzymać się tej wersji. - Mikel wyraźnie mrugnął okiem.
Dopplerka parsknęła.
- Co za panna trafiła twoje serce strzałą miłości? - zapytała sarkastycznie.
-To było dawno, daleko i nic poważnego. - chłopak mimo wyraźnie dobrego nastroju i chęci do rozmowy nie dawał się tak łatwo podejść. - Może zmienimy temat? Może opowiesz coś o sobie?
- Oj weź… co ci szkodzi mi powiedzieć? Nie jestem stąd więc jakiekolwiek kontrowersje mnie nie dotyczą. Ba, sama jestem pewnie kontrowersyjna wystarczająco - dziewczyna przytuliła się do ręki wojownika trzepocząc rzęsami.
- Coś za coś moja droga. - Mikel postanowił grać w jej grę. - Opowiedz coś podobnej wartości to ja opowiem o mojej… znajomej.
Emi westchnęła przewracając oczami.
- Niech będzie, sama zaczęłam. No dobra… - palec na moment spoczął na brodzie kiedy dziewczyna się zastanawiała.
- Tak żeby mi kwiaty jakiś przynosił to nie, ale kilku było. Bardziej z ciekawości chyba… i potrzeby - dokończyła przygryzając dolna wargę przypominając sobie coś.
-Co znaczy potrzeby? - miał na tym zakończyć, ale widząc świdrujące go spojrzenie uzupełnił - Wołali na nią Niki i była córką kowala w jednym z miasteczek, gdzie zatrzymaliśmy się z Laurą. Jej ojciec sporo mnie nauczył. W innych okolicznościach pewnie już rodziłaby drugie dziecko… Niestety nie zostaliśmy tam długo. - uśmiech chłopaka odrobię zrzedł, ale szybko to ukrył. - Powtórzę pytanie. Co znaczy potrzeby?
- Potrzeby ciała Mikel. Tej najprostszej, instynktownej potrzeby. Jeśli to nie za dużo… dlaczego mówisz, że w innych okolicznościach rodziłaby już drugie dziecko?- Emi sama się zaniepokoiła słowami chłopaka. ~ Twoje? ~
- Mówię tylko, że mieliśmy się ku sobie. Jej ojciec też mnie lubił. Jakbyśmy mieszkali w tej samej wiosce od urodzenia to pewnie już byśmy byli po ślubie. - Chłopak zamyślił się na sekundę, jakby smakował tę możliwość.
- Ha… wcześnie. N… nie wyobrażam sobie tego. W ogóle. - dopplerka w końcu puściła umięśnione ramię chłopaka.
- Chciałbyś czegoś takiego? Już być uwiązanym do jednego domu? Zajmować się dwójką bachorów i jeszcze mieć nadzieję, że z tego co wyrobisz starczy dla was wszystkich?
- Do zeszłego tygodnia nawet nie brałbym takiej opcji pod uwagę. Chciałem przygody. Z życzeniami trzeba ostrożne. Mogą się spełnić. - brzmiała w tym nuta rezygnacji.
Mikel dostał kuksańca w bok, akurat w miękką część zbroi.
- Dobra, co to za smuty? Przygoda to nie tylko radosne hasanie po lasach. Krew, pot i łzy, to jest dokładnie to czego się można spodziewać. Za to jakie wspomnienia. Na starość będziesz siedział przy ognisku w jakiejś karczmie i opowiadał bachorom o tym gdzie dostałeś jakie blizny. A ich oczy będą się świecić jak złote monety. Nawet mnie się świeciły jak jeden z drabów opowiadał jak ukatrupił innego draba w niesamowitej walce.
- Zapewne masz rację. Dość już o mnie. Miałaś opowiadać o sobie. Nie każ mi pytać. Zaskocz mnie czymś ciekawym. - chłopakowi znowu wrócił dobry humor.
- Zaskocz mnie, zaskocz mnie - emi wyrzuciła ręce do góry - za nic kreatywności! Dobrze. Daj mi chwilę muszę się zastanowić, co takiego ciekawego w moim życiu było…
Mina dziewczyny zmieniała się co chwilę. Choć brak wyraźnych rysów twarzy utrudniał zdefiniowanie widać było jak zmarszczka na czole, sugerująca ściągnięte brwi, rozluźniała się łagodniejąc.
- Cholera. - zaklęła cicho - Dużo tego. Mieszkałam obok calistriańskiego burdelu przez pewien czas. Chciałam dołączyć do rebeliantów w swoim mieście. Woziłam trupy dla jednego świra… Któreś cię bardziej interesuje?
- Opowiadaj o burdelu. Za dużo mam trupów i wojny dookoła… - Mikel sprytnie argumentował swoją ciekawość.
- Pomijając wieczorne upojne dźwięki czasami trafił się jakiś idiota będący przekonany, że wolno mu więcej. Tylko, że nikt nie powinien denerwować calistrianek. Mściwe z nich bestie. Matrona tegoż burdelu wysyłała kilkukrotnie wielgachne pasiaste owady za nieszczęśnikami, którzy śmieli skrzywdzić którąś z jej dziewcząt. Okropne po nich były bąble. Ojciec miał dobre z nią stosunki. Tak samo z resztą i z innymi, ale zawsze jako inna osoba.
- No dobra. Czemu Kharrick? Czemu akurat facet? - młodzieniec zadał kolejne pytanie.
- Bezpieczniej. Mniej się zwraca uwagę na facetów. - Emi powiedziała to jakby to była najoczywistsza oczywistość.
- Chyba masz rację… - milczał przez chwilę, zastanawiając się na następnym pytaniem - Jakie masz plany jak to wszystko się już skończy?
- Ouff… nie wiem. To może potrwać, ale… zapewne sobie pójdę. Może wrócę do Kaer Maga.
- I co tam będziesz robić? - Mikel był wyraźnie zainteresowany.
Emi uśmiechnęła się.
- Żyć Mikel. To mój dom. Może spróbuje w nim pozmieniać co nieco, ale raczej się dostosuje.
- Ty przynajmniej wiesz, co będziesz robić dalej. Ja na razie nie mam pomysłu. Pheandar już od jakiegoś czasu nie jest moim domem. Nie zrozum mnie źle. Chodzi mi o to, że po prostu nie umiałbym na razie osiąść tam na stałe, mimo tego, co mówiłem wcześniej. - mimo dość ponurego tonu wypowiedzi, chłopak nie wyglądał na zmartwionego - Kto wie? Może kiedyś odwiedzimy Cię z Laurą w Twoim domu? - towarzyszący słowom uśmiech wydawał się być szczery.
- O ile mnie znajdziecie. - dopplerka uśmiechnęła się łobuzersko.
Mikel tylko pokiwał głową w odpowiedzi. Miał nadzieję, że uda im się wyjść cało z tej “przygody” i faktycznie będzie co planować w przyszłości.

Dzień pochylił się ku wieczorowi. Słońce przestało tak grzać i zalało las pomarańczem. Strudzeni podróżą wędrowcy rozłożyli obóz rozsiedli się i zaczęli przygotowywać jedzenie. Świat ciemniał wraz z upływającym czasem. W końcu ognisko było jaśniejsze od nieboskłonu nad nimi. Rodzeństwo coś między sobą szeptało. Sulim gładził Psotniczka po głowie, a niedźwiedź do niego pomrukiwał. W końcu nastąpił moment kiedy było już blisko do pierwszej warty.

- Dobry wieczór Wtórko! - zagadnął podchodzącą do niego Emi. Po raz kolejny w ciągu dnia używał zwrotu “Wtórka”, od słowa “Sobowtórka”, które w jego przeświadczeniu było nieco zadziornym, ale w gruncie rzeczy miłym zdrobnieniem. Zwykle komunikowali się niewerbalnie, jednak po ostatnich wydarzeniach taka cisza wydawała się… sztuczna, ciężka i męcząca. Jakby samą swoją obecnością wprowadzała element niepewności, wyczekiwania. Nie pozwalała się skupić i odpocząć. - Przyłączysz się do ćwiczeń? -

Emi wyrwała się z zamyślenia. Rozmowa z Mikelem była intrygująca pod pewnymi względami. Tak pewnie odpowiedziała co zamierza zrobić ze swoim życiem dalej, tylko w połowie mówiąc prawdę. Wiedziała jaki ma cel, ale czy go osiągnie... czas pokaże.
- A czemu nie. Jak będziesz znów próbował robić mostek daj znać. Pomogę ci. Szkoda abyś obijał sobie łeb za każdym razem - wyszczerzyła się zaczynając rozgrzewkę. Standardowo wszystkie stawy poszły jako pierwsze. Nadgarstki, ramiona, biodra, kolana i kostki. Skręty tułowia - Emi jak kot była w stanie niemal całkowicie odkręcić się za siebie. Po tym przyszło rozciąganie.
- Będę uważać - odpowiedział ostrożnie uśmiechając się. Cały dzień miał okazję przyglądać się zainteresowaniu jakie wzbudziła Emi. Wydawało się jakby dziewczyna cieszyła się z tego, z możliwości wymiany historyjek, ale Jace podskórnie czuł, że jedne mogą być o wiele więcej warte niż drugie. Spojrzał na dziewczynę, na jej ubiór zasłaniający prawie całe ciało, pomimo różnych ćwiczeń rozciągających, nadal szczelnie zasłaniających niemal wszystko.
- Jak się czujesz? Pierwsza doba po zdjęciu maski? - spytał.
Emi odwróciła się do niego z dziwnym spojrzeniem.
- Dobrze. Nawet bardzo. - mówiąc to nogi zaczęły jej się rozjeżdżać na boki. Emi wyszczerzyła się prowokacyjnie. “A tak potrafisz?” wymalowane było na jej twarzy jak już zrobiła pełny szpagat.
Jace przyglądał się łapiąc każdy fragment ciała dziewczyny, po czym spróbował powtórzyć jej wyczyn, zabrakło mu jednak dobrych 30 centymetrów do pełnego szpagatu. Był zdecydowanie mniej… gibki, a ruchy mniej zręczne niż jeszcze parę dni wcześniej. - Na więcej mi spodnie nie pozwolą - uśmiechnął się wstawając pokracznie.
- Niedobrze. Musisz sobie załatwić luźniejsze - zaśmiała się z tak cudacznej wymówki.- Już myślałam, że znalazłam równego sobie. Lepiej ci szło, co się stało?
Dziewczyna przeniosła obie nogi przed siebie i położyła się. Złożyła się jak scyzoryk.
- Trudno teraz o nowe ciuchy w naszych warunkach, a nie będę prosić Laury o cerowanie - Jace zatrzymał się obserwując giętkość jaką prezentowała Emi. - Dobra jesteś - skomentował wracając do mniej wymagających ćwiczeń.
- A nie męczą Cię te ciągłe pytania? - zmienił temat. - I spojrzenia? -
- Nie przeszkadzają… i to ty się głównie patrzysz niebieskooki - Emi nie powstrzymała się przed wykorzystaniem sytuacji. Podniosła się z zalotnym uśmiechem. Później pomęczy go brak odpowiedzi.
- Ja? - zdziwił się. Jako jedyny starał się trzymać z dala od jakiejkolwiek interakcji z dziewczyną mogącą w jakikolwiek sposób wkraczać w jej prywatność. - To nie ja cię obserwowałem jak jakiś eksponat! - zaprotestował.
- Ale teraz patrzysz.
Dziewczyna podciągnęła nogi kładąc się na ziemi. W jednym momencie uniosła się wyginając ciało w łuk podpierając się na dłoniach i stopach. Bluzka była napięta do granic możliwości i gdyby była na guziki pewnie by nie wytrzymała. Emi przeniosła ciężar ciała na ręce i nagle podniosła jedną, a potem drugą nogę przenosząc je płynnym ruchem na drugą stronę robiąc przy okazji ponownie szpagat.
- Ech… ale nie w ten sposób. - westchnął odwracając się tyłem do dziewczyny. - Sama zaczynasz, a teraz robisz z tego zarzut. Gdzie mam patrzeć jak z Tobą rozmawiam? - doskoczył do gałęzi podciągając się. - Nie zrozumiem chyba kobiet. - westchnął.