Obrazy przemykały w umyśle czarodzieja niczym mozaika w kalejdoskopie. Równie szybko, i z pozoru chaotycznie, ale wszystko, najmniejsze nawet zdarzenie i zmienna miało znaczenie i zostało dokładnie zbadane.

Willie widział wielkiego goblinoida. Jego masywną sylwetkę, ogromne muskuły, włochaty korpus i paskudnie wyszczerzoną mordę. Widział morderczą broń kreślącą w powietrzu niewidzialne dla oka łuki. Z pozoru, który dostrzegało wielu, walka była chaosem zdarzeń. Wściekła rąbanina, wrzaski i sapnięcia, odgłosy kroków i brzęk stali. Czarodziej dostrzegał jednak o wiele więcej zmiennych. Dobra i zła praca nóg, odpowiednie ustawienie ciał, ciosy pod takim a takim kątem, wagę broni tnącej powietrze z określonym świstem.

"Strzał z kuszy. Trafienie w bark. Silne, ale rozwścieczy go. Jego broń uderzy w Amosa i być może, strzaska czaszkę. Nie. Strzał z kuszy. Trafienie w korpus. Stwór zwija się, i uderza od dołu. Reakcja odruchowa po trafieniu w brzuch. Jego bron zmiażdży kolana Draugdina. Nie. Strzał z kuszy. Trafienie w nogę. Lewą. Stwór przechyla się i nabiera impetu do zadania ciosu z lewej strony. Trafi i zmiażdży Amosowi żebra. Nie..."
Willie zmrużył na moment oczy, podniósł kuszę do oka i posłał bełt, który ze świstem rozciął powietrze przelatując tuż obok ucha niedźwieżuka. Ten zdziwiony machnął niezdarnie bronią, chybiając niemal o stopę.
Czarodziej uśmiechnął się paskudnie, a czarne oczyska o barwie opali zalśniły rozradowane.
- W tym miejscu uciekasz...lub giniesz - mruknął z całkowitą pewnością. Te opcje wygrały z ponad tuzina analizowanych. Przewaga liczebna, w połączeniu z goblińskim tokiem myślenia były czynnikami, które dawały niemal całkowitą pewność odnośnie dalszych działań goblinoida.

Czarodziej stwierdził, że jego talenty nie powinny być dłużej absorbowane przeciwnikiem, skupił się na innych, leżących bez ducha.
"Uwzględniając naszą liczebność, sen goblinów powinien zakończyć się..."
Sztylet błyskał morderczo, kiedy czarodziej pochylał się nad leżącymi goblinami otwierając im gardła.

Precyzyjnym - choć okupionym bólem prawego ramienia - cięciem krótkim mieczem trzymanym w lewej ręce zakończył żywot wielkiego szczura, a tym samym oczyścił i otworzył Amosowi wolną drogę w kierunku goblinoida. Wyglądało na to, że było to dobre posunięcie, gdyż po chwili Draugdin poczuł jedynie podmuch powietrza gdy szarżujący olbrzym przeleciał koło niego szarżując na przeciwnika.

Z jedną ręką sprawną i z oszczepem nadal wystającym spod prawego obojczyka mógł jedynie zostać z tyłu za Amosem jako wsparcie. Wierzył, że barbarzyńca będzie w stanie sobie poradzić z tym jak dotąd spotkanym najgroźniejszym przeciwnikiem, ale w walce może się wydarzyć wszystko.
Póki co drugą rękę miał nadal sprawną i w każdej chwili mógł jeszcze zadać obrażenia lodowatym zionięciem.

Walka się skończyła przy niewielkich, na szczęście, stratach własnych. Co prawda Draugdin mógłby mieć na ten temat inne zdanie, ale jego obrażenia nie były na tyle poważne, by nie można było postawić go na nogi i przywrócić do pełni zdrowia.
Więc można było ruszać dalej. Niestety z pustymi rękami, bowiem rzeczy, jakie można by zabrać utrupionym przeciwnikom nie były warte tego, by się po nie schylać.
Podobnie wyglądał sprawa ze zbrojownią. Bran specjalistą od oręża nie był, ale nawet on wiedział, że znajdująca się tutaj broń nadawała się tylko i wyłącznie do oddania na złom.

- Smoki zdaje się nie przepadały za innymi rasami - powiedział, przyglądając się porośniętym grzybami płaskorzeźbom. - Ale wygląda na to, wyznawcy i miłośnicy smoków od dawna nie gościli w tych okolicach.

Wyznawców Tiamat (czy może Ashardalona) nie było, ale podziemne ogrody nie były niezamieszkałe. Niestety, bowiem coś, co wylazło zza kępy grzybów nie wyglądało na ogrodnika.
Stwór za to wyglądał na takiego, co z przyjemnością weźmie kogoś w ramiona i przytuli z całej siły. A potem da siarczystego buziaka.
Jeśli chodziło o obściskiwanie się, to Bran preferował nadobne dziewoje, więc ledwo uprzedził pozostałych o obecności stwora natychmiast cofnął się, by znaleźć się za plecami innych. A potem wysłał w stronę potwora trzy płonące promienie.

Jak się okazało bycie wsparciem Amosa w drugim szeregu się przydało. Mimo, że barbarzyńca radził sobie bardzo dobrze i prawdopodobnie również sam by to doprowadził do końca jednak to jego własny cios dokończył dzieła zabijając goblinoida. Oszczędziło im to czasu i ryzyka odniesienia dodatkowych ran jeśli walka by się przeciągała.
Amos nie pozostawiając Draugdinowi chwili czasu na przygotowanie się, z zaskoczenia wyrwał mu oszczep z rany, a Elora błyskawicznie zatamowała krwawienie. Opatrunek był co prawda tak na szybko i prowizoryczny i pomimo, że dość szybko zabarwił się krwią, jednak spełnił swoje zadanie. Zatamował krew w tym czasie gdy pozwolili sobie na krótki odpoczynek.

Ruszyli dalej. Poruszali się powoli sprawdzając teren, żeby przypadkiem nie wejść w jakąś nieprzyjemną pułapkę. Przeszli w ten sposób przez pomieszczenie wyglądające jak swoistego rodzaju ogród. Tyle że w pomieszczeniu i pod ziemią także rośliny tu rosnące musiały dawać sobie radę bez światła słonecznego.

Jednak pomimo starań zachowania ostrożności w kolejnym pomieszczeniu wdepnęli znowu w kłopoty. Draugdin znał bardzo dużo najróżniejszych potworów jednak coś takiego widział pierwszy raz na oczy. Co dziwniejsze ten obdarzony groźnie niewyglądającymi mackami ruszył szarżą w ich kierunku i poruszał się niespodziewanie szybko.

Nie było więc nawet chwili czasu na ułożenie jakiegokolwiek planu czy kolejności działania. Kątem oka zauważył, że część towarzyszy zaczęła już podejmować pewne kroki reagując instynktownie. Widział, że Bran bierze się do czarowania, a Elora zajęła lepszą strategicznie pozycję.
Poruszył prawą ręką i impuls bólu podpowiedział mu, że jeszcze jakiś czas będzie miał ją słabszą. Poprawił więc mocniej uchwyt miecza w lewej dłoni i podszedł bliżej do Amosa mówiąc.
- Poprzednio nam poszło dobrze także póki moja ręka nie wróci do pełnej sprawności będę twoim wsparciem. Oczywiście, jeżeli nie masz nic przeciwko?

Tak jak Archie przypuszczał, wojownicy prędko rozprawili się z samotnym bugbearem. Ta potyczka była jedną z cięższych, z jakimi przyszło się zmierzyć drużynie po zejściu do cytadeli i gdyby nie czar Brana, mogła się skończyć niewyobrażalnie gorzej.

Gdy udało im się oddalić w nieco bezpieczniejsze miejsce gdzie Elora mogła w spokoju przyjrzeć się ranom Amosa i Drauga, bard usiadł pod ścianą i sięgnął do swego plecaka. Wyjął z niego niewielki drewniany futerał, który skrywał smukły drewniany flet, wykonany przez elfy z Silverymoon. Instrument cały zdobiony był motywem bluszczu, a dźwięki wydobywające się z niego były tak czyste, jak czysta jest niezmącona tafla jeziora. Niziołek zaczął wygrywać cichą melodię, która miała na celu rozluźnić nerwy zmęczonych kompanów, tak by mogli w pełni wykorzystać tę chwilę spokoju na regenerację. Przerwa jednak minęła szybko i czas im było ponownie ruszyć w drogę.

Kolejna komnata - kolejna bestia, jak się okazało. Archie wiedział jednak że nie jest to bezmyślny potwór, jak skolopendra z którą przyszło im się zmierzyć wcześniej i mógł obrać jakąś podłą strategię w walce z nimi. Z tego względu niziołek sam musiał także zagrać nieczysto. Nakłuł czubek palca czubkiem bełtu, uwalniając kroplę krwi, po czym skierował w stronę przeciwnika osłabiające zaklęcie.

- Może i wygląda to groźnie, ale to jeszcze młody osobnik. Damy mu radę - powiedział by pokrzepić towarzyszy.

Bane w Otyugh’a, po czym "ukradkiem" wycofuje się kilka kroków za wojowników z kuszą w pogotowiu. Bardic inspiration na Drauga jako bonus action.

Willie zasmucił się, że łup z tego przedziwnego miejsca pracy goblinów był tak marny, ale nie dawał za wygraną. Kiedy już wszyscy przeciwnicy leżeli z podciętymi gardłami na podłodze, czarodziej zajął się badaniem, jakież to zajęcia wykonywali. Gnom zerknął na mieszane przez gobliny zioła, zaglądając w każde boczne pomieszczenie i na każdy warsztat, który znalazł mając nadzieję na odkrycie, dlaczego zamiast zająć się typowo goblińskimi zajęciami w rodzaju napadania na podróżnych, siedzieli w ruinach zapomnianej cytadeli robiąc to, co robili. Na pewno musiało się za tym kryć coś więcej.

Krótki odpoczynek, który wypadł im chwilę po walce pozwolił nieco uspokoić zszargane walką nerwy i zregenerować nieco jego mistyczny potencjał. Kiedy ruszyli dalej, zebrał swoje rzeczy, poprawił okulary, zakurzył kolejną fajeczkę i ruszył za wojownikami, których zamierzał się mimo wszystko trzymać blisko. To, co potrafili wyczyniać mieczami upewniało go, że lepiej stać za nimi w razie ewentualnej walki.

Nadeszła jak często bywa, nagle. Najwyraźniej młody osobnik, rodzaj aberracji często opisywanej w bestiariuszach i grimuarach, który często wybierał sobie za leża zapomniane ruiny pełne gnijących resztek. Pewien szalony badacz , człowiek nota bene o dziwnie brzmiącym nazwisku Iphegor, w swoim szalonym dziele pod tytułem Codex Anathema, sugerował nawet, że te spasione, mackowate aberracje żyją w pewnej symbiozie z zamieszkującymi loch istotami. Dla Willie`go wydawało się nieco nieprawdopodobne, że zwykły kosz na śmieci mógłby po prostu zjeść całe to goblińskie plemię bez zbędnej zwłoki. Teorie w dziele najwyraźniej nieźle stukniętego badacza można było sprawdzić w praktyce. Nie pamiętał dokładnie, czym charakteryzowały się osobniki tego gatunku, o ile w ogóle to coś do jakiegoś należało, pamiętał jednak mgliście, że są inteligentne, i mogą być naprawdę ogromne. Niewielkie wymiary sugerowały więc młodego osobnika, co Willie założył od razu, kiedy macki skierowały się w ich stronę.

- Duży, ale młody. Inteligentna aberracja. Nie dajcie się...cóż...zjeść? - poradził nie będąc pewny czym grozi ugryzienie stwora, choć widząc rozmiar jego paszczy, Willie nie byłby pewien, czy nie wlazłby tam na jeden kęs. W każdym razie wolał tego nie sprawdzać, za to zamierzał przetestować, jak grubą ma skórę. Kusza gnoma podskoczyła do góry, kolba zgrabnie powędrowała do policzka, a sam czarodziej zwinnie operując dystansem szukał odpowiedniej okazji do czystego strzału.