Druidka przyglądała się z boku, jak Mihael obwiązuje linę wokół skrzyni. Sama była przeciwna jej ruszaniu i wolała podążyć za śladami morderców, ale najwyraźniej panowie musieli zaspokoić swoją ciekawość. Dobrze, że nie zaspokajali jej przy samej skrzyni, wyciągając ją ze śniegu, bo gdy wielki kawał drzewa pełen gwoździ przeleciał w tamtym miejscu, Astrid aż uniosła brew. Całkiem zmyślna pułapka ale pomysł z liną był jeszcze lepszy, bo nikt nie został ranny.

Patrząc w dziurę po skrzyni i widząc porzucone przedmioty, aasimarka zastanawiała się, czy bandyci po prostu je porzucili, bo ich spowalniały, czy postanowili zostawić tutaj i wrócić po nie, gdy być może cała sytuacja się uspokoi? A może ktoś im kazał to zrobić i zastawić pułapkę na ewentualną grupę pościgową? Nie było to w sumie teraz ważne, ale chciała poznać metody postępowania bandytów. Sama niczego z odkrytego łupu nie ruszała, bo i nic nie było jej potrzebne. Gdy towarzysze wybierali rzeczy dla siebie, przyjrzała się kolejnym śladom. Wiodły do potoku Wishbone i Strażnicy, która była domem wojowników i łowców. Wszystko wskazywało, że porywacze właśnie tam się skierowali.

Niedługo później byli już w drodze i Astrid z jednej strony podziwiała zaśnieżoną okolicę, a z drugiej martwiła się o rozregulowany cykl natury i zwierząt, którym na pewno nie będzie teraz łatwo. Musieli więc jak najszybciej dowiedzieć się, co spowodowało tę anomalię i spróbować zminimalizować szkody, tak dla samego lasu i jego mieszkańców, jak i dla Heldren oraz okolicy. Ciężko jej się maszerowało przez zalegający śnieg, ale nie narzekała, co jakiś czas poprawiając szal na nosie, chroniący jej usta przed zimnem i przecierając gogle, na których lądował śnieg.

Z rozmyślań wyrwał ją nagle wyłaniający się spod śniegu duży, biały kształt, przypominający lodowego węża. Nigdy wcześniej czegoś takiego nie widziała i nim zdążyła zareagować, zaatakował Draugdina raniąc go pazurami i gryząc w nogę, a potem owinął swoim cielskiem, jakby chciał go zmiażdżyć. Astrid nie zamierzała czekać, aż dopiero co poznanemu towarzyszowi stanie się jeszcze większa krzywda, ale zamiast atakować węża, zamierzała wykorzystać moc płynącą z jej domeny, by wydać mu polecenie i tym samym ułatwić kompanom walkę z nim.

W końcu mogła spróbować tego, o czym mówiła jej kiedyś Matka Teodora.
- Wypuść mojego towarzysza, zostań w miejscu i nie walcz! - Krzyknęła w stronę bestii, utrzymując z nią kontakt wzrokowy i koncentrując arktyczny zew energii, by przedrzeć się do jej umysłu. Miała nadzieję, że to podziała, gdyż nigdy wcześniej tego nie robiła.

A to ci dopiero niespodzianka! Sprytne! Schować skarby pod skrzynią. Ten śnieg wcale nie jest taki głupi, tylko dlaczego Akial nie wykrył tej pułapki? Czy to właśnie przez ten śnieg? Patrząc na przelatującą kłodę kotoczłek zastanawiał się, kto z tu obecnych dałby radę uciec przed tą, niosącą śmierć, belką?

Skarby nie były zbyt ciekawe. Na pewno można było je zamienić na nieco brzdęku w sakiewce, ale nie było sensu brać ich ze sobą. W drodze powrotnej zajrzą tu i wezmę to, co będzie im potrzebne.

Ruszyli dalej, śnieg wzmagał się zasłaniając widok i zlewając wszystko wokół nich. Drzewa, trawy i inna roślinność okryta białym puchem niczym pierzyną sprawiały nie lada wyzwanie dla kogoś nieobeznanego z takim klimatem. Odległości zaczęły się zamazywać, górki zlewały z dołkami, a noszenie gogli, które co chwila trzeba było wycierać nie polepszały ogólnej oceny sytuacji.
- Co za miejsce? Nie do życia. - mruknął do siebie.

W pewnym momencie ich wędrówki, Akial nie miał pewności gdzie konkretnie, bowiem wszystko w okolicy wyglądało mniej więcej tak samo, a on zaprzątnięty był swoimi myślami i gorących plażach Korotos, ze śniegu za nimi wyprysnął potwór. Ni to wąż, ni to smok, długie i całkowicie białe łuskowane ciało monstrum zwinęło się niczym sprężyna i zaatakowało zdradziecko jak pustynna kobra zamykającego pochód Draugdina.
Akial miał pewne obawy czy w tym starciu siła mięśni półorka okaże się wystarczająca dlatego ruszył na ratunek. Odskoczył w przeciwną stronę niż mnich okrążając przeciwnika, zdjął gogle przeszkadzające w ataku i szukał dogodnej okazji do ataku.

Mihael atakuje Tatzlwyrma kopniakiem i trafia. 7 obrażeń.
Akial flankuje i atakuje (sneak attack) Tatzlwyrma pazurami. Trafia za 11 obrażeń.
Astrid używa call cold (5/6), by przejąć kontrolę nad Tatzlwyrmem (DC 13 - niezdany). Tatzlwyrm wypuszcza Draugdina.
Traivyr strzela ognistym pociskiem i trafia. 4 obrażenia.
Tatzlwyrm martwy.
Astrid rzuca cure light wounds na Drauga. Kapłan odzyskuje 8HP.

Widząc, co się dzieje z Draugiem, od razu ruszyliście, aby mu pomóc. Mihael jako pierwszy znalazł się przy lodowym wężu i kopnął go mocno tam, gdzie jego cielsko zaciskało się mocniej na korpusie półorka. Akial wykorzystał ten moment i zakradł się z boku, nacierając swymi pazurami i rozrywając skórę Tatzlwyrma przy samym łbie. Bestia warknęła gniewnie, a chwilę później wypuściła ze swych objęć krwawiącego Draugdina, gdy zaklęcie rzucone przez stojącą nieopodal Astrid zadziałało. Traivyr wypowiedział słowa prostego czaru i cisnął ognistym pociskiem. Nie miał problemu z trafieniem nieruchomego celu i gdy tylko ogień dosięgnął Tatzlwyrma, ten zwalił się ciężko obok podnoszącego się na nogi Draugdina.

Po raz kolejny walka poszła wam szybko i bez większych problemów, dzięki czemu można się było zająć poranionym Draugdinem. Astrid przyłożyła dłonie do krwawiących miejsc, które po chwili rozbłysły żółtawą poświatą i zasklepiły się, pozostawiając jedynie niewielkie zranienia. Kapłan od razu podniósł się na równe nogi, nie przejmując się już zupełnie zadrapaniami, których nie udało się zabliźnić magią. Zebraliście się więc do dalszej drogi, ruszając coraz gorzej widocznymi w sypiącym śniegu śladami bandytów.

Po mniej więcej kwadransie marszu pośród ośnieżonych drzew dostrzegliście coś dziwnego. Z najniższych gałęzi sosen przy drodze zwisały małe, kołyszące się na wietrze pierzaste zawiniątka. Do wszystkich przybite były drobne szpilki utrzymujące owinięte naokoło nich paski skóry, prawdopodobnie w celu uchronienia ich od zniszczenia. Gdy podeszliście bliżej, dotarło do was, że zawiniątka były w istocie małymi, martwymi ptakami, głównie wronami, przywiązanymi do gałęzi małymi kawałkami skór.

To, co zaś z dalszej odległości wydawało się być małymi szpilkami, tak naprawdę było maleńkimi sopelkami lodu o długości nie większej, niż cal. Akial z Draugdinem od razu przypomnieli sobie dziwne, małe ranki na ciałach ochroniarzy szlachcianki, jednak te lodowe igiełki były znacznie mniejsze. Miejsce, w którym sopel przebijał ptaka emanowało mrozem malującym na zewnątrz delikatne, fraktalne wzory. Przyglądając się zamrożonym wronom, nie można było jednoznacznie stwierdzić, czy uczyniła to pogoda, czy dopiero lodowe sopelki. Jedno było pewne - nigdy nie widzieliście ptaków zabijanych w taki sposób, ale podejrzewaliście, że muszą być jakąś formą ostrzeżenia.

Rozejrzeliście się po szumiących od wiatru drzewach, jednak przez gęste opady śniegu nie dostrzegliście niczego podejrzanego. Nagle jednak Mihael poczuł dziwny ból w ramieniu, jakby ktoś całkiem głęboko wbił mu dwie igły do szycia. Poczuł rozchodzący się po ciele chłód, jakby wszedł do balii z lodowatą wodą. Tak samo poczuła się Astrid trafiona w lewą nogę. Rzut okiem pozwalał się zorientować, że wykorzystana broń stanowiła lodowe sopelki wykorzystane przy martwych ptakach. Wtedy też dostrzegliście wśród gałęzi trzy niewielkie, świecące ledwo widocznym światłem postaci.

Były to małe, humanoidalne stworki nie dłuższe niż przedramię Draugdina, o niebieskiej skórze, długich uszach i niemal przezroczystych skrzydłach. Szybko doszliście do wniosku, że to muszą być wrażliwe na zimne żelazo i ogień fey, o których mówił Yuln. Próbowały schować się między drzewami po ostrzale, lecz widząc, że zostały zauważone, szykowały się do kolejnych strzałów.

Surprise round:
Fey atakuje Akiala. Nie trafia.
Fey atakuje Mihaela. Trafia. Minusowe obrażenia nie zadające ran.
Fey atakuje Astrid. Trafia. Minusowe obrażenia nie zadające ran.

Kolejna walka za nimi. Ostre jak brzytwa pazury Akiala niema rozerwały tętnice szyjną przeciwnika. Kotoczłek odskoczył instynktownie unikając rozbryzgu krwi, a chwilę potem martwe ciało padło na ziemię. Gorąca krew opuszczała zimne ciało tworząc szkarłatną plamę na szybko topniejącym śniegu.
- Dobra robota, nie wiedziałem, że tak proste komunikaty coś takiego zrozumie. - odezwał się do Astrid. Szczerze, nie spodziewał się, żeby bestia zrozumiała co mówi dziewczyna, ale widocznie przemawiała przez nią magia natury, która wpłynęła na śnieżnego potwora.

Akial rozejrzał się w poszukiwaniu kolejnych przeciwników, jednak zaspy wyglądały zwykle. Pomógł wstać Draugdinowi, gdy druidka skończyła "zszywać" magią jego rany. Ogarnęli się i ruszyli dalej. Droga robiła się jeszcze bardziej paskudna i kotoczłek przechodził już trzeci raz pomiędzy fascynacją, a nienawiścią do natury.

Kwadrans później otoczenie nie zmieniło się za bardzo, ale zobaczył coś nietypowego na drzewach. Chwila obserwacji pozwoliła ustalić, że były to martwe ptaki.
- Co za zwyrodnialec zrobiłby coś takiego? - spytał i niestety nie musiał czekać długo na odpowiedź. Wibrysy zareagowały, instynktownie odchylił się nieco unikając lodowej strzałki. Chwilę później Mihael i Astrid poczuli lodowate ukłucia.
- Kryć się! - zawołał. Niby małe istotki, ale coś zabiło i zamieniło w lód ochroniarzy.
Widząc, że Astrid przejęła kontrolę nad jedną z istot i ściągnęła drugą na ziemię, ruszył do przodu sadząc duże susy w miękkim puchu w którym się zapadał po kolana.
Doskoczył do małych gówniaków szykując się do zadania ciosu.

Traivyr poczęstował smoka ognistym pociskiem i to stanowiło, można by rzec, kroplę, która przepełniła puchar. Bestia padła - w przeciwieństwie do Draugdina. Na szczęście. Na szczęście też dla tego ostatniego Astrid potrafiła zaradzić coś na jego rany.

- Świetna robota - powiedział zaklinacz, podsumowując działania swych towarzyszy.


Wkrótce okazało się, że nie tylko śnieg i mróz są nietypowymi zjawiskami występującymi w lesie.
Okazało się, że jakiś sadysta znęcał się nad ptakami, mordując je w nielitościwy i bezmyślny sposób. Całkiem jakby chciał powiedzieć "ja tu rządzę i biada tym, co się nie podporządkowują".

Na tych, co natychmiast nie zawrócili, czekała kolejna, jeszcze mniej przyjemna niespodzianka.
Lodowe igiełki nie zadawały dużym istotom zbyt bolesnych ran, ale strzelanie nimi do kogoś z pewnością nie stanowiło odpowiednika obrzucania kwiatami. No i co by było, gdyby trafiły w oko?

Magia Astrid ponownie nie zawiodła i spacyfikowała dwie fey. Trzecia nie ustępowała i szykowała się do kolejnego strzału. Traivyr postanowił ją uprzedzić i posłał w jej stronę magiczny pocisk. Nie było to jakieś silne zaklęcie, ale zaklinacz miał pewność, że pocisk dotrze do celu. I, być może, sprawi, że fey nie trafi.