Mihael unarmed strike w Zombie1. Trafienie. 5 obrażeń.
Traivyr strzela z kuszy w Zombie1. Trafienie. 7 obrażeń.
Astrid rzuca włócznią i trafia Zombie1 za 5 obrażeń.
Zombie1 martwa.
Akial atakuje Zombie2 pazurami i trafia. 4 obrażenia.
Draugdin atak mieczem w Zombie2. Trafia za 16 obrażeń!
Zombie2 martwa.

Nie zamierzaliście pozwolić się choćby zranić obu nieumarłym kobietom, dlatego szybko i zdecydowanie zabraliście się do roboty. Stojący najbliżej jednej z truposzek Mihael natarł na nią z gracją, wyprowadzając dwa szybkie, celne ciosy pięściami, które trafiły nieumarłą w twarz i korpus. Tamta zatoczyła się i po chwili oberwała z kuszy od Traivyra, gdy bełt ugrzązł w jednej z odkrytych piersi. Astrid cisnęła swoją włócznią i trafiła truposzkę w szyję. Tamta zabulgotała i osunęła się na śnieg, więcej nie podnosząc.

Obok toczyła się kolejna walka. Akial ciął swymi pazurami po twarzy nieumarłej otwierając na jej paskudnym obliczu szerokie rany, ale to nacierający Draugdin posłał ją prosto w objęcia śmierci, uderzając na odlew swoim wielkim mieczem i odcinając łeb wskrzeszonej nieboszczki przy samych obojczykach. Zdekapitowane ciało odbiło się jeszcze od ściany powozu i padło bez życia. Walka przebiegła szybko i co najważniejsze - bez żadnych strat z waszej strony.

Upewniwszy się, że obie nieumarłe są naprawdę martwe, sprawdziliście wnętrze powozu. Ściany i siedzisko obite były przyjemnym w dotyku, szkarłatnym materiałem, teraz zniszczonym w wielu miejscach przez paznokcie ożywionych nieboszczek, które chciały wydostać się na zewnątrz. Nie było wiele do przeszukiwania, ale Astrid i Traivyrowi udało się dostrzec niewielką skrytkę pod siedzeniem, z której zaklinacz wydobył skrzyneczkę na biżuterię. W środku znajdował się sygnet rodowy, zestaw wysadzanych perłami bransoletek, posegregowane złote i srebrne kolczyki oraz naszyjnik z szafirem. Nie było wątpliwości, do kogo należało znalezisko.

Przewrócony powóz, na który wdrapał się Mihael i otworzył drzwiczki odkrył przed nim dwa kolejne ciała młodych kobiet z podciętymi gardłami. Obie musiały zostać przed śmiercią zgwałcone, świadczyły o tym uniesione na wysokość ich bioder sukienki odsłaniające kobiecość. Oprócz zwłok mnich nie odkrył niczego więcej, więc nie tracąc czasu, udaliście się w dalszą drogę śladami bandytów. Ledwo przeszliście kilkanaście metrów, temperatura mocno spadła a wokół was zaczął wirować zacinający śnieg, ograniczający widoczność. Nie dość, że ciężko było przedzierać się przez zalegający wszędzie biały puch, to co jakiś czas musieliście sprawdzać, czy w dobrą stronę się kierujecie.

Po niemal godzinie marszu między drzewami wyszliście na wąski prześwit, pośrodku którego - zakopana w śniegu - leżała duża, drewniana skrzynia z metalowymi okuciami i złotymi zdobieniami. Taka, jaką zwykle wrzuca się na tyły powozów. Wyglądało na to, że albo została upuszczona przez uchodzących w las banitów, albo po prostu przez nich porzucona. Podchodząc nieco bliżej dostrzegliście przez sypiący śnieg sporą kłódkę broniącą dostępu do wnętrza skrzyni.

Opowieści mówiły prawdę - zombie można było pokonać najzwyklejszą na świecie bronią. Na szczęście - zdaniem Traivyra - bowiem nie sądził, by samą magią zdołał powalić dwa ożywione truposze, nawet jeśli za życia należały do tak zwanej słabej płci... którego to określenia Traivyr nigdy w życiu nie użyłby w stosunku do Astrid.

Starannie ukrywając obrzydzenie wyrwał z ciała nieboszczki bełt i włócznię Astrid i, oczyściwszy starannie ostrze, oddał włócznię właścicielce. Bełt, również po oczyszczeniu, schował. Na drzewach nie rosły, a skoro bandytów było 'jak mrówek', to każdy bełt był na wagę złota.
Nie mówiąc już o tym, ze rzucanie złotem w bandytów raczej by się mijało z celem...

Jeśli zaś chodzi o złoto...
Okazało się, że w tej materii opowieści również nie kłamały, jako że w skrytce, w powozie, znajdowała szkatułka z biżuterią.
- Byłoby ci w tym do twarzy - powiedział do Astrid, wyciągając ze szkatułki naszyjnik i wyobrażając sobie swoją przyjaciółkę w takim właśnie naszyjniku. I zamrugał oczami, odpędzając kolejną wizję, którą z nią z pewnością by się nie podzielił.

Oczywiście znalezisko było bardzo cenne. I, oczywiście, nie mogli go zatrzymać. No chyba że się okaże, iż Argentea nie żyje. Wtedy niekoniecznie musieliby szukać jej spadkobierców.
W każdym razie poinformował wszystkich o odkryciu, a potem schował szkatułkę do plecaka.

Kolejne dwa odnalezione trupy były definitywnie martwe, a że sugestia Traivyra, by wszystkie trupy umieścić w powozach, została odrzucona, można było ruszyć dalej.

Pogoda z minuty na minutę się pogarszała, całkiem jakby z każdym krokiem wkraczali coraz głębiej w królestwo zimy. Zrobiło się naprawdę zimno, niezbyt przyjemny wiatr sypał śniegiem po oczach (nawet śnieżne gogle niewiele pomagały), a Draugdina było za mało, by się za niego mogli wszyscy schować. Nawet Śnieżka po pewnym czasie miała dosyć takiej pogody i co chwilę zamiast pełnić rolę powietrznego zwiadowcy przysiadała na saniach.

Ale mimo sypiącego śniegu nie sposób było przegapić leżącej na ziemi skrzyni - bez wątpienia zrabowanej szlachciance.
Zgubiona, porzucona, czy kryjąca w sobie jakąś paskudną niespodziankę?

- Kto z was się zna na pułapkach? - Traivyr spojrzał na kompanów, a potem rzucił na skrzynkę zaklęcie, które miało odpowiedzieć na pytanie, czy kryje się tu jakaś magia.

Poszło im szybko i sprawnie, za co Astrid podziękowała w myślach bogom. Chociaż paskudne z wyglądu, żywe trupy nie były aż tak bardzo wytrzymałe i cieszyła się, że nie musieli się z nimi użerać dłużej, niż było trzeba. No i rzut wyszedł jej całkiem nieźle.
- Dobra robota - powiedziała do wszystkich, gdy było już po walce. Z uśmiechem na ustach odebrała włócznię, którą wydobył dla niej Traivyr. - Dziękuję, sama pewnie czułabym obrzydzenie próbując ją wydobyć z tej nieszczęsnej truposzki.

Rozejrzeli się po powozie należącym do szlachcianki i całkiem szybko odkryli szkatułkę z klejnotami, które... nie zrobiły na Astrid większego wrażenia. Oczywiście uważała, że były ładne, ale sama jakoś nie wyobrażała się sobie w biżuterii.
- Może i masz rację, ja jakoś nie jestem przekonana - odparła Traivyrowi, gdy ten pokazał jej naszyjnik. - Jakoś nigdy nie byłam zwolenniczką błyskotek. Trzeba będzie oddać to Argentei. Jeśli żyje, rzecz jasna.

Drugiego z powozów nie sprawdzała, wystarczyło jej spojrzenie na ponurą twarz Mihaela, który pewnie odkrył tam kolejne trupy, więc ona sama nie musiała się przekonywać o znalezisku. Zdecydowanie za dużo miała widoków zwłok jak na jeden dzień. Tych ruszających się i tych nieruchomych. Z ulgą przyjęła wiadomość, że ruszają dalej.

A im dalej w las... tym pogoda stawała się gorsza. Astrid przedzierała się dzielnie z rakietami śnieżnymi na stopach przez zaspy, co chwilę poprawiając czapę i gogle śnieżne, które i tak niczego nie ułatwiały. Kiedyś cieszyłaby się z takiej pogody, wariując w śniegu z Traivyrem, lepiąc bałwany czy obrzucając się śnieżkami, ale teraz musieli skupić się na odnalezieniu szlachcianki i zbadaniu powodu tej dziwnej pogody. Druidka coraz mocniej przekonana była o ingerencji Białych Wiedźm, o których mówił Yuln. Pewnie znalazły jakiś sposób, by przenieść pogodę z Irrisen do słonecznego Taldoru.

Rozmyślania aasimarki przerwał głos Traivyra, który wskazywał na sporą, porzuconą pomiędzy drzewami skrzynię zakopaną w śniegu. Astrid miała złe przeczucia - skoro bandziory rabowali to, co było cenne, na pewno nie porzuciliby skrzyni a nawet jeśli, przecież mieli czas, by po nią wrócić.
- Ja się nie znam na pułapkach ale intuicja mi mówi, że ta skrzynia właśnie taką pułapką jest - odpowiedziała, wycierając rękawiczką śnieg z gogli. - Powinniśmy ją zostawić tam, gdzie sobie leży i ruszyć dalej. Zwłaszcza, że jesteśmy na dobrym tropie.

Walka poszła szybko, jednak Akial nie mógł być zadowolony. Jego ataki były szybkie, zbyt szybkie dla powolnych, ożywionych magią ciał, jednak rany okazały się zbyt płytkie. Tak przynajmniej ocenił sytuację, gdy serce uspokoiło się, adrenalina przestała zagłuszać wszystko, a podniecenie walką powoli opuszczało ciało. Wyczyścił pazury w czasie, gdy Traivyr rzucił się na przeszukiwanie wozu.
- Obrzydliwe – wykrzywił się wystawiając język, gdy wyciągnął kawałek ciała spod pazura.
Otrzepał się i rozejrzał po okolicy. Mihael potwierdził, że nic ciekawego dalej nie było, a on zdołał rzucić okiem na niesamowitą statuę lodową.
- Niesamowite, jakie realistyczne. – rzucił do siebie ironicznie, choć na tyle cicho, by nie być usłyszanym przez resztę i wziętym za idiotę.
Okazało się jednak, że jedynym znaleziskiem wartym uwagi była szkatułka wyłuskana z wozu przez Traivyra. Akial skrzywił się przysłuchując tanim tekstom zaklinacza, a stojąc z tyłu pozwolił sobie nawet na udawany odruch wymiotny.
- Kłaczek – uśmiechnął się puszczając oczko do stojącego obok półorka.
- A dasz radę wysłać wiadomość z powrotem do wioski? Wypadałoby poinformować ludzi, żeby przyszli tu i pochowali te biedne dziewczyny i ich ochroniarzy. Nie chcemy przecież, by te zbezczeszczone ciała nawiedzały wasze rodziny? – zapytał nieco retorycznie. Nie spodziewał się bowiem, by ktoś przygotował taki czar. Chociaż może Astrid? W końcu jako druid, może mogłaby wysłać posłańca do wsi? Zaklinacz zaprzeczył.
Akial zaproponował, by przed wyruszeniem zebrać ciała i poświęcić lub pobłogosławić. Może to pozwoli duszom opuścić ten świat nie czyniąc w nim już więcej szkód. Tak to przynajmniej działało na Korotos.

Gdy opuścili wozy pogoda zrobiła się jeszcze gorsza. Akial założył gogle ciesząc się w duchu, że Mihael podpowiedział mu ten niesamowity przedmiot, bowiem mógł nie martwić się o lecący do oczu śnieg. W ogóle ten śnieg to wcale nie był taki świetny. Było zimno na które jego futro nie było przygotowane, chociaż i tak był w lepszej sytuacji niż reszta. Grube zimowe ciuchy pomagały w utrzymaniu ciepła, jednak ten puch… Rakiety może i nie były takim złym pomysłem, ale Akial był pewien, że jak się oswoi z tym dziwnym zjawiskiem, będzie w stanie poradzić sobie z problemami jakie stwarza. Tak, odrobina przyzwyczajenia i ćwiczeń na pewno wystarczy.
Rozmyślania przerwało niesamowite znalezisko. Skrzynia! I to na pewno porzucona przez uciekinierów. Akial przyjrzał się czujnie okolicy, czy nie znajdzie tu żadnej pułapki? Z drugiej strony minęły dni od ataku, kto czekałby tyle na pościg, który mógłby nigdy nie nastąpić? Nie, raczej nie było tu zasadzki. Pułapka być może, ale nie zasadzka.
Drużyna zdawała się nie mieć odpowiednich umiejętności ani tym bardziej motywacji do zbadania skrzyni. Co innego kotoczłek. On czuł to całym sobą. Lubił tę adrenalinę towarzyszącą niebezpieczeństwu. Tak było, gdy szukał nieumarłych w dżunglach Korotos, tak jest przy szukaniu i rozbrajaniu pułapek.
- No dalej Astrid, gdzie twoja żyłka poszukiwacza przygód? – zaczepił dziewczynę, gdy ta zaproponowała pozostawienie skrzynki. - Oni mają co najmniej jeden dzień przewagi, kilkanaście minut nas nie zbawi.
Przyjrzał się skrzyni odsuwając nieco śnieg. Kłódka była zamknięta, a wieko nie zdradzało żadnych ukrytych mechanizmów. Wyciągnął z sań zestaw wytrychów i bez problemu poradził sobie z prostym w gruncie rzeczy zamkiem. Skrzynia stała przed nimi otworem… i nie był to ten otwór, który Akial lubił najbardziej. Ziało tu pustką porównywalną z chłodem panującym wokół nich. Sprawdził jeszcze czy nie był drugiego dna lub ukrytej skrytki w wieku.
Zamknął skrzynię, założył kłódkę i zamknął ją z powrotem, tak jak było.
- Ruszajmy dalej. Nic tu nie ma. –

Skrzynia sprawdzona przez Akiala okazała się pusta, ale coś jednak nie dawało wam w niej spokoju, dlatego padł pomysł, by przywiązać do niej linę i wyciągnąć ją z grudy śniegu. Mihael solidnie przywiązał linę o skrzynię, po czym wraz z Draugiem zaparli się, ciągnąc ją w swoją stronę. Przez chwilę nic się nie działo, jednak w końcu skrzynia poruszyła się i jednym silnym, energicznym ruchem została wyciągnięta z zaspy w świeży śnieg. I wtedy od strony drzew usłyszeliście jakiś rumor. Odwróciliście wzrok w tamtą stronę, dostrzegając, jak z jednego z drzew spada umieszczony na linach bal drzewa najeżony gwoździami. Przeleciał dokładnie w miejscu, gdzie wcześniej znajdowała się skrzynia i pewnym było, że gdyby któreś z was próbowało przesunąć ją ręcznie, zostałoby zmiecionych przez zdradliwą pułapkę w stronę drzew po przeciwnej stronie. I pewnie zostałaby po was jedynie mokra plama.

Gdy wielki pniak na linach zatrzymał się w końcu, podeszliście czujnie do miejsca, gdzie znajdowała się skrzynia. Widok zaskoczył was, gdyż w zaspie śniegu leżał... łup, który bandyci musieli zabrać z miejsca masakry. Dostrzegliście kilka par skórzanych kurt, do tego kilka sztuk długich mieczy, dwie tarcze i trzy lekkie kusze z dwoma kołczanami bełtów. Wszystko zakopane w głębokiej dziurze otoczonej śniegiem. Nie zwlekając, udaliście się w dalszą drogę. Ślady bandytów wciąż były dobrze widoczne, więc kierowaliście się w głąb lasu, rozglądając. Po kolejnej godzinie uciążliwego marszu w narastającym mrozie, śnieg stał się jeszcze głębszy w tej części lasu, gdzie smagany wiatrem wąwóz rzeźbił ścieżkę przez porośnięty drzewami grzbiet niewielkiego wzniesienia. Miękka kaskada śniegu spadała z nisko wiszących chmur, tworząc wokół was ścianę białego puchu, przez który ciężko było cokolwiek dostrzec.

I nagle, tuż obok Draugdina spod warstwy śniegu wystrzelił duży, przypominający węża stwór, równie biały jak otaczający go krajobraz. Łeb bestii przypominał smoczy, a w rozdziwionym pysku można było dostrzec dwa rzędy ostrych kłów. Jego krótkie łapy kończyły się zakrzywionymi pazurami a z nozdrzy unosiła się zielonkawa mgła. Od razu zaatakował półorka swymi pazurami, trafiając go jedną z łap paskudnie w ramię a potem ugryzł go w lewą nogę i owinął swym wężowym ciałem powalając w śnieg. Traivyr jako jedyny rozpoznał w tym stworze dziwną, zimową wersję Tatzlwyrma, nie latającego kuzyna smoków, który zwykle atakował swój cel z zasadzki. Po opleceniu cielskiem Draugdina, najpewniej będzie próbował zakopać się z nim pod ziemią i w swojej kryjówce pożywić się na półorku, który wciąż próbował wyrwać się z objęć potwora. Niestety, uścisk bestii był żelazny.

Test Percepcji DC 26 na dostrzeżenie Tatzlwyrma:
Astrid - 14, nieudany,
Traivyr - 13, nieudany,
Mihael - 24, nieudany,
Akial - 21, nieudany,
Draugdin - 10, nieudany,

Tatzlwyrm atak w Draugdina: 2x pazury - jeden raz trafiony. 4 obrażenia. Ugryzienie, trafiony za 7 obrażeń. W sumie 11 obrażeń.