Harpia skrzeknęła ptasio, co musiało być odpowiednikiem prychnięcia.
- Kłamiesz, nie widziałeś nawet Kosseruka, zmiażdżyłby was - żeby podkreślić swoje słowa, zacisnęła szpon na gardle trzymanego mężczyzny. Po szyi pociekła cieniutka strużka krwi.

Nie zdążyła zrobić nic więcej, gdy otoczyły je przywołane iluzje duchów. Stwory z niepokojem rozglądały się na boki, najwyraźniej niezdolne odróżnić ich od prawdziwych zjaw.
Sztuczka okazała się skuteczna, a podparta nią groźba Rufusa przyniosła zdecydowany efekt. Harpia-przywódczyni spojrzała raz jeszcze po swoich towarzyszkach, po drużynie i otaczających je „duchach”.

- Szkoda naszych sił na takie mierne zdobycze! - rzuciła buńczucznie, chociaż w jej głosie słychać było dobrze skrywany strach - Zabiliście łamaczy umów, więc znajcie naszą łaskę! Możecie przejść przez nasze ziemie - rzuciła zakładnika na ziemię, a pozostałe zrobiły to samo ze swoimi. Spojrzała na Mahrzana - A ciebie, przystojniaczku, jeszcze dorwiemy, tylko buźkę sobie wykuruj! - powiedziała uwodzicielskim, zupełnie nie pasującym do jej wyglądu tonem. Następnie krzyknęła coś niezrozumiałego i cała grupa wzbiła się w powietrze, odlatując w mrok. Jace i Hannskjald mieli pewność, że leciały znacznie szybciej niż to normalne dla harpii…


XXVII dzień miesiąca Neth (XI), Puste Wzgórza, 119 dni po ucieczce z Phaendar, 46 dni po odbiciu fortu Trevalay

Reszta nocy minęła już spokojnie - namioty hobgoblinów pozwoliły zarówno bohaterom, jak i uratowanym przez nich ludziom wypocząć w relatywnym komforcie, nawet przy panującym na zewnątrz zimnie. Ranek był rześki i jasny, ze słońcem skrzącym się w śnieżnym puchu. Ognisko nie zdołało w pełni zagasnąć przez noc, więc bez trudu udało się rozpalić je ponownie pod sporym kotłem, w który Laura, korzystając z hobgoblińskich zapasów, przygotował pożywne, sycące i zaskakująco smaczne śniadanie.

Po obfitym posiłku większość miała ochotę zdrzemnąć się jeszcze chwilę, ale czas naglił - do Longshadow był jeszcze kawałek drogi, a i prowadzonych przez wiedźmę i Voldana uratowanych czekało jeszcze kilka dni marszu zanim dotrą w bezpieczne mury Trevalay.
- Uważaj na siebie, matole - przygotowana do drogi Laura podeszła do brata i przytuliła go mocno, co przy jej wzroście wyglądało jak dziecko tulące się do rodzica - Jak dasz się zabić, to każę Hannskjaldowi wskrzesić cię jako goblina - Mikel czuł, że pod warstwą zwyczajowej złośliwości siostra naprawdę się o niego martwi.

Nibbitz, gnomka przetrzymywana jako „asystentka” sierżanta Kłów, podeszła do pozostałych bohaterów. Wydawała się bardzo niepewna i potrzebowała chwilę, by zebrać słowa.
- Jeśli nie będę dla was obciążeniem, mogę pojechać z wami do Longshadow. Mam tam rodzinę, no i wiem z pierwszej ręki, co się tu działo przez ostatnie tygodnie - powiedziała w końcu.

Rufus patrzył z satysfakcją za odlatującymi harpiami.

- Dobra robota z tymi zjawami Jace, pokazaliśmy wiedźmom, że z nami smokobójcami lepiej nie zadzierać. Podkuliły ogony i odleciały zejść nam z drogi. - zaśmiał się basowo.

- Chociaż jednak lepiej miejmy się na baczności. Takie kreatury mogą nas zaatakować kiedy będziemy osłabieni, niczym jakieś padlnożerne ptaszyska - dodał po chwili, przypominając sobie, że obiecał być bardziej ostrożny.

- Spotkałeś wcześniej te istoty Marzhanie? Wiesz jaką siłą dysponują? - zwrócił się do hobgoblina.


************************************************** ************

Pół-ork nie był zachwycony, że Laura odchodziła. Wcześniej Emi zdecydowała się odłączyć po tym jak zaczynał coraz bardziej ją lubić, miał wrażenie, że traci kolejnych sprawdzonych towarzyszy.

- Nie przejmuj się Laura, wiesz że będę miał twojego niesfornego braciszka na oku i nie pozwolę, by jakieś hoboskie szumowiny go dorwały albo żeby jakieś harpie wiedźmy dybały na jego cnotę. Ale będzie mi w tym zimnie brakować twojego pysznego jedzonka. Przygotuj nam coś specjalnego po tym jak wrócimy zwycięsko z obrony Longhsadow. - rzucił jej na pożegnanie.

Hans też ich opuszczał, ale on przynajmniej miał niedługo wrócić. Jego zwierzęcy zwiadowcy byli niezwykle użyteczni w zwiadzie i unikaniu pułapek. On sam chciał jak najszybciej dotrzeć do Longhshadow by pomóc w obronie. Ocalenie tego miasta przez Kłami mogło być punktem zwrotnym w walce z ich siłami i musieli za wszelką cenę tego dokonać. Wyruszyli więc z Mikelem, Jacem i tę nową - Milenną, która niewiele się odzywała ale wydawała się kompetentna, uznał, że jej umiejętności strzeleckie mogły się przydać Mścicielom z Phaendar. No i był jeszcze ten hobgoblin - Rufus wolał żeby na razie został z nimi, nie wiadomo co jeszcze wiedział co mogło by się im przydać i miał go zamiar dalej wypytywać podczas drogi.

Gdy tylko harpie zniknęły im z oczu, Jace opuścił ręce i iluzja nieumarłego oddziału rozpłynęła się tak szybko jak się pojawiła.
- Dzięki Rufusie, to nie twoje słowa przebiły się do tych ptasich móżdżków. - powiedział na powrót szczelnie otulając się swoim błękitnym płaszczem.
- Chodźmy odpocząć, a ja na wszelki wypadek ustawię zaklęcie ochronne wokół naszych namiotów. - powiedział i zaraz wziął się do roboty.

Trafienie na kolejnych nieproszonych gości jednej nocy było mało realne, ale lepiej nie być zaskoczonym po raz kolejny. Na szczęście rano okazało się, że zaklęcie pozostało nienaruszone. Jace rozproszył je gestem i ponownie zaczął dzień od porannej serii ćwiczeń, zanim zasiadł przy ognisku wybierając zestaw zaklęć. Jego głowa od poprzedniego dnia zaprzątnięta była jednak wertowaniem zaklęć przydatnych podczas oblężenia. Iluzje, szczególnie te proste niewiele są w stanie zdziałać i nie na długo przeciw całym oddziałom, podobnie jak mieszanie w głowach pojedynczym żołnierzom. Musiał wymyślić lepsze użycie swoich zaklęć i przede wszystkim znaleźć źródło nowych gdy znajdą się w mieście. Póki co jednak rozmówił się z Hannskjaldem ustalając plan. Z racji swoich możliwości druid będzie w stanie w ciągu dnia obrócić kilka razy docierając zarówno do fortu, jak i do miasta na długo przed nimi. Dostarczy więc wiadomości i zmobilizuje wszystkich przed ich przybyciem.
Drużyna natomiast, wzmocniona druidyczną magią i lekkimi, magicznymi wierzchowcami powinna dotrzeć do Longshadow przed zmrokiem. Pożegnawszy się z Laurą, Jace wziął się za czarowanie. Jeden po drugim w magicznej mgle pojawiały się magiczne wierzchowce gotowe do drogi. Rumak Belerena był tradycyjnie siwy z blado-błękitym ogonem i grzywą.
- Widzimy się w wieczorem! - pożegnał Hannskjalda i ruszył przodem kierując się najszybszą drogą ku mieście.

Wizyta druida w forcie Travelay była jak śnieżyca lub wizyta krasnoludzkiej teściowej- niespodziewana, krótka i siejąca zamęt we wszystkich planach.

Ledwie w godzinę po tym jak Hans wylądował w forcie, kończyła się już narada. Cobb zdecydował że wyśle paru młodzików do zgarnięcia uratowanych i pomocy Laurze, a on razem z ochotnikami z fortu dołączy do obrony Longshadow. Jako że trasa była długa, a po drodze zapewne będzie trzeba przekradać się między wrogami, nawet wyruszając następnego dnia przewidywali że dotrą na ostatni moment.

W forcie na krasnoluda oczekiwała też wiadomość od druidzkiego kręgu z Crystalhurst - niestety, mniej pomyślna niż mógł oczekiwać.
Druidzi także mieli swoje problemy - Tamran zostało zdewastowane i byli przytłoczeni zapewnieniem opieki uchodźcom i bronieniem południowych granic Fangwood przed Kłami. Niemniej, obiecali przysłać kilku uzdrowicieli do Longshadow, a dzięki tajemnym leśnym ścieżkom była szansa że dotrą na czas.

Krasnolud chwilę wytchnienia znalazł dopiero wśród kamiennych monolitów. Miejsce mocy, nawet pod grubą warstwą śniegu wibrowało życiem. Leszy zamieszkał w borsuczych tunelach pod menhirami i, co ciekawe, z własnej inicjatywy zaczął dostrajać Hansa i samego siebie do mocy kręgu. Krasnolud dałby słowo że małemu leszemu służyło to co najmniej na wzrost - a i sam druid uświadomił sobie, źe prawdopodobnie to było źródłem niektórych dziwnych świadomości natury które ostatnio mu się trafiały.

---

~ W forcie wszyscy zdrowi, jeszcze o nas nie zapomnieli. Łowcy dołączą do nas tutaj, a i druidzi z Crystalhurst przyślą kilku uzdrowicieli. Ale Tamran padło ~ powitał towarzyszy, w locie zrówując się z ich końmi na kilka staj przed bramami Longshadow.

Jace ruszył bezpośrednio do domu burmistrza. Zmierzchało już gdy przekraczali bramy i choć magiczne konie nie czuły zmęczenia, to cały dzień jazdy powodował, że każdego bolał tyłek i pewnie każdy myślało gorącej kąpieli i ciepłym posiłku. Kierując się zapalanymi właśnie latarniami, Jace pogonił wierzchowca zmuszając go do jeszcze odrobiny wysiłku.
Psionik pamiętał Longshadow jako śmierdzące i dość nieprzyjemne miejsce, gdzie razem z ojcem przyjeżdżali handlować, jednak kilka miejsc, w tym szkoła i obecne w niej biblioteka sprawiały, że Jace zawsze chętnie tu wracał.
Tym razem jednak nie był z ojcem i nie był handlować. Przybyli z ostrzeżeniem.
Mijali znajome miejsca, które tak naprawdę nie różniły się od tego co miał w pamięci. Nigdzie nie wyglądało, aby ktokolwiek szykował się do ataku.
Jace zatrzymał swojego siwego wierzchowca przed domem burmistrza.
- Do burmistrza Crawberta - zaanonsował się nie zdążywszy zejść na ziemię. - Sprawa nie cierpiąca zwłoki. - Pomógł zejść Nibbitz na ziemię.
Strażnik przy bramie niewielkiej posiadłości na obrzeżach miasta ostentacyjnie zlustrował go od stóp do głów.
- Każdy tak mówi. Burmistrz jest jeszcze w ratuszu, pracuje do późna. Umówcie się na spotkanie - powiedział zmęczonym głosem.
Hans, ciągle w sowiej postaci by nadążyć za końmi, huknał głośno i z niedowierzaniem obrócił głowę jak tylko sowy potrafią, po czym bezceremonialnie przeleciał nad ogrodzeniem szukać okna burmistrza w ratuszu. Sprawdzając kolejne okna, dostrzegł w końcu to od sypialni - z dużym łożem, na którym spała samotnie kobieta w średnim wieku.
Jace westchnął wciągając gnomkę z powrotem i ruszył z kopyta pod ratusz.
Dobrze, że burmistrz pracuje, nie chciał zastać go w szlafmycy.
Chwilę później dotarli pod bramy ratusza. Tym razem Jace zeskoczył razem z Nibbitz i ruszył do wejścia. Na wszelki wypadek miał też przygotowane zaklęcie mające utorować mu drogę w przyopadku problemów. Znajdujący się za nim siwek powoli rozpłynął się w siwo-błękitną mgłę, która ulotniła się pozostawiając jedynie ślady kopyt na ubitym śniegu.

- Miałeś rację Jace, lepiej od razu udać sie do burmistrza, po karczmach będziemy rozbijać się później. Chętnie bym też później wpadł do kuźni Elusa Sparkstrike, kiedyś odwiedzałem go z Rodrikiem - skrzywił się, wspominając swojego dawnego mistrza kowalskiego, o którym nie wiedział, czy jeszcze żyje.
- No i ciekawe, czy trafimy na ślad najemników, którzy współpracowali z moim ojcem, od lat ich nie widziałem - zmarszczył brwi, po czym stuknął się w swoją płytówkę.
- W każdym razie mam nadzieję, że w tym stroju nie przestraszę burmistrza - wyszczerzył się.
- Mogę Cię nieco przypudrować, jeśli chcesz - uśmiechnął się Jace nie zwalniając kroku.
- Sam mam kilka miejsc gdzie chciałbym zajrzeć, ale Longshadow nie wygląda na miejsce szykujące się do oblężenia, więc najpierw burmistrz.

- Przypudrować czemu nie, tak długo jak nie popsuje to mojego bohaterskiego wyglądu- odparł pół-ork odwzajemniając uśmiech.
Ratusz miejski był jednym z najstarszych budynków w Longshadow, dawniej stanowiąc siedzibę cheliaxiańskiego gubernatora, odzwierciedlając przy tym tamtą architekturę. Przysadzista kamienna bryła miała w sobie pewien surowy urok i zapewne nie trzeba by było wiele wysiłku, by zmienić ją w dobre schronienie przed najeźdźcą - albo wściekłym tłumem poddanych… Na szczęście od dekad teren ten był pod władzą Nirmathańczyków, o czym świadczył umieszczone nad drzwiami godło państwa: białe drzewo przebite mieczem z brązu. Ten symbol był prawdziwym dziełem sztuki - misternie wykute ze srebra gałęzie oplatały prostą brązową klingę, dając pewne świadectwo odnośnie bogactwa Longshadow.
Solidne dębowe drzwi były zamknięte, ale z paru okien na piętrze widać było zapalone wewnątrz światła. Podleciawszy do jednego z nich, Hannskjald dostrzegł kilka osób pochylajacych się na stertami dokumentów i dyskutujących cicho.
Rufusu podzedł pewnie do drzwi i zapukał, przelotnie tylko przyglądając się zdobnemu godłu.
- Nie mamy na to czasu - powiedział poddenerwowany już Beleren. Przywołał zaklęcie lotu i razem z Nibbitz wzniósł się w powietrze bezceremonialnie wlatując przez otwarte okno.
- Panie burmistrzu - Jace postawił gnomkę samemu lądując przy stole. Beleren nie był w stanie powstrzymać napięcia, które dało się słyszeć w jego głosie. Nie chciał nawet, sytuacja wymagała natychmiastowych reakcji, więc nie mógł przekazywać wieści "na spokojnie". Nie zdołał dokończyć, gdy zaskoczeni mężczyźni złapali powietrze do rozpoczęcia tyrady. Nie było na to czasu. Jace rzucił im na stól przygotowany wcześniej dziennik Kłów otwarty na stronie opisującej atak na Longshadow.
- Szykujcie się na atak Kłów! - zdołał jedynie powiedzieć.
Hans, który przy całej swojej krasnoludzkiej burkliwości latał jedynie dookoła okna wskazując właściwe miejsce, także wleciał do środka i przysiadł na ramieniu gnomki.