[Nowy Świt] Zaginione dzieci - Strona 12

Issander · 13-09-2012, 05:22

Koń był atakowany, więc strzelanie z wozu odpadało. Trzeba było zeskoczyć, tylko gdzie? Wóz był otoczony przez bestie... Redinas szybko zdecydował się na prawą stronę z wielu powodów. Po pierwsze, to tam stamtąd były atakowane konie, więc może uda się je ocalić. Po drugie, był tam Rognvaldr. Po trzecie Bestie po tej stronie były najbardziej pokiereszowane, w znacznej części dzięki niemu, choć winien był przeprosiny Rognvaldrowi. Albo i nie. Przecież ostrzegał, więc olbrzym sam był sobie winien...

Redinas naciągnął kuszę, ale nie umieścił w niej bełtu, żeby przypadkiem sama nie wystrzeliła. Następnie położył ją tak, żeby mógł ją sięgnąć stojąc obok wozu, wyciągnął zza pasa dwa z czterech sztyletów... i skoczył.

Jego celem był ten ze żwarców, który był najbliżesz i wyglądał na najbardziej pokiereszowanego. Redinas miał zamiar wykończyć go tym jednym atakiem: zamierzał upaść na niego okrakiem tak, żeby siła upadku połamała bestii nogi, jednocześnie wbijając sztylety w jej kark. Nawet jeżeli potwór jakimś cudem to przeżyje, z połamanymi nogami wiele nie zdziała.

Następnie, Redinas miał zamiar szybko chwycić kuszę i strzelić w bestię, która będzie się do niego zbliżała, o ile będzie taka. Jeżeli nie, wyręczyć maga. "Jego" bestia była już unieruchomiona, ale nadal bardzo żwawa... Redinas uważał, że o wiele ładniej by wyglądała z bełtem w czaszce wystrzelonym z odległości pół metra od celu...

Szamexus · 13-09-2012, 21:45

Koń ruszył z kopyta, posłusznie; reagował zaskakująco dobrze ... zadowolenie i narastająca sympatia do zwierzęcia dodawała Naimowi większej pewności w zdecydowanych znakach dla wierzchowca. To jest dobry koń! pomyślał jeździec.

Tym razem sięgnął wroga, poczuł charakterystyczny i znany mu opór na mieczu, gdy ten przecina tkanki z których w normalnych warunkach zaraz potem płynie czerwona krew a z nią upływa życie... Było dobrze, tak jak chciał pomyślał w mgnieniu oka.

Gdy zostawił Żwarce za sobą, już odruchowo, bez wątpienia w konia wykonał szybki "zwrot na zadzie", przez lewą stronę ... tak żeby wykorzystać pęd obrotu jednego wydawać się mogło ciała- jeźdźca i konia do wyprowadzenia śmiertelnego ciosu mieczem w kierunku ranionego i zdezorientowanego Żwarca. Oręż wyprowadził skosem z góry i od tyłu nieco wychylając się z siodła i wypłaszczając cięcie jako że przy zwrocie w lewo prawy bark i ramię Naima naturalnie zostawało nieco z tyłu. Konia prowadził tak, żeby zwrócić go mocno w lewo aby zaraz potem wykonać kolejne cięcie mieczem, tym razem tnąc z góry do tyłu nie dopuszczając do konia zbliżającego się drugiego nieumarlaka.

necron1501 · 14-09-2012, 20:22

Przez ostatnie kilka kroków myślał, że już nie zdąży. Wybił się, mając nadzieję że dobrze wymierzył. Już w locie spiął się wyczekując uderzenia, z nadzieją że nie będzie za późno. Gdy poczuł wstrząs i smród zgnilizny, wiedział że udało mu się. Miękka tkanka która wyszła mu na przeciw ugięła się pod siłą uderzenia, ciągnąc za sobą pozostałą resztę ciała. Zmienił lot potwora na tyle, że ten zamiast próbować zacisnąć szczęki na dziewczynie, wolał Zaara i jego rękę.
Otrząsnąwszy się po uderzeniu i przyjmując stabilną postawę, skupił się na bestii. Kreśląc przed sobą za pomocą szabli kółka, czekał aż bestia uderzy. Wtedy zejdzie z linii lotu żwarca i zada cios.
Jednocześnie powoli zaczął się cofać, chcąc oddalić się od dziewczyny. Nie miał pojęcia jak ta sobie poradzi, ale jeśli zakładać najgorsze, walczyć z dwoma naraz nie jest zalecane.

xeper · 15-09-2012, 14:57

Walka trwała, a żwarce nie ustępowały. Najwidoczniej nie było w ich naturze uciekać z pola bitwy. Zafir i Marek wspólnymi siłami ubili osobnika wgryzionego w Vidamirovica. Gdy w końcu zwarzec padł, Marek z trudem rozwarł jego szczęki i wyrwał ostre zęby z ciała. Sahir w tym czasie zagryzł żwarca, z którym toczył walkę w parterze i cały okrwawiony rzucił się na kolejnego przeciwnika. Jednego z tych, z którymi walczył Naim.

Koń w obliczu dwóch atakujących go żwarców, nagle odmówił posłuszeństwa i poniósł Naima kilkanaście kroków, nim Rusanamani zdołał opanować wierzchowca. Żaden z ciosów wyprowadzonych w bestie nie dosięgnął celu, a jeden ze żwarców zdołał skoczyć i uczepić się szyi konia, który teraz wierzgał panicznie usiłując zrzucić dodatkowy ciężar. Naim z najwyższym trudem utrzymywał się w siodle.

Rögnvaldr w końcu zaprezentował na co go stać. Doskoczył do szarpiącego koński zad żwarca i potężnie dźgnął. Wystarczył jeden cios aby nieumarły padł na ziemię i zamarł w bezruchu. Relhad z zadowolony popatrzył na zbroczone czarną posoką ostrze.

Thoer wykonał swój plan popisowo. Wybił się wysoko i przeleciał nad końskim grzbietem z sztyletami przygotowanymi do zadania ciosów. Opadł na żwarca, który rozpłaszczył się pod jego ciężarem i zagłębił sztylety w jego grzbiecie. Podniósł się szybko znad unieszkodliwionej bestii, akurat na czas aby uskoczyć przed atakiem kolejnego żwarca. Aby dotrzeć do wozu i sięgnać po kuszę, musiał się cofnąć.

Haklang padł na ziemię, szarpany przez potwora. Kostur wypadł mu z rąk i teraz bestia zmierzała w kierunku jego gardła. Niechybnie zostałby właśnie zabity, gdyby na pomoc nie przyszedł mu Hilde. Łucznik stanął w rozkroku na skraju wozu i wpakował w grzbiet stwora dwie strzały. Zwarzec padł martwy na ciężko dyszącego, przerażonego maga.

Zaar widział przed sobą walczącą dziewczynę, która z trudem odpierała ataki żwarca. Nie mógł jej pomóc samemu będą zaangażowanym w walkę. Cofał się nie spuszczając żwarca z oczu. Czekał na właściwy moment aby uderzyć, jednak gdy potwór wybił sie do skoku, Irunoi potknął się i runął na plecy. Przez moment myślał, że już po nim, ale zwarzec nie zmienił trajektorii lotu i wylądował na ziemi, dwa kroki za nim. Zaar miał teraz swojego przeciwnika za plecami.

Issander · 15-09-2012, 15:37

- Au...

Plan wyszedł mu idealnie. Redinas nie mógł jednak zignorować efektu ubocznego, którym były - mówiąc wprost - obolałe jądra. Upomniał się na przyszłość, żeby więcej takich zabaw nie próbować, no chyba że ma zamiar zostać impotentem.

Kolejnym problemem był następny wilk, był co prawda ranny, ale i tak dopóki atakował Redinas nie mógł sięgnąć po kuszę, a rzucanie się na bestię ze sztyletem było jak proszenie się o paskudną ranę.

- Rögnvaldr! - Krzyknął.

Miał nadzieję, że mężczyzna wykończy zagrażającego mu wilka, a wtedy będzie mógł złapać kuszę i pomóc Pozytywce albo Zaarowi. Do tego czasu miał zamiar skupiać się na unikaniu ciosów.

SWAT · 15-09-2012, 16:18

Zarechotał czując, jak rośnie mu morale z powodu ubicia bestii. Ogarniał go mały szał bojowy. Wyszarpnął ostrze z bebechów żwarca i obrócił się w kierunku, z którego ktoś krzyczał jego imię.

Bez czekania na oklaski, ale nieco wolniej z powodu odnisionych ran, ruszył w kierunku atakującego Radinasa umżyka. Kiedy się zbliżał, a umrzyk był chyba skupiony na spróbowaniu ukąszenia męzczyzny, wziął potężny zamach zza pleców i spuścił na niego miecz z łoskotem i charakterystycznym świstem stali w powietrzu.

Szamexus · 15-09-2012, 19:26

- yyyych ! tylko wydał z siebie głośny ryk na znak nieudanych ciosów. Koń miał już dość, pomyślał Naim, gdy wierzchowiec zdecydowanie wykazywał oznaki zniecierpliwienia. Szczęśliwie Sahir rzucił się w kierunku żwarca który zaatakował konia.

Naim jednym szybkim ruchem zeskoczył z konia na prawą stronę zadając sztych w szyję żwarca, miał nadzieję, że nieumarlak atakowany przez wilka i jego samego odpuści atak na konia... zaraz po wbiciu miecza w nieumarlaka puścił go i sięgnął prawą ręką sztyletu umieszczonego w pochwie za pasem. Wykorzystał niepokój konia, który przed chwilą powodował że nie mógł dłużej utrzymać się w siodle, dzięki temu, że wierzchowiec stawał na tylnych nogach i niespokojnie wierzgał przednimi Naim mógł rzucić sztyletem poniżej szyi konia celując prosto w pysk żwarca po lewej ...

Cai · 15-09-2012, 22:14

Zafir siedział na powalonym potworze i w najlepsze oddawał się bezczeszczeniu zwłok. Nucił pod nosem dziecięcą rymowankę, rytmicznie unosząc i opuszczając broń. Mówiła coś o matce, która zabiła dziecko i ugotowawszy z niego zupę, podała do zjedzenia ojcu. Tekst, choć makabryczny, zdawał się bawić chłopca. Każde uderzenie znaczyło kości mozaiką chaotycznych pęknięć, uroczo rozrzucając wokół fragmenty bestii.

- Caały, twój. – Zwrócił się do Marka, skinąwszy głową w stronę żwarca, czającego się po lewej stronie wierzgającego konia. – Zafir nie wchodzić w drogę. – Dla podkreślenia wagi słów, podobnie do uderzenia młotkiem na zamknięcie aukcji, po raz ostatni opuścił trzonek. Coś mu jednak nie grało, zerwał się na nogi, rozglądając za wilkiem. Dostrzegł go w pobliżu Rusanamani. Sahir wyglądał koszmarnie, na szczęście był takim samym odmieńcem, jak reszta istot zamieszkujących obecny świat. Zmutowanym Nocą Ognia i mięsem tych wszystkich dziwadeł, które zdarzało mu się spożywać. Wciąż młody, mimo, że już dawno przekroczył średnią życia wilka sprzed apokalipsy. Rósł ponad miarę i bardzo szybko regenerował rany. „Pozszywać i będzie jak nowy.” Chłopak pocieszył się w duchu. Miał nadzieję, że sporo krwi, zdobiącej jego sierść należała jednak do żwarców. Obserwował, jak Sahir z gracją zwija się do ataku, mimo widocznego bólu, który przeszywał go za każdym razem, gdy stawał na przedniej łapie.

„Tam już się nie zmieszczę”. Chłopak ocenił sytuację. Obrócił się na pięcie, oszacował dystans i z krótkiego rozbiegu posłał toporek w bestię atakującą Zaar’a. Miał nadzieję, że dobrze dobrał rotację i siłę rzutu, aby ostrze zakończyło lot w ciele martwiaka. Z tym zawsze był problem. Wrócił do pociętego ciała potwora. Podniósł ostro ułamaną kość udową i fragment kręgosłupa z żebrami. Prowizorycznie wyekwipowany w kościany miecz i tarczę, czekał na rozwój sytuacji.

skomand92 · 16-09-2012, 20:39

Marek ocenił sytuacje taktyczną. Z jednej strony dwa na dwa z drugiej dwa i pół na jednego, Naim sobie radził. Vidamirowic zrobił kilka kroków podniósł swój sztylet z ziemi i cisną w jednego z wilków atakującego Naima. Następnie wbił miecz w ziemie i zapalił. Po drugim buchu, utykając na jedną nogę, skierował się w stronę swojego konia i Zaara.

necron1501 · 17-09-2012, 22:15

Gdy poczuł że traci grunt pod nogami, śmierć zajrzała mu w oczy. Ledwo padł na ziemię, bestia wyskoczyła. Bogowie mieli go w opiece i bydle wciąż spodziewało się że ofiara będzie na nogach, przeleciała nad Zaarem lądując za jego plecami.
Nie mając czasu na głębsze rozważanie swojego pecha, przekaturlał się naprzód, jednocześnie obracając się w stronę żwarca, chcąc stawić mu czoła.
O ile zdąży, miał nadzieję powtórzyć swoje wcześniejsze zamierzenie i zejść z toru lotu i trafić stwora w powietrzu.
Miał nadzieję, że dziewczyna jakoś sobie radzi.

13-09-2012, 21:45	#112
Szamexus Reputacja: 1	Koń ruszył z kopyta, posłusznie; reagował zaskakująco dobrze ... zadowolenie i narastająca sympatia do zwierzęcia dodawała Naimowi większej pewności w zdecydowanych znakach dla wierzchowca. To jest dobry koń! pomyślał jeździec. Tym razem sięgnął wroga, poczuł charakterystyczny i znany mu opór na mieczu, gdy ten przecina tkanki z których w normalnych warunkach zaraz potem płynie czerwona krew a z nią upływa życie... Było dobrze, tak jak chciał pomyślał w mgnieniu oka. Gdy zostawił Żwarce za sobą, już odruchowo, bez wątpienia w konia wykonał szybki "zwrot na zadzie", przez lewą stronę ... tak żeby wykorzystać pęd obrotu jednego wydawać się mogło ciała- jeźdźca i konia do wyprowadzenia śmiertelnego ciosu mieczem w kierunku ranionego i zdezorientowanego Żwarca. Oręż wyprowadził skosem z góry i od tyłu nieco wychylając się z siodła i wypłaszczając cięcie jako że przy zwrocie w lewo prawy bark i ramię Naima naturalnie zostawało nieco z tyłu. Konia prowadził tak, żeby zwrócić go mocno w lewo aby zaraz potem wykonać kolejne cięcie mieczem, tym razem tnąc z góry do tyłu nie dopuszczając do konia zbliżającego się drugiego nieumarlaka. __________________ Pro 3:3 bt "(3) Niech miłość i wierność cię strzeże; przymocuj je sobie do szyi, na tablicy serca je zapisz"

15-09-2012, 16:18	#116
SWAT Reputacja: 1	Zarechotał czując, jak rośnie mu morale z powodu ubicia bestii. Ogarniał go mały szał bojowy. Wyszarpnął ostrze z bebechów żwarca i obrócił się w kierunku, z którego ktoś krzyczał jego imię. Bez czekania na oklaski, ale nieco wolniej z powodu odnisionych ran, ruszył w kierunku atakującego Radinasa umżyka. Kiedy się zbliżał, a umrzyk był chyba skupiony na spróbowaniu ukąszenia męzczyzny, wziął potężny zamach zza pleców i spuścił na niego miecz z łoskotem i charakterystycznym świstem stali w powietrzu. __________________ Po prostu być, iść tam gdzie masz iść. Po prostu być, urzeczywistniać sny. Po prostu być, żyć tak jak chcesz żyć. Po prostu być, po prostu być.

15-09-2012, 19:26	#117
Szamexus Reputacja: 1	- yyyych ! tylko wydał z siebie głośny ryk na znak nieudanych ciosów. Koń miał już dość, pomyślał Naim, gdy wierzchowiec zdecydowanie wykazywał oznaki zniecierpliwienia. Szczęśliwie Sahir rzucił się w kierunku żwarca który zaatakował konia. Naim jednym szybkim ruchem zeskoczył z konia na prawą stronę zadając sztych w szyję żwarca, miał nadzieję, że nieumarlak atakowany przez wilka i jego samego odpuści atak na konia... zaraz po wbiciu miecza w nieumarlaka puścił go i sięgnął prawą ręką sztyletu umieszczonego w pochwie za pasem. Wykorzystał niepokój konia, który przed chwilą powodował że nie mógł dłużej utrzymać się w siodle, dzięki temu, że wierzchowiec stawał na tylnych nogach i niespokojnie wierzgał przednimi Naim mógł rzucić sztyletem poniżej szyi konia celując prosto w pysk żwarca po lewej ... __________________ Pro 3:3 bt "(3) Niech miłość i wierność cię strzeże; przymocuj je sobie do szyi, na tablicy serca je zapisz" Ostatnio edytowane przez Szamexus : 15-09-2012 o 20:08.

16-09-2012, 20:39	#119
skomand92 Reputacja: 1	Marek ocenił sytuacje taktyczną. Z jednej strony dwa na dwa z drugiej dwa i pół na jednego, Naim sobie radził. Vidamirowic zrobił kilka kroków podniósł swój sztylet z ziemi i cisną w jednego z wilków atakującego Naima. Następnie wbił miecz w ziemie i zapalił. Po drugim buchu, utykając na jedną nogę, skierował się w stronę swojego konia i Zaara. Ostatnio edytowane przez skomand92 : 16-09-2012 o 20:42.

13-09-2012, 05:22	#111
Issander Reputacja: 1	Koń był atakowany, więc strzelanie z wozu odpadało. Trzeba było zeskoczyć, tylko gdzie? Wóz był otoczony przez bestie... Redinas szybko zdecydował się na prawą stronę z wielu powodów. Po pierwsze, to tam stamtąd były atakowane konie, więc może uda się je ocalić. Po drugie, był tam Rognvaldr. Po trzecie Bestie po tej stronie były najbardziej pokiereszowane, w znacznej części dzięki niemu, choć winien był przeprosiny Rognvaldrowi. Albo i nie. Przecież ostrzegał, więc olbrzym sam był sobie winien... Redinas naciągnął kuszę, ale nie umieścił w niej bełtu, żeby przypadkiem sama nie wystrzeliła. Następnie położył ją tak, żeby mógł ją sięgnąć stojąc obok wozu, wyciągnął zza pasa dwa z czterech sztyletów... i skoczył. Jego celem był ten ze żwarców, który był najbliżesz i wyglądał na najbardziej pokiereszowanego. Redinas miał zamiar wykończyć go tym jednym atakiem: zamierzał upaść na niego okrakiem tak, żeby siła upadku połamała bestii nogi, jednocześnie wbijając sztylety w jej kark. Nawet jeżeli potwór jakimś cudem to przeżyje, z połamanymi nogami wiele nie zdziała. Następnie, Redinas miał zamiar szybko chwycić kuszę i strzelić w bestię, która będzie się do niego zbliżała, o ile będzie taka. Jeżeli nie, wyręczyć maga. "Jego" bestia była już unieruchomiona, ale nadal bardzo żwawa... Redinas uważał, że o wiele ładniej by wyglądała z bełtem w czaszce wystrzelonym z odległości pół metra od celu...

14-09-2012, 20:22	#113
necron1501 Reputacja: 1	Przez ostatnie kilka kroków myślał, że już nie zdąży. Wybił się, mając nadzieję że dobrze wymierzył. Już w locie spiął się wyczekując uderzenia, z nadzieją że nie będzie za późno. Gdy poczuł wstrząs i smród zgnilizny, wiedział że udało mu się. Miękka tkanka która wyszła mu na przeciw ugięła się pod siłą uderzenia, ciągnąc za sobą pozostałą resztę ciała. Zmienił lot potwora na tyle, że ten zamiast próbować zacisnąć szczęki na dziewczynie, wolał Zaara i jego rękę. Otrząsnąwszy się po uderzeniu i przyjmując stabilną postawę, skupił się na bestii. Kreśląc przed sobą za pomocą szabli kółka, czekał aż bestia uderzy. Wtedy zejdzie z linii lotu żwarca i zada cios. Jednocześnie powoli zaczął się cofać, chcąc oddalić się od dziewczyny. Nie miał pojęcia jak ta sobie poradzi, ale jeśli zakładać najgorsze, walczyć z dwoma naraz nie jest zalecane.

15-09-2012, 14:57	#114
xeper Reputacja: 1	Walka trwała, a żwarce nie ustępowały. Najwidoczniej nie było w ich naturze uciekać z pola bitwy. Zafir i Marek wspólnymi siłami ubili osobnika wgryzionego w Vidamirovica. Gdy w końcu zwarzec padł, Marek z trudem rozwarł jego szczęki i wyrwał ostre zęby z ciała. Sahir w tym czasie zagryzł żwarca, z którym toczył walkę w parterze i cały okrwawiony rzucił się na kolejnego przeciwnika. Jednego z tych, z którymi walczył Naim. Koń w obliczu dwóch atakujących go żwarców, nagle odmówił posłuszeństwa i poniósł Naima kilkanaście kroków, nim Rusanamani zdołał opanować wierzchowca. Żaden z ciosów wyprowadzonych w bestie nie dosięgnął celu, a jeden ze żwarców zdołał skoczyć i uczepić się szyi konia, który teraz wierzgał panicznie usiłując zrzucić dodatkowy ciężar. Naim z najwyższym trudem utrzymywał się w siodle. Rögnvaldr w końcu zaprezentował na co go stać. Doskoczył do szarpiącego koński zad żwarca i potężnie dźgnął. Wystarczył jeden cios aby nieumarły padł na ziemię i zamarł w bezruchu. Relhad z zadowolony popatrzył na zbroczone czarną posoką ostrze. Thoer wykonał swój plan popisowo. Wybił się wysoko i przeleciał nad końskim grzbietem z sztyletami przygotowanymi do zadania ciosów. Opadł na żwarca, który rozpłaszczył się pod jego ciężarem i zagłębił sztylety w jego grzbiecie. Podniósł się szybko znad unieszkodliwionej bestii, akurat na czas aby uskoczyć przed atakiem kolejnego żwarca. Aby dotrzeć do wozu i sięgnać po kuszę, musiał się cofnąć. Haklang padł na ziemię, szarpany przez potwora. Kostur wypadł mu z rąk i teraz bestia zmierzała w kierunku jego gardła. Niechybnie zostałby właśnie zabity, gdyby na pomoc nie przyszedł mu Hilde. Łucznik stanął w rozkroku na skraju wozu i wpakował w grzbiet stwora dwie strzały. Zwarzec padł martwy na ciężko dyszącego, przerażonego maga. Zaar widział przed sobą walczącą dziewczynę, która z trudem odpierała ataki żwarca. Nie mógł jej pomóc samemu będą zaangażowanym w walkę. Cofał się nie spuszczając żwarca z oczu. Czekał na właściwy moment aby uderzyć, jednak gdy potwór wybił sie do skoku, Irunoi potknął się i runął na plecy. Przez moment myślał, że już po nim, ale zwarzec nie zmienił trajektorii lotu i wylądował na ziemi, dwa kroki za nim. Zaar miał teraz swojego przeciwnika za plecami.

15-09-2012, 15:37	#115
Issander Reputacja: 1	- Au... Plan wyszedł mu idealnie. Redinas nie mógł jednak zignorować efektu ubocznego, którym były - mówiąc wprost - obolałe jądra. Upomniał się na przyszłość, żeby więcej takich zabaw nie próbować, no chyba że ma zamiar zostać impotentem. Kolejnym problemem był następny wilk, był co prawda ranny, ale i tak dopóki atakował Redinas nie mógł sięgnąć po kuszę, a rzucanie się na bestię ze sztyletem było jak proszenie się o paskudną ranę. - Rögnvaldr! - Krzyknął. Miał nadzieję, że mężczyzna wykończy zagrażającego mu wilka, a wtedy będzie mógł złapać kuszę i pomóc Pozytywce albo Zaarowi. Do tego czasu miał zamiar skupiać się na unikaniu ciosów.

15-09-2012, 22:14	#118
Cai Reputacja: 1	Zafir siedział na powalonym potworze i w najlepsze oddawał się bezczeszczeniu zwłok. Nucił pod nosem dziecięcą rymowankę, rytmicznie unosząc i opuszczając broń. Mówiła coś o matce, która zabiła dziecko i ugotowawszy z niego zupę, podała do zjedzenia ojcu. Tekst, choć makabryczny, zdawał się bawić chłopca. Każde uderzenie znaczyło kości mozaiką chaotycznych pęknięć, uroczo rozrzucając wokół fragmenty bestii. - Caały, twój. – Zwrócił się do Marka, skinąwszy głową w stronę żwarca, czającego się po lewej stronie wierzgającego konia. – Zafir nie wchodzić w drogę. – Dla podkreślenia wagi słów, podobnie do uderzenia młotkiem na zamknięcie aukcji, po raz ostatni opuścił trzonek. Coś mu jednak nie grało, zerwał się na nogi, rozglądając za wilkiem. Dostrzegł go w pobliżu Rusanamani. Sahir wyglądał koszmarnie, na szczęście był takim samym odmieńcem, jak reszta istot zamieszkujących obecny świat. Zmutowanym Nocą Ognia i mięsem tych wszystkich dziwadeł, które zdarzało mu się spożywać. Wciąż młody, mimo, że już dawno przekroczył średnią życia wilka sprzed apokalipsy. Rósł ponad miarę i bardzo szybko regenerował rany. „Pozszywać i będzie jak nowy.” Chłopak pocieszył się w duchu. Miał nadzieję, że sporo krwi, zdobiącej jego sierść należała jednak do żwarców. Obserwował, jak Sahir z gracją zwija się do ataku, mimo widocznego bólu, który przeszywał go za każdym razem, gdy stawał na przedniej łapie. „Tam już się nie zmieszczę”. Chłopak ocenił sytuację. Obrócił się na pięcie, oszacował dystans i z krótkiego rozbiegu posłał toporek w bestię atakującą Zaar’a. Miał nadzieję, że dobrze dobrał rotację i siłę rzutu, aby ostrze zakończyło lot w ciele martwiaka. Z tym zawsze był problem. Wrócił do pociętego ciała potwora. Podniósł ostro ułamaną kość udową i fragment kręgosłupa z żebrami. Prowizorycznie wyekwipowany w kościany miecz i tarczę, czekał na rozwój sytuacji.

17-09-2012, 22:15	#120
necron1501 Reputacja: 1	Gdy poczuł że traci grunt pod nogami, śmierć zajrzała mu w oczy. Ledwo padł na ziemię, bestia wyskoczyła. Bogowie mieli go w opiece i bydle wciąż spodziewało się że ofiara będzie na nogach, przeleciała nad Zaarem lądując za jego plecami. Nie mając czasu na głębsze rozważanie swojego pecha, przekaturlał się naprzód, jednocześnie obracając się w stronę żwarca, chcąc stawić mu czoła. O ile zdąży, miał nadzieję powtórzyć swoje wcześniejsze zamierzenie i zejść z toru lotu i trafić stwora w powietrzu. Miał nadzieję, że dziewczyna jakoś sobie radzi.