Coś kłębiło się w jej głowie gdy niepewnym spojrzeniem obrzucała trupy, w których tkwiły hobbickie strzały. Nie wiedziała dokładnie co to było. Nie przybrało jeszcze krztałtu żadnej konkretnej emocji. Bo i czasu na to nie było. Nadal szybko oddychała, a serducho łomotało się w jej piersi tak jakby koniem kto po niej galopował. I nie dziwota. Hildegarda Oldbuck właśnie przeszła swój chrzest bojowy. Walnie przy tym przyczyniajac się do zgonu conajmniej dwóch Dużych Ludzi. Dużych i Brzydkich, trzeba dodać, bo w żadnej mierze nie przypominali przyzwoitych mieszkańców Bree. O Malbornie to w ogóle nie było co wspominać. Tłuste, skołtunione włosiska rosły na ich gębach jakby brody w każdym kierunku zapuszczali, a i zapach przepoconej baranicy nie skłaniał do sympatii. Mimo to… coś tam się w jej główce działo… Coś raczej nieprzyjemnego.
Nie chcę o tym myśleć teraz - stwierdziła w swojej głowie - Pomyślę o tym jutro.

Skrawkiem ucha przysłuchując się wymianie zdań Thyriego i wyratowanych krasnoludów, podeszła do martwego Cyrnana. Zły Człowiek. Jego nie było jej żal nic, a nic.
Kucnęła i odchyliła poły wełnianej kufajki. Intuicja podpowiadała jej, że zbój powinien mieć przy sobie coś co w jakiś sposób będzie mieć związek z jego konszachtami z trollami. Które to zgodnie ze słowami Malborna nie były przecież normalnym zjawiskiem. Na tym polu czekało ją jednak rozczarowanie. Cyrnan okazał się najzbójszym zbójem pod słońcem. Miał więc przy sobie jedynie oręż i nieco srebra, którego oczywiście bez żalu go pozbawiła. I nic więcej. Zadnej mapy wiodącej do zbójeckiej kryjówki, czy jakiś niesamowitych precjozów zrabowanych podróżnym. Nic!
Wstała. Ostatecznie nie poszło im tak tragicznie. Zbójcy zostali rozgromieni, a krasnoludy uwolnione. Nikt też nie ucierpiał na tyle by wymagać jakiejś natychmiastowej pomocy uzdrowiciela. Wypadało czym prędzej wrócić na szlak… A jednak. Jednak trollowe leże i ją przyciągało. Może nie kierowała nią w tym paląca potrzeba zemsty jak w przypadku trójki krasnoludów. Może było to coś bardziej zbliżonego do niezdrowej ciekawości jaką zdawał się z nią dzielić w tym zakresie mistrz Thyri upierający się przy drugim wejściu do jaskiń. A może po prostu chciała zakończyć tę przygodę jak należy.

Rada, że Thyri pierwszy zabrał głos w naradzie i że głos ten był niejako i jej głosem, kiwała energicznie głową nad każdym jego słowem do momentu aż… nazwał ją Włamywaczem. Uśmiechnęła się z wdzięcznością. Co prawda uznał w tym stwierdzeniu, że niejako wszyscy hobbici to Włamywacze, a ona jest po prostu jedynym jakiego mają na podorędziu, ale Hilly pracowicie zagłuszyła tę myśl wyobrażeniem trollowego legowiska i wagi zadania jakie małomówny krasnolud uznał, że można powierzyć tylko jej.
Pogłówkowała chwilę nad pomysłem drugiego wejścia do podziemi. Sama wychowała się w smajalu toteż w tej materii aż tak w ciemię bita nie była. I możliwość taka sensowną się jej zdała.
- Pójdę z Tobą - zdecydowała hobbitka.

- Jak myślisz panie Thryi. – odrzekł Vidar. – Czy troll zapłacił krasnoludom za ich pracę? – wskazał na zawiasy wrót do jaskini. – Ile karawan padło ich łupem? Ile naszych braci trupem? – wzrok miał stalowy i tak twardy, że aż dziwo, iż pod mocą tego spojrzenia drewno i skała nie skruszyły się posłusznie.

Ginar pozbierał w tym czasie monety i wraz z sakwą oddał właścicielowi.

- Dziękujemy. – młody khazad zacisnął dłoń na ręce krasnoluda z Esgaroth z wdzięcznością i szacunkiem. – Nie zapomnimy.

Malborn, po dwóch kwadransach odpoczynku, wciąż w kościach czując stoczoną walkę, ruszył z Gondril po kuce.

Hilly i Thyri zniknęli z oczu Malbornowi i Gondril. Krasnoludy zajęte były przygotowaniami do swojej zemsty.

Na pierwszy rzut oka nic nie wskazywało na to, że jakiekolwiek drugie wejście wiedzie do jaskini Amosa. Jednak przy korzeniach pochylonego drzewa, które wyrastało w połowie skały, od zachodniej ściany, znaleźli czarną szparę. Kamień pękł i rozpadlina wiodła w dół pod skosem. Wielka na tyle, aby zmieścić się tam mogło małe zwierzę, lub ktoś wyjątkowo niewielki i zwinny. Krasnolud i Hobbit popatrzeli po sobie. Nawet na wciągniętym brzuchu Thyri mógł ryzykować nie tylko odzienia podarcie.

Panna Oldbuck ostrożnie wsunęła się w ciemny otwór. Opuszczała się coraz niżej rękoma i nogami zapierając za nierównościach skały. Szczelina wiodła uskakując i przechodząc z pionu w poziom w wiadomym sobie kierunku. Ciemność ogromna spowiła ją i stojąca cisza, zakłócana tylko szybkim oddechem Hobbita. Hilly dojrzała blady blask wyzierający spod poły jej ubrania. Po chwili w jej ręku tlił się, choć chłodnym będąc, kamień, który pożyczyła sobie z elfiej lampy Rivendell.

Z coraz większym trudem przeciskała się wciąż do przodu, aż w końcu, kiedy gotowa była zawrócić, trzask skwierczących w ogniu gałązek dobiegł z bardzo bliska. Z determinacją i jeszcze większą ostrożnością parła dalej. Bardzo blisko okazało się być o wiele dalej niż jej słuch podpowiadał. Na dodatek dym zaczynał wiercić w nosie, szczypać w oczy i gryźć w gardło. Bardzo nieprzyjemny swąd. W końcu dojrzała u skraju szczeliny, która otwierała się na małą grotę u jej sklepienia, siedzącego na skalnej podłodze trolla.

Amos rozpalił mały ogień i piekł coś nabitego na rożen z osi wozu. Obracał kołem wciąż tkwiącym na jego końcu i zapatrzony w płomień mruczał pod nosem. Nieopodal, z sufitu zwisały na hakach, truchła trzech, bezgłowych, nagich, krasnoludzkich ciał. Oldbuck wpatrzyła się w rożen. Amos piekł trzy głowy. Zapach jaki czuła musiał być węglonymi włosami i brodami tych pozbawionych już rozpoznawalności twarzy. Obok Amosa stał kocioł.

Hilly rozejrzała się po pomieszczeniu. Grota była na tyle duża, że troll swobodnie mógł w niej stać bez pochylania się. Szeroka na środku na drugie tyle odległości zapewniała Amosowi swobodę w sam raz do mieszkania. Blask z ogniska migotał po ścianach i odkrywał swym drganiem ułożone pod ścianą na tyłach resztki wozów, skrzynie i worki. Mimo cienia oko Hobbita wyłowiło stamtąd błyszczące niczym rybki pod taflą wody, złote i srebrne łuski szlachetnych monet i kamieni.

Trol przestał obracać oś wozu. Sprawnie ściągnął głowy z rożna, a te spadły w kocioł z wodą. W ślad za nimi poleciały wiązki marchwi i pietruszek oraz do połowy pełny worek pieczarek. Potem Amos zabrał się za wieszanie garnca nad ogniem nucąc grymaśnie i od czasu do czasu zerkając na wrota, które zastawił beczkami i zaryglował od środka drewnianą sztabą.

Napatrzywszy się na trollowy salonik, schowała się czym prędzej do ciasnego przejścia skalnej rozpadliny, skuliła, schowała elfi kamień głęboko pod poły kurtki i zastygła bez ruchu poruszając tylko niemo ustami.
- Głowy - szepnęła w końcu cicho jakby przekonując samą siebie, co do prawdziwości sceny i faktu - Pieczarkowa na pieczonych głowach.
Dreszcz wrzącej mieszaniny obrzydzenia i strachu zatelebał jej drobną figurą jak osiką. Otrząsnęła się z niego pośpiesznie, po czym... wydęła usta i wzruszyła ramionami - W sumie ma to sens…
Golonkę przecież też trzeba przed ugotowaniem opalić, co by włosków się pozbyć...
Gwałtownie zabrała się i zaczęłą przeciskać w stronę czatującego przed wejściem krasnoluda.

- Jest - stęknęła do krasnoluda przeciskając się już przez ostatnią ostrogę skalną - Gotuje sobie.
Pośpiesznie z mistrzem Thyrim wrócili do zostawionych przed zapieczętowanym wejściem do pieczary, towarzyszy gdzie hobbitka dość dokładnie zrelacjonowała zastałą w grocie scenę. Nie wdawała się tylko w szczegóły co do przedmiotu trollowej kuchni, ale widać było, po tężących od nabiegającej krwi marsowych czołach, że krasnoludy doskonale wiedzą w czym rzecz.

Thyri siedział, jak zwykle lekko z boku, i pieczołowicie czyścił swoją fajkę. Miał czas, by pomyśleć. Hilly nie znalazła tego, czego się obawiał najbardziej – drugiego wyjścia, którym troll mógłby opuścić grotę. Amos, choć jeszcze o tym nie wiedział, był uwięziony. I to uspokajało mistrza budowniczego... pomimo tego, że posiłek, który sobie troll w owym uwięzieniu rychtował, kazał się zerwać i natychmiast zacząć działać. Przeciwwstawić się, zrobić coś... No właśnie, co...

Czymś musiał zająć ręce, a czyszczenie fajki było równie dobre jak cokolwiek innego. Może poza rzucaniem się bez zbroi, z cudzą i mizerną bronią, na bosaka i bez sił zupełnie na znacznie silniejszego wroga, co zamierzał uczynić Vidar. Mistrz z Esgaroth bardzo dobrze rozumiał gniew i nienawiść, która stała za pragnieniem starszego krasnoluda. Nawet potrzebę zemsty rozumiał i podzielał, tak bardzo, że wyparły nawet myśli o złocie skrytym w jaskini. Ale nie rozumiał i nie pochwalał głupoty i zaślepienia, która kazała w imię tejże zemsty umierać bezsensownie i zupełnie bez potrzeby. W osądzie Thyriego nie ten był zwycięzcą, kto większego łupnia dał drugiej stronie... ale ten, kto pokonawszy wroga, wrócił do domu i żył dalej, pamiętając o tych, co padli w walce, ale budując dla pokoleń, co się dopiero narodzą.

Wyczyściwszy fajkę, nabił ją i zdążył pyknąć dwa razy, gdy dobiegło go pytanie zadane przez hobbitkę. Małą hobbitkę, co się nie bała zejść samotnie do jaskini trolla, a teraz chciała wiedzieć, co będzie, jak troll zechce nagle wyjść.
- Nie wyjdzie – odparł Thyri zza wonnego wiśnią dymu. - Drzwi zostały zawarte. Może je szarpać, tłuc, próbować wywarzać, on czy ktokolwiek inny. Ani kluczem ich nie otworzy, ani sposobem, ani siłą. Prędzej żywą skałę wokół zębami zgryzie niż te wrota... Ale pierwej zdechnie tam z głodu. To dobra kara, za to co uczynił.

Mistrz Thyri pyknął ponownie, wypuścił dym nosem, a potem nachylił się z chrzęstem kolczugi i puścił swą fajeczkę w obieg, wpierw podając ją Hilly.
- Nie otworzę tego, co zamknięte. Ani trollowi, niechaj tam zdycha... Ani tobie, mości Vidarze – spojrzał spokojnie w oczy starszego krasnoluda. Nie bał wybuchów, gniewnych przytyków i gwałtownych oskarżeń. Latami towarzyszył swemu bratu w wędrówkach, a Svior bardzo był do Vidara podobny. Też pierwszy do bitki, słów ostrych i twardych i prędkich, powierzchownych osądów. Thyri kochał brata całym sercem i nauczył się puszczać mimo uszu to, co powinno być zignorowane i przeciwstawiać się niewzruszenie niektórym pomysłom. Takim, które niechybnie skończyłyby się śmiercią.
- Ani tobie – powtórzył, pochylając się i opierając pulchną twarz na wspartej o kolano ręce. - Boście teraz do walki niezdatni, a troll w pełni sił i zabarykadowany. Na śmierć pewną tam pójdziecie. Dość Amos karawan napadł. Dość naszych ziomków wymordował. Nie dozwolę, by jeszcze trzech ubił. Ani twym zmarłym towarzyszom twa śmierć nie pomoże, ani tym, co wcześniej zginęli.

Ponurą i poważną twarz młodego krasnoluda nagle rozjaśnił zwyczajny mu pogodny uśmiech.
- Chyba że szlachetny Malborn do swej torby z ziołami zajrzy. I znajdzie tam ziółko, co sen sprowadzi nawet na trolla. A Hilly zgodzi się zejść ponownie do groty i doprawić zupę.

Panna Oldbuck wiedziała, że wrota do jaskini, choć wielkie i solidne, to jeżeli miały kogoś powstrzymać to raczej tych co chcieli grotę zdobywać, niż na odwrót. Kilka dziur i szpar w poszyciu dawnego pokładu nie znaczyły wcale, że drewno łatwo da się sforsować dla krasnoludów. Owa sztaba, która Amos założył na żelaznych uchwytach wyglądała bardzo solidnie. Nie bardzo rozumiała dlaczegóż Mistrz Thyrii takim pewnym był, że drzwi nie puszczą, gdyby troll chciał wydostać się na zewnątrz. Przysłuchiwała się więc więcej niż zabierała głos, bo ze słuchaniem było tak jak z wiadomo czym. Nie trzeba było wiedzieć czego się szuka, żeby coś znaleźć.

- Otwierać nie musisz. Nie prosimy o to. Wiemy jak to zrobić sami. – Vidar siedział przy ogniu posilając się. – Mamy jeszcze kilka godzin do zmierzchu. Czar zdejmiemy i ogniem tego pasożyta z jamy wygarniemy. Słońce naszym sojusznikiem będzie.

Hilly słyszała o magii i czarodziejach. Gandalf Szary wszak gościł w Shire czy tego wszyscy mieszkańcy chcieli, czy nie. Czyżby Mistrz Thyrii i inne krasnoludy były również zakłócaczami spokoju? Z pewnością potrafili zakładać czary, a to samo w sobie czyniło je niezwykle niezwykłymi w porównaniu z Hobbitami.

Panna Oldbuck opowiedziała wszystkim, co widziała w grocie, a potem zastanowiła się jeszcze nad tym, czy czegoś nie przeoczyła w pamięci. Prawdopodobnie nikt nie wiedział, prócz może leśnych zwierząt, że rysa w skale wiodła do groty Amosa. Gdyby było inaczej, wszak ktoś mógłby chcieć ukryć ją listowiem lub wypełnić głazami. Troll zamienił jaskinię w swój dom nie dzisiaj i nie wczoraj, lecz dawno temu. Jak dawno to nie wiedziała, ale nie wierzyła, że taki bałagan i smród można zapuścić w kilka dni. Czy mógł zgromadzić tyle złota, w krótkim czasie trudno było jej orzec. Wszak nie znała się na krasnoludzkich karawanach, lecz słyszała, że lud ten wyjątkowo zamożnym był. Vidar, Anar i Ginar nie wdawali się w szczegóły dotyczące ładunku, który przewozili. „Rodowe pamiątki z Żelaznych Wzgórz w drodze do Gór Błękitnych.” I do drążenia tematu szczególnie się nie kwapili.
Z zadumy wyrwał ją powracający z do obozu Malborn z Gondril. Prowadzili za uzdy kuce z ich podróżnymi tobołami.

- Powiedz panie Vidarze więcej o tych bandytach. – poprosiła elfka. – To niesłychane, aby trolle wraz z ludźmi zawierali zbójeckie sojusze. Lordowi Elrondowi raport złożyć trzeba. Położyć temu procederowi kres należy i Póelf z pewnością nie zawaha się tego dopilnować.

Krasnoludy spojrzały po sobie a potem zapatrzyły w ogień.

- Kilka było trolli, więcej ludzi, może z dwa tuziny. - zaczął Vidar. - I był z nimi wojownik, wielki i straszny… - Thyrii nie lubiła patrzeć na strach w oczach pobratymcy, więc odwróciła wzrok na pozostałych, lecz i u nich widać było ten sam wywołany wspomnieniem lęk. – Wielki Cień był ich sojusznikiem. Ten, którego ludzie zwą Kapitanem, a ten durny Amos „Kapem”, nie był ani człowiekiem, ani trollem. Nie był też orkiem czy inszym pomiotem Nieprzyjaciela. Dopóki nie włączył się do boju, mieliśmy szansę pokonać wroga. Lecz on… Był nie do zatrzymania… Nie do pokonania… Czy to czarna magia za nim stała, nie wiem… Jakby nie był z tego świata, lecz rodem z dawnych opowieści…

- Aye. – westchnął Anar – To móg być Ogr. Nikt od dawna o nich nie słyszał, lecz to mógł być Ogr… - pokiwał zasępioną głową.

Gondril zapatrzyla się w te same płomienie co krasnoludy.

- Ten trol mógłby nam coś więcej powiedzieć. - odezwała się w końcu przenosząc wzrok na zaczarowane wrota.

- Rozmawiać z nim inaczej nie będziemy jak stalą. - Vidar był zdecydowany. - Chcecie, to próbujcie. Proponuję zanim my się za niego weźmiemy, bo potem, to on już nie pogada, chyba, że po naszym trupie.