Jeszcze gdy ambasadorów prowadzono do lochu - głęboko, głęboko pod salą, w której przez chwilę zasiadali, wyraźnie wyłącznie ku uciesze pana miasta - nastąpiły pierwsze kłopoty z ich sytuacją.

O dziwo, ich inicjatorem był milczący i załamany i trzymający spuszczony wzrok Marcus, mianowicie, gdy przy jednej odnodze najemnicy - czy to może już gwardziści - Wayneara rozdzielili się i jego zaczęli prowadzić w jedną stronę, a kobiety w drugą.
Przystanął w miejscu, niepomny na mężczyzn, natychmiast podnosząc głowę na grupkę mającą zaprowadzić kobiety w inną stornę, ku ich losowi.
- Dokąd je prowadzicie? - zapytał rychle jak nagle wystraszony zając.
Strażnik idący za nim popchnął go brutalnie przed siebie.
- Nie zatrzymuj się! - Powiedział ostro - Lord nakazał przygotować wam osobne ‘kwatery’ - Uśmiechnął się - Chyba nie myślałeś, że będziecie spali wszyscy razem w jednym pomieszczeniu, to by było niewłaściwe - Po chwili wraz z resztą strażników zaśmiał się w głos.
- Co im zrobicie? - popchnięty Marcus zatoczył się, ale zatrzymał jak szybko zdołał i zdawał nie liczyć z tym, że zniecierpliwiony strażnik może zechcieć go za chwilę szpetniej obić., Wydawał się spanikowany faktem, że ostatnia rzecz, świadomość losu Agigreen i Riny - przynajmniej poprzez tego losu współdzielenie, jest właśnie odbierana mało skutecznemu gwardziście, który jednak wierzył ewidentnie w swój obowiązek ich ochrony.
- Na razie nic… Ale jeśli nasz Pan pozwoli z chęcią złożymy im nie jedną wizytę… - Ponownie wszyscy strażnict wybuchnęli śmiechem. Wówczas to przez chwilę przyglądający się nieruchomo wyższemu o pół głowę klawiszowi Marcus zrobił rzecz ani niespodziewaną, ani przesadnie mogącą się powieść - szarpnął się i próbował jak tylko umiał temu co te słowa wypowiedział dobyć jego własny miecz z pochwy.
Plan oczywiście nie mógł się udać, ale też jasnym było, że gwardzista nie jest najlepszym strategiem...
Agigreen, która usłyszała zapowiedź żołdaka, uśmiechnęłą się pod nosem. “Niech przyjdą, chętnie się nimi zajmę”, uśmiechnęła się do Riny złym uśmiechem, pewna, że kobieta zrozumie co ma na myśli.
Widząc trudy i niepokoje Marcusa obdażyła go długim spojrzeniem, ale nie odezwałą się słowem. Dalej byłą na niego zła jak powierzchniowa osa za to, co zrobił.
Rina skinęła dyskretnie w odpowiedzi i popatrzyła na strażników po czym znów skupiła się na dokładnym obserwowaniu drogi, którą ich prowadzono. Starała się ją zapamiętywać, podobnie jak różne odnogi korytarzy mogące przydać się w przyszłości do ucieczki czy też wszelkich nieprzewidzianych okoliczności, nie było to jednak proste ze względu na to, że sieć tuneli była bardzo rozbudowana i znajdowało się tam wiele odnóg. Rina dostrzegła jednak, iż strażnicy posługiwali się tajemniczymi oznaczeniami na ścianach, które dzieliły cele więzienne na poszczególne sektory. Była wdzięczna Marcusowi za chęć ochrony, ale wiedziała też, że w tej chwili nie ma raczej szans na jakiekolwiek działanie mogące przynieść sensowne rezultaty, szła więc spokojnie nie odzywając się.
Marcusowi jednak brakowało doświadczenia i wprawy, podczas gdy strażnik był zahartowanym żołnierzem. Jednym szybkim ruchem wyprowadził szybki cios łokciem trafiając go w twarz i łamiąc chrząstki w nosie. Mężczyzna z zakrwawioną twarzą upadł na podłogę.
- Zobaczcie no go, jaki waleczny - Powiedział strażnik i kopnął go prosto w brzuch - Wstawaj, no już! W celi będziesz miał mnóstwo czasu do odpoczynku.
- Gdybyś miał chociaż jedną dziesiątą jego waleczności, to może być coś zaruchał od czasu do czasu, choć widziałam brońcie łajno ładniejsze od Twojej twarzy - powiedziała złowróżbnie spokojnie Agi w ciszy, jaka zapadła po wrzasku wojaka. - A tak okazuje się, że najwyraźniej okładanie nieuzbrojonego, nad którym na dodatek ma się przewagę liczebną, jest szczytem twoich możliwości - krasnoludka za wszelką cenę starała się odciągnąć uwagę napastników od Marcusa.
Strażnik spojrzał na nią z zaciekawieniem.
- Patrzcie no, ledwo od ziemi odrosła a jaka wygadana… - Podszedł bliżej przysuwając swoją twarz do jej - Jeśli chcesz mogę cię odwiedzić od czasu do czasu i pokazać, co naprawdę potrafię i wtedy dopiero mnie ocenisz - Uśmiechnął się.
- Z wielką przyjemnością - odparła z całą dwornością, na jaką tylko potrafiłą sie zdobyć. - Weź proszę tylko panie ze sobą szkło powiększajace, prawdziwego koguta, cobym nie zasnęła, i może choć odrobinę wina. Chętnie się zabawie - przyznała, szczerząc się sardonicznie.
Uśmiechający się w ten sposób krasnolud - bez względu na płeć, choć w przypadku mężczyzn czasami obraz wyłagadza broda - wyglada jak mały, złośliwy demon.
Najemnik odsunął się zdziwiony i skołowany.
- Uwierz mi, że rzeczy o których wpo...
- Dobra, dobra - przerwała mu, machając ręką i wracajać do linii obok Riny. - Wszyscy jesteście tacy sami. Najpierw obiecujecie Przodkowie wiedzą jakie cuda w ciemności, a potem kobieta musi udawać te rozkosz - Agi grzecznie stanęła przy Rinie, gotowa iść dalej tam, gdzie je wiodą.
Mężczyzna wręcz kipiał z wściekłości, kiedy jego towarzysze śmiali się na cały głos. Krasnoludka wiedziała jednak, że swoją postawą stworzyła sobie zawziętego wroga, który prędzej czy później upomni się o swoją zemstę. Oczywiście, jak to ona, nie mogła się tego doczekać.
- Ruszajmy dalej, Dave - powiedział jeden z towarzyszy - Bo ta mała diablica ma na pewno ma jeszcze parę asów w rękawie.
Strażnik jednak nic nie odpowiedział i popchnął tylko do przodu Marcusa, który w międzyczasie wstał z podłogi.
- Nie tylko w rękawie - Agi mrugnęła do roześmianego strażnika. Łebski facet.
- Idziemy - powiedział Dave z uśmiechem na ustach - Mam nadzieję, ze pożegnaliście się, bo długo się nie zobaczycie razem.
Agigreen nie odpowiedziała. Przez moment patrzyła tylko z niepokojem, w jaki sposób dzwiga się z podłogi Marcus, szukając wszelkich odchyleń, które mogłby wskazywać na to, że chamy zrobiły mu większą krzywdę, niz się wydawało. Potem odwróciła się, nie patrząc mu w oczy. Honor krasnoluda, honorem krasnoluda, ale bić leżącego kompana nie pozwoli. Działało to też w drugą stronę. Pobicie, pobiciem, ale krasnolud swój honor ma.
Marcus przez chwilę leżał na podłodze z rozszerzonymi oczyma i złamanym boleśnie nosem. Wyglądało, jak gdyby zachodząca konwersacja przerażała go jeszcze bardziej niż co już usłyszał. Marcus podniósł się wpierw na kolana, trzymając za krwawiący nos, gdzieś pomiędzy bólem a paniką o los kobiet - paniką w d...osłownym tego słowa rozumieniu. W strażniku coś pękło i pewnie normalnie, kierując się rozumem byłby choćby widząc zacięcie krasnoludki i możliwe konsekwencje się podporządkował, ale jako spanikowany dalej się szarpał, nic nie mogąc oczywiście wskórać.
Strażnicy na pewno nie raz widzieli, jak w kimś coś pękło i dla świętego spokoju trzeba było spacyfikować bardziej kompleksowo…
Rina nie odzywała się, ale widzac, że Marcus nie zamiesza się uspokoić popatrzyła na niego długo, uspokajająco, starając się zawrzeć w swoim wzroku całą pewność, ciepło i rówowagę emocji jakie miała w sobie
- Nie martw się - powiedziała cicho ignorując zarówno strażników jak i całą sytuację, która wydawała się przeczyć każdemu dobremu słowu - Damy radę, zaopiekujemy się sobą wzajemnie - uśmiechnęła się pokrzepiająco nie przejmując się już nczym innym niż mężczyzna i jego krwawiący nos, wpatrywała się w niego z troską - A ty zadbaj o siebie - dodała jeszcze ciszej, ledwie podsłyszalnie
Ignorując obecność pozostałych osób dwójka strażników zajęła się klęczącym Marucsem - jeden z nich podniósł go i chwycił za plecami, podczas, gdy drugi wyprowadził kilka siarczystych ciosów w brzuch. Przy jednym z ciosów ponióśł się raptowny, acz urwany krzyk Marcusa. Po chwili rzucili go z powrotem na podłogę i obserwowali go z wielką satysfakcją.
- Już ci lepiej? - Zapytał jeden z uśmiechem rozmasowujac knykcie.
Z ust młodego mężczyzny wydobył się tylko jęk - bez kirysu widać było, jak faktycznie wątły jest. Spojrzeniem nieobecnego oka spod drżącej jednej powieki mierzył światło padające na czubek buta klawisza z lochu. Nie odezwał się i nie poruszył.
Jeden z mężczyzn westchnął głośno.
- Głupie chuje, teraz będziemy musieli go nieść… Nie pójdzie dalej sam.
Marcus poczuł jak jego ciało podnosi się z posadzki i zanim się zorientował dwóch strażników trzymało go pod pachami, ciągnąc ciemnym korytarzem przed siebie. Z reszty podróży nie wyłapał zupełnie nic, zapamiętał tylko niewyraźne strzępki rozmów. Dopiero bolesne spotkanie z podłogą i odgłos zamykanych drzwi przywrócił mu na chwilę trzeźwość umysłu - jednak niemal od razu po tym zapadł w głęboki sen.
Agigren ze wszystkich sił starała sobie zapiec pod powiekami obaz i głos człowieka, po którego ciosie Markus nie zdołał zatrzymać w sobie krzyku. Musiala go zapamiętać, więc w półmroku szukała czegoś charakterystycznego w jego twarzy. Niech ją kamień pochłonie, niech ją ze skóry obedrą, ale ten człowiek za to zapłaci!

- Idzźcie. Nie traćcie czasu. Ja… - przez chwilę się zawahał - Spowolnię ich tu w razie czego. - powiedział, chociaż kobieta w skierowanych w bok oczach dostrzegła, że była to jedynie wymówka do pozostania.
- Chyba żartujesz - mruknęła niechętnie - Do wszystkich demonów, mogę zostawić tych choler… - ukryzła się w język nim zdążyła wyrzucić z siebie przekleństwa w stronę pozostałych osób w lochu - Ale ty idziesz z nami. Nie zostawiamy nikogo od nas. Gdy lord zobaczy, że nas nie ma oberwie ci się porzadnie. Wstawaj! - dodała z upartością nie zamierzając odpuścić
Marcus jednak pokręcił tylko przecząco głową, z jakimś ironicznym i bezdennie rozpaczliwym uśmiechem… nie na odejście, lecz gdy mówiła, że mu się oberwie. W końcu na jej podniesiony głos faktycznie wstał, spoglądając - z wyraźnym wysiłkiem i trudem - w oczy Rinie.
- Jestli masz w sercu choć krztynę litości… proszę… ostaw mnie.
Zmartwiła się nie na żarty, nawet nie chciała myśleć co mu zrobili i jakie to piętno na nim odbiło, mimo to…
- Marcus… - szepnęła do niego - Potrzebujemy cię, chodź z nami - położyła mu rękę na ramieniu - Uporamy się z tym, no dalej. Nie pozwolę by cię złamali, wszyscy nie pozwolimy. Chodź.
Zareagował ostro, raptownie chciał się cofnąć od Riny, ale mając tylko róg za plecami nie miał gdzie. Patrzył kobiecie w oczy pustym wzrokiem, gdy doń mówiła.
- Nie potrzebujecie mnie, nie mogłem was ochronić wtedy, nie mogę nic innego jak was spowolnić. - była jakaś nowa nuta, gniewna nuta w jego głosie - I nie mnie was z pewnością chronić. Nie jestem już sługą Cailana.
Dave uśmiechnął się lekko stojąc w drzwiach.
- Jeśli chcecie to mogę wam pomóc go nieco ‘zmotywować’... Jestem w tym dobry.
- Poczekaj - odpowiedziała tylko ostro najemnikowi i podniosła lekko ręce tak, by Marcus je widział - Spokojnie. Jesteś naszym przyjacielem, chodź - starała się przemawiać najłagodniej jak potrafiła - Nie zostawię cię. Zostajemy obydwoje albo nikt. Wybieraj.
- My się znamy. - rzucił tylko grobowo Marcus, i chyba jedyny raz w swoim życiu wyglądał groźnie, gdy oczy mu prześlizgnęły się w bok, na Dave’a. Szybko zmierzył wzrokiem sylwetkę mężczyzny, który ukłonił się lekko w odpowiedzi, nim wrócił spojrzeniem do Riny.
Przez chwilę przyglądał jej się bardzo uważnie, a ona wytrzymała jego wzrok nie odwracając swojego, stojąc dumnie, emanując zdecydowaniem i desperacją. Zerknął znowu nad jej ramieniem.
- Nie wiem, czemu to robisz, ale weź ją. - i w oczach widać było, że był już skłonny ignorować kobietę.
- Mam zostać z tobą? Tego chcesz? - spytała wprost - Nie zostawię cię, nie po to tu przyszłam i nie to obiecałam Agi. A słowa danego dotrzymuję. Zawsze.
Przykuło to uwagę zniewieściałego. Delikatnie ujął dłoń Riny w swoją, jak w jej kwaterze, po czym zdjąwszy z ramienia i chwilę pomyślawszy, puścił. Ominął ją zdecydowanym krokiem.
- Sporo was. Dajcie mi miecz i powiedzcie, kto prowadzi. - rzucił, jakby mimochodem, ale bez wątpliwości w głosie.
Dave westchnął i podał mu jedno z zabranych wcześniej ostrzy.
- Trochę ci to zajeło, zeby się zdecydować. Jesteś pewny, ze potrafisz się tym posługiwać?
- Nie martw się o mnie, powiedz kto najłatwiej znajdzie wyjście. Będę wiedział, kogo chronić.
Mężczyzna zaśmiał się do siebie.
-Powodzenia, więc przy pilnowaniu krasnoluda, na pewno się ucieszy z twojego towarzystwa!
Z korytarzu dobiegł ich głos Keldorna.
- Coś ty powiedział kutasiarzu jeden?!
Rina popatrzyła przez ramię za Marcusem unosząc tylko brwi w wyrazie ni to irytacji, ni zdziwienia, ale nie odpowiedziała, zrobiła tylko to, czego mogli się spodziewać ci, którzy ją znali: wywróciła oczami młynka
- Ruszajmy do cholery… - westchnęła i wyszła z celi
Marcus przyjąwszy miecz słuchał, zerknąwszy za wychodzącą Riną z obojętnym wyrazem twarzy, jak nieporadne dziewczę odebrawszy broń od najemnika. Pomógł sobie chwyciwszy delikatnie za ostrze, gdy drugą dłoń układał wprawnie na rękojeści i gdy faktycznie czas ich naglił, z martwą obojętnością wyrżnął oburącz wprawnym ruchem głownią w twarz śmiejącego się, przez sekundy może nieuważnego Dave’a, ruchem dość zdecydowanym, silnym i niepomnym całkiem na dobro ofiary, by w dobrych okolicznościach złamać szczękę.
- Na ciebie nie muszę uważać. - skontastował.
Wyszedł za Riną. Za sobą usłyszał tylko ciche przekleństwo mężczyzny i odgłos wypluwania.

Brego odchrząknął jedynie.
- No nic, ruszamy. Mamy stosunkowo mało czasu zanim się zorientują.
Na czele pochodu szli Keldorn wraz z Marcusem, natomiast Brego, Azut, Reinard i Dave zabezpieczali tyły.
- Te podziemia w czasach świetności mojego rodu były kiedyś w całości zagospodarowane - Powiedział Brego, kiedy szli ciemnymi korytarzami, Rina trzymała się bliko niego, tylko tak czuła się w pełni bezpiecznie, wydawała się słuchać każdego jego słowa jak oczarowana, a szeroki uśmiech nie schodził jej z ust, nie dało się ukryć, że nawet cała ich sytuacja nie była w stanie popuć jej radości jaką czuła widząc przyjaciela - Jednak wraz z powolnym upadkiem Waynearów porzucano coraz to kolejne ich fragmenty, aż w końcu zdecydowano korzystać jedynie z ich skrawka. Prawda jest taka, że obecnie te lochy to jeden pieprzony labirynt, który kiedyś służył do szybkiego rozmieszczania żołnierzy w kluczowych miejscach. Część tuneli się zawaliła, część prowadzi obecnie do nikąd, ale przez te parę dni udało nam się skombinować mapę od miejskich przemytników, a ten zapijaczony brodacza - wskazał na krasnoluda idącego z przodu - ma niesamowity zmysł orientacji jeśli chodzi o podziemia. Być może normalnie wygląda niepozornie, ale tutaj to prawdziwa bestia! - Zaśmiał się, na co kobieta także się roześmiała, cicho, ale dźwięcznie, zakrywając przy tym lekko usta, tak jak miała w zwyczaju
- To krasnolud z krwi i kości, oni wydają się czuć każde pęknięcie w kamieniu - zgodziła się z jego słowami - Zaś co do lochów… - przeciągnęła wzrokiem po ścianach - Cała posiadłość jest niesamowita, one jednak… - zmarszczyła lekko brwi szukając odpowiedniego określenia - Cóż, w innych okolicznościach bym się nimi zachwycała, stanowią doskonałe miejsce do snucia strasznych historii o duchach - puściła oko - Coś czuję, że sam często, będąc dzieckiem, miałeś ochotę tu trochę pomyszkować - mruknęła zaczepnie.
Jej towarzysz uśmiechnął się.
- Ja przecież zawsze miałem potulny charakter i byłem domownikiem. I NIGDY w przeciwieństwie do NIEKTÓRYCH nie pakowałem się w żadne kłopoty - Odgryzł się i szturchnął Rinę lekko łokciem.
Keldorn odburknął coś pod nosem.
- Musimy jak najszybciej wydostać was z miasta - Podjął wątek zazwyczaj milczący Azut - Loghain i Cailan muszą dowiedzieć się co się tu dzieje.
- Zdecydowanie - kobieta dodała kiwając przy tym głową, nagle poważniejąc - Tylko wtedy… Lord będzie miał spore kłopoty - przeniosła znów wzrok na przyjaciela, w jednej chwili zrozumiała także jego położenie - Co będzie z tobą? - spytała go wprost, szeptem - Zostaniesz z nim czy ruszysz z nami?
Brego westchnął.
- Muszę zostać, ktoś musi mieć oko na to wszystko… W zamku jest wiele osób, które są niezadowolone z obrotu spraw, ale nikt nie odważy się wystąpić. Ja jestem na razie poza wszelkim podejrzeniem i to Dave bierze na siebie całą winę za to wszystko - Uśmiechnął się - Może to i kawał sukinsyna, ale to on wszystko obmyślił i rozegrał swoją rolę idealnie. Może to chuj, ale jednak patriota… I na pewno was nie zdradzi podczas podróży.
Pokiwała głową patrząc dyskretnie na mężczyznę, o którym rozmawiali
- Muszę przyznać, że Marcusa ładnie urządził, a i Agi aż tupała nóżkami z radości na przepychankę słowną - zażartowała by nieco poprawić mu humor - Tak będzie faktycznie lepiej, będziesz się trzymał w miarę… bezpiecznej odległości od zamieszania, a jednocześnie potrzymasz rękę na pulsie - trąciła jego dłoń - Teraz to ja muszę kazać ci uważać, bo jak nie to przestanę być miła i wrócę skopać ci dupsko - puściła oko.
- To chyba ja powinienem martwić się o ciebie z twoim talentem do pakowania się w kłopoty - Odgryzł się- A Dave… Tak. On ma ‘talent’ do ‘zjednowania’ sobie przyjaciół. Bardzo go poturbował? - Wskazał na idącego Marcusa.
- Złamany nos, kilka kopniaków, nic czego nie widzieliśmy w drodze, ale szkoda go, to naprawdę dobry mężczyzna. W czasie obiadku u twojego ojca zasłonił mnie własną piersią, honorowy skurczybyk - uśmiechnęła się - O mnie? Martwić? - zrobiła minkę niewiniątka - Nie wiem dokąd zmierzamy, ale wiesz, że znam sporo najemników, jeszcze więcej kupców i kowali, załatwię od któregoś jakiś pancerz i podstawowy ekwipunek, poradzę sobie. Ty za to będziesz w gniazdku żmijowym, uważaj, dobrze? - spytała już zupełnie poważnie - I gdybyś potrzebował pomocy… nie sądzę, że tak będzie! - szybko się poprawiła wiedząc jak na to zareaguje - Ale gdyby, to… no wiesz.
Brego kiwnął głową.
- Jakby co to wiem do kogo uderzać w ciemno, ale! - Podniósł palec ostrzegawczo - Pod warunkiem, że jak zwykle nie wpakujesz nas w jeszcze większe tarapaty. Moje umiejętności wychodzenia z wszelkich problemów też mają swoje granice - Zaśmiał się.
- Naprawdę? No nie wierzę! - zaśmiała się powstrzymując ze wszystkich sił by nie zdradzić ich głośnym chichotem - Dobra, dobra, ale przynajmniej się nie nudzisz. Zawsze na początku marudzisz, ale za to popatrz ile wspomnień do śmiania się z nich przy ale! - zamajtała wesoło pantoflami niesionymi w jednej ręce, a drugą wzięła go pod ramię - Nie ma za co - rzuciła znowu zaczepnie i popatrzyła na swoich towarzyszy upewniając się, że wszystko z nimi dobrze.
Agi nie odezwała się nawet słowem. Zbyt była spięta. Szła i na ile to możliwe, starał się zachować czujność, sama badając kamień, który był dookoła niej.
Marcus wyglądał wyjątkowo nietęgo; albo właśnie tęgo, jeżeli bardziej obiektywnie na to spojrzeć, ale znając go był to znak, że coś było nie tak - to znaczy coś innego niż tylko otaczające ich lochy. Wytężał nie wzrok, ale słuch, i wydawał się być w każdej chwili w gotowości do walki, i mieć dość zdecydowania, by zabić bez drugiej myśli.
A jednak…
Odwrócił się, i przemówił łagodnie.
- Wybacz, mój panie… - obniżył spojrzenie przed Brego, chociaż nie mrugał - Nie mogłem nie usłyszeć, że podziemia należą do twojego rodu, po czym wnoszę, że jesteś synem lorda. - zaczął, ale poczynił pauzę, jak gdyby chcąc wbrew sytuacji i wbrew pośpiechowi i obskurnym lochom zachować uniżone, grzeczne podejście i pozwolić Brego potwierdzić lub zaprzeczyć, w oczekiwany sposób.
Brego wzruszył ramionami.
- Można tak powiedzieć… Na pewno nie pierwszym w kolejce do dziedziczenia. Tata… Nie próżnował w młodości - Powiedział jak gdyby nigdy nic.
- Czy… - przerwał na chwilę - ...lord Waynear… może być świadom zażyłości twojej osoby i milady? - zapytał Marcus najkurtuazyjniej, jak Stwórca mógł mu pozwolić. Było jednak ważne spostrzeżenie w tym pytaniu.Kobieta nie odpowiedziała, ale w jednej chwili cała, od policzków po czyję i uszy zalała się czerwienią.
- Być może… Ojciec wie wiele rzeczy i nie zawsze lubi się tym dzielić - Powiedział jedynie - Do czego zmierzasz? - Zapytał wprost zaciekawiony.
Marcus obejrzał się w korytarze przed nimi, położył dłoń na ramieniu krasnoluda w spokojnym, dobrodusznym geście, by na chwilę zatrzymać pochód. Odwrócił się znów w pełni do pary. Chwilę jeszcze się wahał.