Jack, zawinięty w granatowy szlafrok, pojawił się po kilku chwilach. Zdecydowanie nie wyglądał na zrelaksowanego kąpielą.
Barb powitała go surowym spojrzeniem. Jeszcze raz klepnęła Nelę w ramię, zebrała swoje rzeczy na przebranie i ruszyła odbębnić swoją kolejkę w wannie…

Tymczasem Nela, chociaż wiedziała co się święci, nie odwróciła wzroku w drugą stronę, by przywitać jakimkolwiek spojrzeniem Jacka, tylko przytuliła się na powrót do swojej podusi. A może czekała, aż kroki Barb ucichną w łazience?
Spojrzenia czarnowłosej Jack nie zauważył. Może dlatego, że patrzył tylko na Nelę? A może po prostu cieszył się, że Barb, niczym Cerber, nie odgrodziła go od Neli?
Usiadł na brzegu łóżka, tuż obok leżącej dziewczyny.
Szarowłosa wyłoniła twarz zza poduszki, zerkając teraz na Jacka. Miała zaczerwienione oczy i jasnym było, że ledwo co skończyła płakać i być może miała zamiar robić to dalej.
Jack spojrzał w stronę łazienki, skąd dochodził odgłos wpadającej do wanny wody, po czym ponownie spojrzał na Nelę.
- Jestem kretynem - powiedział cicho. - I być może powinnaś mnie była utopić.
W oczach Neli widać było lekkie rozbawienie, chociaż dziewczyna nie zaśmiała się. Za to pokręciła głową jakby zaprzeczając.
- To ja jestem kretynką. Przepraszam, Jack… - I chociaż bardzo nie chciała, jej oczy znów się lekko zaszkliły.
- Możemy się przepraszać w nieskończoność - Jack pochylił się i pocałował ją lekko w policzek, Nela zaś nie protestowała wciąż obserwując go, póki mogła - ale to i tak będzie moja wina. Szkoda, że uciekłaś - dodał. - Może zdołałbym ci się choć trochę wytłumaczyć, wyjaśnić.
- Przepraszam… - powtórzyła Nela, tym razem przepraszając właśnie za to, że uciekła.
- Co prawda pewnie i tak byś uciekła, gdybym ci powiedział, co mi chodziło po głowie - przyznał się Jack. I, chyba, nieco się zarumienił.
- Tak? - zapytała niepewnie Nela - Co takiego? - Jej ton głosu był łagodny i wciąż smutny, chociaż to, że byli teraz obok siebie i rozmawiali było niczym kamień z serca.
- Jak się zdobędę na odwagę, to ci powiem - odparł, a rumieniec na jego twarzy chyba się pogłębił.
- Jack… - szepnęła dziewczyna. Odsunęła teraz całkiem od siebie poduszkę i powoli usiadła przyglądając mu się. Wyglądała trochę, jakby miała zaraz trzeci raz powiedzieć “przepraszam”.
Jack najpierw spojrzał w stronę łazienki, jakby się obawiał, że za chwilę do sypialni wkroczy Barb i przerwie ich rozmowę, po czym ponownie skierował wzrok na Nelę.
- Byłem pewien, że wolisz dziewczyny i że dlatego będziesz ze mną bezpieczna - powiedział cicho.
Nela znieruchomiała dokładnie tak jak ktoś zamieniający się w słup soli. Była zaskoczona tym, co właśnie powiedział Jack… bo jakim cudem mógł… ale to nie to było istotne.
- A ja, że ty… - “masz narzeczoną” pomyślała Nela, ale nie śmiała tego powiedzieć na głos. Zarumieniła się za to, zapewne w podobnym stopniu jak Jack. Bo czy miał, czy nie miał i co ona wolała, a czego nie wolała… jednoznacznie pokazała mu kilka chwil temu, że pragnie jego bliskości. Dogłębnej bliskości.
Jack opuścił głowę, a powodem tego bynajmniej nie był rozchylony szlafrok, o którym Nela najwyraźniej zapomniała.
- Cholernie cię pragnąłem - przyznał się - i gdyby nie okoliczności, wziąłbym cię w tej wannie, a Barb nieprędko mogłaby z niej skorzystać.
Bez wątpienia mówił szczerze.
- Lubię dziewczyny… - przyznała szeptem Nela. - Ale nie wolę. Gdyby tak było i ja nie pragnęłabym ciebie tak mocno w tamtej chwili.
Tym razem policzki dziewczyny osiągały szczyt możliwości bycia zaczerwienionymi. Nie sądziła, że kiedykolwiek w życiu z kimkolwiek odbędzie tak szczerą rozmowę, i tak szczerze powie na głos coś takiego.
- Cholera! Ale ze mnie kretyn. Osioł. Dureń... O jasna cholera... - Jackowi najwyraźniej zabrakło odpowiednich słów na odpowiednim poziomie. - Ale ze mnie bałwan... - Złapał się za głowę.
Nela chyba nie mogła tego słuchać, gdyż jej dłoń powędrowała w stronę ust Jacka i spróbowała je zasłonić.
- Przestań… - poprosiła przy tym. - Powiedz… dlatego nie chciałeś mnie pocałować? - Zdecydowała się iść na całość i zapytać o to, co dręczyło jej serce najmocniej.
- Bo potem by mi było jeszcze trudniej - odparł cicho Jack. - Sądzisz, że łatwo było mi poprosić, żebyś przestała? Mogę się z tobą całować, jak się w zbroję przyodziejesz...
- A ja pomyślałam, że mnie nie chcesz… że nawet to… - Szarowłosa zasłoniła twarz dłońmi. Sama już nie wiedziała, czy powinna płakać czy się śmiać. I ona niby była geniuszem… Dobrze, że miłość i matematyka mają ze sobą niewiele wspólnego.
- Gdybym choć przez moment pomyślał, że lubisz facetów, ograniczyłbym się do umycia ci pleców. - Jack spróbował zażartować. - Szlag... jeszcze teraz mnie wszystko boli... - przyznał szczerze. - Z pewnością nie możesz powiedzieć, że cię nie chciałem. Ale nie chciałem cię skrzywdzić.
Dziewczyna nie zdjęła dłoni z twarzy, ale rozchyliła palce, tak że teraz mogła widzieć Jacka.
- Gdybyś wiedział, że lubię mężczyzn… - ale Nela nie skończyła, tylko pokręciła głową ni to zaśmianiem się, ni to prychnięciem. Jakby z “własnej głupoty”.
- Lubisz... to nieco komplikuje sprawę. - Dla odmiany Jack pokręcił głową. - Wybaczysz mi? Możesz mnie w rewanżu dręczyć, ile chcesz, zgoda?
- Wybaczę, tylko jeśli i ty mi wybaczysz - odparła dziewczyna zabierając dłonie z twarzy. W oczach na powrót mała zalążki łez. Spróbowała złapać Jacka za dłoń, a Jack dłoni nie odsunął.
- Ta wspólna kąpiel to niezapomniane przeżycie - powiedział. Ucałował dłoń Neli. - Pokój, współpraca, wzajemne zrozumienie i pomoc w trudnych chwilach? - spytał.
- Jack… - szepnęła Nela, nim przystała na propozycję - … jest mi tak głupio... gdybyś wiedział… - Szarowłosa aż przełknęła głośno ślinę. Gdyby Jack wiedział, pewnie nigdy by do niczego nie doszło… pewnie wtedy, nie komplikowałby spraw. Pewnie wtedy nigdy nie poszedłby się z nią kąpać, ani… wiele różnych, ani…
- Nelu... To naprawdę ja się zachowałem jak głupiec. - Jack położył dłoń na kolanie dziewczyny i spojrzał jej w oczy. - Ty powinnaś naprawdę walnąć w łeb, a potem utopić.
- Ale, gdybyś wiedział, że lubię cię i w taki sposób… pewnie nigdy… by się tak nie stało. Teraz wiesz… i boję się tego, co się może zmienić. Ale tak… pokój, współpraca, wzajemne zrozumienie, pomoc w trudnych chwilach. Nie chcę cię stracić w tobie przyjaciela. - dodała, nieco nieskładnie, jakby pośpiesznie skorygowała błąd.
- Będę się do ciebie tulić w nocy i myć ci plecy ile razy zechcesz - zapewnił Jack. - Z przyjemnością będę cię oglądać... w dezabilu i służyć męskim ramieniem, bez względu na to, do czego to ramię będzie ci potrzebne. A jeśli chodzi o kąpiel, to żałuję tylko tego, że nie spełniłem twojego pragnienia, twojej potrzeby.
Nela była w głębi ducha zaskoczona. Tak, bardzo chciała usłyszeć to co usłyszała teraz, ale spodziewała się jednak, że usłyszy coś zupełnie innego. Uśmiechnęła się delikatnie, ale mimo to musiała zabrać jedną z dłoni do siebie by przetrzeć oczy. Wcześniejsze “rozsypanie się” teraz zaowocowało czymś zupełnie innym.
- I kiedyś… pocałujesz mnie? Wiedząc, że tego właśnie pragnę? - zapytała nie unosząc wzroku na Jacka. Nela wiedziała, że brzmi to idiotycznie,... ale męczyło ją to.
Jack ponownie opuścił wzrok, tym razem trafiając na widok, znany mu co prawda, ale stale tak samo interesujący.
- Nawet na oczach tłumów - obiecał. - Kiedy zechcesz - dodał.
Ale lepiej ubierz tę zbroję, dorzucił w myślach. W kutą stal.
Tym razem uśmiechnęła się razem z oczami, szczerze i bez wyrysowanego na twarzy jakiegokolwiek “ale”. Jej spojrzenie padło na Jacka. Ale nic nie powiedziała.
- Do twarzy ci z tym uśmiechem - stwierdził Jack. - Masz może jakieś prośby, które mógłbym teraz spełnić? - spytał. - Albo pytania? Obiecuję szczere odpowiedzi.
Taaaak… Nela miała kilka pytań, ale za bardzo bała się usłyszeć na nie odpowiedzi. W związku z tym wolała nie pytać. Prośby? Najchętniej poprosiła, by Jacka by ją pocałował, albo najlepiej skończył to co zaczął, gdyż ona jeszcze czuła rozpalający ją od środka ogień… zwłaszcza teraz.
Ale na przekór wielu prośbą i wielu pytaniom, dziewczyna pokręciła przecząco głową.
- A ty? - zapytała. - Masz jakieś prośby, lub jakieś pytania?
O tak. Miałby prośby. Jedną przede wszystkim, możliwą do zrealizowania póki Barb siedziała w wannie. Ale gdyby to powiedział, to Nela z pewnością by go wyrzuciła za drzwi, wprost w objęcia czekających tam wampirów i wampirzyc.
- Powiedziałbym, żebyś się do mnie przytuliła i powiedziała wszystko, co ci leży na sercu, ale nie wiem, czy to byłby najlepszy pomysł...
Najlepszy czy nie, Nela powoli przysunęła się do Jacka, nie bacząc na to co dzieje się w tej chwili ze szlafrokiem. Równie nieśpiesznie jej dłonie powoli zaczęły go oplatać, by zgodnie z jego prośbą przytulić się do niego.
Jego ciało zareagowało natychmiast, bez względu na to, co Jack o tym myślał,
- Szalona dziewczyna - mruknął, przygarniając ją do siebie. Była zdecydowanie chłodniejsza, niż niedawno jeszcze, w wannie.
- A teraz mów. Proszę...
- Jesteś wyjątkowy… - zaczęła Nela, od pierwszej rzeczy, która przyszła jej do głowy. Razem z tymi słowami przytuliła się mocniej, zaś Jack mógł teraz dobrze poczuć jej ciepły oddech na swojej szyi i uchu, do którego niemalże szepnęła te słowa.
Pogłaskał ją po głowie.
- Boję się, że się mylisz - powiedział cicho, po czym ponownie ją objął. Przechylił się odrobinę, chcąc zmienić pozycję na leżącą... wygodniejszą do przytulania się.
- Ja się nigdy nie mylę - odpowiedziała w półżartobliwie Nela. Nie oponowała przed zmianą pozycji, zwłaszcza, że w leżącej mogła przecież lepiej przytulić się do ciałka, do którego tak chciała się przytulić.
Półleżąca na Jacku dziewczyna nie ważyła tyle, by miało to wielkie znaczenie. Słodki, przyjemny, cieplutki ciężar.
- I co dalej? Co jeszcze leży ci na sercu? - spytał szeptem, nie wypuszczając Neli z objęć. Ciekaw był, jak by im się razem spało... Sami, w obcym świecie. Czy to ich w jakiś sposób ich połączyło? Chociaż nie do końca sami. Była jeszcze Barb... Chociaż to była całkiem inna sprawa. Nie wyobrażał sobie, by Barb zechciała do nich dołączyć, jako trzecia. Ale i tak nie mogli jej pozostawić na uboczu.
- Jeśli wrócimy do domu… do naszego świata… - zaczęła Nela, skoro już Jack tak bardzo prowokował ją do mówienia teraz tego, co leży jej na sercu. - Nie będziesz pamiętał o mnie - powiedziała ze smutkiem.
- Nie wierzę w to... Nie chcę uwierzyć... Nie chcę stracić takiej przyjaciółki jak ty - odparł Jack. - Tamina musi znać sposób, by zapamiętać chociaż to.
Może powinien sobie wytatuować to imię? Tylko co by powiedziała Lucy...? I, zapewne, Tamina i tak zdołałaby coś wykombinować i tatuaż usunąć.
Przyjaciółki… przyjaciółki… przyjaciółki… odbijało się w umyśle Neli niczym czkawka. Była przyjaciółką Jacka… tylko dlaczego do cholery jasnej… chciała czegoś więcej…
Zamiast odpowiedzieć, przytuliła go mocniej. Ucałowała w policzek.
Jack odpowiedział równie mocnym uściskiem.
Pieprzony świat, pomyślał, odrobinę żałując, że z przekonań jest monogamistą. Może haremy to nie był taki kiepski wynalazek?
Ponownie pogładził włosy Neli. Wiedział, że powinien wymyślić coś, co ją podniesie na duchu, ale nie miał pojęcia, co to by miało być. To znaczy chyba wiedział, co by jej dobrze zrobiło, ale wiedział też, że nie może tego akurat zrobić.
- Opowiedz coś o sobie - poprosił. Zdecydowanie nie miało to nic wspólnego z wcześniejszym, odrzuconym pomysłem.
Jack chyba jeszcze tego nie wiedział, ale to był taki sobie pomysł…
Nela najpierw się zaśmiała, trochę z rozbawiona a trochę smutna. W sumie faktycznie, mało o sobie tak naprawdę wiedzieli.
- Urodziłam się w Polsce - zaczęła Nela, od podstaw. Tego jednak Jack mógł się już domyślać. - Od małego byłam… - zagryzła teraz usta i wydawać się mogło, że zastanawia się czy mówić, czy nie - uznawana za genialne dziecko. Posyłano mnie co rusz to innych szkół, niby coraz to lepszych, przeskakiwałam z klasy do klasy, wystawiano mnie na konkursy,... i… nawet jeśli rodzice się cieszyli, to ja wolałabym mieć zwykłe dzieciństwo. - Wzruszyła teraz ramionami, na tyle na ile mogła.
- Współczuję - powiedział cicho Jack. - Miałaś w ogóle czas na jakieś przyjemności? Na coś, co można by nazwać zwykłym życiem?
Nela pokręciła głową, co jednoznacznie świadczyło o tym, że odpowiedź brzmi “nie”. Jack odsunął kosmyk, który połaskotał go w ucho.
- Teraz ty coś powiedz… - poprosiła. Nie był to zły sposób, każdy po kawałku…
- Urodziłem się w Szkocji - zaczął podobnie jak ona. - Na tyle inteligentny, by dawać sobie bez problemów radę w szkole, i na tyle leniwy, by nie przykładać się zbytnio do nauki, póki nie było zbytniej potrzeby. Wolałem włóczyć się po górach i lasach, albo czytać.
- Przyjaciele? Pierwszy chłopak? - Dla odmiany zadał bardziej konkretne pytanie.
- Moją najlepszą przyjaciółką jest moja babcia - powiedziała szczerze. - Serio… mogłaby być jednocześnie moją mamą, tatą, przyjaciółką i… sama nie wiem czym jeszcze. Nawet nie chcę myśleć, co ona teraz przeżywa… - Nela westchnęła ciężko.
- To jak się wyrwałaś z tego kołowrotu? - Uznał, że ponowne pogłaskanie po głowie nie zaszkodzi.
- Wyjechałam z rodzicami do Anglii. Oni za pracą… a mnie musieli zabrać ze sobą. Przedmioty ścisłe były moim konikiem, ale nie języki. Trochę trwało nim opanowałam angielski. No i dorastałam… - odpowiedziała.
- To zabrzmiało ciekawie, ale i ciut niepokojąco - stwierdził Jack. - Możesz rozwinąć temat?
- Dorastanie? Powiedzmy, że zaczęłam żywić do rodziców dość bogaty bukiet uczuć. I nie chodziło tylko o rozgoryczenie tym, że zaprzepaścili moje dzieciństwo, by później zaprzepaścić je jeszcze głębiej tym wyjazdem… jakby to wszystko było na nic. Przepadło. Ale o separację od babci… ona została w Polsce - opowiedziała Nela. - Teraz ty…
- U mnie było mniej ciekawie, ale z pewnością przyjemniej. Szkoła w Stirling. Rodzice - lekarka i prawnik. Dziadek - prawdziwy Szkot, sypiący na prawo i lewo opowieściami o duchach, zjawach, dawnych czasach. Zabierający nas na wycieczki.
- Jesteś jedynaczką?
Nela skinęła krótko głową.
- Żałuję. Zawsze chciałam mieć rodzeństwo. Wyobrażałam sobie, że miałabym wtedy kogoś bliskiego, kto przeżywa prawie to samo co ja. A ty? Masz rodzeństwo?
- Starszy brat i młodsza siostra - odparł. - On siedzi w Londynie, ona jeszcze się uczy, chociaż co krok powtarza, że by chciała już być dorosła i wyjechać na studia.
- Pierwszy chłopak? - Wrócił do postawionego wcześniej pytania.
Pytanie może i wykraczało ciut poza zakres zwykłej towarzyskiej konwersacji, ale Jack miał zamiar dowiedzieć się o Neli jak najwięcej, zaś kwestia tego, ile dziewczyna zechce powiedzieć, i tak leżała w jej rękach.
- Nic ciekawego… właściwie chyba żadna z moich miłosnych przygód nie była zbyt ciekawa… wiesz, jak już opanowałam w miarę język, chciałam w końcu mieć przyjaciół. Może to idiotyczne… ale jestem tylko człowiekiem i było to dla mnie ważne. Często wychodziłam z domu, imprezowałam… problem w tym, że jeśli poznałam kogoś no wiesz, na imprezie… a później spotykałam się z nim poza zabawą. To albo ten ktoś wydawał mi się totalnym idiotą, albo uciekał gdy okazywało się, jak wygląda moja druga twarz. Ta nie imprezowa. - Nela zdobyła się na krótkie wyjaśnienia.
- W takim razie nie będę wypytywać dokładniej. - Jack obrócił lekko głowę i pocałował Nelę w czubek nosa.
- W Anglii znalazłam jednak przyjaciół… - oznajmiła Nela, przyglądając się teraz mu z bliska i przesuwając palcem po jego ustach, w dość zamyślonym geście.
- Chociaż coś dobrego - powiedział cicho Jack, ignorując gest Neli, a przynajmniej nie dając znać, że go dostrzegł. - Chłopacy byli tacy beznadziejni, że się zainteresowałaś dziewczynami? Czy może one tobą?
- Raczej to pierwsze, połączone z ciekawością. - Wzruszyła przy tym ramionami.
- Nie będę wypytywać, jak było - powiedział z cieniem uśmiechu w głosie. - Zresztą w tej materii nie mam doświadczenia.
Nela zaśmiała się krótko.
- Niewielka różnica, przynajmniej jeśli chodzi o to jak się zaczynało i jak kończyło. - Jej dłoń w tym czasie powoli zaczęła przesuwać się po policzku Jacka, jakby teraz jego badała. - Teraz twoja kolej. Przyjaciele?
Jack przez moment pomyślał o różnych technicznych drobiazgach, jakie zwykle mają miejsce między wspomnianym początkiem a końcem, ale nic nie powiedział.
- Tak, paru. Prawie od dzieciństwa, gdy byłem taaaki mały. Chodziliśmy do jednej klasy. Razem broiliśmy, razem cierpieliśmy za swoje grzeszki, razem grywaliśmy w erpegi. No ale potem się przeprowadziłem, to już było trochę trudniej. Net to nie wszystko; widywaliśmy się w wakacje. Ale stale możemy na siebie liczyć i wiemy, co każdy z nas porabia.
- No a w Salisbury mam paru dobrych kolegów, ale to już nie to samo, co wcześniej.
Nela skinęła krótko głową.
- A rodzice?
- Byli w miarę tolerancyjni dla moich wybryków. Nie mieli przerostu ambicji i wymagań, bym od góry do dołu miał same 'A' na świadectwie, nie wypychali mnie na żadne tenisy czy golfy. Ale jak coś powiedzieli, to się tego trzymali. No więc starałem się, by nie osiwieli za wcześnie.
- Potem mama dostała ciekawą propozycję pracy i się przenieśliśmy. Trochę wszystkim było szkoda, ale cóż. Okolic Salisbury nie można porównywać do szkockich gór czy lasów, ale jakoś się zaaklimatyzowałem.
Szarowłosa skinęła głową, by dać znać, że słuchała. Nie zadała jednak kolejnego pytania.
- Może o to zawsze szło, że takie szachy na przykład czy siatkówka cieszyły się mniejszą popularnością, niż inne, bardziej popularne sporty. No i gwiazdą szkoły nie byłem... Nie oblegały mnie tłumy fanów i fanek.
Nela tym razem uśmiechnęła się w odpowiedzi, ale nadal nic nie mówiła. Wyglądała za to na dość zapatrzoną… w analizę twarzy Jacka. Po której wciąż przesuwała delikatnie palcem.
Jack wykonał gwałtowny ruch i kłapnął zębami, jakby chciał chwycić palce dziewczyny.
Dziewczyna gwałtownie odsunęła dłoń, zaraz jednak wysunęła jednego palca i pogroziła nim Jackowi z uśmiechem na ustach.
- Podgryzania się zachciało? - zapytała rozbawiona.
- Zgłodniałem po kąpieli - odparł żartem. - Kolejne pytanie?
- Teraz twoja kolej.
- Teraz o moich podbojach? - spojrzał na dziewczynę, jakby się chciał upewnić.
Nela uniosła wyżej brwi, jakby zdziwiło ją pytanie.
- Myślałam, że była tylko… - nie dokończyła, ale na jej twarzy pojawił się smutek. “Cholera jasna, twoja narzeczona… “ pomyślała Nela.
- To zależy od podejścia do sprawy - wyjaśnił Jack. - Było parę znajomości, ale nie w takim sensie, jak myślisz...
- To znaczy?
- Jakieś kino, lody, to wszystko. Dopóki nie odkryłem, że Lucy istnieje. - Postanowił, że jednak nie podzieli się informacją o kamerze w szatni dziewcząt...
Znów odpowiedziało mu skinięcie głową. Nela zastanawiała się, czy Jack każe jej wyliczać wszystkie osoby z którymi “miała znajomości” w tym przelotne romanse, czy jednonocne romanse… i miała szczerą nadzieję, że nie. Nie miała nigdy nikogo, w kim naprawdę by się zakochała. Tak po uszy i tak… na długo. Ale mało kto znał ją naprawdę,...
- Lucy… odkryłeś? - zdziwiła się nad doborem słów.
- No, odkryłem. Znamy się ponoć od urodzenia. To znaczy ja ją znam dłużej, bo jestem trochę starszy. Mieszkaliśmy przez ścianę, bawiliśmy się razem, gdy jeszcze koszule w zębach nosiliśmy. Ponoć byliśmy nierozłączni. Dwa berbecie, które wszędzie wpychały swoje nosy i palce. Jest nawet kilka zdjęć z tego okresu. Jak się grzecznie trzymamy za rączki.
Uśmiechnął się do wspomnień.
- Była twoją sąsiadką? - upewniła się dziewczyna. - Nieźle… wciąż nie mogę pojąć, że można kogoś tak długo znać, jeśli nie jest po prostu rodzeństwem czy rodziną. W końcu los i rodzice robią swoje, zwykle ludzie gubią kontakt, gdy oni postanawiają się przeprowadzić.
- Kuzynka. A dom był naszej rodziny. Wspólnej. Taka farma - wyjaśnił.
Zdumienie pojawiło się na twarzy Neli, która próbowała mimo wszystko go nie okazać. To była dziwna wiadomość… ale nie miała zamiaru oceniać Jacka. Ona lubiła dziewczyny, a on lubił kuzynki…
- Aha…-odpowiedziała w końcu.
- Co 'aha'? - spytał.
- To wiele wyjaśnia. Że udało wam się tak długo utrzymać znajomość - wyjaśniła. - Teraz… tęsknisz za nią? - zapytała, a może stwierdziła strapiona.
- Nie wyobrażasz sobie... - powiedział cicho, równocześnie przytulając mocniej Nelę, jakby w ten sposób szukał pociechy. - Chciałbym, żeby była z nami, ale równocześnie... Myślałem, że zemdleję, gdy ujrzałem Liliel. Nie chciałbym, żeby Lucy tu trafiła. Zamartwiłbym się na śmierć o nią. I o ciebie. I o Barb. Muszę do niej wrócić. I zabrać was ze sobą, chyba że chcecie tu zostać.
- Wiesz, że chcemy wrócić- odpowiedziała Nela powoli odsuwając się od Jacka. - Barb zaraz wyjdzie. Poszukam piżamy…
- Nie wyjdzie. - Jack nie zamierzał pozwolić ponownie jej uciec. - A nawet jeśli, to przynajmniej będzie wiedzieć, że się pogodziliśmy. I jestem ci winien całą prawdę o wannie. Jak szczerość, to do końca.
Nela posłała mu pytające spojrzenie nic nie komentując. Przestała też się odsuwać pozostając w minimalnie większej odległości niż wcześniej.
- Lepiej się przysuń bliżej, bo nie wiem, czy zdołam to z siebie wydusić. I wolę nie widzieć spojrzenia, jakim mogłabyś mnie obrzucić, potwierdzając moje negatywne zdanie o mnie.
Nela usłuchała bez słowa. Chowając twarz między ramieniem a twarzą Jacka. Czekała. Nie pośpieszała.
- Już ci mówiłem... byłem pewien, że wolisz dziewczyny - powiedział cicho. - Nawet do głowy mi nie przyszło, że będziesz chciała... mnie... - Słowo seks nie przeszło mu przez gardło. -
Myślałem, że potrzebujesz czyjejś bliskości, jak ja. A jeśli chodzi o... - Nie dokończył. - Myślałem, że ponieważ nie chcesz faceta, zaspokoisz się sama, bezpieczna, w moich ramionach. - Mówił coraz ciszej.
Poluzował uścisk i przymknął oczy. Nie miał zamiaru nic zrobić, nawet gdyby w tej chwili Nela chciała dać mu w zęby. W gruncie rzeczy wcale by się jej nie dziwił.
Nela zaśmiała się, rozbawiona jego słowami. Uniosła głowę, by móc na niego spojrzeć.
- Jesteś głupkiem, Jacku Wood - odparła dalej rozbawiona, jakby żartowała. Puknęła żartobliwie palcem jego nos. - Rozumiem - dodała i znów zaczęła się odsuwać. - Myślisz, że w którejś z tych szafek jest wino?
- Wiem, jestem, nie musisz mi tego powtarzać - odparł. - Ale śmiać się z tego też nie musisz, dobrze? - Jack nie wydawał się zbyt rozbawiony, chociaż kawałek kamienia spadł mu z serca. - Zaraz poszukam - obiecał, podnosząc się z łoża.
Nela też wstała. Ona jednak zaczęła szukać czegoś w plecaku.
- Hmm… zaraz wrócę - mruknęła powoli kierując się do łazienki w której kąpała się nic nieświadoma Barb.
Jack odprowadził Nelę spojrzeniem, po czym obrzucił wzrokiem sypialnię, zastanawiając się, gdzie może być wino... Zdecydowanie nie miał zamiaru wychodzić z sypialni, co jego zdaniem byłoby zwykłym proszeniem się o kłopoty.
Wino, a owszem, było.
Pokaźnych rozmiarów karafce, zawierającej rubinowy trunek, towarzyszyły cztery kryształowe kielichy.
Miał nalać i zanieść do łazienki? Żeby teraz zarobić wielki minus, dla odmiany u Barb?
Nela jednak stanęła nim tam weszła i zerknęła w stronę Jacka.
- Może zaniosę jej od razu wino?
- Bawcie się dobrze - powiedział Jack, nalewając wino do dwóch kielichów.
- Chcę wziąć tylko swoje rzeczy - odpowiedziała, ale zabrała oba puchary, może spodziewając się, że Barb może ją sekundę jednak zatrzymać.
Jack zostawił wino i pozostałe kielichy na stoliku i usiadł na skraju łoża. Jego mina... Zdecydowanie nie wyglądał na szczęśliwego czy choćby zadowolonego z siebie.
Ale Nela zostawiła go z tą miną samego. Bezczelnie i bez zapowiedzi wchodząc do łazienki z Barb.

Nela bezczelnie i bez zapowiedzi weszła do łazienki, gdzie Barb leżała w wannie, otoczona ogromną ilością piany, z szerokim uśmiechem na ustach.
- O? - wyraziła zdziwienie na widok koleżanki.
- Mam dla ciebie wino - odparła Nela, jak gdyby nigdy nic, podchodząc z pełnym kieliszkiem do Barb i podając go jej. Drugi trzymała w drugiej dłoni. Faktycznie, jakoś nie pomyślała by lepiej zawiązać szlafrok. Chciała po prostu wyjść z sypialni i to tak, by Jack uznał to za w miarę naturalne wyjście.
Barb uniosła brwi ni to w geście zdziwienia, ni zadowolenia i chętnie przyjęła kieliszek od Neli.
- Czuję się rozpieszczona - oznajmiła, upijając łyk. - A tak w ogóle to ten, lepiej z Jackiem? Długo gadaliście, nim przyszłaś, a skoro nie musiałaś od razu uciekać, to... no lepiej?
- Jasne - odpowiedziała Nela, chociaż jakoś po niej nie było widać. Zaraz po tym przechyliła kielich ze swoim winem i wypiła do samego dna. Odstawiła go na ramę wanny.
- Będziesz musiała powiedzieć, że wypiłaś dwa. - Dziewczyna przetarła dłonią usta i teraz dopiero szczelniej zaczęła zawiązywać szlafroczek.
- Masz, jak chcesz dopić mój, to nie ma sprawy. Alkohol zawsze utuli - wyciągnęła rękę z kieliszkiem w stronę Neli. - Czyli nie jest lepiej - zagaiła również ponownie, wracając do tematu Jacka.
Nela z wdzięcznością odebrała kieliszek od Barb. Wyglądało jakby miała zamiar się zapytać, czy ta jest pewna… ale ostatecznie przechyliła go i wypiła do połowy. Resztę oddała dziewczynie.
- Nie mogę całkiem pozbawić cię tej przyjemności. - Dodała do tego lekki uśmiech. - Jest lepiej… - odparła z westchnieniem. Faktycznie, było lepiej niż zanim zaczęła rozmawiać z Jackiem, ale między lepiej a dobrze była pewna odległość.
- Czyli nie muszę go bić? Czy może jednak? - Mrugnęła do Neli. - I gdzie ma spać? Podłoga?
Szarowłosa zachichotała rozbawiona. Zresztą, powoli nabierała rumieńców…
- Wszystko jedno… nie powiedziałam mu, że ma się odpieprzyć. Lubię go. Po prostu… - Rozłożyła ręce w obronnym geście, a zaraz po tym przycupnęła na brzegu wanny. - Wyobraź sobie… - szepnęła konspiracyjnie - … on myślał, że lubię tylko kobiety. Więc bezkarnie się do mnie poprzytula - dalej szeptała - jak do pieprzonej przytulanki. Zawsze to samo, wszyscy myślą, że można się poprzytulać i wywalić jak zużytą zabawkę…
Barb nie wiedziała, czy ma wybuchnąć śmiechem, czy zrobić tradycyjny ruch walnięcia dłonią w czoło.
- Taki podgrzewacz z biustem? Ale… świnia - podsumowała krótko. - Nie no, nie byłaś zabawką. Ale warto by było ukarać go. Jakieś pomysły?
Nela machnęła ręką.
- Nie. Daj spokój… przywykłam do tego. Po prostu… nie wiem dlaczego, myślałam, że Jack jest inny. - Wzruszyła ramionami. - Wolę tego dalej nie rozgrzebywać. Niech będzie jak jest… - Westchnęła ciężko.
- Czyli zasadniczo jesteśmy chłodne i niedostępne? Wredne? Tak ciut ciut? - zasugerowała Barb.
Szarowłosa sięgnęła dłonią w kierunku wody i bez ostrzeżenia chlapnęła nią w Barb z lekkim uśmiechem.
- Ty nic nie wiesz… - Wystawiła do niej język.
Barb zamknęła oczy i prychnęła, kiedy Nela ją ochlapała.
- Oczywiście moja droga, NIC nie wiem.
- Wiesz Barb… Jack powiedział coś ważnego. Popieram to. Pomiędzy naszą trójką powinien być pokój, współpraca, wzajemne zrozumienie i pomoc w trudnych chwilach. Inaczej nie damy rady. Nie możemy się… rozumiesz, o co mi chodzi? Trzeba schować dumę i głupie szczenięce romanse czy macanki w kieszeń… dlatego, nie będzie karania i burmuszenia się. Będzie wszystko okej, jak gdyby nigdy nic. - Nela, choć z czerwonymi policzkami, mówiła zdecydowanie. Była pewna siebie i tego co chce.
- Znaczy romansów nie będzie, bo się boicie i to dobre wytłumaczenie, czy romansów nie będzie, bo naprawdę tego nie chcecie? - zapytała rzeczowo czarnowłosa.
- Nie wiem czy będą czy nie będą. Nawet jeśli będą… to bez znaczenia… dla spełnienia potrzeby bliskości… tak powie... oh… - Nela westchnęła ciężko. - To nie istotne. Ważne byśmy się nie kłócili. To by nas wszystkich zgubiło.
- Dobrze, karmcie mnie, to nie będę się kłócić - zgodziła się pół żartem Barb. - A w romansach kibicuję. Przynajmniej wiem, że miałabym przeciwników w startowaniu do ciebie - roześmiała się dźwięcznie.
Na co Nela, z nieco większym rumieńcem niż wcześniej, znów chlapnęła Barb wodą.
- Jak będziesz smutna to ciebie też przytulę - dodała żartobliwym tonem.
- Trzymam za słowo - odpowiedziała, poruszając się w wannie. - Dobra, woda się ochładza. Więc albo dolewamy i wskakujesz też, bez przytulania - zastrzegła. - Albo wracam nie męczyć Jacka i rozejrzeć za jakąś kolacją.
- Jesteś tego absolutnie pewna? - Nela spojrzała na Barb z lekko uniesionymi brwiami i lekkim uśmiechem. - Piana wszystkiego nie zasłoni - mimowolnie spojrzenie szarowłosej przeniosło się na pianę… poniżej twarzy Barb.
- Nie romansuję z tobą teraz - odpowiedziała, pokazując język. - Poza tym natura nam dała to samo. Co, na basenie to gołych babeczek od groma, nie chadzasz? - zapytała, tym razem ochlapując Nelę.
- Na basenie, mają na sobie stroje kąpielowe i nie wiedzą, że jak patrzę na ich cycki, to myślę, jakie są zajebiste - odparła Nela, nadal żartobliwym tonem, ocierając przy tym twarz z wody. - Dobra… - Wstała powoli by zrobić kilka kroków dzielących ją od kurków. Odkręciła ciepłą wodę. - Przynajmniej umyję włosy. Bo nie zdążyłam…
- Ale w szatni, jak zmywają chlor i się przebierają, nie mówię o basenie nudystów. Zresztą, o takim to ja nie słyszałam. - Barb wzruszyła ramionami. - Właź i myj, zapraszam - powtórzyła, wykonując do tego zachęcający ruch ręką.
Barb mogła sobie mówić co chciała… Nela tak czy inaczej pośpiesznie ściągnęła z siebie szlafroczek odrzucając go na bok i równie pośpiesznie, by za długo nie zostawać na zewnątrz bez ubrania wskoczyła do wanny. Woda aż zafalowała przy tym niebezpiecznie. Dziewczyna nie musiała się rumienić, bo i tak miała już twarz czerwoną od wypicia na raz półtora kieliszka wina. Zanurzyła się od razu po szyję.
Barb kiwnęła głową.
- No. Myj się, ja cię nie będę napastować, jak inni współtowarzysze.
- Mmmmh… - mruknęła Nela. - Tylko, kto kogo napastował - jęknęła. - No idiotycznie wyszło - westchnęła.
- Swoją drogą… tak sobie myślałam, o tym co mówiłaś… z tego co Tamina mówiła, to jeśli wrócimy… nie będziemy pamiętać, że tu byliśmy. A więc, nie będziemy też pamiętać siebie nawzajem.
- A może nie wiem… jakoś znajdziemy i na to rozwiązanie. Wiesz, niby jest szansa, że wrócimy, a skoro dokonamy takiego czynu, gdzie Tamina podkreśla, że nie jest to łatwe, to i zachowamy wspomnienia, albo chociaż ich część. Tu chyba na wszystko jest sposób, najczęściej magiczny, ale jest. - Barb chwilę się zawahała. - Poza tym no… musielibyśmy chyba wrócić dokładnie do miejsca, z którego nas zabrali, żeby to nie było podejrzane. Albo czas tam musiałby się zatrzymać. Po imprezie w klubie zaginęła grupa młodych ludzi. To nie robi dobrego pi aru. Na pewno nieźle by nas lokalne i nielokalne siły szukały. Ba, niektórzy zafrapowani rodzice mogliby zawezwać nawet Scotland Yard.
- Racja - odparła Nela. - Moi pewnie jeszcze nie zauważyli… - dodała po tym.
Zamoczyła włosy w wodzie, odchylając ją po prostu do tyłu i kilka chwil tak trwała. Gdy wynurzyła je, chwyciła jeden z pobliskich flakoników. Po przeczytaniu etykiety zaczęła nalewać go na dłoń. W powietrzu uniósł się zapach pomarańczy.
Barb odkręciła kurek z gorącą wodą, otwierając jednocześnie lekko korek zatykający wannę.
- Skoro zaaprobowałaś pomysł, to dolewam - oznajmiła z satysfakcją, rozwalając ramię na brzegu wanny.
- A pamiętasz, że przed chwilą to robiłam? - zapytała Nela z uśmiechem, ale takim jakby lekko śmiała się z Barb. Zaraz zaś po tym wolną dłonią, na której jeszcze nie było szamponu, znowu ją zaczepnie chlapnęła. Rozległo się też “hi hi hi”.
- Nie - odpowiedziała krótko - nie zauważyłam. Im goręcej, tym lepiej - skwitowała krótko, chowając się po czubek nosa w wodzie w odpowiedzi na chlapanie Neli. W końcu im bardziej schowana będzie, tym mniej zostanie ochlapana. Dodatkowo złapała nagle za kostkę Neli, lekko pociągając ją w dół, nie za mocno i nie za głęboko, ale tak, żeby poczuła.
- Ej! Hi hi hi… - krzyknęła Nela, której udało się podeprzeć o brzegi wanny. - Jakbyś dopiła swoje wino, może być nie zauważyła czy jest letnia, czy gorąca - odparła żartobliwym tonem Nela, delikatnie próbując oswobodzić swoją kostkę i w tym samym czasie zrewanżować się złapaniem stopy Barb. Ona jednak miała zamiar pogilgotać ją w nią.
Czarnowłosa prychnęła wodą i zakrztusiła się lekko, w końcu śmianie się w środowisku wodnym na pewno nie było najrozsądniejszym pomysłem.
Nela przestała łaskotać Barb. Uśmiechnęła się do niej serdecznie. A był to uśmiech, który obejmował też oczy dziewczyny… O czymkolwiek teraz myślała, musiało dotyczyć czarnowłosej i musiało być czymś pozytywnym.
- Dobrze wyglądasz, jak tak szczerze się uśmiechasz - oznajmiła, poklepując Nelę po ręce. - No i ja jednak wychodzę. - Dodała, w jednym ruchu wstając, przekładając powoli obie nogi nad wanną, po czym owijając się w puchaty szlafrok kąpielowy.
Nela nie powstrzymała się przed krótkim zerknięciem… no, ciężko było się powstrzymać. Zaraz jednak nabrała na powrót szamponu, nie chcąc zbyt długo tu zabawić, po prostu zaczęła myć włosy.
By za kilka chwil również wyjść z wody. Koszulę nocną miała już przyszykowaną, wobec czego zamiast bawić się w szlafroczki miała plan, by od razu w nią wskoczyć.

Jack siedział jeszcze przez moment bez ruchu, jakby nasłuchując, co się będzie obok działo, a potem wstał i podszedł do prowadzących na korytarz drzwi.
Prywatność najwyraźniej była tu pojęciem względnym, bowiem żadnego zamka czy choćby marnej zasuwy uświadczyć tu nie można było. Jack podsunął pod klamkę fotel, a potem jeszcze wsunął pod drzwi ostrze sztyletu. Nieproszonych gości z pewnością by to nie powstrzymało, ale przynajmniej opóźni ich na tyle, że zdołają ich przywitać na siedząco...
Przeniósł plecak ponownie usiadł na łożu i z ponurą miną zaczął się wpatrywać w puste kielichy.
Głupek? To było zdecydowane za mało powiedziane. Powinien teraz zaszyć się w jakąś mysią norę i nie wyłazić przez najbliższe pół życia. Może udałoby mu się przez ten czas zmądrzeć.
A tam... Nie ma mysiej nory, to pójdzie spać do łazienki. Zrobi sobie legowisko z płaszczy kąpielowych. A nuż głupota jest zaraźliwa, po co dziewczynom ma się udzielać?
Otworzył plecak i przebrał się w piżamę.
Olać maść. W zasadzie nic go nie boli, a im szybciej zniknie Neli z oczu, tym lepiej. A do rana... może dziewczyna mu wybaczy.
No, tego ostatniego zdecydowanie nie był pewien.


"Tylko" zdecydowanie się przedłużało - czas płynął, co widać było po powoli się zmniejszającej długości świec, a dziewczyny nie wracały. Sądząc po odgłosach dobiegających z łazienki, nie potopiły się, ale Jack nie sądził, że byłby tam mile widzianym gościem.


W końcu wstał i podszedł do jednej ze ścian. Odsunął kotarę. To nie było kolejne pomieszczenie, tylko okno. Jack oparł dłonie na parapecie i zapatrzył się w rozciągający się za kryształową szybą widok.
Podziemne miasto widać było w pełnej okazałości. Najwyraźniej dla mieszkańców tutejszy dzień nie kończył się nigdy, bo z każdego budynku, z każdego niemal kamienia bił blask, że wszędzie było jaśniej, niż na rozświetlonej neonami Oxford Street.
A że nigdzie się nie spieszył, stał i patrzył, obserwując codzienne (conocne?) życie wampirzego miasta.


Czy mógłby zostać magiem w tej krainie pełnej magii? To się ponoć zdarzało, a gdyby miał mieć jakiś wybór, to wolałby wybrać drogę magii, niż drogę miecza, łuku i kłów. Oczywiście ręce, które leczą, też by się im przydały, ale do tego zdaje się potrzebna by była osobista interwencja któregoś z bóstw, co Jackowi nie bardzo odpowiadało.
Może by więc tak skupić się, skoncentrować, strzelić palcami i powiedzieć "lumos", by na dłoni pojawiło się magiczne światełko?


Może gest był nie taki, może zaklęcie złe, a może po prostu pisana mu była kusza, bo magiczny płomyk się nie pojawił. Nawet Harry Potter chodził do szkoły dla magów, no i miał nauczycieli, a Jack najwyraźniej nie miał zdolności Hermiony.
Jedyny w tym momencie lokator sypialni złożył dworski ukłon, machając wyimaginowanym kapeluszem i honorując w ten sposób zdolności panny Granger, a potem wzruszył ramionami - gest, który rodzice uparcie usiłowali wyplenić z zestawu jego zachowań. Chyba powinien się pogodzić z tym, że ten dzień należało zapisać po stronie strat.
Niczym za pomocą czarodziejskiej różdżki w jednej chwili zdołał przemienić plusy w minusy. Magik z niego, nie da się ukryć. Mógłby wystąpić w "Mam talent" Pierwsze miejsce murowane.


Odszedł od okna, ale nie wrócił na łóżko, tylko zaczął systematycznie przeszukiwać wszystkie szafy, szafki i szuflady. Nie miał pojęcia, jak na długo wystarczą świece. A nuż się okaże, że w nocy trzeba będzie jakąś zapalić, bo inne zgasną?
Znalazł i świece i coś, czym je można zapalić. Niestety, nie były to zapałki, ale kolejne krzesiwo. A to znaczyło, że ponownie trzeba będzie potrenować.
Skry sypały się szczodrze, lecz świeca stale trwała w stanie dziewiczym. W końcu jednak, gdy Jack rozszczepił knot na pojedyncze niemal nitki, udało się. Iskra padła na knot i świeca wreszcie zapłonęła. Udało się, ale wniosek był prosty - najpierw hubka, potem świeca - chyba, że nie ma innego wyjścia.
A może zgaszenie świecy siłą woli byłoby łatwiejsze, niż jej zapalenie? Jack wpatrzył się w świecę, wyobrażając sobie, że płomień robi się coraz mniejszy i mniejszy...
I nic się nie stało.

---

Północ już blisko...

---

Nie minęło kilka chwil, aż łazienki wyłoniły się obie dziewczyny na raz. Nela była już ubrana w swoją czarną koszulę nocną i darowała sobie owijanie się w szlafroki. W dłoniach jednak niosła mały ręcznik, którym aktualnie przecierała jeszcze mokre włosy, jakby miała nadzieję, że szybciej dzięki temu wyschną. Barb natomiast wyszła z łazienki owinięta ciasno w gruby szlafrok.
- Nelu, możemy jeszcze zamienić dwa zdania? - spytał Jack, kierując się w stronę, skąd właśnie wyszły obie dziewczyny.
- Toooo ja pójdę się przebrać w piżaaamę - Barb podeszła do łóżka, zgarnęła uszykowane tam nocne przyodzienie i czym prędzej zniknęła w łazience.
Wobec czego Nela wzruszyła tylko ramionami i dalej susząc włosy podeszła do łóżka, na którym też zaraz usiadła.
Jack usiadł obok niej.
- Czy powinniśmy coś zrobić z Barb i Danem? - spytał cicho, tak by jego słowa nie dotarły do łazienki.
Nela uniosła brwi w zdziwieniu.
- Z tym, że on ciągle do niej startuje? - upewniła się.
Jack skinął głową.
- Ją lubię, a jemu jakoś nie wierzę - przyznał się.
- Ja też nie - odparła Nela - i z początku wydawało mi się, że Barb sama nie umie się przed nim obronić. Ale… myślę, że on jej się trochę podoba. Jest dorosła. Sama musi postanowić, co z tym zrobi.
- W takim razie niech się dzieje, co chce. Spróbuję nic nie zauważać. - Jack najwyraźniej nie był zachwycony manierami ex-dragona. - Jak trzy małpki - dodał z cieniem uśmiechu. - Dzięki - powiedział, po czym się podniósł. - Barb, można wejść? - spytał głośniej.
- Jack chce zrobić przy tobie kupę! - zawołała Nela, z wyraźnie rozbawionym tonem głosu, na co Jack pokazał jej język. Widać zebrało jej się na żarty.
- To weź ze sobą mój kieliszek jak będziesz wracać. Zapomniałam - poprosiła Jacka.
- Różni się czymś od tego drugiego? - Kolorem szminki na krawędzi, pomyślał Jack. - Oczywiście, przyniosę.
Po chwili Barb wyszła z łazienki, zaś Jack natychmiast zniknął za kotarą. Wrócił jednak po paru sekundach, trzymając w dłoniach oba kielichy.
- Proszę - powiedział, stawiając je na stoliku, obok pozostałych. - Wina?
Barb podniosła ręce w obronnym geście.
- Ja dziękuję. Jestem wykończona fizycznie i psychicznie, wypiłabym pół kieliszka i miałabym odlot jak niemiecki messerschmitt nad Londynem.
- A mi możesz nalać. Będzie mi się lepiej spało… - odparła Nela, pokazując dłonią wino. - Obojętnie do którego.
- Proszę. - Jack napełnił pierwszy z brzegu kielich, niemal po brzegi, po czym odstawił dzban. - Za chwilę wrócę - obiecał, ruszając po raz kolejny w stronę łazienki.
- Co on się tak kręci… - mruknęła cicho Nela do Barb - … rozwolnienie ma czy jaki… czort? - zapytała, chwytając w dłoń kieliszek z wyraźnym zamiarem przechylenia go.


A Jack, wbrew obietnicy, niezbyt się spieszył. I to bynajmniej nie z powodów, o jakie podejrzewała go Nela. Miał w planach nie tylko umycie zębów, ale i głowy, czego zdecydowanie nie zrobił podczas pierwszego tu pobytu.
Znalazł coś, co zdało mu się szamponem o mniej kwiatowym, a bardziej neutralnym zapachu, sprawdził, czy to czasem nie jakiś szampon koloryzujący, po czym szybko umył włosy, podsuszył się odrobinę, umył zęby.
Wreszcie wyszedł z łazienki.
Kielich Neli był pusty.
- Zgaszę kilka świec, kilka zostawię - powiedział cicho Jack.
- Jaaaaaaaaaasne - odparła Nela, ziewając przy tym i zasłaniając dłonią usta. Chociaż mimo to widać było, jej czerwone poliki. Siedziała już w łóżku. Po środku łóżka - jak zostało jej przeznaczone wczoraj. - I chodź spać.
- Tak jest, wasza wysokość. - Jack sparodiował scenę z Alicji w krainie czarów, po czym, zgodnie z obietnicą, zdmuchnął parę świec, zostawiają mniej więcej połowę zapaloną. No, zdecydowanie mniej, niż połowę. A potem położył się i wsunął pod koc. Jednak nie na samym skraju łoża, ale, zgodnie z wcześniejsza obietnicą, blisko Neli. Najwyżej się odsunie, pomyślał.
- Dobranoc - powiedziała cicho szarowłosa. Nie odsunęła się, a właściwie w ogóle nie ruszyła najwyraźniej już wygodnie ułożona do snu.
- Dobranoc - odpowiedział Jack, przykrywając się kocem i odgradzając w ten sposób od nadmiaru światła.
Barb nawet nie odpowiedziała na ich nocne pożegnania, ponieważ zasnęła momentalnie, ledwo dotknęła poduszki, wtuliwszy się w nią oraz kawałek swojej kołdry, nieczuła na czyjkolwiek ruch, czy słowa.

Barb krzyknęła histerycznie, przede wszystkim gwałtownie wybudzona przez płonący ból na mostku, który spowodował podarek od Dana. Krzyk powtórzyła, kiedy zauważyła, że w pokoju znajduje się zdecydowanie za dużo… istot, które do tego wszystkiego nie wyglądają szczególnie przyjaźnie. Pisnęła, przetaczając się na bok i spadając z łóżka. Nie było to bezbolesne, ale przynajmniej teraz mogła wyjąć jakiś nóż z plecaka, który miała wciśnięty pod łóżko. Może nie miała za wiele szans, ale nie odda… czegokolwiek bez walki.
Pokojowe zakończenie pertraktacji z Nelą sprawiło, że Jack zasnął spokojnie i, o dziwo, mimo tego, iż miejscem noclegu była - nie da się ukryć - krypta, żadne koszmary nie zakłóciły jego snu... do chwili, gdy w owym śnie nie pojawili się intruzi.
Skąd się tu wzięli, pomyślał zaskoczony, bezmyślnie wpatrując się w znajdujących się o parę kroków od niego nieproszonych gości.
Trzask pękających drzwi i krzyk Barb uświadomiły Jackowi, że to, co brał za początek koszmarnego snu, przemieniło się w równie koszmarną rzeczywistość. Nie myśląc zbyt wiele chwycił stojący na stoliku dzban z winem i rzucił w najbliżej się znajdującego intruza.
Tylko Nela nie miała co chwycić i co rzucać. Po prawej miała bowiem Jacka, po lewej Barb, wokoło siebie jedynie poduszki i pościel. Może rzut poduszką przynajmniej rozbawiłby któregoś z napastników i dał im minutę zwłoki z jego strony? To jednak było na tyle bez sensu, że dziewczyna darowała sobie ów pomysł. Zamiast tego pośpiesznie zmieniła pozycję z leżącej, podkurczając nogi i kucając na łóżku tak by móc szybko wstać i móc poruszyć się w prawo, w lewo - jeśli te strony będą wolne, lub do tyłu, za łóżko. Szybko analizowała przy tym sytuację i możliwości. Jej ciuchy dalej znajdowały się w łazience. Ale plecak i broń leżały przy łóżku, od strony Jacka. Nie widziała ich stąd, nie dosłownie. Jedynie oczami wyobraźni. Leżący na plecaku łuk, kołczan ze strzałami, czy niedbale rzucony obok miecz. Broń. Umieli jej używać w mniejszym lub większym stopniu. Choć Nela wolałaby teraz mieć pazury i zęby, jak przepowiedziała im Tamina. Bowiem sama myśl o tym, że czuli złudne bezpieczeństwo, i że któraś z osób będących przed nimi mogłaby zrobić coś Jackowi czy Barb, napawała ją szaloną złością. Głównie na samą siebie. Świetnie się bawili, zapominając o prawdziwym zachowaniu ostrożności.
Może i Nela nie wprawiła w życie swego plany, to jednak od strony wampirzej zgrai doleciał ich wybuch śmiechu.
- Doprawdy, wy ża…
Zapewne rzec chciał “żałosne” jednak słowo to utknęło bladolicemu w gardle gdy rzucony przez Jacka dzban z winem eksplodował nagle tuż przy twarzy wampira. Krzyk i swąd palonych włosów oraz skóry, zdominował natychmiast całą scenę, która to w komnacie się rozgrywała. Towarzysze poszkodowanego zamarli niczym posągi wykonane z pięknego, białego marmuru. W przeciwieństwie do wilka, który wyszczerzywszy kły, dwoma skokami dopadł do Barb i delikatnie szturchnąwszy kobietę w ramię, wskazał pyskiem na swój grzbiet.
Barb zdążyła wstać, z nożem w ręku. Machnęła wolną ręką na Dana w wilczej postaci.
- No przecież ich nie zostawię! - oznajmiła nieco podniesionym głosem, ale oczywistym było, że chodzi o Nelę i Jacka.
Kiedy zaś zarejestrowała, że rzucanie we wrogów pomaga, rozejrzała się wokół, w poszukiwaniu kolejnego przedmiotu wartego rzucenia. Złapała za świecznik stojący na nocnym stoliku, ten najbliżej niej i postąpiwszy krok w bok, żeby nie trafić po drodze w przyjaciół, rzuciła w stojącego najbliżej wampira.
Miało być bezpiecznie, a nie było, więc nie zamierzała się powstrzymywać.
Jack pod ręką nie miał już kolejnego pojemnika z winem... Ostał mu się jeszcze świecznik i parę świec, jednak doszedł do wniosku, że lepsze by było coś bardziej konkretnego. Ześlizgnął się z łóżka i chwycił rękojeść miecza, dziękując tutejszym bogom za pomysł trzymania broni pod ręką. Machnął mieczem, z wyraźnym zamiarem zrobienia w najbliższym 'posągu' ładnej i długiej krechy, najlepiej przez brzuch. Całkiem jakby chciał wykorzystać to, że tamci wzięli na chwilę przykład z żony Lota, a przy okazji sprawdzić, jaki kolor ma wampirza krew.
Nela korzystając z tego, że Jack ześlizgnął się z łóżka i jednocześnie zrobił jej miejsce by i ona mogła z niego wyjść uczyniła to. Chociaż w jej wykonaniu było to raczej szybkie wyskoczenie. Ona również złapała za leżący przy jej plecaku miecz. Teraz była przynajmniej uzbrojona. Żałowała tylko, że nie wie gdzie i czy w tym pokoju są jeszcze zapasy wina. Był tylko niedopity kieliszek Jacka. Nela sięgnęła po niego i bez zastanowienia polała czubek swojego miecza cieczą. Zostało kilka kropel więc Nela nie pozbyła się kieliszka z wolnej dłoni.
Rzucanie we wrogów co prawda zdawało się pomagać, jednak najpierw trzeba by w nich trafić. Sztuka ta udała się Barb, krusząc przy okazji zastój gospodarzy, a głównie tego, który zdawał się stać na czele całej grupy, a który zaliczył uderzenie w ramię ciężkim, złotym świecznikiem. Skrzywił się przy tym, a w jego szkarłatnym spojrzeniu pojawiła się obietnica wyjątkowo paskudnej śmierci. Pozostali, ignorując wijącego się na podłodze kompana, ruszyli jak im wcześniej kazano. Ten, którego Jack obrał sobie za cel ledwie zauważył draśnięcie, które szybko krwią nabiegło, doskonale widoczną na białej koszuli. Zamachnął się i jednym uderzeniem posłał swego przeciwnika z powrotem na łóżko. O dziwo, uderzenie to mimo iż silne to jednak nie bolało tak, jakby się tego młody człowiek mógł spodziewać. Gorsze już chyba były otarcia po dniu w siodle spędzonym.
- To ci nie pomoże, głupia - warknęła czarnowłosa, która to odważnie ukazywała patrzącym całkiem zgrabne nogi. Słowa te skierowała do Neli, ozdabiając szyderczym uśmieszkiem i pokazem lśniąco białych kłów, które to wysunęły się z jej ust, niszcząc nieskazitelną czerwień warg. Ruszyła też zaraz w stronę szarowłosej nie zwracając zbytniej uwagi na trzymany w jej dłoni miecz.
- Nie mamy na to czasu - warknął w międzyczasie Dan, słowa te zdając się kierować nie tylko do Barb ale i pozostałych. I faktycznie czasu nie mieli, a raczej nie miał go on sam, bowiem zaatakowany przez Barb wampir, rzucił się na nią z szybkością, która sprawiła, że jego postać rozmyła się kobiecie przed oczami. Jego dłoń zacisnęła się na jej szyi, a uchwyt ten bynajmniej do pieszczotliwych się nie zaliczał. Zanim jednak zdołała zareagować, razem ze swym prześladowcą wylądowała na podłodze, tłukąc boleśnie biodro. Dan wyraźnie nie miał zamiaru pozwolić by ktoś dotykał JEGO zdobyczy. Dobre w tym było to, że wampir puścił szyję czarnowłosej. Złe zaś to, że znalazła się ona teraz tuż obok dwóch szarpiących się wzajemnie bestii, które raczej nie sprawiały wrażenia chętnych na to by poczekać ze wzajemnym mordowaniem się na to, by ona się od nich mogła odczołgać.
Barb poczekała na dogodny moment, byleby mieć pewność, że nie zrani Dana i wbiła swój nóż w wampira. Może nie była jeszcze fanką wilkołaka, ale nie pozwoli robić krzywdy nikomu z jej kółka zainteresowań.
- Mieliśmy być chronieni! - krzyknęła. - Mieliśmy mieć pomoc! Łamiecie wszystkie zasady! - W duchu liczyła na to, że może znajome im wampiry nie wiedzą o niesubordynacji innej grupy i usłyszą jej wrzaski. Zaczęła próbować zebrać się z podłogi i zamierzała z takiej perspektywy porządnie skopać przeciwnika.
Jack skrzywił się ze smutkiem, gdy okazało się, że piękny cios nie sprawił na przeciwniku żadnego wrażenia. Co działało na te cholerne wampiry?
- Naszyjnikiem go uduś! - rzucił w stronę Barb, po czym zadał swemu oponentowi kolejny cios, mający tamtego skrócić o głowę.
Barb idąc za pomysłem Jacka, wraziła swój naszyjnik wampirowi, który walczył z Danem, prosto w odsłoniętą skórę na twarzy, żeby sprawdzić, czy to w ogóle podziała.
Nela jakoś nie wątpiła w słowa wampirzycy. Jednak nie miała pod ręką nic lepszego, a nie mając pod ręką nic lepszego, nie miała też innego pomysłu. Pierwsze co, ważne było upewnienie się. Gdy wampirzyca znalazła się dość blisko, Nela chlusnęła w jej twarz resztkę wina. Machnęła mieczem dla samego podkreślenia swojej przestrzeni osobistej.
- Czego od nas chcecie? - zapytała. W końcu dyplomacja nie jednego już uratowała.
Nawet jeżeli ktoś usłyszał wrzaski Barb, nie palił się by przybyć im na ratunek. Biorąc zaś pod uwagę hałas jaki coraz wyraźniej docierał do uszu zebranych w komnacie, pozostałe wampiry miały dość własnych kłopotów. Nóż zaś, którym tak odważnie bronić Dana chciała… Nóż ów zanurzył się w ciele wilkołaka, który w ostatniej chwili zmienił pozycję tak, że Barb nie była w stanie zmienić jego kierunku. Skowyt, który wyrwał się z pyska bestii, był świadectwem bólu, który odczuł. Nie puścił jednak swego przeciwnika, który nagle zaczął wrzeszczeć i wić się jak oszalały. Swąd przypalanego ciała uderzył z siłą młota we wrażliwe nozdrza Barb, a ona sama ujrzeć mogła jak srebrny naszyjnik wtapia się w czaszkę wampira, wnikając w nią niczym rozgrzany nóż w kostkę masła.
Jack zaś, nie mając zamiaru tak łatwo się poddać. Chcąc dokończyć sprawę z tym, którego wybrał za przeciwnika, podniósł się z łóżka i już, już miał zamachnąć, gdy blada dłoń posłała go z powrotem tam, skąd właśnie wstał. tym razem uderzenie było mocniejsze, przez co lot chłopaka nie skończył się na miękkich pierzynach, a na znacznie twardszej podłodze. Bolało też znacznie bardziej niż poprzednio. Korzyść jednak jakaś była, znalazł się bowiem w pobliżu Barb. Minus także był, Nela bowiem została teraz sama, oko w oko z dwiema wampirzycami.
Ta, z którą próbowała dyskutować, roześmiała się kpiąco, oblizując spływające jej z twarzy wino. I z uśmiechem tym zginęła, gdy w jej piersi utknął bełt. Widocznie też prawdą było to, co o wampirach powiadano iż po śmierci w proch się obracały, którym to prochem zasypana twarz Neli została.
- Nie gadajcie z nimi tylko im łby odcinajcie - pouczyła łaskawie Scar, przeskakując nad resztkami drzwi i celując w wampira, który atakował Jack’a.
Druga przeciwniczka, widząc śmierć swej towarzyszki, z krzykiem brzmiącym nieco jak wycie szaleńca, rzuciła się na Nelę, nie bacząc iż ta wciąż w dłoni miecz gotowy do użycia trzyma.
Barb nie miała czasu na zamarcie z przerażenia, kiedy zdała sobie sprawę, że nóż wepchnęła zdecydowanie nie tam, gdzie chciała, bo z satysfakcją zauważyła, że wampir, w którego wsadziła amulet… rozsypał się, kiedy owy wisior wyciągnęła. Ale miała czas na zastanawianie się dokładnie po tym, jak najbliższy przeciwnik zniknął.
- Jack, masz - syknęła, zrywając z szyi wisior i podając go Jackowi. - Bierz i wsadzaj w skórę.
Po czym podpełzła do Dana, wyciągając z rozwalonego plecaka kawałki ubrań i wpychając w krwawiącą ranę, żeby ją zatamować.
Jack, nie zastanawiając się ani chwili, uzbrojony w magiczny niemal oręż, ruszył na pomoc Neli, która zmagała się z przeważającymi siłami wroga. Miał nadzieję, że naszyjnik przeważy szalę na rzecz "tych dobrych', czyli napadniętych przez wampiry niewinnych podróżników. Chciał, zgodnie z radą Barb, wsadzić wampirzycy, która zagrażała Neli, medalion prosto w szyję. Miał nadzieję, że wampirzyca skupi swą uwagę na dziewczynie, a on będzie mógł podejść niepostrzeżenie.
Nela nie miała właściwie nad czym się zastanawiać. Przyjęła za to słowa Scar bardzo poważnie, próbując zamachnąć się mieczem tak, by trafił w szyję wampirzycy. Liczyła na to, że może nawet jeśli nie uda jej się obciąć jej dosłownie łba, to chociaż trafi w jakiś odpowiedni słaby punkt.

Jack miał przez kilka chwil wrażenie, że Nela teleportuje się z miejsca na miejsce. Ledwo zdołał ją dostrzec, a już była gdzie indziej. Poruszała się szybko jak błyskawica, dużo szybciej, niż Scar czy wampiry... aż wreszcie zmaterializowała się tuż przy nim.
- Jak to zrobiłaś? - spytał, podnosząc się z kolan.
Nie czekając na odpowiedź prowizorycznie obwiązał ranę, a potem zaczął szybko zakładać spodnie i bluzę na piżamę, a potem buty.
Na szczęście Nela i Jack dali radę swoim przeciwnikom. Ba, chyba zrobili nawet więcej, niż każde z nich się spodziewało. Co prawda Jack miał lekką ranę, Nela jednak wyglądała na nietkniętą. Poza może tym faktem, że sam Ussain Bolt mógłby się zdziwić tempem teleportacji szarowłosej. Barb zaczęła się zastanawiać, czy zachowanie Neli nie ma czasem wspólnych punktów wyjściowych z jej własnym i nagłym objawieniem mocy uzdrawiających.
Teraz jednak zdecydowanie był czas na ucieczkę, nie na roztrząsanie wydarzeń. Tym mogą zająć się w bezpiecznym miejscu, kiedy będą już pewni, że są w stanie zachować głowy do tego myślenia służące. Czarnowłosa poszła więc w ślady przyjaciół, wciągajac na swoją piżamę dzienne odzienie, buty, kurtkę. Wpychając rzeczy, które wypadły, do plecaka, zgarniając również te zakrwawione, które przez moment służyły na tamponadę dla Dana. Sprać się pewnie nie spiorą, ale po co zostawiać jakieś kawałki “z nich” na pastwę dziwnych możliwości mieszkańców tej krainy. Barb złapała również za swoją paskową “uprząż” oraz własne juki i broń..
- Spieeeerdaaalaaaamy - ogłosiła śpiewnie.
- Nie mam pojęcia - odpowiedziała pośpiesznie Nela, której zostało już tylko porwać swój plecak i bronie. Jej przyjaciele postanowili zacząć się ubierać, więc miała jeszcze czas wygodnie założyć kołczan i przewiesić przez ramię łuk, a miecz wraz z paskiem przepasać przez biodra. Będzie żałowała swojego pośpiechu jak tylko wejdzie na konia, ale teraz nie było już na to czasu.
Jack równie pospiesznie, jak się ubierał, założył plecak i przypasał miecz. Nim jednak z kuszą w dłoni ruszył do drzwi, podał Barb jej medalion.
- Dzięki - powiedział. - Prawdziwy skarb.
- Jak mi się uda powtórzyć, to ci rękę… ee… wyleczę potem - zawahała się, mówiąc o tym, ale stwierdziła, że trzeba zacząć nazywać rzeczy po imieniu.
- Będę wdzięczny - odparł Jack, który co prawda obwiązał rękę kawałkiem piżamy, lecz wiedział, że na długo taki opatrunek nie wystarczy.
Scar w międzyczasie doskoczyła do Dana, który niemrawo, jakby oszołomiony, zbierał się z podłogi. Widać łaska Barb skończyła się na samym tylko uzdrowieniu, na dbanie o pacjenta po owym zabiegu wyraźnie jej bowiem brakło. Sam wilkołak otrząsnął się niczym pies, który z deszczu pod dach uciekł, a następnie polizał dłoń dzierżącą jeden z mieczy, na co dziewczyna odpowiedziała skinięciem głowy. Widać znali się na tyle dobrze, że słowa nie były im potrzebne. Ewentualnie mieli własny sposób komunikacji, która nie wymagała używania strun głosowych. Kto ich tam wiedział…
Na korytarzu, po prawej stronie od rozwalonych drzwi, rozległ się krzyk. Był on wyrazem bólu i zaskoczenia, który to urwał się nagle, jakby cięty mieczem, co mogło z prawdą mieć wiele wspólnego.
- Konie czekają gotowe - oznajmiła Scar, ruszając przodem w stronę resztek drzwi. - Droga do nich została oczyszczona. Ruszcie się, ten stan nie utrzyma się długo.
Dan z kolei poczłapał do Barb i szturchnął ją, jakby dla podkreślenia słów swej młodej towarzyszki, nosem w bok.
Łatwo jednak było powiedzieć “ruszcie się”, nieco ciężej jednak było ów nakaz wykonać. Zarówno Nela jak i Barb poczuły nagle, jak siły napędzane adrenaliną, ulatują z nich w tempie ekspresowym. Jack trzymał się lepiej, chociaż też odczuł lekkie zmęczenie, które jednakże mógł śmiało zrzucić na karb nieprzespanej nocy.


Jack zatrzymał się jeszcze na moment i podniósł sztylet, który do niedawna utrudniał, całkiem skutecznie, wejście do komnaty.
- Co się stało? Przewrót pałacowy czy co? Liliel nie dotrzymała słowa?
- Oh… - jęknęła Nela, która już żwawo ruszyła za pozostałymi gdy nagle poczuła ekspresowy odpływ sił. Z wrażenia podparłą się o najbliższą komodę, zamiast iść dalej.
- Nela? Jesteś ranna? - zaniepokoił się Jack, zapominając na moment o własnych obrażeniach. W mig znalazł się przy dziewczynie i objął ją w pasie. - Służę pomocną dłonią - powiedział.
- Niee. Tylko… zakręciło mi się w głowie - dziewczyna podparła się o Jacka. - Chodźmy.
Może to wina wina, pomyślał Jack. Albo tego biegania z zawrotną szybkością.
- Byłaś wspaniała - powiedział, ruszając w stronę drzwi, za Scar, która była już za progiem.
Nela nie odpowiedziała. Szczerze wolała aby Jack teraz milczał. Była cała ubryzgana krwią, niekompletnie ubrana, przed chwilą kogoś zabiła… odcinając głowę… no dobra, zabiła wampira. Wampira! A powinna siedzieć teraz spokojnie przed kompem z ciepłą czekoladą pod ręką. W domu…
Więc po prostu szła, podparta o niego.
Barb ponownie założyła naszyjnik, a potem ruszyła ze wszystkimi. Czuła się osłabiona, ale dzielnie i uparcie opędzała się przed propozycjami pomocy, którymi hojnie szafował Dan. W końcu jednak wsparła się na jego barku, ale i tak sarkała co chwila.