Była zadowolona. Podobał się jej dom Addena. Podobał się jej zapach Przystani, woń rzeki, morza, starych fortun i starych kłamstw. A służka zapewniła, że jutro przyniesie jej świeżych ryb z targu. Zastanawiała się, czy rycerz z Północy też w tym gustuje, w owocach morza i owocach wielkiej polityki, kiedy się okazało, iż niezależnie od gustów, jest już w fortuny i kłamstwa uplątany. Inaczej nie byłby wzywany ledwie zeskoczył z siodła.
- Oczywiście, ser, dziękuję za gościnę - zaszczebiotała do gospodarza. - A kiedy do nas powrócisz?
-Mam nadzieję, że ta sprawa nie zajmie zbyt wiele czasu Jednak muszę udzielić staremu przyjacielowi wsparcia. W tym wypadku nie będę panem swojego losu, ale mam nadzieję, iż w ciągu najpóźniej paru godzin powrócę.
- Będziemy wyglądać niecierpliwie twego powrotu - zapewniła Milly ciepło.

Kilka godzin było czasem wystarczającym, by Milly zdążyła wziąć kąpiel, poznać rozkład pomieszczeń, wypytać delikatnie służbę o ser Addena oraz napisać list do małżonka. Majordomusa o dostępne w dzielnicy rozrywki zamierzała pociągnąć za język na sam koniec. Eleanor dobrze zrobi parę godzin nudy i odpoczynku.

Plany podboju Czerwonej Twierdzy, ze szczególnym uwzględnieniem Wieży Namiestnika, pani Seaver postanowiła zacząć układać nazajutrz. Wujaszek Carlin spędził na wygnaniu wiele lat. Jeden dzień więcej niewiele zmieni.

Był już wieczór, gdy fusłysząła tumult na dziedzińcu. Wyglądając przez okno dostrzegła trzy postacie. Rycerz podawał swój płaszcz jednemu ze strażników. Druga postać postąpiła podobnie, i po herbie oraz wieku poznała, iż to Lyonel Baratheon. Trzecia postać coś rzekła tej dwójce i odwróciła się na pięcie, wychodząc za bramę. Jeden ze strażników zamknął ją... ku wyraźnej uldze dwójki rycerzy. Adden poprowadził Lyonela prosto do swojego domu. Po kilku minutach zaś do drzwi Milly grzecznie zapukał majordomus, informując, iż Ser Adden zaprasza na kolację, na której będą mieć szlachetnego gościa.

Pojawiła się w sali wieczernej- nie za szybko, ale i niezbyt opieszale. Ot, czas, który zajmuje wprawionemu septonowi odśpiewanie wstępnej chwalby do siedmiu nowych bogów. Zaszeleściła na schodach jedwabiami, otaczającymi jej sylwetkę jak czerwona mgła. Podeszła do rozmawiających cicho mężczyzn, od ostatniego stopnia więżąc gościa w sieci spojrzeń. Uwolniła go dopiero, gdy stanęła przy rycerzu z Północy.
-Pozwolicie że przedstawię tutaj obecnych. Szlachetna Lady Mildrith Seaver wraz z członkami swojej rodziny jest moim gościem. Zobowiązałem się udzielić jej pomocy w pewnej sprawie, a to mój drogi przyjaciel Lord Krańca Burzy Lyonel Baratheon - wymieniony podnósł się i dworsko ukłonił się pani Seaver.
- Radam ci, lordzie, jak i nasz szlachetny gospodarz - obdarzyła Baratheona powłóczystym spojrzeniem oraz dłonią do ucałowania. - Do wieczerzy czas jakiś upłynie - zwróciła się do Addena - może spełnimy po pucharze za to miłe spotkanie pod twym gościnnym dachem? I… nie ukrywam, żem ciekawa, co się dzieje w stolicy i na dworze.
-Ohh oczywiście - Adden skinął na służącego, który zaczął rozlewać wino do pucharów. Tymczasem Adden wskazał miejsca przy małym stole, gdzie zasiedli wszyscy. Lyonel uśmiechał się lekko do Mildrith.
-Słyszałem, iż przybyłaś z moim drogim przyjacielem drogę, aż od wybrzeża. Mam nadzieję, że nie zanudził cię pani zbyt bardzo? Ser Snow potrafi uśpić człowieka, jeżeli ten nie będzie ostrożny - Lyonel zażartował, widać było, że dobrze się tutaj czuł.
Mildrith zakręciła winem w kielichu.
- Doprawdy? - spojrzała na Addena z udawanym spłoszeniem. - Och, ser, przepraszam, że drogę całą nie dałam ci dojść do słowa - błysnęła zielonymi oczami, tym razem ze zgrozą równie udawaną jak płochliwość. - Czy chciałeś mi powiedzieć coś, nawet nudnego?

-Mogę zapytać, jakaż to ważna sprawa spowodowało, że postanowiłaś pani ruszyć w takim … ponurym towarzystwie.
Adden podniósł wzrok do góry jakby spodziewając się tych słów, nie powiedział jednak nic, zamiast tego skupiając się na swoim winie.
- Siostrze mego męża pragnę pokazać stolicę i tyle reszty świata, ile przypływa tu na statkach - odparła Milly i spoważniała. - To ta przyjemna część… nie wiem, miły lordzie, czy chcesz psuć sobie wieczór, słuchając o tej drugiej, pełnej trosk i zgryzot.
-Oho. Raczej nic nie popsuje mi tego wieczoru, ale nie chcę przysparzać pani dodatkowych trosk. Nie namawiam więc do snucia tej opowieści, jednak jeżeli potrzeba dodatkowej pary uszu, to służę pomocą.
- Zacny ser Adden - Milly przykryła oczy wachlarzami poczernionych rzęs - zna już tę historię… zapewnił mnie, że sprawa krewniaka naszego nie jest z góry przegraną, toteż pozwalam sobie żywić pewne nadzieje.
Pochyliła się, dolewając Baratheonowi wina własną ręką, a przy okazji pozwalając mu na nieco głębsze spojrzenie między jej ściśnięte w dekolcie piersi.
- Czy nie zanudzimy cię, ser, powtórnie opowiadając tę samą ponurą historię o żywotach złamanych złymi decyzjami?
-Ależ oczywiście, że nie. Proszę opowiadać.
Skorzystała skrzętnie. Nie ukrywała właściwie niczego, ze szczególnym uwzględnieniem złego stanu zdrowia głowy rodu, która chciałaby zjednoczyć rodzinę nim zamknie oczy na zawsze. Po różanym policzku Milly na koniec opowieści potoczyła się samotna, kryształowa łza i pomknęła ku wdzięcznej, delikatnej linii szczęki.
- A wy jak sądzicie, panie, czy możemy liczyć na łaskę królewskiego wybaczenia? - spytała Baratheona.
-Hmm. Cięzko powiedzieć pani. Jestem pewien, że w tej sprawie zwróci się do swojego Namiestnika i to jego rada będzie najważniejsza. Czy ten się zgodzi? Nie wiem … Być może … Chociaż obawiam się pani, że Bloodraven zażąda jakieś ceny. To nie jest człowiek, którego da się przekonać wzruszającymi historiami … On żyje konkretami…
- A w jakiż konkretach zwykł gustować królewski Namiestnik? - westchnęła Mildrith.

Przyszły Lord Krańca Burzy wzruszył ramionami -Będzie chciał czegoś w zamian od waszego rodu. Może żołnierzy, może pomocy w przyszłości. Jestem prawie pewien, że zaoferuje taką wymianę …
- Jakimż jest człowiekiem? Dochodziły nas najbardziej fantastyczne opowieści… lecz plotka rośnie zawsze oddalając się od źródła.
-Ma tysiąc i jeden oczu - powiedział Adden -I dodatkowo jest magiem. Nie słyszałaś o tym pani? - po tych słowach Lyonel wybuchnął śmiechem, a Adden uśmiechnął się lekko
-To wierny sługa Królestwa. Człowiek reczowy - dodał słowem wyjaśnienia Baratheon
-Jak również śmiertelnie niebezpieczny. Można zawierzyć w zawarte z nim umowy, ale proszę być świadomym, że to on zawsze wyjdzie na nich lepiej. - dokończył ser Adden
-Dotrzyma swojego słowa, ale proszę mieć świadomość, że tępi wystąpienia przeciwko koronie z całą stanowczością. Jeżeli wuj … nie dotrzyma słowa, kara może spaść również na was …
- Jestem tego świadoma - Milly kiwnęła jasną głową. - Jak zdaniem waszym, szlachetni panowie, najlepiej dostać się do Namiestnika? Kogo winnam prosić o audiencję? Nie ukrywam, iż obyczaje stolicy w tym względzie są mi obce?
-W normalnych okolicznościach należałoby się zgłosić, do któregoś z sekretarzy. Być może przy odpowiedniej pozycji lub znajmość udałoby się dostać do osobistego sekretarza Lorda Riversa. Adden mógłby pewnie poprosić w waszym imieniu o spotkanie samego Bryndena - powiedział Lyonel. A rycerz z północy kiwnął głową jakby na potwierdzenie
-Mogę przy okazji go o to zapytać. Nie wiem jednak kiedy będę miał okazję się z nim spotkać.
- Oczywiście - Milly skinęła mu z wdzięcznością. - Lecz czemu okoliczności nie są… normalne?
-Wydawało mi się, iż zależy pani na czasie. A droga urzędowa, jest drogą dłuższą. Wniosek mógłby utknąć na różnych szczeblach biurokracji nawet na kilka miesięcy.
- Bowiem tak jest. Zaczęłam się jednakże obawiać, że istnieją nienormalne okoliczności… dodatkowe - obdarzyła Addena długim i poważnym spojrzeniem. - Cóż zatem doradzisz mi, ser? Dostanie się na dwór królewski i ściągnięcie na siebie uwagi?
-Nie jest mądrze ściągać na siebie zbyt dużą uwagę w Królewskiej Przystani, zwłaszcza gdy ktoś nie wie gdzie powinien stąpać. Na dworze pełno jest węży, jadowitych i śmiertelnych. Gdy spotkam się z Lordem Bryndenem mogę poprosić go o audiencję z tobą pani. To najbezpieczniejsza opcja.
- Jesteś zbyt dobry dla nas, ser - Milly przechyliła się przez stół, by uścisnąć szortską od rękojeści miecza prawicę rycerza. Przez resztę wieczoru wypytywała Baratheona o plotki i dworskie historie, odwdzięczając się wesołymi opowieściami z Zachodu.

Dopiero gdy Adden na chwilę opuścił towarzystwo, poproszony przez majordomusa do sprawdzenia czegoś osobiście, nachyliła się do młodego Baratheona.
- Zdaje się być jeszcze bardziej smutny niż zazwyczaj - wyszeptała. - Czy… stało się coś złego?
-Ohh. Chyba nie - odpowiedział Baratheon patrząc w kierunku drzwi -Ma dość … melancholijny nastrój, ale chyba to nic poważnego. Przynajmniej mi nic nie wspominał. Coś się wydarzyło podczas podróży lub przed nią, co mogło doprowadzić do tego nastroju?
- Na turnieju z okazji ślubu mego z lordem Seaverem… - Mildrith pokraśniała jak młódka - Spotkał się z Arvingiem Fowlerem. Choć los nie dał im skrzyżować kopii… wrażenie odniosłam, że wiele jest między nimi złej krwi.
-Ahh tak. - powiedział Lyonel spokojnie -Mhm. Nienawidzą się. Stare dzieje, choć jak widać ludzie potrafią długo nosić swoje rany. Jeszcze jeden rów wykopany przez rebelię.
- Rozumiem - Milly wykonała taktyczny towarzyski zwód. - Nie powinnam nawet pytać, nie chcę uchodzić za wścibską… Był bardzo uczynny wobec mej rodziny, dlatego martwię się i wolałabym nie widzieć go markotnego.
Lyonel pociągnął łyk wina i pokiwał głową -Znam go od dawna. Nie wiem czy wiesz pani, ale był giermkiem mego ojca. Chociaż swoje ostrogi otrzymał przed Bitwą na Polach Czerwonej Trawy. Czasami wydaje mi się, że jego serce i tak tam zostało … - wydawało się, że po tej wypowiedzi przyszły Lord zmiarkował się nieco -Ohh. Nie to stare dzieje i smutne. Lepiej nie zaprzątać sobie głowy takimi sprawami. Jestem pewien, że przejdzie mu niedługo.
Wiedziała, kiedy przestać drążyć, by nie spłoszyć rozmówcy. To była ta chwila.
- Na pewno… skoro ma przy sobie wiernego druha - obdarzyła Baratheona najpiękniejszym z uśmiechów. - Rzeknij mi, ser… będziesz nas tu często odwiedzał? Nie ukrywam, że ja, w odróżnieniu od naszego wspólnego przyjaciela i mego dobrodzieja - spuściła wstydliwie spojrzenie, by zaraz błysnąć figlarnie zielonymi oczami - wielcem ciekawa dworu królewskiego i jego wszystkich plotek i rozrywek. I… chciałabym tam też zabrać siostrę mego pana męża…
-Tak. Będę często odwiedzał ten dom. Co do dworu królewskiego. Da się to załatwić. Proszę powiedzieć słowo, a chętnie was tam zabiorę.
- Proszę. I dziękuję - zaśmiała się Milly perliście. - To aż trzy słowa.

Reszta wieczoru upłynęła w miłej atmosferze, ale Mildrith czuła, że jakieś chmury przysłaniają rycerzowi z Północy nieboskłon jego myśli.
- Wiecie, ser, że jeśli problemy macie, to liczyć na mnie możecie? W miarę skromnych sił niewieścich, dopomogę – rzekła, gdy młody Baratheon ich opuścił, a i ona zaczęła zbierać się na spoczynek.
-Dziękuje Lady … naprawdę. To bardzo miłe, ale nie mam problemów. A przynajmniej nie takich, które można rozwiązać. Proszę jednak się tym nie trapić. Dawne dzieje -*

Przez moment, jedną krótką chwilę, pożałowała, że jest piękną i wyszukanie uprzejmą damą. Gdyby urodziła się mężczyzną, takim jak większość jej braci – silnych, stanowczych, szorstkich i bezpretensjonalnie bezwzględnych, powiedziałaby teraz Addenowi, że pierdoli bzdury w żywe oczy. A tak, spojrzała tylko na niego przeciągle, wymownie, choć w sposób niepozbawiony troski i przejęcia.
- Skoro tak twierdzisz, ser. - Wyciągnęła dłoń i musnęła policzek rycerza, nim dygnęła z wdziękiem, podziękowała za miły wieczór i wróciła do siebie.

I tak się dowie.

Seathan na spotknaiu.

- Będę gotowy - skinął głową równocześnie. Seathan oddał swojego konia i odesłał strażników. Nie wątpił w zapewnienia Gerolda. Następnie przebrał się odpowiednio do okazji w przydzielonej mu pokoju. By uwidocznić swój status, zabrał ze sobą valyriański miecz. Przy jedzeniu będzie stał oparty o jego krzesło. Podkreśli znaczenie jego samego i znaczenia jego rodu. Tak przygotowany i skierowany przez sługę Lannisterów zszedł na kolację.

W szerokiej stali ustawiono duży stół, który jednak w większości był pusty. Obecnie zasiadało przy nim tylko kilka osób, śmiejąc się głośno, popijając wino i żartując ze sobą nawzajem. Gdy Seathan wszedł do środka, został szybko przedstawiony przez Gerolda a zebrani podnieśli w górę kielichy. Ktoś natychmiast podał Seathanowi puchar i wskazał mu miejsce. Gdy młody Lord zasiadł na miejscu, rozejrzał się po twarzach zebranych.

Najstarszy z nich, siwy i łysawy mężczyzna musiał być Ianem Banefortem głową tego rodu, obok niego siedział może 19 letni młodzieniec o brązowych włosach, mógł to być Lord Danel Foote. Po ich drugiej stronie zasiadali Lordowie Turnberry i Plumm. Po dłuższej chwili do sali wszedł jeszcze postawny mężczyzna w sile wieku, wygolony całkowicie na łyso. Lord Alvyn Westerling zasiadł naprzeciwko Seathana.
- Dzisiaj bawmy się przyjaciele - powiedział Gerold -Jesteście na pewno zmęczeni po podróży. Porozmawiajcie, odprężcie się, a jutro … jutro wyjawię po co was wezwałem.
- Za naszego gospodarza - Seathan wzniósł kielich w toaście. Zamierzał pobiesiadować z innymi ale się nie wychylać. Zapytany rozmawiał z innymi Lordami. Trzymając się neutralnej retoryki. Chciał jednak zjeść, wypić niewiele i udać się na spoczynek. Przybył tu dla Gerolda, i jego planów nie z wizytą towarzyską. Odnotował jednak kto wspiera Lannistera..
Podobnie uczynił sam Gerold, cały wieczór siedział i obserwuje wszystkich. Jakby oceniając każdego z osobna. Porozmawiał też z każdym o czymś niezobowiązującym.

Z rana zaproszono wszystkich na krótkie polowanie. Dopiero gdzieś około Południa następnego dnia, zebrano się ponownie. Tym razem spotkanie odbywało w ruinach starej wieży zabezpieczonej na tą okoliczność płachtami namiotowymi. Seathan do tej pory jedynie rozmawiał z lordami o ich przygotowaniach i zabezpieczenia przed kolejnym atakiem żelaznych ludzi.

Przypomniał sobie, że Lordowie tu zgromadzeni. Nie zajmują terenów przy brzegu, więc aż tak bardzo się nie przygotowują. Największe siły militarne z nich ma na podorędziu Lord Westerling, ale większość z nich obsadza Craig i inne graniczne miejsca. Także jego siły były uwiązane w pilnowanie zachodu. Silniejsi i ważniejsi od Seaverów byli jeszcze Banefortowie i Plummowie. Posiadali porównywalne siły, ale dużo większy wpływy na dworze zarówno królewskim jak i namiestnikowskim. Pozostała dwójka była porównywalna z Seaverami.

- Zebrałem was tu wszystkich w jednym bardzo konkretnym celu - zaczął Gerold spokojnie obserwując wszystkich zebranych - Doskonale zdajemy sobie sprawę jakie zagrożenie stanowią Żelaźni Ludzie. Mój brat do tej pory nie podjął odpowiednich kroków, aby ich zatrzymać. Rozumiem jego ostrożność, ale nie zgadzam się z nią. Wezwałem was, jako ludzi którym mogę zaufać - przerwał na chwilę aby zwilżyć swoje usta. Uśmiechnął się również do każdego.
- Nadszedł czas, aby powiedzieć dość. Możecie myśleć, iż siedzicie wystarczająco daleko od wybrzeża, tak że sprawy Dagona was nie dotyczą, ale to nie prawda. Północ szukała z nami aliansu, ale zostali skutecznie zablokowani. Podczas kłótni Starków zostaliśmy praktycznie sami. Stara prawda mówi, że nikt tobie nie pomoże, jeżeli nie pomożesz sobie sam. Korona zareaguje dopiero, kiedy udowodnimy, że sami możemy sobie poradzić. - Lannister przerwał dla większego efektu
- Dlatego dziś … wzywam was jako moich zaufanych towarzyszy do pomocy. Szykujcie swoich żołnierzy, zbierajcie chorągwie. Zabijemy Żelaznych ich własną bronią. Ruszymy na nich, nie ogromem sił, ale dobrymi i dzielnymi żołnierzami. Szybki wypad … rajd na Żelazne Wyspy, pokaże im, iż nie można z nami zadzierać. Pokażemy Lordom, iż Zachód nie jest bezbronny a kolejne rajdy będą ich drogo kosztować. Mogą myśleć, że są bezpieczni u siebie, ale my pokażemy, że to jest nie prawda. Zaatakujemy Blacktyde’ów jednych z największych domów wspierających Dagona. Wykorzystując element zaskoczenia wpadniemy, spalimy ich wioskę i zaatakujemy zamek. Nie musimy go zdobyć, zabierzemy chorągwie i zadamy trochę strat. Wycofamy się nim ktokolwiek inny zdoła im pomóc. Panowie. Nie dość, iż damy Zachodowi pokój, to jeszcze czeka nas chwała! - skończył mówić, widać było, że Lordowie byli zaskoczeni. Banefort wyglądał na bardzo zainteresowanego propozycją. Footowie świeciły się oczy, inni wydawali się mniej zapaleni do tego pomysłu ..

Seathan sam niedawno miał taki pomysł i dzielił się nim z Geroldem Lannisterem. Uderzenie było aktem siły. I na pewno wywoła reakcję odwetową. Co przy pełnej mobilizacji i wskazaniu celu ataku przez dziadka Seathana z Żelaznych wysp. Było zalążkiem dobrego planu…

- Pokażemy, że jesteśmy lwami. Nie letnimi chłopcami, którym łatwo można zabrać złoto. - pokiwał głową Seathan. - Dagon i jego zwolennicy nam nie odpuszczą. Dopóki nie sprawimy, że nawet ich żelazna cena będzie zbyt wysoka. - widział, że przyjdzie teraz moment na przekonanie sceptyczniej nastawionych Lordów. Wrócił też pamięcią co wie o Blacktydeach? Ile mają drakkarów? Ilu ludzi pod bronią? Jaki jest tamtejszy Lord i jego synowie? W ciągu pięciu lat na wyspach poznał co nieco tamtejsze rody. A miarą ich siły były zawsze załogi i łupieżcy pod komendą.
Lord Blacktyde był raptusem, w gorącej wodzie kąpanym okrutnikiem. Miał dwóch synów. Jednego wygnał ze swoich ziem, drugi jest podobny do niego z charakteru, ale Lord jest silny i inteligentny, a tamten chociaż był silny to głupi jak but z lewej nogi. Okrętów i ludzi mieli więcej, niż średni dom na wyspach. Oznaczało to, że ich siły były może troszkę większe od tego co mają Seaverowie. Chociaż wiadomym było, że przynajmniej kilka ich załóg wypłynęło z wygnanym, który przeciwstawiał się planom ojca i chciał wysiudłać z domu brata … Drugi z Blacktyde’ów pewnie nawet zostałby stronnikiem akcji obalić Dagona, bo o to podobno ojcu i synowi poszło. Mówiło się, że kilku kapitanów Blacktyde’ów.. kórzy zostali wolałoby powrotu drugiego syna.

Gerold zaczynał rozmowy w tym czasie z niezdecydowanymi, atmosfera zrobiła się swobodniejsza. Seathan kolejny raz zademonstrował swoje poparcie dla Gerolda
- Panowie widzę, że niektórzy mają pewne obawy. To całkiem naturalne, jesteśmy jednak w gronie przyjaciół. Mówcie śmiało, co wam leży na sercach. Dobre plany powstają gdy wiele głów dołoży cegiełkę do ich muru. - zaczął Seathan badanie odczuć pozostałych Lordów- Wszak dobro zachodu jest bliskie nam wszystkim.
- Moje siły są związane głównie z pilnowaniem zachodu. Nie jestem w stanie opuścić Grani. Ciężko mi zmniejszyć te siły. Mam swoje obowiązki i chociaż rozumiem te problemy jakie zostały przedstawione, ale przecież nie mogę pozwolić sobie na osłabienie tej flanki, która strzeże całego Zachodu.
- Mówimy o udziale Lordzie, nie samotnej wyprawie. Nie wpłynie to znacząco na bezpieczeństwo. Szansa że otrzymasz cios akurat w tym momencie jest bliska zeru. Atak będzie szybki, więc twoje siły szybko do Ciebie wrócą. Lepiej chyba uderzyć teraz grupą, niż otrzymać cios od innej grupy. Nasze siły są rozciągnięte a ataki łupieżców niespodziewane. Atakując walczymy razem przeciw pojedynczemu celowi. Czekając nastąpi sytuacja odwrotna.
- Rozumiem … ale … Jeżeli wszyscy inni się zgodzą to oczywiście też chętnie wezmę udział w tej wyprawie … Wolałbym zobaczyć jednak deklarację pozostałych gości Lorda Gerolda - odpowiedział Lord zachowawczo.
- Ja zdecydowanie popieram propozycję naszego gospodarza. To jedyna droga do końca konfliktu, inaczej wyłowią nas pojedyńczo. Jak reszta z was panowie?
- Chyba nie mamy wyboru. Aczkolwiek skoro Gerold to zaproponował … Może się udać. - potwierdzenie nie było entuzjastyczne. Nie mniej jednak nastąpiło.
Seathan zadowolony z przekonania niezdecydowanych, wymownie spojrzał na Gerolda czekając jego słów. Miał już w głowie pewien plan i słowa lecz czekał aż Gerold zakończy spotkanie z Lordami. Zostaną wtedy na osobności. Być może gospodarz powie przedtem jeszcze coś godnego uwagi. Gerold z kolei po deklaracji udziału wszystkich Lordów, przeszedł do listy życzeń. Od każdego uczestnika chciał konkretnych sił.

Od Westerlina trzydziestu lub czterdziestu jego “górali” znających się na wspinaczce.
Od Baneforta okręty z załogami.
Od Foota dwudziestu łuczników i czterdziestu piechociarzy.
Od Turnburry i Plummów piechotę.
Od Seaverów zaś.. Potrzebuje Seathana “żelaznych” ludzi przynajmniej piętnastu może dwudziestu oraz trzydziestu zwiadowców.

Każdy zaakceptował i rozumiał swoją rolę i wkład.

Gdy sala opustoszała Seathan rzekł.
- Zrobiłem o co prosiłeś Panie. Będziemy informowani na bieżąco. Wybrałem jedno najbardziej zaufane źródło, by zmniejszyć ryzyko dekonspiracji naszych planów. - powiedział popijając wino.
- Dobra robota Seathanie. Musimy zadbać o to, aby nasza wyprawa pozostała tajemnicą. Niech twoje źródło informuje nas o jakiś podejrzanych ruchach na wyspach. Musimy uważać. Podejmujemy ryzyko, ale jeżeli się uda będzie tego warte.
- I dlatego Panie nie popłyniemy gdzie wskazałeś. - rozciągnął usta w uśmiechu - zbyt wiele osób wie. A nim wyprawa się zacznie będzie ich jeszcze więcej. Zmienimy cel nic nie mówiąc nikomu.
- Nie Seathanie. Miejsce zostało wybrane starannie. Blacktydowie to najlepszy cel w naszym obecnym położeniu. Z ludzi tutaj obecnych nie zdradzi nikt.
- Będzie jak zadecydujesz Panie. Mądry doradca wypowiada jednak zawsze swoje słowa. Tak uczynię i ja. Blactydowie są podzieleni, jeden z jego synów ten sprytniejszy jest przeciw najazdom. Został wygnany, Lord i jego drugi syn pomoc wyjątkowo tępy to zagorzali zwolennicy Dagona. Jeśli zabijemy ojca i zrzucił winę na tępego Syna. Wyeliminujemy ten ród z mapy sojuszników Dagona. Bracia zatra się ze sobą. Jeśli w naszym ataku zginie ojciec lub drugi syn. Masz potencjalny sojusznik może chcieć zemsty na zabójcy krewnego. Ludziach z zachodu. Ponadto panie Lordów którzy tu byli jesteś pewny. A kto da nam gwarancję że wśród ich ludzi nie ma szpiega? Ktoś nawet może usłyszeć w ich murach słowa nie przeznaczone dla niego. Dwóch wiernych ludzi i niewierne uszy ich słuchające, tak jest. Zmieniając cel, zmniejszamy ryzyko. A zabójca i tak rozwiąże problem Blaktydow.
- Dobrze, że myślisz Seathanie. Zawsze cenię sobie dobrą radę. Nie zwykłem karać nikogo za wypowiadanie swoich myśli, nawet takich, z którymi mi nie po drodze. Jednakże w tym wypadku musisz mi zaufać. Cel został wybrany w sposób przemyślany. Nie musimy też żadnej zemsty się obawiać. Nie bój się o Lordów, sami zadbają o bezpieczeństwo, gdyż doskonale zdają sobie sprawę, że albo oni sami, albo ich synowie czy bracia wezmą udział w tym rajdzie. Tak jak ty Seathanie popłyną z nami, a chęć zapewnienia sobie bezpieczeństwa, będzie dobrym zabezpieczeniem przed zbytnim mieleniem jęzorem. Mój brat wysyła poselstwa do Króla. Myślę, że większość szpiegów skupi się na tych wydarzeniach … Co nam oczywiście sprzyja.
- Darzę cię pełnym zaufaniem panie. Będzie jak rzekłeś. Rozważamy zdobycie zamku? Czy jedynie chcemy pozorować atak. Z góralami i pełnym zaskoczeniem, można by się pokusić o coś więcej niż tylko małe ukąszenie.
- Nie zostaniemy tam. Nie udałoby nam się go obronić. Tu chodzi o coś innego. Pokazanie, że bezpieczni na wyspach wcale nie są. I zmobilizowanie Króla, aby w końcu wysłał więcej wojska. Wtedy będziemy mogli zakończyć to raz na zawsze.
- Między zdobyciem a utrzymaniem jest różnica. Mi chodzi jedynie o zdobycie. To gdyby się udało wywrze większy efekt.
-Ahh. Do środka wejdziemy. Nie mam jedynie zamiaru atakować ich punktów oporu, które z pewnością w paru miejscach powstaną .
- Chciałbym pomóc przy układaniu planu ataku. Jak i dowodzeniu podczas wyprawy. O ile mnie tym zaszczycisz panie. Mam spore umiejętności w tym zakresie i mam nadzieję, że dobrze przysłużę się naszej sprawie.

Zadbała o każdy detal stroju swojego i Eleanor z drobiazgowością, z jaką Namiestnik planuje działania wojenne. Obecnie kroczyła z wdziękiem, wsparta na ramieniu młodego Baratheona, kunsztowna, przyciągająca wzrok ozdoba każdego mężczyzny, któremu zechce towarzyszyć choć przez chwilę. Eleanor niniejszym została wmanewrowana w podpieranie się na usłużnym ramieniu ser Addena, bo Milly dopadła Lyonela gdy tylko przekroczył próg, oplotła go spojrzeniami i wiotką, białą rączką jak bluszcz, pilnując, by nie wyrwał się ani na moment. I zaiste ciężko było przejrzeć, czy młodszej lady nie spodobało się to spoufalanie, czy też ogólnie, cała sytuacja. Co jakiś czas na twarz Eleanor wypływał ukrywany z trudem kwaśny grymas, bliźniaczo podobny do tego na obliczu ser Addena. Milly uważała, że są uroczy. Jak korniszon i papryczka w ocćie, stworzeni dla siebie.
Skłoniła głowę w kierunku Lyonela.
- Zachwycające… czy można liczyć dziś na tańce, czy to raczej źle widziane? - szepnęła do swego towarzysza. - Zechcesz mi ser, wskazać pokrótce, kto jest kim? Nie chciałabym przynieść wstydu naszemu przyjacielowi towarzyską gafą.
-Oczywiście, nie tylko tańce. Impresario królewski, na pewno o wszystko zadbał. Będzie to jedno z wydarzeń sezonu, nawet jeżeli sami zaintersowani woleliby coś innego - odpowiedział szczerze Lord, po czym szeptem zaczął opisywać mijanych gości, gdy ktoś zbliżał się do nich przedstawiał go i Mildrith, wymieniał parę uprzejmych słów. Kątem oka Milly widziała, że podobnie działo się w przypadku ser Addena i Eleanor. Nagle jeden z białych płaszczy stojących przy ścianie zagrodził tej parze drogę.
-Patrzcie, czyżby ktoś złapał wilka we wnyki - usłyszał Lady Seaver, chciała się odwrócić, ale zauważyła że rycerz z Gwardii Królewskiej zaśmiał się i uchwycił Snowa w żelaznym przyjacielskim uścisku. Następnie ukłonił się
-Nazywam się ser Roland Crakehall …. Miło mi poznać.
- Nie zastawiamy wnyków na wilki w Reaver Rest - odpaliła gwardziście Eleanor z godnością, zanim Milly zdążyła wystąpić z dworską ripostą. - Zapraszamy je do stołu, by jadły i piły razem z nami. Eleanor Seaver. Także mi miło.
Dopasowana szczelnie do ramienia Baratheona Milly zdusiła uśmiech. Podała gwardziście dłoń do pocałowania.
- Mildrith, żona Seathana Seavera. Jeden z wilków przy stole Reaver Rest - nachyliła się lekko i dokończyła figlarnie mrużąc oczy. - Oswojony i z przyciętymi pazurami.
Obróciła się do rycerza z Północy.
- Pozwolisz, że zostawię cię wśród przyjaciół, panie? Widziałam herb Mallisterów, chciałabym się wywiedzieć o losy mego brata.
//Rycerz oczywiście się zgodzi, bo jakżeby inaczej . Mallisterowie są reprezentowani w osobie ich dziedzica i jakiegoś wuja …
Mildrith wymanewrowała Baratheonem w lekkim tumulcie, jaki otoczył gwardzistów, i wzięła kurs na srebrnego orła na błękitnym tle, rozpościerającym skrzydła na wamsie młodszego z przybyszy z Seagardu. Wiekiem pasował na dziedzica… jak on miał na imię… jak on miał na imię... Nie pamiętała, ale był to drobny szkopuł. Istotne było, że razem z Seathanem uznali ten ród za ważny w przyszłych sojuszach. I wsadzili już stopę między odrzwia ich bramy.
Lyonel był doskonałym towarzyszem. Młody, uprzejmy, towarzyski i wysoko postawiony, uśmiechał się serdecznie, gdy Mildrith przedstawiała Mallisterom ich oboje. Jednak lady Seaver brakowało Craiga. Jego milcząca, ale zawsze wyczuwalna drwina wobec dworskich machinacji pomagała jej zachować dystans. Wobec innych i wobec siebie.
-Lordzie, Lady. - powiedział młody mężczyzna kłaniając się lekko widząc jak się zbliżali -Jestem Allex Mallister, a ten starszy mężczyzna obok mnie to Ser Joseth Mallister. Miło mi was poznać Lordzie Lyonelu i Lady Seaver.
- Żałuję jedynie, że poznajemy się dopiero teraz - Mildrith nie pozostała dłużna, a dygając z wdziękiem przed starszym Mallisterem ustawiła się bokiem, by zerknąć na poczynania Eleanor i Addena, pary dobranej w garncu octu. Po wstępnej wymianie uprzejmości zagadnęła dziedzica o nowego wychowanka.
- Ów Tybolta Lannistera imiennik - nie dodawała, że przez niego osobiście polecony. Mallisterom na pewno się to utrwaliło. O ile jej młodziutki brat był uprzejmy i postępował subtelnie, o tyle ojciec się nie patyczkował, wywalił Mallisterom na stół list polecający z pieczęcią z lwem zaraz po tym, jak dostał go do rąk.
-A. Obiecujący młody chłopak. Jest nadzwyczaj miły … Trochę za cichy, ale może to kwestia przeprowadzki. Na pewno dobrze sobie poradzi pani - odpowiedział o dziwo starszy z dwójki szlachciców.
- Obawiam się, ser Josethu, że cichość to jeden z filarów charakteru mego brata - rzekła Milly z lekkim stropieniem. - W niczym to rzecz jasna nie wadzi. Mężczyzna może być dworny i grzeczny, byle nie był urzeczniony. Może być małomówny i cichy… byle nie był zahukany i potulny. Ojciec mój i ja, a także mój małżonek wielkie nadzieje pokładamy w jego pobycie u rodziny waszej w Seagardzie. Liczymy, że wasz przykład życia pod zagrożeniem żelaznych rajdów nauczy go drapieżności - Palec Mildrith oparł się na szponach srebrnego orła na piers rycerza.
-Postaramy się pani, postaramy się. Wszakże oddawanie synów na naukę, to starożytna tradycja. Wiadomo, że ojciec nie może nauczyć wszystkiego. Gdy wróci do was, będzie prawdziwym mężczyzną … rycerzem.
Milly nagrodziła dziedzica i jego wuja najpiękniejszym z uśmiechów.
- Niezwykle mnie to cieszy… a czy korzystając z tego, że los postanowił spleść nasze ścieżki, czy pozwolilibyście, szlachetni panowie, odwdzięczyć się skromną kolacją? I, być może, przechadzką po nabrzeżu portowym? Mój pan mąż ma oczy zwrócone ku morzu, jak i wy… rozmowa z kimś obznajomionym ze statkami i żeglowaniem uczyniłaby ze mnie lepszą żonę - spojrzała na szlachciców z nadzieją.
Młodszy spojrzał pytająco na wuja, który pokiwał głową na zgodę.
-Oczywiście, będziemy zaszczyceni przyjmując pani zaproszenie.

Podziękowała z gracją i pozwoliła się poprowadzić ku młodemu mężczyźnie w szatach barwy słońca i czerwonych piasków dornijskiej pustyni. Morgan Martell był najstarszym synem księcia Dorne… i jeśli był starszy od Mildrith, to najwyżej o dwa lata. Rozmowa była tak samo przelotna jak ta z Maekarem, która nastąpiła zaraz po niej. Chwilę dłużej pomówił z nimi Daeron.

Potem zaś Mildrith wymanewrowała młodego Baratheona w przyniesienie sobie wina. Sama zaś, kręcąc w smukłych palcach nóżką pustego pucharu, ustawiła się w wykuszu okiennym i oddała się obserwacji królewskiego Namiestnika. Śledziła ruchy, manieryzmy i gesty… wszak było to zbyt daleko, by dosłyszeć słowa. Patrzyła też, którzy służący, obsługując jego talerz i kielich, zatrzymują usta na dłużej przy namiestnikowskim uchu.