Słysząc słowa Ianusa, nadzorca karawany wybuchnął śmiechem. Popatrzył na wszystkich obecnych "nowych". - Fałszywy alarm. Nikt nie wspomniał Wam o wybrykach pana Hamadrio, ale pogratulować czujności...


Khazra wykorzystał błyski piorunów aby w tych momentach obejrzeć sobie wóz właściciela karawany. Pojazd był duży i solidny. Miał zakratowane okienka i solidne drzwi, zaopatrzone w skomplikowany mechanizm, do którego klucz Hamadrio zawsze miał przy sobie. Khazra nie zauważył żadnego innego wejścia do środka. Z tego co się zorientował, wóz zaopatrzony był nawet w toaletę, a nieczystości po prostu wylewały się na drogę przez dziurę w podłodze, tuż za tylną osią. Zaglądnął pod spód, niemal wczołgując się w kupę torillczyka - otwór był niewielki, miał zaledwie dwadzieścia centymetrów średnicy. W błysku kolejnego pioruna złodziej, znajdujący się pod wozem zobaczył obute w sandały stopy, kogoś, kto sapiąc ciągnął coś za sobą. Z niepokojem uświadomił sobie, że jest to opasłe cielsko Hamadrio. Potem była druga para stóp, tym razem z pewnością kobiecych. Tajemniczy ludzie zatrzymali się przed schodkami prowadzącymi do wejścia i jedno z nich sprawdziło, czy drzwi są zamknięte. Po chwili wciągnęli Hamadrio do środka, wyszli i zniknęli za zasłoną deszczu.


Ianus przez jakiś czas stał w pobliżu wozu. Chwilę potem dołączyła do niego Rusanamanka, która w niepojęty sposób zorientowała się w sytuacji, a do tego zaproponowała pomoc. Gdy oboje doszli do wniosku, że wszyscy najemnicy powrócili już do swoich namiotów, a Enki i Umberto są wystarczająco daleko, weszli po schodkach i otworzyli drzwi. Hamadrio leżał dokładnie w tej samej pozycji, w której przed paroma chwilami Thoer zostawił. Fałdy kudłatego, tłustego bandziocha przykrywały sfalczałe przyrodzenie, a z ust wylewała się lepka ślina, brudząc obwisły policzek. Accipiter ujął Hamadrio pod pachy i starał się wyciągnąć na zewnątrz. Kupiec był cięższy niż sądził, ale w końcu sapiąc i dysząc, z wydatną pomocą Zahiji udało im się wywlec grubasa na zewnątrz. Na szczęście jego wóz znajdował się całkiem blisko - Ianus i Zahija tonąc w błocie i żłobiąc koleiny piętami kupca zaciągnęli go pod sam próg jego kwatery. Upuścili go już pod rozwiniętym zadaszeniem, żeby padająca z nieba woda nie ocuciła go jeszcze przez chwilę. Ianus sprawdził drzwi do wozu. Były zamknięte.

Na szczęście szybko odnaleźli klucz przy nieprzytomnym. Wciągnięcie tłuściocha kosztowało sporo wysiłku, ale w końcu kupiec zaległ w swoim barłogu. Wewnątrz wozu, poza solidnym łóżkiem znajdowała się przykuta do podłogi stalowa skrzynia, obok niej druga - drewniana, na ścianie wisiało lustro, na podłodze leżał wzorzysty kobierzec, a za koralikową kotarą można było się umyć i skorzystać z cynowej toalety. Luksusy.


Od samego rana, dżdżystego i mokrego, Hamadrio szalał. Najpierw kazał solidnie wychłostać torilską niewolnicę. Aktu tego dokonał Halbart, przywiązując dziewczynę do wozu i ćwicząc ją batogiem. Raz za razem rzemień spadał na plecy niewolnicy, żłobiąc na skórze krwawe szramy. Hamadrio nakazał wszystkim - niewolnikom, woźnicom i najemnikom przyglądać się kaźni.

- To co stało się w nocy, bardzo mi się nie spodobało! - wrzasnął, gdy Okar skończył ćwiczyć niewolnicę. Dziewczyna zwisała bezwładnie w pętach. - Ktoś z Was ma tutaj poczucie sprawiedliwości. Nie wiem kto, a chętnie bym się dowiedział. Nie będę pytał, bo i tak przecież mi nie powiecie, prawda?

Powiódł wzrokiem po zgromadzonych, uśmiechając się paskudnie. Wyciągnął dłoń, w którą stojący obok niego von Kunth włożył okrwawiony pejcz. Hamadrio zamachnął się i z całej siły uderzył w plecy nieprzytomnej torilki. Jej ciałem wstrząsnął skurcz.

- Zaciągnijcie ją do mojego wozu - wydał rozkaz, nie kierując go do nikogo konkretnego. - Reszta na swoje miejsca. Do czasu wyjaśnienia sprawy, macie wstrzymany żołd. Ruszamy!

- No i widzisz, mój czarny przyjacielu - Hamadrio poklepał po ramieniu potężnego Ghagę, który właśnie przechodził obok niego, ciągnąc za włosy nieprzytomną kobietę. Krew z jej poznaczonych pręgami pleców mieszała się z padającą z nieba wodą i ściekała na ziemię, pozostawiając za idącym Mumambą różowy ślad. Halbart nieznacznie skinął głową. - Sprawa żołdu się rozwiązała.

- A co do ciebie, rusanamańska jędzo - w oczach Hamadrio pojawił się złowieszczy błysk. Otarł twarz z wody i zamachnął się pejczem. Bykowiec ze świstem przeciął powietrze i trzasnął zaledwie centymetry od twarzy Zahiji. W tym samym czasie najemnicy, którzy od dawna służyli Torilczykowi zaczęli przesuwać się w jego kierunku, stając po prawej i lewej stronie kupca, w szerokim półokręgu. - Wyjaśnijmy sobie, że wszystko co tu się znajduje jest moje! Rozumiesz? Moje! I mam prawo zrobić z tym, co mi się podoba! Jak bym chciał, to mógłbym wyruchać nawet byka, a Tobie byłoby gówno do tego! To czy sprzedam tą ludzką pokrakę za sto florenów czy za dziesięć escudo jest też, tylko i wyłącznie moją sprawą. A jak będę chciał, to oddam ją temu Ghaga, żeby przeorał ją swoim pługiem, a potem zostawię w dziczy.

- Nie wiem, co sobie wyobrażałaś - wrzeszczał dalej. - Ale z pewnością walenie mnie w głowę nie jest równoznaczne z ochroną karawany! Ogłuszanie właściciela zakrawa raczej na próbę ataku! Niech będzie jasnym, że macie chronić mnie, ładunek, wozy, zwierzęta i personel przed atakami z zewnątrz! Czy rozumiecie, kurze móżdżki? - na twarzach Halbarta i "starej gwardii" gościły już pobłażliwe uśmieszki. - Oczywiście, Twój żołd Rusanamanko zostanie wstrzymany, jak zapowiedziałem. Jestem człowiekiem rozumnym i wyrozumiałym, dlatego zamiast kazać związać Cie i wrzucić na miejsce tej niewolnicy, pozostawię Cię na wolności. Sprawa o napaść na mnie trafi przed sąd w Kias, jeśli oczywiście dojedziesz tam żywa.

- A Wy bękarty, co tak stoicie? Jazda! Jedziemy! - warknął na koniec, ciskając bicz Okarowi i odtaczając się do swojego wozu. Teraz najemnicy nie kryli się już zupełnie, tylko otwarcie rechotali.


Chmury wciąż gnały po niebie niosąc deszcz, gdy wyruszyli w dalszą drogę. Tempo podróży znacznie spadło, a to dlatego, że nie poruszali się już po bitych drogach, a wlekli przez błotniste podnóża Gór Paprotnych. Coraz częściej ciężkie wozy grzęzły w błocie i woźnice okazywali się bezradni. Tylko połączone wysiłki zaprzęgniętych w jarzma wołów, wierzchowców i umorusanych w błocie najemników pozwalały karawanie toczyć się dalej.

Około południa, zaraz po popasie krążący w pobliżu karawany Cedmon dostrzegł daleko, na porośniętych smaganą wiatrem trawą zboczach ruch. Stanął w strzemionach przyglądając się. Chwilę później, widząc że Gmanagh czegoś wypatruje, przykłusował do niego Muta.
- To fonercos - stwierdził wpatrując się w przestrzeń. - Nieduże stado. Warto zapolować.

Odjechał w kierunku toczących się wozów. Cedmon widział jak rozmawia z siedzącym na koźle jednego z wehikułów, okutanym w płaszcz Okarem. Chwilę potem wrócił w towarzystwie Stefano i Tuki.
- Możemy jechać - oznajmił z tryumfem. Widać było, że polowanie sprawia mu radość. - Przekupiłem starego obietnicą krwistego steku.