Po raz kolejny Aeron i Berwyn starli się ze strażnikami już w drzwiach. Po krótkiej wymianie ciosów jeden ze strażników padł z przerąbanym barkiem. Nikt w podziemiach pod dworem Nadanidusa nie mógł się równać z kunsztem szermierczym Cymmeryjczyka. Berwyn natomiast zaczął już słaniać się na nogach, a przed oczami zatańczyły mu czarne plamy. Do kolekcji ran dołożył kolejną - tym razem w pierś. Osamotniony strażnik chciał uciekać. Nie zdążył. Areon skoczył na niego z tyłu, wywrócił i przycisnął ciężarem całego ciała. Szamoczącego się chwycił za głowę i mieczem poderżnął gardło.

Pomieszczenie, do którego wbiegli w pogoni za Constantusem było pokaźnych rozmiarów kawerną, częściowo tylko poprawioną przez ludzkie ręce. Z sufitu zwieszały się resztki ubitych stalaktytów, nierówny strop opierał się na czterech murowanych kolumnach. Pomieszczenie to pełniło funkcję baraków dla straży. Stały tu łóżka, jakieś skrzynie i stojaki na broń. Po przeciwległej stronie znajdowały się kolejne drzwi i właśnie przez nie wybiegł Constantus.

Berwyn zatrzymał się, ledwo przekroczył próg kolejnej sali.
Chęć dopadnięcia Constantusa to było jedno, ale rozsądek coraz głośniej nawoływał, że trzeba się zatrzymać i opatrzyć (choćby prowizorycznie) rany. Ostatecznie można było do tego użyć czystszych kawałków jakiegoś prześcieradła.
No i rozejrzeć się przy okazji za jakąś bronią typu łuk czy kusza, jako że od magów lepiej było trzymać się z daleka i - jeśli się da - ustrzelić, zamiast skracać o głowę.
Podszedł szybko do łóżka i odciął kawał szmaty, po czym zaczął opatrywać najgroźniejszą ranę.

Berwyn poobwiązywał sobie rany, w efekcie czego przestał mocno krwawić. Krew nadal sączyła się przez prowizoryczne opatrunki, a każdy ruch sprawiał ból, ale przynajmniej Bossończyk nie obawiał się już, że jeszcze krok i padnie nieprzytomny na ziemię. Z jednego ze stojaków wziął łuk - zwyczajny, lekki łuk myśliwski, bardziej nadający się do strzelania do bażantów niż polowania na magów, ale lepszy rydz niż nic... Podążył za znikającym za drzwiami Cymmeryjczykiem, który z kolei biegł za kapłanem.

Constantus po wybiegnięciu z baraków, natychmiast skręcił w lewo i jeszcze raz w lewo. Znów był w korytarzu, który prowadził do miejsca, z którego przyszli. Nim Areon wychynął zza rogu, usłyszał kolejny huk, jaki spowodowała tajemnicza substancja, którą posługiwał się Constantus i zobaczył odblask światła na ścianach. Bezpośrednio potem rozległ się krzyk.

Gdy Cymmeryjczyk wybiegł już za winkiel, wprost przed sobą widział znikającego w dymie kapłana. Podążający za barbarzyńcą, Makhar i Berwyn byli nieco wolniejsi, mieli też więcej czasu aby rozejrzeć się dookoła. Na prawo od drzwi z koszar znajdowały się kolejne, drewniane drzwi, a mniej więcej na wprost nich kamienny portal, z wyrzeźbionymi trupimi czaszkami, przetykanymi herbowymi tarczami. Za portalem panował nieprzenikniony mrok.

Ciśnięta w mrok pochodnia przez moment oświetliła znajdujące się za rzeźbionym portalem pomieszczenie, a raczej tylko jego sąsiadującą z korytarzem część. Jak okiem sięgnąć w ścianach wykute były nisze, w których spoczywały ciała przodków Nadanidusa. Jednak jakiś czas temu, ktoś zakłócił spokój zmarłych, rozbijając płyty nagrobne i wyciągając trupy. Potrzaskane kości leżały bez ładu i składu na ziemi, wymieszane z resztkami szat i gruzem pochodzącym ze zniszczonych płyt. Od razu rzucało się w oczy, że ktoś, kto sprofanował zwłoki, pozbawił je również wszystkich kosztowności, z którymi zostały pochowane...

Cymmeryjczyk wielkimi susami, zupełnie nie zważając na ostrzeżenia Makhara dotyczące możliwych pułapek, pędził w kierunku zadymionego końca korytarza. Dym szybko się rozwiewał i Areon dostrzegł leżące pod ścianą, poszarpane truchło złodzieja. Obok kucał Hyrkańczyk i jęcząc ocierał twarz z krwi. Jego szata dymiła się i nosiła ślady nadpalenia.

- Tam! On pobiec tam! - wycharczał nieskładnie Arslan, wskazując czerwonym od krwi palcem na korytarz wiodący w kierunku wyjścia z podziemi. A więc Constantus chciał uciec do miasta! Barbarzyńca spojrzał w tamtą stronę, jednak w mroku nie zobaczył uciekającego kapłana.

Realizując plan Cymmeryjczyka, Makhar i Berwyn zawrócili do koszar. Możliwie najszybciej przebiegli między posłaniami martwych już żołnierzy Nadanidusa i dobiegali do drzwi, kiedy przed sobą usłyszeli zgrzyt i jakieś, niezrozumiałe jeszcze głosy.