- Wyjście! Tam! – Enki postanowiła nieco dopomóc zrozpaczonemu tłumowi niewolników i wskazała im drogę, którą ona i jej towarzysze chwilę temu przyszli. – Uciekajcie! – kto mógł, czy to idąc, biegnąc czy czołgając się, ruszył do przejścia. Na podłodze, w gównie i brudzie pozostali tylko martwi i ci, którzy nie byli w stanie się poruszać o własnych siłach.

Ciemnobrody mężczyzna nie miał sił by stać. Usiadł i oparł się plecami o ścianę. – Nie wiem co tam jest… Małpoludy czasem wpuszczały do tego korytarza któregoś z jeńców, ale nigdy nikt stamtąd nie wyszedł… Z tych, których zabierali w tamtą stronę – wskazał na izbę tortur – czasem kogoś przyprowadzali z powrotem. Okaleczonego lub obitego, jak mnie… Tutaj gadali, że część z nas będzie jedzeniem…

- Małpoludy są inteligentne… Mają trzech przywódców… Białego olbrzyma, czarnego karła i rudego chudzielca… Oprawcę… - mężczyzna ukrył twarz w dłoniach i chwilę szlochał. – Wszyscy lubują się w zadawaniu cierpienia i bólu. Bywało, że wywlekali kogoś z klatki i na oczach innych… Zabijali, męczyli albo zjadali żywcem… A potem… - nie był w stanie mówić nic więcej. Zaczął krzyczeć niezrozumiale, znów przeżywając sceny, jakie miały miejsce w pomieszczeniu, gdzie trzymano jeńców.

Przez jego krzyki przebiły się inne odgłosy. Głośny bulgot i następujące po nim wrzaski, dobiegające od strony studni. Powietrze i tak cuchnące, wypełnił inny fetor, wgryzający się w nozdrza i wypełniający oczy łzami. Enki zgięła się w pół i starała zwymiotować, ale po poprzednim razie nie miała czym. Dołączył do niej Cedmon, a Ianus powstrzymywał torsje.

- Rudego chudzielca mamy z głowy - ucieszył się Cedmon... i to było wszystko, co zdołał powiedzieć... do chwili, gdy skończył wymiotować.
Wypłukał usta wodą z bukłaka.

- To pewnie ta studnia - wysunął przypuszczenie, którego nie zamierzał sprawdzać. - Załatwmy jakieś światło i chodźmy sprawdzić ten korytarz - zaproponował. - Myślę, że to coś, co tam siedzi, mniej lubi strzały i stal niż to coś, co wylazło ze studni.

Enki udało się sklecić pochodnię, która rozświetliła mrok pustego korytarza. Cedmon i łowczyni szli pierwsi, za nimi były jeniec małpoludów, a na końcu niosący Zahiję Thoer. W głowie tego ostatniego Saadi coś mruczał niezrozumiale, ale jak na razie pozostawiał swojego nosiciela w spokoju. Po przejściu dwudziestu kroków, powietrze wokół awanturników zafalowało, światło pochodni wzdrygnęło się i przygasło, mimo że pochodnia wciąż paliła się tak samo. – Mam złe przeczucia – mruknął Saadi. Zrobili jeszcze jeden krok…

Nie byli już w korytarzu. Znajdowali się w niewielkim, kwadratowym pomieszczeniu. Za sobą mieli litą ścianę. Cała podłoga zastawiona była roztaczającym przyjemne zapachy jedzeniem. Obok siebie leżały brytfanki z mięsiwem, pieczone ciasta, salaterki kremów i smakołyków, faski z kapustą, wiaderka pełne klusek i kaszy, tace z przekąskami i talerze daktyli, przemieszane z egzotycznymi owocami o obłędnych kształtach i kolorach… A naprzeciwko nich, na masywnym zydlu spoczywało obleśne, obłe cielsko nagiego mężczyzny, ociekające potem i resztkami pokarmów. Tłuścioch był wielki jak szafa, niemal trzy razy większy od zwyczajnego przedstawiciela swojej rasy. W olbrzymiej łapie trzymał upieczonego kurczaka, którego wpychał sobie do pełnych ciasta ust. Okruchy i tłuszcz spływały mu po obwisłym podbródku. Drugą ręką sięgał po stągiew budyniu, nie kłopocząc się poszukiwaniem łyżeczki.

- Pychotka – powiedział z pełnymi ustami i oblizał się. Jego malutkie, przekrwione oczka ledwie widoczne zza otłuszczonych powiek mrugały, gdy prześlizgiwały się po kolejnych daniach. Beknął głośno. – Och. Tamten pieczony baleronik wygląda bosko! Moglibyście mi go podać, słudziuchni?

Wyglądało na to, że dotarli do miejsca, w którym urzędował jakiś tłuścioch. Kim był ten spaślak, tego Cedmon nie wiedział i, prawdę mówiąc, niezbyt go to obchodziło. Ważniejsze było, jak się stąd wydostać. I czy trzeba będzie wcześniej mieszkańca tego pomieszczenia definitywnie wyeliminować. Co - uwzględniając warstwę tłuszczu - mogło być bardzo trudne.

- Smacznego - powiedział, równocześnie usiłując sprawdzić, czy za jego plecami jest faktycznie ściana, czy to może tylko iluzja. I wypatrując innego wyjścia.

Do grubasa zbliżać się nie zamierzał. Miał niejasne wrażenia, że tamtemu by było obojętne, czy zeżre baleron, czy też czyjąś rękę.

- Może jednak weźmiesz tamtego indyka? - Pokazał pokaźnych rozmiarów upieczone ptaszysko, leżące tuż obok nogi utuczonego jak stado wieprzy mężczyzny. - Wygląda smakowiciej niż ten chudy baleron.

A potem zaczął się zastanawiać, czy grubas jest tu z własnej i nieprzymuszonej woli, czy też może jest tuczony jak prosiak przed zarżnięciem.

- Indyczek rzeczywiście wygląda lepiej, zwłaszcza ta chrupiąca skórka, prawda? Tak, to dobry pomysł rybeńko, tylko że ja nie sięgnę. Jakoś nie mogę się zgiąć. Byłbyś mój drogi tak łaskawy i podał mi ten apetyczny kąsek – zapytał grubas, a jego głos ociekał słodyczą niczym oblany lukrem pączek. Cedmon naparł na ścianę za plecami, ale ta była solidna i w żaden sposób nie chciała ustąpić. Innego wyjścia nie było widać, chyba że... było zasłonięte olbrzymim cielskiem tłuściocha. Był tak wielki, że z łatwością można by za nim ukryć wrota od stodoły. – Och, wyjście – budyń ze stągwi zniknął w otchłani gardła grubasa, a to co się nie wlało do przełyku, pociekło po brodzie i brzuchu wprost na podłogę pod jego nogami. Olbrzym siorbnął ostatni raz. – Ależ serdelku, stąd nie ma wyjścia. Po cóż wychodzić, skoro tu jest tyle przyjemności. Tylko sięgnąć nie mogę. Czasem ktoś tutaj zagląda i mi podaje jakieś smakołyki, ale zazwyczaj to takie chudzinki. O! Dokładnie jak ten tam z tyłu – paluch w kształcie małej kiełbaski wskazał na ciemnowłosego jeńca. – Kościste i zero tłuszczyku. A fe!

Przerażony Rusanamani jęknął i padł na podłogę zemdlony. Stojąca obok niego Enki trzęsła się i szeptała zaklęcia przeciw złemu, których uczyła się od starych kobiet w swojej rodzinnej wiosce. – On... On ich zjada... – wydukała.

Czy Enki miała rację mówiąc, że tłuścioch zjada tych, którzy tu trafiają? Tego Cedmon nie był pewien. Dokoła było mnóstwo jedzenia - bez wątpienia smaczniejszego niż jakiś zagłodzony człek. Chyba że najpierw ich tuczył. No ale gdyby ich zjadał, to gdzieś powinny być jakieś resztki tych nieszczęśników - kości, czaszki...
Czyżby od czasu do czasu ktoś robił tu porządki?

- Ja bym mu rzucał jedzenie z góry - powiedział, spoglądając na sufit, jakby tam szukał wyjścia. - Może, gdyby tak zabrać to całe jedzenie, to byś się stał chętniejszy do szczerej rozmowy? - zwrócił się do tłuściocha.

Był co prawda przekonany, że mieszkańca tej komnaty trzeba będzie zabić, ale cóż szkodziło najpierw porozmawiać...

- Ależ, króliczku – odparł grubas Cedmonowi. – Nie możesz mi zabrać jedzenia. Spójrz... – wskazał w kąt pomieszczenia. W niewytłumaczalny sposób pojawiła się tam olbrzymia taca, na której spoczywał stos pieczonych kuropatw przyozdobiony karmelizowanymi pomarańczami i granatami. Całość tonęła w miodowym sosie. Aromat nowej potrawy uderzył w nozdrza awanturników. Pachniała obłędnie. – Bądźcie tak dobrzy i podajcie mi ją. Proszę... Oczywiście, jeśli chcecie możecie się poczęstować. Przecież tutaj każdy może się najeść do syta. Och! Schrupałbym je wszystkie. Tak, tak! Schrupałbym, do ostatniej kosteczki. Muszę je mieć. No dajcie mi je! – wrzasnął, a jego obleśną twarz wykrzywił grymas wściekłości. Dyszał i sapał, wymachując rękami, ale ze swojego miejsca nie ruszył się nawet o piędź.