Drachia podciągnęła fartuch, próbując zasłonić usta. Długo tu chyba nie wytrzyma, ale przyszła po coś i bez tego czegoś nie wyjdzie. Robiąc bałagan na pół laboratorium, przetrzebiła szafki, półki, kredensy czy co tam jeszcze było, szukając jakiegoś specyfiku odurzającego. Wystarczająco mocnego, żeby posłać człowieka w objęcia morfeusza na długie godziny.

Ostatecznie jednak wiedziała, że będzie musiała wynieść się przedwcześnie z sali, kiedy opary zaczną zbyt mocno wpływać na jej percepcję.

Co to do cholery było? Co ona ma teraz z tym zrobić? Rozpuścić w wodzie? Wlać mu do ust? Nasączyć tym chleb?
Wiła się korytarzami pałacu, odbijając od ściany do ściany. Przytuliła chyba każdy kąt po drodze, aż wreszcie znalazła się - chyba jedynie z pomocą boską - pod pokojem Cage'a. Przybrała seksowną pozę, poprawiła łaszki i z butelką dobrego wina, zapukała do drzwi.

Tak naprawdę ledwo stała pod drzwiami, opierając się o nie głową, mając zsunięty fartuch jak łachudra, a w ręku trzymała butelkę w połowie pełną winiaka zmieszanego z alchemicznym specyfikiem.

— Nie, nie, nie, nie, nie! — zatrzymała Johnny'ego. — Ona nie zniknęła! To... to miała być niespodzianka!

Pokojówka na haju zaczęła kleić się do aktora, przyciskając doń ciałem, obejmując dłońmi po mięśniach. Wychyliła się na koniuszkach palców, by wyszeptać mu coś do ucha.

— Miałam zrobić odpowiednią atmosferę, rozgrzać cię. Nie wiem jak do tego doszło, ale pokłóciłyśmy się o ciebie.

Próbowała pokierować mężczyznę na łóżko, rozbierając go po drodze w myślach.

— Pół butelki wystarczyło, byśmy się pogodziły, nauczyły dzielić jak przystało na... grzeczne dziewczynki. Masz, napij się... chyba że chcesz, żebyśmy się znowu pokłóciły...

Zrobiła niewinną minkę, po czym przymrużyła oczy. Chociaż kłamała jak z nut, pożądanie było jak najbardziej prawdziwe. Od zwykłego widza, przez fankę, wreszcie kończąc jak zawodowy stalker, miała jedyną w swoim rodzaju okazję na zbliżenie z idolem. Nawet, jeśli skończą na trzymaniu rąk, albo spaniu w jednym łóżku zwróceni plecami. Drachia zdała sobie sprawę, jak chora musiała być na głowę, ale omamiające opary zupełnie zawróciły jej myśli i zamiast rozsądku, postanowiła posłuchać raptownie bijącego serca.

Drachia próbowała jeszcze wychylić się do pocałunku, kiedy Johnny coś tłumaczył, ale nie doczekała się niczego, oprócz silnego objęcia i... Raidena?

— Nie! Już wszystko w porządku!

Zaprotestowała, jednak bez większego skutku. Miała bardzo złe przeczucie, że bóg ją przejrzał. Próbowała się wyrwać, ale w tym ciele mogła jedynie posmyrać któregoś z panów po jajkach. Zamknęła oczy i obróciła głowę, czekając na nieuniknione.

Czemu ten problem nie miał mordy, żeby mu ją obić?

Drachia podniosła się z trudem. Starła słone krople z czoła. Czuła się, jakby miała gorączkę, przeszkadzało jej to w zebraniu myśli do kupy. Teraz była goła, sama i w starej postaci, co w tym przypadku było chyba większą wadą, niż zaletą.
Przynajmniej ręka nie była już złamana...

Zerwała pościel i zrobiła z niej prowizoryczną sukienkę. To musiało na razie wystarczyć. Oby nie musiała się z nikim naparzać, bo jeszcze zamiast zaświecić pożogą, zaświeci czym innym... Podarte ubranie służki wrzuciła pod łóżko. Może nie była to doskonała kryjówka, ale zawsze była szansa, że tam nie zajrzą... zresztą, jakie to miało znaczenie? Zniszczyła pościel, co było wystarczająco już widać.

Wyszła przez okno, bo jak inaczej? Może dachem uda się przekraść do... no właśnie? Dokąd mogła teraz chcieć iść? Shang Tsungowi lepiej było się teraz nie pokazywać, Kano nie było sensu szukać, bo niby w jakim celu? Może pójść do lochy, tylko po co? Trafi na kogoś z Królestwa Ziemi i co zrobi?

Shokanka wypuściła powietrze, cmokając przy tym ustami. Zimno się zrobiła, oparek powietrza wzleciał w powietrze. Próbowała dźgnąć go palcem, ale ten rozpłynął się na wietrze, zanim zdążyła.
Decyzja... Własne kwatery. Tam się najpierw skieruje. Przebierze się, żeby nie budzić podejrzeń, chociaż nie bardzo była pewna, czy tego wieczora można było jeszcze o nie budzeniu podejrzeń mówić.