Chłopak popatrzył na towarzysza.
- To jest chyba właśnie ten moment, w którym powinienem pana zabić, proszę pana.
- Co? - Lindsay był zaskoczony. - Mam gdzieś tego niebieskiego co we mnie siedzi, chcę się go pozbyć. Powiedz mi jak i jego sobie zabij cokolwiek Ci zrobił.
Nastolatek powoli wstał z “Amerykanina”. Mężczyzna był zwyczajnie za duży żeby można bo było tak po prostu teraz zamordować. Nie było zresztą czym.
- A inne pokoje były zamknięte? - nagle zmienił temat.
- Ten po drugiej stronie był zamknięte, ale skoczę sprawdzić jeszcze. Może otworzy się siłowo. - Alice skierował się do wyjścia z pomieszczenia z kulą. Starał się przy tym mieć chłopaka na oku, co nie było ani jakoś specjalnie trudne. Właściwie nie było trudne wcale, gdyż nastolatek trzymał się blisko pleców starszego mężczyzny.

Szkot zaczął szarpać drzwi po drugiej stronie korytarza, nic to jednak nie dało. To samo zresztą było gdy Skot spróbował siłować się z kratą w korytarzu.
- No wypuśćcie mnie stąd!!! - Alice krzyknął na całe gardło, wciąż jednak nikt nie reagował na ich krzyki, nikt nie przywrócił zasilania... jakby zostali zupełnie sami na obcej planecie.
Japończyk usiadł przy najbliższych drzwiach, a Szkot opadł na podłogę przy nim opierając się o ścianę.
- Po coście w ogóle przybyli na ziemię? - spytał kosmitę w ciele Japończyka.
Chłopak popatrzył na mężczyznę ze zdziwieniem.
- Przecież wiesz. Spójrz w głąb.
- Chodziło mi bardziej “czemu akurat tu”. W kosmosie pewnie masa różnych kosmitów, a musiało trafić na nas. Tyle miliardów ludzi, a ten chory Yakalafi musiał akurat we mnie… - Alice westchnął.- Jakie w głąb? - dodał po chwili.
- No właśnie to co powiedziałeś, Yakalafi jest w głębi ciebie, czy chcesz czy nie, więc lepiej się przyzwyczaj.
- Nie chcę się przyzwyczajać, chcę się go pozbyć. Jest na to jakiś sposób? - Lindsay spytał ponownie o to co chłopak poprzednio zgrabnie pominął.
- Nie - odpowiedział z przekonaniem Japończyk. - Znaczy… zawsze możesz dać sobie zrobić tą sekcję, pomóc nie pomoże ale umrzesz.
- Zawsze jakiś plan, nie? - Szkot westchnął. - A co się stało z tym chłopakiem, w którego ciało się transferowałeś? - spytał lekko spięty. Wszak jego czekało to samo jak w końcu całkiem przebudzi się ten Yakalafi.
Chłopak rozłożył ręce.
- Jest tu przecież i nic mu nie jest.
- Ale Ty mówisz, Ty się poruszasz. Kosmita co go zepchnął do roli pasażera we własnym ciele. I on tam gdzieś jest w głębi, tak? Próbuje odzyskać kontrolę?
- Nie, nie próbuje. Jest mu dobrze, jest tu cały czas.
- Jak możesz być tego pewny, jak siedzi jego jaźń nic nie mogąc zrobić.
- Woli być mną.
- Jasne - Lindsay spojrzał ponuro na ledwo widoczną w ciemności sylwetkę. - Już to widzę… - Zastanowił się nad czymś. - Hm, ale z drugiej strony jeżeli to byłaby prawda i faktycznie wolał… to taka zgoda byś jaźnią na wierzch wypłynął, całkiem go przebudziła? Jak ja nie chcę to Yakalafi się nie obudzi?
- Cały czas jesteśmy razem, tak samo jest u ciebie. Nie musisz być taki negatywny.
- Wolalbym jednak kierować swoim ciałem sam, bez niebieskiego. Dziękuję.
Chłopak wzruszył ramionami:
- Jak chcesz.
Szkot westchnął.
- Spróbujemy jeszcze raz z tą kulą? Dotknąć obaj równocześnie?
Japończyk podniósł się powoli.
- Tylko postaraj się nie robić awantury… mówisz, że kontrolujesz sytuację więc… kontroluj.
- Gdybym kontrolował, to bym teraz grzecznie ćpał w domu - odmruknął mu Alice też wstając i wszedł zaraz do pomieszczenia z kulą. - Za tamtego sukinsyna nie odpowiadam. Ale jak go ukatrupisz w ‘wizji’ wywoływanej przez kulę, to może ze mnie zniknie - kombinował.
- Pewnie tak… - Uśmiechnął się chłopak.

Zbliżyli się do kuli.
Skot spoglądając na kosmitę w ciele Japończyka położył dłoń na ciemnej powierzchni. Jego towarzysz postąpił tak samo.

- Tak, ja byłem cały czas przytomny. Nawet głupiej wody się nie napiłem. Nie sądzę więc by coś mi wszczepili. Czy wszczepili Tobie - nie wiemy. Wiemy natomiast, że mogą nas namierzać, gdy jesteśmy blisko siebie. Jeśli oczywiście wierzyć słowom tego majora, ale wydaje się to całkiem sensownym wyjaśnieniem tego, w jaki sposób nas w ogóle znaleźli. Nie wiem czy rozdzielenie się nam pomoże, ale myślę, że może zwiększyć nasze szanse.

Saito zamyślił się. Co właściwie powinni teraz zrobić? Żadne miejsce nie wydawało się bezpieczne, a brak gotówki czy choćby telefonu nie ułatwiał sprawy.

- Może to naiwne z mojej strony, ale jakoś nie wydaje mi się, żeby to było ukartowane. To znaczy nasze uwolnienie się. Gdyby chcieli nas puścić mogliby po prostu otworzyć drzwi i powiedzieć, że możemy iść do domu. Później mogliby nas śledzić, czy choćby zainstalować nam jakieś pluskwy w telefonach. I byłaby spora szansa, że po prostu wrócilibyśmy do swoich zajęć. A tak to nie dali nam wyboru. Musimy kombinować, uciekać, ukrywać się albo odnaleźć tę całą księżniczkę. Choć kompletnie nie wiem jak się zabrać za to ostatnie. Ciekawi mnie natomiast kim jest ten cały “P”. Może “Peter” jak ten major, który ze mną gadał? Chociaż prawdę mówiąc nie spodziewałbym się tego po nim…
- Chciałabym na spokojnie obgadać co dalej. Ale chyba oboje musimy spróbować uzyskać jakiekolwiek środki do życia. - Haruka westchnęła. Była ciekawa czy Kazuo udało się wydostać. Może mogłaby się schronić u niego, choć wolałaby go nie ładować ponownie w kłopoty.
- Też chciałbym to omówić, ale póki co nie mam pojęcia co moglibyśmy zrobić. I tak, najpierw przydałoby się jednak zadbać o podstawowe sprawy takie jak schronienie i jakaś kasa. Z jednej strony szukanie pomocy u przyjaciół wydaje się ryzykowne i dla nas i dla nich. Z drugiej jednak - nie bardzo wiem co innego moglibyśmy zrobić w tej sytuacji.
Haruka przytaknęła.
- Chciałabym spróbować złapać mojego przyjaciela. Mam nadzieję, że jest na mnie tylko trochę zły. - Dziewczyna uśmiechnęła się. - Moglibyśmy się umówić w jakimś miejscu, jutro. Na wszelki wypadek podałabym ci maila, może jakoś uda mi się złapać dostęp do internetu.
- Brzmi jak plan. Najlepiej chyba spotkać się w jakimś ruchliwym miejscu. Np w galerii handlowej w centrum. Raczej tam na nas nie czekają, a w razie czego łatwiej się ewakuować.
Haruka przytaknęła i rzuciła nazwę któregoś z większych centrów handlowych.
- 18-ta? Powinniśmy się do tej pory ogarnąć.
- Jasne. A zatem do zobaczenia.
Haruka przytaknęła i ruszyła w kierunku, salonu Ichiro. Może dzisiaj tatuuje. To by dużo ułatwiło.

Saito łapał się na tym, że popada w lekką paranoję. Przypomniał sobie butelkę wody w pokoju przesłuchań. Pewnie byłą najzwyklejszą mineralną prosto ze sklepu, a jednak wolał nie ryzykować i nawet jej nie tknął. Podobnie z tą saszetką, którą miał podać Oshiro. Może naprawdę obudziłaby się od tego szybciej... Teraz znowu tak się czuł. Że mogą go wyśledzić w każdej chwili a kontaktując się z kimś ze swoich przyjaciół ściągnie na tę osobę kłopoty. Może znowu przesadzał, a może... Nie chciał sprawdzać. Nie chciał ryzykować ich bezpieczeństwem. Wolałby już zwrócić się do kogoś z rodziny. Problem w tym, że nie miał zbyt wielu krewnych, którzy przyjęliby go z otwartymi ramionami. Pomyślał o swojej ciotce i konieczności długiego tłumaczenia się z tego, w co tym razem udało mu się wplątać...

Westchnął ciężko. Z miejsca, w którym się znajdował najbliżej było do mieszkania Yue. Miał tylko nadzieję, że ją tam zastanie. I że uda mu się przejechać jakimś autobusem na gapę, albo znaleźć inny środek lokomocji. W obecnym stanie perspektywa dłuższego spaceru mało mu się uśmiechała.

- Nie - stwierdził Shunsuke obojętnym tonem patrząc wprost w twarz rudego babsztyla. - I tak nas zabijecie, choćby po to by zatuszować te wasze zabawy.
Zaśmiał się chrapliwie. - Chcesz mnie zabić ruda Akaname? To spróbuj. Nie jesteś w stanie. Bo ja już jestem martwy. Jeśli nie zabijesz mnie ty, to z pewnością zniknę, gdy pojawi się Niebieski. - Uśmiechnął się triumfalnie. - Nie możesz mi nic obiecać, bo w żadne twoje oślizgłe kłamstwo nie uwierzę Akaname. Nie możesz mnie niczym przestraszyć, bo nic nie możesz mi odebrać... nic poza satysfakcją ruda ropucho, że zrobię ci na złość.
Oparł się plecami o ścianę dodając:
- Pewnie… możesz coś złego zrobić jej i nam. Ale mam to w dupie. I tak mam przesrany los i nie mam żadnej wiary w wasze obietnice. Bo i tak nas zabijecie, bando faszystowskich świń.
- Ale… - wtrącił się ostrożnie nastolatek. - Jeśli wy nas nie zabijecie, to my was też, przynajmniej na razie - obiecał.
- Macie jakiś sposób na wyjęcie z nas tych niebieskich? - Alice niespecjalnie przejął się groźbami.

Ruda kobieta, która z powodzeniem mogłaby zrobić karierę w zakładce MILF tematycznych stron internetowych, skrzyżowała ręce pod biustem i powiodła wzrokiem po uwięzionych. Najdłużej chyba przyglądała się Orochiemu.
- Wszystko co o nich wiemy, wiemy właściwie od was. W sumie nigdy wcześniej nie korzystaliśmy z kuli. Przetestujcie ją, może sami znajdziecie swoje odpowiedzi. To samo z nagraniem. To jest sygnał, który został przesłany na naszą planetę jakieś 30 lat temu. Z tego, co ustaliliśmy, pochodzi gdzieś zza Plutona. Wasz rozzłoszczony kolega chyba miał w trakcie jego odgrywania wizję rozmowy z kimś. Sprawdźcie to. - Przeniosła wzrok na rysownika - Lub użalajcie się nad sobą. Wasz wybór. - Po tych słowach odwróciła się na pięcie i ruszyła w przeciwną stronę, stukając głośno obcasami.
- Beze mnie. Ja dziękuję za gościnę - powiedział Alice stając przy kratach. - Będzie pani tak miła i wypuści mnie, a potem odprowadzi do wyjścia?
Kobieta jednak nawet nie pofatygowała się by odpowiedzieć. Nie zmyliła choćby kroku - ot, prawdziwa sucz.

- Nie wiedzą nic. W niczym nie pomogą. Nie mają żadnej marchewki, więc machają kijem. A i on… jest niewiele wart. - Shunsuke zaśmiał się gorzko. - Nie ma sensu współpracować z nim w czymkolwiek.
- Brak współpracy z nimi to nie tylko wystawienie się pod kij, to brak zmiany naszego położenia, albo zmiany na gorsze. - Szkot zerknął na starszego Japończyka. - Jestem Alice, Alice Lindsay.
- Oświeć mnie więc w tym co da współpraca z nimi? Wolność? Nie sądzę. Poprawę naszego położenia? Cóż… jak na razie poprawiało się tylko na gorsze - sarknął w odpowiedzi Sonoroki splatając dłonie razem. - Jeśli o mnie chodzi, nie widzę powodu by dawać IM czegokolwiek nie otrzymując wpierw nic w zamian poza pustymi obietnicami. - Spojrzał na ekran. - Wiesz co te gnoje obiecały tamtej dziewczynie? Pizzę. I nawet tak trywialnej obietnicy nie potrafili dotrzymać, więc… powiedz mi Alice-san… jak bardzo naiwny jesteś? - Wskazał palcem na podrzucone im urządzenie. - Możesz się nim skontaktować z Księżniczką, ale nie licz na słowa mądrości, podpowiedzi, czy inne takie… Nasza wspaniała przywódczyni Niebieskich, ma w dupie i swój lud i ich nosicieli. I wcale się jej nie dziwię.
- Tak jak i ja w dupie mam niebieskie księżniczki i w ogóle tych niebieskich. Jak również tych co nas złapali. - Alice nawet nie patrzył na Japończyka gdy mówił. - Mam gdzieś i tych co nas złapali. Trzymali mnie tu nie wiem jak długo bez choćby kontaktu. Fakty są jednak takie, że gdy będziemy się opierać lub po prostu nic nie zrobimy, to mogą nas tu trzymać dowolnie długo albo i faktycznie sięgnąć po wiwisekcję. Czy nas puszczą czy nie w przypadku naszej kooperacji, nie wiadomo. Wnioski jak dla mnie nasuwają się same, nie wiem na ile to naiwne. - Szkot spojrzał na starszego Japończyka. - Dla mnie pomoc im przeciw niebieskim, to jedyna sensowna opcja. Bez urazy - dodał w kierunku kosmity w ciele nastolatka.
- Nie. Łudzisz się Alice-san - stwierdził gorzko Shunsuke. - Jeśli nas trzymają w takich warunkach jak teraz mimo że współpracowaliśmy, to powiedz mi… czemu niby mają zmieniać postępowanie wobec nas? Myślisz jak niewolnik Alice-san. - Wskazał na podrzucony przedmiot. - Użyj go... nie powinieneś mieć problemu. Ale będziesz głupcem, jeśli przekażesz im cokolwiek. Jeśli oddasz za darmo skrawki wiedzy, których tak pożądają. Bo nic nie uzyskasz dając się im wykorzystywać.

Szkot sięgnął po przedmiot i obejrzał go.
- “Jak niewolnik”, “będziesz głupcem”. Ot przecież jestem Gaijin. - Alice spojrzał Japończykowi w oczy. - Może jednak coś z tego będę miał? Zemstę za zainfekowanie mnie tym niebieskim? Działanie na szkodę tego co we mnie siedzi to zawsze wtedy coś, prawda? Spytaj Makhenike - zrobił ruch głową w kierunku nastolatka - co za chory popapraniec z tego co we mnie siedzi. Tylko jeden telefon i brak pistoletu dzieli mnie od tego bym strzelił sobie w łeb i skończył karierę Yakalafiegoo. A ty mówisz mi, żem głupcem, bo chcę pomóc tym ludziom, nawet jak może nic z tego nie będę miał? Może za to dadzą mi ten telefon i pistolet zamykając samego w pokoju przesłuchań. Dla mnie to już coś.
- To nie takie proste gaijin-san. Widzisz, urodziłeś się i żyjesz tylko dlatego, że zostałeś zainfekowany. Gdyby nie to… umarłbyś przy porodzie lub wkrótce potem. Żyjesz na kredyt. Może ci się to nie podobać tak jak i mnie. Ale Niebiescy przynajmniej coś nam dali. Nie zauważyłem by nasi obecni oprawcy okazali się równie hojni. I nie martw się. Jeśli Yakalafi się przebudzi, to i przebudzi się ten we mnie. I z chęcią go zabije - stwierdził ironicznie Shunsuke.
- Czasem lepiej by ktoś się nie narodził. Dla niego i dla innych. - Alice skrzywił się ironicznie. - W takiej sytuacji wciąż bliżej mi do tej rudej suki, niż do niebieskich. - Szkot włączył urządzenie.
- Bez urazy. Ale choć Niebieskich nie cierpię, to tą lizaczką ubikacji gardzę - mruknął w odpowiedzi Sonoroki nie przeszkadzając w niczym Alice’owi.
Gdy Lindsay dotknął wyświetlacza, zobaczył jednak, że na urządzeniu jest tak naprawdę tylko jedna aplikacja dźwiękowa oraz plik notatki tekstowej. “Włącz mnie i zamknij oczy” - przeczytał tekst Gdy kliknął w tę drugą. Kluczem do obsługi urządzenia była więc dziwna aplikacja.

Nastolatek nie widział najmniejszego powodu by wtrącać się w poważne dywagacje “dorosłych”... i do tego ludzi. A już na pewno nie kiedy można było robić coś znacznie istotniejszego! Chłopak podreptał więc w kierunku kuli by poczuć się znów “bardziej sobą”
Pokręcił się, popatrzał raz jeszcze i zawołał ku homo sapiens (homo było oczywiste przynajmniej jeśli chodziło o japończyka, sapiens… cóż, czasem para nieco wzdychała co chyba można teoretycznie podciągnąć pod sapanie).
- Przepraszam! proszę panów? Skoro żaden z was nie ma pomysłu jak się wydostać, może pozwolą panowie spróbować swoim lokatorom? Chyba nikomu innemu nie zależy bardziej na dobrym stanie waszych ciał i umysłów niż nam.
Sonoroki rozważał sytuację w milczeniu, by w końcu rzec:
- To co robi ta kula? - Nie zamierzał z niej skorzystać, dopóki jego towarzysze niedoli nie wyjaśnią mu jej przeznaczenia.
- Powinna pozwolić na skontaktowanie się z pana pasażerem.
Shunsuke jakoś nie miał ochoty rozmawiać z nim… ale ostatecznie się zgodził. Tkwienie w tym miejscu nie było rozwiązaniem. A Niebiescy mogli dysponować jeśli nie mocami, to wiedzą potrzebną do tego.
- Dobra… to co mam robić? - zwrócił się do dzieciaka.
Nastolatek pokazał dorosłemu swoje dłonie zwrócone “uszkami” ku kuli. Sam wstrzymywał się przed dotknięciem obiektu nim mężczyzna skopiuje jego gest i będą mogli to uczynić jednocześnie.
Co też Sonoroki skopiował z miną męczennika, powtarzając gesty i ruchy dzieciaka.

Tymczasem Alice spoglądając ku towarzyszom zdecydował się w końcu. Podszedł do obu Japończyków i stanął obok. Włączył aplikację i podobnie jak oni przymykając oczy również skierował dłoń z ‘uszkami’ ku czarnej kuli.

Saito przypomniał sobie swoje ostatnie spotkanie z gospodynią i wzdrygnął się na samą myśl. Nie miał ochoty ponownie przez to przechodzić. Nie tyle nawet dlatego, że było to dość nieprzyjemne doświadczenie, co dlatego, że przekonanie jej do zrobienia wyjątku od reguły wydawało się być niemożliwością. Niezależnie od tego czy powie jej prawdę, czy też coś kreatywnie nakłamie (choć w obecnej sytuacji jakieś sprytne kłamstewko byłoby chyba łatwiejsze do uwierzenia...). Musiał spróbować czegoś innego. "Zaraz... jak to zwykle robią na filmach?" - pomyślał rozglądając się po ulicy w poszukiwaniu małego kamienia lub innego drobnego przedmiotu, którym mógłby rzucić w okno.
Kamyczków nie brakowało.
Pierwszy... pudło. To było tylko na rozruszanie stawów.
Drugi... pac o szybę. Jest!
Trzeci... pac o szybę.
Czwarty... ech, okno zaczęło się otwierać. A mógł być hattrick.
Yue wyjrzała zdziwiona na Saito.
- Co ty tu robisz? - zapytała ledwo słyszalnie, rozglądając się nerwowo.
"To długa historia" - pomyślał zdając sobie sprawę, że niekoniecznie ma ochotę opowiadać w tych okolicznościach o wydarzeniach ostatnich dni. Postanowił więc ograniczyć się do tego, co najistotniejsze. Zanim się odezwał rozejrzał się niepewnie, łudzac się, że gdyby ktoś go śledził, udałoby mu się go dostrzec.
- Mam kłopoty. Potrzebuję pomocy.
Yue rozejrzała się. Otworzyła szerzej okno i wskazała Akutagawie stojącą niedaleko pod zadaszeniem garażu drabinę.
- Dasz radę wejść? - zapytała. Konstrukcja wyglądała stabilnie, a drabina była dość długa.
Długowłosy pomyślał o swojej obolałej kostce, która z pewnością mu tego nie ułatwi. Z drugiej strony alternatywą było spotkanie z jakże “miłą” starszą panią. Decyzja nie była trudna.
- Spróbuję - odparł bez przekonania.
Starając się nie robić za wiele hałasu podstawił drabinę pod okno Yue i zaczął powoli się wspinać w miarę możności opierając się głównie na zdrowej nodze.
Szło opornie i wolno, ale... szło! Po kilku minutach znalazł się w małym pokoiku Yue, wyplakatowanym zdjęciami modelek. Kiedyś go to dziwiło, teraz wiedział już, że jego kumpela, która zajmowała się fotografią już na stopie profesjonalnej, studiowała prace innych fotografów niemal w każdej wolnej chwili.
- Oby to było ważne... - burknęła na powitanie.
Saito usiadł na podłodze opierając się plecami o ścianę. Westchnął.
- Właśnie uciekłem z posterunku policji, na którym przetrzymywano mnie wbrew mojej woli bo podejrzewają, że stanowię zagrożenie dla bezpieczeństwa międzynarodowego - wyrzucił z siebie na jednym oddechu. - Nie mam dokumentów, karty kredytowej, gotówki, ani telefonu. Czy to brzmi jakby było ważne?
Yue patrzyła na niego nieco osłupiała. Po chwili podała mu swoje, napoczęte piwo i usiadła na łóżku.
- Kiedyś zastanawiałam się, co musiałoby się stać, żebyś sam chciał się ze mną spotkać. Teraz już wiem. Bezpieczeństwo międzynarodowe... wow... to brzmi... poważnie. Nie robisz sobie jaj?
Saito pociągnął łyk piwa i przetarł zmęczone oczy.
- Nie Yue - odparł poważnie - nie robię sobie jaj. To wszystko dłuższa historia, ale prowadzi do tego, że szuka mnie policja, wojsko, czy cholera wie jakie służby. I całkiem możliwe, że jak złapią, to już nie wypuszczą. Albo gorzej - Przełknął ślinę i znów napił się piwa. - Boję się o swoje życie, Yue. W zasadzie boję się, że naraziłem też ciebie przychodząc tutaj, ale naprawdę potrzebuję pomocy.
Japonka słuchała go bez słowa, dopiero gdy skończył, powiedziała:
- Możesz zostać u mnie jak długo chcesz. W czym jeszcze mogę ci pomóc?
- Tylko do rana, obiecuję. Nie mogę bardziej ryzykować. Nie wybaczyłbym sobie, gdyby coś ci się stało z mojego powodu.
Pociągnął kolejny łyk i zastanowił się. Był przyparty do muru a jednocześnie męczyły go wyrzuty sumienia. Nie chciał wplątać przyjaciółki w to wszystko. Przecież tamci mogli o nim wszystko wiedzieć. Może już tutaj jadą, może "do rana" to i tak zdecydowanie za długo. Ale jakie miał wyjście? W środku nocy, z chorą nogą i bez pieniędzy... A właśnie...
- Głupio mi o to prosić, ale... przydałoby mi się trochę kasy. Muszę się gdzieś zaszyć na parę dni, czy coś. Nie wiem... jeszcze nigdy nie byłem uciekinierem... Od razu ostrzegam, że nie wiem czy będę mógł oddać. Martwi nie oddają długów...
To miał być wisielczy humor. Saito próbował się nawet uśmiechnąć, ale ciężko było mu się do tego zmusić. To, że jego dni są policzone, nie wydawało się wcale taką abstrakcją, więc ciężko się było z tego śmiać. Nawet jeśli jakimś cudem wymknie się ścigającym go ludziom, nadal pozostaje kwestia drzemiącej w jego wnętrzu kosmitki…
Yue patrzyła na niego w zamyśleniu, po czym nagle przyskoczyła do niego i objęła go za szyję ramionami.
- Załatwię wszystko, co mogę... możemy oboje wiesz... wyjechać, zaszyć się w górach.
Objął ją delikatnie i popatrzył jej głęboko w oczy.
- Chciałbym... - odparł cicho i w tej samej chwili uświadomił sobie, że pewnie żadne inne zakończenie tej pokręconej historii nie ucieszyłoby go równie mocno. Tylko czy naprawdę mógł sobie na to pozwolić? Co jeśli znajdą go, a Yue będzie obok niego? Albo gdy obecna w jego ciele istota przebudzi się i przejmie nad nim kontrolę?
- Zobaczymy. - uśmiechnął się. - Muszę jeszcze jutro coś załatwić. Później zobaczymy co dalej.
- No dobra, tylko mi nie znikaj bez pożegnania jak na tych amerykańskich filmach - Yue odsunęła się wyraźnie zawstydzona swoją spoufałością, po czym wstała - Mam trochę potrawki z bambusem w lodówce. Przyniosę ci, bo pewnie głodny jesteś.
- Chętnie - odparł odprowadzając ją wzrokiem. Gdy tylko dziewczyna zniknęła mu z oczu, ogarnęła go niespodziewana fala smutku. Na krótką chwilę zaświtała mu bowiem w głowie nadzieja na happy end, ale natychmiast przygniotło ją przeświadczenie, że ma absolutnie przewalone.