Saito, gdy tylko rozpoznał dziewczynę, zerwał się z miejsca przewracając przy tym krzesło. Przypadł do Haruki i uniósł jej głowę, odgarniając włosy z twarzy.
- Oshiro-san? Słyszysz mnie?
Nie czekając na odpowiedź zbliżył ucho do jej ust, by sprawdzić czy oddycha. Później skontrolował jej tętno. Kobieta była jednak głęboko uśpiona, choć nic jej raczej nie dolegało. Żadnych zewnętrznych obrażeń przynajmniej Saito nie zauważył. Spojrzał w kierunku drzwi, ale nie było tam już nikogo komu mógłby zadać jakieś pytanie. Albo na kogo mógłby nawrzeszczeć, a wzbierała w nim taka ochota. Skupił się znów na dziewczynie.
- Haruka! HARUKA! - mówił coraz głośniej potrząsając nią za ramiona. Bez skutku jednak.

Delikatnie położył nieprzytomną na podłodze i sięgnął po leżącą nieopodal saszetkę. Obejrzał ją dokładnie szukając jakichś napisów czy jakichś wskazówek co do tego, jaka jest jej zawartość. Nie znalazł tam nic - ani znaczka producenta, ani choćby daty ważności!
- Co to jest? - zapytał patrząc w stronę lustra - Co to w ogóle ma być? Jakaś gra? Eksperyment? To co jej zrobiliście to też w ramach ochrony międzynarodowego bezpieczeństwa?
Jedyną odpowiedzią jaką uzyskał była jednak zimna obojętność obserwatorów... o ile faktycznie tam byli.

Długowłosy obracał saszetkę w palcach próbując zanalizować sytuację. O co w tym wszystkim chodzi? Czemu uśpiono Harukę i dano mu to coś? Chcą sprawdzić jak się zachowa w tej sytuacji? Jeśli zawartość tubki faktycznie ma obudzić dziewczynę, to czemu sami jej tego nie podali? Mogli to przecież zrobić na jego oczach i zostawić ją w pomieszczeniu. Pewnie i tak ocknęłaby się dopiero po ich wyjściu, jeśli z jakiegoś powodu na tym im zależało. Bez sensu... A może to coś innego. Może jakiś narkotyk, albo trucizna? Akutagawa popatrzył w kierunku stolika na którym wciąż stała nietknięta przez niego butelka wody. Nie ufał tym ludziom i wolał na razie nie ryzykować w obawie, że woda nie jest do końca wodą. Skoro zaś nie zaryzykował sam, to czy powinien tak bezrefleksyjnie zaufać dwóm obcym facetom i podać Oshiro zawartość saszetki? Znów przyjrzał się dziewczynie. Spała. Owszem, jej sen był nienaturalnie mocny, ale poza tym nic nie wskazywało na to, by zrobiono jej krzywdę. Albo by chociażby miała koszmary. W jego ocenie nic nie zagrażało jej życiu, więc równie dobrze mogła spać dalej. Samotność mu nie przeszkadzała. Dużo bardziej nie odpowiadała mu perspektywa tego, że da się tak łatwo oszukać i ją otruje na oczach tych chorych pojebów za szybą. A jeśli nawet to, co mu dali naprawdę by ją obudziło, to czy umieszczenie ich w jednym pokoju nie miałoby służyć temu, by rozmawiając ze sobą wyjawili coś więcej niż powiedzieli do tej pory w cztery oczy? "Brzmi jak kolejny powód, by nie podawać jej tego czegoś..."

- Gówno. Niedoczekanie wasze... - mruknął odrzucając saszetkę. Następnie wziął dziewczynę na ręce i przeniósł ją nieco dalej, z dala od drzwi. Sam usiadł obok niej na podłodze i czekał.

Szkot nie skomentował
Odrzucił krzesełko i podszedł do ekranu, i wyciągnął ręce by po zaczepić palcami o górny rant. Brakowało mu jakichś 15 centymetrów.
Orochi patrzył to na zabiegi “amerykanina” to na krzesełko, które jak to krzesełko - miało znacznie więcej niż 15 centymetrów…
Lindsay’owi udało się jednak uwiesić na ekranie bez wspinania na meble bo po prostu podskoczył. Ekran musiał być jednak bardzo mocno przytwierdzony do ściany, bo tylko drgnął, gdy Szkot zawiesił na nim swój ciężar ciała. Wytrzymał jednak.

- Dobrze - odpowiedział w końcu młodemu Japończykowi. - Tylko nie w twarz, nie w jaja i bez nieodwracalnych uszkodzeń. Poza tym krzywdź sobie. - Szkot wyglądał na zrezygnowanego.
Chłopak kiwnął głową i ściągnął trampki. Wyciągnął sznurówki zarówno ze swojej, jak i z pary należącej do “Amerykanina”, który zaciekawiony nie protestował zastanawiając się co Japsowi strzeliło do głowy.
Orochi postawił krzesełko naprzeciwko drzwi i usadził na nim starszego mężczyznę. Przy pomocy sznurówek przywiązał jego stopy do nóg mebla, z kolei dłonie przytwierdził do szczebelków oparcia. Nastolatek stanął za tak unieruchomionym człowiekiem z parą własnych trampek w dłoniach. Głośno klasnął podeszwami za głową mężczyzny, a następnie trzasnął butami z obu stron w jego uszy. Orochi nie starał się nawet uderzać bardzo mocno, nie chciał się zmęczyć, gdyż zamierzał powtarzać uderzenia godzinami. Każdy kolejny cios w uszy poprzedzony był klaśnięciem za głową “Amerykanina” tak, by ten mógł bólu się obawiać.

Po bodaj dziesiątym uderzeniu Alice był bardziej zirytowany niż obolały, albo ‘skrzywdzony’.
- To ma być ta krzywda przez którą przyjdą mnie ratować, tak? - Wolał się upewnić, coraz bardziej pogrążał się w myślach, że zamknięto go w tym pokoju z czubkiem. W tej sytuacji bycie przywiązanym do krzesła i brak widoku na to, co robi japso-dewiant sprawiły, że Szkotowi włoski na karku.
Orochi zaś milczał, jedynie uderzał mężczyznę raz po raz.
- Ty nie jesteś tak do końca normal… - Szkot odwrócił głowę by spojrzeć na chłopaka. - Dobra, starczy. Koniec zabawy.

- Majorze, co teraz? – zapytała rudowłosa kobieta, zaciągając się elektronicznym papierosem.
- Pan Saito widać nie poda towarzyszce antidotum. – odparł mężczyzna, siedząc za swoim biurkiem i jeszcze raz przeglądając nagrania. - Nie możemy go winić za brak zaufania, toteż poczekamy aż zacznie się wybudzać naturalnie. Następnie przechodzimy w fazę Przebudzenia w ciemności. Nadajcie kopię sygnału.
- A co z tymi dwoma?
- Szkot jest przytomny. To nie ma wpływu.
- Chce pan zaryzykować ich uwolnienie?
- Tylko dwójki… jeśli okażą się dość sprytni. – Peter O’hrurg uśmiechnął się lekko samymi tylko kącikami ust. Czekał na tę chwilę od dawna...

Gdy światła zgasły, kruczowłosa stała spokojnie przy krześle, nic sobie z tego nie robiąc. Póki jej przestrzeń osobista nie została zakłócona, dziewczynę mało co było w stanie wyprowadzić z równowagi… Przynajmniej tak jej się zdawało.

- Co to kurwa ma być?! - zaklęła szpetnie, gdy potłuczone wspomnienia w końcu ułożyły się w mozaikę obrazu i zdała sobie sprawę w jakie gówno może wepchnąć ją niebieskoskóra kobieta.
Ilu kurwa jeszcze facetów miała przy sobie Selohi? Ile nieszczęść na nią sprowadzi ta słabowita mimoza?!
Yamasaki złapała się za głowę.
Była zła. Nie, wściekła…
Te wszystkie mdłe sny, te nudne do wyrzygu czułości i rozterki. Wzloty i upadki.
Życie… które jej nie obchodziło, nagle wróciło...
”Muszę stąd uciekać…” Pomyślała skrzypaczka zdając sobie sprawę, że być może wśród zebranych tu pojebów z uszkami, może być któryś z…
”O ja pierdolę…”
A jeśli któryś postanowi ją odnaleźć?

Nagle uderzyła ją pewna myśl.
”TEN GAIJIN… KURWA… ON…”
Wizja tortur szalonego naukowca i/lub śmierć w męczarniach nie była tak straszna, jak ta w której to Miyako była goniona przez chłopa lub babę ślepo zakochanego w kimś, kto postanowił se strzelić darmową reinkarnacje w jej ciele.
Podchodząc do drzwi, chwyciła za klamkę i nacisnęła, modląc się w duchu, by te były otwarte.
Musiała uciekać. Musiała wiać przed całą nieszczęsną załogą tej niewydymanej księżniczki. Bo to… że kiedyś byli ze sobą w jakikolwiek sposób powiązani… było kiedyś, a teraz, było teraz. Ich miłość i ich przyjaźń się nie liczyła, ich życie i osiągnięcia dawno przeminęły. Byli dla siebie obcy i ŻADNE wspomnienia tego nie zmienią i nie pogrążą przepaści jakie ich dzieliły od siebie.
Sonoroki wyglądał jak kukła w mroku nocy. Nienaturalnie sztywny i milczący. Niczym lalka brzuchomówcy, której odcięto sznurki. Dopiero po chwili powoli podniósł się od stolika… oddychał ciężko jakby łapał powietrze niczym karp wyjęty z wody.
- Chyba… chyba… zaczyna się.- wydusił z siebie mężczyzna.
W zamku kliknęło i skrzypaczka poczuła jak wejście do pokoju przesłuchań uchyla się pod naporem jej dłoni. Chciała krzyczeć z radości, ale powstrzymała się, odwracając do mamroczącego pod nosem kompana. Nie patrzyła jednak na niego, a na wolne krzesło… broń, która może przechylić szalę zwycięstwa ku Miyako.
Dopadła do nich jak wygłodniała harpia, łapiąc za oparcie i podnosząc. Zrobiła krok w kierunku wyjścia, ale obejrzała się na Shunsuke.
- Nie pierdol jak stara baba… bierz krzesło i spadamy - zawołała do niego z pełnym determinacji głosem, nie czekała jednak na reakcję, bo już torowała sobie przejście ku wolności, wyglądając na korytarz.
- I co będziemy bić krzesłem.- burknął Sonoroki biorąc jednakże je w ręce.- Zresztą… nie ma to znaczenia. Za chwilę nam całkiem odbije, bo Niebiescy pewnie zastąpią nas w naszych głowach.
W sumie… nie wiedział, czy chce uciekać. Autopsja bowiem wydawała mu się absurdalnym pomysłem. Urodzili się ludźmi, wszystkie ich organy były ludzkie. Co niby mieli znaleźć? Zieloną krew? Sonoroki, z tego co wiedział, krwawił na czerwono.
Niemniej… siedzenie w zamknięciu też mu obrzydło.
Ruszył za królową lodu pytając.-Ruszajmy póki mamy taką możliwość. Czas nie jest po naszej stronie.
- Powiedziałam ci, żebyś przestał-tyle-pieprzyć! - Miyako wyczerpała swój limit na tolerancje świata ją otaczającego, tym bardziej, że ten okazywał się podwójnym dildo.
Starając sobie przypomnieć drogę, którą przybyła do salki, ruszyła czujnym krokiem, trzymając “broń” w pogotowiu.
Wyszli na korytarz, gdzie nikogo nie było... chyba... bo w ciemności trudno przecież stwierdzić, a tutaj okien brakowało. Dwie pary drzwi po lewej i jednak po prawej, a dalej... au!
Yamasaki trafiła na metalową kratę w przejściu.

[media]http://tustolica.pl/misc/echo/W/2011/04_22-08-b.jpg[/media]

No tak, faktycznie było tu wcześniej coś takiego... tylko że otwarte. Co gorsza, przy klamce Japonka namacała kłódkę - oczywiście zamkniętą. Na nią brak prądu nijak nie działał.
- Jeśli potrafisz otworzyć idziemy dalej… jeśli nie… szukajmy innej drogi. - stwierdził Shunusuke. - A i krzesło możesz ode mnie wziąć… czuję się bardziej groźny nie mając w rękach nieporęcznego mebla.
Kruczowłosa wpatrywała się w przejście z kamiennym wyrazem twarzy. Znajdowała się w potrzasku… w klatce.
W końcu była laboratoryjnym nezumi. Jak mogła o tym zapomnieć? Jak mogła, choć przez chwilę w tej sytuacji, pomyśleć, że ma prawo do decydowania o swoim losie?
Ona… Selohi… i ciało, w którym obie się znajdowały… wspomnienia, które dzieliły… to wszystko wystawione było na doświadczenia.

Z których nie było ucieczki.

Miyako wzięła w dłoń kłódkę, oglądając zamek, który pogrzebał jej nadzieję na ucieczkę. Zimny metal działał na nią uspokajająco… choć nieco abstrakcyjnie.
Powoli, na powrót poddawała się ze swoim losem i rezygnowała z życia, które jeszcze przed chwilą chciała ratować.
- Nie potrafię… - przyznała, smutnym tonem, mężczyźnie, odwracając się do niego, choć nie ogniskując na nim spojrzenia.
- Jesteśmy w potrzasku… wszyscy. - Ruszyła powoli w drogę powrotną, trzymając krzesełko pod pachą. Wyglądała jak strudzony wędrowiec, który szukał miejsca na spoczynek.

Yamasaki wróciła do wyznaczonej jej celi, w oczach miała łzy bezsilności i strachu.
Strachu człowieka, który dobrze wie jaki los potrafią zgotować mu inni ludzie.
Gniew znowu wstrząsnął jej ciałem.
Zaatakowała więc z krzykiem stolik, okładając go krzesłem, a kiedy jej broń stała się tak sfatygowana, że nie dało się nią za dużo machać, spróbowała swoich sił z samym stołem, łapiąc go za nogę i… szurając nim raz w lewo, raz w prawo. Warcząc wściekle i wykrzykując dość wyględne słowa - gówno, dupa, kutas, cycki!
- Jest jeszcze lustro weneckie. - posłyszała, gdy Shunsuke obszedł cały odcinek korytarza jaki mieli do dyspozycji. -Za nim jest kolejne pomieszczenie i drzwi zapewne, które prowadzą na inny korytarz.
Po tych słowach wziął krzesło przymierzając się do próby rozbicia owej tafli. Nie miał wielkiej nadziei na to… ale też nie miał nic lepszego do roboty.
Japonka dyszała jak rozwścieczony nosorożec, pieniąc się na ustach. Stała pośrodku pokoju, próbując wyłamać jedną nogę od blatu, jakby to w czymś miało jej pomóc.
Nie wyglądała już jak stoicka Królowa Śniegu, jak zdążył ją okrzyknąć rysownik. W zasadzie w tych ciemnościach… w ogóle nie wyglądała, bo prawie nic nie było widać, ale po odgłosach można było poznać, że pod powłoką lodu… kryło się prawdziwe serce z magmy.
- Jak w każdym pokoju przesłuchań… a jest ich tutaj cztery! Po coś tu znowu wlazł? Idź szukać szczęścia gdzie indziej! - krzyknęła, odskakując nieco do tyłu ze swoją ofiarą w rękach, gdy mężczyzna zamachnął się na kryształową ścianę.
Z jednej strony była zła, że wylądowała tu z jakimś obcym fagasem, którego nawet nie lubiła… z drugiej, jego obecność była dla niej pokrzepiająca, bo przypominała o tym… iż nie była sama. Tym razem był ktoś, kto również dzielił los jako ofiary.
- Nie jestem pewien czy powinniśmy się rozdzielać. We dwójkę łatwiej poradzimy sobie z zagrożeniami niż pojedynczo.- stwierdził Shunsuke, choć nie był to jedyny powód jego obecności koło Japonki. W którymś z mijanych pomieszczeń mógł wszak siedzieć Saito, a w nim dusza która mogłaby rozpoznać Niebieskiego zamieszkującego ciało Sonorokiego. Grafik instynktownie bał się tego spotkania.
- Zagrożeniami? A co ci tu niby grozi? Szalony naukowiec? - sarknęła kruczowłosa, widząc, że krzesło ześlizgnęło się po lustrze i… to by było tyle.
Oboje zachowywali się jak kompletni idioci, ale w tej chwili zupełnie jej to nie przeszkadzało.
- Albo zrobili to z diamentu, albo jesteś niesamowicie słaby… - skwitowała wycofując się pod przeciwległą ścianę, by zrobić odpowiedni rozpęd… z którym uderzyła w szybę.
Lustro zadrżało i głucho zadudniło, lecz nijak nie uległo. Yamasaki za to czuła, że będzie miała na ramieniu wielkiego siniaka.
Zdecydowanie nie było tak jak Miya sobie wyobraziła i jak oglądała w filmach. Zjeżdżając z głuchym jękiem na podłogę, złapała się za obolały bark, drżąc z bólu, ale nie pozwoliła sobie na krzyk i utyskiwania.
Uderzenie podziałało na nią jak kubeł zimnej wody i na chwilę ostudził jej zapały do buntowania się, uciekania, czy mordowania potencjalnych kochanków niebieskiej.
- Raczej obstawiałbym na smutnych panów z pistoletami pod marynarką. Ale tak… szalony naukowiec też jest jakąś opcją.- Shunsuke przyjrzał lustru i puknął.-Albo szkło jest pancerne.
Z ciężkim sercem Sonoroki spojrzał na korytarz i na drzwi które tam były. -Chyba nie mamy wyboru i musimy je sprawdzić.
- Za nimi mogą być inni… - odparła kobieta rozmasowując drętwiejącą z bólu rękę.
- Tam są… ja... nie chcę ich spotykać. - Mruknęła cicho, opierając skroń o chłodną ścianę.
-Też tego nie chcę, ale albo rozejrzymy się albo… utkniemy tu na zawsze.- westchnął Sonoroki.
- I tak tu utknęliśmy… nie zdaliśmy testu na poczytalność - stwierdziła Yama, poddając się. - Zresztą… co zrobisz, gdy za drzwiami trafisz na uzbrojonych agentów lub… innych tego typu. Ukłonisz się i zaproponujesz kubek matchi?
- Chcą nas żywych. Nie mogą zabić. W takim przypadku broń jest zawadą nie pomocą.- wzruszył ramionami Sonoroki.- Jesteśmy martwi Yuki Hime. Jeśli oni nas nie zabiją, to zrobią to Niebiescy zajmując miejsca w naszych ciałach. Więc… co mamy do stracenia? Bo nie życie.
- Pomyślałeś o rodzaju śmierci… jaka nas czeka? - zadrwiła dziewczyna, prychając pod nosem i powoli i z jękiem bólu podnosząc się na równe nogi. - Jeśli przez ciebie, będę cierpieć długie męki… dopilnuje, byś cierpiał dwa razy bardziej ode mnie… - Ruszyła po zdezelowane krzesełko, ponownie się w nie zbrojąc.
- Skąd wiesz… że nie jestem sadomasochistą, co? I tak patrzysz na mnie, jakbym był seryjnym zboczeńcem. - zażartował Shunsuke, choć nie było mu do śmiechu. I ruszył korytarzem zmierzając do pojedynczych drzwi po prawej stronie. Po nich zamierzał sprawdzić drzwi naprzeciwko, a na końcu ostatnie po lewej.

”Poznałby swój swego…” Pomyślała tancerka, idąc w ślad za partnerem w zbrodni. Jeśli sprawy pójdą nie po jej myśli, pierdolnie gościa w łeb i wykupi sobie nim wolność, dodając parę ciekawych rzeczy od siebie.

- Stoatin, jist stoatin - rzekł po szkocku Alice.

Przeraził się trochę wizją tej niebieskiej, pięknej sucz… bo ona definitywnie próbowała ich wybudzić. Lindsay przez chwilę pomyślał na ile to kim się stał wynikało z dziedziństwa i ojca Malcolma, a na ile z faktu, że zagnieżdżony w nim, uśpiony co prawda, przebywał ten chory z miłości pojeb. Nie chcący cofać się przed niczym, stąpający po trupach kosmita drzemiący w Szkocie byłby srogim zagrożeniem dla ludzkości.
Alice miał to jednak w dupie, obchodziło go tylko to, że ta śliczna chciała obudzić niebieskiego, a to mogło zniszczyć, stłamsić jaźń Lindsaya.
Słowem… chujowo.
Alternatywa to sekcja (i to zapewne na żywca) zafundowana mu przez rodaków (przynajmmniej w kosmicznym ujęciu pochodzenia). Po śmierci zaś… piekło i ta diablica już ostrząca sobie ząbki na samą myśl.
Tak czy owak nie zamierzał łatwo się poddać niebieskiemu psycholowi.
- Aam fucked - rzekł znów po szkocku, ale zaraz dodał po Japońsku do chłopaka stojącego za jego plecami: - Dobra, rozwiąż mnie. Coś się dzieje.

Orochi z kolei nie miał rozterek, dokładnie już wiedział kim jest. Gdzieś tam kiedyś w jakiejś mandze było wspomniane o rzymianach i grekach - takich białych ludziach z Europy, blisko bieguna. Rzymianie wchłonęli Greków, ale to ci drudzy zdominowali najeźdźców swoją kulturą. Taka była natura rzeczy. Chłopak mógł pozostać nastoletnim nerdem, skazanym na władze rodziny przez następne czterdzieści lat. Mógł też być kimś wyjątkowym, kimś ważnym, kosmitą! Wybór był oczywisty.
Orochi uklęknął przy skrępowanych dłoniach “amerykanina”. Supłów nie dało się rozwiązać, ale można było je rozgryźć. To też zrobił.
W pierwszej chwili, gdy poczuł w ciemności na nadgarstku usta i zęby milczącego chłopaka, Lindsayowi włosy stanęły dęba. Uspokoił się dopiero gdy ten nie gryzł jego, a sznurówki i wkrótce uwolnił jedną z rąk Szkota.
Alice zaczął wyswabadzać stopy może nie tyle rozsupłując więzy, co wysuwając nogi krzesełka z nich.
- Albo im coś wysiadło, albo jakaś nowa chora zabawa z nami - powiedział. - Tak przy okazji, jestem Alice - dodał zdając sobie sprawę, że właściwie to nawet się sobie nie przedstawili.
Zanim wymienili się imionami doszli do tematów więziennego bondage i lania trampkami w głowę. Szkot prawie roześmiał się w ciemności.
- No - zgodził się chłopak. - Ja jestem Makhenike - dodał z przekonaniem.
Alice zamarł w pół ruchu. Czyżby na młodego chłopaka wezwanie do wybudzenia zadziałało i teraz miał obok siebie już nie postrzelonego Japsa, a kosmitę. I to tego, którego załatwił ten alien, który zalągł się w Szkocie?
- Ehm… - zaczął głupawo spinając się. - Nie jesteś z tego świata, prawda?
- No - przytaknął w przerwach przed rozgryzaniem sznurówki pętającej drugą rękę Alice’a.
- O kurwa… - Potwierdzenie przewidywań zadziałało jak cios w twarz. - Słuchaj, ja mam to gdzieś, że sobie tu jesteście, ale Nie mam zamiaru dać się stłumić Twojemu kumplowi, który we mnie siedzi.
Chłopak przekrzywił głowę.
- Narazie nie dajmy stłamsić się “im” - Nastolatek wymownie rozejrzał się po pomieszczeniu, czego Alice w ciemnościach zauważyć nie mógł, ale przekaz chyba zrozumiał.
- No wychodzi na to, że jedziemy na razie na jednym wózku - rzekł wstając. - Hm... nie masz ambicji zniszczyć ludzkość, czy tego typu akcje?
- Nie - chłopak odpowiedział krótko.
- Sprawdźmy najpierw drzwi. Jak zamykane elektronicznie to mogło to siąść przy braku prądu. - Lindsay skierował się w ciemności w kierunku w którym kojarzył wyjście.
“Kosmita” pokiwał głową i ruszył za mężczyzną…

Uzbrojony w trampki.

Haruka przebudziła się w ciemnym pomieszczeniu. Rozejrzała się i zaskoczona przyjrzała się Saito. Nie do końca chciała się budzić po tym czego się dowiedziała. Ten dupek ją zabił. Mógł ocalić ich wszystkich, a zamiast tego zabił ją i dął umrzeć reszcie. Do tego nadal była w zamknięciu. Co prawda z życzliwą duszą, przynajmniej do niedawna; i z tego co czuła raczej nikt jej nie gwałcił, co też było miłe. Niestety na tym lista przyjemnych rzeczy się kończyła. Czemu umieszczono ją akurat z Saito? Obserwowali ich podczas spotkania?
- Co się właściwie stało? - Haruka przetarła oczy rozglądając się po nowym miejscu.
Widząc, że się budzi, jej towarzysz odetchnął z ulgą i uśmiechnął się.
- Dwóch drabów przywlekło cię tutaj nieprzytomną. - zaczął powoli relację - Dali mi saszetkę z jakimś proszkiem mówiąc, żebym ci go podał, jeśli chcę, żebyś się obudziła. Mam umiarkowaną ochotę współpracować z tymi ludźmi, a już zwłaszcza podawać komukolwiek nieznane substancje, więc generalnie dałem im do zrozumienia, że mogą się walić na ryj. Miałem nadzieję, że skoro tylko śpisz, to w końcu sama się obudzisz. Na szczęście nie pomyliłem się w tym względzie. Jak się czujesz? Zrobili ci coś?
- Nie licząc tego, że odpytywała mnie wredna baba, a potem mnie uśpiono, chyba nic mi nie zrobili. Choć nie wiem czy te psychole nie wszczepiły mi chipa w tyłek. - Haruka była wyraźnie poddenerwowana. Szybko jednak dotarło do niej, że wyżywa się na Saito. - Wybacz. To zły dzień.
- Spoko, ja też się średnio bawię. Co prawda gość, który mnie przesłuchiwał był raczej miły, ale na końcu usłyszałem, że nie może mnie stąd wypuścić ze względu na dobro ludzkości i takie tam…

Zamyślił się. W ciemności łatwiej było przywołać wspomnienie ostatniej wizji. Wszystko zaczynało się układać w jeden spójny obraz. Niewesoły obraz. W jednej chwili wróciły do niego te wszystkie silne emocje, które przyniosła ze sobą dusza dopisana do jego DNA. Cały ten żal, cały smutek związany ze stratą ukochanej osoby. Wszystko to, co doprowadziło Mofuputsi do smutnego końca. To było przytłaczające i w innych okolicznościach mogłoby sprawić, że pogrążyłby się w apatii. Teraz jednak na pierwszy plan wysuwało się coś innego: wola przetrwania. Zarówno jego własna jak i narzucona mu przez Nią. Przez Księżniczkę.
- Znowu coś widziałem - szepnął do Haruki. - Ostrzeżenie. Jeśli czegoś nie zrobimy, to… mamy przerąbane.
- Ja też miałam wizję. Myślisz, że oni mogę je wywołać? - Haruka podniosła się i jeszcze raz rozejrzała się po pokoju. Zirytowana zaczęła się kręcić po pomieszczeniu. - Jeśli naprawdę nie planują nas wypuścić i ta wizja ma w sobie choćby ziarno prawdy, możemy skończyć jako szczury laboratoryjne. A wczoraj prawie się zaręczyłam. - Westchnęła ciężko. - Jakieś pomysły?
Saito wzruszył ramionami.
- Nie wiem. Może i mogą...
Powoli wstał i podszedł do drzwi, by bliżej im się przyjrzeć. Nie robił sobie jednak wielkich nadziei.
- Obawiam się, że już jesteśmy jak szczury. Trzymają nas w tej klatce, obserwują, słuchają naszych rozmów. Dla nich już nie jesteśmy ludźmi tylko czymś obcym. Zagrożeniem.
- Wspaniale… po prostu wspaniale. - Haruka uważnie obserwowała Saito. - Jak myślisz co teraz testują?
- Nie mam pojęcia. W ogóle moja odpowiedź na większość pytań brzmi “nie wiem”. Nie wiem jak mielibyśmy się stąd wydostać, nie wiem jak mielibyśmy kogokolwiek odnaleźć… Czemu wraz ze wspomnieniami nie dostaliśmy jakichś magicznych kosmicznych mocy? To by ułatwiło sprawę…
- Moje odpowiedzi brzmiały podobnie. Ale uzupełniła się trochę historia, którą ci opowiedziałam. - Haruka czuła jak ogarnia ją rezygnacja. Zaczęła powoli spacerować po pomieszczeniu, zerkając na drzwi. - Gostek, którego kochała zabił ją. Mógł ich wszystkich uratować a zamiast tego wolał się dostać tutaj. To psychol. Ciekawe czy go też mają.
Saito wymacał po omacku dłonią klamkę i nacisnął ją, nie spodziewając się, że osiągnie to jakikolwiek skutek. Ku jego zaskoczeniu drzwi ustąpiły bez najmniejszego oporu.
- Hmmm… otwarte - zdziwił się.- Chyba pora podziękować naszym gospodarzom za tak miłą gościnę i opuścić to sympatyczne miejsce.
- Jakoś wątpię by nas wypuścili. - Haruka ruszyła za Saito i wyjrzała na korytarz. - Ja tam się nadal czuję jak szczur w laboratorium, teraz mamy tylko labirynt. - Azjatka skrzywiła się, przypominając sobie te wszystkie filmiki, na których widziała biegające w kartonie gryzonie.
- Możliwe - odparł długowłosy również nie pozwalając sobie na przesadny optymizm - ale to chyba lepsze niż siedzenie w tamtym pokoju i czekanie nie wiadomo na co.
Podszedł do pierwszych drzwi po lewej i spróbował je otworzyć. Były jednak zamknięte. To samo z dwoma pozostałymi parami drzwi.
Haruka przyjrzała się drzwiom i korytarzowi, po czym dotarła do kraty, by upewnić się czy i ona jest zamknięta.
- Dasz radę otworzyć, któreś drzwi, czy szukamy klucza? - Zerknęła na Saito. Jak na zabawę w labirynt nie pozwolili im odejść zbyt daleko.
- Niestety. Wszystkie pozamykane. - odparł ponuro.
Tymczasem stojąc przy tych drugich drzwiach po lewej coś poczuła... powiew chłodnego powietrza ze szpary pod drzwiami i przy zawiasach. Kobieta spojrzała na nie niepewnie, ale podeszła. Zawsze była szansa na kolejną odnogę labiryntu. Na początku delikatnie dotknęła klamki, upewniając się czy nic się nie stanie. Dopiero potem nacisnęła ją. Drzwi były jednak tak samo zamknięte, jak wcześniej, choć tutaj przytrzymywał je zwykły zamek na kluczyk, a nie automatyczny jak w “celi”.