To zaczynało wymykać się spod kontroli.

Wizja jakiej doświadczył wytrąciła go z równowagi do tego stopnia, że nie odpisał sailorce odruchowo. Wspomniał dwa sny jakie miał przez dwie ostatnie noce i odnosił wrażenie jakby się zazębiały przynajmniej postacią mężczyzny, z którego perspektywy widział to… coś. Dziwne i niesamowicie realne sny zrozumieć potrafił, bo nie były mu one obce. Identycznie śnił o sobie, o czasach w Szkocji, o tym co skryte było mgłą okresowej amnezji. W nich też były wydarzenia, których był centrum, choć takie które nie miały prawa się zdarzyć.
Czytając artykuły z zakresu psychologii Szkot doszedł do wniosku iż tak bardzo pragnie zrozumieć i dowiedzieć się co stało się w czasie którego nie pamięta, że jego podświadomość w czasie snu tworzy fantastyczne scenariusze. Logiczna część umysłu błyskotliwego Szkota dbała zapewne aby zazębiały się w jedną spójną historię, a bardziej chaotyczna część dba o płaszczyznę fantastycznej nierealności. Nie było dziwne nawet pojawianie się tam i demonów, biorąc pod uwagę jego dzikie fantazje o seksie z diablicą.
Wszystko to zazębiało się i oplatało nierealnym story to co Alice desperacko i rozpaczliwie próbował sobie przypomnieć.
Tu było zupełnie inaczej.
Nie miał przecież żadnych ciągów do jakichś wyimaginowanych tematów rodem z Avatara aby tym tłumaczyć sobie pochodzenie tych snów. Tłumaczyć logicznie dlaczego mózg podczas snu idzie właśnie w tę pojebaną, niebieską stronę. W dodatku to zaczęło przeciekać na jawie.

Nie miał czasu nawet odpisać sailorce, bo grał w pierwszej scenie, a poza tym nie bardzo wiedział co wystukać na klaw. Zastanowiło go czemu wysłała aż trzy sms, jeden po drugim. Trzecią z wiadomości odrzucił jako bzdurę próbującą ukryć fakt, iż sny o niebieskich ludziach mocno zainteresowały dziewczynę. Gdyby ten motyw nie zwrócił w ogóle jej uwagi to nie wspomniała by o tym wcale, a gdyby jedynie lekko zaciekawił to wpisałaby to w sms nr 1, lub dała sobie spokój. Wyglądało to jakby zdecydowała się nie poruszać tej kwestii, ale w końcu nie wytrzymała i zagadnęła o to, a potem usiłowała ukryć to zbyciem w postaci sms nr 3.

Boże jakież to wszystko było popierdolone.
Do tego ten sam tatuaż.
W głowie Szkota zaczęła nieśmiało kiełkować pewna myśl…

[MEDIA]http://i.imgur.com/ROL9MDp.png[/MEDIA]

Pojawiła się już gdy włączono reflektory inicjując początek pierwszej sceny sztuki.
Alice nie musiał się mocno koncentrować, bo jedynie siedział w głębokim staromodnym fotelu i udawał czytanie podniszczonego grubego zeszytu. Karuzela myśli i emocji, oraz resztki roztrzęsienia nie tylko nie przeszkadzały w graniu, co nawet pomagały i nadawały naturalności jego roli w tej scenie, bo Otto Frank czytając po raz pierwszy te zapiski też musiał być roztrzęsiony.
Mocno.
Sama scena dla osoby nie znającej tej historii nie miała większego sensu. Starszy pan siedzący w fotelu. Ani mówionej kwestii ani nic, tylko kilka minut ciszy i przekładanie stron.
I te emocje pojawiające się na twarzy. Jakby miał się rozpłakać z rozpaczy, oraz jakby doznawał ulotnej radości obcowania z niezwykle drogim artefaktem.
Światło zgasło, a operator włączył drugie, oświetlające przeciwną część sceny na której stało proste łóżko, a raczej brudna rozsypująca się przycza. Dwie pielęgniarki zdejmowały z niej właśnie ciało, które grał Iko. Nie był nawet aktorem, a jedynie jedenastoletnim synem bileterki, wysokim jak na swój wiek i wprost przeraźliwie chudym. Nie miał dużo do roboty bo musiał jedynie grać trupa dziewczyny, która w chwili śmierci jedynie umownie przypominała istotę ludzką.
Bardzo umownie.
Pielęgniarki komentowały jej śmierć.
Tyfus, a przecież niedawno na tym samym łóżku zmarła jej starsza siostra. Ot zwykła rzecz w obozie koncentracyjnym gdzie trafiła Anne Frank. W obozie, któremu wystarczyło pół roku by z dziecka zrobić pseudoludzki strzęp.

Każda kolejna scena zaczynała się monologiem Ryōko, grającej tę żydowską dziewczynkę, która zapisała swoje wspomnienia w zeszycie. Wspomnienia paru lat ukrywania się całej rodziny w Amsterdamie podczas niemieckiej okupacji. Ryōko deklamowała to co Anne naprawdę napisała, ale już po kilku zdaniach operator oświetlenia wydobywał z mroku grupkę aktorów odgrywajacych scenę z życia opisywaną w pamiętniku. Ryōko cichła wtedy dołączając do reszty w graniu tego co zanicjowała wstępnym monologiem. Było to niesamowicie płynne, bo reżyser uczulał ich aby do tego przywiązywali największą wagę. Aby zapiski płynnie przechodziły w całą scenę pokazująca strach, zaszczucie i rozpacz rodziny Żydów, ale i małe radości oraz wszelkie inne wycinki ich życia w ukryciu podczas okupacji. Ryōko była ledwie kilka lat młodsza od Alice’a, ale niska i drobna aktorka dzięki charakteryzacji wpasowywała się w nastoletnią dziewczynę wprost świetnie. Dzięki tej samej charakteryzatorce co popracowała nad Ryōko, niespełna trzydziestoletni Lindsay grał tu sześćdziesięcioletniego ojca dziewczynki.
Charakteryzatorka Kumi była prawdziwą arcymistrzynią.

Ostatnia ze scen zagrana była odwrotnie. Zaczynali aktorzy odgrywający ją, by światło przeniosło się na drugą część sceny gdzie Ryoko jako Anne deklamowała ostatni z zapisków kierowanych do swej przyjaciółki Kitty

(...) a w końcu znowu
odwracam swoje serce, to, co złe, wywracam na zewnątrz, to, co dobre, do środka,
i nieustannie szukam sposobu, żeby stać się taką, jaką chętnie chciałabym być i jaką
mogłabym być, gdyby... na świecie nie mieszkali żadni inni ludzie”.
Twoja Anne M. Frank

Czarnego munduru oficera Gestapo z czerwoną opaską ozdobioną swastyką nie pomyliłby chyba nikt na świecie, tak samo jak baniastych hełmów dwóch żołnierzy ze schmeisserami w dłoniach. Gdy Ryōko deklamowała finał dziennika, podeszli do niej od tyłu i jakby jedynie z przyzwoitosci pozwolili jej skończyć.

[MEDIA]http://i.imgur.com/PERfpij.png[/MEDIA]

Światło zgasło dosłownie w chwilę po tym gdy Adam grający nazistowskiego oficera, położył w brutalnym i wymownym geście dłoń na ramieniu “dziewczynki”. Oświetliło za to Alice’a, który tak jak na początku siedział w fotelu i czytał pamiętnik zmarłej w obozie córki, z którą został rozdzielony w chwili aresztowania.
Bezgłośnie płakał.
Tym razem ta scena nie była tak długa jak na początku.
Przeciwnie, spinająca klamrą to wszystko z początkiem, trwała może kilkanaście sekund.
Światło znów zgasło, a gdy zapaliło się znowu przed widownią stała cała trupa “Tokio International Theatre” kłaniając się w podziękowaniu za przybycie widzów na ich występ.

Orochi sam wpatrywał się we własną rękę.
- To królicze uszka. - odpowiedział zbity z tropu, bo nic innego nie przychodziło mu do głowy.
- Eeeej… - jęknął, kiedy jednak coś mu do głowy przyszło, a raczej przypomniało się - w teatrze nie wolno rozmawiać - spojrzał lekko przestraszony na swoją “dziewczynę”. Miał jakieś zwidy, może był chory? Orochi nie rozumiał co się z nim dzieje a do tego cały ten stres związany z randką nie poprawiał jego nastroju.
Arashi zatkała sobie usta dłońmi, nic więcej nie mówiąc. Po chwili też zgasły światła na widowni i rozpoczęło się przedstawienie. Jednakże królicze uszka wciąż tam były na dłoni Okiego, co rusz przyzywając go, by na nie spojrzał.
Orochi zakrywał uszka drugą dłonią licząc, że gdy znów spojrzy już ich nie będzie.
To było jakieś chore! to się nie działo. Chlopakowi robiło się coraz goręcej z nerwów, postarał się odwrócić uwagę od wszystkiego. Co w ogóle powinien zrobić? no chyba objąć “dziewczynę” jego “uszkowata” dłoń powędrowała więc sztywno na ramię Arashi. Może to coś na dłoni wreszcie zniknie… zaraz! czy on niechcący dotknął właśnie jej dekoltu? Arashi nawet nie zareagowała, patrząc w kierunku sceny, choć bez zainteresowania na twarzy, jakby ktoś wcisnął jej przycisk Hibernacji.
ojej, ojej, ojej! - Orochi zamarł a z czoła popłynęła mu kropelka potu.
Najgorszy wieczór w życiu…

W przerwie Orochi czym prędzej podreptał ku toalecie. Oczywiście zaszyta w kimono Arashi dreptała za nim w japonkach. Chłopak ciągnął ją ze sobą za rękę. Przecież rodzice zabiliby go gdyby się nią nie opiekował.
No może nie zabiliby, ale na przykład odłączyli by internet a to przecież prawie jak śmierć.
Prawda?

- Jest dobrze, jest dobrze - tłumaczył podenerwowany Orochi kiedy Arashi przystopowała przed progiem męskiego kibla. Jego “dziewczyna” była przymulona, ale widocznie nie aż do tego stopnia jak bohaterki hentai, które chłopak tak zapalczywie oglądał…
intensywnie…
Orochi energicznie starał się zmyć “króliczka”, a gdy to nie pomagało, tarł go a nawet ślinił.

W pewnym momencie uświadomił sobie, że przecież lada moment ktoś może do szaletu wejść!
Paranoja nakazała chłopakowi już teraz słyszeć “głosy”, chcąc oszczędzić wstydu sobie oraz “dziewczynie”, Oroczi wraz z Arashi zatrzasnął się w jednej z kabin.

Kiedy upewnił się, że jednak nikogo w pobliżu nie ma, poświęcił trochę uwagi samej Arashi, nie mając najmniejszego pojęcia co właściwie powinien powiedzieć, po prostu głupawo zamachał dłonią z “króliczkiem”
- To już. - wydukał wreszcie i pociągnął “dziewczynę” w drogę powrotną… “na teatr”

Teatr oczywiście był stratą czasu, nie było żadnej akcji, krwi, przemocy. Oczywiście Orochi wątpił czy i tak mógłby się na niej skupić, bo przecież te “króliczki”, a nawet gdyby nie to niebieskie gówno, była jeszcze cała ta sprawa z “randką”

Chłopak zerkał co jakiś czas nerwowo na “dziewczynę”. W głowie kołatało mu od tego wszystkiego co mówiła mama i tata. O byciu mężczyzną, taksówkach, rachunkach, ukulturanieniu się, hotelu…

W drodze do wyjścia do Orochiego w końcu dotarło!
- Arashi - chłopak spojrzał dziewczynie prosto w oczy - musimy teraz pojechać do hotelu i być dorośli - oświadczył. - Bo jesteś moją dziewczyną i… - przełknął nerwowo ślinę - bo tak chcą rodzice. - zakończył jeden z dłuższych wygłoszonych w życiu monologów stwierdzeniem, które nadawało wszystkiemu sakrę prawomocności.

Miyako drałowała po chodniczku jak rozpędzona mrówka. Nie chciała się spóźnić do pracy, niezależnie od tego jaka ona była. W Japonii szanowało się punktualność i pracowitość. Uczyła się o tym przez pierwsze cztery lata szkoły. Poddawała się programowaniu jej umysłu tak, by stać się porządnym obywatelem, wspaniałym pracownikiem i… dobrym człowiekiem. Z tym ostatnim miała rzecz jasna kłopoty, ale na szczęście po czterech latach w końcu mogła zacząć tuszować swoje braki wspaniałymi osiągnięciami na testach.
Zaczepiona w najmniej oczekiwanym miejscu i momencie, podniosła wzrok z ziemi i utkwiła go w pierwszej twarzy. Nie znała jej. Spojrzała więc w drugą… ale tej też nie kojarzyła. Westchnęła bezgłośnie i poparzyła na trzecią. Nic… pustka… zero… czarna dziura.
Skupiła się więc na całości kompozycji osób jej z nieznanych, a zagradzających perfidnie drogę, by w końcu rozpoznać wydzieranego wieprza, który najwyraźniej był też i tchórzem, skoro łaził z obstawą dwóch goryli po mieście… po kraju… gdzie jedyną zbrodnią jaką przez lata była rejestrowana przez policję, była kradzież… rowerów.
- Poproś któregoś ze swoich kochasiów… na pewno z przyjemnością zrobi ci loda - mruknęła po chwili z totalną obojętnością. Tekst nie był jej… nauczyła się go od Nany, gdyż Yamasaki z zasady jak i swojego charakteru… po prostu wszystko olewała…
Zobaczyła, coś tam sobie pomyślała i… zaraz zapominała.
- Pyskata, lubię takie. - powiedział z uśmiechem wytatuowany koleś, bynajmniej nie zbity z tropu. Jego koledzy stanęli w alejce tak, że nie było opcji ich wyminąć bez opcji dotknięcia któregoś.
- Zostawmy więc kwestię słodyczy na potem i porozmawiajmy o pracy. Chciałbym ci zaproponować zmianę klubu. Większe pieniądze, lepsza ochrona, więcej nadzianych klientów. Sam zysk, czyż nie?
- Nie. - Miya stała w miejscu w którym się zatrzymała, obserwując przeciwników z lekko znudzoną miną. Rozejrzała się po bokach, by sprawdzić jakimi dysponowała “broniami” pod ręką.
Niestety ściany były gołe i musiałaby się cofnąć za zaułek, gdzie stał kontener ze śmieciami żeby coś znaleźć. To samo, gdyby próbowała ominąć mężczyzn inną alejką - było to możliwe, lecz wiązało się z wycofaniem... a ciężko przypuszczać, by panowie w garniakach mieli jej na to pozwolić.
- Dlaczego? Sypiasz z tym opasłym wieprzem, mała? - zapytał mężczyzna z tatuażami, zapewne mając na myśli właściciela klubu - Ta stara świnia jest skończona, niedługo wasze zgrabne dupcie wylądują na bruku. Ja ci daję alternatywę…
- Nie… - Kobieta nie będąc kelnerką, szczędziła i w ekspresji i w słowach. - Jak się skończy, to wtedy się dopiero zastanowię co robić dalej. - Nie miała ochoty zdradzać swojego managera. Znała go. On znał ją. Znajomość ta dawała jej pozory bezpieczeństwa i stałości. A tego w życiu potrzebowała najbardziej. Nie pieniędzy i nie sławy. Bo tańczyła dla przyjemności i nienawiści do tych, którzy ją oglądali. Yamasaki podejrzewała, że jej pracodawca o tym wiedział, lub przynajmniej się tego domyślał… nie przeszkadzało mu to, tak samo jak nie przeszkadzała mu jej umowa o nietykalności. Nie chciała więc dobrowolnie rezygnować z ciepłego kokoniku stałej, jaką sobie tu uwiła, na rzecz nieznanego… z którym na początku musiałaby przeprowadzić “rozmowę”, a jak widać, nie była w tym dobra.
- Myślisz, że ten tłuścioch też wykaże się taką solidarnością względem ciebie, jeśli... powiedzmy... czysto hipotetycznie... złamałabyś teraz nogę... - rzekł mężczyzna, spuszczając nieco okulary z nosa, by spojrzeć na kobietą ponad ich krawędzią.
- Myślisz, że ktoś będzie ciebie szukać? - Czarnooka spojrzała rozmówcy w oczy bez lęku, ani gniewu.
Pazury ukrytej w jej głowie bestii, drapały bez ustanku z tyłu czaszki, chcąc wyrwać się na powierzchnię i zatopić swe kły w ofierze. Miyako czuła narastające podniecenie tym co mogło nastąpić. Wystarczyło przestać się hamować i połamać delikwentowi nogi… by następnie rozetrzeć go pod butem o asfalt.
Nie da rady trójce na raz… musi ich jakoś rozdzielić, a później nauczy te psy chodzić przy nodze… Zaczęła się powoli i nieznacznie cofać do kosza na śmieci, którego pokrywą, mogłaby zdzielić w pysk jednego z pitbulli wydzierganego fagasa.
Wtedy też usłyszała czyjeś kroki. Wszyscy je usłyszeli, toteż gościu od “gadki” uśmiechnął się i powiedział.
- Nie chcę cię krzywdzić, mała. Po prostu to przemyśl. Obiecuję, że wpadnę jeszcze na ciacho. - cmoknął jakby jej chciał dać buziaka, po czym dał znać osiłkom, że się zbierają.
Ta nic mu nie odpowiedziała, poprzysięgając, że następnym razem nie da się zaskoczyć. Będzie mieć ze sobą broń i zacznie chodzić w lepszych butach i ciuchach do walki.
Nie będzie jej tu jakiś męski przygłup mówić co ma robić, wystarczy jej jeden Matsumoto, następnych… po prostu zabije.

Po poinformowaniu naczelnego ochroniarza o incydencie z nieproszonymi gośćmi, poprosiła, by od czasu do czasu wysyłał na fajka jednego ze swych osiłków na tyły budynku, zwłaszcza, gdy zbliżały się godziny jej przyjścia. Manager nie musiał na razie nic wiedzieć, bo i sprawa nie była jeszcze na tyle… „poważna”.

W pracy nie zabawiła długo. Koło trzeciej nad ranem nie miała już dla siebie roboty, toteż zamówiła taksówkę i wróciła do domu. Miyako czuła się strasznie zmęczona… nie fizycznie, a psychicznie. Gnębił ją ten wytatuowany wieprz, któremu chciała zedrzeć świński ryj o asfalt.
Dlaczego?
Bo mogła… i miała na to ochotę, więc czemu nie? Ludzie gdy czegoś chcą, zazwyczaj dążą do tego, by to zdobyć. Idą i kupują, albo gotują, szyją, malują, wyjeżdżają za granicę… zamawiają przez telefon, albo w internecie.
Yamasaki nie lubiła mężczyzn, którzy, nawet w żartach, pretendowali do zawłaszczania sobie jej ciała, czasu, czy myśli. Jakby była ich przedmiotem i własnością, jakby nie miała własnego zdania…
Żadnemu z takich chujów nie była niczego dłużna, żadnego się nie bała, żadnego nie słuchała i żaden ją nie interesował…
Była wolna i chadzała swoimi ścieżkami. Nie miała właściciela… i nie chciała takowego mieć, a więc… czemu nie? Czemu by go nie skopać, nie zranić, nie złamać mu nosa, wybić przednie zęby, roztrzaskać kolano i wyrwać bark ze stawu?
Nie zważając na to, czy Nana spała, czy miała u siebie klienta… weszła do domu, włączyła telewizje i zrobiła sobie grzanki z masłem i cynamonem. Oglądała przez godzinę powtórkę programu w downtown, zamówiła na amazonie gaz pieprzowy, nóż sprężynowy i olejek arganowy do włosów, nowy szampon H2O i kilka par koronkowej bielizny, bo była akurat w przecenie. Następnie wypiła podgrzane w mikrofali mleko sojowe o smaku czekolady i przebierając się w koszulę nocną, poszła spać.

Kiedy kelnerka przyjęła zamówienie, patrząc trochę krzywo na ich wytatuowane ramiona, zostali względnie sami.
Haruka poczuła jak od zapachu w jej ustach zbiera się ślinka. Postanowiła jednak skupić się na rozmówcy.
- Nie wiem jak u ciebie ale u mnie w tych snach są zawsze niebieskie postaci. Do tego to znamię zawsze pojawia się w najmniej oczekiwanych momentach.

“Niebieskie postaci”. A więc jednak nie był świrem. Albo właśnie spotkał osobę chorą na to samo co on. Tak czy owak ulżyło mu. W końcu poczuł, że może się z kimś podzielić tym, co go trapi.
- W moich też - odparł podekscytowany. - Rozmawiają, mówią coś o jakimś wirusie. Pojawiło się też takie dziwne słowo, może imię: mofuputsi. Mówi ci to coś?

Haruka pokręciła przecząco głową.
- Ja zazwyczaj słyszę o transferach... danych. - Zamyśliła się. - O księżniczce. Dziwne bo te sny przypominają raczej wspomnienia.
- Hmmm. Księżniczka… Transfer duszy księżniczki… Coś mi to mówi. Chyba też to słyszałem, w którejś z wizji. A to całe mofuputsi jest o tyle ciekawe, że słyszałem to też na jawie. Wczoraj poznałem pewnego człowieka. Siedzieliśmy w restauracji. Chciałem mu podać sos, a on chwycił mnie za rękę i powiedział do mnie “mofuputsi”. Jakby… - Akatugawa wrócił myślami do tamtej sytuacji starając się przypomnieć sobie szczegóły - jakby to było moje imię. Bez sensu… A potem stracił przytomność i zabrało go pogotowie. Następnego dnia nic z tego nie pamiętał.
- Po jednym ze snów odniosłam wrażenie, że te znaczki - Haruka wskazała.na swoje znamie. - są po to byśmy mogli ją znaleźć. Tak w ogóle to ciekawe, że nadal go widać.

Saito popatrzył na swoją dłoń.
- Mój też. A może… służą też temu, byśmy odnaleźli siebie nawzajem? Teraz są widoczne, bo jesteśmy blisko. Pierwszy raz zobaczyłem u siebie ten znak właśnie wtedy w restauracji, w obecności Sonorokiego, który też zdaje się mieć z tym coś wspólnego. Może takich jak my jest więcej i powinniśmy zacząć od odszukania pozostałych…

Haruka aż uśmiechnęła się na pomysł. Więcej zajęczych ludzi!
- Moje pojawiło się przy szkole i w kawiarni… - nagle spochmurniała. - … ale tam mnie już chyba nie wpuszczą.
- Jeśli mam rację, to moglibyśmy sprawdzić na jaką odległość to działa. To znaczy jak daleko musimy się od siebie oddalić, aby znaki zniknęły… A dlaczego mieliby cię nie wpuścić do kawiarni? - zainteresował się długowłosy.
- Heh… zdradzę tylko, że mój eks ma na mnie zły wpływ. - Haruka mrugnęła do Saito. - Jeśli chodzi o “testowanie” znamion, możemy się wymienić numerami i dawać sobie znać gdy będą się pojawiać itp.
- Mhmm - mruknął mężczyzna nie zamierzając ciągnąć tematu “złego wpływu”. Zamiast tego sięgnął po telefon. - Jasne. A jak się dziś rozejdziemy do domów możemy sobie wysłać SMS-a, gdy zauważymy, że uszka zniknęły. Poza tym… co robisz jutro, około południa?

Haruka podała swój numer.
- Pewnie będę miała przerwę w pracy. - Japonka przypomniała sobie dzisiejsze spóźnienie. - Ale chyba lepiej będzie jak tym razem nie ruszę się ze studia.
- Rozumiem - kiwnął głową - Po prostu jutro się widzę z tym człowiekiem, który również wydaje się być w to zamieszany i pomyślałem, że mogłabyś pójść tam ze mną. Ale skoro tak to po prostu dam ci znać, gdy uda mi się czegoś dowiedzieć.
- Oh! Byłoby super. - Haruka ucieszyła się szczerze. Była ciekawa czy jeśli są inni też mają te sny. - Jestem ciekawa ile takich osób jest w Tokio… czy w ogóle jest ich więcej.

Dalszą rozmowę ukróciło podejście kelnerki, która podała posiłek Haruce. Czy mieli też wiele więcej do omówienia? Jak przystało na Japończyków zaczęli wymieniać się uprzejmościami i rozmawiać o wszystkim, co znajdowało się poza sferą prywatną: pogodzie, pracy, polityce, ciężkim życiu osób z tatuażami...
Rozstali się, gdy na zewnątrz było już zupełnie ciemno.

Haruka spokojnym krokiem ruszyła w kierunku domu. Cały czas zerkała na znamię, patrząc kiedy zacznie znikać. To był męczący dzień, jednak już z pełnym brzuchem i po zajęczej rozmowie jawił się w jaśniejszych barwach. Była ciekawa co u Kazuo. Czy po tym jednym “wybryku” znów zerwą kontakt.

Saito postanowił zostać jeszcze chwilę w restauracji. Zamówił sobie kolejną lemoniadę i obserwował swój tatuaż przeglądając newsy w sieci. Przez dłuższy - jak mu się wydawało - czas nic się z nim nie działo. Zaczął się nawet zastanawiać, czy słusznie zakładał, że widoczność znaczka zależy od obecności drugiej osoby z takim samym znamieniem. Gdy spojrzał na królicze uszka po raz któryś z kolei wydało mu się, że grafika stała się jakby bledsza i mniej intensywna. Może to tylko zapadający zmrok, albo wzrok mu się już zmęczył? Na wszelki wypadek spojrzał na zegarek i zanotował godzinę. Kolejne minuty potwierdziły jednak jego teorię - tatuaż stopniowo stawał się coraz mniej wyrazisty, aż w końcu zniknął całkowicie. Mężczyzna niezwłocznie wysłał SMS-a do Haruki:

Cytat:

Tatuaż zniknął. Dokąd udało Ci się dojść?

Nie było już powodu, by tu dłużej siedział. Dopił resztę napoju i ruszył w drogę do domu. Haruka widząc, że znaczek zniknął rozejrzała się w poszukiwaniu adresu. W między czasie dotarł do niej sms od Saito. Szybko odpisała, że jej znamię też zniknęło i podała adres, przy którym się znajdowała. Teraz już nie patrząc na dłoń ruszyła szybszym krokiem w kierunku mieszkania. Niby dostała liścik od Ichiro, ale jakoś nie spodziewała się fanfarów gdy wróci. Po chwili namysłu zahaczyła o sklep i kupiła wino. Już z takim wyposażeniem wróciła do mieszkania.