- Mhmm czekolada...istny posiłek mistrzów - Uśmiechnęła się z wdzięcznością Hana przyjmując podareki. - Masz ochotę na tą obiecaną herbatę? - Zapytała lekko w zabiegu oddalenia przygnębiających efektów zdarzeń tego dnia.
- No… tak, oczywiście. A to już? W sumie miała być wieczorem? - Ryo spojrzał na słońce na niebie. Była dopiero godzina 17. W sumie to wypadałoby jakiś spóźniony obiad czy wczesną kolację…
- Cóż jak tak ci zalezy na gwiazdach do herbaty to możesz się przyłączyć do mnie i iść zjeść jakiś obiad...albo wczesną kolację. - Zaśmiała się Hana, naukowiec był zabawny. - Albo możesz mnie znależć później jak sam masz coś do zrobienia wcześniej. - Dała mu na wszelkie wypadek drogę wyjścia jakby miał coś do zrobienia albo po prostu nie chciał spędzać z nią 100% czasu w końcu byli dorosłymi ludźmi. Choćby w rozmowach potrzebowali urozmaicenia.
- Wiesz co… - Zamyślił się na chwilę Ryo, robiąc specjalnie przesadnie poważną minę, a na jego ustach czaił się uśmiech -... jeśli chcesz, możemy spędzić od teraz resztę dnia razem - Mrugnął do niej wielce nonszlancko, co i tak wyszło nadal w komicznym tonie.
- Yosh..- Przytaknęła Heo , po czym zaplotła swoją rękę w jego by wyglądało jakby to on ją wziął pod rękę. - [/i]To zabierz mnie na tą wczesną kolację. [/i]- Uraczyła go naprawdę szczerym uroczym uśmiechem i lekko pociągnęła w stronę namiotu kuchennego.
- To co dzisiaj poleca szef kuchni? - Miyazaki spytał… pilotkę.
- Instant Noodle? - Zapytała ciekawie Ryo, w końcu było to coś co wystarczy zalać woda i odczekać a dzisiaj nie mieli świeżego mięsa. - Po prostu tęsknie za porządnym pszennym makaronem, z wieprzowiną, jajkiem, kolendra sosoem sojowym, rzepką i ostrą kapustą...ale zadowolę się tymi zalewanymi wodą. - Szli powoli, dzień jeszcze się nie skończył.

- Hej Alanie, czy mamy może coś zjadliwego na podniebienie naszej pilotki? Tęskni za domowymi przysmakami… - Ryotaro zagadnął Woodsa, będącego w końcu odpowiedzialnym(nadal?) za zapasy ekspedycji. "Zaopatrzeniowiec" przez chwilę przyglądał się parce dziwnym spojrzeniem, w końcu jednak niby się w miarę miło uśmiechnął.
- Makaron jest, instant. Wołowinki puszka gdzieś też powinna być. Jajka… z puszki, sosik też się znajdzie, reszty nie mamy - Powiedział Alan, kręcąc się między skrzyniami, i wyciągając to stąd to stamtąd, wspomniane rzeczy…
- No dobra pokaż mi przyprawy coś się zaimprowizuje. - Powiedziała z uśmiechem Hana. Zaopatrzeniowiec zrobił o co prosiła i po paru chwilach cała trójka zajęła kuchnię polową. Ustawili duży garnek na bulion mniejszy na makaron. Ryo zajął się krojeniem jajek na połówki, potem wołowiny na cienkie plastry. Nie mieli świeżej kolendry ani żadnej zieleniny ale mieli odpowiedniki w puszkach więc używali ich. Wiedzieli że zupa będzie mniej kolorowa i ładna dla oka czym odznaczała się japońska kuchnia ale tak naprawdę efekt końcowy był tak naprawdę nie tak ważny. Wspólne gotowanie było ważne. Małe rozmowy, podjadanie, wymienianie różnic w gotowaniu jakie każde z nich wyniosło z domu.
Allan też z nimi koniec końców siedział i znajdywał co chwila jakiś zamiennik. Hana zajęła się przyprawianiem bulionu co jakiś czas dając spróbować Ryo na małej łyżce.
Cały proces trochę trwał i jego czasie parę osób się przewinęło przez kuchnię. Obdarzając całą trójkę zdziwionym spojrzeniem. Najwidoczniej nie ogarniali jak w po takim wydarzeniu jak dzisiaj można się po prostu wyłączyć i zająć się czymś normalnym.
- Yosh - Skomentował Ryo kiedy układał pokrojone dodatki na ciepłym makaronie w czterech talerzach. Parę kolejnych już czekało na przygarnięcie przez innych. Chwilowo w kuchni znajdowała się Hana, Allan, Ryo i Collins który dołączył nie dawno i widząc co się dzieje usiadł i czekał aż skończą przygotowywać posiłek.
Hana zalazła wszystkie talerze bulionem i wraz z naukowcem podali je reszcie.
- Zapomnieliśmy o pałeczkach .- Powiedziała do Ryo a ten się zaśmiał łapiąc widelec i nakręcając na niego trochę makaronu niczym spaghetti.- Cóż i tak sprofanowaliśmy te noodle. - Odpowiedział widząc jak Hana uśmiecha się do niego też biorąc widelec.
- No pałeczki nie są na standardowym wyposażeniu. - Dodał Allan. - Przynieście mi patyki to wam wystrugam.
Collins zakasłał a w jego oczy zaszkliły się trochę. - Ostry ten makaron. - Nito się pożalił ni to pochwalił. Na pewno poczuł ilość przypraw w zatokach.
- No te zupy są dość wyraziste z zasady. - Przyznała Hana sama doprawiając sobie swoją ostrą pastą chili jaką zrobiła z dostępnych przypraw.
Zupa wprawdzie wyglądała jak coś co dostaje się w średniej jakości azjatyckiej restauracji, ale była smaczna...jeśli ktoś lubi mocniej przyprawione zupy z makaronem. Jeśli byli tacy co woleli rozgotowane nijakie jedzenie to cóż..więcej dla nich.
Po jakimś czasie dosiadły się do nich kolejne osoby zwabione zapachem roznoszącym się w okolicy stołówki.

Gdy towarzystwo podjadło, i w sumie się zaczęło rozchodzić… zjawił się Major. Miał przy sobie karabin "T" i trochę sprzętu, jakieś szelki i takie tam dodatki dla najemników…
- Hana Heo! - Odezwał się głośno za Azjatką.
Pilotka odwróciła się jak oparzona prądem. Brzmiało jakby znowu miała kłopoty. - Tak!- Powiedziała odruchowo już pewna że ma kłopoty. - Znaczy jestem.
- To rzeczy od Cooke - Baker wyciągnął je w stronę Hany -Jej się raczej przez dłuższy czas już nie przydadzą - Powiedział, a towarzyszący Azjatce Ryo uniósł nieco brwi w zdumieniu.
Hana popatrzyła ze zainteresowaniem na Majora. Owszem w stanie Cook rzeczy raczej się jej nie przydadzą ale nie widziała co ona ma z tym do rzeczy. - Owszem nie będzie z nich na razie korzystać...mam je gdzieś czy komuś zanieść? - Zapytała ostrożnie i czekała na dalsze instrukcje.
- Czy już mam żałować tej decyzji? - Warknął Major i wepchnął to co trzymał wprost w piersi Azjatki, więc czy chciała, czy nie, złapała je.
- A ponoć piloci inteligentni. Teraz to twoje rzeczy! - Dodał, i odwrócił się na pięcie, odchodząc.
Pilotka stała jeszcze moment skołowana co się stało. I nie zdążyła nawet zareagować na obrazę. - To się naprawdę stało? - Odwróciła się do Ryo szukając potwierdzenia że to co się stało nie było efektem udaru słonecznego.
- Emmm… gratuluję awansu? - Stwierdził Azjata, robiąc rozbrajającą minę.
- Trochę nie tak myślałam że moja ścieżka kariery się potoczy. - Odpowiedziała a potem uśmiechnęła się kiedy pewna realizacja nawiedziła jej głowę. - Hej czy to znaczy że mogę chodzić nad rzekę bez obstawy? - Zastanowiła się na głos przeglądając rzeczy ‘T’.
- Czy teraz to nie ty jesteś ową obstawą? - Mrugnął do niej wymownie Ryo.
- Tak...masz racje jestem. - Hana wyszczerzyła ząbki w uśmiechu. - Chociaż chyba powinnam się zaznajomić z tym. - Podniosła wymownie trzymane rzeczy. - Wiesz żeby nie było że się uczę w ostatniej chwili…...Chcesz mi pomóc?
- Oczywiście… mój ty damski Rambo - Wypalił nagle Miyazaki i się lekko roześmiał.
- Rambo? - Zapytała nie łapiąc tego porównania, kiedy ruszyli w stronę jej namiotu.
- Później ci wytłumaczę - Azjata tym razem uśmiechnął się sympatycznie.
Koło namiotu Hana sprawdziła karabin z upewniając się że jest zabezpieczony, tak jak pokazywał jej Curran na polanie odłożyła go na chwilę. Przejrzała resztę rzeczy: szelki z osprzętem, cztery zapasowe magazynki, nóż wojskowy, latarka...i tym podobne.
Ryo pomógł jej z szelkami i dostosowaniem ich do jej mniejszej niż najemniczka budowy. A także logistycznym pod nią umiejscowieniem dodatkowych rzeczy.

Koniec końców skończyli siedząc przed jej namiotem popijając tą obiecaną herbatę komentując od czasu do czasy życie obozu. Hana doczekała się wyjaśnienia czym, a właściwie kim jest “Rambo”.
- Jak się czujesz po tym całym szalonym dniu?- Zapytała w końcu Hana, przypominając sobie jego reakcje na polanie po jego pomocy Dr. Lie w zszywaniu ‘T’.
- Jeszcze się jakoś trzymam - Stwierdził z dobrą miną do złej gry naukowiec - A ty? - Spojrzał jej prosto w oczy.
Hana milczałą i cienie różnych emocji wpłyneły na jej twarz. - Nie najlepiej, ale jeszcze się jakoś trzymam...ja wiem że tamci nas zaatakowali ale jednak to byli ludzie. Czuje się źle z tym co się stało. Potrzeba wyższa i samoobrona…ale jednak to się stało było złe. - Wyjęła z plecaka złotą monetę i pokazała Ryo. - Znalazłam ją na tego dnia kiedy znalazłam was. Hiszpańska. Już z tym rozmawiałam z Sierżantem Curranem. Wydaje się że tamci spotkali już ‘innych’ ludzi i z tego co wiem o historii świata to nie dostali najlepszej wizytówki o ‘innych’. - Wzięła głęboki oddech. - Po dzisiejszym raczej ich opinia się nie zmieni...to się nie może dobrze skończyć. Jak o tym myślę to mnie to przeraża i najchętniej uciekłabym na te swoje terytorium. Niby drapieżniki i wielkie owady ale byłam tam chyba niewidzialna.
- No… tak - Stwierdził wielce "naukowo" Ryo, oglądając przez chwilę monetę, nim oddał ją Hanie - Wielka cywilizacja i jej wpływ, na wszystko czego dotknie. Ale nie będę tu smucił. Domyślam się, iż Major całą wyprawę klasyfikuje już jako "totalnie zagrożoną", czy jak oni tam po wojskowemu to określają. Teraz więc pewnie najemnicy postarają się wszelkimi sposobami uzyskać kontakt ze światem zewnętrznym, i opuszczamy wyspę! - Dodał już sympatyczniej.
Hana położyła głowę na ramieniu naukowca i dodała z nutą melancholii. - Chcę żeby nam się udało...ale uważam że dobrze mieć plan B. Jestem tutaj dłużej, chyba bardziej niż wy chce się już stąd wydostać...ale z każdym dniem będzie nam trudniej. Świat na nas nie czeka. Dla mnie już jest jak coś z opowiadań Si-Fi. Za ile czasu będziemy historycznym artefaktem jak ta monety czy tamci ludzie?
- Hano… - Odezwał się niespodziewanie cichym tonem Ryo, jednocześnie obejmując ją ramieniem -Czy… czy chciałabyś tu zostać? Tylko ze mną… na zawsze? - Jego usta znalazły się blisko policzka kobiety.
Hana Przekrzywiła lekko głowę by spojrzeć na niego. Lekko się uśmiechnęła. Uznała że mówi to by poprawić jej humor. Było to naprawðe słodkie. - Z tobą, niezależnie czy tam czy tu…- Powiedziała ostrożnie, podejmując temat teoretyzowania o przyszłości. - … byłoby mi na pewno raźniej.
A po chwili w przypływie chęci posmakowania życia dodała. - Dzisiaj chciałabym byś został na noc.
Został, znaczy poleciał po prezent i wrócił. Było naprawdę miło i dosyć wczesne "położenie się spać" zdawało się dobrze im zrobić.

Dr. Lie

Dorothy patrzyła jak najemnicy odjeżdżają by ratować Kim. Na pożegnanie pomachała im nawet.
Gdy ich pojazdy zniknęły z oczu ruszyła do namiotu medycznego.
- Zmienię cię - powiedziała do Sarah sprawdzając jeszcze raz wyniki nieprzytomnej najemniczki. Biolog jedynie przytaknęła głową, po czym opuściła namiot. Czyżby, ze względu na panującą na wyspie sytuację, ich mała wojenka była zawieszona?

***

Jakąś godzinę później, gdy Dot walczyła, próbując nie zasnąć, polowa aparatura medyczna, do której była podłączona Cooke, wydała z siebie dźwięki alarmowe. Ciśnienie najemniczki zaczęło spadać, praca serca, tętno, wszystko szło w dół z sekundy na sekundę.
W jednej chwili całe zmęczenie wyszło, gdy adrenalina rozpłynęła się po ciele Dot. Botanik wyszukała odpowiednie medykamenty i podała je najemniczce przez dojście, które założyła wcześniej. To zatrzymało dalszy spadek funkcji organizmu najemniczki, jednak zarazem i nie poprawiło. Stan Cooke się pogorszył, i taki już pozostał, choć był ustabilizowany. Coś było nie tak, gdzieś chyba wkradł się jakiś błąd lub niedopatrzenie. Dorothy miała już poważne objawy, iż jeśli nastąpi jeszcze jedno takie pogorszenie stanu "T", może ją stracić…
Analizując wszystkie objawy Dot doszła do bardzo niepokojącego wniosku iż Cooke musi mieć krwotok wewnątrz czaszki??. Niestety w tym przypadku wiedza jaką dysponowała nie pozwalała na podjęcie ryzykownych działań. Tu przydałby się doświadczony chirurg i w pełni wyposażony blok operacyjny.
Niestety ani jednym ani drugim nie dysponowali. A zabawa w boga mogłaby okazać się zgubna dla nieprzytomnej najemniczki.

Wtedy też w namiocie medycznym zjawił się Chelimo.
- Jak byłem na warcie, widziałem że się wokół niej kręciłaś… no ale nie wzywałaś pomocy… stało się coś? - Spytał Pionier.
Dot wydała z siebie nosowy dźwięk, który chyba miał być swego rodzaju gorzkim śmiechem.
- Na kilka dziur w ciele.- Powiedziała z ironią. - To chyba można powiedzieć, że coś się stało.
Lie patrzyła chwilę ze zbolałą miną na mężczyznę.
- Podejrzewam krwotok - Powiedziała w końcu botanik. - A ja nie potrafię jej pomóc.
- Czyli jest niedobrze… - Stwierdził oczywistą oczywistość Marco - A może Sarah? - Spytał z nadzieją w głosie.
- Chyba Kim.- poprawiła go.
- To… żadna z was nie jest w stanie pomóc "T" - Zasmucił się Chelimo, wbijając wzrok w ziemię.

Hana Heo

Najemnicy spakowali się szybko i sprawnie, po czym wyruszyli jeepem, prowadzeni przez van Stratena na quadzie. Pojechali ratować Kimberlee z łap tubylców, a jakoś tak nikt z cywilów nie chciał im towarzyszyć. Może to i lepiej?

Na straży obozu stanął… Marco Chelimo, wspierany przez Honzo(!). Chwilowo obaj pełnili rolę wartowniczą, ten pierwszy przy minie Claymor, klnący pod nosem Geolog z kolei przy pojazdach. Sarah czuwała nad Cooke w namiocie medycznym, pozostali zaś jakoś się tak rozeszli…

Hana zanim wróciła do namiotu z jej ‘gościem podeszła jeszcze do Chelimo.
- Hej wiem że trudno określić ile im to zajmie ale jak będziecie potrzebowali pomocy albo zmiennika to niech któryś mnie obudzi. Pomogę. - Na jej słowa Chelimo przytaknął. Następnie więc podeszła do Ryo i uśmiechnęła się. - No to zgłosiłam się do wartowania…-- Kolejne słowa były niepewne, ta nocna pobudka trochę ją wybiła z rytmu ich wspólnych chwil. -..nie wiem czy chcesz nadal zostawać na noc...wiesz że mogą przyjść po mnie i przez przypadek obudzić i ciebie...ale cię nie wyrzucam. - Dodała szybko.
- Oczywiście, że zostanę - Uśmiechnął się do niej Ryo, po czym oboje udali się do namiotu pilotki… gdzie z figlarną miną, Azjata szybko pozbył się swoich ubrań, po czym wskoczył pod śpiwór, wyciągając do niej dłoń.
Hana nie grała nie dostępnej tylko też szybko pozbyła się ubrań i dołączyła Miyazakiego w śpiworze przytulając się do niego cicho chichocząc. - Tylko mnie nie wymęcz bo będę później nie przytomna wartować. - Zażartowała kiedy jej ręce zaczęły głaskać ciało mężczyzny.

Dwie godziny później, gdy oboje ponownie drzemali spełnieni i wtuleni w siebie, w namiocie Hany pojawił się Chelimo. W miarę delikatnie, choć i stanowczo, pochwycił ją przez śpiwór za palce stopy, którą to zaczął potrząsać.
- Hano? Hano? - Szeptał.
- Mhmm? - Kobieta ruszyła się i wyplątując się z uścisku kochanka popatrzyła w stronę wyjścia rozpoznała najemnika, ziewnęła ale wiedziała po co się zjawił. - Wstaje, już wychodzę daj mi sekundę. - Powiedział i odkryła się zaczynając zakładać ubrania. Trochę się pomocowała i przy okazji rozbudziło Ryo który zaspany mruknął pytająco. Hana tylko pocałowała go w ucho i dodała cicho. - Idę wartować, śpij sobie dalej.
Wypełzła z namiotu zakładając buty przy świetle latarki, zabrała pistolet i karabin.
- Jestem. - Stwierdziła oczywiste stając koło Chelimo. Ten zaś zaprowadził ją na stanowisko wartownicze, gdzie w kilku słowach wyjaśnił jak ma obsługiwać przycisk miny Claymor(!), ale lepiej żeby z niej nie robiła użytku, jeśli nie będzie absolutnie pewna zagrożenia. Następnie wcisnął jej w dłoń i noktowizor, z którym również przeszła błyskawiczny kurs obsługi.
- A teraz idę do Dorothy Lie. Były chyba jakieś problemy z Cooke, obawiam się, że jej stan zdrowia się pogorszył - Powiedział na odchodne Pionier.
Hana z noktowizorem na głowie pokazała mu podniesiony kciuk i rzuciła krótkie “OK”. Następnie rozglądała się przez noktowizor zachwycając się tą technologią. Od czasu do czasu patrząc w horyzont wypatrując niebezpieczeństw. Te jednak na szczęście nie nadchodziły. Wartowanie było więc w sumie wyjątkowo nudne, i dłużyło się i dłużyło…
Hana poważnie podchodziła do nowego zadania. W końcu było ważne pokazywało że najemnicy jej trochę ufali...albo byli w dużej desperacji ale pilotka mówiła na to zaufanie. Ktoś szedł w półmroku przez obóz między namiotami… przez noktowizor Hana rozpoznała Ryotaro. Mężczyzna skierował najpierw jednak swoje kroki do kuchni polowej, a dopiero po paru minutach zbliżył się do pilotki.
- Hej wojaku - Powitał ją ściszonym głosem. W dłoniach miał dwa kubki herbaty, i jeden podał pilotce. Następnie zaś...usiadł tuż za nią w rozkroku, praktycznie przytulając się do jej pleców. Na chwilę również zgarnął jej włosy z karku, po czym ją tam ucałował.
- Trochę tu chłodno, prawda? - Szepnął jej do uszka, tak do niej praktycznie przyklejony, obejmując nawet lewą ręką w pasie, z dłonią spoczywającą na brzuszku Azjatki.
- I pomyślałeś że przyjdziesz upewnić się że się nie wyziębie? - Uśmiechnęła się do siebie jej wolna ręką złapała jego lewą i splotła w nią swoje palce. - Dziękuje.
Wtuliła się bardziej w jego tors.
- Co o tym myślisz? Tym szturmie na miejscowych dla odbicia Dr. Milles?- Spytała. Wcześniej nie poruszali tego tematu poza stwierdzeniem że zostają. Teraz pod osłoną nocy mogli chyba wymienić się poglądami nawet nie popularnymi. Ryo przez dłuższą chwilę milczał. Zdawało się, iż szukał odpowiednich słów…
- Uważam to za zło konieczne. I w tej sytuacji to my wszyscy, jako "intruzi" na tej wyspie, jesteśmy tymi złymi. Tubylcy są prymitywni, brutalni… dziwni względem naszego światopoglądu, ale dla nich to wszystko jest naturalne, jest częścią ich życia. Co oczywiście nie oznacza, że ich jakoś bronię. Ale… tak, trzeba Kimberlee ratować, i to siłą, innego wyjścia z tej sytuacji nie ma. Boję się nawet w drobnych szczegółach przypuszczać co ona tam przeżywa… - Naukowiec objął Hanę jakoś tak mocniej.
- Pewnie masz rację niemniej nie mogę pozbyć się uczucia że jesteśmy za głośni. W sensie wyprawa z tą całą bronią. - Pociągnęła łyk herbaty. - Byłam tutaj przez trzy miesiące i nie spotkałam ich jeśli oni mnie widzieli i są ‘brutalni’ to nie wiem dlaczego nie mieli być tak wrogo nastawieni i do mnie. Co więcej dlaczego zabrali tylko Dr. Milles? Była tam też Cook i Dr. Lie. - Zastanowiła się Hana na głos. Czekając na odpowiedź rozejrzała się ostrożnie po okolicy.
- Wybrali sobie najładniejszą? Była pierwsza z brzegu? Wolą blondynki? Nie wiem… - Stwierdził Azjata sarkastycznym tonem. I miał zamiar powiedzieć coś jeszcze, gdy…

- Hej Amerykanie! Nie strzelać! Nie strzelać - W okolicznej, spowitej mrokiem zieleni pojawił się ktoś o kobiecym głosie, i mocnym nie-angielskim akcencie. Hana zauważyła przez noktowizor lekko utykającą kobietę w mundurze i z karabinem. Chinka z rozbitych śmigłowców.
- Stój! Czekaj! - Odezwała się prostym angielskim do Chinki. Włączyła mikrofon ze sprzętu T i odezwała się do Chelimo. - [u]Hej mamy sytuacje, idzie do nas ta Chinka z wczoraj. Ewidentnie utyka chyba przyszła po pomoc. - Czekając na odpowiedź najemnika odezwała się do Ryoty. - Czy w swoim szerokim wachlarzu umiejętności znasz może chiński?
- Gdzie ona jest? Już idę! - Odpowiedział Marco.

- A wiesz, że znam? - Szepnął do pilotki Ryo, oczywiście chwilę wcześniej wypuszczając ją ze swoich objęć.
- Pomocy! - Wołała Chinka, wcale się nie zatrzymując w drodze do parki Japończyków…
- Poproś żeby odłożyła broń i jej pomożemy. - Powiedziała do Ryoty Hana i odpowiedziała Chelimo. -Widzę ją jest dosłownie koło nas, Ryota zna chiński spróbuje ją uspokoić.

Jak Hana zaproponowała, tak Naukowiec powiedział do obcej kobiety… ta zaś co prawda karabin wypuściła z dłoni, i uniosła je w górę, broń jednak wisiała przy jej brzuchu, na jakiejś uprzęży. No i uczyniła jeszcze kilka kroków w ich stronę, i w końcu stanęła przed nimi w odległości jakiś dwóch metrów. Była brudna, blada, w paru miejscach miała nieco potargany i zakrwawiony mundur, na lewym udzie z kolei znajdował się duży, przesiąknięty krwią opatrunek. Spojrzała zmęczonym wzrokiem na Hanę i Ryo.
- Pomocy? - Powtórzyła po angielsku.

- Powiedz jej, że pomożemy ale musimy zabrać jej broń przynajmniej na razie. - Hana Poczekała aż Ryota przetłumaczy jej słowa po czym sama przeniosła zabezpieczony karabin na plecy i podeszła powoli do Chinki pokazując, że nie trzyma nic w rękach. Obca kobieta po chwili wahania oddała broń, a Hana złapała Chinkę delikatnie za rękę by dać jej podporę od strony rannej nogi. Wszystko zaś już pod czujnym okiem Chelimo, który trzymał swój karabin w dłoniach, choć lufą skierowany w ziemię.
- Idziemy do szpitala. - Powiedziała wyraźnie pilotka i ruszyła w stronę namiotu szpitalnego.
- Ryo spytaj gdzie jest jej kolega z helikoptera. Czy też potrzebuje pomocy. - Poprosiła Hana podając mu broń Chinki.

Hana prowadziła Chinkę do namiotu medycznego, Ryo robił za tłumacza, Chelimo za wartownika tej małej procesji. Po kilku przetłumaczonych zdaniach, okazało się, iż kolega tej rannej był martwy, a ona sama ranna po ataku potworów… dinozaurów. Tak, dinozaurów, Ryota się po chwili poprawił.
Chwile później byli w namiocie medycznym gdzie Dr. Lie wprawdzie zaskoczona pomogła w opatrywaniu Chinki. Ryota co jakiś czas zadawał Mei Lien (jak zdążył się dowiedzieć) pytania co się dokładnie stało, przy okazji rozpraszając żołnierkę bloku wschodniego i siebie od aktualnie zszywanej przez Lie nogi. Rana po dwóch pazurach dinozaura była dosyć paskudna.
Wszystko trwało godzinę. Chelimo wrócił na ten czas na straż dając tym samym Dot asystentkę w postaci Heo. Przy ostatnich zabiegach Mei nie wytrzymała i wybuchnęła płaczem, z powodu utraty wszystkich towarzyszy swojej wyprawy Hana jak mogła uspokajała Chinkę a Ryo tłumaczył. W końcu Dr Lie dała pacjentce coś na uspokojenie. Pomogło.