Po około 20 minutach jazdy przez dżunglę, grupka Lie dotarła do miejsca, gdzie rozbiła się trzecia maszyna. Ten helikopter był maszyną transportową, również miał czerwoną gwiazdę jako oznakowania, i przypominał w tej chwili jedną wielką kupę złomu wrytą w ziemię. Wyglądał fatalnie, ale przynajmniej jednak nie płonął…

Ktoś się kręcił przy wraku. Być może był i jakiś ruch wewnątrz, albo jednemu czy drugiemu się zdawało? I wtedy pojawił się wrzask, ludzki wrzask, pełen przerażenia i bólu. I niewielkie, biegające po najbliższym terenie Dinozaury.

Raptory.

Jeden z nich właśnie zżerał na zewnątrz helikoptera jakiegoś nieszczęśnika, który przeżył rozbicie maszyny. Dwa inne stały pod jednym z drzew, z łbami nieco uniesionymi w górę, i czemuś… albo komuś się przyglądały? Jeszcze dwa inne spojrzały w stronę jeepa Lie i quada Petera i zawarczały. Podano do stołu?

Peter zahamował. Bez chwili wahania chwycił sztucer i strzelił do raptora, który przyglądał mu się głodnym wzrokiem. Co prawda nie lubił Chińczyków, ale raptory lubił jeszcze mniej. No i lepiej było je nauczyć, że ludzi się nie jada. Poza tym dobrze by było złapać jakiegoś języka, a z truposza raczej trudno było wyciągnąć jakieś informację. Poza tym... raczej nie można było ożywić nieboszczyka, za to działanie w drugą stronę było jak najbardziej wykonalne.
Dorothy, starając się zachować kamienną twarzą, przyglądała się całej scenie. Po bliskim spotkaniu z kilkutonowym roślinożercą, jakoś nie miała ochoty próbować zaprzyjaźnić się z małymi mięsożercami pozywiajacymi się ofiarami kraksy.

Peter wycelował w tułów Raptora, wystrzelił, i… spudłował! Jak to było możliwe?? Ano quad drgnął w krytycznym momencie, odrobinę przetoczył się, ledwie kilka centymetrów, ale wystarczyło, by niestety mieć aż taki wpływ na umiejętność strzelecką Currana. W tym czasie Kaai chwycił za swój M4 i posłał 3 kulki w gadzinę po swojej lewej, i ta krótka seria okazała się zabójcza… “T” z kolei wstała ze swojego siedzenia i również wypruła trzy razy do tego samego celu co Peter. Trafiła, jednak nie zabiła gnidy… która szykowała się chyba do szarży na osobnika na quadzie.
Pani Lie wyciągnęła jeden ze swoich pistoletów i wycelowała w prehistorycznych gada. Jak nic, poraniony Raptor skoczyłby w końcu prosto na Currana, gdyby nie Dorothy. Kobieta chwyciła za swojego Glocka, po czym oddała wyjątkowo celny strzał, prosto w bebech Dinozaura, który dziwnie zaskomlał, po czym zwymiotował krwią. Niepewnym krokiem, niczym pijany marynarz, gad czym prędzej zniknął w pobliskich krzakach. Pewnie był ledwie żywy, i gdzieś, za kilka(naście?) minut zdechnie…

W pobliżu wraku helikoptera pozostały jeszcze 3 Raptory. Jeden, zżerający (zdecydowanie już martwego) Chińczyka, odrywający właśnie jedną z ludzkich nóg od reszty ciała, mając chyba zamiar czmychnąć z tą zdobyczą, oraz dwa przy pobliskich drzewach, które na odgłosy wystrzałów coraz częściej spoglądały raz po raz na interesujące ich drzewo, na osoby w pojazdach, na drzewo, na pojazdy… wyglądały chyba, jakby szykowały się do ucieczki?
Peter nie zamierzał pozwolić im na ucieczkę, jako że nie było wiadomo, czy nie zechcą po pewnym czasie wrócić w znacznie liczniejszym gronie. Stanął na ziemi tak, by quad oddzielał go od małych drapieżników, po czym strzelił do jednego ze stojących pod drzewem raptorów.
Po akcji z jaszczurem Ruda opadła ciężko na siedzenie jeepa i odetchnęła głośno i z ulgą. Oparła głowę o rękę.
- Możemy już wracać? - Zapytała cicho. - Na jeden dzień wystarczy atrakcji.
- Dostałaś udaru?? - Zdziwił się Kaai, po czym idąc śladem Petera, otworzył ogień do jednego z Raptorów przy drzewach. Curran postrzelił delikwenta w głowę, niszcząc jedno z jego oczu. Było to jednak raczej "otarcie" niż centralne trafienie w głowę, jednak wystarczyło. Raptor zapiszczał, po czym dał długą w dżunglę. W tym czasie Marcus serią trzech naboi potraktował jego pobratymca… a sprawę dokończyła "T" również krótką serią, zabijając gadzinę. Ostatni z zębatych upierdliwców uciekł z kolei z pola walki z ludzką nogą w pysku. Teraz już naprawdę było po wszystkim...
- Teraz zobaczymy, kogośmy ocalili - powiedział Peter, robiąc dwa kroki w stronę resztek helikoptera. - Możecie wyjść - powiedział znacznie głośniej, tak, by usłyszały ich osoby z wraku. Miał nadzieję, że Chińczyk (lub Chińczycy) rozumie po angielsku. - "T", pilnuj tego, co siedzi na drzewie - dodał ciszej.

***

Gdzieś tak minutę po przybyciu grupki doktor Lie i Petera, zjawił się w końcu i Major z “Sosną” i pozostałymi, z nieco innego kierunku.
Dojeżdżający na samym końcu Doug nie miał czasu, by zatrzymać quada, zsiąść z niego i dobyć kałasznikowa. Zresztą i nie miał chyba powodu. Jaszczurcze drapieżniki się wycofywały.
- Przyjdzie ich więcej. - Skomentowała Hana mając na myśli inne mięsożerne dinozaury. Cały czas zastanawiała się dlaczego ją zabrali skoro były lepsze osoby do opatrywania rannych, a ona nie miała pojęcia na temat pilotowania helikopterów. Jak i nie nie znała chińskiego, a wszyscy wiedzieli że stosunki Japonia-Chiny nie były na najlepszej stopie.
- A ty ekspertka od jaszczurek? - Spytał "Zapałka" Hanę, bacznie rozglądając się po pobliskich krzakach, ściskając w łapach nerwowo swojego shotguna.
- Pogadajmy na temat jaszczurek i ekspertów w obozowisku może.- wtrącił Sosnowsky podzielając uwagę Zapałki co do zarośli.-Nie ma co tu tkwić dłużej niż potrzeba.
Hana była wdzięczna sierżantowi że odpowiedział najemnikowi. Pilotce wydawało się że cokolwiek powie “Zapałka” zawsze się jej uczepi. Toteż postanowiła nie będzie odpowiadać na zaczepkę. Zamiast tego obserwowała jak reszta “wybawia” chińskiego mężczyznę z gąszczy.
- Jeden z nas chyba powinien wesprzeć "T" przy tamtym chińczyku? - Kurt zwrócił się do Douga.
- Na razie facet… nie jest agresywny.- stwierdził Doug ruszając ku “T” by udzielić wsparcia w razie kłopotów. Wsparcia ogniowego.
- Ktoś w ogóle zna chiński? - Zapytała Hana, ona wspomniała majorowi, że może zapomnieć używać ją jako tłumacza, ale te informacje czasem nie dochodziły do innych w obozie. Komunikacja nie była tutaj najlepsza. No i nie podobało jej się że ona zostaje z pirotechnikiem. Dobrze że miała przynajmniej pistolet od Sierżanta Sosnowskiego dla obrony.

Major wysiadł z jeepa z karabinem w łapach, rozglądając się po najbliższej okolicy. "Bear" w tym czasie chwycił za "50" na pojeździe i zabezpieczał teren, a Kurt pilnował Kim.
- Co tam? - Spytał Baker Petera… a ten w tym czasie stał przed rozbitym helikopterem, w którym ktoś się poruszał, jednak nie wychodził.

Lie pozostała w swoim pojeździe, pilnowana przez Kaaia, a "T" zbliżyła się do drzew, gdzie wcześniej stały Raptory.
- Złazisz czy nie?? - Odezwała się do kogoś na nim.
- Czyli ktoś przeżył. - stwierdził beznamiętnie Sosna, ale że nie znał chińskiego to się nie wtrącał.

- Uprzejmie zapraszam... - Peter uprzejmie zastukał w coś, co nie tak znowu dawno było drzwiami helikoptera. - Zaraz stąd odjedziemy, a raptory wrócą.
Gdyby to zaproszenie nie podziałało, miał zamiar zaprosić Frosta do negocjacji, a gdyby siła argumentów zawiodła - użyć argumentu siły. Cały plan szybko jednak został zniwelowany przez to, co Peter zauważył kątem oka w jednym z małych, okrągłych okienek na prawo od drzwi we wraku helikoptera. Przemknęła tam bowiem, wewnątrz rozbitej maszyny, zębata, łuskowata głowa…
Peter zaklął.

- Peter, kurwa mać, pytałem co tam - Warknął Major, powoli i czujnie na otoczenie, podchodząc do sierżanta.
-Raptor w charakterze pilota - odparł głośno Peter, wypatrując okazji do strzału.

W tym czasie, z drzewa przy którym stała "T" zszedł jakiś młody, chiński żołnierz. Spojrzał niepewnie na Cooke i całą resztę, a w dłoni trzymał pistolet, jak na razie, skierowany lufą w ziemię. Najemniczka zaś, również w ten sposób, trzymała swoje MP5, i chyba pojawiła się sytuacja patowa.

- Umiesz się może z nim dogadać? - Kaai zwrócił się do Lie, nie odrywając wzroku od gostka, który zszedł z drzewa, a palec najemnika znalazł się blisko spustu jego karabinu.
- Ja?- Rudowłosa spojrzała zdziwiona na najemnika. - Chińskiego nie znam.
- A to szkoda… a wiesz kto zna? - Spytał ją Marcus.
Pani Lie obrzuciła Hawajczyka uważam spojrzeniem.
-Frost ponoć.- Powiedziała po dłuższej chwili.

***

- Otwieramy drzwi i rozwalamy tego cholernego jaszczura wewnątrz? - Major spojrzał na Petera, na jego broń, po czym się zreflektował. - Otwierasz drzwi a ja go rozwalam?

Harry Frost opuścił z kolei jeep Lie i company, po czym podszedł do pojazdu Hany, kamerując miejsce katastrofy i jego okolicę, "prześlizgując" się obiektywem i po Azjatce, komentując przy tym zajście:
- Jesteśmy na miejscu katastrofy trzeciego już śmigłowca wojskowego, należącego do Chińskiej Republiki Ludowej… tutaj, w przeciwieństwie do pozostałych dwóch kraks, chyba ktoś przeżył. Jak nasi najemnicy uporają się z wrednymi Raptorami, robiącymi za hieny cmentarne, spróbujemy dogadać się z tymi żołnierzami, którzy przeżyli… - Harry mówił cichym, spokojnym głosem, odpowiednim do poważnej sytuacji jaką tu zastali.

- Skoro nie potrzebujemy żywego okazu, to możemy spróbować - odparł Peter, po czym tak stanął, by drzwi, po otwarciu, zasłoniły go przed wzrokiem dinozaura. - Na trzy.... - dodał, po czym chwycił za klamkę. - Ii]Raz, dwa, trzy...[/i] - Pociągnął, chcąc otworzyć drzwi do kabiny śmigłowca.

Tymczasem blondyn podszedł do “T” z kałasznikowem w rękach i spoglądał ze znudzeniem na chłopaka.
- Uśmiechnij się do niego i pomachaj mu dłonią. Może się uspokoi i podejdzie.- zasugerował.

Najemnicy zrobili więc jak na szybko zaplanowali. Peter otworzył drzwi, a Major wpadł do środka, oddają krótką serię. Raptor zaskrzeczał, a Baker oddał kolejne trzy strzały… i wewnątrz helikoptera rozległy się nagle jeszcze dwa, jakby z pistoletu? Wtedy też, Curran usłyszał głos głównodowodzącego, i to co ten powiedział, nie spodobało się sierżantowi nic a nic.
- Spokojnie… nie strzelaj. Jesteśmy przyjaciółmi, rozumiesz? Ten potwór już nie żyje, już po wszystkim…
-Harry? - Peter zamienił karabin na pistolet. - Może tym im wyjaśnisz, że jesteśmy przyjaźnie nastawieni? - Zwrócił się do Frosta, który przy ostatnim spotkaniu potrafił się porozumieć z umierającym Chińczykiem.

Chińczyk przy "T" i Sosnowskim", po wtargnięciu najemnika do helikoptera, zrobił się wielce nerwowy, i zaczął się wydzierać po swojemu, nawołując kogoś we wraku? Powoli również, machanie dłonią z pistoletem, już nie tak do końca lufą skierowaną w ziemię, zdenerwowało również Douga i Cooke.
-Szlag.- ocenił “fachowo” Sosnowsky. Jak dla niego rozbitkowie chińskiej armii, byli bardziej kłopotem niż wsparciem. Kolejne typki, których trzeba było mieć na oku. Co gorsza… z tymi nie dało się dogadać. Na razie nie strzelał, ale widząc nerwowe zachowanie rozbitka, był gotów odesłać go do chińskich piekieł w każdej chwili.

Hana odwróciła się do Harrego.
- Może powinieneś pomóc Majorowi? Wydaje się że w helikopterze mają kłopoty translacyjne.
- [/i]Dobra, zajmę się tym...[/i] - I jak powiedział, tak zrobił, ruszając do wraku helikoptera. Po drodze zaś, przechodząc niedaleko Chińczyka, pilnowanego przez “T” i Douga, odezwał się i do tego pierwszego, w jego dialekcie, coś krótko tłumacząc… młody żołnierz mu z kolei odpowiedział, Frost znowu coś dodał, “rozbitek” znów się odezwał, i… stał się jakby nieco mniej nerwowy.

Po chwili Harry z kolei wdał się w dyskusję (nie wchodząc do wnętrza rozbitej maszyny, lecz stojąc przy jej drzwiach), z kolejnym osobnikiem wewnątrz, chyba grożącemu bronią Majorowi. Youtuber produkował się i produkował, i w końcu… z maszyny odezwał się nieco piskliwy, kobiecy głos. Dyskutowali chyba przez dwie minuty, a wszystkiemu przysłuchiwał się i jegomość pilnowany przez dwójkę najemników przy drzewie. W końcu zaś chyba poskutkowało, Baker powiedział bowiem “wychodzimy”, i najpierw wyszedł on, a za nim młoda kobieta z karabinem w dłoni…




- Chcą, by ich zostawić w spokoju, opuścić miejsce kraksy, i tu nie wracać - Wyjaśnił po chwili ich Azjatyckiego “jazgotu” Harry, robiąc nadętą minę.
- Zabawne - powiedział Peter, decyzję jednak co do dalszych losów Chińczyków pozostawił w rękach majora. Sam by ich po prostu rozbroił, ale nie nie on tu dowodził.
- A może jeszcze oddać im nasze zapasy i obóz?- Rzuciła kąśliwie Ruda.
Hana rozglądała się po twarzach obecnych. Nie podobało jej się ta sytuacja. Zdecydowanie wolała być teraz w obozie. Dodatkowo nie rozumiała kąśliwych uwag, w końcu oni nie żądali o zapasy i obóz tylko chcieli odejść w swoją stronę. Hana nie widziała w tym nic złego w końcu mieli broń mogli sami się obronić w razie czego. Emocje nadal były gorące, postanowiła poczekać na rozwój wydarzeń.
- Może należy im powiedzieć o wyspie...jak działa. Pewnie nie uwierzą ale może się przekonają z czasem. - Zaryzykowała sugestię.
- Możemy porozmawiać - powiedział Peter, w którego głosie nie było pewności, iż rozmowy zakończą się powodzeniem. - Z pewnością obie strony posiadają informacje, którymi warto się podzielić.
- Ja bym za tym by posłuchać żołnierzyków i zostawić ich tutaj. I zamaskować nasze ślady, by nie mogli trafić do naszego obozowiska.- odparł spokojnie Doug spoglądając podejrzliwie na parkę żołnierzy. Wystarczająco dużo kłopotu mieli z obsesją Woodsa. Nie potrzebowali jeszcze dwójki kolejnych osób do pilnowania.- I ewentualnie wrócić tu za kilka dni. Gdy się przekonają że Partia ich nie widzi, Armia nie uratuje, a dinozaury mogą zjeść. Najlepsza nauka jest przez praktykę.
- Miałbyś ich na sumieniu - z cieniem ironii powiedział Peter. - A śladów nie zamaskujesz, choćbyś na głowie stanął.
- Nie ich pierwszych. Nie ostatnich.- stwierdził bez cienia ironii jasnowłosy najemnik. Wzruszył ramionami.-Lepiej mi się będzie spało wiedząc, że włóczą się po dżungli z bronią, niż że włóczą się po naszym obozie z bronią.
- Prędzej czy później się z nimi spotkamy... - stwierdził, z brakiem entuzjazmu, Peter. - Pewnie niezbyt im się spodoba gdy im powiemy, że mamy pierwszeństwo do tych ziem - dodał z wyraźną kpiną.
- Jakie pierwszeństwo. Ta wyspa jest już częścią Chińskiej Republiki Ludowej. Wiesz co to jest armia na dziewiczej wyspie? Inwazja.- odparł beznamiętnie Doug.
- Na razie trupy. Fanatyków zapewne. I nie sądzę, byśmy byli potrzebni tym, co przylecą po tych nieszczęśnikach. Nie wymienią nas... - Cicha odpowiedź Petera była mało optymistyczna. - A chiński obóz mi niezbyt odpowiada. Harry - Podniósł głos. - Spytaj ich o datę... - poprosił.
- Zaginęliśmy w akcji. Dla Chin najwygodniej by było, gdyby znaleźli nasze szczątki.- odparł blondyn uśmiechając się przyjaźnie do żołnierzy mimo, że temat ich rozmowy, był ponury.
- Powiedz im też, że na wyspie jest bardzo niebezpiecznie, że są tu Dinozaury, potwory, nieznane gatunki roślin i zwierząt... - Wtrącił się Baker - ...i że ich dwa inne helikoptery się rozbiły, i nikt nie przeżył.

Jak Major powiedział, tak też i Harry przetłumaczył, ale - jak już co niektórzy się spodziewali - na Chińczykach nie wywarło to żadnego wrażenia. Obstawiali przy swoim, nic ich to nie interesowało, a Amerykanie mieli się wynosić w swoje strony…
- A co z tą datą? - Wtrąciła się “T”.
- No tak, tak... - Odparł Frost. I zagadał i odnośnie tego, i nawet ci, którzy nie potrafili ni w ząb obcej im mowy, orientowali się, iż ich youtuber miał chyba problemy z dogadaniem się, a i chyba kilka razy powtarzał coś, nim w końcu uzyskał odpowiedź(?), przez którą nieco pobladł.
- Majorze, ja tą wyspę chcę natychmiast opuścić, choćby wpław! - Stwierdził nagle Harry.
- Jaka data? - Odezwał się niewzruszonym tonem głównodowodzący.
- 20.12.2020 - Odparł Harry. I to było niczym cios w twarz.

Wyprawę zaczęto 09.09.2018, i dla całej ekspedycji na wyspie minęło ledwie siedem dni? Czas płynął tu inaczej, owszem, mieli przykład na Hanie… ale żeby tydzień czasu dla nich, był w rzeczywistości już dwoma latami??
Bloody…. wzruszył ramionami słysząc tą sensację. Wszak to właśnie przewidywał i na skutkach praktycznych tego faktu się skupił ostatnio. Dwa lata minęły od ich wyprawy… więc nikt ich szukać nie będzie. Albo wydostaną się sami, albo wcale.
- Wracamy do obozu.- stwierdził krótko najemnik, po czym zerknął na majora.-Prawda?
Następnie nie czekając na odpowiedź. -Wracamy do obozu i tam możemy w spokoju opracować plan wydostania się z tego grajdołka. Nie ma co panikować i bezmyślnie rzucać się w morze. Trzeba opracować jakichś… projekt.
- Może na naszym UFO znajdziemy coś, co pływa... - powiedział Peter, tonem w którym nie było zbyt wiele nadziei. - [/i]Pewnie ten statek obcych robi takie sztuczki z czasem, ale nie wiemy, jak go wyłączyć... Ale nie rozumiem, dlaczego kolejni... ciekawscy... pojawili się tu dopiero po dwóch latach. Może ta przeklęta wyspa podróżuje w czasie?[/i]
Hana zwróciła się do Sosnowskiego i odezwała się cicho.
-Czy Major każe przenieść teraz obóz do statku? Wiesz żeby go zabezpieczyć przed tą dwójką?
- Może? To zależy ile tam miejsca na obóz.- ocenił Doug.

Dorothy, na te doniesienia, jedynie pokiwała głową,z trudnym do odgadnięcia wyrazem twarzy. W rewelacje tak przygarniętej pilotki, jeśli to w ogóle była pilotka, jak i Chińczyków nie uwierzyła. Swoje spojrzenia zachowała jednak dla siebie. Skoro inni chcieli popadać w paranoję, to była ich sprawa.

- Dobra, jak mają na wszystko i wszystkich olane, to ich sprawa. Nic tu po nas, ta akcja ratunkowa była w sumie na darmo. Wracamy do obozu - Zadecydował Baker - Powiedz im, że jedziemy... - Zwrócił się jeszcze do Harrego, po czym ruszył w kierunku jeepa, którym tu przyjechał.
- Wracamy do obozu! Wsiadać do maszyn! - Major głośno odezwał się do wszystkich.
- Wreszcie. - skomentowała gotowa do powrotu do bazy doktor Lie.
Peter nie był pewien, czy na miejscu majora postąpiłby tak samo. Może trzeba było Chińczyków zabrać ze sobą, a resztki helikoptera spalić? Albo spalić z tamtą dwójką w środku? A tak... Pozostawało tylko mieć nadzieję, że raptory wrócą i rozprawią się z przedstawicielami chińskiej armii, zanim owi przedstawiciele narobią kłopotów.
Podszedł do quada, cały czas patrząc na Chińczyków.

Powrót do obozu przebiegł bez żadnych zakłóceń, i jakieś 45 minut później, “grupki ratunkowe” dotarły na miejsce, gdzie można było w końcu odpocząć po męczącym dniu, zjeść coś, wykąpać się, zająć badaniami i dyskusjami odnośnie Ufo, oraz podzielić nowinami z tymi z ekspedycji, którzy w owym obozie przebywali.

- Poza wyspą minęły dwa lata?? - Wydarł się na całe obozowisko Honzo… a po chwili zarechotał, jak to miał w zwyczaju, tak dosyć wrednie, tak idiotycznie jak tylko on potrafił. Nie u wszystkich jednak takie wieści wywołały uśmiechy, Kimberlee na przykład, zaczęły się nieco trząść rączki…
- No i co z tego?- odparł stoicko Doug zerkając na lekarkę, bo ta cała gadka była po to by dziewczyna nie zaczęła panikować. -Najwyżej doczekamy latających samochodów. W końcu za parę dni zmyjemy się z tej wyspy. A te parę lat odbije się…. odsetkami na naszych kontach osobistych w banku.
- Zbudujemy coś, co pływa i pożegnamy wyspę. - Peter poparł Sosnę. - Co prawda nasz powrót wywoła nieco zamieszania, ale poza tym będziemy na plusie, i to dużym.

Hana złapała butelkę wody i udała się gdzie siedzieli Collins i Miyazaki. Nadal pracowali nad znakami ze statku. Spytała czy chcą pomocy a po krótkiej relacji jak było na akcji dosiadła się nad notatkami.
-Czy… nieobecność przez dwa lata bardzo komplikuje wam życie?- zapytała obu naukowców. Sama zaczęła już powoli godzić się z myślą że pominięte lata już do niej nie wrócą. Pewnie będzie miała strasznie trudno dowiedzieć się co ze swoją rodziną. Oczywiście o ile w ogóle się wydostaną z wyspy.
- No cóż, żona nie będzie zachwycona... - Odezwał się jako pierwszy Collins - Oby z moją firmą było wszystko w porządku! - Nagle się zreflektował - Kurcze, oby z firmą było naprawdę wszystko w porządku! - Starszy pan podrapał się po nosie.
- Co robi twoja firma? - Zapytała ciekawa pilotka.
- Budowlana… dosyć duża - Inżynier uśmiechnął się pod nosem.
Hana odwróciła się do drugiego naukowca. - [/i]A ty? Też zostawiłeś tam królestwo bez nadzoru?[/i]
- A gdzie tam... - Ryo machnął niedbale ręką - Aż takiego rozmachu jak pan Collins nie ma, no ale nie narzekam.
- Czyli pojawienie się po dwóch latach raczej nie zmieni zbytnio twojej sytuacji życiowej? - Hana zapytała próbując rozumieć tą odpowiedź.
- To będą minimalne zmiany, ale nie bój nic, żony nie mam - Mrugnął do Azjatki, a po chwili obaj mężczyźni, cicho i sympatycznie się roześmiali.
- Ja nie…, nie o to…- Zaczęła speszona Heo czerwieniejąc na twarzy jak dojrzała wiśnia. - Wróćmy do zapisków. - Powiedziała zawstydzona i wróciła do czytania notatek i zaznaczania tych samych znaków ze zdjęć.
Pracowali przez dwie godziny. Chwilowo żadnych wielkich postępów nie osiągnęli. Od parę spekulacji dotyczących niektórych znaków. Hana w końcu ziewnęła i przeciągnęła się próbując się rozbudzić.
- Przepraszam, ale już te ikonki wyglądają tak samo dla mnie. Skorzystam z okazji, że jest jeszcze widno i pójdę się ogarnąć. Do zobaczenia później. - Hana ukłoniła się obu naukowcom i poszła do swojego namiotu po rzeczy higieniczne. I czyste ubranie.
Później skierowała się nad rzekę jak niby nigdy nic. W końcu nadal miała przepustkę od sierżanta Sosnowskiego. Miała na myśli pistolet jakiego jeszcze nie odebrał po ‘misji ratunkowej’... ledwie w sumie jednak skierowała swoje kroki w kierunku rzeczki, będąc jeszcze na terenie obozu, gdy zaczepił ją jeden z najemników.
- Samej nie wolno, rozkaz Majora - Powiedział Larry.
- Nie jestem sama. Mam przepustkę od Sierżanta Sosnowskiego. - Powiedziała jakby nic wyciągając i prezentując pistolet. - No i mam dłuższy staż na wyspie. - Dodała mijając Larrego kierując się nadal nad rzekę.
- No ale… - Zająknął się Roberts. W tym momencie zjawiła się "T", lekko kręcąc przecząco głową.
- Hej Hana, mogę iść z Tobą jak chcesz - Powiedziała za pilotką.
- Żadnej prywatności. - Odwróciła się do najemniczki i najspokojniej jak potrafiła powiedziała. - Nie potrzebuje Niani. Idę tylko pół kilometra się umyć i przebrać. Góra trzydzieści minut i jestem z powrotem.-
- Ja to wszystko rozumiem, i jak chcesz, to będę tam siedziała jak kołek odwrócona do ciebie plecami, ale rozkaz Majora to rozkaz. Wcześniej byłaś sama, teraz jesteś z nami. Nikt nie idzie nad rzeczkę sam, i serio, nie masz się czym przejmować, w końcu będziemy między sobą, kobietami? - Odpowiedziała równie spokojnym tonem Cooke - No i to chyba praktyczniejsze, umyć się w spokoju, bez stresu na otoczenie i nie na szybko, i bez rozglądania się non stop na boki, co mało głowa nie odpadnie? - Zaśmiała się Cooke.
Hana nie podzielała żartu najemniczki. Nie zaśmiała się, tylko zastanawiała się jak w miarę kulturalny sposób przekazać co ona n aten temat myśli. - Już raz byłam przez jednego z was eskortowana. Nie interesuje mnie Wasze Pilnowanie. Idę sama. - Postanowiła być stanowcza, jeśli nic to nie da..no cóż coś wymyśli.
- Proszę nie utrudniać nam pracy? Jesteś z nami w grupie, więc mamy obowiązek i dbać o twoje bezpieczeństwo. Inaczej będą cyrki z Majorem… - "T" spojrzała na nią nieco zmęczonym, a zarazem i pełnym nadziei wzrokiem. Chyba liczyła, iż Hana da się w końcu przekonać…
Hana jakby chciała znowu się zaprzeć ale mimika jej twarzy pokazywała zawahanie, zamyślenie a potem zrozumienie. Najwidoczniej odniesienie się do “to nasza praca” było łatwiejsze dla pracoholistycznych azjatów niż inne argumenty - W porządku, jeśli aktualna pora nie stanowi problemu to proszę o eskortę nad rzekę. - Ton był uprzejmy i trochę stracił z stanowczości w głosie.
- Dzięki - Odparła Cooke, a na jej twarzy pojawiła się wyraźna ulga - Poczekaj sekundkę, wezmę tylko ręcznik i już idziemy…
Hana przytaknęła i w ciszy czekała na powrót najemniczki. Kiedy ta się pojawiła obie kobiety ruszyły nad rzekę. Pilotka milczała nie wiedząc o czym może porozmawiać z “T”. Owszem kobieta dała jej nowe buty i do tej pory była … może miła to za duże słowo ale nie była niemiła to chwilowo Hanie wystarczało.
Nad rzeką pilotka zdjęła ubranie i weszła do wody zanurzając się cała pod wodą. Kiedy po dłuższej chwili się wyłoniła wróciła na brzeg po kosmetyki. Tęskniła za krajowymi kosmetykami. Całym czasem jaki można było poświęcić na nakładanie olejku zmywanie go, nakładanie pianki, wmasowywaniu peelingu, płukanie toikiem i nakładanie kremu, serum i kremu przed słońcem.
Choć tani peeling piaskiem z rzeki był w miare wystarczający, choć morski piasek był lepszy.

W tym czasie "T" siedziała na środku rzeczki na sporym kamieniu, mocząc dla ochłody stopy w wodzie. Obserwowała okolicę, pilnując kąpiącej się pilotki, i nie przeszkadzała jej nawet rozmową. Dopiero gdzieś chyba po kwadransie, w końcu się odezwała.
- Trzy miesiące samej na wyspie… od tego można nieźle dostać na głowę? - Powiedziała, wzrokiem przeczesując pobliską im zieleń dżungli.
Hana zaskoczona nagłą rozmową popatrzyła się na kamień ale wróciła do mycia włosów. - Owszem nie było łatwo nie mieć nikogo by porozmawiać...ale potem było łatwiej.- Po tym zanurzyła się pod wodę spłukując pianę z włosów i wróciła na brzeg po odżywkę.
- A dlaczego było łatwiej? - Tym razem najemniczka zerknęła na pilotkę.
- Zaczęłam mówić na głos do siebie i zajęłam się bardziej utrzymaniu się przy życiu niż przejmowaniem się moim położeniem. - Hana rozprowadzała odżywkę po włosach rozczesując je palcami. Miała długie włosy, za łopatki pewnie trzy miesiące nie ścinania ich zrobiło swoje. - A teraz jest odwrotnie...nie mam za bardzo o czym z wami rozmawiać...pan Collins i Miyazaki jeszcze tłumaczą mi co mnie ominęło. Tylko wtedy głównie oni mówią.
- Wbrew pozorom gadanie do siebie jest normalne. Tak słyszałam - Stwierdziła "T", minimalnie się uśmiechając - A świat w sumie wiele się nie zmienił. Jak zawsze gdzieś jest jakaś wojna, gdzieś ludzie głodują, nowinki techniczne, nowa moda… w sumie pierdoły - Wyjaśniła wielce genialnie, po czym zaczęła dla ochłody obmywać swoje ramiona i kark wodą.
- Niektóre nowinki technologiczne są imponujące. - Przyznała z nieukrywanym podziwem Hoe. Dodała potem z polityczną poprawnością. - Co do mody nie mnie oceniać choć jest …. Mocno odkrywająca.
- Czasy się zmieniają… co kiedyś było… hmmm… wulgarne? Dziś jest normalką - Cooke wzruszyła ramionami - Ale kiedyś tam, gdy nikt nie patrzył, też się pewnie robiło to i owo… a teraz, nawet jak patrzą, to w sumie na nikim to nie robi już wrażenia. No ale każdy ma swoją godność, i czy ją zachowa czy nie, jego sprawa - Roześmiała się krótko.
Hana stwierdziła że najwyraźniej musi być bardzo…’staromodna’ dla ‘nowoczesnych-ludzi’ choć czy tak naprawdę było to złe. W sumie warunki a wyspie często zmuszały ją do chodzenia w samej bieliźnie albo i bez pokrytą warstwą błota i szlamu. To zdecydowanie było...wulgarne? Nie to nie było wulgarne to była forma przetrwania...i osłony przed komarami na bagnach.
- Pewnie masz racje...ciekawe jak to będzie jeśli kiedyś się wydostaniemy… - Zadumała się Hana i usiadła w wodzie czekając aż odżywka trochę się wchłonie. I zaczęła myć noszone wcześniej rzeczy, głównie bieliznę. Odzież na zmianę leżała na brzegu. Hana zastanawiała się czy powinna zapytać czy może zabrać trochę bielizny i ubrań po zaginionej najemniczce. Choć postanowiła poczekać, w końcu podobno była dobrze wyszkolona i zapewne może kiedyś wróci.
- Na pewno - Stwierdziła krótko "T", po czym z wyraźną ulgą ściągnęła z siebie wojskowe szelki ze sprzętem, następnie kamizelkę, i w końcu i koszulkę, pozostając w sportowym biustonoszu. Zaczęła coraz bardziej obmywać swój tułów wodą, szukając chyba ochłody.
- Mam córeczkę. Sofia. Ma 6… nie, teraz już 8 lat. Jest u dziadków. Na pewno wrócimy. Musimy - Dodała z zaciętą miną, i wysiliła się na niby sympatyczny uśmiech.
- Myślałam, że jak mnie ktoś uratuje to uda mi się zobaczyć rodzinę...mój ojciec był chory...po takim czasie jestem pewna że go już niema...chciałabym się dowiedzieć co z moją młodszą siostrą teraz miałaby …. 44 lata. - Zaczęła Heo, trochę gorzko skończyła, najwidoczniej wizja że jej młodsza siostra, o ile jeszcze żyje, może mieć już własną rodzinę.
- Ty tu nie pękaj! - Powiedziała nagle wesołym tonem najemniczka - Będziesz miała mniej lat niż własna siostra, a pomyśl ile odsetek urosło przez ten czas. Będziesz bogata, a bogatym ze wszystkim łatwiej! A w dzisiejszych czasach, medycy mogą niemal sprawić cuda! Młoda, bogata, czego chcieć więcej? - "T" zaśmiała się głośno, po czym zaczęła ściągać spodnie. Najwyraźniej miała również ochotę się popluskać.
- Jeśli uznana zostałam za zmarłą tooo wszystko odziedziczyła rodzina...żadnych odsetek… może przynajmniej nie wydali na głupoty. - Powiedziała z nutą lekkiej irytacji...chyba nie wierzyła ze siostra była najbardziej ogarnietą osoba. - ...jeszcze wczoraj rano nie mogłam się doczekać powrotu...teraz trochę się jej boje. - Było to mało powiedziane, azjatkę przerażał powrót do nieznanego czasu. Zanurzyła się znowu na dłużej, spłukała odżywkę i wyszła osuszyć się ręcznikiem. Ubrała się w czystsze rzeczy i zaplotła sobie warkocza z wilgotnych włosów. Powoli składała swoje rzeczy i przygotowywała się powrotu. W tym czasie najemniczka pozbyła się spodni… a po chwili wahania ściągnęła w końcu biustonosz wśród niemego wzruszenia ramionami, i zanurzyła się w wodzie po szyję, kucając. Wydała z siebie cichutkie westchnienie ulgi…
- W dzisiejszych czasach możesz każdego pozwać o cokolwiek, więc tak serio Hana… jak się postawisz, to możesz mieć i miliony - Mrugnęła do niej, zanurzona po szyję.
- Dlaczego miałabym kogokolwiek pozywać...i chyba wątpię by Japoński system prawny aż tak się zmienił przez te dwadzieścia osiem lat. - Powiedziała, choć musi się o to spytać Ryo. Może rzeczywiście niektóre systemy zarządzania państwem się poprawiły.
- Zabierzemy cię do USA, a tam najlepsi prawnicy korporacji zaskarżą kogo trzeba o… nie wiem co, nie szukali cię wystarczająco dobrze? I za te wszystkie lata na wyspie dostaniesz grubą kasę. Mogę liczyć na 10% za pomysł? - Najemniczka roześmiała się głośno, po czym uniosła w kierunku Hany kciuk w górę.
- Jasne…- Hana nie wiedziała czy to na pewno tak działa, ale postanowiła socjalizować się z najemniczką. Była gotowa by wracać ale nie poganiała “T” było gorąco, rozumiała potrzebę nawilżania się.
- A zmieniając temat… Ty i Ryo chyba się polubiliście…? - Na jej ustach czaił się uśmieszek.
-Jest miłym człowiekiem. Bardzo mi pomógł przez ostatnie trzy dni. Jest też bardzo mądry. Tak polubiłam go, dobrze się mi z nim rozmawia. - Przyznała rację kobiecie.
- No tak.. ten… jest inteligentny, owszem. Ale nie w moim typie - “T” mrugnęła do Hany, po czym się uśmiechnęła - Wy jednak znaleźliście wspólny język?
- No tak, oboje mówimy po japońsku. To miłe jak możesz z kimś porozmawiać w swoim ojczystym języku. - Powiedziała Hana starając się zignorować uczucie jakie zakuło jej myśli na wspomnienie o ‘typie’.
- Samotność na wyspie daje popalić... - Pokiwała głową Cooke, po czym zanurzyła się w wodzie po nos, chyba w ten sposób ukrywając śmiech?
Hana przekrzywiła głowę w zadumie - Owszem, żyć sama na wyspie pełnej drapieżników jest trudne. Każdy dzień który mija a ty nadal czekasz na możliwość powrotu do domu jest jak tortura, zwłaszcza kiedy zaczyna do ciebie docierać że nikt po ciebie nie przyjedzie. Jak orientujesz się że przyjdzie ci umrzeć w jakimś rowie albo jako lunch raptora, też nie jest miłe...no i kiedy w końcu znajdujesz innych okazuje, że minęło 28 lat i osoby które zostawiłaś w domu mogą już nie żyć. A ci co mogą jeszcze żyć zapewne już o tobie zapomnieli. - Powiedziała poważniej Hana dla niej nie był to temat do śmiechu. Raczej do dumania nad kruchością życia i innych moralnych tematów. - Więc owszem być może bardziej doceniam teraz okazaną mi życzliwość przez niektórych. Jak i nie mam ochoty spędzać czasu z tymi którzy okazują mi … nieprzychylność czy wrogość.
- Hmmm - Wielce się najemniczka zamyśliła - Czasem nic na to nie poradzisz. Nie masz wpływu na swoje życie, mimo że ono właśnie twoje. Los zdecydował, przypadek, zbieg okoliczności, tak to już jest. A nam nie pozostaje nic innego, jak się z tym pogodzić i przyjąć jak leci, bo co innego możemy zrobić? - Wzruszyła ramionami, po czym uśmiechnęła się - A z Ryotaro to wam życzę powodzenia, serio.
Odpowiedź trochę zaskoczyła Hane miała wrażenie że mimo jednej rozmowy obie kobiety rozmawiają o czymś kompletnie innym. Choć ostatni komentarz wywołał rumieniec na jej policzkach. A gorąca na twarzy przypomniało Hanie o nałożeniu kremu z filtrem. Do tej pory po prostu ukrywała się w cieniu przed słońcem, ale skoro nowoczesna kosmetologia do niej trafiła zamierzała odzyskać swoją w miarę alabastrową cerę.
- Myślisz że będziemy się przenosić? - zapytala Hana najemniczkę, wstając i przeciągając się, powtarzając pytanie zadane wcześniej Sosnowskiemu.
- Zadecyduje Major, może po naradzie z sierżantami. Ale wątpię, by chciał obóz przenosić do ufo, czy pod ufo, tamte tereny nie są całkowicie bezpieczne - Stwierdziła najemniczka - Może tam założymy jakiś posterunek czy coś… - Cooke przez chwilę jakoś tak dziwnie "gmerała" pod wodą, po czym w jej dłoni pojawiły się majtki, które położyła na kamieniu obok siebie.
Hana poczuła że teraz ona została mianowana ‘stójką’ i powinna pilnować okolicy. Nie broniła najemniczce, chwili dla siebie, każdy tego potrzebował. Chociaż Heo kłócił się nakaz chodzenia z ‘obstawą’ a to że ta obstawa jakoś nie zachowywała się jako obstawa. Z drugiej strony Hana wcześniej nie współpracowała z takimi osobami … przynajmniej na wyspie no i trochę czasu minęło, toteż i standardy mogły się zmienić.
Pilotka zaczęła rozglądać się po okolicy czekając aż ‘T’ skończy swoją toaletę i będa mogły iść do obozu.
- Chcesz już wracać? - "T" wstała w wodzie, która teraz jej sięgała do pępka… najemniczka była umięśniona, i posiadała nawet mały "kaloryferek".
- Nie przeczę że ja już skończyłam, ale jeśli ty potrzebujesz się umyć to mogę ...powypatrywać zagrożeń. - Przytaknęła Hana do najemniczki.
- Przepłukałam się, to wystarczy - Odparła Cooke, po czym zaczęła zbierać swoje rzeczy, by zapewne ubrać się dopiero na brzegu, przy Hanie.
Pilotka odczekała aż T skończy, zajęta obserwowaniem okolicy. Kiedy ta w końcu wyszła i ubrała się ruszyły do obozu. Hana podziękowała najemniczce. Właściwie nie wiedziała jak powinna się zachować więc wybrała grzeczna formalna opcje.