[Storytelling] Gdzież jest Twój Bóg? - Strona 17

Latilen · 12-03-2009, 11:53

- Nie, nie jestem kapłanem. On - wskazał na kota - nazywa się Morf i towarzyszy mi w podróży. Zresztą czemu ktoś chciałby zabić opiekuna służących? Nie rozumiem.

Otarł pot z karku. Niby opaska miała chronić oczy przed przydługimi kosmykami, ale to tylko złudzenie. Pomimo zapadającego mroku, powietrze nadal parne i nagrzane nie dawało odpocząć. Szkoda, że ten cały faraon nie mieszka gdzieś w klimacie bardziej umiarkowanym.

- A co by się stało, gdyby Faraon zmarł? Słyszałem, że jest chory. - poprawił rękawy szaty. - Jego syn się nimi zajmie?

**Johan Watherman** · 13-03-2009, 15:11

-Ponieważ się im sprzeciwiłem. Zresztą nie chce o tym mówić.

Uciął krótko.

-Co zaś faraona to on i tak będzie żył wiecznie. Jego problemy z płucami nie są aż tak straszne.

Bez słowa odszedł w inne miejsce placu. Bez słowa i emocji. W stagnacji i spokoju. Tymczasem poczułeś w sobie mały błysk światła. Nikły i jakby efekt uboczn, jak latarnia morska.

Latilen · 02-04-2009, 19:14

Zwierciadło odbijające światło? Czym był ten błysk? Z pewnością tajemnicą. Przynajmniej na razie.

Ambu skrył się ponownie pod kolumnadą i ruszył szybkim krokiem w głąb pałacu. Miał jeszcze kilka chwil.

"Płuca. To, czym się oddycha. Chory na płuca? Trucizna może wywołać podobne objawy, nikt by nie zauważył."

Ambu podszedł do fresku na ścianie. O tej porze ledwo widocznego. Przejechał po nim dłonią. Nikłe światło padające z pobliskich pochodni igrało ze wzrokiem, postacie zdawały się ruszać. Żyć. Oddychać. Urocze.

Pobłądził jeszcze przez kilka chwil, po czym ruszył ku Asmodowi. Czas zdawał się płynąć zbyt szybko. W końcu dostrzegł go.
- Już jestem. To teraz audiencja?

Postać Morfa zamajaczyła przy nodze Ambu.

**Johan Watherman** · 17-04-2009, 23:12

I oczom Twym, Ambustielu ukazał się zadowlony wszechmiar Asmodeusz opierając się o złocona laskę przy wielkich, złotych wrotach. Blask z nich bił prosto na twe oczy, a przepych, umiłowanie złota i pycha uderzały w serce. Przyodziani w srebro i brąz strażnicy rzucali srogie spojrzenia na waszą dwójkę, jeden nerwowo chwytał miecz. Potem uszy Twe zrosił dźwięk otwieranych wrót, zapach ziół za które sprzedawano narody.

-Bracie... Staniemy przed faraonem.

Droga przed tron była długa i z boków otoczona marmurowymi kolumnami na których górze, w żelaznych koszykach, palił się ogień. Jeden, drugi i trzeci krok z echem, Mrof był kilka kroków za wami. Czego natomiast Asmodeusz nie wykonał, to ukłonu. Tak, jak mawiał Azazael i jak mówiła potem większość skrzydlatych – synowie ognia nie będą kłaniać się synom ziemi.
Twarz znieważonego tym brakiem gestu faraona przemieniła się z srogiego posągu w bazyliszka mogącego zabić wzrokiem, i chociaż ani jeden mięsień nie drgnął to oczy zdawały się płonąc i lekki żar czułeś na swej skórze tam gdzie padały. Dostojny władca Egiptu władczym skinięciem dłoniom uciszył swego syna skrytego w cieniu który już sięgał po ciężki, brązowy miecz. Tymczasem Asmodeusz nagle wyrzucił lonie przed siebie, coś trzasnęło, nagły błysk oślepił wszystkich wkoło i z rękawków archanioła zaczęły lecieć strumieniem monety. Rożnych regionów i nacji, nieskończony potok złota i srebra. Potem tylko strzepną dłonie, monety ustały. Tajemniczy uśmiech Asmodeusza zwiastowali kolejną sztuczkę. Uderzył swym kosturę o posadkę jden raz i na ziemi miast monet leżał piasek. Drugi i ten proch pustyni porwał ziemny, praktycznie niespotykany tutaj, wiatr. Przysunął się do ciebie, zbliżył usta do uch, potem niżej, do szyi. Jakby czerpiąc rozkosz z zapachu kropli potu na karku zaczął szeptać.

-No kochany mój... Jesteś teraz Satanaela to daj pokaz temu bydłu. Tedy nas przyjmą na dwór.

Latilen · 21-04-2009, 22:49

Ambu przymknął oczy przyjmując pieszczotę. Kąciki jego ust lekko się uniosły. Tak, teraz już nie było odwrotu. Wysunął się przed Asmoda, ocierając się o jego ramię, jakby przypadkiem.

Zsunął kilka koralików z brody. Kolorami błyszcząc się w świetle lamp, wyeksponował je na dłoni, po czym złożył ręce i skupił się. Czuł na spoconych dłoniach ostre krawędzie oszlifowanych szklanych koralików. Wdmuchując powietrze między palce, wyobraził sobie jak każdy z osobna powiększa się, staje się delikatny, zmienia kształt. Coraz mniej regularne, energia Ambu z duszy, z płuc przepływa w nowe istnienia - a te ożywają. Ich malutkie serduszka zaczynają bić, oddychają, rozkładają skrzydełka, aby polecieć. A Ambu im pozwala. Rozkłada dłonie a z nich ulatuje kilka tęczowych motyli. Błyskają skrzydełkami, aby unieść się wysoko. Z gracją i radością pokonują przestworze dla nich tak oszałamiająco wielkie.

Ambu klasnął w dłonie, a ogień w lampach nagle strzelił do góry. Motyle spłoszyły się. Anioł klasnął ponownie, a te jak bański mydlane rozprysnęły się. Na ziemię opadły drobne kamienie szlachetne połyskujące kusząco. Ponowne klaśnięcie i wszystkie klejnoty pomykając po posadzce wróciły do jego stóp, jakby ktoś tam ustawił magnez.

Upadły schylił się i postukał w ziemię palcem. Kamyki zaczęły łączyć się razem. Pasowały do siebie jak ulał i po chwili na ziemi stał mały posążek sikorki. Światło przygasło, co dawało iluzję poruszania skrzydłami. Chociaż nie. Ptak poprawił kilka szklanych piórek, rozejrzał się ciekawie po otoczeniu i podskoczył kilka kroków. Wydał z siebie świergot.

Światło latarni stało się bardzo słabe. Morf ożywił się widząc sikorkę. Ambu klasnął dwukrotnie. Zamknął oczy, odchylił głowę do tyłu i rozłożył ręce. Cienie koło kota zaczęły gęstnieć. Płomienie latarni stawały się coraz wyższe, ostro zarysowując kontury. Morf zdawał się rosnąć. Małe, giętkie ciało zdawało się chłonąć budulec z cienia, powiększać, migać i zmieniać. Po chwili w stronę sikorki zmierzała czarna pantera. Ptak rozłożył szklane skrzydełka i chciał uciec unosząc się w górę. Skierował się w stronę faraona.

Pot zrosił czoło Ambu. Czuł się jak po wielogodzinnym biegu. Światło wewnątrz paliło i pulsowało wypełniając go. Mięśnie szalały. Klejnot od Asmoda świecił jasnym blaskiem.

Morf zrobił kilka leniwych kroków. Następnie rzucił się na sikorkę i rozgryzł ją w locie i ponownie jako zwykły czarny kot wylądował tuż przed stopami władcy. Prychnął niezadowolony rozgryzając jeden z koralików. Nie tak powinien smakować ptak.

Ambu łapał chciwie powietrze w płuca, jego ciało przeszedł dreszcz. Serce powoli zwalniało. Pytanie, czy to wystarczy?

**Johan Watherman** · 24-04-2009, 13:32

Faraon przybrał srogi wyraz twarzy, wnet przyklasnął zadowolony wielce.

-Znajcie mą szczodrość!

Przed oczyma mignęła ci zadowolona warz Asmodeusza, gdzieś w oddali trwał poklask tłumu, poruszenie i kilku szlachetnych młodzieńców którzy aż rwali się na nauki sztuk tajemnych. Lecz dla Ciebie było co inne ważne. Cichy jęk z podarku archanioła mieszał się z miękkim, przygasłym światłem wywnętrza Ciebie i jeszcze czymś, brzemieniem.

-Mogę wybrać spośród tu obecnych dziewięciu cznió?

Rzucił w eter Asmodeusz i zrazu otrzymał przytaknięcie faraona. Jego ciepły oddech ruszył w Twoja stronę wraz z jego szeptanymi słowami.

-Zamę się ściemami. Tymczasem Ty rozejrzyj się wokół i zaplanuj coś. Jutro ważny dzień.

Gwiazda od Uzjela ciążyła niezwykle jakby chciała uciec w trzewia ziemi niczym Lewiatan który skrył się w oceanach tak i ona pragnęła już nie czuć tego cierpienia, otworzyć trzewia ziemi i zniknąwszy w wieczności. Wnet wyszliście z sali Faraona, archanioł skierował się bocznym korytarzem z młodzieńcami, tymczasem w oddali rozmawiał z gwardzistą mężczyzna którego spotkałeś podczas częstowania dzieci. Wielce zasmucony wsłuchiwał się w w gruby głos zbrojnego. Trzask kości podczas zaciskanych w jego jaźń pieści zdołal przebić się w Twe zmysły.

Latilen · 29-04-2009, 21:10

Źródła energii rozrywały Ambu na strzępy. Wewnętrzny blask osłabł, ale teraz to pierścień ciągnął go za sobą. W dół. Czy to się kiedyś skończy? Jak Satanael to wytrzymywał? Ach tak, on nie musiał egzystować wśród ludzi.

"Trzeba to załatwić szybko. I szybko zapomnieć."

Otarł w końcu pot z czoła. I kucnął przy Morfie, ukrywając zmęczenie po "czarach".
- Co ja bym bez ciebie zrobił. - podrapał go za uszami i pocałował w czubek głowy.
Kot zamruczał zadowolony.
- Morf...

Nie skończył bo zwierzak ruszył przed siebie i wpadł pomiędzy strażnika i opiekuna dzieci, o którego istnieniu tak bardzo Ambu chciał obecnie zapomnieć. Morf miauknął ostrzegawczo, nie wiedzieć czemu.

- Wybaczcie mojemu przyjacielowi - Upadły ruszył za zwierzakiem - jeszcze nie przeszła mu trema po występie - uśmiechnął się przepraszająco, biorąc kota na ręce - czy mogę wam to jakoś wynagrodzić?

**Johan Watherman** · 06-05-2009, 21:55

Strażnik zmierzył Cie złym wzrokiem. Kropla potu galopowała po licu opiekuna, rozbiegane oczy krągły wszędzie tylko nie na Ciebie. A strażnik Chrząchów nieprzyjaźnie.

-Chcesz czegoś?

Emocje wprost promieniowały od opiekuna. Smutek, zmieszanie, brak nadziei i światło. Jego aura błysnęła nagła nadzieją. Strażnik jakby bał sę być niegrzecznym lecz z niecierpliwością wyczekiwał Twojego odejścia. Za to Morf prychnął na niego przyprawiając wojskowego o stres.

-Więc?

12-03-2009, 11:53	#161
Latilen Reputacja: 1	- Nie, nie jestem kapłanem. On - wskazał na kota - nazywa się Morf i towarzyszy mi w podróży. Zresztą czemu ktoś chciałby zabić opiekuna służących? Nie rozumiem. Otarł pot z karku. Niby opaska miała chronić oczy przed przydługimi kosmykami, ale to tylko złudzenie. Pomimo zapadającego mroku, powietrze nadal parne i nagrzane nie dawało odpocząć. Szkoda, że ten cały faraon nie mieszka gdzieś w klimacie bardziej umiarkowanym. - A co by się stało, gdyby Faraon zmarł? Słyszałem, że jest chory. - poprawił rękawy szaty. - Jego syn się nimi zajmie? __________________ "Women and cats will do as they please, and men and dogs should relax and get used to the idea." Robert A. Heinlein Ostatnio edytowane przez Latilen : 12-03-2009 o 23:40. Powód: opis pogody wg prośby mg ;P

13-03-2009, 15:11	#162
Johan Watherman Moderator Reputacja: 1	-Ponieważ się im sprzeciwiłem. Zresztą nie chce o tym mówić. Uciął krótko. -Co zaś faraona to on i tak będzie żył wiecznie. Jego problemy z płucami nie są aż tak straszne. Bez słowa odszedł w inne miejsce placu. Bez słowa i emocji. W stagnacji i spokoju. Tymczasem poczułeś w sobie mały błysk światła. Nikły i jakby efekt uboczn, jak latarnia morska. __________________ Otium sine litteris mors est et hominis vivi sepultura.

02-04-2009, 19:14	#163
Latilen Reputacja: 1	Zwierciadło odbijające światło? Czym był ten błysk? Z pewnością tajemnicą. Przynajmniej na razie. Ambu skrył się ponownie pod kolumnadą i ruszył szybkim krokiem w głąb pałacu. Miał jeszcze kilka chwil. "Płuca. To, czym się oddycha. Chory na płuca? Trucizna może wywołać podobne objawy, nikt by nie zauważył." Ambu podszedł do fresku na ścianie. O tej porze ledwo widocznego. Przejechał po nim dłonią. Nikłe światło padające z pobliskich pochodni igrało ze wzrokiem, postacie zdawały się ruszać. Żyć. Oddychać. Urocze. Pobłądził jeszcze przez kilka chwil, po czym ruszył ku Asmodowi. Czas zdawał się płynąć zbyt szybko. W końcu dostrzegł go. - Już jestem. To teraz audiencja? Postać Morfa zamajaczyła przy nodze Ambu. __________________ "Women and cats will do as they please, and men and dogs should relax and get used to the idea." Robert A. Heinlein

17-04-2009, 23:12	#164
Johan Watherman Moderator Reputacja: 1	I oczom Twym, Ambustielu ukazał się zadowlony wszechmiar Asmodeusz opierając się o złocona laskę przy wielkich, złotych wrotach. Blask z nich bił prosto na twe oczy, a przepych, umiłowanie złota i pycha uderzały w serce. Przyodziani w srebro i brąz strażnicy rzucali srogie spojrzenia na waszą dwójkę, jeden nerwowo chwytał miecz. Potem uszy Twe zrosił dźwięk otwieranych wrót, zapach ziół za które sprzedawano narody. -Bracie... Staniemy przed faraonem. Droga przed tron była długa i z boków otoczona marmurowymi kolumnami na których górze, w żelaznych koszykach, palił się ogień. Jeden, drugi i trzeci krok z echem, Mrof był kilka kroków za wami. Czego natomiast Asmodeusz nie wykonał, to ukłonu. Tak, jak mawiał Azazael i jak mówiła potem większość skrzydlatych – synowie ognia nie będą kłaniać się synom ziemi. Twarz znieważonego tym brakiem gestu faraona przemieniła się z srogiego posągu w bazyliszka mogącego zabić wzrokiem, i chociaż ani jeden mięsień nie drgnął to oczy zdawały się płonąc i lekki żar czułeś na swej skórze tam gdzie padały. Dostojny władca Egiptu władczym skinięciem dłoniom uciszył swego syna skrytego w cieniu który już sięgał po ciężki, brązowy miecz. Tymczasem Asmodeusz nagle wyrzucił lonie przed siebie, coś trzasnęło, nagły błysk oślepił wszystkich wkoło i z rękawków archanioła zaczęły lecieć strumieniem monety. Rożnych regionów i nacji, nieskończony potok złota i srebra. Potem tylko strzepną dłonie, monety ustały. Tajemniczy uśmiech Asmodeusza zwiastowali kolejną sztuczkę. Uderzył swym kosturę o posadkę jden raz i na ziemi miast monet leżał piasek. Drugi i ten proch pustyni porwał ziemny, praktycznie niespotykany tutaj, wiatr. Przysunął się do ciebie, zbliżył usta do uch, potem niżej, do szyi. Jakby czerpiąc rozkosz z zapachu kropli potu na karku zaczął szeptać. -No kochany mój... Jesteś teraz Satanaela to daj pokaz temu bydłu. Tedy nas przyjmą na dwór. __________________ Otium sine litteris mors est et hominis vivi sepultura.

21-04-2009, 22:49	#165
Latilen Reputacja: 1	Ambu przymknął oczy przyjmując pieszczotę. Kąciki jego ust lekko się uniosły. Tak, teraz już nie było odwrotu. Wysunął się przed Asmoda, ocierając się o jego ramię, jakby przypadkiem. Zsunął kilka koralików z brody. Kolorami błyszcząc się w świetle lamp, wyeksponował je na dłoni, po czym złożył ręce i skupił się. Czuł na spoconych dłoniach ostre krawędzie oszlifowanych szklanych koralików. Wdmuchując powietrze między palce, wyobraził sobie jak każdy z osobna powiększa się, staje się delikatny, zmienia kształt. Coraz mniej regularne, energia Ambu z duszy, z płuc przepływa w nowe istnienia - a te ożywają. Ich malutkie serduszka zaczynają bić, oddychają, rozkładają skrzydełka, aby polecieć. A Ambu im pozwala. Rozkłada dłonie a z nich ulatuje kilka tęczowych motyli. Błyskają skrzydełkami, aby unieść się wysoko. Z gracją i radością pokonują przestworze dla nich tak oszałamiająco wielkie. Ambu klasnął w dłonie, a ogień w lampach nagle strzelił do góry. Motyle spłoszyły się. Anioł klasnął ponownie, a te jak bański mydlane rozprysnęły się. Na ziemię opadły drobne kamienie szlachetne połyskujące kusząco. Ponowne klaśnięcie i wszystkie klejnoty pomykając po posadzce wróciły do jego stóp, jakby ktoś tam ustawił magnez. Upadły schylił się i postukał w ziemię palcem. Kamyki zaczęły łączyć się razem. Pasowały do siebie jak ulał i po chwili na ziemi stał mały posążek sikorki. Światło przygasło, co dawało iluzję poruszania skrzydłami. Chociaż nie. Ptak poprawił kilka szklanych piórek, rozejrzał się ciekawie po otoczeniu i podskoczył kilka kroków. Wydał z siebie świergot. Światło latarni stało się bardzo słabe. Morf ożywił się widząc sikorkę. Ambu klasnął dwukrotnie. Zamknął oczy, odchylił głowę do tyłu i rozłożył ręce. Cienie koło kota zaczęły gęstnieć. Płomienie latarni stawały się coraz wyższe, ostro zarysowując kontury. Morf zdawał się rosnąć. Małe, giętkie ciało zdawało się chłonąć budulec z cienia, powiększać, migać i zmieniać. Po chwili w stronę sikorki zmierzała czarna pantera. Ptak rozłożył szklane skrzydełka i chciał uciec unosząc się w górę. Skierował się w stronę faraona. Pot zrosił czoło Ambu. Czuł się jak po wielogodzinnym biegu. Światło wewnątrz paliło i pulsowało wypełniając go. Mięśnie szalały. Klejnot od Asmoda świecił jasnym blaskiem. Morf zrobił kilka leniwych kroków. Następnie rzucił się na sikorkę i rozgryzł ją w locie i ponownie jako zwykły czarny kot wylądował tuż przed stopami władcy. Prychnął niezadowolony rozgryzając jeden z koralików. Nie tak powinien smakować ptak. Ambu łapał chciwie powietrze w płuca, jego ciało przeszedł dreszcz. Serce powoli zwalniało. Pytanie, czy to wystarczy? __________________ "Women and cats will do as they please, and men and dogs should relax and get used to the idea." Robert A. Heinlein

24-04-2009, 13:32	#166
Johan Watherman Moderator Reputacja: 1	Faraon przybrał srogi wyraz twarzy, wnet przyklasnął zadowolony wielce. -Znajcie mą szczodrość! Przed oczyma mignęła ci zadowolona warz Asmodeusza, gdzieś w oddali trwał poklask tłumu, poruszenie i kilku szlachetnych młodzieńców którzy aż rwali się na nauki sztuk tajemnych. Lecz dla Ciebie było co inne ważne. Cichy jęk z podarku archanioła mieszał się z miękkim, przygasłym światłem wywnętrza Ciebie i jeszcze czymś, brzemieniem. -Mogę wybrać spośród tu obecnych dziewięciu cznió? Rzucił w eter Asmodeusz i zrazu otrzymał przytaknięcie faraona. Jego ciepły oddech ruszył w Twoja stronę wraz z jego szeptanymi słowami. -Zamę się ściemami. Tymczasem Ty rozejrzyj się wokół i zaplanuj coś. Jutro ważny dzień. Gwiazda od Uzjela ciążyła niezwykle jakby chciała uciec w trzewia ziemi niczym Lewiatan który skrył się w oceanach tak i ona pragnęła już nie czuć tego cierpienia, otworzyć trzewia ziemi i zniknąwszy w wieczności. Wnet wyszliście z sali Faraona, archanioł skierował się bocznym korytarzem z młodzieńcami, tymczasem w oddali rozmawiał z gwardzistą mężczyzna którego spotkałeś podczas częstowania dzieci. Wielce zasmucony wsłuchiwał się w w gruby głos zbrojnego. Trzask kości podczas zaciskanych w jego jaźń pieści zdołal przebić się w Twe zmysły. __________________ Otium sine litteris mors est et hominis vivi sepultura.

29-04-2009, 21:10	#167
Latilen Reputacja: 1	Źródła energii rozrywały Ambu na strzępy. Wewnętrzny blask osłabł, ale teraz to pierścień ciągnął go za sobą. W dół. Czy to się kiedyś skończy? Jak Satanael to wytrzymywał? Ach tak, on nie musiał egzystować wśród ludzi. "Trzeba to załatwić szybko. I szybko zapomnieć." Otarł w końcu pot z czoła. I kucnął przy Morfie, ukrywając zmęczenie po "czarach". - Co ja bym bez ciebie zrobił. - podrapał go za uszami i pocałował w czubek głowy. Kot zamruczał zadowolony. - Morf... Nie skończył bo zwierzak ruszył przed siebie i wpadł pomiędzy strażnika i opiekuna dzieci, o którego istnieniu tak bardzo Ambu chciał obecnie zapomnieć. Morf miauknął ostrzegawczo, nie wiedzieć czemu. - Wybaczcie mojemu przyjacielowi - Upadły ruszył za zwierzakiem - jeszcze nie przeszła mu trema po występie - uśmiechnął się przepraszająco, biorąc kota na ręce - czy mogę wam to jakoś wynagrodzić? __________________ "Women and cats will do as they please, and men and dogs should relax and get used to the idea." Robert A. Heinlein

06-05-2009, 21:55	#168
Johan Watherman Moderator Reputacja: 1	Strażnik zmierzył Cie złym wzrokiem. Kropla potu galopowała po licu opiekuna, rozbiegane oczy krągły wszędzie tylko nie na Ciebie. A strażnik Chrząchów nieprzyjaźnie. -Chcesz czegoś? Emocje wprost promieniowały od opiekuna. Smutek, zmieszanie, brak nadziei i światło. Jego aura błysnęła nagła nadzieją. Strażnik jakby bał sę być niegrzecznym lecz z niecierpliwością wyczekiwał Twojego odejścia. Za to Morf prychnął na niego przyprawiając wojskowego o stres. -Więc? __________________ Otium sine litteris mors est et hominis vivi sepultura.