Arango

Pan Samuel z ochotą skorzystał z zaproszenia, szerokim gestem zapraszając towarzyszy by uczynili to samo.
- Gardło warto przepłukać, bo spiekota, a znając owych szlachetków co każdy z nich dwoma chałupami we wsi rzadzi kłócą się teraz, która kaczka więcej łąki wydeptała, albo świniak ziemniaków wyrył. Nie w smak mi powiem prawdę ta zwłoka, ale cóż czynić ?
Dziwne mi jeno że zalterował sie mocno pan sekretarz gdy nierozpieczetowane pismo oglądał, a jak otwarte czytał to nic, a przecież po prawdzie powinno być odwrotnie ?

 

Aigre

-No to żeśmy utknęli jak w zaspie. - skrzywił się Piotr. - Nadal wiemy tyle co nic. Te całe listy zaczynają mi coraz bardziej cuchnąć jakąś polityką... wolałbym już mieć przed sobą pięciu Hiszpanów niż babrać się w zakulisowe rozgrywki, gdzie nigdy nie wiadomo czy aby wino jest winem a za kotarą pusto. Zresztą co my możemy się wywiedzieć więcej? Ustalić? Ech... - machnął ręką.

 

__________________
MG do gracza: Budzisz się martwy...

Arango

- Et Waść tak gadasz, boś za długo w tych Francjach i innych Niderlandach byqwałeś. Po co tu kogoś truć ? Ot ludzi zebrać, sąsiada najechać, obejście spalić, chłopów pobrać w niewolę, pachołków poszczerbić, a jak Bóg da to i samego gospodarza, to szlachecka rzecz. Jak to po sąsiedzku bywa.
Ale truć ? Toż takiemu by nikt ręki nie podał, strawą ni kielichem napitku nie poczęstował. A i poważania taki by nie miał, choćby wojewodą był..
Nie Panie Piotrze, starosta po szlachecku jak Pan Bóg przykazał na dwór najedzie.
Jeno że my tu czas mitrężymy - zafrasował się - i może bitwa nas ominie. Zle, że czekać musimy. Może by pójść i zobaczyć te szaraczki już skończyły dysputę ?

 

Gwena

- Cóż listy otwarte i stare, zawsze mogły wpaść w czyjeś ręce. Natomiast list zapieczętowany im towarzyszący może zawierać wyjaśnienia po co komu stare listy... Może Siecińscy w sporze jakimś z hetmanem są - o czym sekretarz wie - a biskup w tym uczestniczy... planują jakąś potwarz na hetmana rzucić, listy i pieczęcie fałszując, a te za wzory mając.

- Tak więc alternacja sekretarza, stąd może pochodzić, że uzyskał pewność co do osoby przeciwnika, lub z faktu, że biskup do wrogów hetmańskich zapewne dołączył. Cóż... pewnie się nie dowiemy nigdy o co chodzi w tej sprawie i szczerze mówiąc to i lepiej. Mały kamyk jak między młyńskie kamienie wejdzie na piasek się kruszy... a my przy biskupach i hetmanach... - tu zamilkł pan Jan. Sięgnął po kielich, zmoczył usta winem i zamyślił się. Po chwili dodał - Z drugiej strony czasem fortuny można dojść ryzykując udział w zmaganiach wielkich kamieni...

Podniósł kielich i wzniósł krótki żołnierski toast "Służba", wypiwszy spojrzał na słońce za okno - Będzie już po 4 godzinie, pora do ratusza wrócić.

 

johnkelly

- Tedy, waszmościowie, czas nam za gościnę podziękować i udać się za swoimi sprawami. - pan Sosnowski począł się zbierać - Panie Kupcewicz, przekaż nasze uszanowanie mości Kozłubeckiemu i to, że gdyby nas potrzebował to w Białutach, podle Błonia, znajdzie. - mieszczanin ukłonił się i wypuścił na rynek. Poszli ku ratuszowi. Przy drzwiach pachołek starościński stał.
- Wasze miłoście w jakiej sprawie? Mości starosta już nie przyjmuje.
- Rzeknij staroście, że pan Sosnowski z kompaniją w znanej mu sprawie przychodzi. - pan Sosnowski zaczął lekko rozeźlony.
- A! Wasze miłoście mam rozkaz puścić!
Weszli po schodach na piętro do kancelarii starościńskiej gdzie, prócz starosty i jego pisarza, był tylko widziany też wcześniej, poznaczony bliznami szlachcic.
- A, mości Jeremi! - starosta wstał na powitanie wchodzących. - Pamiętasz mego woźnego, Tomasza Kupińskiego, i pisarza, Wojciecha Drumskiego? Daj mu pisma to je do ksiąg wniesie a my sprawy omówim.
- Widzę, panie Tomaszu, żeś panów Tymoszewskich zadowolił? Ugodzili się?
- Mości Jeremi. Jeszcze nie ugodzili, alem tak ich zadowolił, że do jutra ugodzą. - co mówiąc zaczął się śmiać.

 

Arango

- Czołem panie Kupiński, czołem panie Drumski - przywitał sie pan Samuel. Śmiesznie mu nieco było, że tu z woznym i pisarzem sie wita, gdyż raczej prędzej sie spodziewał iż miast rozmowy ze starostą, gdy jakiego jeszcze spotka prędzej szable mówić będą.
Zwrócił się do pana Gosiewskiego.
- Toć Waszmość fortelem ich jakimś musiał zażyć, że do zgody przywiezć możesz, bo po prawdzie wyglądali, że prędzej piekło zamarznie niż oni sie pogodzą ? Spieszno nam co prawda, lecz radzi krotochwili posłuchamy...

 

johnkelly

- Mości panowie. Rzecz prosta. Do szabel się wzieli, a że Król Jegomość w Warszawie, tedy ich za dobycie broni w obecności Króla żem zaaresztował. Ze łzami w oczach wyrzekając na nieludzkie prawo nakazujące tak karać. Alem dodał, że w wieży ich osadzić muszę coby rzecz się nie rozniosła. A gdyby do ugody doszli to i niechby się i rozniosło - skoro ugoda podpisana to jakimże sposobem mieliby się do szabel brać w tej sprawie? A tak? Nie ma ugody to tylko z katem im przyjdzie sprawy omawiać, bo cóz ja więcej mogę sługa królewski? - zakończył starosta.

 

Gwena

Pan Jan się skłonił staroście, pozostałym kołpaka uchylił. Wysłuchawszy co się szlachcicom przydarzyło parsknął śmiechem.

Waszmość Panie Starosto jak liszka przebiegły, skoro nie poznali, że łzy ze śmiechu nie z surowości legem były.

Po czym spojrzał na zegar szafkowy który już kwadrans na piątą wskazywał - Pora do spraw naszych wrócić mości Cześniku, jeśli przed zmrokiem doma mamy być.

 

johnkelly

- Po prawdzie to mógłbym ich i o obrazę majestatu oskarżyć. Aleć czy ja co robić nie mam? Mości Drumski, jakże tam pisma?
- Kończę pierwsze, wasza miłość.
- To doskonale. Mości panowie, zdanie moje takie, że jak wszystkie pisma do ksiąg wprowadzonymi zostaną to je pisarz odczyta w waszej przytomności, a wy złożycie swoje podpisy. Waszmość, panie Sosnowski, jako wnoszący, a wy waszmościowie, jako świadkowie. - przerwał na chwilę by rozlać obecnym po szklanicy wina. - To powiadasz, Jeremi, że pani Kucińska do bram niebieskich się wybiera?
- Cóż począć. Medycy ręce rozkładają a ona niknie. Końca lata nie doczeka, powiadają. - pan Sosnowski wyraźnie posmutniał.
- Cóż począć. Takie wyroki boskie. A już ja dopilnuję by i wyroki ludzkie tu były. Dlategoż mój woźny z wami do Białut powróci by na miejscu sprawy rozeznać. Oj niedobrze się dzieje w naszej Rzeczpospolitej gdy wdowy spokojnie żyć nie mogą.

 

Arango

- Przedni koncept panie starosto z onymi szaraczkami. Ale prawdę mówiąc rację ma pan Sosnowski, że sprawa pilna. Kto wie czy na wieczór zajedziem z powrotem a wtedy może właśnie starościc na dwór nastąpić. Jeśli dojedziemy, bo ponoć kręcą sie opodal Warszawy zawalidrogi jakieś, co wozy i ludzi przeszukują.