Pipboy79

Czas: 2054.10.01; cz; zmrok; 18:15
Miejsce: okolice Sioux Falls; na pn od miasta; umocniona farma; wnętrze farmy
Warunki: farma i okolice; na zewnątrz jasno, pogodnie, chłodno, łag.wiatr

SFPAT i Sokoły

Drużyna policyjnych antyterrorystów wyjechała zza kościoła i pruła po prostej drodze ile wlezie. Te kilka kilometrów jakie były od starego kościoła do głównej bramy rozpędzona furgonetka mogła pokonać w jakieś 2-3 minuty. Tak to oszacowali przed akcją i wyglądało na to, że uda im się dotrzymać terminów. Tim siedział na miejscu pasażera. Miał już założony hełm i gazmaskę a między udami opierał lufę swojego MP 5. Palcami bębnił o dno składanej kolby starając się nie pospieszać kierowcy. Wiedział, że ten robi co trzeba i jak trzeba. Widział jak budynki farmy, ogrodzenie no i brama szybko się zbliżają. Wreszcie się zaczęło! Ale te ostatnie chwilę przed staranowaniem bramy wciąż musieli spędzać jako obserwatorzy. A raczej słuchacze. Na razie działała tylko snajperska czwórka ale z ich suchych meldunków dało się wiele wyczytać. Dodawały otuchy ale czy wystarczą?

- Sokół 1, spichlerz zdjęty. - zameldował policyjny komandos zajmujący północno - zachodni punkt. Miał najlepszy widok na dach spichlerza na jakim był jeden z obserwatorów Świniaka. Widział, że ma sztucer z optyką i pewnie wgląd na całe kilometry dookoła farmy. Karabin posłał wyciszony pocisk pod ostrym kątem w górę. I trafił. Widział jak figurka na dachy spichlerza upada i znika z widoku.

- Sokół 2, brama zdjęta. - drugi z policyjnych strzelców wyborowych prawie wszedł mu w słowo. On miał za zadanie wyeliminować strażnika przy bramie. I zrobił to równie skutecznie jak kolega.

- Sokół 3, biegacz z podwórka trafiony… Drugi mi zwiewa do stodoły… - Cichy dołączył do nagłego ostrzału kolegów. Widział jak jakichś dwóch typków wybiegło z czerwonego budynku. Kierowali się w stronę stodoły. Ruchomy cel. A wyciszone pociski nie były do tego zbyt dobre. Ale były wyciszone. Pocisk trafił biegacza gdzieś w tors powalając go w pół kroku. Żył jeszcze i nie zabił go na miejscu ale przerwał bieg powalając na miejscu. Cichy przeładował repetera i strzelił w tego drugiego prawie bez celowania. Ten drugi musiał się chyba zdziwić czemu kolega nagle się przewrócił. I dopiero jak zobaczył krwawą plamę na jego piersi chyba zorientował się co się stało. Bo schylił się i ruszył biegiem w kierunku stodoły. Wtedy świsnął mu nad uchem drugi pocisk bolta ale spudłował. Zaś nim ten przeładował ponownie tamten zniknął mu za narożnikiem stodoły.

- Zwiał za stodołę. Dwójka sprawdź czy go złapiesz. Poprawiam pierwszemu… Poprawiony… - Cichy widząc, że już nie złapie tego biegacza wrócił do tego co leżał i gramolił się na ziemi jakiego trafił przed chwilą. Prawie nieruchomy cel. Drugie trafienie zastopowało go na zawsze.

- Tu Sokół 4. Zdjęłam grubasa na piętrze żółtego budynku. I jakiegoś leszcza. - w eter popłynął meldunek jedynej kobiety wśród zespołu Sokołów.




Czas: 2054.10.01; cz; zmrok; 18:15
Miejsce: okolice Sioux Falls; na pn od miasta; umocniona farma; wnętrze farmy
Warunki: chlewnia; na zewnątrz jasno, pogodnie, chłodno, łag.wiatr

Stanley i Ramsey

- Stan! Stan! - wewnątrz stodoły dało się słyszeć okrzyk któregoś z tubylców. Jakby tutaj biegł. I darł się jakby coś się stało. Ramsey stał z podniesionymi do góry dłońmi. Nawet je podniósł posłusznie prawie zakładając na kark czy potylicę. Bo wtedy miał pluskwę przy nadgarstku bliżej ucha. Poczuł jej drgania i stłumiony głos Mayer. Ale nie bardzo usłyszał co mówiła. Że zobaczyli? I coś o sygnale. Czyżby się udało wezwać wsparcie? Jak tak to wystarczyło grać na czas i nie dać powodu aby te gnojki go tu teraz na miejscu rozwaliły. Niestety trzaski pluskwy zwróciły uwagę obu gospodarzy bo posłali mu jeszcze bardziej podejrzliwe spojrzenia niż do tej pory. Ten co chyba był bystrzejszy czy bardziej wygadany ruszył w jego stronę już unosząc pistolet z pionu do poziomu. Ale właśnie ten ktoś z zewnątrz zaczął się drzeć.

- Pilnuj go. - Stan rzucił do kumpla a sam cofnął się do drzwi we wrotach stodoły aby sprawdzić co takiego się stało. Kumpel stanął i wycelował swoją pukawkę w Barneya. Zaś Stan wyjrzał na zewnątrz. Słyszał jak ktoś biegnie pewnie z domu strażników. Czyżby przeczucie go nie myliło i coś się stało z Siergiejem i Dartem? Zdziwił się dlaczego te biegnące kroki ucichły. Dlaczego? Wahał się czy wyjść z progu i ruszyć do narożnika aby sprawdzić co się dzieje ale trochę nie chciał spuszczać z oka tego łysola w jasno brązowej kurtce.

- O kurwa! O kurwa, o kurwa! Strzelają! - niespodziewanie usłyszał spanikowany okrzyk kolegi. A zaraz i zobaczył jego samego jak bez tchu wybiegł zza narożnika stodoły i oparł się o niego plecami.

- Co ty pierdolisz? Kto strzela? Gdzie? - zapytał zirytowanym tonem Stanley. Przecież nie słyszał żadnych strzałów. To co takiego tak przestraszyło kolegę?

- Jak nie! Sam zobacz! Załatwili Chudego! - warknął przestraszony kumpel wskazując gestem na kierunek z jakiego właśnie przybiegł czyli od domu strażników.

- Pilnuj go. - Stanley zorientował się, że nie załatwi tego tak szybko jakby chciał więc rzucił do kumpla pilnującego kowboja. Sam podbiegł do zdyszanego i wyjrzał za róg. Od razu dojrzał Martina. Leżał na ziemi jakby nie zdążył dobiec do chlewni tylko się przewrócił. Ale jęczał i nie wstawał. ~ Co mu jest? ~ zdążył pomyśleć Stan gdy w tym momencie usłyszał jakiś cichy świst, odgłos głuchego uderzenia a Martina jakby ktoś kopnął w żebra. I trysnęło z niego krwawą strugą. Uniósł się na chwilę i znieruchomiał.

- O kurwa! Strzelają do nas! - wrzasnął Stanley szybko chowając się za narożnik. Musieli strzelać z wyciszonej broni dlatego słabo było słychać. Łatwo było przegapić. Ale kto?!

- Mówiłem ci! - wykrzyczał mu z pretensją ten któremu fartem udało się dobiec do tego samego narożnika.

- Co się dzieje? Kto strzela? - ten co miał pilnować wścibskiego Barney’a cofał się z powrotem do wyjścia słysząc podejrzane krzyki kolegów. Ktoś strzela? Jakoś nic nie słyszał. Więc wychylił się przez drzwi widząc ich obu jak stoją przy wewnętrznym narożniku. Na to czekał detektyw w przebraniu. Może nie dokładnie na to ale potrafił wykorzystać sytuację. Widząc, że ten co trzyma go pod lufą jest zaabsorbowany czym innym, pewnie tym co zaczynał działać Tim i inni, sięgnął po swojego Siga. Ten w drzwiach coś dostrzegł ruch kątem oka albo usłyszał metaliczne szczeknięcie odbezpieczanej broni bo odwrócił się ponownie do tego w środku. Sam już miał spluwę w łapie więc zaczęli strzelać prawie w tym samym momencie.




Czas: 2054.10.01; cz; zmrok; 18:15
Miejsce: okolice Sioux Falls; na pn od miasta; umocniona farma; wnętrze farmy
Warunki: przed willą Świniaka; na zewnątrz jasno, pogodnie, chłodno, łag.wiatr

Dina, Sokoły i SFPAT

Jak usłyszała strzały wiedziała, że sprawa się sypła. Zwłaszcza, że to było gdzieś tam od strony stodoły czy co to tam było. Tam gdzie poszedł Ramsey. Nie odpowiedział jej na wezwanie ani się nie pojawił. Miała nadzieję, że to on strzela. Chyba te dekle by nie strzelali do siebie nawzajem? Spojrzała tam i dojrzała, że wybiegło dwóch z nich z czerwonego domu. Chyba ci co wcześniej grali w karty. Z czego jeden jakby potknął się i upadł. Coś tam się jeszcze ruszał ale po chwili jakby podskoczył na ziemi i zamarł. Przypadek? Czy to któryś ze snajperów? Mieli strzelać wyciszoną amunicją i z tłumikami. Zdecydowała, że trzeba to sprawdzić. Wskoczyła do wozu Delgado i go odpaliła. Ten ruch czy dźwięk wywołał jednak reakcję obrońców. Ze dwóch widziała jak podbiegają do okien żółtego domu a jeden na ganek. Czy się kapnął po jej minie czy co innego ale jak się skrzyżowali spojrzeniami tamten po prostu uniósł shotgun.

- Ty zdradliwa szmato! - wydarł się do niej i pociągnął za spust. Śrut gruchnął o blachę drzwi i rozwalił obie boczne szyby zasypując ją szklanymi kryształkami. Zdążyła tylko rzucić się na miejsce pasażera aby spróbować zejść z linii strzału. Krzyknęła ze strachu i jak coś ją ukłuło boleśnie ale nawet nie miała czasu sprawdzić jak bardzo jest to poważne. Słysząc złowróżbne szczeknięcie przeładowywanej łódki po prostu uniosła zdobyczną Berettę i otworzyła ogień. Wątpiła aby trafiła z tak niewygodnej pozycji i strzelając prawie na oślep ale chciała go odstraszyć. Pomogło na tyle, że tamten uchylił się chociaż trochę co dało jej czas aby otworzyć drzwi od pasażera i wypełznąć na drugą stronę.

- Wyłaź! Chodź tu, schowaj się! Głowa nisko! - krzyknęła bo Lisa wciąż siedziała na tylnym siedzeniu gdy ten sukinsyn otworzył do nich ogień. Tylko zakryła głowę dłońmi i skuliła się ale to była słaba osłona przed latającym ołowiem.

- Szmata! Zajebię cię! - wrzasnął rozjuszony napastnik i znów pociągnął za spust. Tym razem śrut rozrył maskę i przednią szybę osobówki Delgado.

- Rzuć broń! Policja! - Mayer kitrała się za bokiem wozu bojąc się nie wychylić na tyle aby dać się trafić. Sama nie była pewna po co to krzyknęła. Chyba dla zasady. I z nawyku. Przygwoździli ich ogniem. Lisa płacząc i skamlając wyczołgała się po jej stronie i padła na ziemię. Dobrze! Przynajmniej nie będzie się wychylać. Ten z shotgunem zaczął obchodzić front wozu zaś ci z willi zaczęli ją ostrzeliwać z piętra i parteru praktycznie ją unieruchamiając. Jak ten pierwszy wyjdzie zza maski to będzie miał ją jak na widelcu! Wychyliła się tylko trochę aby oddać trzy szybkie strzały znów prawie na ślepo. Tamten się schylił odruchowo a potem upadł. Przez podwórze przeszedł dźwięk mocnego, karabinowego wystrzału. Snajperzy!

- Shotgun trafiony. - zameldował Sokół 2. Potrzebował chwili na wymianę magazynka z cichego na zwykłą amunicję. Ta była ponad dwukrotnie szybsza więc była odpowiedniejsza do strzelania do odległych, ruchomych celów. A jak już i tak na samej farmie zaczęła się strzelanina to już nie było się co szczypać. Widział w celowniku jak ten co chciał obejść Mayer od maski pada po jego trafieniu. Ale jednocześnie zniknął mu z widoku za osobówką Delgado.

- Piętrowy pudło. Ale skitrał się. - zameldował Sokół 1 który też potrzebował momentu zwłoki na wymianę magazynka. Ale dojrzał, że ich kalendarzowa koleżanka z drogówki ma kłopoty. Wybrał za cel typka z karabinem na piętrze. Widział go przez boczne okno. Posłał mu szybki pocisk ale niestety ten trafił gdzieś we framugę okna. Nawet karabiniera opryskało odłamkami bo widział jak odwrócił twarz i spóźnionym odruchem próbował zasłonić się ręką. Ale zanim policyjny strzelec wyborowy przeryglował swoją broń to tamten na piętrze zdążył mu zniknąć z oczu.

Kuląca się za samochodem Dina odwróciła głowę do tyłu. W kierunku bramy. Słyszała ten zbliżający się ryk rozpędzonego pojazdu ale teraz był już naprawdę blisko. Odsiecz snajperów chociaż chwilowo odebrała tym w willi chęć do odgryzania się ołowiem ale atak mogli wznowić w każdej chwili i z każdej strony. Jak nie ci to ich koledzy. Ale właśnie widziała jak rozpędzona, granatowa furgonetka rozwala nie bronioną bramę i wbija się w chmurze blaszanych odłamków i chmurze kurzu na podwórko.

- Nareszcie! - Mayer nie zdołała się powstrzymać aby się nie uśmiechnąć i nie wykrzyczeć swojej nadziei i radości. Uratowana! Przetrwała te obieca 2-3 minuty i teraz komandosi przejmą pałeczkę tej akcji!

- Weźcie dla niej krótkofalę i ruchy, ruchy, ruchy! - Tim słyszał jak Sokół 1 i 2 meldowali, że Mayer znalazła się pod gwałtownym ostrzałem z żółtego budynku a jak przebili się przez bramę to nawet ją zobaczył kucającą za wozem Delgado. Chyba było nie tak najgorzej bo pomachała im i uniosła kciuk w górę. On sam wyskoczył ledwo pojazd przestał hamować. Wyskoczył na podwórze i z miejsca zasłonił się tarczą balistyczną. Były świetne! Chroniły większość korpusu i głowę a wizjer na ich górze pozwalał obserwować teren przed sobą więc głowę też można było zasłonić. Nawet Thunderbolts takich nie mieli! Co prawda były całkiem ciężkie więc nie nadawały się do długiego używania a i zajmowały jedno ramię dlatego tarczownik mógł mieć tylko pistolet. Ale to wystarczało w zupełności. Z 2-ką ustawili się na szpicy a pozostała szóstka sunęła za nimi jak najeżony lufami wąż. Szybkim, strzeleckim marszem dotarli do Mayer i leżącej na ziemi dziewczyny.

- I jak? - zapytał Tim kucającej policjantki w dżinsowej kurtce i z gnatem w dłoniach. Kątem oka widział, że chyba jest cała. Chociaż przy karku i na szyi dostrzegł krwawe rozbryzgi. To jej krew?

- W porządku! Jestem cała! Ramsey poszedł do stodoły i stamtąd przed chwilą ktoś strzelał! - Mayer szybko zdała raport pokazując pistoletem kierunek największego na farmie budynku.

- Świniak? - zapytał szybko porucznik antyterrorystów kątem oka widząc jak jeden z kolegów podaje jej jedną z zapasowych krótkofalówek. Sam obserwował front żółtego budynku wiedząc, że pozostali obserwują jego flanki i plecy.

- Dzięki. Był tutaj na górze, w gabinecie. Taki grubas. Ale to było zaraz jak przyjechaliśmy, nie wiem gdzie teraz jest. Aha, Lisa mówi, że są inne dziewczyny ale w chlewni. Oni chyba na tą stodołę mówią chlewnia. - Dina mówiła głównie do oficera policyjnych komandosów i czuła niebywałą ulgę, że teraz chłopaki już się wszystkim zajmą.

- Sprawdzimy to. Dobra, zabieraj ją i jedźcie do kościoła. My się tu wszystkim zajmiemy. Aha, Thunderbolts tu jadą. Skieruj ich od razu tutaj. - porucznik skinął głową w hełmie wydając jej kolejne polecenia. Sam zaś skinął na swoich ludzi i umundurowany na czarno dwuszereg ominął zaparkowany i postrzelany wóz Delgado ruszając do środka willi Świniaka. Dina zaś prawie się roześmiała ze szczęścia. To jeszcze bolci tu jadą?! Cudownie! Razem na pewno dadzą radę tym szmaciarzom! Poczekała aż Tim ze swoim zespołem wjedzie do środka budynku po czym wstała i złapała Lisę za rękę zmuszając ją aby ta się podniosła.

- Wstawaj Lisa! Zjeżdżamy stąd! - krzyknęła prawie wesoło a blondynka dała się podnieści wsadzić na miejsce pasażera. Policjantka zaś obiegła wóz wracając za kierownicę. Jeszcze musiała tylko pistoletem wybić popękaną od śrutu szybę. Wzdrygnęła się gdy z wnętrza willi doszły ją strzały ale nie czekała dłużej. Uruchomiła furę i z werwą wykręciła w stronę rozwalonej bramy. Modliła się tylko aby Ramsey tak jak i ona doczekał odsieczy chłopaków ale w tej chwili nie mogła mu pomóc. Zwłaszcza, że jeszcze w łazience czerwonego domu jak tylko zobaczyła tą blondynkę postanowiła zrobić co się da aby uratować chociaż ją jedną.

- Trzymaj się Ramsey, nie daj się zabić. - mruczała śmigając postrzelaną osobówką przez rozwaloną bramę. Wyjechała na szutrową drogę prowadzącą do lub z farmy wyrywając się wreszcie z tej matni na wolność.




Czas: 2054.10.01; cz; zmrok; 18:25
Miejsce: okolice Sioux Falls; na pn od miasta; umocniona farma; wnętrze farmy
Warunki: chlewnia; na zewnątrz jasno, pogodnie, chłodno, łag.wiatr

SFPAT

- Okno na piętrze! Po lewej! Czerwony po lewej! - Tim idący z Bobem na czele usłyszeli ostrzegawczy głos któregoś z chłopaków za sobą. Dopiero co o jego tarczę gruchnęły strzały ale nie zdążył dostrzec skąd do niego strzelano. Pewnie gdzieś od przodu. Jednak koledzy widać to dostrzegli. Tak nakierowany przez nich dojrzał w jednym z okien na piętrze wrogiego strzelca. Bez wahania skierował na niego lufę pistoletu i oddał szybkie strzały. Podobnie koledzy stojący za nim. To było proste! Jak na ćwiczeniach! Pierwszy raz dowodził w tym składzie ale mimo wszystko wcześniej trochę się tego obawiał. Niby wiedział, że są zgrani, wyszkoleni, mieli certyfikat Thunderbolts i ćwiczyli razem z nimi. Jednak co akcja to akcja. Akcja weryfikuje wszystko. I wszystkich. Akcja to nie ćwiczenia. A ta akcja już od wczoraj zapowiadała się na trudniejszą niż ta z zeszłego tygodnia co bolci odbijali tamte porwane zakładniczki.

Tym razem obiekt był większy, więcej było bandziorów no a z zakładnikami nie wiadomo. Ale szło nieźle. Snajperzy robili świetną robotę. Na farmie zasiali snajperski terror. PRaktycznie sparaliżowali ruchy przeciwnika przy oknach, drzwiach i na otwartym terenie. No i zlikwidowali wcześniej ich czujki i strażników. W efekcie drużyna policyjnych komandosów mogła prawie bez przeszkód czyścić budynek po budynków. Jak na ćwiczeniach. A te dupki co tu urzędowały może mogły się stawiać okoniem w barach albo napadać pojedyncze, zaskoczone kobiety. Ale z przygotowanymi do walki komandosami nie mieli właściwie żadnych szans. Nawet jak któryś próbował ich atakować to się kończyło właśnie jak i teraz. Siła ognia, przewaga liczebna i techniczna była po stronie antyterrorystów. Tamci nie mieli kamizelek kuloodpornych, tarcz balistycznych i broni automatycznej. Ani przeszkolenia w CQC. Żołnierze SFPAT praktycznie w każdym wypadku atakowali ich po dwie, trzy, cztery lufy, szybkim, precyzyjnym ogniem zalewając ich szturmowym ołowiem w takim stężeniu, że każdy kto stawiał opór padał trafiony albo zwiewał do kolejnej kryjówki. Albo podnosił łapy do góry i się poddawał. Tych skuwali trytytkami i zostawiali. Potem się ich zbierze do kupy. Tak zbliżali się do stodoły. Tim obserwował mijane ciała, te na zewnątrz prawie zawsze leżały nieruchomo w dużych kałużach krwi. Zgadywał, że to robota strzelców wyborowych. Ale ci nie mogli za bardzo sięgnąć tych wewnątrz budynków, zwłaszcza jak byli z dala od okien. Wśród ciał szukał czy nie było takiego w brązowej kurtce z miękkiej skóry. Ale na razie nie. Co dawało nadzieję, że Ramsey wciąż jest gdzieś przed nimi. Żywy lub martwy. A właśnie zbliżali się do stodoły. Mayer mówiła, że ostatnio widziała go jak szedł właśnie tutaj.

- Drzwi. - zakomenderował chłopakom dając znać, że będą tam wchodzić. Drzwi były podziurawione kulami. Z broni krótkiej. Od wewnątrz. Ale dały się otworzyć. Pierwszy wszedł Tim i odwrócił się ku leżącemu nieco z boku ciału. Facet był ciężko ranny. Leżał na plecach i trzymał się za trafiony brzuch ale miał i kilka innych trafień. Widząc, że nie stwarza zagrożenia zrobił kilka kroków do przodu i zatrzymał się. Bob stanął przy nim i obaj omiatali lufami i wzrokiem wnętrze stodoły. Z zewnątrz wyglądała na dłuższą ale tutaj była jakaś drewniana przybudówka jaka zasłaniała widok na resztę. Chłopaki szybko skuli tego postrzelanego ściskając mu nadgarstki trytytką. Chwilę potem oddział był już w komplecie.

- Drzwi. - Timowi ta przerwa wystarczyła aby dostrzec w tej wewnętrznej ścianie kolejne drzwi. Ponieważ ten przedsionek nie miał dla nich żadnych niespodzianek ruszyli w ich stronę.

- Może Ramsey go załatwił. Wyglądało na broń krótką. A jego coś tu nie ma. - odparł jeden z kolegów jacy skuwali tego ciężko rannego mężczyznę. Wnioski wydawały się prawidłowe. Komandosi dopiero tu weszli więc go nie mogli załatwić a jakby go dorwał któryś ze snajperów to miałby jedną dziurę ale o wiele większą.

- Może. Cicho. Idziemy dalej. - Tim skinął głową, miał podobne wrażenie. I nadzieję, że ten łysy krawężnik jednak nie dał się zabić. Ale nie zmieniało to sytuacji. Musieli sprawdzić stodołę do końca.

- Krew na ziemi. - rzucił któryś z chłopaków. Jak ich dowódca spojrzał na ziemię to dostrzegł, że ma rację. Teraz też widział te krwawe rozbryzgi na klepisku. Skinął głową, że to widziała ale doszli już do tych drugich drzwi. Zatrzymali się. Bob i Tim ustawili się przy nich gotowi przyjąć na swoje tarcze ewentualny ostrzał. Zaś kolega stojący przy ścianie sięgnął ręką po klamkę. Okazała się otwarta więc pchnął drzwi a zaraz potem para tarczowników je sforsowała. Za nimi reszta drużyny gotowa do oddania strzału.

To co tam zastali przypominało jakiś cyrk, teatr albo arenę. Dużo miejsca i rzedy ławek ustawionych aby lepiej to oglądać. Ale w tej chwili puste. Szli w ciszy mijając je u muszkami oraz kolimatorami omiatając teren od klepiska po sufit. Tam gdzie było ciemno pomagały zamontowane przy broni latarki taktyczne.

- Czysto. - rzucił Bob widząc, że zbliżali się do kolejnej, wewnętrznej ściany. Budynek miał dość ołówkowy kształt więc był znacznie dłuższy niż szerszy. Ale za to nie miał zbyt finezyjnych kształtów więc do sprawdzania go im to odpowiadało.

- Drzwi. - rzucił Tim wskazując na kolejne drzwi w tej drewnianej grodzi wewnętrznej. Byli już w połowie? Ile mogło jeszcze zostać? Gdzie jest Ramsey? Gdzie zakładniczki? Zastanawiał się porucznik gdy przygotowywali się do sforsowania kolejnego przejścia.

- Słyszycie to? - powiedział jeden ze szturmowców. Ale słyszeli. Wszyscy to usłyszeli w prawie tym samym momencie.

- Jakiś silnik chyba. Może generator. Za tą ścianą. I kroki? - Bob pokiwał głową. Też to słyszał. Nagle jakby się włączył jakiś silnik. Przypadek? A może dopiero teraz podeszli na tyle blisko, że to usłyszeli? Ale kolejny dźwięk był bardziej zaskakujący. Tak jakby dudnienie. Ale rytmiczne. Więc kojarzyło się z krokami. I to szybko się tu zbliżającymi!

- Przygotować się! - krzyknął Tim wycelowując w wewnętrzne drewniane wrota chociaż sam nie miał pojęcia na co by mieli się przygotować. Jego zespół jednak przyjął pozycje strzeleckie aby odeprzeć szturm tego czegoś. Ale kompletnie nie spodziewali się, że to coś przebije się przez drewnianą ścianę jakby była z papieru. I co to w ogóle do cholery było!





https://i.imgur.com/CS5zf7N.jpg


- Ognia! Strzelać bez rozkazu! - Tim nie miał pojęcia co to jest. Ale od razu dostrzegł te cholernie wielkie zęby i szpony. Zaraz potem cała drużyna SFPAT otworzyła ogień w kierunku maszkarona.




Czas: 2054.10.01; cz; zmrok; 18:30
Miejsce: okolice Sioux Falls; na pn od miasta; umocniona farma; stary kościół
Warunki: HQ Policji i okolice; na zewnątrz jasno, pogodnie, chłodno, łag.wiatr

Dina, Betty i Sokoły

- Nic ci nie jest gołąbeczko. Wszystko dobrze. To tylko drobiazgi od szkła i śrutu. - okularnica skorzystała z okazji, że Dina wróciła do starego kościoła. Zdyszana i pobrudzona, trochę rozstrzęsiona. Ale z werwą sugerującą, że chyba nic jej nie jest. Jednak wprawne oko paramedyczki od razu dostrzegło krwawe ślady na jej dłoniach i boku głowy. Gdy policjantka w pośpiechu ściągała z siebie dżinsową kurtkę i zakładała kamizelkę z napisem “POLICE” mówiła szybko jak karabin maszynowy.

- Ramsey tam został! Muszę po niego wrócić! I wyrwałam ją! To Lisa! Była u nich w niewoli! - sapała Mayer gorączkowo się przebierając. Nie miała czasu ubierać się w kompletny mundur więc uznała, że sama kevlarowa kamizelka wystarczy. Chroniła przed większością śrutu i broni krótkiej, zwłaszcza z większej odległości. A spora część tych patafianów z farmy właśnie miała coś takiego. Co prawda niektórzy mieli też sztucery a już przed nimi taki kevlar raczej nie chronił jednak na to nie miała już ekwipunku.

- Zaraz się nią zajmę. - Betty widząc, że w gruncie rzeczy nic jej nie jest obiecała sobie później jej wyjąć te szklane i ołowiowe drobiny z szyi i głowy. Nie oberwała bezpośrednio, tylko jakimiś szrapnelami to nie zagrażało to jej zdrowiu i życiu. Więc na razie pomogła jej zapiąć tą kamizelkę.

- Dzięki Betty! Tim mówił, że Thunderbolts tu jadą! - powiedziała policjantka poprawiając jeszcze ostatnie napy. Śpieszyła się bo w tej krótkofalówce jaką dostała od komandosów słyszała gwałtowną strzelaninę. Strzelali się tam na całego. Słyszała też krzyki i to krzyki bólu i strachu. Niepokojąco przypominające wrzaski agonii. Co tam się działo?! Gdzie ci cholerni Thunderbolts!? Nagle i policjantka i sanitariuszka zamarły gdy radio przemówiło krótkim, napiętym komunikatem jaka żadna z nich nie miała nadziei usłyszeć.

- Officer down! Powtarzam officer down! Mamy straty! Wiele trafień, żadnego efektu! - postawione na kościelnej ławce radio przemówiło napiętym głosem Tima. W starym kościele przez ułamek sekundy wszystkie obecne postacie zamarły jak sparaliżowane. Jakby owiał je jakiś lodowaty wiatr zamrażający wszelki ruch i życie.

- O matko! - krzyknęła Mayer wpatrując się w osłupieniu w radio. - Muszę tam wracać! - zamrugała oczami, rzuciła się na krótkofalówkę i pobiegła w stronę wyjścia.

- Czerwony 1, tu Sokół 3. Podaj swoją lokalizację. - w eterze pierwszy ze stuporu wyzwolił się Cichy. Zdawał sobie sprawę, że drużyna policyjnych antyterrorystów weszła do murowanej stodoły. Ale on sam widział tylko dwie z jej czterech ścian i jedną część z pochyłego dachu. Jednak nie samych szturmowców ani ich przeciwnika. A bez tego nie mógł udzielić im wsparcia.

- Stodoła! Jesteśmy w stodole! Kurwa to nas zarzyna! Mam dwóch zabitych, może trzech! Ewakuujemy się! - w eterze głos policyjnego porucznika drżał jakby biegł lub walczył. Gdzieś tam słychać było krótkie triplety automatów. Gęsto strzelali.

- Zjeżdżajcie stamtąd. Wydostańcie się na zewnątrz. Na zewnątrz damy wam wsparcie. - Cichy przemówił w imieniu całej czwórki snajperów. Ani on ani oni nie mieli pojęcia co tam się dzieje. A te “to nas zarzyna” brzmiało dramatycznie. Zwłaszcza jak w parę chwil zdołało zabić dwóch czy trzech komandosów. Co tam się kurwa działo?! Snajper Thunderbolts szybko zapytał pozostałą trójkę strzelców ale ci nie mieli żadnego kontaktu. Póki tamci byli wewnątrz stodoły mogli tylko bezsilnie słuchać ich krzyków, strzałów i przekleństw w eterze.




Czas: 2054.10.01; cz; zmrok; 18:30
Miejsce: okolice Sioux Falls; na pn od miasta; umocniona farma; wnętrze farmy
Warunki: chlewnia; na zewnątrz jasno, pogodnie, chłodno, łag.wiatr

Ramsey i SFPAT

- Ramsey?! Ramsey co to kurwa jest?! Co tu się kurwa dzieje!? - zdyszany policjant w czarnym uniformie komandosa krzyknął do polijanta ubranego w dżinsowej koszuli. Pozbył się swojej jasno brązowej skórzanej kurtki aby swobodniej zrobić sobie opatrunek na ramieniu gdzie go postrzelił jeden z tych chujków przy wejściu. Stanley i ten drugi zrezygnowali i zwiali. Biegli do samochodów. Ten drugi nie dobiegł nim go nie dosięgli snajperzy. Stanleya kula dosięgła gdy już siedział za kierownicą. Przednia szyba poszła w drobny mak a od środka eksplodował worek z czerwoną farbą. Dla .338 Lapua Magnum szyba samochodu i ludzka głowa nie stanowiła żadnej, realnej przeszkody. A dla takiego świetnego strzelca jak Karen ten krótki moment gdy cel był nieruchomy wystarczył aby go wziąć na celownik i pociągnąć za spust.

- Nie wiem! To coś wyleciało stamtąd i poleciało tam! Wielkie! To chyba jakaś maszyna! - Ramsey był nie mniej zdenerwowany niż komandosi. Jak się pozbył tamtych przy drzwiach chciał sprawdzić kto czy co tu jest. Dotarł aż tutaj gdy właśnie wyleciało to coś. Gdy usłyszał strzały i odgłosy walki po lewej już domyślił się dlaczego to coś wyleciało. Ale mając tylko klamkę nie bardzo wiedział co mógłby zdziałać przeciw takiemu monstrum. Ruszył więc w stronę skąd to coś wyleciało. Ale właśnie dostrzegł uciekających komandosów. Więc postanowił dać im znać o sobie.

- Pierwszy raz widziałem coś takiego! Co to w ogóle jest?! Strzelaliśmy do tego i nic! Żadnego efektu! - krzyczał zdyszany porucznik. Ustawił się jednak tak aby znów móc otworzyć ogień do tego czegoś gdyby zaczęło ich ścigać. Z siódemki ludzi z jakimi tu wszedł zostało mu czterech. Dwóch na pewno zginęło rozerwani przez to coś, trzeci nie był pewny co się z nim stało. Ale słyszał te metaliczne dudnienie łap i wizg szponów tego czegoś.

- Schowajcie się! - Ramsey złapał go za ramię i pociągnął w dół samemu się chowając za jakiś kojec. Pozostali komandosi zrobili to samo. Słyszeli tylko swoje własne oddechy i szum krwi w skroniach. Porucznik gestem dał znać aby wyciszyć radio. Bo wrócił ten straszny dźwięk. Metaliczne dudnienie kroków wielkiego cielska maszkary. Zbliżała się. To coś wracało tutaj. A nie byli pewni czy może jakoś ich znaleźć. Więc milczeli ściskając w spoconych dłoniach swoją broń. Jaka na razie nie okazała się zbyt skuteczna. Cholera! Mieli załadowane głównie ekspandujące pociski, w sam raz na miękkie, odkryte cele z jakimi ścierali się dotąd. Sprawdzały się świetnie! Triplet czy dwa obezwładniał delikwenta natychmiast! Ale też był odwrotnie proporcjonalny do twardych, opancerzonych celów. A chyba z czymś takim właśnie teraz mieli tu do czynienia.

- Chyba nas nie zauważył. - szepnął Bob wychylając nieco głowę zza zasłony. Widział plecy tego czegoś. Wróciło przez wyrwę w ścianie do miejsca skąd wybiegło. Pozostali też ostrożnie się wychylili.

- Chyba nie. Spadamy stąd. Musimy sprawdzić co z naszymi. Niech Thunderbolt się tym zajmą. - zdecydował porucznik wskazując na przeciwny kierunek. Tu gdzie przed chwilą starli się z tą śmiercionośną maszyną. Chciał się upewnić czy jego koledzy naprawdę nie żyją czy jest jeszcze jakaś nadzieja dla nich. A boltom mogli pomóc w rozprawieniu się z tym czymś ale najpierw musieli wrócić do furgonetki i wymienić ammo na przeciwpancerne. Albo po prostu wziąć karabinowe szturmówki. Albo wywabić to kurestwo na zewnątrz gdzie snajperzy rozstrzelają je z bezpiecznej odległości. Pozostali skinęli głowami i ostrożnie powstali ale niespodziewanie za swoimi plecami usłyszeli krzyk kobiecego przerażenia. Cała szóstka zamarła i odwróciła się gwałtownie w stronę gdzie zniknął mechaniczny potwór.

- Zakładniczki! Ten skurwiel je zarzyna! - krzyknął Ramsey domyślając się co się dzieje za ścianą. Wrzaski bólu i przerażenia kobiet wrzynał się w mózg mężczyzny nie dając o sobie zapomnieć. Spojrzeli po sobie w niemej naradzie. Właśnie okazało się, że swoją bronią niewiele mogą zdziałać przeciwko maszkaronowi. Ale mimo to nie zawahali się ani chwili.

- Idziemy! Jazda! Ramsey my bierzemy gogusia! Ty wyciągnij stąd laski! - Tim krzyknął na pozostałych i wszyscy zgodnie ruszyli biegiem w stronę wyrwy.




Czas: 2054.10.01; cz; zmrok; 18:30
Miejsce: okolice Sioux Falls; na pn od miasta; umocniona farma; stary kościół
Warunki: HQ Policji i okolice; na zewnątrz jasno, pogodnie, chłodno, łag.wiatr

Dina i Thunderbolts

Wsiadła do pierwszego radiowozu jaki stał przy wejściu. Do gliniarzy stojących obok wydarła się o kluczyki i jeden z nich jej rzucił. Odruchowo spojrzała w górę i nieco ją uspokoił zaczepiony tam shotgun Remingtona. Ruszyła z impetem objeżdżając kościół i prując starą asfaltówką w kierunku farmy.

- Co ty właściwie robisz dziewczyno? Wydaje ci się, że kim jesteś? - parsknęła cicho sama do siebie gdy na moment wszystko się uspokoiło i miała czas na jakieś przemyślenia. Mętnie zdawało jej się, że robi coś głupiego. Ale nie potrafiła wyrzucić z pamięci tych agonalnych krzyków antyterrorystów jacy zostali na farmie i grobowej ciszy jaka zapanowała potem. Co tam się stało?! Wywoływali ich wszyscy od komendanta, przez Sokołów i ona sama też. Nawet bolci próbowali. Musieli być już tak blisko, że mieli bezpośrednią łączność.

- Oho! O wilku mowa! No nareszcie! - ruch po prawej przykuł jej uwagę. I w kończącym się świetle dnia z ulgą dostrzegła kolumnę rozpędzonych, opancerzonych wozów. Z logo błyskawicy widocznym na masce pierwszego z nich. Thunderbolts! Nareszcie! Złapała za radio.

- Thunderbolts tu Mayer! Jedźcie za mną! - krzyknęła włączając syrenę aby zwrócić na siebie ich uwagę. Na wypadek gdyby nie zauważyli rozpędzonego radiowozu jaki pruł ku widocznym kilka kilometrów dalej zabudowaniom farmy.

- Jak wiesz gdzie jest ta stodoła to prowadź. - Krótki odpowiedział od razu. Nie miał pojęcia co tam się działo na farmie. Przez większość trasy jak tu jechali wydawało się, że sytuacja jest pod kontrolą. Tak to brzmiało po meldunkach w eterze. Szło gładko jakby ludzie Tima za bardzo się nawet nie spocili. Aż nagle w parę chwil wybuchła strzelanina jaka chyba przerodziła się w jatkę. Tim zalemdował o zabitych oficerach i stratach ale bez szczegółów. A zaraz potem łączność się urwała. Ale już dojeżdżali do kościoła a po prawej widać było już zarys feralnej farmy.

- Wiem gdzie! Jedźcie za mną! Tam jest Tim i Ramsey! - policjantka krzyknęła w radio po czym skupiła się na prowadzeniu. Widziała w tylnym lusterku, że kolumna rozpędzonych półciężarówek nawet nie zwolniła przy kościele tylko lecieli za nią na pełnej prędkości. W te dwie, trzy minuty pokonali całą trasę, wjechali przez rozwaloną bramę, mineli nieruchomą furgonetkę SFPAT jaka wciąż stała tak samo jak niedawno Dina zostawiała ją za kufrem odjeżdżąjącej osobówki. Tylko teraz nie było widać żadnych jej właścicieli. Radiowóz zaparkował z piskiem hamulców przy najdłuższym budynku farmy. A w tylnym lusterku widziała jak przez bramę właśnie przejeżdża pierwszy wóz wojskowych komandosów.




Czas: 2054.10.01; cz; zmrok; 18:35
Miejsce: okolice Sioux Falls; na pn od miasta; umocniona farma; wnętrze farmy
Warunki: chlewnia; na zewnątrz jasno, pogodnie, chłodno, łag.wiatr

Ramsey, SFPAT i Thunderbolts

- Dalej, chłopie… No dalej… - trudno było powiedzieć czy łysy facet w dżinsowej koszuli mówi bardziej do siebie czy do tego drugiego. Tego drugiego targał za uchwyty w kamizelce. Cofał się tyłem i wlókł tamtego. Sporo ważył taki komandos w pełnym rynsztunku. Kawał chłopa. I jeszcze ten cały pancerz i resztę złomu jaki miał na sobie. Ale Ramsey się nie poddawał. Wlókł porucznika. Nawet jak na jego oko to ten miał słabe szansę aby się z tego wylizać. Ale nie umiał odpuścić. Chciał uratować chociaż jego. Tylko jego jednego udało mu się złapać i wywlec z tej jatki na zewnątrz. Nie zwracał uwagi na krwawy ślad jaki po sobie na klepisku zostawiał dowódca antyterrorystów. Teraz go wlókł i starał się nie widzieć tej metalowej paszczy najeżonej metalowymi kłami. Monstum już złapało jego trop więc pewnie wykończyło pozostałych. Gruchnęło z impetem na ścianę. Na szczęście tu było zbyt wąsko aby to coś tu wlazło. Nie było to wielkie pocieszenie. Bo detektyw widział jak po kilka, desek regularnie puszcza po każdym uderzeniu potwora. Jeszcze parę chwil i będzie tutaj.

- Koniec trasy. - westchnął z ulgą puszczając gliniarza. Oparł jego plecy o ścianę. Spojrzał w bok na dwie kulące się z płaczu i strachu kobiety. Tu też mu nie poszło. Tylko do nich dwóch udało mu się dotrzeć, złapać i wyciągnąć tutaj zanim ten monstrualny rzeźnik zrobił swoje. Potem podniósł głowę do góry. Tam był ratunek. Okienko. Takie małe jak to w stodołach i innych takich bywało. I dość wysoko. Nie dałby rady tam się wspiąć ani podskoczyć. Musiałby mieć drabinę albo stół i coś jeszcze aby postawić na ten stół. Ślepy zaułek. Koniec trasy.

- K-Krótki? - wybełkotał dogorywający porucznik. Uderzenie albo co odblokowało radio. Zdał sobie sprawę, że rozpoznaje ten głos jaki tam słyszy. Słabł. Wiedział, że jest z nim źle. Oby to nie były jakieś agonalne haluny. W końcu słyszał głosy…

- Tim?! Tim jesteś tam?! Tak, to ja, Krótki! - szef wojskowego plutonu specjalnego odżył gdy niespodziewanie znów usłyszał głos przyjaciela. Chociaż ciarki go przeszły gdy usłyszał ten ochrypły szept. Jakby porucznik balansował na granicy utraty przytomności.

- Przeciwpancerne… Bierzcie przeciwpancerne… To maszyna… - wychrypiał policjant widząc jak kolejne deski pękły pod naporem metalowej bestii. Ramsey nie znalazł stołka ani nic. Tylko pieniek z wbitą siekierą. To była porządna, sikera jak z tych przeciwpożarowych. W Sigu i tak skończyło mu się ammo więc niewiele myśląc podszedł do tego pieńka i wyrwał siekierę. Lepsze to niż gołe pięści.

- Jasne Tim, bierzemy przeciwpancerne. Czerwony 00 do wszystkich jednostek! Przeciwnik to maszyna! Bierzcie przeciwpancerne i sprzet na roboty! - Steve rzucił w eter aby obsady pozostałych wozów też go mogły usłyszeć. Maszyna?! Cholera co tu robi jakaś cholerna maszyna!? W ogóle się tego nie spodziewał. Przecież to miały być jakieś cholerne rendneki co porywają młode kobiety na sex-niewolnice! Nic nie było o żadnych, krwiowżerczych maszynach! W rozpędzonych wozach jakie już zbliżały się do rozwalonej bramy farmy nastąpiła gwałtowna reorganizacja gdy komandosi wyrzucali zwykłe magi i zastępowali je przeciwpancernymi. Wcale nie było to takie łatwe jak się jechało setką po szutrowej drodze.

- Jaki jest twój status Tim? Co z oddziałem? Jest z wami Ramsey? - Steve szybko zapytał porucznika ponownie bojąc się, że znów może stracić z nim łączność.

- Mamy 888… Tylko ja i Ramsey… Reszty nie ma… Mamy dwie zakładniczki… To coś nas zaraz zeżre… - wychrypiał ciężko porucznik antyterrorystów. Widział dżinsowe plecy Ramseya. Jak ten stanął z tym znalezionym toporem strażackim na drodze bestii. Stał i czekał. Korytarz pękał pod naporem potwora więc to nie powinno być długie czekanie. Z drugiej słyszał zbawcze syreny policyjne jakby wóz zatrzymał się niedaleko stodoły. Ale potwór był jeszcze bliżej.

 

__________________
MG pomaga chętniej tym Graczom którzy radzą sobie sami

Jeśli czytasz jakąś moją sesję i uważasz, że to coś dla Ciebie to daj znać na pw, zobaczymy co da się zrobić

Pipboy79

Czas: 2054.10.01; cz; zmrok; 18:35
Miejsce: okolice Sioux Falls; na pn od miasta; umocniona farma; wnętrze farmy
Warunki: chlewnia; na zewnątrz jasno, pogodnie, chłodno, łag.wiatr

Ramsey, SFPAT i Thunderbolts

- Ramsey! Ramsey jesteś tam?! Już tu są Thunderbolts! Ramsey?! - detektyw drgnął gdy usłyszał z zewnątrz krzyk Mayer. Wróciła?! Tego się po niej nie spodziewał.

- Mayer?! Mayer tutaj! - odwrócił się do okienka i krzyknął do niej. Usłyszała go więc podbiegła na zewnątrz ale nie bardzo wiedziała z którego okienka on krzyczy. Więc darła się aby dał jej jakiś znak. Już widziała jak wozy Thunderbolts hamują obok jej pożyczonego radiowozu i wyskakują z nich ubrani na czarno komandosi.

- Tutaj! Pośpieszcie się to jest już blisko! - Ramsey żałował, że nie ma swojego policyjnego munduru i wyposażenia. Mógłby poświecić latarką czy co aby dać znać gdzie jest. A tak to po prostu cisnął przez okienko swojego Sauera który bez ammo i tak był bezużyteczny. A z ammo przeciwko temu bydlakowi co pruł właśnie korytarz właściwie też.

- Tutaj! Są tutaj! - Mayer darła się jak opętana machając do wojskowych komandosów i wskazując na okienko z którego wyleciał i upadł na ziemię pistolet detektywa.

- Niebiescy, weźcie otwieracz i jazda! Złoci, wchodzicie z drugiej strony! Czerwoni za mną! - Steve widząc, że ubrane na czarno sylwetki wyskoczyły z wozów szybko wydał dyspozycje. Druga drużyna miała pomóc Mayer wydostać kogo się da. Trzecia minąć ją i zacząć szturm od strony rzeki czyli niejako od tyłu farmy. A on sam poprowadził pierwszaków do tego wejścia jakim wcześniej weszli Tim i jego ludzie. Nie było czasu na finezję. Po prostu biegli. Słyszeli te mrożące krew w żyłach trzaski pękającego drewna. Dobrze, że Tim ich zdołał ostrzec, że to jakaś maszyna! Mieli czas dobrać odpowiedni sprzęt. 888. Sygnał 111 to nuda i spacerek. 999 zwykle oznaczało całkowite zniszczenie oddziału więc raczej taki oddział nie był w stanie go wysłać. A Tim nadał 888. Czyli byli o włos od unicestwienia.

- Odsuń się! Odsuń i zasłoń oczy! - krzyknął porucznik niebieskich odciągając policjantkę jaka z całego ekwipunku policyjnego miała tylko kevlarową kamizelkę. Ta dała się odciągnąć obserwując gorączkowo jak część na czarno ubranych komandosów minęła ją, część wbiegła do środka znikając jej z oczu a część podbiegła do niej. Dwóch z nich zaczęło chyba coś przyklejać do ściany pod tym okienkiem skąd dobiegały największe hałasy.

- Ej wy tam w środku! Odsuńcie się od okna! Będziemy wysadzać! Zrozumiano?! - krzyknął porucznik podnosząc głowę w stronę okienka. Głupio by było zabić czy uszkodzić kogoś kogo chciało się uratować.

- Czekaj! Odciągnę go! - Ramsey jeszcze przed chwilą był pewien, że to coś zaraz go zmasakruje tak samo jak wszystkich wcześniej. Ale te krzyki i głosy wlały nadzieję w jego serce. Przecież to byli Thunderbolts! Cały pluton! Cały cholerny pluton specjalsów w pełnym uzbrojeniu! Sam ich przecież wezwał jak gadał z tym ich snajperem co tu warował gdzieś w okolicy! No cholera nie chciał teraz ginąć jak pomoc była już tak blisko! I nie wiedział co oni chcą wysadzać ale Tim to był oparty o ścianę właśnie pod oknem. Chyba stracił przytomność bo głowa zwisała mu bezwładnie na piersi. Podbiegł do niego, złapał go za uchwyty i odciągnął w stronę zapłakanych dziewczyn jakie kuliły się w narożniku.

- Teraz! Dawaj! Wysadzaj! - krzyknął mając nadzieję, że ten na zewnątrz go usłyszy. I lepiej by się pospieszyli bo te metalowe szczęki to już były parę kroków od nich. Otulił sobą Tima i dziewczyny czekając na eksplozję.

- Fire in the hole! - krzyknął saper boltów po czym wcisnął detonator. Kierunkowy plastik uformowany mniej więcej w owal eksplodował kierunkowo. Bez trudu przeciął zwykłe pustaki z jakich była zbudowana ściana chlewni. Wybuch nawet nie był jakoś przesadnie głośny. Zrobiło się trochę dymu a do wnętrza korytarza poleciał gruz. Te mniejsze kawałki to nawet trafiły w metalowy pysk bestii. To jej jednak nie zatrzymało.

- O matko, co to jest?! - krzyknął zdumiony porucznik gdy przez wyrwę zajrzał do środka i ujrzał przerażające, metalowe monstrum odległe ledwo o parę kroków od niego.

- Wyłazić! No już, jazda! Zabierzcie je stąd! - Ramsey nie zwlekał. Ledwo eksplozja przebrzmiała a zerwał się na równe nogi i szarpnął za nadgarstki obu sparaliżowanych strachem dziewczyn. Półprzytomne poderwały się na nogi a on wypchnął jedną a potem drugą podając je w dłonie wojskowych antyterrorystów.

- Chodź tu chłopie no już! Rusz się! Rusz się do cholery! - warknął detektyw wracając te dwa kroki po nieprzytomnego porucznika. Widząc, że ma z nim kłopoty oficer niebieskich wskoczył do środka i obaj go złapali po czym podali tym na zewnątrz.

- Ty też! Wypad! - wrzasnął niebieski otwierając ogień z bliska ze swojego karabinka. W przeciwieństwie do policyjnych kolegów po fachu miał amunicję pośrednia a nie pistoletową a do tego dzięki wymianie w ostatniej chwili przeciwpancerną a nie zwykłą czy ekspandującą. Ramsey nie zamierzał się upierać. Wyskoczył przez wyrwę a zaraz za nim komandos boltów zrobił to samo.

- Granaty! Przeciwpancerne! - rozkazał do swoich ludzi. Skoro wewnątrz nie było już zakładników ani sojuszników to teraz można było użyć granatów. Dwaj koledzy stanęli przy wyrwie i wrzucili do środka jeden i drugi z okrągłych pojemników po czym odskoczyli od wyrwy. Przez chwilę słychać było szaleńcze kłapanie metalowej szczęki i pękające dechy. A potem eksplozję. I kolejną gdy wybuchły granaty.

- Tu Niebieski 01 do wszystkich! To wielkie, pancerne bydlę! Ale mamy Ramseya, Tima i dwie zakładniczki! Powtarzam wydostaliśmy całą czwórkę! - zameldował porucznik aby dać znać głównie pozostałym dwóm drużynom jakie powinny już być w środku jak wygląda sytuacja.

- Zrozumiałem Niebieski 01. Macie zabezpieczonych zakładników. My już jesteśmy blisko. Dopadniemy bydlaka. - Steve odparł mimo wszystko nieco zduszonym głosem. Przebiegli przez chyba większość stodoły. Aż zaczęli natrafić na ślady walki. I ciała. I krew. Dużo ciał i krwi. Byli komandosami, niejedno już widzieli. Ale trudno było im sobie przypomnieć miejsce takiej krwawej rzeźni. Najpierw natrafili na ciała dwóch chłopaków Tima. Jeden nie miał głowy. Drugi się chyba już zdążył wykrwawić gdy to coś oderwało mu całe ramię. Trzeciego znaleźli jak się zdołał odczołgać. Zostawił z nim Donniego i Werdena. Była szansa, że chociaż jego da się uratować. A potem już ostrożnie przyszli tutaj. Do rzeźni.

Miejsce wprost ociekało krwią. Jakby byli wewnątrz jakiegoś wielkiego miksera. Najstraszniejsze chyba było to, że te wszystkie głowy, ramiona, nogi, korpusy należały do kobiet. Młodych, nieuzbrojonych kobiet. Wciąż jeszcze niektóre dawały oznaki życia. Słyszeli charczące oddechy czy kasłanie.

- Tu Czerwony 00. Będzie potrzebne wsparcie medyczne. Wiele, wiele ciał. - mruknął cicho Krótki idąc przez to miejsce krwawej kaźni. Ale nie mogli się tu zatrzymać. Słyszeli jak to bydlę cały czas rozwala korytarz. A potem wybuch. I drugi. I meldunek niebieskich. Dał znać Dingo i ten wychylił się ostrożnie. Dojrzał niezły bajzel. Jakby ktoś rozjechał buldożerem jakiś korytarz. A na końcu był i ten buldożer. Wielkie, metalowe bydlę na dwóch łapach. Jak jakiś kurczak albo tyranozaur. Odwrócił się do swoich i pokiwał głową na znak, że złapał kontakt.

- Przeciwpancerne. Mike dajesz. - szepnął Krótki i obserwował jak jego chłopaki wyjmują granaty i szykują zapalniki do rzutu. Tylko Dingo wziął zamiast zwykłych granatów ciężkie miny magnetyczne. Miały mocny ładunek kumulacyjny jaki mógł przepalić naprawdę solidny pancerz. Ale wadą był skrajnie krótki zasięg. Właściwie trzeba było ją przyczepić do pancerza do czego jednak przydawały się magnesy zamontowane na płaskim końcu miny. A Mike co był ich ekspertem od ciężkiej broni miał LAW-y. Teraz kapitan dał im znać, że czas załatwić tego blaszanego rzeźnika. Resler zdjął z ramienia pancerzownice, rozsunął ją i skinął głową do dowódcy na znak, że jest gotów.

- Czerwony 00 do wszystkich. Będziemy walić z ciężkiej rury więc odsuńcie się od ściany. - Steve odruchowo mówił szeptem. Jak usłyszał potwierdzenia od Złotych i Niebieskich dał znak Reslerowi aby zaczynał.

Mike wyskoczył zza narożnika i skorzystał z chwili w jakiej ten blaszak się zawiesił czy co. Żołnierz spokojnie przykląkł, wycelował w plecy tego czegoś i pociągnął za spust. Bronią szarpnęło gdy 66-milimetrowa rakieta pomknęła rozwalonym korytarzem zostawiając za sobą błysk wylotu i całą masę dymu. Trafiła w cel bo eksplodowała i kraniec korytarza pochłonął dym i wzbity kurz.

- Rykoszet! - krzyknął Mike bo tuż przed wybuchem dostrzegł jak wystrzelony pocisk poszedł ciut za bardzo w bok i trafił właśnie w bok bestii. Więc chociaż eksplodował i trafił to większość roztopionej plazmy poszła bokiem. Wyrzucił więc pustą rurę i sięgnął po kolejną. Zaczął ją wysuwać aby przygotować do strzału gdy wszyscy usłyszeli złowróżbne, mechaniczne kroki jakby nie zabili potwora a tylko przebudzili go z drzemki.

- Granaty! - zakomenderował Krótki chociaż cel jawił im się jako niewyraźny kontur w tym dymie. A granaty przeciwpancerne to raczej nie były obszarówki. Kilka z nich pofrunęło przez korytarz. Spadły jednak albo obok potwora albo sturlały się po jego ażurowej konstrukcji. Ten zaczął ruszać gdy te eksplodowały. Nie zdołały jednak zatrzymać mechanicznej bestii.

- Fire in the hole! - krzyknął Resler gdy wcisnął spust drugiego LAW-a. Znów poczuł wstrząs wywołany odpaleniem pocisku a rakieta pomknęła przez korytarz. Eksplozja po raz kolejny wstrząsnęła zdemolowanym korytarzem. Ale ku swojej grozie komandosi nie usłyszeli łomotu powalonej maszyny. Tylko na moment jakby jej kroki wybiło z rytmu.

- Cofnąć się! Brać się za karabiny! - krzyknął Steve szybko dostoswując się do sytuacji. Bestia chyba nie miała broni zasięgowej to uznał, że nie będzie głupie trzymać ją na dystans. Jego ludzie odskoczyli do tyłu, mieli chwilę nim maszyna nie wybiegnie z korytarza.

- O, trafiliśmy na imprezę?! - zawołał Donnie który akurat razem z Werdenem dobiegli do pozostałych. Zrobił co mógł z Tarzanem. Albo wystarczy albo nie. A na słuch to słyszeli, że kontakt z przeciwnikiem został nawiązany. Więc spieszyli się aby dołączyć do kolegów.

- Dingo wracaj! - krzyknął Krótki widząc, że Indianin został na swoim miejscu. Wciąż przyczajony za narożnikiem i trzymając przygotowaną minę magnetyczną. Odgadł jaki jest jego zamiar i przez moment się zawahał. To wystarczyło aby i maszyna i Dingo zrealizowali swój plan. Indianin wykazał się wyśmienitym refleksem i idealnie wymierzył moment aby wyskoczyć na potwora gdy ten przebiegał obok niego. Walnął miną jak obuchem a dalej zadziałały magnesy przytwierdzając się nawet do obłej powierzchni. Bestia albo tego nie zauważyła albo miała zbyt wielki rozpęd aby zdążyć na to jakoś zareagować bo biegła dalej z przyczepioną dodatkową tuleją do swojego korpusu.




https://i.imgur.com/ccvCqt2.jpg


- Ognia! - krzyknął Mayers widząc, że Dingo został z tyłu za bestią. Wciąż blisko celu jaki obrali ale był pewny ich strzeleckich umiejętności. Ci otworzyli ogień ze swoich szturmówek. Wojskowe triplety krzesały iskry na powłoce bestii, czasem krzesały iskry ale coś tam też jej odłupywały i coś od niej odpadało. Nawet trysnął jakiś niebieskawy płyn przez co wyglądało jakby poczwara zaczęła krwawić. A jednak Italiano albo zamarł na moment za długo gdy zorientował się, że bestia jego obrała na cel albo do końca liczył na wybuch miny lub wymierny efekt tego strzelania. Zdążył zasłonić się karabinem jaki stwór chwycił w swoją metalową paszczę i zakleszczył w niej. Zaś żołnierz nie miał już nic przeciw łapie z mechanicznymi szponami jakie chlasnęły go na odlew z miejsca powalając. Italiano wrzasnął gdy padł jak ścięte drzewo. Stwór może by go wykończył ale właśnie wówczas wybuchł granat kumulacyjny zamocowany przez Dingo. Struga roztopionej plazmy trafiła w trzewia maszyny przepalając się przez nie jakby były z papieru. Mechanoidem wstrząsnęło jakby zbierało mu się na wymioty albo zamierzał się rozpaść. Zamiast tego okręcił się wokół własnej osi i nadwyrężona drugą rakietą Mike’a noga ukręciła się i potwór runął na ziemię tuż obok powalonego Italiano.

- Zabierzcie go! - kapitan krzyknął do Ricky’ego i Denisa. Ci podbiegli do powalonego kumpla i złapali go za ramiona. Każdy za jedne chcąc go odsunąć poza zasięg szponów potwora. Ten okazał się jednak szybszy. Uniósł swoje metalowe szpony i przyszpilił żołnierzowi nogę do podłogi. Italiano zawył od tej nagłej fali bólu. W sukurs przyszedł im Dingo. Doskoczył do potwora i na jej łbie umieścił drugą i ostatnią magnetyczną minę jaką zabrał z wozu. Potwór albo poznał się na zagrożeniu albo po prostu zaatakował kolejnego przeciwnika. Sieknął bowiem nogę Indianina rozpruwając ją i powalając na podłogę tak samo jak przed chwilą jego kumpla. Dingo krzyknął krótko ale wrzaskliwie. Tym razem Donnie rzucił mu się na pomoc a, że stwór go nie przyszpilił to jakoś go odwlókł poza zasięg jego szponów. Monstrum zaczęło pełzać w ich stronę ale kapitan mając już teraz czyste pole ostrzału rozkazał dać ognia. Osłabiona drużyna komandosów i tak miała ogromną siłę ognia więc waliła po pełzającym celu ile popadnie. A chwilę potem wybuchła druga z min Dingo i ten straszny przeciwnik wreszcie padł i ostatecznie znieruchomiał.




Czas: 2054.10.01; cz; zmrok; 18:40
Miejsce: okolice Sioux Falls; na pn od miasta; umocniona farma; wnętrze farmy
Warunki: chlewnia; na zewnątrz jasno, pogodnie, chłodno, łag.wiatr

Thunderbolts i Doktorek

- Tutaj są. - porucznik Złotych wskazał na jedne z drzwi swojemu dowódcy. Spóźnili się na rozwałkę tej metalowej pokraki. Okazało się, że ta najkrótsza droga była najdłuższa. Najpierw zamknięte drzwi, potem jakieś barykady, potem jakieś składy, warsztaty, cholera wie co. Jak wydostali się z tego labiryntu to zdążyli oddać tylko kilka salw do tego rzeźnika. Większość sprawy załatwili Czerwoni. Ale za to Złoci przejęli coś ciekawego. I teraz mogli pokazać to Krótkiemu. Ten wszedł do czegoś co wyglądało na mieszaninę gabinetu lekarskiego, pokoju sypialnego i jakiejś graciarni. Od razu wiedział o co chodzi. O tych trzech co stali z rękami na ścianie pilnowani przez dwóch Złotych.

- Coście za jedni? - Krótki nie miał dobrego humoru. Zostawił Italiano i Dingo pod opieką Dona. Teren był zabezpieczony. Niebiescy dokończyli sprawdzanie farmy, głównie tego czerwonego budynku. Meldowali o dwóch pobitych tubylcach i jednym co się poddał. Można było więc już sprowadzić z kościoła resztę zwykłych gliniarzy i medyków. Komendant powiedział mu przez radio, że dwie karetki będą lada chwila. Zdziwił się czemu tylko dwie.

- Nie, nie panie komendancie, dwie to stanowczo za mało. Z dziesięć albo i więcej. Tu jest mnóstwo ciał. - pokręcił głową zastanawiając się skąd pomysł aby do operacji tej skali przydzielić tylko dwa ambulanse. No i wtedy Złoci powiadomili go, że mają kogoś i przyprowadzili tutaj.

- Cześć. Jestem Albert ale wszyscy mi mówią Doktorek. Chciałem tylko zgłosić, że nie miałem z tym nic wspólnego. Jestem tylko naukowcem. Ci bandyci mnie porwali i zmusili do współpracy. - powiedział koleś który w tych okularach i nieco rozwichrzonym włosem faktycznie nie wyglądał zbyt groźnie. I na naukowca. Krótki jednak dojrzał zdumione spojrzenia tych dwóch co aż odwrócili głowy od ściany aby na niego spojrzeć.

- A ta maszynka? To twoje dzieło? - facet w czarnej kominiarce i wojskowym hełmie z czarnym kamuflażu wskazał kciukiem na drzwi przez jakie wszedł.

- Tak, to moje dzieło. Fantastyczne prawda? Istna maszyna do zabijania! Ale, ale! Ja to może zbudowałem ale tutaj rządzi Świniak. Taki spaślak, może go spotkaliście. To on za tym wszystkim stoi. On tym wszystkim sterował. Ja nie mogłem nic zrobić. On działał kompletnie bez kontroli. - pucołowaty doktor w białym kitlu tłumaczył im z rozżaloną miną, że nie miał nic wspólnego z tym co się stało za ścianą.

- Aha. Bez kontroli mówisz. Ale widzę, że nieźle się tu urządziłeś. Doktorku. - Krótki podszedł do łóżka bo jeden ze Złotych wskazał mu na coś. Cienka, czarna tasiemka. Ale jak odsłonił kołdrę okazało się, że to biustonosz. Zaś przy samym łóżku dostrzegł skórzane kajdany.

- A to… No cóż, trzeba było sobie jakoś radzić w tej niewoli. No podsyłali mi chętne panienki no to co? Miałem je spławiać? - zapytał raczej retorycznie i uśmiechnął się nawet dość sympatycznie. Chyba ten uśmiech sprawił, że kapitan Mayers podjął taką a nie inną decyzję. A może to te pęta. Albo ta rzeźnia za ścianą. Albo Tarzan co nawet nie był pewny czy jeszcze żyje. Tak, pewnie wszystko po trochu.

- Donnie? Jak tam Dingo? Może być na chodzie? Przydałby mi się teraz. - kapitan w kominiarce wywołał swojego głównego sani przez radio. A oczami wodził po tym zagraconym pomieszczeniu.

- Żyje, będzie kulał ale da radę. Dałem mu szprycę ale jeszcze nie odpłynął. - odparł sani wciąż klęczący wciąż przy Italiano. - A Italiano ma fart. SAPI na nim pękła ale przejęła główną siłę uderzenia. Została ta noga. Właśnie ją sprawdzam. Mówili ci kiedy mają być te karetki? - wyszczekany porucznik jak już się sytuacja uspokoiła to mógł sie zająć swoją fuchą sanitariusza. I się zajmował ale jednak wsparcie innych medyków by mu się przydało.

- Komendant mówił, że zaraz będą. To podeślij mi tutaj Dingo. Mam robotę dla niego. - coś w głosie Mayersa sprawiło, że porucznik jaki właśnie grzebał w rozprutej nodze kumpla zmrużył oczy. Stojący obok Jessie i leżący Dingo też to wyczuli. Kapitan szykował komuś coś paskudnego. I do tego potrzebny był mu Dingo.

- Już idę szefie. Zaraz tam będę. - Indianin wyciągnął dłoń do Werdena, ten pomógł mu wstać i jęknął podnosząc się do pionu. I tak na trzy nogi poszli tam gdzie zaprowadził ich jeden ze Złotych.

- Co jest? - zapytał Dingo gdy wciąż wspierając się na Werdenie spojrzał pytająco na Krótkiego. Ten gestem kazał wyjść trójce z trzeciej drużyny. Zostali sami czerwoni. Wtedy Mayers wyjął pistolet i bez wahania strzelił w potylicę jednego ze stojących tam mężczyzn. Pozostała dwójka wzdrygnęła się, ten drugi zdążył się przestraszyć gdy kolejny pocisk prześwidrował mu głowę. Na podłogę osunęły się dwa bezwładne ciała a na ścianie zostały dwa krwawe kleksy upstrzone szarawą masą i drobinkami bieli. Na Alberta też trochę tego spadło ale nawet się nie wzdrygnął. Przeciwnie. Uśmiechnął się serdecznie.

- O tak, należało im się! To byli podli ludzie. Cieszę się, że pan jest rozsądnym i racjonalnym człowiekiem. Nie działajmy pochopnie! Taki geniusz jak ja może wam się bardzo przydać! Nawet nie zdajecie sobie sprawy jakie rzeczy odkryłem! - zaśmiał się wesoło przeczesując palcami swoje rozkołysane włosy.

- Oczywiście Doktorku. - zgodził się kapitan i schował pistolet do kabury. Dingo i Jessie wciąż czekali już czując na co się zanosi. Chociaż ten obcy nygus chyba jeszcze nie zdawał sobie sprawy bo jak zobaczył schowaną broń i spokój oficera jaki tu dowodził uśmiechnął się jeszcze bardziej.

- Dingo porozmawiaj z tym panem. Możesz użyć maczety. - Krótki zwrócił się do swojego kulejącego podwładnego. I widział jak w jego oczach rozjaśnia się błysk krwiożerczej radości. Tak rzadko szef mu pozwalał użyć maczety! A tu nareszcie! Nawet noga go jakby mniej przestała boleć! Z lubością sięgnął po znajomą rękojeść maczety i wyjął ją z pochwy.

- A to Doktorku jest Dingo. Moja maszyna do zabijania. Jak ma maczetę w ręku też działa kompletnie bez kontroli. Chodź Jess. Panowie muszą poważnie ze sobą porozmawiać. - Krótki machnął ręką na łącznościowca i obaj wyszli z gabinetu zamykając drzwi na klamkę. I stanęli kilka kroków dalej. Po chwili dało się słychać krwiożercze wrzaski tego dialogu jaki ich kumpel zaczął z Doktorkiem.

- Nie mogłeś go po prostu rozwalić? Jak tamtych? - zapytał cicho Werden obserwując pobojowisko.

- Mogłem. Ale dla takiego psychola to byłoby zbyt proste. A i Dingo musi mieć coś z życia. Jak kogoś zmaczetuje to potem robi się na jakiś czas spokojniejszy. - Krótki w takich chwilach mógł zrozumieć dlaczego ludzie palą szlugi. Teraz właśnie by chętnie zapalił.

- O. A to nie Betty? Co ona tu robi? - przechodzący obok Denis ze zdziwieniem rozpoznał szatynkę w okularach. Jego dowódca też był nie mniej zaskoczony. Zwłaszcza, że była w cywilu więc chyba nie przyjechała tu służbowo. Miała jednak lateksowe rękawiczki na dłoniach i przyprowadziła kilku policjantów. Szła przez to pobojowisko czasem coś wskazując albo mówiąc do tych swoich gliniarzy. Widząc to Steve podszedł do niej.

- Cześć Betty. To ja, Krótki. Co tu robisz? - odezwał się zdając sobie sprawę, że może go nie rozpoznać w tej kominiarce i bez żadnych naszywek z nazwiskiem.

- Selekcję rannych. Matko Steve, co tu się stało? Jakby tu kombajn kosił. - odparła okularnica. Czuła tą znajomą presję. Przybyła za wcześnie. Albo za późno. Jakby była wcześniej może by się kogoś udało uratować. Jakby była później miałaby czyste sumienie, że już nic się nie da zrobić.

- Coś takiego. Spóźniliśmy się. W czymś ci pomóc? - skrzywił się gdy znów wróciła mu ta natrętna myśl o pozostawieniu na miejscu chociaż jednej drużyny swoich ludzi. Mogło to wyglądać całkiem inaczej.

- Tak. Możesz mi wyselekcjonować i przysłać wszystkich sani ze swoich ludzi? Przydałby mi się każdy paramedyk. I pokieruj proszę mnie tam gdzie są jacyś ranni. Jak lżej to ich gromadźcie przy swoich wozach. Jak nie mogą się ruszać to pokażcie mi gdzie. - okularnica odparła bez wahania jakby co dzień zajmowała się takimi właśnie rzeczami. Steve skinął głową i przez radio wezwał wszystkich sanitariuszy tutaj. Ufał Betty na tyle aby oddać ich pod jej komendę. Niemniej coś mu się tu nie zgadzało.

- A gdzie masz swoich paramedyków? Gdzie ambulanse? - zapytał orientując się, że coś nie widzi tutaj facetów w białych fartuchach i odblaskowych kamizelkach. Nie wiedział co się dzieje na zewnątrz ale nie słyszał też wycia syren nadjeżdżających karetek. Przyjechały na cicho czy jak?

- Zaraz przyjadą. Na razie mam tylko tych panów co zgodzili mi się na ochotnika pomóc. A teraz wybacz Steve ale muszę wracać do roboty. - powiedziała dając znak, że na teraz woli skończyć rozmowę. Sama ruszyła w miejsce tej jatki. Serce jej się krajało jak widziała, że większość ofiar należy do takich gołąbeczek jak jej Księżniczka czy Amy. Co za biedactwa! A w nozdrza wwiercał się ten zapach krwi. W takim stężeniu, że właściwie był to już smród. Podobnie uszy drażniły te dogorywające, agonalne oddechy rozprutych i poszarpanych ludzi. Widziała zielone twarze policjantów. Owszem, byli ochotnikami a jako policjanci przeszli kurs pierwszej pomocy. Widząc, że sytuacja na farmie staje się tragiczna skrzyknęła ich jeszcze w kościele a oni niesieni impulsem braterstwa i chęci pomocy zgodzili się przyjechać razem z nią. Bo przez to cholerne zaniedbanie o zaplecze medyczne nie było na miejscu ani jednej karetki. Ani jednej! Za to miała ochotę oczy wydrapać komendantowi który do tego dopuścił. Ale na razie miała ważniejsze rzeczy do zrobienia. Ustabilizować tak najwięcej rokujących na przeżycie pacjentów ile się da. Już słyszała syreny więc odsiecz była blisko. Ale na razie była sama i miała tylko tą improwizowaną pomoc policjantów. Wkrótce też Steve przysłał swoich sanitariuszy i ci już byli znacznie bardziej użyteczni. A jeszcze potem przyjechały załogi pierwszych dwóch karetek które na jej prośbę z taką niechęcią wezwał komendant.




Czas: 2054.10.01; cz; zmrok; 19:50
Miejsce: okolice Sioux Falls; na pn od miasta; umocniona farma; stary kościół
Warunki: wnętrze karetki; na zewnątrz zmrok, pogodnie, chłodno, łag.wiatr

Ramsey i Betty

- Trzymaj się Betty. Dzięki za pomoc. - Ramsey pozdrowił pielęgniarkę jaka wsiadła do ostatniej odjeżdżajacej karetki. Ambulanse zrobiły już swoje i teraz jak na ziemi już było bardziej ciemno niż widno a nad głowami był nawet ładny zachód Słońca wracały w stronę miasta. Kogo miały zabrać do szpitali to zabrały. Najpierw tych na ostry dyżur, potem tych lżej rannych a w końcu tych z jakimi już nie trzeba było się spieszyć. Do ostatniej wsiadła szatynka którą kilka godzin temu zgarnął spod jej domu. Nie miała własnej fury tutaj to chętnie skorzystała z podwózki.

- Nie ma sprawy Ramsey. Ty też się świetnie dzisiaj spisałeś. I Dina. Oboje byliście wspaniali. Aż trudno policzyć ile żyć dzisiaj uratowaliście. - jak na surową siostrę przełożoną Gibs uśmiechnęła się zaskakująco miło i ciepło. Jakoś mu to pomogło. Pozdrowił ją ręką też się nieco uśmiechając i zatrzasnął drzwi. Westchnęła. Siedziała oparta o burtę wozu na składanym krzesełku. Czuła nieme pytanie u sanitariusza jaki siedział bliżej szoferki. Nie znała go. Większość karetek wezwano z wojskowego szpitala to ich tak nie znała jak tych ze swojego. Nie było się co dziwić. Przecież wezwano ich do mundurowych.

- Robiłaś już to wcześniej? - sanitariusz był młodszy od niej. Teraz dotarło do niej, że to był jeden z tych co przyjechali w tych dwóch pierwszych karetkach. Jakoś nawet nie zwróciła wcześniej uwagi z kim teraz tu wsiada. Pytał trochę tak jakby wiedział jakiej spodziewać się odpowiedzi. Cichym, ostrożnym tonem. Jakby nie chcąc naruszać spokoju zmarłego. Właściwie zmarłej. Młoda dziewczyna, leżała pod prześcieradłem. Potężne szpony wyrwały jej dolne żebra, mostek i wyrywając wnętrzności z brzucha. Jedna z wielu jakie zabrali w podobnym stanie z tej pierdolonej jatki.

- Mogę zapalić? - zapytała cicho gdy potwierdziła ruchem głowy odpowiedź na jego pytanie. Zgodził się bez wahania. Właściwie to nie powinno się palić w karetce. Ale do cholery po tym co tam widział… Jak ona dawała radę? Matko jak mu ulżyło, że to nie na niego spadnie decyzja o tej selekcji. Nienawidził tego. Uważał to za jedną z ciemnych wad jego zawodu. Ale na szczęście nie zdarzało się to zbyt często. Czasem jakiś wypadek czy strzelanina. Ale czasem. A dziś jak dostali wezwanie do strzelaniny na dwie karetki to już poczuł igiełkę niepokoju co zastaną na miejscu. Ale jak dojechali na tą farmę, jak weszli na tą rzeźnię…

- Napiłabym się. Masz coś? - powiedziała równie cicho wydmuchując dym z papierosa jak smok. Znów się nie wahał. Alkoholu też nie powinno się pić, zwłaszcza na służbie. Ale ona przecież nie była z załogi ambulansu. Wstając i podchodząc do jednej z szafek pod sufitem zastanawiał się kim była. Ubrana była w cywilne ciuchy. Ale musiała już robić to wcześniej. Wszyscy jej słuchali. On też. I dobrze! O matko jak mu ulżyło, że to ona się zabrała za zarządzanie tym syfem! Decydować komu udzielić pomocy w pierwszej kolejności. A komu później. Komu dać szansę na przeżycie. A komu ją zabrać. Zwłaszcza, że nie chodziło o jakichś meneli czy gangerów. Tylko o młode, ładne dziewczyny i mężnych komandosów. Potem już było łatwiej bo przyjechały inne załogi ze szpitali. Ale na początku to była ich czwórka i ci sani od boltów. Swoją drogą pierwszy raz ich widział z bliska i przy robocie. Naprawdę fachowcy. Nawet z tego wszystkiego nie było kiedy z nimi pogadać. No i ona. Ta okularnica o kasztanowych włosach co teraz odkręciła butelkę whisky i pociągnęła z niej łyk. A potem znów zaciągnęła się szlugiem.

- Jak ty to robisz? Ja bym chyba nie mógł. I to jak było tyle ciał… A nie jedno czy dwa, czasem cztery. - powiedział cicho patrząc na palącą papierosa kobietę. Trzymała go w jednej ręce a butelkę w drugiej. Patrzyła martwo gdzieś w dal, poza burtę ambulansu.

- Mógłbyś. Po prostu trzeba robić swoją robotę. I nie oglądać się za siebie. Jak zaczniesz to to cię zniszczy. - powiedziała wydmuchując kolejną chmurę dymu. Czuła się pusta. I wypalona. Zmęczona. Chciała wziąć prysznic u siebie. A potem walnąć się na swoje wielkie łóżko i spać do rana. Nie myśleć o tym co się stało na tej cholernej farmie. Ani o tym, że to łóżko znów będzie puste. Pociągnęła kolejny łyk z butelki.




Czas: 2054.10.01; cz; zmrok; 19:55
Miejsce: okolice Sioux Falls; na pn od miasta; umocniona farma; stary kościół
Warunki: wnętrze karetki; na zewnątrz zmrok, pogodnie, chłodno, łag.wiatr

Ramsey

Właściwie mógłby odwieźć Betty do domu. Ale miał tu jeszcze sprawę do załatwienia. A nie był pewny czy ją za nią nie zamknął. Więc wrócił do swojego wozu i wyjął ze schowka mały, kanciasty przedmiot. Spojrzał na niego ale w zapadających ciemnościach niewiele było widać. Poza jaśniejszą plamą pośrodku czarnego prostokąta. Ale wiedział co tam jest. Znał go na pamięć. Detektyw Clint Ramsey, numer odznaki 58797. Schował ją do kieszeni spodni, zamknął drzwi i ruszył do głównych drzwi starego kościoła. Odnalazł tego kogo szukał.

- Panie komendancie. - odezwał się aby zwrócić na siebie jego uwagę. Ten odwrócił się i spojrzał na niego nieprzychylnym wzrokiem. Detektyw odwzajemnił mu się tym samym.

- To wszystko twoja wina. Ta cała rzeźnia to przez ciebie! To ty nas tam posłałeś! To ty nie chciałeś czekać na Thunderbolts! - miał zamiar mówić spokojnie ale szybko go poniosło i za każdym oskarżycielskim ruchem palca mówił coraz głośniej aż wreszcie praktycznie zaczął krzyczeć więc stali się widowiskiem dla wszystkich co tu byli.

- Detektywie Ramsey proszę zachować spokój! W końcu jest pan detektywem! I przypominam panu, że słyszeliśmy strzały na farmie tuż przed zaczęciem akcji! A rozpoznanie farmy to było pańskie zadanie! Pańskie i Mayer! To przez was nie mieliśmy pojęcia o tym co tam się czai! - komendant zrewanżował mu się tym samym. Przypomniał mu kto tu rządzi i kto tu nie dopełnił swoich obowiązków.

- Wal się bucu! Nie będę gliną póki jesteś na stołku! Odchodzę! - wrzasnął rozjuszony detektyw i wyjął z kieszeni swoją odznakę wciskając ją w pierś komendanta. Ten spojrzał na to co ten mu wręczył. Ten moment detektyw wykorzystał aby zdzielić go z główki w twarz.

- To za Tima! - wrzasnął tracąc panowanie nad sobą Clint. I chyba nie tylko komendanta zaskoczył, że go jednak trzasnął. - A to za jego chłopaków! - walnął go drugi raz, tym razem w żołądek. Komendant upadł i zalał się krwią z rozbitego nosa. Łysol na tym jednak skończył. Odwrócił się i ruszył napięcie w kierunku wyjścia.

- Już po tobie Ramsey! Jesteś skończony! Bez odznaki jesteś nikim! Zwykłym śmieciem! - krzyknął za odchodzącym facetem w dżinsowej kurtce ten w granatowym mundurze. Sam zaś wstał i zaczął szukać czegoś do zatamowania krwawienia. Podniósł głowę dopiero jak zauważył, że podeszła do niego Mayer. Wciąż była w dżinsowej koszuli, tyle, że zdjęła już kevlarową kamizelkę jaką nałożyła przed powrotem na farmę. A policjantka była nieco oszołomiona po tym wszystkim co się stało na akcji. Kojarzyła jak Betty z nią chwilę rozmawiała, że może być w lekkim szoku. Ale ta scysja między komendantem a detektywem jakby wyrwała ją z tego odrętwienia. Podeszła do stołu jaki robił za biurko komendantowi.

- To moja wina? Nasza? Że nie znaleźliśmy tej pokraki? Tak? - zapytała a komendant widział, że chociaż niby mówiła spokojnie to nozdrza jej chodzą w tę i we w tę a usta ma zaciśnięte w wąską linię. Była wściekła. Rozpoznał to i gorączkowo szukał jakiegoś wyjaśnienia. Żałował, że nie są w gabinecie. Temu Ramsey’owi to chciał dopiec za ten strzał a poza tym z nim zawsze były jakieś problemy. Ale i Mayer też potrafiła dowalić. I szczerze mówiąc dlatego zwlekał z udzieleniem odpowiedzi. Nie chciał oberwać drugi raz tego wieczoru.

- Widzę, że tak. Świetnie. W takim razie ja też odchodzę. - powiedziała zimno i ruszyła do łazienki gdzie przed misją Betty pomagała jej się ogarnąć i w ogóle dodała jej otuchy. Prawdziwy anioł z tej okularnicy. Nawet jak tak wpadła jak po ogień zanim wróciła na farmę to też jej pomogła. A musiała wrócić bo tu zostawiła swoją torebkę. A w niej miała swoją odznakę. Nie brała jej na farmę ale teraz już mogła.

- Panie komendancie. - do komendanta z drugiej strony podszedł jeden z młodszych detektywów. Spojrzał w jego stronę zirytowany i zły. Co oni sobie myślą?! Że specjalnie ich tam posłał?! Skąd miał wiedzieć to tam jest?! Kto mógł przypuszczać?!

- Tak Delgado? - zapytał zwracając się do niego z irytacją. To nieco stropiło młodego policjanta w brązowej marynarce.

- Ja też rezygnuję. Inaczej to sobie wyobrażałem. I uważam, że nie powinien się pan pojawić na pogrzebie naszych kolegów. To byłoby niestosowne. - powiedział młody detektyw i chociaż głos mu drżał a mina sprawiała wrażenie jakby się obawiał reakcji na swoje słowa to jednak zachował spokój. I spokojnie, cicho położył na stole swoją odznakę. Tego to się komendant kompletnie nie spodziewał. Ramsey, wiadomo, zawsze impulsywny i robił po swojemu pakując siebie i policję w kłopoty. Mayer charakterna i była twardą babką, nie straszne jej były bójki w barze czy samotne patrole na motorze. No ale Delgado? Ten siuśmajt? Ten szaraczek co wszyscy starsi traktowali go z przymrużeniem oka? Obserwował teraz jego brązowe plecy jak zmierzają do wyjścia tak samo jak przed chwilą Ramsey. Chociaż o wiele spokojniej. Za to zastąpiła go wracająca Mayer.

- I, żeby nie było, że żartowałam. - powiedziała policyjna motocyklistka i z nieukrywaną irytacją cisnęła swoja odznakę na stół. Nie miała ochoty podchodzić bliżej. W zamian odwróciła się napięcie i wymaszerowała w ślad za zbuntowanymi kolegami.




Czas: 2054.10.01; cz; zmrok; 20:30
Miejsce: Sioux Falls; centrum; apartamentowiec; mieszkanie Betty
Warunki: wnętrze mieszkania, jasno, ciepło, cicho; na zewnątrz zmrok, pogodnie, chłodno, łag.wiatr

Betty i Gołąbeczki

- Może coś się stało? Wiecie jaka Betty jest poukładana. Ona nigdy się nie spóźnia. - Amelia siedziała w kuchni obok Shauri na jaką zdawała się mieć uspokajający i terapeutyczny wpływ. Ta nieobecność gospodyni zaczynała być niepokojąca. Zawsze wracała jak w zegarku. Trochę po 15-tej, do 16-tej to już była w domu. A tu dziś minęła 15-ta i 16-ta i jej nie było. O 17-tej też nie ani o 18-tej. Amelia zastanawiała się co się mogło stać. Zachowała obiad dla okularnicy tak jak dla dziewczyn z “Dragon Lady”. One same wróciły po 19-tej a Betty dalej nie było.

- Nie wiem. Może pojechała do dziewczyn? Mówiła coś takiego? Albo Lamia? - jak Madi wróciła do domu też nie spodziewała się, że okularnicy może nie być. Sama nie kojarzyła nic aby coś mówiła wcześniej, że wróci dzisiaj później. Zwykle jak wracały z Laną do domu to Betty już od dawna tu była.

- Może to coś w szpitalu? Mieli wypadek czy zastępuje kogoś. Takie rzeczy się zdarzają. - Lana spróbowała z innej strony. Może to coś ze szpitalem? Jakiś ostry dyżur albo ktoś się pochorował.

- Bez sensu. Zostawiła furę pod domem to wygląda jakby wróciła ze szpitala. Ale nie dotarła do domu. Mogę pojechać do niej do szpitala i zapytam co jest grane. - Diane główkowała razem z nimi. Nawet była gotowa przymknąć oko na wezwanie policji. Sama oczywiście by się do tego nie zniżyła.

- Można spróbować. To już byś mogła pojechać do dziewczyn. Może one coś wiedzą. - Madison popatrzyła na kumpelę pytająco. Wczoraj co prawda baraszkowały wspólnie u dziewczyn jak robiły otrzęsiny Eve jako nowemu Kosmicznemu Kociakowi no ale też jakoś nie świtało jej aby coś było mówione na temat dzisiejszej nieobecności Betty. A tu już ciemno się zrobiło, po 20-tej było, niedługo 21-sza będzie to może naprawdę ktoś ją porwał spod domu czy co. Więc jak jeden mąż spojrzały ku wylotowi kuchni gdy dał się słyszeć chrobot zamka. I zaraz potem odgłos otwieranej klamki i kroki przechodzące przez próg. I jak jeden mąż rzuciły się we trzy ku salonowi. Tylko Amelia nie chcąc spłoszyć Shauri zeszła w cywilizowany sposób i machnęła jej głową aby podążyć za koleżankami.

- Oh moje gołąbeczki! - rozpromieniła się gospodyni wreszcie wracając do domu. A gołąbeczki uściskały ją ale trochę się zdziwiły jak wróciła do nich z piersiówką herbacianego płynu w dłoni.

- Gdzie byłaś? Coś się stało? - zapytała Madi odbierając podaną butelkę. Betty gdzieś zabalowała? Z kimś? To było do niej niepodobne. Masażystka spojrzała po koleżankach nie wiedząc co o tym myśleć. Rehabilitantka podała butelkę Lanie a sama uklękła pomagając ich królowej zdjąć buty i nałożyć ulubione bambosze w tygrysie paski.

- Musiałam dłużej zostać w pracy. W terenie. Miałam wezwanie. Zgarnęli mnie spod domu. Nawet nie miałam jak wam powiedzieć. Mogę was prosić o kąpiel? Przygotujecie mi? - powiedziała chwilę po prostu stojąc, patrząc na te młode wyczekujące twarze kobiet i ją to wzruszyło. To zaniepokojenie o nią w ich twarzach, głosie, spojrzeniu. Martwiły się o nią. To było miłe. Rozlewało się ciepłem gdzieś wokół serca. Jak im miała powiedzieć o tych wszystkich okropnościach jakie wydarzyły się dzisiaj na farmie?

- Ja się tym zajmę. - zgłosiła się Amelia i ruszyła w stronę łazienki aby napompować i nagrzać wody na kąpiel. Shauri po chwili wahania podążyła za nią. Pozostała czwórka zaś wróciła do kuchni.

- A to? - czarnowłosa Indianka wskazała na butelkę whisky. Pozostałe też niemo wsparły to pytanie. Bo jakoś butelka herbacianych promili niezbyt im się kojarzyła z pracą pielęgniarki. Zwłaszcza tak surowej i z zasadami jak ich jej królewska mość. Gibbs zdała sobie sprawę, że pewnie i tak się dowiedzą. Przecież to będzie afera na całe miasto.

- Pojechałam jako wsparcie medyczne do akcji policji. I Thunderbolts. Znaleźli Świniaka i jego bandę. Rozwalili ich. Ale zginęło wielu policjantów. I zakładniczek. Z boltów niewiele strat. Chociaż Dingo i Italiano zostali ranni i pewnie trafią do szpitala wojskowego. - wyjaśniła im w krótkich zdaniach gdzie była przez drugą połowę dnia. I widziała szok i niedowierzanie na ich twarzach.

- A Steve?! - zapytała szybko Madison o tego najważniejszego dla nich bolta.

- Nic mu nie jest. Wyszedł z tego cało. Rozmawiałam z nim przez chwilę tuż po akcji to wiem, że nic mu nie jest. Powiedział mi o Dingo i Italiano. Ale wybaczcie ja ich w tych kominiarkach i całym szpeju bez oznaczeń nie rozróżniam. Ale dużo ich było. Chyba ściągnęli cały pluton. I Ramsey też tam był. Też mu nic nie jest. Właściwie to on dowiedział się gdzie te łachudry mają kryjówkę. - gospodyni opowiedziała swoim gołąbeczkom na te najważniejsze pytania jakie w pierwszej kolejności cisnęły im się na usta. I sądząc po ich reakcji ulżyło im, że tym najbliższym im boltom nic się stało. A potem zasypały ją pytaniami aż nie wróciła Amy mówiąc, że kąpiel jest już gotowa.

 

__________________
MG pomaga chętniej tym Graczom którzy radzą sobie sami

Jeśli czytasz jakąś moją sesję i uważasz, że to coś dla Ciebie to daj znać na pw, zobaczymy co da się zrobić

Driada

 

__________________
A God Damn Rat Pack
'Cause at 5 o'clock they take me to the Gallows Pole
The sands of time for me are running low...

Driada

 

__________________
A God Damn Rat Pack
'Cause at 5 o'clock they take me to the Gallows Pole
The sands of time for me are running low...

Driada

Z dobrym kierowcą za sterami fury żadna trasa nie była straszna, zwłaszcza gdy ten kierowca dodatkowo robił za element dekoracyjny owej fury oraz całkiem niezłego rozmówcę. Jego szczera ekscytacja i radość którą aż tryskał wywoływała uśmiech na dwóch kobiecych twarzach jadących na siedzeniu pasażera z przodu. Mazzi wolała sobie nawet nie wyobrażać ile podobną odległość pokonywaliby z Eve za jako szoferem. Nie ujmując ich blondynce niczego - była okropnym kierowcą, nie to co Steve. Dzięki niemu kolejne mile spękanego asfaltu i błota niknęły pod oponami wojskowego łazika, aż nie wiadomo kiedy ich oczom ukazał się płot wojskowego kompleksu wypoczynkowego. Z miejsca czuło się, że chodzi o trepowisko - drut kolczasty, strażnice i warty. Zwykłe motele inwestowały w ochronę, tutaj jednak miala ona ten specyficzny odcień zielono-brązowych plam kamuflażu maskującego.
Na samej bramie zaś czekała całą trójkę niespodzianka, a raczej dwie. Pierwszą była przesympatyczna strażniczka, a drugą informacja o zlocie kopciuszków podzwaniających medalami jak święty Mikołaj dzwoneczkami przy saniach.
- A to same dziadki, bez niższych szarży na tym balu? - saper spytała strażniczki, wychylając się zza ramienia Eve aby ją lepiej widzieć. Poprawiła też sobie blondynkę na kolanach. Była ciekawa, czy choćby Cesar by się znalazł w okolicy przez przypadek. Albo ten nielubiany Gruby, o którym Tygrysek nie chciał za bardzo gadać.
Westchnęła cicho, maskując obawę za szerokim uśmiechem. Skoro w okolicy zaroiło się od mundurowych szyszek musieli się pilnować, aby znów przypadkiem nie narobić Mayersowi przypału.

- Niby bal pułkowników ale jacyś kapitanowie i porucznicy też tu się zjeżdżąją cały dzień. Dlatego myślałam, że wy też na bal. - Cindy zwróciła się do kobiety w czerwieni trzymającą kobietę w czerwieni na swoich kolanach. I było to całkiem przyjemne i zaciekawione spojrzenie. Jak na jakieś niecodzienne ale niezmiernie ciekawe zjawisko.

- A ktoś od nas przyjechał? Wiesz z Wild Waters. - Steve w przeciwieństwie do jego partnerek nadal nie zdradzał zapału na bal z dziadkami.

- Wasz stary jest. I ten jego asystent. Taki Latynos. I paru innych ale tych znam słabo. Szkoda, że od was nikogo nie ma. Lubię jak przyjeżdżacie to zawsze coś się dzieje. - Cindy uśmiechnęła się także do niego a ten cmoknął ale widząc, że nie bardzo coś może na to poradzić to jakoś już nie narzekał.

W jednej sekundzie oczy bękarcicy zrobiły się duże, błyszczące i absolutnie radosne.
- Ces tu jest?! - wyrwało się jej pełne ekscytacji pytanie. Zaraz zaśmiała się bardzo kosmato, łypiąc na Krótkiego, a na jej gębie kocia morda osiągnęła apogeum - No zobacz kochanie jak się cudownie składa. Akurat byliśmy umówieni na obiad, pamiętasz? No i nie Latynos, Hiszpan - sama nie wiedziała czemu sprzedała poprawną wersję, wedle wersji oficjalnej do głaskania Cesara po grzbiecie. Sapnęła cicho.
- Kochanie, chodź się przywitamy - złapała żołnierza za rękę - Nie wypada żebyśmy go tak zlali skoro już tu jesteśmy, prawda? To by było takie nieuprzejme, a z niego taki szarmancki gość. No i lubię go, Ev też go lubi, prawda Eve?

- Oczywiście! Poza tym świetnie tańczy. No i nieźle flirtuje. - Eve w pełni poparła pomysł swojej dziewczyny. I pozwoliła sobie na lekki ton jaki wywołał kręcenie głowy u Krótkiego i cichy, rozbawiony śmiech wartowniczki.

~ I jak jest we mnie albo nade mną albo za mną to też lubię. ~ blondynka szepnęła na ucho Lamii i cmoknęła ją na koniec w policzek więc wyglądało na to, że Cesara z ostatniej niedzieli też miło wspomina i chętnie odświeży znajomość.

- Ta, jak zwykle. Dobra Cindy wiesz gdzie ta nasi się zatrzymali? - Steve spojrzał na mundurową a ta na niego.

- Oj nie pamiętam. Cały dzień był ruch jak się zjeżdżali. Ale poczekaj zaraz sprawdzę. - Cindy zrobiła nieco smutniejszą minę ale wyprostowała się i wróciła do wartowni a przez rozświetlone szyby widać było jak nachyla się i sprawdza coś pewnie w jakimś biurku czy czymś podobnym.

- Muszę was uprzedzić. Z niej jest niezła zawodniczka. Podrywaczka zawodowa i nawet dziewczynom nie daruje. - rzekł ze śmiertelną powagą ich kierowca jakby chciał ostrzec swoje kobiety przed jakimś bardzo groźnym potworem.

- Tak? No popatrz, a wyglądała tak sympatycznie. I myślę, że jest bardzo fotogeniczna. - Eve zrobiła zmartwiony dziubek jakby dała się nabrać na tą słodką powierzchowność strażniczki. Tylko tak po oczkach coś widać było, że bynajmniej nie zabrzmiało to jak wada w opisie tej co właśnie sprawdzała gdzie mieszkają Cesar i stary.

- Taka niegrzeczna strażniczka… to już chyba wiem co tu robiliście z chłopakami jak wpadaliście odpocząć od zgiełku miasta, służby i natrętnych lachonów z Honolulu - Lamia dodała swoje bękarcie trzy gamble, kładąc dłoń najpierw na kolanie w hawajskich szortach, a potem przesunęła ją w pobliże punktu newralgicznego na samym ich przodzie. Zacisnęła lekko palce. - No proszę proszę kochanie, co nam ściemniałeś, hm? Masz więcej fajnych koleżanek niż tylko Karen. Przyznaj ile ich jeszcze chowasz po kątach, co? - zapytała słodko, a jej ręka wślizgnęła się pod materiał aby tam padać teren na czuja i macanego.

- Może jakaś tu czy tam… Najwięcej chyba w “Honolulu” bo tam najczęściej balujemy. Tu oprócz Cindy to jeszcze mieli jedną czy dwie kelnerki fajne. I insturkorkę nurkowania. Ale jak widzicie nie było mnie tu jakiś czas to nie wiem czy jeszcze pracują. - Steve spojrzał w dół na dłoń jaka spoczęła na jego bermudach ale poza tym nie oponował przed taką ingerencją w swoją prywatność.

- No to ciekawe czy jeszcze tu pracują. A ta Cindy? - blondwłosa fotorgaf czule objęła swoją Księżcziczkę i patrzyła z zaciekawieniem na ową “niegrzeczną strażniczkę” jaka chyba kończyła sprawdzanie tych adresów bo wyglądało, że zaraz wyjdzie z wartowni i wróci do nich.

- Świetnie wygląda w bikini. Bez też. No i oczywiście jak przyjeżdżaliśmy z chłopakami na weekend albo urlop to była w pełni integrowalna. Więc myślę, że oni też miło ją wspominają. Aha i lubi używać kajdanek więc naprawdę musicie na nią uważać. Na razie jest na służbie to jesteście bezpieczne ale jak rano skończy i jeszcze by się na was napatoczyłą to nie wiem co będzie. - Steve całkiem chętnie podzielił się swoimi wiadomościami na temat owej sympatycznej strażniczki a Eve na to zrobiła cichutkie “Oooo!”. W takiej zachwyconej intonacji jakby tym ostrzegawczym tonem komandosa jakoś wcale się nie przejmowała.

- A co by miało być, Tygrysku? - saper uderzyła w niewinny ton, pracując coraz intensywniej dłonią. Mogli udawać że nic się nie dzieje, ciemność sprzyjała zachowaniu pozorów - Jesteśmy grzecznymi foczkami, przecież wiesz. Uczynnymi, kontaktowymi i nie grymasimy, ani nie pakujemy się w podejrzane układy czy znajomości. Co złego to nie my, a jedynie zawistne języki - powachlowała rzęsami - Poza tym… bez obrazy, ale wolałabym się skupić na tobie i Eve. Ten jeden raz… no może oprócz kanapki, bo ona akurat była obiecana, prawda? Jednak jeśli ma ci to jakoś zgrzytać to odpuszczę - dodała z miną wyrażającą czyste poświęcenie.

- Mi tam nic nie zgrzyta. - tyle zdążył powiedzieć Krótki nik Cindy nie wróciła do bocznego okna i znów się do niego nie nachyliła.

- Są w 29. W ogóle ci twoi z Wild Water to tak tam w tych rejonach 30-ki. Coś jeszcze chcecie? - zapytała strażniczka po tym jak podała im te adresy osób z tych samych koszar co Mayers.

- No nie wiem dziewczyny, chcemy jeszcze coś? - Steve zerknął w bok na swoje partnerki sprawdzając co powiedzą na ten temat.

W odpowiedzi saper wychyliła się do okienka, opierając o kolana bolta. Po części zakryła zabawy pod bokserkami, po części zbliżyła do Cindy.
- Podobno rano masz wolne, tak Tygrysek mówi. Jakieś plany, czy dasz się wyrwać na zwiedzanie? Nigdy tu nie byłyśmy, a nasze kochanie nie może się ciebie nachwalić. Nie ukrywam że jesteśmy trochę zazdrosne - powiedziała z czarujacym uśmiechem i dodała -
Że nas tu wcześniej nie przywiózł. Oj będziesz musiał to nam porządnie wynagrodzić. Wiesz co lubimy najbardziej - skończyła, całując policzek chłopaka.

- Naprawdę? - Cindy czy to dla wygody czy celowo opierała się o framugę okna samochodu podobnie jak panienki zaczepiające kierowców. No ale styl i mundur miała całkiem inny. Teraz zaś jak czarnowłosa kobieta w czerwieni zbliżyła się do tego okna od środka ona sama się nie cofnęła więc zrobiło się całkiem blisko. Przez chwilę wodziła wzrokiem po twarzy Lamii po czym posłała pytające spojrzenie kierowcy jakby pytała o jego wersję wydarzeń.

- O tak. Mówię ci Cindy one są straszne. Nawet nie wiesz co ze mną i mi robią. Zwłaszcza jak są we trzy. Jak ostatnio w takim jednym vanie. - Steve pokiwał głową zachowując ten ironicznie poważny wyraz twarzy. A gdzieś tam pod swoją rączką Mazzi czuła, że wbrew tym żałobnym słowom skargi nie tylko serce mu rośnie na ten początek wieczoru.

- Krótki ty się chwalisz czy żalisz? - Cindy uniosła brew do góry i roześmiała się. Zresztą Eve w środku auta też. On sam zaś rozłożył rączki na boki dając znać, że to siła wyższa i niewiele na to można poradzić.

- No dobrze. Nie wiem ślicznotko co on tam wam kitu o mnie wam nawciskał. Ale kończę o 8 rano. I właściwie mogłabym zostać na śniadanie. Podają na stołówce. - powiedziała zwracając się ponownie do Lamii bezpośrednio i jakby na próbę przesunęła palcami po jej policzku. - Ale jak za wcześnie dla was to nie ma sprawy. Możemy się umówić na kiedy indziej. - dodała jakby często na urlopach czy weekendach tak nieludzka pora była zbyt wczesna aby się zrywać z łóżka i zaczynać nowy dzień.

- Jakby nas nie było na śniadaniu to wpadnij do domku, będziesz wiedziała który bo tu wszystko odnotowane, nie? Możesz być naszym śniadaniem, Tygrysek duży i go starczy dla całej naszej trójki - saper nadstawiła wdzięcznie twarz, przymykając oczy i mrucząc gdy skórą policzka dotknęły obce palce.
- Przyda się pomoc, we trzy z Willy jeszcze jakoś dajemy radę, ale kiedy zostajemy we dwie to zawsze się obawiam że nas zamęczy. My takie biedne, delikatne… a on taki wielki, z parą w łapie i nie tylko w łapie. On sobie po weekendzie jedzie do tej swojej jednostki bąki zbijać z rana na odprawach, a my przez trzy dni potem do siebie dochodzimy - dodała konfidencjonalnym szeptem, wychylając się jeszcze odrobinę aby pocałować strażniczkę jakby ten gest był kropką w zdaniu.
- Poza tym nie mam pojęcia o co ci z tym vanem chodzi - dorzuciła mężczyźnie prosto w twarz i udajac że wcale nie wyczuwa co ma pod ręką - Sam chciałeś, my przyjechałyśmy ze śniadaniem i kawą, a ty od razu za włosy i do jaskini. Zresztą jakoś po wszystkim nie narzekałeś… a nawet sobie świetnie poradziłeś, jak zawsze - na koniec pocałowała i jego, aby ten fakt podkreślić.

Też ją pocałował. I to nawet nieco dłużej niż krótkie cmoknięcie w usta. Jakoś nie krepując się, że Eve obserwuje ich z jednej strony a Cindy z drugiej. Sama strażniczka też całkiem chętnie cmoknęła się z ustami Lamii. Chociaż ten pierwszy raz to był jeszcze taki grzeczny, ostrożny i dyskretny. Ale całkiem przyjemny. Widocznie całowanie się z innymi kobietami jej nie peszyło. Za to chyba ucieszyła się z takiego zaproszenia na jutrzejsze śniadanie.

- Tak? I nie będę wam przeszkadzać? I tak, wiem jaki macie domek. - zapytała jakby chciała się upewnić i mimo wszystko nie co dzień dostawała takie zaproszenia od jakichś związków.

- Ależ skąd! I weź kajdanki! Uwielbiam być w kajdankach! - Eve w końcu dołączyła do tej dyskusji widząc, że się zanosi na poznanie tej sympatycznej strażniczki od całkiem bliskiej strony. Ta zaśmiała się słysząc to i zajrzała nieco w głąb szoferki aby dojrzeć tą blond miłośniczkę kajdanek.

- Nawet nie wiesz co one potrafią. - Steve westchnął wciąż nie wychodząc z tej cierpiętniczej roli maltretowanego mężczyzny. A tam nieco niżej to Lamia czuła, że to maltretowanie go przynosi całkiem niezłe rezultaty. Zaś na wypiętych pośladkach zaczęła jej wędrować dłoń blondynki.

- Mhm. To widzę o kajdankach wam powiedział. A pochwalił się co oni tutaj wyprawiają jak przyjeżdżają całą zgrają? - Cindy czując przyzwolenie zaczęła wodzić kciukiem po szczęce i policzku Lamii koncentrując się zwłaszcza w okolicy jej ust.

- Oj tam oj tam, zaraz coś wyprawiają! Urlop to urlop nie? Kto by tam potem to na to zwracał uwagę! - Steve zaoponował trochę zabawnie a trochę przesadnie jakby chciał urwać w zarodku tą wymianę babskich plot między innymi na jego temat.

- No już kochanie, nie denerwuj się tak. Jesteś cały spiety - bękarcica uderzyła w czuły ton i popatrzyła w dół gdy dodawała - Aż cały sztywny z tych nerwów, ale spokojnie. Od czegoś nas masz, prawda? - wróciła spojrzeniem do twarzy żołnierza czule go całując. Jednocześnie wyjęła dłoń z jego spodni i złapała nią blondynkę za kark, przyciągając do boku. Akurat aby pyszczkiem wylądowała w miejscu które zwolniły jej palce.
- Słyszałyśmy że ryby łowili i się na bmxach ścigali - jak gdyby nigdy nic podjęła wesoło wątek urlopów wszelakich.

Strażniczka z zaciekawieniem oglądała przez otwarte okno ten pokaz wewnątrz związkowych relacji. Nieco z góry miała widok jak w pierwszym rzędzie na to jak miłośniczka kajdanek o blond włosów bez zgrzytu daje się złapać za kark a potem obrabia swojego mężczyznę ustami. Steve też jakoś nie oponował a, że rączki mu się chyba trochę nudziły na tej kierownicy to przynajmniej jedna wylądowała na plecach Lamii i zaczęła tam sobie swawolić. Od karku aż po pośladki.

- No sama widzisz co ja się z nimi mam. No chwili spokoju nie ma. - zwrócił się do strażniczki jak do wiernej przyjaciółki jakiej można się zwierzyć. Dłonią zaś zawędrował już na piersi Lamii głaszcząc je i dotykając a nawet wsuwając dłoń pod dekolt.

- No widzę, widzę. No coś czuje, że się bardzo interesujące śniadanie jutro szykuje. Bardzo apetyczne. - Cindy pokiwała głową jakby świetnie go rozumiała. Ale jego partnerki również. Wsunęła dłoń do środka i też pogłaskała dekolt. A potem pozezowała nieco w dół na pracującą blond głowę.

- Tak wam opowiadał? Bmx-y i łowienie ryb? No ale co ja się dziwię. Też bym pewnie tak opowiadała jakbym tu wyrabiała to samo co oni. - tak jak przed chwilą Cindy okazała pełną życzliwość i zrozumienie wobec kumpla tak teraz podobnym tonem odezwała się do jego partnerki jaką miała tuż przy oknie.

- Przecież wyrabiałaś! - Krótki odezwał się z żartobliwą pretensją jakby chciał jej przypomnieć, że ona też brała udział w owych zbrodniach specjalsów w tym ośrodku o jakich wspomniała.

- Ale poszło i tak na wasze konto. - strażniczka posłała mu całusa i obejrzała się za siebie. Bo na słuch brzmiało jakby zbliżało się kolejne auto ale jeszcze nie było wiadomo czy skręci tutaj czy pojedzie dalej.

Wyjazd dopiero się zaczynał, mieli masę czasu, a i jej zaczynało się robić gorąco. Było niebezpieczeństwo, że zaraz zaczną się do siebie dobierać już po całości robiąc cyrk pod bramą. Znowu.
- To przygotuj nam opowieści do śniadania, będziemy przebierać nóżkami z niecierpliwości - zaśmiała się, zaczynając rozpinać hawajską koszulę guzik po guziku - Obrazimy się jeśli nie przyjdziesz, my poczekamy i przygotujemy odpowiednio… teren pod odprawę - dodała, zjeżdżając ustami na odsłonięty tors. Dłonią pomagała blondynie utrzymać odpowiednie tempo, przy okazji zaciskając uda ale niewiele to pomagało.

- Oh też czuję, że będzie mi się dłużyć ta nocna warta! - Cindy roześmiała się wesoło i wydawała się być ulepiona z tej samej gliny jeśli chodzi o takie integracyjne zabawy. Złapała jeszcze podbródek Lamii całując ją na pożegnanie w usta. Tym razem już z pełną wymianą językową. Podobnie pocałowała Krótkiego a jak postukała w blond główkę i Eve ją podniosła to dokończyła całuśne kompletowanie ich trójki. Na koniec machnęła jeszcze na pożegnanie po czym odwróciła się i wróciła do wartowni dając gestem znak, że można otwierać bramę.

- Cześć Cindy! Będziemy czekać rano! Wchodź jak do swojego! - zawołała jeszcze od okna Eve nim znów nie zanurkowała ku hawajskim spodenkom Mayersa. Strażniczka jeszcze im raz pomachała jak mijali bramę ale czarny Ghurka już przez nią przejechał.

- Hiuh. Gorące powitanie. A jeszcze nawet nie dotarliśmy do naszego domku. A w ogóle to chyba już wiecie dlaczego Cindy jest naszą ulubioną strażniczką. - kierowca mówił jakby próbował się skoncentrować na prowadzeniu wozu i ochłonąć po tym spotkaniu przy bramie. Ale działalnosć obu partnerek dość mocno mu to utrudniały.

- Ee… To tak, to teraz ten… Do domku. - powiedział próbując się skupić na dotarciu do tego domku. A na razie jechali przez całkiem przyjemną, prawie leśną okolicę. Gdzieś tam między drzewami prześwitywały jakieś światła. Ale zrobiło się już prawie tak ciemno jak w nocy.

Niestety obie mayersowe harpie nie miały zamiaru dać mu dojechać w spokoju. Gdy zniknęła brama zaczęły już na całego rozpraszać jego uwagę. Jedna w okolicach bioder, druga całowała go po twarzy i piersi, wplatajac palce we włosy i gładząc policzki lub mięśnie torsu.
- Zatrzymaj się - tuż koło jego ucha rozległo się gorące sapnięcie.

- Wytrzymajcie, zaraz będziemy w domku. - sapnął kierowca chociaż dało się wyczuć, że próbował utrzymać na wodzy swoje podniecenie.

- No ale Steve, w domku będziemy mogli to zrobić później. A tu jest świetnie. Szkoda, że nie ma jakiegoś brudnego kibla do kompletu. - Eve oderwała się na chwilę od swojego zajęcia ale po głosie dało się poznać, że ta akcja przy bramie też ją nakręciła jak i pozstałą trójkę. I nie bardzo miała ochotę czekać aby rozładować to napięcie.

- Dobra ale nie rozbierajcie się za bardzo. Nie chciałbym kolejnej wtopy w cv. - kierowca w końcu uległ tym pokusom szybkiego numerka i zwolnił po czym zjechał gdzieś na pobocze i przełączył na światła postojowe. Teraz już mógł swobodniej zająć się swoimi partnerkami. Zwłaszcza tą co była bardziej dostępna i obok niego. Złapał ją, objął i zaczął całować. Mocno i zdecydowanie.

Saper wyszła mu w tym naprzeciw, zupełnie jakby tylko na to czekała. Wpiła się w jego usta, chwytając za brodę i przyciskając ją do siebie. Drugą ręką zawędrowała pod sukienkę Eve, wbijając palce w jej gorące wnętrze, aby było sprawiedliwie i nikt nie czuł się pomijany.
- To był cudowny pomysł aby to przyjechać - wychrypiała gdy na moment musieli się od siebie oderwać, lecz szybko wznowili starcie na wargi i języki.

- No… Tu zawsze jest czadersko… - mruknął półprzytomny mężczyzna dając się tam na dole obraniać blondynce i całując się na całego z czarnulką. Chciwie wpijał się w jej usta i wodził dłońmi po jej krągłościach jakie kryła pod dekoltem. W pewnym momencie dłoń zsunęła mu się gdzieś na dół i tam Lamia poczuła ją jak próbuje dostać się między jej uda.

- Mnie też się tu coraz bardziej podoba. Zawsze uwielbiałam postoje na poboczach. Zwłaszcza takie integracyjne. - Eve na chwilę przerwała swoją robotę aby nasycić się dłonią swojej dziewczyny jaka z kolei zawędrowała między jej gościnne uda. I chociaż bez światła widać było tylko kolorowe plamy tam gdzie było ubranie lub blade tam gdzie go już nie było to dało się wyczuć, że blondynka też jest w pełni zadowolona z tego przyjazdu, powitania w bramie no i teraz tego postoju na poboczu szutrowej drogi.

- Bo jesteś brudną dziwką Ev, teraz jeszcze tirówką - saper stęknęła, podsuwając się do góry aby dać boltowi dostęp w odpowiednie rejony, musiała przy tym okręcić tułów, lądując bokiem na plecach blondynki i wygiąć szyję aby nie stracić ust z zasięgu rażenia.
Przez trójkę przyspieszonych oddechów szyby w aucie zaczynały parować, co dało się rejestrować gdzieś na samej granicy świadomości. Bardziej pociagające było to co tuż obok, w zasiegu rąk, warg i ciepłego ciała.

- Oj, tak, to prawda. - wyjęczała podniecona blondynka i z tej wdzęczności po omacku czy przypadkiem natrafiła gdzieś na dłoń czarnowłosej i ją pocałowała.

- No to nie bądź leniwą dziwką i rób swoje. - Steve dołączył do tej zabawy kierując bladą plamę twarzy gdzieś tam w dół gdzie buszowała pani reporter lokalnej gazety.

- Tak, oczywiście! - pisnęła zachwycona Eve i wróciła do przerwanego zajęcia. Zaś Steve i Lamia znów mogli zająć się sobą. Dłoń mężczyzny przy współpracy czarnowłosej kobiety pokonała w końcu te czerwone falbanki jej sukni i dostała się wreszcie między uda. I tam zaczęła działać dla ich obopólnej satysfakcji. Mayers na tym na chwilę się skupił jakby sprawdzał jaki efekt to przynosi. Ale ni wytrzymał tak zbyt długo i znów wolną ręką i ustami wrócił do tych przyjemnych i zapraszających ust i piersi swojej kobiety.

Nakręconej bękarcicy wiele do szczęścia nie trzeba było. Bodźce atakowały ją z każdej strony, tak jak ciepło i ciężar dwóch ciał. Dotyk i mocny nacisk tam, gdzie najbardziej go potrzebowała. Z całej rodziny to ona pierwsza zajęczała prosto w usta żołnierza, łapiąc go spazmatycznym ruchem za bark i bez skrępowania pozwalała aby windował ją wysoko ponad dach czarnej Ghurki przez cudowną, długą chwile, podczas której straciła kontrolę nad ciałem, chociaż to nie było niezwykłe. Cholerny trep od dawna robił z nią co chciał i jak mu się podobało.

Dach wozu zrobił się dziwnie ciasny i zbyt blisko dla tych rozszalałych emocji jakie buzowały w żyłach. Ale jak przeszła ta fala ekstazy to w sam raz aby Lamia była świadkiem kolejnej. Jakby wywołała reakcję łańcuchową u pozostałej dwójki. Mimo panujących ciemności poznała, że Steve też doszedł do momentu szczytowego na moment dławiąc blondynkę okupującą jego biodra. A i ona sama też po chwili wydała z siebie westchnienie ulgi. Po czym wyprostowała się wracając do pionu i z tej wdzięczności obdarzyła czarnulkę mokrym pocałunkiem.

- To tak… Ten… No… To do domku… Jedziemy… Zaraz tam pojedziemy… - mamrotał zrelaksowany mężczyzna jakby chciał sobie przypomnieć po co tu właściwie przyjechali.

- Jeszcze chwilę… nie pali się - brunetka też nie wyglądała jakby miała ochote ruszać się gdziekolwiek. Przytuliła mocniej Eve i razem oparły się o szeroką pierś bolta, zastygając w błogim, szczęśliwym bezruchu. Chwila spokoju i rodzinnej bliskości po tygodniu osobno, co z tego że na poboczu pośrodku lasu? Szczęście było ulotną bestią i nie zapowiadało się z wyprzedzeniem.
- Hej… a nie chciałbyś wpaść na ten bal się pokazać? - spytała nagle, otwierając jedno oko - Nie na cały wieczór, wejść i zrobić dobre wrażenie, a potem wylecieć na bardziej kameralny rewir. Obiecujemy że ci z Kociaczkiem nie narobimy przypału. Będziemy uroczym dodatkiem, jak zwykle… a sobie zobaczymy z kim na co dzień musisz się użerać. To nawet łatwiej potem by było opowiadać, jakbyśmy twarze kojarzyły.

- Na bal? Nie no co wy… To oficjalny bal dla tych wszystkich ważniaków z okolicy. Żadna impreza. Nudziarstwo. Nie to co imprezy z chłopakami w “Honolulu”. - Steve jęknął jakby odganiał natrętną muchę. Myśl o wizycie w takim oficjalnym miejscu nadal wydawała się go kompletnie nie kręcić.

- Poza tym nie mam munduru. Nie brałem. Żadnego. Oni tam wszyscy będą na galowo a ja co? W krótkich majtkach? To już wy jesteście bardziej na galowo w tych kieckach niż ja. - dorzucił bardziej racjonalny argument. A chociaż jak się spotkali to był na galowo to jednak swoim zwyczajem zdjął z siebie mundur tak szybko jak się dało. I przebrał się tak jak na chłopaka z Zachodniego Wybrzeża wypadało. Na wolny weekend czy wyskok z chłopakami do klubu był to strój w sam raz. Ale w galowe towarzystwo wyższych rangą oficerów nadawało się kiepsko.

- Najlepiej wygladasz bez niczego… ale racja - bękarcica spochmurniała i westchnęła cichutko. Tak, to był problem. Nie wypadało iść na hawajsko gdzie każdy wbity w odświętny drelich i wyszykowany jak stróż na Boże Ciało - Może Ces by miał zapasowy… bo tak to byś musiał się kopnąć do Sioux… ehhhh - westchnęła po raz drugi, aż ją zakuło w sercu od tej boleści. Pokręciła głową - Trudno… ale i tak szkoda. Przez chwilę pomyślałam że się nas wstydzisz albo co - chlipnęła, całując go w policzek - a my się tak bardzo mocno staramy…

- No. A ja to jeszcze ci nawet nie zdążyłam podziękować jak należy za to u mnie w pracy. Właściwie Lamii też nie. Bo niech zgadnę kto ci o nich powiedział. A specjalnie wzięłam strój do tego dziękowania. - Eve też dorzuciła się do tej listy wdzięczności i wstydu. Kierowca zaś przeczesał palcami włosy i westchnął długim oddechem. W końcu otworzył szybę próbując odświeżyć sobie myśli.

- To jeszcze Wilma. Jak nam masz podziękować w jakimś specjalnym stroju to potem jeszcze Wilmie też. - rzucił w ciemność i zaczął zapinać swoją koszulę. Powiew świeżego powietrza widocznie pomógł otrzeźwić myśli i emocje.

- Wilma też? No to tak, to jak wróci to też muszę się jej odwdzięczyć. Ale ich załatwiłeś! O rany, myślałam, że się posikam ze szczęścia! Ale mieli miny! W ogóle nie wiedzieli co powiedzieć! - wspomnienie z akcji w redakcji znów wywołało entuzjazm pani redaktor i cichy śmiech kierowcy jaki uruchamiał swoją terenówkę.

- Tylko jutro z tą Cindy to wiecie, nie możemy przeciągać bo musimy wracać do miasta. No chyba, że wolicie zostać. To sam pojadę a potem po was wrócę. - powiedział włączając zwykłe światła i wracając na szutrową drogę przez las. Okazała się nie taka długa jak na raźne tempo czarnej terenówki. Właściwie las się skończył dość szybko i oczom całej trójki ukazały się jakieś zabudowania. Wyglądały jak jakieś większe budynki zbite z bali o całkiem solidnej konstrukcji. Odruchowo Lamia zarejestrowała, że takie bale to powinny wytrzymać ostrzał pociskami pośrednimi a może nawet karabinowymi. Chociaż przeciwpancerne to już mogły się przebić, jeszcze zależy…

- O cholera! - syknął nagle Steve wracając ją do rzeczywistości. Blondynka też spojrzała w tamtą stronę ale tu faktycznie kręciło się sporo ludzi i faktycznie większość była w galowych, ciemnozielonych mundurach. Więc nie bardzo było wiadomo o co chodzi Mayersowi.

- Co się stało? - reporterka zapytała widząc, że samochód zwalnia chyba zatrzymując się przed jakąś grupką mundurowych. Ale światło padało tu dość słabe to nie bardzo było widać kto to.

- To nasz stary. I chyba Ces. Zróbcie dobre wrażenie. Przywitamy się. - rzucił szybko Steve i zaraz potem zatrzymał się przed tą grupką. Właściwie przed dwoma mężczyznami w mundurach jacy szli chodnikiem. Z bliska faktycznie ten młodszy okazał się Cesarem.

- Dobry wieczór panie pułkowniku! Cześć Ces! - Krótki zatrzymał wóz i krzyknął wesoło do dwóch idących kolegów z pracy. A raczej szefa i kumpla.

- O. Kapitan Mayers. Dobry wieczór. Pan też nas raczył odwiedzić? - starszy z mężczyzn wyraźnie kuśtykał na jedną nogę i pewnie dlatego wspomagał się laseczką. Ale spojrzenie i głos miał wciąż bystre i w lot rozpoznał kto się przy nich zatrzymał. Ces również bo pozdrowił ich gestem ale nie wcinał się swojemu dowódcy w słowo. Krótki dał znać swoim partnerkom, że trzeba wysiąść i sam rozpiął pasy i otworzył swoje drzwi. Poczekał aż one obejdą wóz i stanął obok niego.

- Panie pułkowniku, chciałbym panu przedstawić moje partnerki. To jest Lamia Mazzi. Starsza sierżant i weteran frontowy. A to jest Evelyn Anderson. Reporterka z “Daily Sioux”, pisała o nas reportaż z 4-go lipca. A moje panie to jest pułkownik Ford Harrison. Nasz dowódca w Wild Waters. No a Cesa to już znacie. - Steve dokonał szybkiej prezentacji pomiędzy obiema kobietami w krwistej czerwieni a dwoma mężczyznami w głębokiej zieleni. No Cesara potraktował przy tym nieco po macoszemu ale i jednocześnie po koleżeńsku. Ale do pułkownika zwracał się z pełną estymą i wyraźnym szacunkiem.

Niby nic niezwykłego przy amnezji, ale Mazzi nie widziała chyba wcześniej pułkownika z tak bliska. Jako zwykły szary trep z szaro-zielonej trepowej masy nie miała podejścia do takiej szarży. To jak z kosmosem - niby widujesz gwiazdy z powierzchni ziemi i wiesz że tam są, ale też wiesz że jesteś dla nich marnym pyłem nie wartym zauważenia czy nawet świadomości obecności takiej drobinki piachu… a tu taki jeden się gapił prosto na trójkę z czarnego Ghurki. Bękarcica przez pozostały kawałek trasy doprowadzała do porządku włosy i pomagała się ogarnąć fotograf, a gdy auto się zatrzymało otworzyła drzwi wpierw pomagając wysiąść siedzącej jej na kolanach kobiecie, a potem dopiero sama wyszła. Pierwszy krok wykonała idąc jak na ścięcie, jednak doszło do niej że przecież nie ma się o co martwić. Niestety odruchy zostały i jeśli pod bok Mayersa doszłą już z czarującym uśmiechem przyklejonym do twarzy, to przy przedstawianiu przez ciało w czerwonej sukience przeszedł impuls wyprężając je na baczność.
- Na rozkaz, sir! - zaczęła i nabrała powietrza, a przez jej twarz przeszedł wyraz zakłopotania. Odchrząknęła, nabrała oddech i wypuściła go powoli, a mięśnie na powrót się zluzowały.
Już nie była w wojsku, przeszła do cywila. Nie nosiła munduru tylko pieprzoną kiecę bardziej pasującą do Honolulu albo Olimpu niż na ten zalewaną mżawką leśny grajdołek. W jej głowie pojawiła się wizja kasztanowłosej pielegniarki i jej głos: “maniery, Księżniczko!”.
- Znaczy… chciałam powiedzieć dobry wieczór panom - przywołała na twarz przyjemny uśmiech i dygnęła przed pułkownikiem, unosząc odrobinę rąbki czerwonego materiału - Panie pułkowniku to prawdziwy zaszczyt móc pana spotkać osobiście. Steve tyle o panu opowiadał, jednak nigdy nie sądziłam że będzie okazja aby ukraść trochę pańskiej uwagi. Niezwykły to widok, mieć okazję spotkać człowieka zarządzającego całą bazą i to w dodatku Wild Waters. Jest pan bardzo zajętym i oddanym sprawie żołnierzem - jej uśmiech poszerzył się do wybitnie czarującego - Tym bardziej prosimy nam wybaczyć zaskoczenie, nie wiedzieliśmy że dziś tak ważna uroczystość. Jesteśmy tu całkowitym przypadkiem… no może nie do końca. Od paru dni ciągle męczyłyśmy panu kapitanowi jego biedną głowę że chcemy się przepłynąć łódką póki jeszcze nie ma mrozu - odwróciła się na chwilę do Mayersa i puściła mu oko, a na koniec spojrzała na Hiszpana - Cesar, ciebie również dobrze widzieć. Próbowałyśmy z Eve podpytać co u ciebie, ale znasz Steve’a… zawsze mówi że wszystko jest w porządku i pod kontrolą.

- Tak, tak, cały Steve. - Cesar skorzystał z momentu gdy uwaga była skierowana na niego i pozwolił sobie krótko się wciąż uśmiechając się wyrozumiale.

- Ah, to dla mnie zaszczyt i przyjemność poznać tak piękne panie. Miałeś rację Ces. One będą ozdobą każdego balu. A właśnie kapitanie Mayers. Zaszczyci nas pan możliwością podziwiania tych ślicznotek dzisiejszego wieczoru? - pułkownik był w dobrym humorze i chyba ucieszył się, z takiej reakcji obu partnerek jego kapitana.

- Obawiam się panie pułkowniku, że z tym może być pewien kłopot. Przyjechaliśmy odpocząć. Mieliśmy ciężki tydzień. A i tak musimy skrócić ten wypad ze względu na pogrzeb. Kompletnie zapomniałem, że w ten weekend wypada ten bal panie pułkowniku. To moja wina, powinienem o tym pamiętać. No i nawet nie brałem munduru, choćby polowego. - Steve zrobił zbolałą minę ale jednak trzymał się swojej wersji wydarzeń nawet jak rozmawiał ze swoim przełożonym. Ten pokiwał głową i uśmiechnął się jowialnie.

- Ależ oczywiście kapitanie. Wy macie swoją młodość i swoje sprawy. Musicie się wyszumieć po swojemu a nie siedzieć z nami, starymi piernikami. Oczywiście proszę sobie nie zawracać głowy tym balem. - pułkownik wydawał się w pełni rozumieć motywy podwładnego i nie mieć mu za złe, że nie przyjechał tutaj na bal.

- Naturalnie w pełni się z panem zgadzam pułkowniku. Pragnę tylko wspomnieć, że gdyby to była tylko kwestia mundurowa to mam zapasowy mundur a chyba z kapitanem jesteśmy podobnych rozmiarów. - Cesar przejął pałeczkę rozmowy całkiem gładko i pozornie absolutnie nie ingerował w to co powiedział ich zwierzchnik. Ot, dodał sobie coś od siebie za co zarobił bardzo krzywe spojrzenie od kumpla o tej samej randze. Za to Eve posłała Lamii psotne spojrzenie jakby jednak była szansa coś z tego ugrać. Ale takie krótkie bo też oberwała krzywym strofującym spojrzeniem swojego mężczyzny.

- A w kwestiach rozrywki z tego co pamiętam z ostatniej niedzieli to nie powinniśmy się o was martwić. Ale gdyby zabrakło wam darmowych drinków to zapraszamy serdecznie. Claudio Esteban ma dzisiaj nam sprzedać jakiś nowy skecz. A występuje z jakąś nową partnerką. Podobno bardzo utalentowana. - adiutant pułkownika dołożył kolejną wisienkę na ten tort jaki im serwował i kolejne krzywe spojrzenie od kumpla.

- No i mam nadzieję, że Carla mnie nie zamęczy na parkiecie. Nie wiem czy sam jej podołam. Wiesz, że nikt jej tu nie zaprosił i spotkaliśmy się dopiero tutaj? A pytała o ciebie no ale jak będziecie zajęci to oczywiście nie będziemy wam przeszkadzać. - hiszpański kapitan dorzucił trzecią wisienkę a pułkownik słuchając tego wszystkiego chyba bawił się świetnie.

- Oczywiście panie kapitanie, niech się pan czuje zaproszony. Razem ze swoimi uroczymi partnerkami. Mam nadzieję, że obecność kapitana Bishopa nie zniechęci pana do odwiedzin. Chciałbym się pochwalić kolegom swoim najlepszym kapitanem liniowym w bazie. No a kapitan Bishop to mimo wszystko tylko logistyk. Świetny ale logistyk. - pułkownik uśmiechnął się jowialnie i po minie Mayersa dało się poznać, że chyba stracił już taką pewność jaką prezentował jeszcze przed chwilą, że nie pójdą na ten bal.

- No cóż, panie pułkowniku. Przekonał mnie pan. Myślę, że nic się nie stanie jeśli pożycze od Cesara ten zapasowy mundur i sprawię zadość pańskim pragnieniom. - Steve strzelił obcasami swoich szybkobiegów. Nie było tego efektu jak przy wojskowych buciorach. Hawajski zestaw ubranniowy również do tego niezbyt się nadawał. Ale z godnością jakby od początku był za odwiedzinami tego balu zgodził się tam udać.

Wieszając się pod swoim ramieniem bolta saper widziała całą potyczkę, gdzie Steve z góry był skazany na kapitulację. Pełna wdzięczności patrzyła jak Ces argument po argumencie wytrąca karty z łap Tygryska, aż wreszcie Stary mu walnął jokera na sam koniec. Chociaż chciała piszczeć z radości, zachowała spokój pasujący do dodatku kapitańskiego munduru, choćby składał się on z hawajskiej koszuli i szortów.
- Naprawdę są tutaj Claudio i Jannet? - Mazzi nie mogła się powstrzymać aby nie spytać Latynosa i zaśmiała się wesoło - O tak, ona jest cudowna. Prawdziwy wirtuoz, a z tymi drinkami może rzeczywiście się pospieszymy zanim ten stary cynik-kabareciarz osuszy do końca ostatnią butelkę i… kapitan Bishop to twój kolega, tak? - przeniosła wzrok na twarz Mayersa - A jest przynajmniej w jednej dziesiątek taki szarmancki i miły jak Cesar?

- Ależ skąd. Nie jest Hiszpanem. Ani nawet Latynosem. I nawet z południa to też nie. - Cesar zgrabnie przykrył szarmanckim tonem wąskie zaciśnięcie ust Krótkiego gdy Lamia wspomniała, że są kolegami z Bishopem.

- No dobrze, to ja was jestem zmuszony pożegnać. Zapraszam serdecznie ale coś wam nie wypali to spotkamy się przy następnej okazji. A teraz państwo wybaczą. - pułkownik skłonił się młodszym po czym ruszył spokojnym tempem w stronę tego sporego budynku jaki przed chwilą mijali.

- Idę z nim. Powiedz jaki macie domek to przyślę ci ten mundur. I nie rób scen Krótki, stary się napalił jak cię zobaczył, że będziesz. Pokażesz się, walniesz ze dwa tańce i możecie się zmywać. No i może utrzesz nosa Bishopowi. I inni cię zobaczą po wczorajszym, że jesteś cały i nic ci nie jest. - jak zostali w miarę sami Cesar skrócił dystans i wrócił do bardziej koleżeńskiego tonu. Chociaż mówił przyciszonym tonem jakby mimo wszystko nie chciał aby odchodzący pułkownik go usłyszał.

- I cześć dziewczyny. Dobrze was znów widzieć. Dopilnujcie tego nicponia, żeby się chociaż tam pokazał. Potem macie wolne. - zwrócił się do czarnulki i blondynki o wiele bardziej serdecznie i objął każdą z nich, najpierw jedną, potem drugą.

- Cześć Ces, nie wiem jak to robisz ale za każdym razem jak cię widzimy wyglądasz coraz lepiej - Mazzi chętnie objęła go i pocałowała w policzek na przywitanie. Takie koleżeńskie, bez podtekstów.
- Nie martw się, przypilnujemy aby dotarł na miejsce i za głośno nie marudził. Będzie wyglądał jak z plakatu propagandowego, nawet go umyjemy bo wiesz jak to po tej drodze. Człowiek zawsze się na coś nadzieje, albo otrze, wypada się odswieżyć. Tygrysek wie który mam numer domku i tak po cichu liczę, że jednak dziś jeszcze dasz się porwać. Za dawno cię nie widziałyśmy, musimy się nacieszyć - uśmiechnęła się ciepło, wracając do flankowania swojego kapitana i mocno przytuliła się do jego ramienia. - No już kochanie, uśmiechnij się. Będzie dobrze, zobaczysz! Zrobimy z E wszystko abyś się dobrze bawił i w miarę bezboleśnie przeszedł cały proces… a jak chcesz utrzeć nosa temu Bishopowi to mu przed nim pomachaj zegarkiem - wyszczerzyła się, a potem nagle drgnęła, wracając wzrokiem do Hiszpana - Ces jak to oficjalny bal to możemy iść obie? No wiesz… żeby potem nie było zbędnego pierdolenia koło tygryskowego ogonka.

- Nie martwcie się. Sam Stary was zaprosił. Całą trójkę. - Hiszpan machnął ręką i wskazał gestem na odchodzącą sylwetkę ich zwierzchnika. Za to nieco wcześnie z wyraźnym zainteresowaniem i przyjemnością słuchał tego co mu mówiła Lamia. Spojrzał jeszcze na blondynkę.

- Lamia mi strasznie zachwalała wasze kanapki. Podobno są nieziemskie. Mam nadzieję, że wpadniesz dzisiaj do nas i będziemy mogli tego spróbować. - Eve dorzuciła swoją wdzięczną cegiełkę do zaproszenia Lamii. Więc oboje spojrzeli na ostatnie ogniwo w ich związku.

- No cóż Ces. No wpadaj. Aha ale nie zdziw się jak rano wpadnie Cindy ze śniadaniem. Bo już zdążyliśmy się z nią umówić. - Krótki chyba machnął ręką na te boczenie się bo wrócił mu dobry humor i nawet się uśmiechnął.

- O, Cindy też? No to będzie ciekawie. Dobra to widzimy się na balu, daj jeszcze numerek domku, ja muszę lecieć za Starym. - powiedział szybko oglądając się bo szef jednostki już skręcił na ostatnią prostą prowadzącą do tego dużego budynku. Kumpel mu podał a on skinął im głową i ruszył za pułkownikiem.

Saper patrzyła przez chwilę jak odchodzi. Zdrowym tempem całkiem sprawnie dogonił kuternogę przyklejajac się do niego jak cień.
- Rozmawiałam z prawdziwym pułkownikiem… wooow - wyrwało się jej zanim nie potrząsnęła głową i nie pacnęła Kalifornijczyka palcem w nos - Ale teraz kapitanie zarządzamy z komandorem relokacje do sekcji sanitarnej. Trzeba was odpchlić i futro przetrzepać zanim wyjdziemy do ludzi. My też się musimy ogarnąć, żeby nie straszyć okolicy i ci siary nie narobić i… chyba nie było tak źle, co? - jej uśmiech nabrał nerwowej nuty.

- Nie. Było świetnie. Stary was lubi. - Steve w odpowiedzi zasalutował jej, potem ją pocałował w usta a potem klepnął w tyłek. I Eve też.

- Lubi nas? A skąd wiesz? - zapytała Eve puszczając Lamię pierwszą aby znów władować się potem na jej kolana. Jak trzasnęły drzwi czarny Ghurka ruszył z miejsca.

- Ciebie lubi za te artykuły w gazecie. Te z manewrów z 4-go lipca. No i ostatnio za ten wywiad z Karen i opis tej naszej akcji jak was odbijaliśmy. I chyba mu się trochę szkoda was zrobiło, że tyle przeszłyście podczas tej niewoli. - wyjaśnił skręcając w jakąś boczną drogę jaka wiodła wzdłuż jeziora. Mijali kolejne domki w jednych paliły się światła w innych nie.

- No a Lamia jest weteranem. I to takim prawdziwym. Frontowiec z krwi i kości. On lubi takich. No a kobiety to rzadkość. On też oberwał. Skakał w jednym z ostatnich prawdziwych desantów w tej wojnie. Kijowo wylądował. Coś mu tam trzasło w nodze. Potem jechał na morfinie bo nie było jak ich ewakuować. Ale dalej dowodził. Dlatego stracił tą nogę. I do dziś ma słabość do frontowców. To ten. Ten jest nasz. W środku jest łazienka. Mam nadzieję, że nie zapomnieli wstawić bojlera. - tłumaczył aż zatrzymał wóz przy jednym z ciemnych domków. Ten był położony nad jeziorem. Można było wysiąść i się rozpakować.

 

__________________
A God Damn Rat Pack
'Cause at 5 o'clock they take me to the Gallows Pole
The sands of time for me are running low...

Driada

 

__________________
A God Damn Rat Pack
'Cause at 5 o'clock they take me to the Gallows Pole
The sands of time for me are running low...

Driada

 

__________________
A God Damn Rat Pack
'Cause at 5 o'clock they take me to the Gallows Pole
The sands of time for me are running low...

Driada

 

__________________
A God Damn Rat Pack
'Cause at 5 o'clock they take me to the Gallows Pole
The sands of time for me are running low...

Driada

 

__________________
A God Damn Rat Pack
'Cause at 5 o'clock they take me to the Gallows Pole
The sands of time for me are running low...

Driada

 

__________________
A God Damn Rat Pack
'Cause at 5 o'clock they take me to the Gallows Pole
The sands of time for me are running low...