Człowiek, nazywany niegdyś Caleb’em Willburn’em, obecnie kryjący się pod pseudonimem Truposz, bardzo chciał ruszyć na ratunek dziewczynie, która czasami zwracała się do niego prawdziwym imieniem i wciąż pozostawało dla niego zagadką, skąd je zna? Obstawiał dwa warianty – albo wygadał się przez sen, albo duchy zesłały jej wizje, tylko wciąż nie chciała się przyznać. Do wysiłku motywowały go jeszcze poboczne perspektywy, te z przyjemniejszych. Chłód betonowej konstrukcji, w której za niecałe dwieście, może trzysta metrów mógłby się schować i przypieczone mięso pustynnego drapieżnika o chrupiącej skórce. Ze smakiem zanurzyłby zęby, aż tłuszczyk pociekłby po brodzie. Chciał, ale widać jeden z trojaczków, ten co w dzieciństwie najwyraźniej zabierał pozostałym cały budyń i kanapki do szkoły, że urósł największy ze wszystkich, chciał jeszcze bardziej. Wyminął Barona, gdy ten ledwo wdrapał się do połowy wydmy i pognał gdzieś dalej, sypiąc mu piachem w oczy. Truposz odkaszlnął usuwając z gardła drażniące drobiny pyłu. Balansując, by nie stoczyć się ku podstawie zdradliwego pagóra, miał okazje przysłuchać się lepiej temu co działo się poniżej.

– No brawo, brawo – zaklaskał, obijając o siebie kościste dłonie, gdy echo wystrzału z karabinu ucichło. Krzyczał w dół.
– Trzeba było się zdecydować zanim biedak z Alternatywy wziął się za ciągnięcie jebanych sanek przez caały dłuuuugi szlak, ale teraz lepiej pomyślcie o sobie! Możliwe, że będzie trzeba opłacić karawany z dostawami zapasów i z czego zamierzacie to zrobić, co? Bo chyba nie kałachem Luisa, swoją drogą bez amunicji?

Obserwował ludzików, kotłujących się pod nim. Gdyby mieszkańcy planety kierowali się chłodnym interesem, zamiast emocjami, obserwowali rzeczy z szerszej perspektywy, może świat nie leżałby teraz w ruinie.
– Zapraszam do cienia by schłodzić głowy i zastanowić co dalej. Już niedaleko celu, a przy okazji. Dziewczyna, którą wystawiliście na szpicy właśnie walczy ze sforą kundli, a wy zamiast jej pomóc, pierdolicie w palącym słońcu o rzeczach, które i tak nic nie zmienią…

Mężczyzna obrócił się, wypuszczając powietrze we wzgardliwym "pffffff" i wznowił wspinaczkę, poirytowany niepotrzebną zwłoką i stratą energii. Nie miał kropli śliny w ustach do przełknięcia, a przez idiotów musiał mielić dodatkowo jęzorem. Stracili kilka sypiących się kontenerów, opróżnionych z cennych przedmiotów, które za dnia rozgrzewały się jak piekarniki i nie szło w nich wysiedzieć. Nie rozumiał, po co w ogóle było opuszczać przyjemny bunkier. A niech se robią co chcą, ludzkość była skreślona, jej ostatni przedstawiciele też nie dawali najmniejszych nadziei. Jak to możliwe, że mieszkańcy Azylu, czyli niejako elita wymarłej nacji, nie posiadała wiedzy, ani umiejętności do zbudowania byle łazika mogącego poruszać się po piachu. Co więcej potrzebowali ludzi z zewnątrz by uruchomili instalacje krypty, najmniejszych nadziei.

Zmutowane kojoty musiały utracić coś ze swych pierwotnych odruchów, albo głód przytłumił ich instynkt samozachowawczy. W każdym razie głośny wystrzał z colta Caroline nie przepłoszył sfory, tak jakby uczynił to z ich przedwojennymi przodkami. Wręcz odwrotnie, spowodował, że dzikie stadko ruszyło biegiem w dół wzniesienia. Spiesząc, by dobrać się do miękkiego ciała ich upatrzonej zdobyczy. Z pokrytych pienistą śliną paszcz pędzącej watahy wydobyło się drapieżne ujadanie.

Cel mutantów jednak nie był ani bezbronny, ani tym bardziej lękliwy. Los chciał, że grupa zwierząt upatrzyła sobie doświadczoną eksploratorkę pustkowi. Ta zaś szybko obliczyła swoje szanse w starciu ze sforą, a także ewentualne koszty z nią związane. Mało optymistyczne kalkulacje skłoniły ją do przyjęcia pierwotnie ustalonej alternatywy. Mimo stresowej sytuacji kobieta szybko i sprawnie wstukała kod, uzyskany niedawno drogą radiową. Klawiaturą operowała równie sprawnie jak wytrychem, co pozwalało jej niejednokrotnie łamać zabezpieczenia dowolnych przedwojennych budowli. Na szczęście stalkerki właz wejściowy szybko zareagował na wciśnięte rytmicznie klawisze. Gdy tylko zaczął się uchylać, Ritę uderzył zapach starości i przyjemnie chłodzący jej nagrzaną skórę przeciąg z podziemia. A gdy otworzył się w pełni, kobieta zgrabnie wślizgnęła się do środka, jednocześnie zamykając go za sobą. Tak też znikła w sercu skarbca technologii Protect America.

Praktycznie wszystkie Azyle były budowane według tego samego architektonicznego planu, a nawet posiadały identyczną strukturę administracyjną. Govin bez trudu rozpoznała przedsionek tkniętego czasem przedwojennego kompleksu, nie mając najmniejszych wątpliwości, że potrafiłaby nawet z zawiązanymi oczami oprowadzić po wnętrzu podążających za nią ludzi. Słabe światło kratowanych lamp żarowych nieznacznie oświetlało monumentalne wejście do głębi zapomnianego obiektu. Generatory musiały jeszcze pracować, ale nie było to dla dziewczyny zaskoczeniem. W innym wypadku wejście do struktury po prostu by się nie otworzyło. Mimo wszystko z jednej z kieszonek Rita dobyła latarki. Oświetlenie wnętrza było słabe, a nic nie wskazywało, by w innych rejonach kompleksu miało być lepiej. Nie wątpiła więc, że własne źródło światła mogło jej się przydać. Czarne conversy ostrożnie wydeptały kilka kroków w cienkiej warstwie kurzu, zalegającej na solidnym betonowym podłożu, pokrytym odchodzącą warstwą starej farby. Nozdrza żylety uraczyły się ciężkim powietrzem z minionej epoki. Zrobiła to jednak ostrożnie i w małej dawce. Miejsce spełniało rolę habitacyjną i nie tak dawno zostało opuszczone, ale zawsze można było spodziewać się wycieków jakichś gazów jeśli ciągłość budynku została naruszona (szczególnie że ten zbudowano na miejscu starej kopalni), lub chemikaliów, gdyby stare instalacje stały się wadliwe. Nie wspominając o sporadycznie występującej w takich miejscach obcej faunie i florze, nie ustępującej zadziornością bionicznej jaźni. Na jej zapach również należało uważać tak jak na groźne pyły, inwazyjne zarodniki grzybów i mikrospory. Automatyczne systemy ochrony nie stanowiły jedynego zagrożenia, podczas eksploracji dawnych budowli. Chociaż przybyszka żywiła nadzieje, że mieszkańcy Nowej Nadziei wyłączyli je, opuszczając to miejsce.

Upewniwszy się, że na razie maska przeciwgazowa jest zbędna Caroline podeszła do ciężkich metalowych wrót. Przejechała wystającymi ze skórzanych rękawiczek palcami po chłodnej powietrzni liczącej dziesięciolecia konstrukcji. Odkrywając opuszkami delikatne naruszenia powierzchni starych drzwi, poczuła dreszcz ekscytacji. Jej ciało opanowało podniecenie na myśl o eksploracji przebrzmiałego budynku, mimo że robiła takie coś już wiele razy. Większość Azyli realizowała różne programy badawcze, więc ich zwiedzanie nigdy nie było zupełną rutyną. A zróżnicowany stopień eksploatacji pozwalał na zdobywanie skarbów przeróżnej jakości, wartości i użyteczności. Kobieta wzięła głęboki oddech, zbudowany z tysięcy ton cementu i metalu reliktowy obiekt sprawił, że zupełnie zapomniała o zmutowanych psach na zewnątrz i towarzyszących jej ludziach. Praktycznie bez wahania postanowiła sprawdzić wstępnie teren. Jej dłoń szybko rozpoznała przycisk otwierający. Z pewnym oporem, ale mechanizm zadziałał i wrota się rozwarły przy akompaniamencie suchego skrzypienia i mechanicznych trzasków. Szafirowym oczom eksploratorki ukazał się skryty w półmroku długi, zagracony hol. Zapaliła szybko latarkę.

Wojownik był na tyle oddalony od Caroline, że nie mógł widzieć jak sprawnie i szybko palce łowczyni wystukiwały kod podawany przez burmistrza Nowej Nadziei. Bożydar widział natomiast powykręcane cerbery zbiegające z piaszczystego nasypu. Do powstałego obrazu jego wyobraźnia dodawała piekielny skowyt i cieknące po kaprawych szczękach litry spienionej śliny. Zbliżające się zagrożenie, przyjemnie pulsująca adrenalinka spotęgowały precyzję Govin, która dość szybko znalazła się za wrotami kompleksu. Bestie jednak musiały obrać sobie nowy cel. Cel, dzięki któremu nie pozostanie im biernie czekać na śmierć głodową.

Widzący mutanty Bożydar Colt nie polegał już na swojej wyobraźni. Widział masywne, porośnięte kępkami sierści cielska, które nad wyraz dobrze radziły sobie z wysoką temperaturą i piekącym słońcem. Co prawda ze szczęk potworów nie kapała ślina, ale ich warkot oraz ujadanie były coraz donośniejsze. Szturmowiec przestał biec, uspokoił oddech, chwycił swoje wychuchane AK stanowczo i mocno niczym upragnioną kochankę. Colt odbezpieczył karabin mierząc do zbliżającego się przeciwnika. Nie obchodziły go słowa ludzi za nim. Za nic miał sprzeczki Karla, krzyki Damona, niezdecydowanie Louisa, słowa Truposza czy nawet strzały jego siostry. Starszy Kapral Alternatywy wiedział, że Miła poradzi sobie ze wszystkim. Ufał jej w pełni. Kiedy wspomagana pancerzem kobieta starała się uspokoić osadników jej brat wypuścił pierwszą serię. Starał się jak tylko mógł. Wiedział, że od tego może zależeć jego życie. Czuł, że dobrze się stało, że Caroline zniknęła w ciemnych odmętach azylu. Teraz mógł załatwić te psie kurwie jak na szturmowca przystało. Na spokojnie, z opanowaniem, ale też krwawo i bezlitośnie.

Drapieżniki obeszły się smakiem, kiedy żyleta zniknęła za włazem podziemnego kompleksu, lecz od razu zauważyły kolejną ofiarę. Były padlinożercami, musiały wyczuć, że zmęczony maruder z karabinem samotnie przedzierający się przez zalane słońcem pustkowie stanowi łakomy kąsek. Wygłodniałe rzuciły się biegiem w kierunku Bożydara. Dwa kojoty odłączyły się od reszty próbując oflankować przeciwnika, pozostałe trzy pędziły przed siebie, zdeterminowane by dopaść ludzki wór mięsa. Ich przeciwnikiem był dystans, młodszy z braci Colt miał dużo czasu, żeby spokojnie przymierzyć. Kiedy puścił w stronę mutantów dwie serie, mniejsze samce rozerwało na strzępy, trysnęła czarna jucha zmieszana z cuchnącymi wnętrznościami. Przywódca stada zaskomlał, jeden z pocisków serii zranił go niegroźnie, lecz biegł dalej, jeszcze bardziej wściekły i zajadły. Bożydar stracił z oczu dwa pozostałe flankujące psy. Mocne słońce i piasek nie ułatwiały wypatrzenia przeciwnika, który za chwilę mógł nadbiec z lewej i prawej strony.

Kolba karabinu przyjemnie kopnęła w dołek strzelecki. Adrenalina zaczęła buzować w żyłach łaknącego krwi szturmowca. Dar stracił z pola widzenia dwa flankujące go osobniki. Miał świadomość, że aby je namierzyć i wystrzelić nie było specjalnie czasu. Musiał brać to co dawał los. W tym przypadku był to potężny basior raniony nieznacznie jednym pociskiem. Strzelec skupił się na celu. Następną serią miał zamiar zatrzymać pędzącego na niego mutanta. Pozostałymi postara się zająć później.

Niestety zamiar wojownika nie przerodził się w fakt. Tym razem los postanowił, że mimo dobrego planu koordynacja ręka-oko wojownika Alternatywy zawiedzie. Bożydar zaklął widząc jak wszystkie pociski lecą nieznacznie nad głową samca alfa. Przeciwnik był na tyle blisko, że Colt nie zdążył nawet odrzucić karabinu. W pełnym pędzie to bydle wyglądało naprawdę okazale. Mięśnie pod skórą mutanta poruszały się w swej płynności i harmonii niemal hipnotyzując przeciwnika. Basior starł się z człowiekiem na niemal równych zasadach. Jego skok był celny, ale jeden z najszybszych rewolwerowców Amerykańskich Rubieży nie miał problemów z zejściem z linii ataku. Mimo wyczerpania Bożydar poruszał się tak błyskawicznie jakby nie tonął po kostki w suchym, sypkim piachu.

Mężczyzna wypuścił z rąk karabin i wyprostowaną ręką sięgnął po kolejnego ze swoich przyjaciół. Niezawodny, dopieszczony do granic nóż bojowy wysunął się ze skórzanej pochewki bez najmniejszego oporu. Nożownik doskonale rozumiał pragnienie krwi przyjaciela. Razem stanowili jedność. Przekonał się o tym każdy kto do tamtego parnego popołudnia stanął na drodze uzbrojonego w ostrze Colta. Przeciwnik wylądował na piasku bogatszy o paskudne cięcie idące wzdłuż muskularnego tułowia. Samiec alfa wycofał się z pewnością czekając na wsparcie, które nadciągało nieubłaganie. Krew spływająca po boku psowatego pobudziłaby niemal każdego młodego i narwanego wojownika. Bożydar Colt był takim jeszcze kilka lat wcześniej jednak dojrzał na długo przed starciem z mutantami. Zdając sobie sprawę z własnego zmęczenia wojownik postanowił unikać ciosów, odgryzać się nożem, a w razie okazji atakować Magnumem, którego dobycie było jedynie kwestią czasu. Ktoś by pomyślał, że skoro gość dobrze strzelał z broni długiej i był wyśmienitym nożownikiem to szanse na strzelanie z Magnuma na wysokim poziomie były znikome. W tym jednak przypadku kojoty trafiły na pierdolonego rewolwerowca, który nie potrafił niemal nic poza walką. To ona była jego domeną i mało komu w niej ustępował…

Druga dłoń rewolwerowca poszybowała w kierunku Magnuma, który po cichutkim proteście polimerowej kabury znalazł się w ręce właściciela. W bębnie komory znajdowało się sześć naboi, których część lada moment miała wzbogacić florę bakteryjną społeczności kojotów. Strzelec zlitował się nad ciężko rannym samcem alfa strzelając do niego błyskawicznie z biodra - niczym bohater przedwojennego westernu. Pies padł ciężko dysząc i wykrwawiając się w agonii. Człowiek nie lubił się pastwić nad swoją ofiarą, ale w tym przypadku nie miał czasu na dobicie przeciwnika. Z jego lewej i prawej strony nadbiegały kolejne psy, których zapału nie ostudziły nawet trzy następujące po sobie zgony przedstawicieli ich gatunku.

Bożydar zaczął swój alegoryczny taniec śmierci. Lśniąca lufa Magnuma kontrastowała z matowym, czarnym ostrzem. Mimo przewagi liczebnej czteronogi minęły nożownika, który mijając jednego z przeciwników ciął go w przednią prawą łapę, z której chlusnęła czarna posoka. Darowi wystarczył rzut oka aby zorientować się, że raniony kojot ledwo stał. Nie chcąc przedłużać jego męki rewolwerowiec uniósł broń strzelając bez zbędnego celowania. Pocisk trafił mutanta prosto w łeb pozbawiając pyska i części czaszki.

Ostatni kojot nie miał zamiaru odpuścić. Jakaś pokrętna logika pozwalała mu myśleć, że w tańcu ze żniwiarzem prezentującym swój “danse macabre” szło jeszcze wygrać. Wystarczyło z uległej partnerki stać się prowadzącym. Sprawić, że zmęczony ludzki pomiot zatańczy tak jak mu sierściuch zagra. Skok, który wykonał czworonóg miał okazać się decydującym. Mimo iż było naprawdę blisko zębiska i szpony kojota minęły ludzkiego wojownika o dobre kilka cali. Nożownik w pełnym gracji piruecie wykonał płynne cięcie, które raniło przeciwnika w prawą łapę. Tym razem jednak rana nie była groźna. Krew ciekła bardzo powoli. Magnum mężczyzny po raz kolejny wystrzelił trafiając basiora prosto w tors. Rana wlotowa była poważna, ale przeciwnik nadal nie odpuszczał. Desperackim ruchem kojot zaatakował. Człowiek jednak znowu pokazał swoją dominację nie tylko schodząc z linii ataku, ale też zadając precyzyjne pchnięcie. Druga z łap bestii zaczęła poważnie krwawić, a psowaty nie był w stanie stać na nogach. Przednie kończyny stworzenia rozjechały się na gorącym piasku, a zmęczony walką kojot powoli dogorywał. Zalewał się krwią coraz bardziej patrząc na swojego rywala z powoli niknącą agresją. Bożydar nie był potworem dlatego błyskawicznie doskoczył do stworzenia i przy pomocy zakrwawionego ostrza skończył jego męki. Człowiek upewnił się też, że pozostałe kundle nie żyły fundując swojej kosie podróż wprost do ich mózgów.

Dar nie miał mutantom za złe, że go zaatakowały. One zwyczajnie starały się przerwać tak samo jak on czy mieszkańcy Nowej Nadziei. Colt był doświadczonym wojownikiem, a lata młodzieńczej buńczuczności miał dawno za sobą. Podejrzewał, że po walce opadnie z sił tymczasem jego organizm znowu go zaskoczył niemal nie odczuwając większego zmęczenia niż przed starciem. Mimo to człowiek Alternatywy spokojnie łapał oddech dopiero po chwili czyszcząc swój nóż, dopełniając bębenek rewolweru nowymi nabojami i podnosząc z ziemi AK. Mężczyzna powoli i z największą starannością oczyszczał swój karabin. Był spokojny niczym siedzący w konfesjonale ksiądz. Co prawda obwieszony bronią, z zakrwawionymi naramiennikami i stalową maską na twarzy przypominał bardziej bohatera horroru aniżeli ostoję spokoju.

- Pomożecie mi z porcjowaniem mięsa, co nie? - zapytał idącego kawałek przed pochodem osadników Truposza.

– Taaaa – Baron przeciągnął, docierając na miejsce pod koniec spektaklu. Nie przewidziano dla niego roli, czym wcale się nie przejął. Jak na wytrawnego hazardzistę przystało, takiego co przeważnie grał ze śmiercią w kości, choć z nadzieją rozglądał się za inną bardziej przyjazną niszą, wciąż obstawiał i znów wychodziły dwa warianty – ogary zagryzły Rite i przyszły po więcej, albo schowała się w bunkrze i tak nakręciła widokiem przedwojennego machinarium, że zapomniała o niebożym świecie, a dać znać to już całkiem. Jako widz uznał, że sztuka była nawet udana. Pogwizdując zakasał rękawy. Sytuacja matką potrzeb. Stwierdził, że przydał by mu się teraz fartuch, nie chciał ubrudzić stroju juchą. Wyciągnął zza pasa spory nóż i zważył go w dłoni, oceniając czy się nada. Nic z klasy żelastwa, którą władał żołnierz. Duży, kuchenny, choć nawet nim szło zagrać uwerturę na gardle oprycha, o czym boleśnie przekonał się jeden z nich, szukając swego szczęścia w baraku. Nie znalazł.

[MEDIA]https://cdnb.artstation.com/p/assets/images/images/007/309/663/large/yogen-yogensia-6.jpg[/MEDIA]

– Ruszasz się i wyglądasz, jakbyś pół życia spędził na arenach Vegas – podjął, przypominając sobie stare rejony. – Piach jest, dzikie bestie są, tylko widowni skandującej twe imię brakuje. Może bym nawet pokrzyczał, ale po primo nie znam, po secundo w gardle mi zaschło.

Złapał jedne ze zwłok za łapy i obciążając się jeszcze bardziej, zaczął ciągnąć w stronę wrót.
– Nie tutaj, Truposze najlepiej czują się w zimnych, kamiennych grobowcach.