Krótki kontakt ze Svenem pozostawił po sobie więcej pytań niż odpowiedzi. Wyrwana z badania artefaktu Brown 0 wydawała się rozkojarzona, nie wiedząc na co najpierw ma zwrócić uwagę. Odłożyła delikatnie skałę na stolik, zabierając się do problemów po kolei.
- Miał pan rację, jest schemat. Mamy do czynienia z szyfrem… może pewnym rodzajem języka. Widać zależności, ale do pełnej analizy potrzebowałabym więcej czasu. Obroża… odrobinę to uniemożliwia - powiedziała do naukowca i rozłożyła ręce bezradnie. Kiedy opadły wzdłuż jej boków, skupiła się na policjancie - Twój kumpel brzmiał, jakby miał za plecami kogoś, kto przysłuchuje się każdemu słowu i nie chce… chyba nie doczekamy się wsparcia dla was i ewakuacji. Otwórzmy schron, schowajmy w nim doktora i ruszajmy, póki nie spalili nas żywcem. Mamy kod do drzwi, w razie gdyby ludzie wewnątrz… nie wykazywali chęci otworzenia wrót chociaż na dwie minuty. Wypada z nimi najpierw porozmawiać, pomożesz Karl? Zaraz do ciebie dołączę, tylko… zobaczę czy z Johanem na pewno wszystko okey - posłała mu niepewny uśmiech.

- Wiedziałem! Czułem to! Od początku! A nie wierzyli mi zadufane bufony! - starszy i raczej flegmatyczny zazwyczaj naukowiec nagle wybuchnął jak wulkan, entuzjazmem radości gdy widocznie Brown 0 potwierdziła jego przypuszczenia i nadzieje. - No tak, tak, rozumiem, trzeba to sprawdzić, no tak, oczywiście, no przepraszam za ten wybuch, po prostu no całe życie, karierę, autorytet poświęciłem na badanie tego artefaktu… - dr. Jenkins nieco się opanował i zaczął mówić w przepraszająco - wyjaśniającym tonie ale nadal przebijały się przez niego okruchy i pęknięcia radości i spełnionej nadziei.

- No fajnie doktorze. - Karl pokiwał głową bo wybuch naukowca chyba trochę go zaskoczył. Zaczął mówić swoje gdy ten skończył i zdołał się opanować. - No właśnie. Też mi tak brzmiało. - zwrócił się do Mayi zgadzając się z jej wnioskami. - Tylko, ze to dziwne. Chyba był w sztabie albo na stanowisku dowodzenia. Czego niby miałby się nam bać powiedzieć? - policjant znów rozłożył ramiona w geście niezrozumienia. Chyba nie oczekiwał odpowiedzi ale najwyraźniej stanowiło dla niego niezłą zagwostkę. - Dobra, chodźmy razem, na dół i tak mamy po drodze a chyba zajechali już. - Policjant wzruszył ramionami biorąc w dłonie karabin i najwyraźniej był gotów do wyjścia. Wtedy na pulpicie sterowniczym zabrzęczał sygnał połączenia. Spojrzenia zwróciły się przy pierwszym brzęczyku i Karl odebrał połączenie.

- Karl! - w holoprojekcji ukazała się spięta twarz drugiego gliniarza z którym przed chwilą rozmawiali. - Dzwonię z kibla! - syknął przyciszonym głosem jakby naprawdę starał się mówić najciszej jak się dało. Po tym co widać było w tle nawet wyglądało to na typową kabinę wc.

- Mów. Co jest grane Sven? - zapytał Karl z powrotem siadając na krześle.

- Nie wskakujcie do transportera! Załatwią was! Poszedł rozkaz z samej góry! Olej to! Nie wiem jak ale jakoś spróbujcie się przedrzeć miastem! Jak dotrzecie do kordonu to chłopaki was przyjmą i w ogóle. Ale kurwa nie wsiadajcie do transportera co mają po was wysłać! - syczał drugi gliniarz rozglądając się po ścianach równie często jak do ekranu holo. Powaga i stres w głosie i twarzy Svena były tak poważne i namacalne, że Karl spojrzał na pozostałą dwójkę. Naukowiec też wydawał się niepewny jak traktować słowa drugiego gliniarza więc się nie odzywał.

- Sven. Musimy wskoczyć do transportera. Inaczej nie zaliczą Mayi Checkpoint. I ją rozwalą. Nie możemy jej tak zostawić Sven. Przynajmniej jeden z nas musi znaleźć się na pokładzie. - Karl odpowiedział po chwili zwłoki gdy znów wpatrywał się w półprzezroczysty wizerunek drugiego policjanta.

- Kurrrwaaa maaać! - półprzezroczysty wizerunek zakrył twarz dłonią zaciskając palce na nasadzie nosa przymykając do tego oczy. Wyglądał na zestresowanego i zmęczonego z brudem na twarzy i mokrymi od potu włosami.

- Sven. Powiedz co jest grane. Jak to chcą nas załatwić? Przecież to bez sensu. - policyjny strzelec wyborowy dalej drążył temat wpatrując się w zmęczoną twarz widzianą po drugiej stronie holo.

- Jest… Podejrzenie… - dłoń Svena nerwowo potarła skronie gdy policjant wyraźnie się wahał i ważył każde słowo. - Mieliśmy tu wypadek. - zaczął Sven odrywając w końcu dłoń od twarzy i na krótko spojrzał w holo. Przejechał językiem po wargach i spojrzał gdzieś w bok jakby tak łatwiej było mu mówić. - W piwnicy. Wśród uchodźców. Coś… - westchnął i wziął głębszy wdech. - Coś z nich wyszło. Wyszarpało na zewnątrz. Zabiło ich. Wybuchła panika. To te xenos Karl. Mieli w sobie te xenos. Nie wiem kurwa jak ale mieli. Była jatka. Użyliśmy granatów i miotaczy. Nie dało się inaczej. - gdy Sven przełamał się słowa pojawiały się szybciej. Gdy mówił Karl dla odmiany zaczął coraz mocniej zaciskać warki i pięści na blacie panelu kontrolnego.

- Przeprowadziliśmy pośpieszne dochodzenie. Skąd byli ci ludzie, skąd uciekli, kto ich znał no wiesz, takie minimum. I kurwa Karl oni, znaczy góra, podejrzewa, że też to macie. - Sven spojrzał tym razem prosto w twarz słuchającego Karla. - Wszyscy którzy przebywają zbyt długo na terenie opanowanych przez xenos. Ma być kwarantanna. Ale to ściema Karl. Chcą was załatwić. Każdego kto może to mieć. Tylko kurwa nie wiem czy definitywnie czy kurwa chuj wie co. Sorry stary. Mówię ci jak jest. Ale kurwa byłem tam w tej piwnicy. Ja pierdolę Karl… - drugi mężczyzna w mundurze oblizał znów wargi i pokręcił głową. Hollyard milczał dłuższą chwilę wpatrzony gdzieś w konsoletę kierowniczą.

- Dzięki Sven. Jesteś równy kumpel. - powiedział głucho gliniarz pochylony nad konsoletą. - Ale musimy dotrzeć na ten pokład. To jest Checkpoint dla Mayi. Rozwalą ją bez tego. - gliniarz wykonał lekki ruch głową w kierunku stojącej obok Vinogradovej. - Spróbujemy coś wymyślić. - powiedział nadal mając drewniany głos i ściskając z całych sił skraj konsolety.

- Dobra, ja w takim razie spróbuję się dostać na ten pokład. Może zorganizuję kogoś z naszych chłopaków. Ale nie wiem czy się da Karl. Nie ja tu zarządzam. - odpowiedział po chwili milczenia półprzezroczysty hologram Svena na co drugi policjant pokiwał głową ale nie odpowiedział.

Vinogradowa z każdym usłyszanym zdaniem robiła się coraz bledsza, a potem zielona. Więc o to chodziło, stąd ta zdawkowa pierwsza rozmowa. Chodziło o epidemię, eksterminację i to zarządzoną rozkazem z samej góry. Wychodziło na to, że aby ona przeżyła któryś z trójki żołnierzy musiał się oddać dobrowolnie na… nawet nie wiedzieli czego się spodziewać, ale z tego co mówił blondyn na holo nie było to nic zdrowego czy przyjemnego. Dziewczynie zmiękły kolana i osunęła się po ścianie, szorując po niej plecami. Usiadła ciężko, patrząc na swoje dłonie.
- On ma… ma rację Karl, to bez sensu - odezwała się cicho, łamiącym się głosem - Nie… nie możecie tak… ryzykować. Jeśli ma się coś wam stać… uciekajcie i niczym się nie przejmujcie. Ja… jestem tu za karę i jak… jak ma być taka kara, niech będzie. Wy macie rodziny… ty masz Sarę. Ona na pewno bardzo się o ciebie martwi. Elenio i Johan… też mają rodziny. Ktoś na nich czeka. Macie… życie przed sobą, nie chcę... żeby coś się wam stało… z mojej winy. Żeby was… żeby wam zrobili krzywdę. Pomóżcie Zoe, ona jeszcze... ma szansę i dobra... z niej dziewczyna. Po mnie... i tak nikt nie będzie płakał.

- Ciii… ciii… - policjant przerzucił karabin na ramię i podszedł do niższej kobiety objął ją ramionami w kojącym geście. - Spokojnie Mayu. - powiedział patrząc na nią. - Coś wymyślimy. Właściwie… - urwał i spojrzał gdzieś w bok w kąt pomieszczenia jakby szukał tam natchnienia. - Właściwie to zaliczą ci zadanie jak znajdziemy się na pokładzie prawda? - spojrzał na nią z góry gdy wrócił spojrzeniem na jej bladą twarz. - No to się znajdziemy. - uśmiechnął się w końcu jakby mówił jakiś dowcip jaki przyszedł mu właśnie na myśl. - A potem się nie znajdziemy. Zwłaszcza jakby Sven tam był i nasze chłopaki. Poza tym… - dodał wesoło na ile można było w tej chwili choć wypadło w najlepszym razie średnio. - Gdzie mamy uciekać? Gdzie jest te bezpieczne miejsce? Ten syf jest na całym księżycu. Nawet w kosmoporcie nie jest bezpiecznie. Nie mamy gdzie uciekać Mayu. Nikt z nas. Nikt kto tu jest. - pokręcił głową z już poważnym i zasępionym grymasem na twarzy.
- Zresztą zaraz nam na łeb spadnie lawina ognia i fala. Tym powinniśmy się martwić. No i wiesz. Chronić i służyć i takie tam. Chodź. Idźmy do tego schronu i zobaczymy kogo i w jakim stanie chłopaki przywieźli. No i trzeba im powiedzieć. Muszą wiedzieć co jest grane. - policjant puścił w końcu Vinogradovą i wskazał głową na drzwi wyjściowe. Poprawił pasek broni i wyjął z kabury swój ciężki rewolwer szykując się do wyjścia. Brown 0 dostrzegła w spojrzeniu jakie teraz coś unikał patrzenia na nią, że Karl nie przyjął wieści lekko i stara się jakoś nadrabiać miną i słowem. Chwilę ciszy wykorzystał doktor.

- Ee… To ja tu poczekam dobrze? Dobrze wam idzie. Naprawdę robicie świetną robotę. - starszy naukowiec podszedł do nich i położył po jednej dłoni na ramieniu każdego z nich chyba starając się ich jakoś podnieść na duchu.

- Dziękujemy. Niech pan na siebie uważa doktorze i nigdzie stąd nie wychodzi póki nie wrócimy, dobrze? Tutaj będzie pan bezpieczny, są kamery i można patrzeć co się dzieje - Brown 0 zmusiła się do uśmiechu, ale wytrzymała tak tylko ze trzy sekundy. Wystarczyło że popatrzyła na policjanta. Złapała go oburącz za rękę i stanęła tuż przed nim żeby nie mógł jej ignorować.
- Jest droga ucieczki - przełknęła ślinę, tupiąc butem o podłogę - Tam na dole. Zmieścicie się… będziecie bezpieczni póki się nie uspokoi. Chroń i służ… to dla tych którzy są coś warci. Nie ryzykuj dla kogoś… przeze mnie umarło wielu dobrych ludzi. Tak będzie sprawiedliwie… i nie dołączycie do… tej listy - sięgnęła po ostatnią deskę ratunku, zachowując przynajmniej te resztki godności pozwalające się nie rozpłakać. Z opersji wyratowała ją Black 2, której jazgotliwy głos rozległ się w słuchawce.
- Zaraz zejdziemy, mamy kod do zamka. Zaoszczędzimy czas. Poczekajcie na nas, okey? - odpowiedziała po łączu i odezwała się do Hollyarda, sprawdzając holo - Black 2 też tu jest… i Hektor. Przyjechali razem z chłopakami i Zoe. Są na dole, czekają na nas. Chcą otwierać bunkier.

- Tak, pewnie. - policjant zgodził się, kiwając głową ale nadal jedynie przelotnie spoglądał na Vinogradovą. - Chodź Mayu, nie każmy na siebie czekać. - dodał kładąc jej swoją dłoń na jej plecach i delikatnie popychając ku drzwiom.

Nie zwlekając pożegnała doktora krótkim ukłonem i w towarzystwie mundurowego opuściła pokój ochrony.
- Proszę Karl... - jęknęła ledwo zamknęli drzwi.

- Spokojnie Mayu. Nie panikujmy dobra? To jakieś tam podejrzenie w atmosferze nagonki i tej rzeźni co mieli w piwnicy. Kogoś poniosły nerwy i postanowił być stanowczy. - Maya nie była pewna czy idący z rewolwerem w dłoniach mężczyzna chce bardziej przemówić do rozsądku i przekonania jej czy siebie. - Może jest ok? - spojrzał na nią ale zaraz odwrócił wzrok bo dochodzili do schodów i nie było widać co tam jest. Na chwile więc przerwał gdy przebył niepewny odcinek i znaleźli się na pierwszych stopniach prowadzących na dolny poziom. - Jakoś trzeba by się upewnić. Jak to wygląda. I w ogóle. - wzruszył ramionami gdy doszli do pierwszego półpiętra i chwilę w milczeniu pokonywał kolejne stopnie. - Zobaczysz, jakoś się z tego wygrzebiemy. - na końcu odwrócił głowę do idącej za nim kobiety i puścił jej oczko. Nawet wykrzywił usta w uśmiechu. Ale szybko z powrotem odwrócił głowę przed siebie gdy pokonywali kolejne stopnie więc znów nie widziała jego twarzy.

- Te kokony w których was znalazłyśmy - Vinogradowa czuła że powinna się zamknąć, ale nie potrafiła ustać z całą masą wątpliwości - Po coś potrzebowały was żywych i… jeżeli w tych plotkach jest ziarno prawdy… przepraszam Karl - zatrzymała się, opuszczając głowę żeby nie widział że łzy ciekną jej po twarzy - To… moja wina. Może gdybym wcześniej… słyszeliśmy was, ale… nie mogliśmy się przebić, było ich za dużo… a potem… już było cicho. Spóźniłam się, tak mi przykro… gdyby-gdybym nie była tak bezużyteczna twoi kumple żyliby teraz,.. m-musimy… czy to zarażenie, o ile… ile coś… siedzi w środku… to musi dać się leczyć. Żeby… abyście nie zginęli od środk… - zatrzęsła się i urwała.

- Eejjj, ejjj, dziewczyno… - plecy policjanta zatrzymały się gdy zorientował się chyba, że dziewczyna przestała podążać za nim. Odwrócił sie i z powrotem szybko pokonał w górę kilka stopni jakie ich dzieliły i stanął na stopniu niżej od niej tak, że teraz byli mniej więcej równi wzrostem. - To nie jest twoja wina. - powiedział łapiąc ją za ramiona. - Słyszysz? - zapytał i schwycił jej brodę palcami zmuszając ją by spojrzała na niego. - To nie jest twoja wina. Ani Asbiel, ani nikogo. - powtórzył dobitniej patrząc jakby szukał czegoś na dnie jej oczu.
- To… - puścił jej brodę i znów złapał ją za ramiona. - Mieliśmy podejrzenia. Czasem natrafialiśmy na ciała. Nie byliśmy pewni. Coś je mogło poharatać czy co. Krążyły plotki. Ale mnóstwo, cały chaos więc nie wyglądały jakoś specjalnie. Jest nadzieja, że jak jest odpowiednio szybko to można to jakoś odkręcić. Nawet jak się to ma. Więc wiesz, będzie okey nie? Jakoś coś wymyślimy. Ale najpierw pójdziemy do naszych na dole. Potem do schronu. A potem przejedziemy się na twój Checkpoint. Jak się go odhaczy to będzie już całkiem nieźle nie? No. Dziewczyno. - policjant po kolei mówił łagodnym głosem starając się jakoś nadać całej sytuacji pozytywne brzmienie i jakąś nadzieję. Na końcu w końcu objął Vinogradovą przytulając ją do siebie. Uścisk wydawał się być mocny i pewny niosący i czerpiący otuchę i nadzieję.

Rozerwanie od środka musiało być bardzo bolesne, okropne i przerażające, kiedy wiedziało się co rośnie człowiekowi w środku. Brown 0 nie umiała pozbyć się wizji w której trzech wyciągniętych z kanałów mężczyzn kończy w ten właśnie sposób. Nie zasłużyli na podobny los, nie oni. Byli tacy porządni, zabawni. Dobrzy ludzie, odważni. Wczepiła się panicznie w gliniarza jakby to mogło w czymś pomóc.
- Ty… Johan… Elenio… musimy znaleźć… lekarza. Zbadać was. Nie możecie… nie w ten sposób - chlipała mu w pancerz. Gdzie niby teraz mieli znaleźć sprzęt do podobnych badań? Może miało go wojsko, o ile postawią na leczenie zarazonych, a nie eksterminację - Tak… tak. Trzeba się… ruszyć. N-nie ma czasu. - przytaknęła, przecierając oczy wierzchem dłoni. Nie zrobiło się jej lepiej, ale marnowanie cennych minut na rozklejanie się było bardzo złym pomysłem.

- No. No właśnie. Widzisz? Będzie dobrze. Coś się wymyśli. Ale chodźmy, czekają na nas. - Karl objął dłońmi twarz Vinogradovej w pokrzepiającym geście. Puścił jej oczko i uśmiechnął się. Wyglądał jakby naprawdę się cieszył, że przełamała swój strach. Kciuki policjanta otarły mokre ślady z policzków. Przez chwilę przyglądał jej się krytycznie jakby sprawdzał efekt. - No. Teraz lepiej. I jeszcze tylko jedna rzecz. - dodał jakby sobie jeszcze o czymś przypomniał. Szybko pocałował ją w usta. Potem oderwał się równie szybko, uśmiechnął jakby nadal sprawdzał efekt i kiwnął głową. - O tak, teraz lepiej. Widzisz? Jeszcze możemy trochę popsikusić. - uśmiechnął się całkiem szczerze i promiennie i cofnął jedną nogę w dół schodów, dając głową znak, że czas ruszać. Podjęli wędrówkę już bez dalszych przestojów, ramię przy ramieniu. Grupę Black prędzej usłyszeli niż zobaczyli, szczególnie Diaz przodowała we wrzaskach na latynoską modłę impulsywnych i okraszonych masą przekleństw, bez których chyba Black 2 nie umiałaby w ogóle mówić.

Jucha, flaki i do kompletu kawałki bebechów, wymieszane z odłamkami kości - wnętrze psiej pandy nie zachęcało do posadzenia weń dupska, tym bardziej przejażdżki na trasie dłuższej niż splunięcie przez zęby. Śmierdziało jatką, muszki zdążyły się już zadomowić i bzykały wesoło, aż szło się porzygać, gdyby nie rutyna i przyzwyczajenie do widoków z pocztówki wysłanej prosto z przedpiekla.
- Mierda... cómo basura - Diaz nie kryła niezadowolenia - I całe to mycie rowa psu w dupę. Nie mogliście, capullos, jebnąć szlauchem po kanapie przed przyjazdem? Promyczek mi się kurwa pobrudzi. I jak ona taka brudna będzie popierdalać po rewirze, co? No do chuja nie wypada - prychnęła z żywą naganą do pary trepów, unosząc oczęta ku niebu. No zero pomyślunku, nada de nada. Przygarnęła wspomnianą foczę troskliwie pod skrzydło i przycisnęła do siebie aby przypadkiem nikt jej nie zaszedł od tyłu i nie zrobił z uroczej dupki jesieni średniowiecza. Jako jedyna nie miała pancerza, a jej pukawka ręczna nadawała się do strzelania w cywilbandę albo do dłubania w zębach. Na kosmiczne kurwy nie wystarczy, a tych w lesie nie brakowało. Były też te inne, humanoidalne i z obrożami na szyjach.
- Por tu puta madre, que panda de maricones - jojczyła do Wujaszka, nadając szybko po kaktusiemu. Dla uspokojenia głaskała plecy blondyny i zabieg ten widocznie działał, bo przeszła na mowę potoczną - My kurwa jesteśmy na zlocie emerytów i innych warzyw które srają po nogach że im ktoś podpierdoli wtyczkę od respiratora, si? - warknęła przez zaciśnięte zęby walcząc z ochotą aby śladem Ortegi nie zacząć demolować bryki - Szkoda że Margaritę rozjebali, najbardziej sensowna była. Został Połyk i Tatusiek. To jest ten Padre co książkę napisał? Ten leszcz co zrzuca decyzje na Świeżynkę? No pojebało go do reszty w tej izolatce? Hibernacja razem z mózgiem gilipollas mu odmroziła? No ja cię jeszcze nie pierdolę, Wujaszku... najpierw zostawiają swoich, potem idą do baru i zamiast rozkluczać klapę od kurwiej dziury szpanują przed grubym czterookim gnatami, bohatery jebana ich mać. No a do czterorękiej kurwy to żaden nie podbił. Ciekawe kiedy zajarzą, że bez mechanika daleko nie zajadą - splunęła finezyjnie na przechadzającego się po drzwiach auta robala, strącając go w trawę - Mniej pierdolenia, więcej robienia. Pakujemy się do kabaryny i lecim w miasto. Dajcie Promyczka gdzieś z przodu. Nie ma co takiej prawilnej blondi brudzić, jak ma w planach wycieczkę na orbitę - nagle się wyszczerzyła serdecznie, prezentując całą klawiaturę zębów z czego parę zostało spiłowane. Uśmiechem tym obdarzyła Elenio.
- Ej, Bueno Chico, dawaj do tyłu. Weźmiesz Latarenkę na kolana. Trza się sprężyć, mamy falę na karku, zadanie i jeszcze Centrala się na nas spuści z grubej rury - przestawiła Obrożę i pakując się do samochodu, wydarła ryja do Piątki - Dawaj ciotka! Lej na te maricones, bierz Konowała i pokurwiajcie wężykiem pod melinę! Wy akurat jesteście na tyle ogarnięci, że możecie zajarzyć związek między samopałowaniem i fochem, a robotą do wykonania. Samo się nie zrobi, nie? A Pussy Wagon trzeba połatać jak ma jechać dalej niż mila-dwie przy sprzyjających wiatrach.

- Ej, spieszyliśmy się by was zgarnąć. Nie mieliśmy czasu szukać jakiegoś szlaucha. - wyjaśnił wygolony kierowca z Floty rozkładając i z powrotem kładąc dłonie na kierownicy.

- No. Gadaliśmy ze Svenem. - Latynos przytaknął wskazując na widoczne na desce rozdzielczej radio. - Ale jakiś dziwny był. - dodał z zastanowieniem. Za to dalsze propozycje i pomysły Black 2 obydwaj przyjęli z o wiele większą werwą i entuzjazmem.

- Niezły pomysł! - ucieszył się Elenio gdy Diaz wspomniała o tym by Amy jakoś przetransportować z przodu szoferki. Żołnierz Armii wesoło i głośno poklepał się po udach zapraszająco zerkając na wspomnianą blondynkę. Ta roześmiała się wesoło wciąż przylgnięta do Latynoski w pancerzu. Filuternie i prowokacyjnie wodziła dłonią po jej ciele. Ta co prawda przez ten cholerny, hermetyczny, ciężki pancerz nie czuła tego ta wyraziście jak bez niego czy wręcz na gołą skórę ale jednak zmysłowy ruch dłoni blondyny budził dość wyraźnie kosmate skojarzenia.

Latynos jednak zawahał się gdy usłyszał drugą część propozycji. Cała policyjna maszyna prezentowała dość opłakany stan. Poszły chyba wszystkie możliwe szyby, wewnątrz i na zewnątrz widać było chaotyczną szatkownicę od przestrzelin i odłamków przez co miejscami karoseria przypominała tarkę, do tego standardowe zacieki błota, przyklejonej trawy, liści i krwi zwłaszcza na zewnątrz. Teraz jeszcze Ortego dodatkowo zdemolował cały tył maszyny moszcząc sobie gniazdo do transportu. Najgorzej jednak właśnie z tego wszystkiego wyglądało wnętrze tylnej kanapy zupełnie jakby kogoś tu posadzono pod sieczkarnię. Cała kanapa od podłogi po podziurawiony sufit była zachlapana ludzkimi resztkami i obcowanie z nią nie wyglądało na zbytnio zachęcające. Latynos więc chyba nie bardzo był skory do zamiany mniej zasyfionego miejsca na bardziej.

- Genialny pomysł! - Johan skalkulował szybko. Za sąsiada zamiast drugiego samca mógł mieć fajną i bardzo przyjemną dla oka blondynę więc skalkulował korzyści bardzo prędko. Wydawał się, że pomysł wybitnie mu podpasował.

- Mnie też się podoba. - kiwnęła wesoło blond główką Amy. - A mogłabym usiąść na kolanach Płomyczka? Bo jak usiądzie z tyłu i się usyfi a ja często z nią jestem bardzo blisko to i tak bym się pobrudziła. A tak to obie byśmy były w miarę czyste. - blondynka kusząco oplotła się wokół Latynoski przybierając równie kuszącą minkę i gest. Johan i Elenio na chwilę zgodnie zdawali się całkowicie pochłonięci obydwiema przyklejonymi do siebie dziewczynami. Ortega też coś jakby skończył albo przerwał rwanie blach by pozezować na nie. Choć przez ten lustrzany hełm ciężko było tego być pewnym.

- No pewnie! - Johan krzyknął entuzjastycznie. Teraz rachunki już w ogóle wydawały się jasne. - Spadaj! - zachęcająco warknął do Elenio wskazując kciukiem miejsce za sobą. Latynos faktycznie wyskoczył na zewnątrz, zostawiając otwarte drzwi z przodu, otworzył tylne, westchnął widząc ten krwawy syf na tylnej kanapie i wskoczył do środka.

- Choć Asbiel, poradzimy sobie lepiej niż te czyściochy z przodu! - krzyknął chłopak z Armii do stojącej na zewnątrz Nash. Darcie blach z tyłu znamionowało, że operator pancerza wspomaganego kończył coś jeszcze rzeźbić w policyjnej maszynie.

- Sven? Jaki znowu Sven? - Diaz wyszczekała pytania, biorąc blondynę za łapę i siadając z przodu. Chwilę zawirowała przestrzenią, aby móc posadzić ją sobie na kolanach i objąć troskliwie w pasie - Dobra, popierdalajmy stąd w podskokach. Kończy się nam czas. Mamy paru leszczy do odbicia i uratowania. Teraz u nas zadanie dodatkowe, a jakoś nie widzę żeby Połyk z Tatuśkiem zdobyli się na konkrety - prychnęła pogardliwie, przesiadając się po pańsku z foczą w ramach ozdobnika. - Jak tam Wujaszku, wygodnie ci? - rzuciła gdzieś do tyłu.

Nash w tym czasie patrzyła wilkiem to na samochód, to na Dwójkę, a obserwacjami zahaczała również o Latynosa z Armii. Kręciła przy tym rudym łbem, grzebiąc mechanicznie przy Obroży.
- Nie trzeba mnie niańczyć - lektor wygłosił swoją kwestię suchym, pozbawionym emocji głosem. Te ostatnie nadrabiała piegowata gęba, wykrzywiona nad wyraz niechętnie. Zapakowała się jednak do środka - Co ze Svenem? Co mówił?

- No Sven, nasz kumpel. Był z nami na barykadzie do rana. Ale potem go przenieśli do kosmoportu. - wyjaśnił Johan obserwując jak obydwie kobiety po kolei pakują się na siedzenie obok.

- No w sumie właśnie nic nie mówił. - Elenio z tylnej kanapy odpowiedział Nash na jej pytanie. - Znaczy gadał bez sensu jakbyśmy się po akademii na piwo umawiali. Coś jest nie tak. - Latynos pomógł Nash usadowić się na swoich kolanach i gdy tylko się tam usadowiła znów wrócił mu dobry humor. Wrócił bo wspomniane zachowanie ich kumpla najwyraźniej budziło poważne zastrzeżenia i zdziwienie obydwu mundurowych.

- A jak tak siądę to ci nie będę przeszkadzać? Bo we dwie tutaj to jest strasznie ciasno. - Amy usiadła najpierw na udach Diaz ale mimo, że maszyna do wąskich i ciasnych nie należała to jednak miejsce dwuosobowe na pewno nie było. Głowa o blond włosach ocierała się co chwila o poszatkowany dach a dwie pary nóg ciężko było zmieścić w ich zwyczajowym położeniu. Więc w końcu Amanda przesunęła się siadając plecami do drzwi pasażera i wyciągnęła swoje smukłe nogi na drugą stronę drugich drzwi niejako szlabanując kierowcę.

- Eee… Niee… - odpowiedział Johan z zauważalną konsternacją patrząc gdzieś tak na golenie blondyny tuż nad swoimi udami. Potem wzrok przesunął się ku jej kolanom, zjechał po udach na jej korpus, te ciekawą wypukłość na górze, w końcu na oplecione wokół Obroży dłonie blondyny i jej twarz tak bliską twarzy Diaz. Wreszcie po tej długiej wędrówce jego oczy chyba dotarły do filuternego spojrzenia blondynki. - Znaczy, nie, no pewnie, że nie, co ty, rozgość się i w ogóle! - zapewnił szybko marine. Włączył starter i samochód zawarczał odpalonym silnikiem.

- No w porządku. Popatrzę to sobie na okolice. I muszę dorwać do tej kurwiej dziury… - mruknął krótko Ortega kończąc się mościć. Zrobił sobie gniazdo i usiadł na byłym bagażniku pojazdu w ten sposób, że zrobił z siebie pełnoprawnego tylnego strzelca. Black 2 nie doczekała się żadnej reakcji od Black 5 ale po wyświetlanej przez Obroży mapie widać było, że bus z pozostałą czwórką Parchów z grupy Black ruszył w przeciwną do klubu stronę jadąc w kierunku Checkpoint. Johan pokierował “pandę” do klubu gdzie zajechali chwilę potem.

Ledwo stanęli w miejscu, Ósemka wyskoczyła jak oparzona z auta i szybko przebierając nogami, potoczyła się w kierunku drzwi wejściowych.
- Dwójka i Siódemka bierzemy się za piwnicę. Trzeba ją zabezpieczyć zanim zejdą cywile - szczekała Obrożą, klepiąc namiętnie paluchami po holoklawiaturze - Patino mówiłeś coś o zwiadzie dronem. Sprawdź teren i zgarnijcie młodą - zatrzymała się, obracając twarz ku wojskowym - Tak szybciej to załatwimy.

- Promyczku idź z tymi pendejo, my tu mamy coś do rozpierdolenia - Diaz mruknęła Promyczkowi do ucha, wysadzając z bryki najpierw ją a potem siebie. Poprawiła miotacz, sprawdziła czy cyngiel się nie obluzował i przewróciła oczętami - Dobra dobra Latarenka, już się tak nie wczuwaj, claró? Wujaszek! Wracamy na imprezę, ruszaj ten leniwy odwłok. Kurwy same się nie wyruchają - klapnęła blondynę łapą w pośladek, rechocząc przy tym jak stary zwyrol.

- Dziecino weź daj na luz… Nie zadajesz się z jakimiś amatorami!Wszystko jest pod kontrolą! - Latynos wyskoczył z obsmarowanej ludzkim i nieludzkim ścierwem policyjnej pandy i zaczął z niechęcią na twarzy wycierać swoje tylne partie ciała. Mówił lekko pretensjonalnym tonem albo jego udaną karykaturą na końcu wskazując już teraz niezbyt czystą dłonią w niebo. Tam na tle zielnonkawego, czystego nieba okolonego w większości ogromem gazowego giganta Yellow i dużo mniejszą tarczą miejscowej gwiazdy, tak bardzo ciekawiącej astronomów, widać było sunący leniwie kształt latającego robota.

[MEDIA]https://i.ytimg.com/vi/txNtls0c2-0/hqdefault.jpg[/MEDIA]

- Ale nie napalaj się, nic nie jest wieczne. Za jakąś godzinę baterie zdechną i trzeba będzie go zdjąć ze straży. - rozłożył ramiona w geście bezradności. Dron należący wcześniej do Black 3 miał chyba z kilka godzin możliwej aktywności po których należało wymienić baterie. Był aktywny od chwili bardzo awaryjnego lądowania grupy Black na tym księżycu więc obecnie poziom naładowania energii musiał być już dość niski.

- Auć! - Amanda nawet krzyknąć boleśnie umiała jakoś tak wdzięcznie, że z miejsca chciało się powtórzyć ten manewr. Znów krótkim motywem zwróciła na siebie uwagę wszystkich mężczyzn w grupce bo i bywaj mundurowi i Parch z numerem 7 wymalowanym na pancerzu na chwilę zwrócili uwagę na rozcierającą, zgrabny tyłek blondynkę.

- Bym był złośliwy uznałbym, że coś nam każesz zrobić. - podrapał się po podgolonej głowie Johan patrząc w końcu z blondynki na rudzielca o złotych oczach. - Ale, że cię lubię to nie uznam. Ale właśnie wyluzuj dobra? - powiedział marine biorąc swój szpej i dając głową znać, że wszystkim póki co po drodze do środka.

- No. A jak chcę coś przebolcować. I by przebolcować chętnie mogę coś rozpierdolić. - odezwał się chropawo Ortega ruszając chyba jako ostatni z grupki. - Tylko kurwa w tym jebanym, cwelowatym schronie są te pierdolone drzwi. Nie ruszymy ich tym czym mamy bo próbowałem. Ale chcecie to próbujcie po swojemu, ja wam utoruję drogę do drzwi. A potem chce coś przebolcować. - skinął głową “roboci” olbrzym obwieszony ciężką bronią i pomocniczym sprzętem przez co był i wolny i głośny ale na siłę ognia przewyższał pewnie całą resztę grupy razem wziętą.

Black 8 zatrzymała się nagle, obracając przez ramię i zmrużywszy oczy, wlepiła wzrok w Mahlera. Zgrzyt zębów zlał się w jedno z ponurym warkotem, wydobywającym sie z głębi popalonego kwasem gardła. Stała tak dwa oddechy, nie mrugając ani nie poruszając choćby pojedynczym mięśniem. Prócz szczęk oczywiście. W końcu prychnęła, odpalajac klawiaturę i po chwili syntetyczny lektor przerwał milczenie.
- Tam na dole. W kanałach. Mogliście odejść, mieliście okazję. Czysty teren przed sobą, zaporę z napalmu i karabinu za plecami. - Parch się zawahała, walcząc z przemożną chęcią aby splunąć i olać temat. Odetchnęła dla uspokojenia i podjęła pisaninę - Nie musieliście czekać. Ani wracać - na moment przeniosła wzrok na Patino, po czym wróciła do trepa z Floty - Mam was wyciągnąć z syfu w jednym kawałku, jeszcze nie skończyłam roboty. - wzruszyła ramionami, uciekając przy okazji wzrokiem gdzieś do góry. Wyglądało jakby obserwowała drona - My już jesteśmy martwi, ci z Obrożami i nie znaleźliśmy się tu za kradzież cukierków ze sklepu. Wy nie macie aż tak prosto. Wyluzuję gdy znajdziecie się na bezpiecznym terenie, jasne? - opuściła głowę, pokazując krzywy i mało pogodny, wymuszony uśmiech.

- Que… - Latynoska westchnęła boleśnie, jakby jej ktoś ładował w klatę wiertarkę udarową. Oblicze jej wyrażało czyste zwątpienie, więc dla poprawy nastroju objęła ramieniem Amy, no i bardzo przyjemnie się ją tak obejmowało. - Nie no kurwa, ja se wypraszam. Jeszcze dycham, si? No to jeszcze mogę trochę skorzystać z życia. Poza tym siedzę za niewinność, jestem uciśnioną ofiarą bezdusznego systemu - mówiła z zapałem, klepiąc do rytmu słów łapskiem po dyszy miotacza. - Ech Latarenka. Bolca ci kurwa trzeba, bo pierdolca dostajesz. Poprosisz ładnie to ten pendejo w mundurze albo Wujaszek ci z tym pomoże, on jest bardzo kochany… Wujaszek znaczy, no i wtedy nie będzie mi podpierdalał celów spod lufy, bo znowu zejdziemy do kurwiej dziury i zesram się na malinowo, a nic nie rozwalę. Skandal - wydała fachową opinię po czym przybrała pełen nostalgii i smutku ton, prawie że roniąc łzę goryczy nad paskudnym, niewdzięcznym losem i mało koleżeńska postawą olbrzyma w pancerzu wspomaganym. Ogarnęła się dość szybko, wracając do tematu przewodniego - Gdzie Świeżynka i ten trzeci od was? Ten co mu liżące się laski nie pasują. Część z nas poleci na balety z czteroręką kurwą, część niech patrzy na doktorka i Promyczka żeby im nic smrodu nie narobiło jak nas nie będzie - mruknęła, całujac blondynkę w skroń, bo mogła - No i jak mamy popierdalać dalej razem to nam potrzeba większej kabaryny. Nie zabierzemy się w ten psi szmelc całą ekipą. Wy tu się szwendaliście jak my cofaliśmy zegarek coby nam łby nie wybuchły. Widzieliście coś sensownego?

- Ej no coś ty Asbiel, przecież byśmy was nie zostawili. - Johan żachnął się gdy Asbiel wspomniała o sytuacji z kanałów sprzed paru godzin. - Nie oddalibyśmy nikogo tym gnidom. No i kurwa, na pewno nie kogoś kto nas z tego syfu wyciągnął. - marine na końcu się uśmiechnął nawet idąc przez nieco rozbebeszony wcześniejszymi walkami i bombardowaniem lokal. - Jesteś z nami. - uśmiechnął się szerzej i po przyjacielsku trącił ramieniem jej ramię tak, że lekko odbiła w bok trafiając na ramię Latynosa.

- No. I to dwie foczki. Szkoda by było. - Latynos dodał niby poważnym tonem ten jakże ważny argument przemawiający za. Pozezował chwilę na złotookiego rudzielca, na moment puścił żurawia na idącego niedaleko Parcha z numerem 2 i znów wrócił do tej z numerem 8. - A z tym bolcowaniem myślę by pomogło. Na pewno. Mogę się tym zająć. - zaoferował swoją pomoc Patinio przytrzymując swoje ramię tak, że wyglądali jakby byli parą i szli gdzieś tam na spacer czy randkę pod rękę. W głosie jednak brzmiała powaga i troska więc wyglądało jakby mówił jak najbardziej serio.

- O tak. - blond główka tancerki i gwiazdy tego lokalu wykonała potakujący ruch głową. Stęknęła też cichutko i jak zwykle rozkosznie gdy dłoń Diaz wylądowała na niej więc potaknięcie i słowem i gestem mogło dotyczyć i tego momentu jak i tego co mówili mundurowi. - No pewnie, że jeszcze dychasz. I możesz i powinnaś korzystać z życia. I ze mnie też, nie zapomnij o mnie. - dodała blondyna w krótkiej skórzanej kurtce i podkoszulku ze sporym dekoltem. Mówiła troskliwie zbliżając swoje usta do ucha Diaz i zaczepiając je wargami i muskając językiem. - Bo jakbyś przestała dychać chyba musiałbym cię ratować. I pewnie zaczęłabym od metody usta - usta. - zniżyła głos prawie do szeptu przesuwając wspomniane usta do ust Latynoski.

- A tam na dole też masz takie fajne koleżanki? - Black 7 zainteresował się kolejnym detalem gdy obserwował manewry blondyny skoncentrowanej na Latynosce w Obroży.

- Mam fajne koleżanki tam na dole ale nie tak fajne jak ja. - Amy skończyła prezentować znaną jej metodę reanimacji usta - usta która jakoś dziwnie przypominała pocałunek. Bardzo długi i bardzo mokry. Ale gdy skończyła i usłyszała pytanie Ortegi roześmiała się i pokazała mu język.

- A dwie by były? Wiesz, ja jestem dość duży. Kawał chłopa. - Ortega chyba był zaciekawiony tym tematem i jego pytania znów rozbawiły blondynę bo się roześmiała na całego.

- Na pewno znajdziemy ci jakieś fajne dziewczyny. - powiedziała wesoło Amy gdy wróciła jej zdolność mowy. - Ale pewnie byś musiał zdjąć ten metal z siebie bo cię w ogóle nie widać. - dodała nieco ostrożniej a Diaz wyczuła jak dla pewności i otuchy dłoń blondyny zaciska się na jej dłoni.

- Eee… To tak. Samochodów tu trochę jest. Coś powinno się dać uruchomić. - Johan z wyraźnym trudem oderwał się od blond tematów i wrócił do tego o czym mówiła Latynoska. - A Karl i Maya są na górze, w sterówce. Karl miał spróbować zrobić łączność to by się dało ze światem pogadać. - dodał.

Robili sobie jaja, albo czegoś od niej chcieli… tylko czego niby mogli chcieć od Parcha? Nash nie potrafiła znaleźć odpowiedzi, żadne sensowne rozwiązanie nie przychodziło jej do głowy. W sumie mogli się rozstać w każdej chwili, iść w swoją stronę… a ci jeszcze gadali i to takie bzdury. Po co? Przecież…
Zacisnęła usta w wąską kreskę, przyjmując ramię po zwalczeniu odruchowego oporu. Prychnęła przy propozycji udzielenia wsparcia i pomocy. Gdyby nie bijący na alarm licznik chętnie by skorzystała. Mina z zaciętej powoli przeszła w rozbawioną, dłoń odkleiła się od karabinu, wędrując ku twarzy Latynosa. Tam strąciła z policzka czarną drobinę bliżej niezidentyfikowanego syfu i wróciła do klawiatury.
- Potrzebujemy auta. Sprawdzimy co z resztą. Meh - przekaz zwieńczyło parsknięcie.

- No przez te blachy to ci się obciągnąć nie da ani nic Wujaszku - Diaz otoczyła Promyczka ramieniem żeby ta poczuła się pewnie i spokojnie. Ciągle bała się Wujaszka, niepotrzebnie! Przecież ją lubił i go nie wkurwiała, ale faktycznie w tej konserwie robił za wielkie, groźne bydle, chociaż kochane.
- Świeżynka! Bierz Romeo pod pachę i szurajcie do nas, rozkluczamy klapę kurwiej dziury! - wydarła się radośnie przez Obrożę do Brown 0.

- Spokojnie, już jesteśmy. - odezwał się wychodzący z korytarza Karl. Przyszedł razem z Mayą. Szedł z tym swoim ciężkim rewolwerem w dłoniach i wydawał się spięty i skupiony.

- O! No to jesteśmy w komplecie! - zawołał Elenio z uśmiechem witając brakującą dwójkę.

- No. Okey Karl to co robimy? Bo w sumie Zoe ma rację, jakaś druga bryka by się przydała. - Johan też się dołączył ale po drodze tak wmanewrował, że znalazł się bardziej przy Vinogradovej niż Hollyardzie. Głową jednak wskazał na czerwonowłosego sapera z emblematem 8 na pancerzu. - Ale ten schron na dole jeszcze jest. No i ten doktorek. Został na górze? - marine skończył mniej więcej referować jak to wygląda sytuacja na więcej niż jeden obiektów i celów do osiągnięcia. I jakoś gdy skończył akurat złapał Brown 0 za kibić i przysunął do siebie szczerząc się wesoło już tylko do niej.

- Tak. Został na górze. - Karl popatrzył na marine jakimś pustym wzrokiem. Wydawał się coś mało cieszyć z tego spotkania. Na pewno mniej niż pozostali dwaj mundurowi. Zwlekał też jakby z czymś co ci najwyraźniej zauważyli bo popatrzyli najpierw na niego a potem na siebie nawzajem. Gliniarz musiał wyczuć, że chyba wszyscy oczekują od niego jakiegoś rozwinięcia więc westchnął.
- Chłopaki, pamiętacie jak czyściliśmy tą cementownię ze dwa tygodnie temu? - zaczął patrząc na dwóch mundurowych.

- No. Chujowo było. Ale daliśmy radę. Zresztą i tak potem wszystko wysadziło lotnictwo. A co? - Elenio zapytał i odpowiedział dość wesołym, bezczelnym i zaczepnym tonem ale widać było, że nie widzi związku z tym co było a z tym co jest.

- Daliśmy radę wyjść. Zanim ściągnęliśmy tam ogień. - Johan wciąż trzymający Mayę nieco doprecyzował też patrząc uważnie na policjanta.

- No właśnie. I kojarzycie plotki? Że to było gniazdo. Ul. Jedno z wielu pewnie. No i tam widzieliśmy te ciała ludzi. Nie żyli. Ale pamiętacie jak wyglądali, nie? - Karl popatrzył na obydwu kumpli i nieco nerwowo oblizał wargi patrząc uważnie to na jednego to na drugiego.

- No. Tacy rozszarpani. Ale co z tego? Przyszliśmy za późno. Już wszyscy nie żyli. Nie mogliśmy nic zrobić. Tylko się wycofać. - marine zmrużył oczy już z poważną miną obserwując to jak zaczyna toczyć się dyskusja.

- Okey. Właśnie. Tacy wyszarpani. - policjant pokiwał głową i otarł dłonią spocone czoło. Wewnątrz nadal działała wentylacja więc było o niebo przyjemniej niż w tropikalnym ukropie na zewnątrz a i tak Karl pocił się jakby tu biegł. A nie wyglądał na zziajanego. - Gadałem ze Svenem. - zaczął mówić znowu ale widząc, że obydwaj już zaczynali coś mówić uciszył ich gest i poważnym grymasem twarzy. - W centrali podejrzewają, że my też to mamy. Cała trójka. Jak ci wyszarpani. Mieli ten syf u siebie w kosmoporcie. Sven brał udział w pacyfikacji. Udało im się. Ale jest podejrzenie, że każdy kto przebywa tak długo jak my na terenie xenos jest zainfekowany. - wygarnął w końcu policjant. Na chwilę w grupce zdawała się panować cisza i bezruch.

- No kurwa pogięło ich. Ja się czuję dobrze. Nic mi nie jest. Daj spokój, daj mi radio, pogadam z nimi, wytłumaczę im wszystko. - pierwszy mowę zdawał się odzyskać Latynos i zaczął wolno ale mówił coraz szybciej nawet ruszył się jakby chciał wrócić do samochodu i radia w środku.

- Mają rozkaz. Na nas. Konkretnie na nas. Jak po nas przylecą na Brownpoint. Wiecie co to znaczy. Sven nas ostrzegł. Bez tego wjebalibyśmy się w te gówno co nam przygotowali. Kula w łeb albo chuj wie co gorszego. - policyjny strzelec wyborowy mówił zmęczonym głosem nadal jednak brzmiało w nim zdecydowanie. Obydwaj mundurowi wydawali się być wmurowani w ziemię. Elenio kręcił przecząco głową nie zgadzając się na to co usłyszał choć chwilowo chyba zabrakło mu argumentów.

- Sven jest spoko. Był przecież cały czas z nami. - powiedział cicho marine mocniej obejmując Vinogradovą za trzymaną kibić jakby tym dotykiem chciał dodać sobie albo jej otuchy. Patrzył gdzieś w podłogę przed sobą.

- No tak, Sven jest spoko. Powiedział, że spróbuje się załapać na transport do nas ale wiecie jak jest, to nie od niego do końca zależy. No i chłopaki. - Karl podszedł do Elenio, zgarnął go pod ramię i nawrócił do Johana, tak, że znalazł się między nimi w środku patrząc z bliska to na jednego to na drugiego. - Tkwimy w tym razem. Na razie to podejrzenie okey? Nie mają pewności. My też nie. Jasne? Musimy to sprawdzić. Zrobimy jakieś testy, skany, znajdziemy jakiegoś łapiducha i wygrzebiemy się z tego. Jeszcze wszyscy żyjemy i jeszcze sporo możemy tu napsuć, nie? - Karl potrząsnął nieco obydwoma trzymanymi mundurowymi i teraz wyglądał jak starszy brat czy kolega dodający otuchy młodszym.

- Aa. No tak. Plota jest, że jak szybko to da się to wyjąć. - Elenio jakby załapał tą nadzieję i zaczął kiwać głową już raźniej. Johan oblizał wargi i też podłapał dryg.

- E tam, pewnie nic nam nie jest. Banda gryzipiórków za biurkiem wpadła w paniorę i tyle. - podgolony marine też nie chciał być chyba gorszy od kolegi ale o żadnym z nich nie dało się obecnie powiedzieć, że lekko podchodził do usłyszanych wiadomości i tego co one oznaczały.

Potwór rosnący w bebechach na podobieństwo pasożyta. Żywiący się nosicielem, rosnący wewnątrz niego i zatruwający od środka, by finalnie… utorować sobie drogę przez miękkie tkanki na wolność. Twarz Nash ściągnęła się, szczęki zacisnęły. Nie potrafiła pozbyć się z głowy wspomnienia holo oglądanego z ojcem za dzieciaka. Film, a raczej serial, dotyczył gatunku skrzydlatych robali, składających jaja wewnątrz żywej larwy innego gatunku. Z jaj wykluwały się młode…
Potrząsnęła łbem, odpychając niechciany i niepotrzebny w tym momencie obraz. Zamiast rozmyślać nad przeszkodami, powinni się skupić na znalezieniu wyjścia z tego szamba. Omiotła spojrzeniem trójkę trepów - bladych, nagle wyciszonych i wyraźnie spiętych. Sama też zesztywniała, doskonale zdając sobie sprawę jak kiepsko wychodzi jej pocieszanie innych. Nie miała w tym doświadczenia.
- Laboratoria Seres. Nasz następny cel. Grupy Black - przemówiła za pomocą lektora, robiąc niewielki krok do przodu. Przypatrywała się czujnie zarażonym, ale nie sięgnęli po broń, ani nie odsunęli się. Postąpiła więc kolejny krok - Naukowiec z ośrodka. Mamy wyciągnąć jego i pozostałych ocalałych. Potem Checkpoint - zazgrzytała zębami, zamierając na trzy długie oddechy. Podniosła ręce i po chwili wyraźnego wahania, uścisnęła ramiona wpierw Hollyarda, potem Mahlera a na końcu Patino, czując że wolałaby ponownie wleźć na pole minowe, niż ciągnąć ową rozmowę. Zabrała szybko ręce, wracając do pisania - Skoro jest tam jajogłowy i laboratoria, mogą was przebadać. Na wszelki wypadek. Upewnimy się. - przerwała, wzdychając ciężko i splunęła pod nogi, skrzecząc coś pod nosem gniewnie - Nie rozjebią was, macie tam tylko wejść. Do transportera. Ale potem możecie wyskoczyć… ale to potem. Załatwmy sprawy tutaj. Schron. Cywile. Kurwa z piwnicy. Po kolei. Potem laboratorium. Pozostali z Black tam pojechali, może nie spierdolą i coś zadziałają. Zobaczymy. - wzruszyła prawym barkiem - Będziemy musieli pojechać na limicie czasowym, ale się uda. Młoda ma was doprowadzić do celu, to jej zadanie. Doprowadzi, w razie czego odciągnie się uwagę pokrak. Ale najpierw laboratorium. Póki jeszcze stoi i jest szansa na jajogłowego. Jajogłową. To nie jest rozkaz - zmrużyła oczy, wbijając je w marine - To propozycja. Nie wiemy czy w mieście znajdzie się szpital z obsadą. Najbliżej i najszybciej jest Seres. Ogarniemy - przy ostatnim słowie wyszczerzyła się pewnie.

Vinogradowa słuchała ze wzrokiem wbitym w ziemię. Gdy żołnierz z Floty ją objął, odwzajemniła uścisk. Objęła go w pasie, wczepiając się w niego z całej siły. Nie zasłużyli na taki okropny koniec, żaden z nich. Byli tacy w porządku mimo tego, że przyszło im kooperować z Parchami. Nie robili im z tego powodu wyrzutów, nie traktowali jak worków mięsa i żywych tarcz, ale ludzi… i potrzebowali pomocy nie mniej niż ludzie w Obrożach.
- Udało się nam wyciągnąć hasło do bunkra w piwnicy - powiedziała kiedy zapadła cisza - Możemy otworzyć drzwi od zewnątrz, tylko… bądźmy mili dla tych po drugiej stronie. Jeżeli… mają tam lekarza? Tak na wszelki wypadek… kogoś z tego Seres. Nie tylko mundurowi chodzili tu na przepustki.

- Masz hasło? No i zajebiście! - Diaz jako jedyna chyba wydawała się tryskać radością szczerą i niewymuszoną - To rozpierdalamy czteroręka kurwę, ładujemy Promyczka na bezpieczny rewir, pytamy się grzecznie chujków kto ma cynę o konowałach, załatwiamy Wujaszkowi ruchadełka i wypierdalamy w trasę - streściła po swojemu to co usłyszała, gestykulując przy tym żywo - Por tu puta madre, weźcie sobie zapodajcie czopa na zatwardzenie. Jebnęło wam datę przydatności do spożycia, wielkie rzeczy. Teraz wiecie jak nam jest w pizdeczkę z tym chujstwem na szyjach. Macie syfa i wam siedzi we flakach… no i chuj z tego, que? Jak się go wytnie to nie urośnie. Dalej będziecie tacy prawi i sprawiedliwie wlepiający mandaty za zaśmiecanie trawników. - parsknęła wesoło, spoglądając na bezobrożowy kondukt pogrzebowy z naganą - A ten czterooki grubcio jak taki mądry to niech strzeli z ucha co można zrobić. Mówi na siebie doktor, nie? Pogadam z nim… miło i przyjaźnie oczywiście - zapewniła szybko Świeżynkę, wyłamując palce przed robotą.
- I nie srajcie ogniem, pendejos. Czemu do brudnej dupy mojej świętej pamięci babki Mercedes, sami się obmacujecie i tulacie we wspólnym trzymaniu na duchu i za fiutki? - wydęła wargi, parskając pod nosem - Pedałki, czy co? Soy… no kurwa tolerancyjna w chuj jestem. Wujaszek też, wystarczy że ma co ruchać. Nie wiem jak on, ale ja się czuję obrażona, pominięta i ja pierdolę, zaraz jebnę stąd i tyle mnie będziecie widzieć. Zaszyję się w kiblu, potnę mydłem, albo zaleję pałę z rozpaczy - nadawała podniesionym głosem, machając łapami przed sobą - W ogóle nie ma sprawy, spoko cabrónes. Przypadkiem tu kurwa jesteśmy, nie? Tylko przechodzimy. Jakoś chyba do was nie dotarło, że w tym momencie powinniśmy popierdalać w Pussywagonie. - dla zdrowotności przykopała w zostawioną na ziemi walizkę, a ta przeleciała przez pomieszczenie i odbiła się od ściany - No ale nakładamy trasy. No nie ma za co… to teraz piwnica, ruchanie i bunkier. Claró?

- Ehe. Właśnie. Wszyscy zapominacie o najważniejszym. O ruchaniu. A przecież w końcu po to tu ludzie przychodzą nie? No ja przynajmniej na pewno po to tu przyszłem. I właśnie nadłożyłem drogi jak Chelsey dobrze mówi. Więc miejmy trochę chociaż poszanowania dla tradycji tego miejsca i dla zdrowej, solidnie odkarmionej chcicy. No ja przynajmniej mam i przyszłem tu poruchać. - Ortega nie odzywał się przez cały czas ale gdy druga Latynoska zaczęła nawijać ten poparł ją w podobnym stylu nie dając zapomnieć po co tu przybył. O ile wcześniejsze słowa dwójki pozostałych Parchów wydawały się przemawiać do rozsądku i dawać nadzieję na wyratowanie się z opresji, to monolog Diaz całkiem zaskoczył trójkę mundurowych. Najpierw patrzyli na nią z zaskoczeniem, przez moment nawet jakby przebiła się złość czy irytacja, ale w końcu gdy zaczęła zbliżać się do finału swojego przedstawiania sprawy roześmieli się.

Elenio który stał najbliżej Diaz śmiejąc się sięgnął po nią i przygarnął do siebie.
- Jasne, też jesteś z nami. No nie fochaj się bo jak się ty sfochasz, to już w ogóle będzie tragedia. - powiedział wesoło Latynos do Latynoski w Obroży.

- Dzięki, że wróciliście.- poparł go Karl. - I wtedy w kanałach i teraz. Sami chyba nie dalibyśmy rady. Ale z waszą pomocą i jednym zespole mamy szansę się z tego wygrzebać. - roześmiał się, też chyba podbudowany na duchu zachowaniem wyrzutków ludzkości jacy otaczali jego i jego przyjaciół.
- Plan jest dobry. - odpowiedział nieco poważniej patrząc na Zoe. - Najpierw Schron. Zobaczymy co tam jest grane. Gdzieś muszą być ci gliniarze z tej pandy. I mogą mieć coś w tym schronie. Albo kogoś. A potem bryka i do Seres. I tak mamy się tam udać i my i wy. Więc nam po drodze. - policjant pokiwał głową i wyglądało na to, że jakiś plan jakby mieli na najbliższe kilkadziesiąt minut.

- Claró que si żebyście nie dali rady. Bez rozsądku Wujaszka siedzielibyście w czarnej dupie, smyrając się po hemoroidach - Black 2 przewróciła teatralnie oczami. Przeszła w znany już hałaśliwy sposób komunikacji, nadając spod ramienia kaktusiego mundurowego. Obejmowała przy tym Promyczka, więc stali we trójkę w ciasnocie jak w kolejce po zasiłek - No i jasne że plan jest dobry! Latarenka jest od oganiania, Świeżynka od grzebania w internetach... a my - wskazała siebie i Ortegę - Przyszliśmy tu jebać i robić rozpierdol. Ja już po punkcie pierwszym, a Wujaszek lubi od tyłu, więc zbierać się - pokazała paluchem tam gdzie zejście do piwnicy.

- Schowaj się może na górę do pokoju ochrony? - Brown zwróciła się do blondynki w skórzanej kurtce. Nie odstępowała Mahlera ani o krok, ciągle go obejmując jakby w ten sposób mogła go uchronić przed niedogodnościami - Jest tam doktor Jenkins, drzwi da się zamknąć. Jest też podgląd kamer. Tutaj nie jest zbyt bezpiecznie, łatwo da się wejść oknem... albo drzwiami. Wrócimy po was kiedy uporamy się z wejściem do schronu.

Ósemka z trzaskiem odbezpieczyła broń, uśmiechając się pod nosem. Jakim cudem dziwna zbieranina ludzka doszła do porozumienia bez ofiar - kolejna niewiadoma. Grunt, że udało się im znaleźć nić porozumienia i pociągnąć za nią, skupiając wybuchową mieszankę charakterów dla wspólnego celu. Otworzyła holo Obroży, spoglądając na znaczniki pozostałej części grupy Black. Przez dłuższą chwilę zawiesiła uwagę na portrecie Szóstki. Parametry wskazywały, że żył. Dobra informacja.
- Poszukajcie auta i zapasowej benzyny. Potrzebujemy ich, a nie ma sensu całą watahą pakować się na dół - wystukała, patrząc bezpośrednio na parę wojskowych. Opuściła ręce, by naraz parsknąć i wrócić do maltretowania holoklawiatury - Nie boicie się, że strzelę wam w plecy. Świetnie, idę z wami. Będę ubezpieczać.

Cel znalazł się tuż przed jego oczami. Był w zasięgu jego ręki i to niemal dosłownie. Oczywiście, problemów wcale z tego powodu nie zaczęło brakować. Wręcz przeciwnie, nawet ich przybyło i raczej przybywać nie miało zamiaru przestać. Musiał szybko nanieść poprawki do swojego planu i uwzględnić w nim, a raczej przenieść na wyższą pozycję, dwa problemy, które nie miały zamiaru odpuścić sobie smaku jego ciała. Rozumiał ich w tej kwestii i myśl ta zaświeciła wesołe iskry w jego oczach. Iskry, których i tak nikt nie mógł zobaczyć. To akurat mu nie przeszkadzało. To zaś, co przeszkadzało, właśnie rozrywało broniące wejścia na dach drzwi. Z opcji, które tworzyły się w jego umyśle, brał pod uwagę dwie. Jedna uwzględniała podzielenie ładunku i wysadzenie najpierw wejścia na dach, którym przyszedł, a następnie kapsuły. W takim układzie zostałaby mu trzecia sztuka, na wszelki wypadek. Plan drugi opierał się na użyciu całości materiałów. Ten jednak wymagał zlokalizowania drugiego wejścia lub zaryzykowania skoku z dachu na pozycję, której wciąż nie miał. O hałas nie musiał się już martwić, co miało zostać zwabione, z pewnością już zwabione zostało. Rozum podpowiadał opcję pierwszą. Była bezpieczniejsza i dawała podobne efekty. Nie mówiąc już o tym, że wciąż miałby w dłoni tą ostatnią sztukę plastiku, którą mógłby w każdej chwili wykorzystać. Druga opcja była bardziej ryzykowna, dlatego też została chwilowo odrzucona. Skoro zaś plan działania został obrany, nie zostawało nic innego jak ustawić krótki czas na liczniku, umieścić ładunek przy drzwiach, a następnie ruszyć w kierunku kapsuły, korzystając z dogodności posiadanego obuwia.

Green 4 podbiegł do sypiących się pod uderzeniami szponów i ciała drzwi. Stwór był mocny. Drzwi sypały się w drzazgi dosłownie w oczach. Już szpony stwora przebijały się na zewnątrz. Otwór był jednak jeszcze za mały by stwór zdołał go wyważyć czy przebić się na dach choć w tym tempie pewnie nastąpić to musiało prędzej niż potem. Xenos zaryczał rozjuszony czując mięso tak blisko siebie. Z sąsiedniego budnku też ciężka broń nadal łupała na całego dorzucjac swoje stacatto do powstałego zgiełku. Horst jednak zdołał sięgnąć po małą paczuszkę, umieścić ją przy drzwiach. Wtedy szponiasta łapa przedarła się przez drzwi i próbowała go smagnąć pazurami. Ale udało mu się uchylić. Jeszcze przycisk, dwa i gotowe!

Zaczął odbiegać od strefy rażenia wybuchowego plastiku. Biegł ile sił w nogach ale stwór właśnie sforsował drzwi co obwieściło i głośniejsze łupnięcie resztek przeszkody o dach i triumfalny ryk stworzenia. Potwór śmignął za uciekającym dwunogiem ale właśnie wtedy dachem wstrząsnęła eksplozja. Green 4 odwrócił się do tyłu by dostrzec, że monstrum może było i potężne ale obecnie zostało zmienione przez jeszcze potężniejszą siłę. Nie było czasu do obserwacji bo zaraz omiotła go chmura dymu i drobnych szrapneli powstałych od wybuchu.

Dobiegał już do kanciastego kontenera kapsuły jaką miał wysadzić. Z poeksplozyjnej chmury dymu nic wciąż za nim nie goniło choć dalej samo epicentrum nie było widoczne przez ten dym. Sam kontener miał już o ostatnie kilkanaście kroków przed sobą. Gdzieś o rozmiarach przeciętnej furgonetki. Z bliska jednak dostrzegał liczne dziury. Część pewnie od uderzenia przy lądowaniu ale część miała charakterystyczne nieregularności od posiekanych szrapneli. Był też właz, częściowo otwarty. Ale, że trafił akurat na krawędź wyrwy w dachu była tylko szczelina co by się dało może wsadzić rękę ale na pewno nie wyjść czy wejść póki krawędź dachu go klinowała.

- Potrzebna pomoc! Proszę wezwać służby ratownicze! Potrzebna pomoc! Proszę wezwać służby ratownicze! - zbliżył się na tyle, że słyszał alarmujący ton płynący gdzieś z głośników wewnątrz kapsuły. Z komputerową monotonią sypały się kolejne ponaglenia. Jednak najwyraźniej nie tylko komputery były wewnątrz kapsuły. W środku coś zachrobotało jak metalu o metal.

Silny i silniejszy, ofiara zmieniająca się w łowcę. Znał te, zachodzące w świecie zmiany, które sprawiały że życie było takie interesujące. Dodawały mu smaku, a smak życia był rozkoszny. Można wręcz było rzec, że uzależniał do siebie, nie pozwalając na jego oddanie, na wyzbycie się nawet cienia szansy na ten kolejny oddech. Green 4 lubił życie, w każdej jego postaci. Lubił też śmierć, bo była jego nieodłączną częścią. Wolał jednak, i co do tego był pewny, by śmierć spotykała jednostki inne, niż on sam. O tak, był w tej kwestii niezwykle samolubny, chociaż niewielu znalazłoby się takich, którzy by tą jego cechę potwierdziło.
W tej chwili, jak zresztą od samego początku tej misji, stał w punkcie, od którego prowadziły minimum dwie drogi. Pierwsza uwzględniała podążenie prostą drogą do wypełnienia zadania. Przytwierdzić ładunek bez sprawdzania zawartości kapsuły, a następnie oddalić się w stronę najbliższego zejścia w dół. Druga opcja uwzględniała sprawdzenie zawartości, chociaż efekt końcowy pozostawał ten sam. Różnica między pierwszą, a drugą, polegała na czasie którym dysponował. Z jednej strony miał go wciąż dość, a plan nr 1 utrzymywał ten stan na poziomie wygodnym. Z drugiej, mógł go mieć naprawdę mało, a plan nr 2 skracał ową ilość w sposób drastyczny. Wszystko zależało od tego kiedy tu dotrą i ilu przeciwników zostało zwabionych. Cóż jednak było począć, istota ludzka od wieków cierpiała na wadę zwaną ciekawością, a Green 4, wbrew opiniom niektórych, nadal do tego gatunku się zaliczał. Uznając że może jednak poświęcić te kilka sekund, zdecydował się na plan drugi, z tym że zamiast starać się dojrzeć wnętrze kapsuły z pozycji, którą przyjął na zakończenie biegu do niej, postanowił wskoczyć na dach, skąd nie dość ze powinien czerpać korzyść ze zwiększonej widoczności, to na dodatek łatwiej mu będzie schylić się i spojrzeć w szparę. Nie do wzgardzenia była także przewaga wyższego gruntu, gdyby do walki miało jednak dojść, czego jednak miał nadzieję uniknąć.

Green 4 podejmował decyzję dosłownie w biegu. Wskoczył na dach poszatkowanej i zrujnowanej kapsuły korzystając ze swoich butów. Wylądował bez problemów na jej dachu bo odległość dla możliwości jego butów była śmiesznie mała. Ale gdy buty huknęły o blachy górnego pokładu ten zachybotał się zauważalnie. Utrzymał balans ale jednak lądownik nie trzymał się w obecnej pozycji zbyt pewnie skoro taki skok wywoływał ruch w jego przechylonym balansie.

Z góry dostrzegł więcej niż z częściowo zanurzonego w rozbitym dachu nosie i burcie pojazdu. Po pierwsze też miał liczne przestrzeliny. Teraz już był prawie pewny, że pojazd musiał oberwać od strony góry i jednej z burt. To czym oberwał to musiała być jakaś głowica odłamkowa sądząc po ilości szrapneli. A to, że spora ich część przeorała latacza na wylot pasowało do czegoś większego od zwykłej broni ręcznej.

Przy upadku albo i wcześniej pojawiły się rysy, szczeliny i pęknięcia w kadłubie lądownika. Dlatego dało się zerknąć chociaż trochę do środka. Najwięcej tych szczelin było od strony dziobu gdzie pojazd przygwoździł w dach przy upadku. Tam też musiała być kabina pilotów czy coś podobnego. Green 4 dostrzegł ramię fotela. Na nim bezwładne ramię wciąż okryte kombinezonen pilota. Widział też sporo krwi. Czerwonej, ludzkiej krwi. Ale czy to od poszatkowana przez szrapnele czy przy uderzeniu czy jeszcze coś innego tego nie wiedział mając do dyspozycji tak wąski wycinek wnętrza. Wciąż widział za to przebłyski niektórych światełek z panelu sterowniczego i wnętrza.

Widział też jednak i żółtawe kleksy i rozbryzgi. Co prawda mogło być to cokolwiek i w tych warunkach nie mógł być tego pewny. Ale z tego co nazwiedzał się ten księżyc w ciągu ostatnich paru godzin jakoś tak dziwnie pasowało mu na krew xenos. Wszystko to zdołał ogarnąć jednym i drugim rzutem oka. Wtedy też coś od środka uderzyło w kadłub. W dach! Tuż obok miejsca gdzie stał! Obok swojego buta widział właśnie powstałe wybrzuszenie. Miał też inne towarzystwo. Jeszcze go nie widział ale słyszał skrzeki i syczenie. Nadciągały. Dużo czasu i spokoju mu nie zostało. Plastik najwyraźniej spełnił swoje zadanie i zablokował wejście niszcząc przy okazji xenos ale było tu zbyt dużo dziur, szczelin i ścian by dało się tak zablokować resztę.

Zatem wiedział już swoje, nie widział zatem powodu by dłużej marnować czas. Zlustrował wzrokiem okolicę, ponownie nanosząc zmiany do wcześniej powstałych planów. Ta misja dostarczyła mu już tak wiele bodźców, że z trudem powstrzymał się przed roześmianiem w głos. Nie miał na to czasu i takie działanie nie przyniosłoby niczego poza marnowaniem energii. Umieścił miecz z powrotem na plecach, zastępując go materiałami wybuchowymi. Po namyśle zdecydował się użyć całości. Ustawił czas, dokładnie piętnaście sekund. Przez jedną sekundę zastanawiał się czy nie poczekać aż pozostali wrogowie się zbiorą, jednak już w kolejnej odrzucił ten pomysł. Teraz musiał tylko porządnie przytwierdzić plastik, rozbujać kapsułę tak by ta wryła się dziobem do wnętrza kina, a następnie aktywować odliczanie i spróbować oddalić się z pola rażenia tak daleko, jak to tylko było możliwe.
Mając plan rozpoczął jego realizację. Buty mogły mu w tym sporo ułatwić, jednak przede wszystkim polegał na samej masie kapsuły i grawitacji. Przy odrobinie szczęścia i sporej dozie wysiłku, powinno mu się udać osiągnąć cel.

Zeskoczył z powrotem na dach. A to coś ze środka nadal próbowało się wyrwać czy rozerwać warstwę oddzielającą go od świata zewnętrznego. Horst naparł ramionami na tylną ścianę kapsuły. Nie był kulturystą. Ale też i nie zaniżał średniej. Pojazd ratunkowy wciąż niewzruszenie ponawiał swoje prośby o sprowadzenie pomocy dla swoich pasażerów. Kapsuła była przechylona i się chwiała. Właściwie to doktor był prawie pewny, że uda mu się ją zrzucić na niższy poziom. Coś czego nie był w stanie oszacować to czy uda mu się do czasu aż coś spróbuje rozharatać mu plecy albo to coś z wnętrza się uwolni. Gdy napierał na metaliczną, osmoloną i poszrapnelowaną ścianę kapsuły wówczas stało się coś.

Poczuł. Posmakował? Usłyszał? Coś. Obrazy? Wspomnienia? Emocje? Chaos. Tak bardzo chaos. Głód. Krew. Śmierć. Zapach śmierci. Krwisty, wnętrzności, mięso, posoka. Krew tętniąca w żyłach, pulsująca. Rozrywane mięso. Chmury posoki. Głód. Pokolenia. Przestrzeń. Ciemność przetkana światłością. Mróz. Cisza. Sen. Przebudzenie. Życie! Głóóóddd!

Mięśnie nagle zwiotczały a doktor zachwiał się gdy nagle stracił oparcie a ściana poszybowała w dół. A wraz ze strąconą na niższy poziom kapsułą, krawędzie dachu i on sam też! Wszystko to spadło do jakiejś sali kinowej poniżej. Przez wybitą dziurę wlewało się jasne, zielonkawe niebo w sporej części przesłonięte tarczą gazowego olbrzyma i mniejszym krążkiem gwiazdy Relict. Ale wewnątrz było ciemno i mroczno. Jak w kinie. Tyle, że bez wyświetlanego filmu. Coś gruchnęło z łoskotem. Zauważył jak coś odleciało z kapsuły. Chyba te dotąd zaryglowane dachem drzwi. Coś w środku kapsuły też się przemieszczało.

Green 4 nie ruszał się. Trwał w bezruchu niczym posąg, wpatrując się w miejsce, w którym znajdowało się wejście do kapsuły. Misja nagle zeszła na dalszy plan, ustępując temu, czego doświadczył. Czym było? Czym było to coś, co znajdowało się w kapsule? Ten głód… Był w stanie się z nim utożsamić. Znał go. Ten jednak był inny niż jego własny. Dziki, zwierzęcy, pozbawiony wyższego celu. Istniał tylko do zaspokajania fizycznej potrzeby dostarczenia pożywienia by zapewnić dalsze funkcjonowanie organizmu. Jednak istniał i on go odczuł. Otrzymał przekaz, w jakiś sposób nawiązał kontakt z tym czymś co tkwiło w kapsule. Czym było? To pytanie, ponad innymi, lśniło w jego głowie i nie dawało mu spokoju. Czuł jak ciało reaguje na nowy bodziec. Czuł podniecenie, oddychał też szybciej, serce uderzało w szalonym rytmie, co jednak nie miało nic wspólnego z samym opadnięciem w dół wraz z kontenerem. Nie, to nie była adrenalina, a endorfina. Czuł jej efekty rozlewające się po jego ciele, płynące wraz z krwią. Zagadka. Tajemnica, której rąbek udało mu się unieść. Powód misji, który nigdy nie miał wyjść na jaw. Miał ochotę na śmiech. Czuł jak ten rozsadza go od środka, napiera na niego, pragnie się wydostać. Czym jesteś, dlaczego aż tak się ciebie boją? Nagle wszystko zaczęło nabierać krystalicznie czystych barw. Zadanie, zapowiedziany ostrzał, nawet zbliżające się stado xenos. Czy naprawdę się zbliżało, czy była to tylko przykrywka? Tacy jak on byli towarem, który łatwo było wymienić. Nie mieli wartości poza tą, która pochodziła z ich pragnienia by przeżyć. Pozbycie się jednego, czy nawet paru oddziałów nie pozbawi nikogo snu, nikt nad nimi nie zapłacze ani nie zapyta dlaczego. Wysłać, niech zrobią brudną robotę, a następnie oczyścić teren. W ten sposób ci, którzy stali za tym zadaniem, mieli pewność że cel zostanie zlikwidowany, a wraz z nim świadkowie.
Nie… Stop… Powstrzymał galopujące myśli. Nie miał dowodów na poparcie swojej teorii. Mogło się okazać, że to coś co nawiązało z nim kontakt wcale nie było wynikiem nieudanego eksperymentu. Mogły istnieć inne powody… Pozwolił myślom na zbyt daleki i swobodny galop. Wciąż jednak sprawa nie dawała mu spokoju, przez co cenne sekundy mijały, a on wciąż trwał w bezruchu. Krew xenos w kapsule… Czy pochodziła z jednostki która przedarła się do środka? Czy zablokowane drzwi zostały wcześniej otwarte? To by tłumaczyło ten pasek przy schodach. Ktoś mógł kapsułę opuścić lecz nie udało mu się przeżyć. Ślady na zewnętrznej powłoce świadczyły o ataku z zewnątrz, zatem któryś z tych okazów dotarł do kapsuły przed nim. Czy to jego krew znajdowała się w środku? Czy to jego odczucia wyłapał? Nie… To by się nie zgadzało z samym przekazem. Nie zgadzało ze wspomnieniami snu. Cokolwiek tkwiło tam w środku było stare, a to z kolei wykluczało eksperyment. Ktoś jednak o tej istocie wiedział i za wszelką cenę chciał ją zniszczyć zanim wyrwie się na wolność. Ten tok myślenia pasował do planowanego ataku, mającego zrównać to miejsce z ziemią. Zabezpieczenie, plan B na wypadek gdyby plan A zawiódł.
Dane… Brakowało mu danych i czasu na analizę. Wiedział jedno. Nie ważne jak ryzykowne by to nie było, musiał zobaczyć tą istotę. Musiał podjąć próbę nawiązania z nią ponownego kontaktu. Najpierw jednak zmniejszył ilość czasu ustawionego na obu kostkach plastiku na sześć sekund. Był to minimalny czas jakiego potrzebował do wyskoczenia z sali kinowej na dach, a stamtąd na ziemię. Oczywiście margines błędu także został ustalony na minimalny. Jeżeli się pomyli - zginie. Jeżeli cokolwiek pójdzie nie tak jak planuje - zginie. Nie mógł jednak pozwolić na to, żeby odpuścić takiej szansie. Szansie, która sprawiła że ponownie poczuł ten głód, że jego serce zabiło szybciej.
Gotowy do tego by wcisnąć przycisk startujący odliczanie i wyskoczyć w górę, czekał cierpliwie, wpatrzony w jeden punkt, w miejsce gdzie znajdowało się wejście do kapsuły. W myślach powtarzał stale jeden i ten sam przekaz.
Przyjaciel. Sojusznik. Bezpiecznie. Nakarmi. Przyjaciel. Sojusznik….

Nieregularna plama światła. Otoczona przez kinowe ciemności. Przekrzywiony wrak wewnątrz. Zielonkawe niebo, wysoko nad głową. Trzask i gięcie metalu. Tak. Coś tam się przesuwało. Napierało na pomniejsze elementy wraku gniotąc je co powodowało te trzeszczenie. Ruch. Jeszcze bardziej słyszalny i oczekiwany niż widzialny. Ale jednak nieustający, monotonny ruch. Uderzenie. Czegoś silnego i wnętrze rozbitego pojazdu. Green 4 nie tylko usłyszał ten łomot ale także wyczuł poprzez buty wibrację. Ale w głowie nic się nie pojawiało. Żadne obrazy, wspomnienia, czy emocje. Metal trzeszczał gdy to coś nieubłaganie przesuwało się w stronę wyjścia. Drobny gruz, kamyki i pył zsuwały się coraz bardziej po pochylonych płytach kadłuba znikając w kinowych czeluściach. I ruch! Wreszcie go nie tylko usłyszał ale i zauważył! Coś wystrzeliło z wyrwanego przejścia. Wystrzeliło miażdżąc jakiś fotel i dewastując następny posyłając go w czeluść sali kinowej. Coś, silnego, potężnego, giętkiego jak jakieś żywe liny czy macki. Coraz więcej. Rozszalałe miażdżyły i gruchotały kinowe fotele ale też zaczęły sunąć po zewnętrznych płytach swojego dotychczasowego więzienia. Po burtach, po zdemolowanej kabinie ale też i w kierunku dachu i stojącego wciąż na nim doktora.

Uczucie zawodu zawładnęło nim na krótką chwilę. Czy liczył na zbyt wiele? Zapewne… Nie miał jednak czasu na roztrząsanie tego problemu. Skoro kontakt nie mógł zostać ponownie nawiązany, zostawało tylko jedno do zrobienia. Czy czuł żal? O tak, w końcu przez krótką chwilę doświadczył wspomnień tej istoty. Chwila jednak minęła, zatem należało pożegnać ów krótki sen o komunikacji międzygatunkowej i zadbać o własne przetrwanie. W tym celu wcisnął przyciski aktywujące materiały wybuchowe i wcielił w życie wcześniej opracowany plan ewakuacji.

Stereotypy ponoć nie brały się znikąd. Każda plotka, przejaw niechęci i złośliwie powtarzany kanon miał odbicie w rzeczywistości, generując często niezbyt przychylne skojarzenia ledwo człowiek zobaczył gębę drugiego człowieka, należącego do którejś ze specyficznych grup rasowych, etnicznych… pieprzyć poprawność, czy jak się to tam nazywało. Ważne, że prosty dowcip o oponach wywołał u Nash lawinę skojarzeń, przyprawiających piegowatą gębę o szeroki uśmiech mimo paskudnej sytuacji, marnych szans na wykaraskanie się z kłopotów, o przeżyciu najbliższych dwunastu godzin nie wspominając. Plan niby ustalony i zaakceptowany przez grupę posiadał masę luk, będąc na dobrą sprawę bardziej improwizacją w ciemno, niż pełnoprawnym harmonogramem działań. Dzielić się wątpliwościami z pozostałymi Parch nie miała najmniejszego zamiaru, woląc zostawić je sobie i użerać na własny rachunek. Pozory opanowania się przydawały, zresztą panika im nie pomoże. Działanie już tak.

Stała z rękoma założonymi na piersi, ćmiąc przyklejonego do warg peta i obserwowała spode łba parę trepów, pozwalając im się wygadać do woli. W tym czasie przysłuchiwała się odgłosom rozróby, dobiegającym na szczęście z oddali. Wyglądało, że parchobus wpieprzył się na minę, ale nie dosłownie.
- Ciepło tam mają, słyszycie? Ten wybuch. Nie mina, czysta eksplozja. Mała. Granat. - parsknięcie zlało się w jedno z beznamiętnym głosem lektora Obroży. Ruda głowa obróciła się w kierunku hałasu, a chmury sinego dymu otaczały ją na podobieństwo całunu, dzięki któremu smród rozkładającej się w upale padliny zdawał się znośniejszy. Nie wydawała się poruszona, bardziej rozbawiona. Splunęła pod nogi, prychając do kompletu, zaś złote oczy przeniosły ironiczną uwagę na Patino. Zasięgnęła się, puszczając dymną obręcz przed siebie.

- Z ciekawości pytasz? Mhm. Jasne. Więc przed wojem nie stałeś po zasiłek tylko kroiłeś bryki. Ambitnie. Znasz ten dowcip? Wchodzi meks, czarnuch i żyd do baru, a barman na to wypierdalać- wystukała jedną ręką, drugą wyłuskując z paczki przedostatniego papierosa, którego odspawała od tego prawie dopalonego. Syntezator w tym czasie dokończył krótkim - Ha ha ha ha ha.

Dwaj mundurowi przystanęli gdy usłyszeli wypowiedź Parcha z wytrawionym numerem czarnej ósemki. Najpierw też jeszcze raz spojrzeli wzdłuż ściany budynku. Sam budynek klubu a potem dżungla i tak blokowały dość dobrze najkrótszą linię z której dochodziły odgłosy walki. - No trochę ich tam kroją. - mruknął marynarz a Latynos kiwnął głową. Obecnie byli zbyt daleko by zrobić coś więcej niż komentowaniem tamtej walki.

Za to kawał chyba obydwu się spodobał. Roześmieli się o własnych siłach bez pomocy lektora. Johan uspokoił się pierwszy, ale Elenio nadal się chichrał. Mahler uniósł brew, gdy Patinio zaczął wskazywać na niego palcem.
- Co się rechoczesz kolorowa małpo? - zapytał swobodnie jak to tylko dobrzy kumple mogli znieść bez obrazy taką odzywkę.

- To z Żydami do ciebie było! - roześmiał się Latynos ucieszony, że znalazł jakiś przytyk z dowcipie pod który mógł podpiąć kumpla.

- Nie jestem Żydem, jełopie. - prychnął marynarz kręcąc głową gdy musiał rozczarować kolegę.

- No to co? Do czarnucha i meksa nie pasujesz za cholerę. A przecież musisz się jakoś wpisać w obrazek. - wyjaśnił mu Latynos na co marynarz znów pokręcił głową, odwrócił się i ruszył w kierunku przewróconego pikupa.

Nash obcięła krytycznie marine od dołu do góry, zatrzymując rozpoznanie na zamkniętym metalowymi okowami multinarzędzia nadgarstku. Pokiwała powoli, wręcz z namaszczeniem głową, przyjmując minę jakby potwierdziła się któraś z jej teorii.
- Żyd jak chuj - syntezator wyraził na głos konkluzję Parcha odnośnie Mahlera - Szekli do naprawy mu szkoda. I ten nos. Duży. Bo wiadomo, powietrze jest za darmo. Wszystko się zgadza - parsknęła, szybko jednak spoważniała. Zniknął półuśmiech, zostawiając po sobie determinację.
- Poradzisz sobie? - pytanie i złote oczy skierowały się idealnie na twarz kaktusa - Druga pozycja jest mniej bezpieczna. Krzycz jakby coś się działo, będę niedaleko. I pospiesz się. Uważaj, nie ryzykuj. Mów jak potrzeba pomocy. Masz komunikator - przekaz się urwał, kobieta westchnęła, wystukując krótkie - Uważaj.

- Pytasz Latynosa czy poradzi sobie z odkręceniem opony? - upewnił się czy dobrze słyszy. Wskazał przy okazji a środek swojego napierśnika. - Pewnie, że sobie poradzę. No chica, jak w ogóle możesz pytać o takie rzeczy?! - wybuchnął sparodiowaną złością wyrzucając ramiona na boki. - Tego tam filuj, bo chłopcy z Floty to wiesz, dwa drzewa na krzyż i już się gubią. - Latynos machnął dłonią w stronę Mahlera oddalającego się w stronę przewróconego wraku zawiniętego o drzewo.
- I też na siebie uważaj. - dodał przyjaźniej uśmiechając się do złotookiego Parcha całkiem sympatycznie, po czym odwrócił się i zaczął wracać do furgonetki, którą planowali przywrócić do stanu jezdnego.

Okolica definitywnie cierpiała na nadmiar kaktusów, ale Ósemce ten stan rzeczy odpowiadał. Nie uśmiechała się jej wizja pomniejszenia grupy. Hollyard dobrze gadał - działając razem mieli szansę się wyślizgać z gówna… ci, którzy wciąż posiadali jakąkolwiek przyszłość. W powietrzu rozległ się charkot, zaskrzypiały popalone struny głosowe, a lewa ręka Parcha wystrzeliła do przodu, łapiąc odchodzącego za ramię i osadzając w miejscu. Szybko zrobiła krok do przodu, przez co zderzyli się pancerzami. Nie przeszkodziło jej to jednak wychylić się i pocałować go w policzek, zaraz przy uchu. Cały manewr trwał mgnienie oka, po czym ciała się rozdzieliły, dłonie wróciły do dzierżenia karabinu, uwaga zaś powędrowała do Mahlera. Jako techniczny przy robocie musiał mieć wsparcie. Odkręcenie opon było łatwiejszą częścią wycieczki.

Złapany nagle Latynos wydawał się kompletnie zaskoczony takim “atakiem”. Black 8 udało się więc go złapać i pocałować. Po wszystkim pozwolił się Nash z powrotem odwrócić. Właściwie to nawet zdążyła dać już krok, gdy stupor z zaskoczenia chyba mu przeszedł.
- Ekstra, teraz ja! - wrzasnął wesoło i właściwie powtórzył manewr złotookiego sapera. Złapał ją za ramię, odwrócił i wpił w nią swoje usta, ale przytrzymał i pocałował mocno i głęboko.
- Teraz dobrze. - uśmiechnął się, zwalniając uścisk.

Po tym niespodziewanym chyba dla całej trójki rozstaniu, Elenio zniknął im z oczu. Zostawili go grzebiącego przy oponie, choć nadal mogli porozumiewać się przez komunikatory.

Sami dotarli przez rozstrzelany lejami i wrakami parking do skraju dżungli. Z bliska przewalony pickup prezentował się jeszcze mniej okazale niż z daleka. Właściwie to w ogóle. Wyglądał jak wrak zawinięty częściowo o pień drzewa. Johan jednak oglądał go z wyraźnym zainteresowaniem. Zwłaszcza sterczące w górę opony.

- Ta się nada. - poklepał po tylnym kole sterczącym do góry. Było w górze więc nawet dla Nash wyglądało na całe i na dość łatwe chyba do zdjęcia. Niestety dla niej te, drugie, obecne górne wyglądało na postrzępioną gumę przyczepioną do felgi. - I ta się nada. - wskazał po chwili wahania, klękając, by obejrzeć dolne obecnie koła. Wskazał na drugie tylne. Wstał znów szacując ich szanse. - Wskoczę na górę i odkręcę. - powiedział puszczając karabin i podchodząc do wraku. - Potem spróbujemy go przewalić i odkręcić te drugie. - dodał wskakując i gramoląc się na burtę pickupa. Z tonu głosu i wahania na twarzy dało się zauważyć dwie trudności. Po pierwsze wrak był dość mocno wbity w ten wrak więc nie zapowiadało się na bezproblemowe ściągnięcie go na cztery koła. Choć nadal była spora szansa, że im się uda skoro mieli z pionu wrócić go do naturalnego poziomu. Drugą trudnością było to, że jednej osobie mogło być cholernie ciężko ruszyć ten wrak. Więc pewnie musieliby spróbować we dwoje. Co zaś oznaczało, że wtedy oboje byliby niechronionymi plecami od strony dżungli.

Do wyrażenie głębokiego niezadowolenia Ósemka nie potrzebowała głosu. Warknęła przez zaciśnięte zęby, przekładając broń na plecy. Nastawiali się oboje na atak z tyłu, jednak jeśli naprawy miały przebiegać sprawnie, musieli zaryzykować. Pozostali załatwiali sprawę w bunkrze, Patino kradł koła. Im zaś przypadło inne zadanie.
- Ogarniamy razem. Szybko - Obroża szczeknęła, a Nash zawtórowała jej kolejnym warknięciem.