Odlot statków zostawił dach terminala cichy i spokojny… i taki potwornie pusty. Brown 0 odczuwała tą pustkę bardzo wyraźnie, tak samo jak ciszę. Nie było nikogo, kto darłby się podniesionym głosem, zemszcząc na całą najbliższą okolicę w języku którego znaczna część owej okolicy nie rozumiała. Nie było nikogo kto zasłaniałby słońce swoją ogromną sylwetką, wprawiając najbliższe metry chodnika w drżenie kiedy przechodził, sycząc tłokami i zgrzytając siłownikami. Nie było też nikogo, kto zza pleców obserwowałby teren złotymi oczami i na bieżąco kierował ekipą, pilnując żeby nikt nie zginął, a w razie potrzeby wyskoczył z nożem na biegnące bestie… jak na dachu Seres.
Nie było nikogo, kto wiedziałby co robić z ciężką bronią i jak jej użyć, by pomóc uciekającym po ziemi jednostkom. Były tam, otoczone przez xenos tego większego rodzaju. Na ich widok informatyczkę przeszedł nieprzyjemny dreszcz. Duże, o wiele większe od człowieka - podobne do tych, przez które przebijali się w kanałach. Ale było ich… więcej. Dużo więcej.
- Lotnisko ma system obronny? - spytała kaprala, przejmując od niego LAW. - Raz się udało! Musi być sposób żeby im pomóc - szybkim machnięciem głowy pokazała na walczący o przetrwanie konwój. Ona też biegła przez dach, prosto do Johana. Brakowało Chelsey, Hektora i Zoe. Bez nich siła ognia grupy spadła… do dość mizernej, bo marine był techniczny, ona też. Co z Ottenem miało się dopiero okazać.

- Mieli zamontować! Ale tuż przed tym jak wszystko dupło! To też chciałem sprawdzić! - odkrzyknął do pleców Brown 0 kpr. Otten dalej grzebiąc w kapsule za cięższym sprzętem. Czarnowłosa w tym czasie zdołała dobiec do Mahlera. Johan przygryzał wargę obserwując w skupieniu scenę rozgrywającą się na ziemi. Tam dalej trzy pojazdy uciekały przed ścigającymi je xenos. I wyglądało, że na prostym i równym terenie ich silniki jakby odzyskały rezon. Johan wziął od Mai podaną wyrzutnię ale widocznie się zawahał.

- Musimy zdjąć te co je obsiadły. Resztę jak mają głowę na karku to wystrzelają z tego co tam mają. Otten! Dawaj karabin albo karabinek! - marine pokiwał głową dzieląc się z informatyczką swoimi spostrzeżeniami z tej krótkiej obserwacji. A w końcu odłożył wyrzutnię na dach i sam wycelował swój a właściwie jej pm. Choć na te trochę ponad sto metrów i do ruchomego celu i to jeszcze dość odpornego to nie była najlepsza broń. Karabin czy karabinek powinien się tu sprawdzić lepiej. Johan w tej chwili miał pm więc atakował pm-em. Wycelował w scenę poniżej i otworzył ogień.

- A… ale ja nie… nie umiem strzelać. Jeszcze kogoś zabiję… jestem beznadziejna… przepraszam - Brown 0 wbiła wzrok w podłogę, a lodowaty dreszcz przeszedł jej po plecach. Tutaj na nic się nie przyda, nie pomoże… nie w ten sposób.
- Uważaj na siebie - objęła krótko Johana i pocałowała go w policzek. Zaraz po tym poderwała się, wracając biegiem do Ottena - Gdzie są panele kontrolne?! Jakiekolwiek panele! Coś, żeby mogła podpiąć się pod sieć i sprawdzić zdalnie! Coś tu muszą mieć! Muszą!

Johan wydawał się kompletnie zaskoczony pocałunkiem. Tak bardzo, że właściwie niezbyt sensownie zareagował gdy Maya już biegła z powrotem.
- Nie odbiegaj! Nie wiadomo ile ich tu jeszcze jest! - krzyknął do jej pleców. Ona zaś mijała się właśnie z Ottenem który biegł z karabinami do Johana. Spojrzał na nią w przelocie i na twarzy pojawił mu się wyraz zmieszania. W tym czasie marine dalej strzelał ze jej pm a łuski brzęcząc złotem rozbijały się upadając o dach budynku. Dalej i poniżej toczyła się walka na całego sądząc po skrzekach obcych, buksowaniu opon, jęku zawieszenia i ogniem ciężkiej broni.

- Nie wiem! Teraz dostałem to zadanie! Nie było mnie tu wcześniej! Ale zaraz sprawdzę! - Otten odkrzyknął Mai gdy rzucił przy Johanie broń i magazynki. Ten szybko zmienił broń na tą o większej sile rażenia.

- Ja wiem gdzie to jest! Ale najpierw trzeba uruchomić generatory! Inaczej nic tu nie będzie działać! A generatory są w piwnicy pod wieżą! - odezwała się nagle Herzog która chyba w wojennym rzemiośle też nie czuła się najmocniej. Wskazała jednak na wieżę jaka była po drugiej stronie szerokości pasa. To było jakieś z pół setki, może setkę metrów dalej. Czyli trzeba by przedostać się z tego dachu na parter i potem przez pas lotniska i dostać się do tamtej wieży. Normalnie bułka z masłem. Co najwyżej ochrona lotniska mogłaby zgarnąć za łażenie po pasie startowym. Ale obecnie gdzieś tam trwało motorodeo między xenos a trzema pojazdami.

- Ha! Zdychaj gnido! - Johan z satysfakcją a nawet nienawiścią zaklął widocznie trafiając jakiegoś xenos. Transporter też radził sobie nieźle. Poza krawędzią dachu Brown 0 widziała jak właśnie staranował jakiegoś xenos. Poczwara uderzona maską wozu poszybowała w żółtym rozbryzgu ponad nią trafiając w wieżę. Tam zsunęła się na pakę i spadła na murawę. Jeszcze nie znieruchomiała gdy celowo lub nie trafiła w nią rozpędzona furgonetka. Ale tym razem cielsko obcego poszło bokiem wozu. Jednak fart nie mógł trwać wiecznie. Transporter nie zauważył albo nie zdążył zareagować i z impetem wpadł w jeden z lejów po bombardowaniu. Impet był tak duży, że front transportera huknął w przeciwległy stok krateru z siłą pełnowymiarowej czołówki. A potem osunął się na dno leja. Zaraz doskoczyła do niego jedna z bestii próbując rozpruć jego nagle nieruchomy i nie strzelający a więc o wiele łatwiejszy do rozprucia kadłub.
- Kurwa! - syknął. Wymierzył karabin w bestię.

- Mahler! Tam wychodzą następne! Lecą prosto na nas! - krzyknął alarmująco Otten wskazując na krawędź dżungli. Widać było tam kilka kolejnych kształtów obcych. Ale, że wybiegły w nieco innym miejscu to miały bardzo po drodze do budynku gdzie na dachu przebywała czwórka ludzi. Nie było jeszcze wiadomo czy przyłączą się do polowania na pojazdy czy ruszą sprawdzić budynek. Te były z tych mniejszych ale za to były szybkie.

- Strzelaj! A potem granaty! - rozkazał kapral marine ledwo rzucając okiem na nowe cele. Po czym wrócił do ostrzału xenos dobierającego się do transportera.

- Weź broń, musimy im pomóc! Granaty, cokolwiek! Bedę wam donosić sprzęt, a potem pobiegniemy do generatora. Jak tu się uspokoi - Vinogradova zatrzymała się obok Renaty i pokazała w kierunku pojazdów, a potem pozostałych mężczyzn na dachu. Mogły biec obie, ale co jeśli nie miałyby do kogo wracać? Zwłaszcza ona. Cokolwiek by się nie działo, wiedziała jedno - nie zostawi swojego marine na śmierć.

Nie mogło być za pięknie, no ni chuja. Nie mieściłoby się w żadnych znanych Diaz schematach. Ich Orzeły co prawda wylądowały na glebie, ale zrobiły to bardzo awaryjnie, dodatkowo oblepione przez zgraje latających kurew do odstrzału.
- Normalnie jak ustawka na dzielni - piromanka mruknęła, patrząc przez osmolone okno co dzieje się na poziomie gruntu. Chciała dodać coś o szybkim zawijaniu kiecy, ale ledwo się obróciła, chęć jej jakoś przeszła. - Zegarki się nam nie zatrzymają, si? Mamy punkt do odjebania, żeby nas nie odjebali - przypomniała pozostałej parze familii tak tylko żeby przypomnieć i zaznaczyć, że jeszcze mieli coś do roboty.

Zgrzytanie zębów tonęło w odgłosach kanonady i pracy silników, ale po poruszających się szczękach Nash łatwo szło domyślenie się co właśnie robi. Rzucała nerwowymi spojrzeniami ku polu bitwy, przemieszczając się pod otwierana irytująco powoli rampę. Falcon 1 oberwał, a w raz z nim przydupas Hollyarda i jego dupa. Byli tam, na pokładzie, a ona coś pieprzonemu psu obiecała.
- Trzeba tu ogarnąć - wystukała, a lektor przełożył tekst na dźwięki.

- Mieeeeeeerda… Laterenka. A przypadkiem ogarniasz, że jeszcze trzy jebane kwadranse i będzie nam można srać bezpośrednio do szyi, nie? - Latynoska westchnęła cierpiętniczo, zezując na rudego pokraka z wyraźną niechęcią. No wiedziała, po prostu wiedziała że to się tak skończy! - Mało ci kurwa rozrywek? Chcesz coś odjebać to odjebiesz. Po tym jak się zameldujemy. - wyświetliła mapę, pokazując paluchem miejsce w dżungli z napisem Blackpoint 3 - Widzisz to kurwa, czy na gały też ci padło? Mamy kilometr do popierdalania po przerośniętym trawniku! Por tu puta madre! I jeszcze zgraję kurew na okrętkę!

Ósemka zmrużyła oczy i chwilę przyglądała się drugiej kobiecie, aż finalnie pokręciła głową. Trepy im pomogły, zawinęły do latadła. Przeniosły szpej Młodej na lotnisko. Ryzykowali żeby wrócić.
- Zdążymy nie dygaj - lektor beznamiętnie wygłosił to co siedziało saper w głowie i końcu popalonego języka - Chciałaś coś rozjebać, masz okazję. Nie musieli tu przylatywać. - zagryzła wargi i dostukała po linii prywatnej do Dwójki i Siódemki:
“Tam jest Sara”.

- Ja pierdolę… - Diaz przeczytała smsa i tylko pokręciła głową - Ty chyba kurwa też siedzisz za zajebanie lizaka dzieciakowi, que… - pokręciła głową i splunęła pod nogi, wracając do jazgoczącego sposobu komunikacji - Dobra pollas! Jedziemy kurwy, wyciągamy lambadziarzy i wypierdalamy w miasto! Wujaszek, przeładuj giwerę! Lecim razem na robotę!

Maszyna poczęła się zniżać. Najpierw zniżył się dziób potem maszyna wyrównała i zaczęła otwierać się tylna rampa. Pod sam koniec latadełko lekko zaczęło schodzić na rufę więc dziób lekko uniósł sie w górę. Rampa otworzyła się w pełni gdy właśnie mijali linię czubków dżunglowych drzew. Lądowali w specyficznej niecce jaką tworzyło oczko wodne, jedyny w okolicy kawałek nie dżunglowionego terenu nadającego się na jakiekolwiek lądowisko.

Lądowali jakieś 20 - 30 m od wraku Falcon 1. Ten był przechylony na jedną burtę, zmasakrowany odłamkami, lekko dymił i szpecił dziurami i rozbitymi szybami. No i nie byli tu sami. Już nawet z podchodzącej do lądowania maszyny widać było jak różnorakie bestie trzepoczą nad rozbitym wrakiem. Jak obłażą go i włażą do środka. Jak z wnętrza widać było błyski wystrzałów bo słychać przez strzelającego loadmastera i szturmowego Hawka niezbyt było słychać. Ci strzelali do tych dalszych gnid jakie pruły przez wodę by dostać się do pogrążonego w niej wraku. Rampę zasypywały gorące łuski staczające się z niej i znikające na zewnątrz gdy działko Rileya pruło ciągłym ogniem do kolejnych widocznych celów. Woda kotłowała się tam gdzie trafiała ją ciężka broń wsparcia z latających maszyn. Kotłowały się trafione xenos. Ale działka i rakiety choć nieźle stopowały dostęp do miejsca kraksy nie nadawały się do oczyszczenia samego wraku. Tak silna broń przepruła by taki wrak na wylot tak samo jak żywą zawartość, czy ludzkiego czy xenosowego pochodzenia.

- Ruch! - krzyknął oficer dowodzący ocalałym z dotychczasowej walki desantem. I Parchy, i żołnierze, i policjanci, kontraktorzy i marines wysypali się z tylnej rampy od razu wskakując w wodę bajora. Ta okazała się dość głęboka. Większości sięgała do połowy uda. Ale byli dość blisko brzegu. Jedynie Black 7 ze względu na swoje rozmiary miał ją poniżej kolan.

- Czerwoni na lewą flankę, niebiescy na prawą! Zabezpieczyć lądowisko. Reszta za mną! - krzyczał już z wody i wskazując odpowiednie kierunki. Grupa jakichś dwóch tuzinów uzbrojonych mężczyzn i kobiet podzieliła się na trzy grupy zgodnie z tym poleceniem. Szybko jednak odkryli, że xenos mają przewagę prędkości. Gdy tylko ludzie znaleźli się w wodzie Falcon 2 wzniósł się ponownie i wsparcie z działka kpr. Rileya ustało. Hawk zaś mógł ostrzeliwać jedynie obrzeża dżungli by nie trafić swoich. Bajoro więc uspokoiło się wypełnione jedynie płynącymi xenos które płynęły o wiele szybciej niż ludzie pełzli przez wodę.

- Granatniki odciąć ich! - rozkazał oficer chcąc spowolnić napływ obcych do wraku. Kilku mundurowych z granatnikami zatrzymało się i uniosło swoją broń. Zaraz potem rozległy się ciche pyknięcia gdy srebrne puszki poszybowały łukiem obramowując okolicę wraku eksplozjami.

Nagle jakichś żołnierz zaczął się drzeć. Upadł plecami w wodę i wyglądało, że zaczął się z czymś z szarpać.
- Złapał mnie! Złapał! Są w wodzie! - wrzeszczał próbując jednocześnie się nie utopić i dorwać to coś co go zaatakowało spod wody. Jedynie Ortega zdawał się być odporny na te niedogodności. Woda spowalniała go mniej niż resztę ludzi więc szybko wyforsował się naprzód.

- Ej ty! Dostań się do wraku i pomóż im! Natychmiast! Wy też! - oficer wskazał najpierw na Black 7 a potem widząc dwóch pozostałych Blacków również na nich. Brakowało ostatnie kilkanaście metrów do wraku ale tu już woda sięgała do pasa. Z wnętrza teraz było słychać wyraźnie i krzyki ludzi, i charkot xenos, i wystrzały z broni.

Im dalej w bajoro, tym głębiej i nieprzyjemniej się robiło. Zwłaszcza biorąc pod uwagę czające się pod lustrem wody gnidy, gotowe zaatakować w każdej chwili… a wciąż zostało do pokonania jeszcze te parę metrów. Szli na przedzie, za sobą i po bokach mieli zgraję trepów. Z przodu zaś dochodziła znana melodia wojennego piekła, zamkniętego w świeżo strąconym wraku. Ludzie wewnątrz wciąż walczyli, nie poddawali się… ale jak długo? Czy Hassel i dupa Hollyarda wciąż żyli? Ósemka miała nadzieję, że tak. Obiecała coś, dała słowo głęboko pod ziemią. W cholernym bunkrze ruskiego mafioza. Prosty układ, jasny dla obu stron. Przysługa za przysługę. Z obietnic należało się wywiązywać, bez względu na czynniki otoczenia.

Krzyk i szarpanina za plecami na moment zastopowały Nash, obróciła kark i spojrzała na wydającego rozkazy krzykacza, a między piegami zamieszkało podszyte ironią politowanie. Nie musiał im mówić co robić, sami doskonale wiedzieli. Pchał ich też w najgorszy syf, na pierwszą linię - to również nie dziwiło, wszak Parchy do tego służyły. Ich akurat nikt nie będzie żałował.
- Diaz przełącz się na karabin i osłaniaj. Napalm i tak poleci po powierzchni - wystukała na Obroży, dokładając do tego zniecierpliwiony syk. Ni w ząb nie podobała się jej ta sytuacja, nie było miejsca na granat. Tym razem musieli się obyć bez wybuchów. Piętnaście długich, mokrych metrów. Powolnych, mozolnych, z gnidami w najmniej spodziewanym momencie. Opóźnią ich, a sekundy uciekały.
- Ortega - dopisała pospiesznie, a lektor wmieszał się w symfonię ołowiu i wrzasków. Saper wzięła głęboki wdech, dopisując ostatnie zdanie - Rzuć mnie na wrak.

- Dobra. - Black 7 odwrócił się sprawdzając czy “8-ka” żartuje. Po tej chwili szacowania jego hełm o lustrzanej szybce lekko skinął głową. Zrobił dwa kroki w stronę Black 8 łapiąc ją pod pachę. Zaraz potem bez pytania sięgnął po “2-kę”. I odpalił swoje jump boots. Dno mulistego zbiornika nie odbijało tak ładnie jak beton czy asfalt a i zanurzenie w wodzie też osłabiało efekt skoku. Prawie po setce kilogramów pod ramionami też nie wydłużało lotu. Ale i tak z zapasem starczyło by Ortega gruchnął z impetem na podziurawioną burtę która obecnie była sufitem i dachem pojazdu. Wylądowali w trójkę. Ale osłabiona konstrukcja nie wytrzymała.
- Kurwa! - krzyknął nagle Black 7, gdy potrzaskany kadłub nie wytrzymał i zapadł się pod nim. Gigant w pancerzu wspomaganym wpadł do środka aż chlupnęło wodnym kraterem. Dwie jego towarzyszki miały więcej szczęścia i udało im się zostać na przewalonej burcie. Wewnątrz wraku było dość mroczno. Światła widocznie siadły a przez bulaje dostawało się go dość niewiele. Jedynymi źródłami światła były wąskie promienie latarek taktycznych podpiętych pod broń. I błyski wystrzałów. Z bliska słychać było znacznie głośniej i te wystrzały i krzyki walczących o życie ludzi i o mięso xenos. Wszystko to kotłowało się na dole w ciemnościach w wodzie pewnie po pas dorosłego człowieka. Kotłował się też Ortega który upadł na plecy i od razu stał się celem ataku sądząc po kotłującej się wodzie i jęku jego syntetycznych mięśni wspomaganych hydrauliką. Ósemka odpaliła latarkę przy karabinie, to samo uczyniła Dwójka. Wpierw usunąć cele z Ortegi żeby mógł wstać, a gdy wstanie - wskoczyć za nim. Trepy miały swoją hierarchię wartości, Parchy swoją. Nawet jeśli po cieniacku któryś z nich wpakował się w bezsensowne zobowiązania.

Wąska, zamknięta przestrzeń wypełniona po równo ludźmi i potworami nie sprzyjała zastosowaniu bardziej doraźnych metod. Zbyt duże ryzyko postrzelenia kogoś postronnego, co Obroża jednoznacznie uznałaby za celowe działanie, detonując urywający głowę ładunek wybuchowy. Nash lubiła swój łeb. Po pierwsze był rudy, co już samo w sobie stanowiło duży plus, bo jak wiadomo co rude to wredne. Po drugie zaś przez prawie trzydzieści lat zdążyła się z owym elementem oswoić i ciężko byłoby fizycznie funkcjonować bez niego, ba! Podobne zdarzenie należało do tych z gatunku czystej fikcji. Tego nie naprawi nawet skrzynka stimpaków, aplikowana jeden po drugim w odstępie paru sekund.
Zostawało więc znaleźć i zastosować rozwiązanie nie narażające na nagłą dekapitację, przy okazji zaś pozwalające wywiązać się z rzuconej w chwili słabości obietnicy. Gdzieś tam na dole, wśród zgiełku regularnej wojny, znajdowały się dwie osoby mające, wedle zobowiązań, wyjść z matni w miarę jednym, nieporozrywanym kawałku.

Gdyby jeszcze było to takie proste… inaczej. Sprawa do załatwienia była właśnie cholernie prosta, jeśli szyi nie ściskał kawał stali, założony celem pilnowania oraz monitorowania poczynań jednostki z zakładu karnego. Niby dostali broń i środki, jednak w takich właśnie chwilach wychodziły wszelkie minusy zabezpieczeń ku chwale zaplutej Federacji i jej bydła.

Szybki rzut oka wystarczył, aby Ósemka przekonała się jak jest źle. Ortega szarpał się z czymś, one z Diaz ostrzelały z góry to co się dało. Gdzieś z głębi wraku usłyszała Hassela, potem odezwał się Hollyard. Szkoda, że nie miała czasu ani sposobności odpowiedzieć. Zamiast marnować cenne sekundy na maltretowanie klawiatury, trąciła Dwójkę barkiem, pokazując na próbującego się wydostać z matni trepa. Z pomocą kogoś z góry powinien się wydostać. Powinien.
Drugi scenariusz nie stanowił już problemu kogokolwiek z grupy Black. Nie powinno ich tu być, nie powinni ryzykować, ani babrać się w nieswoim syfie. Trafili tu jednak, ruszyli się i nie mieli sposobności odwrotu. Przynajmniej na razie. Karabin powędrował na plecy saper, zamiast niego wyciągnęła zwykłą klamkę. W zapasie wciąż miała też nóż. Skrzeknęła ponaglająco i skoczyła na dół. Wpierw wypadało postawić Siódemkę na nogi, pomóc mu z atakującym bydlakiem. Pancerz wspomagany bez problemu wyrwie drzwi awaryjne, choćby zamknięto je na pierdyliard gównianych zamków.

Black 8 zmieniła broń i wskoczyła w czarną ciemność. Na dole świat był zdecydowanie bardziej, mokry, hałaśliwy i przenicowany strachem i śmiercią. Oraz rozpaczliwą walką o przetrwanie zderzoną z instynktem drapieżcy. Cały świat kilkudziesięciu metrów wraku był polem zażartej bitwy między ludźmi a xenos. I teraz rudowłosa saper stała się jej elementem.

Woda pochłonęła ją momentalnie. Zanurzyła się aż po pas. Tuż obok niej kotłował się Ortega w swoim pancernym pancerzu. Przy nim, nawet gdy siedział wydawała się mikra i nikła. Ale przy ciężkich pancerzach wspomaganych tak było ze wszystkimi ludźmi. Wnętrze wraku było przecinane licznymi światłami latarek taktycznych niczym światłami na dyskotece. Nawet ognie wystrzałów układały się w krótkie błyski. Ale te błyski i światełka niosły ze sobą śmierć, ból i ołów. Ludzie krzyczeli ze strachu, krzyczeli rozkazy, meldunki, darli się gdy szpony i kły rozdzierały ich ciała, jęczeli nadziani na elementy wraku nie mogąc się wydostać, pistolety, automaty, strzelby, karabiny bezustannie wypływały swoją zawartość magazynków, komunikatory trzeszczały eterem pełnym odgłosów walki, xenos szarpały, gryzły, zdychały wszystko co było tylko możliwe wzburzało wodę która uderzała o metal kadłuba, siedzenia, bezwładne i jeszcze żywe ciała. Panował chaos.

W tym chaosie Nash przez moment dostrzegła we wzburzonej wodzie węgorzowaty kształt. Tylko przez moment gdy ukazał się w plamie oświetlanego przez podlufową latarkę światła. Strzeliła nim cel zniknął, szybciej niż uświadomiona myśl. Pociski momentalnie przecięły wodę, ścianę kadłuba i ciało stwora. Ten wierzgnął trafiony dołączając farbującą na żółto posokę do syfu unoszonego na niej i w niej. Ortega poradził sobie z kolejnym po prostu miażdżąc go swoja pancerną łapą. Teraz już miał ten dotąd zbędny moment czasu by powstać. Gdy powstał wydawał się ogromny. Czubek jego hełmu sięgał prawie do burty wraku który teraz był sufitem.

- Osłaniaj mnie. - powiedział kierując swój zmodyfikowany syntezatorem głos do Black 8. A potem uderzył pięścią w ścianę która do niedawna była podłogą. Pancerna pięść wzmocniona siłownikami i napędem pancerza bez trudu przebiła kadłub na wylot. Ortega uderzył ponownie powiększając otwór. Teraz już mógł wsadzić w ten nieprogramowy otwór obie swoje łapy i rozdzierać go jak papier. Nowe przejście i wyjście z tej matni pojawiało się w oczach kusząco świecąc w ten czarnej czarności i wzburzonej wodzie światłem pogodnego, tropikalnego nieba i zielonkawym odcieniu. Ale przez to był zajęty i nie mógł robić nic innego.

Ósemka ustawiła się plecami do jego pleców, choć w porównaniu z gabarytami olbrzyma osłona ta należała raczej do symbolicznych. Miała jednak inne, taktyczne zastosowanie - pozwalała wziąć na cel wszystko co z przodu, chroniąc jednocześnie tyły własne oraz Ortegi.
Nie dane jej było wykonać pełnego obrotu, gdy woda pod ich nogami zakotłowała się wściekle. Tym razem instynkt nie zadziałał, a raczej zadziałał. Niestety za późno. Nash dostrzegła ruch kątem oka i nim zdołałą wystrzelić, potwór dopadł ją, wczepiając się ramię. Kły zazgrzytały na pancerzu, wytrzymał on na szczęście i tym razem oparł się sile miażdżenia szeroki szczęk.

Dłoń zablokowała śliskie, węgorzowate ciało. Tylko na moment bo na dłuższe zmagania uchwycenie tak śliskiego i silnego stworzenia wydawało się graniczyć z cudem. Ale ta chwila wystarczyła by nóż Black 8 przebił stwora. Stwór zasyczał z bólu i wściekłości ale został poważnie zraniony. Cięcie w dół rozpruło mu trzewia kończąc jego żywot definitywnie i przy okazji obryzgując żółcią napierśnik Parcha. Ledwo wyrzuciła martwe już ciało dostrzegła tuż pod wzburzoną wodę kolejny ruch. Strzeliła ponownie szybkimi strzałami z broni krótkiej. Woda wzburzyła się od kolejnych trafień a stworem szarpnęło. Zaczął wić się w na wszystkie strony jak przecięta ołowiem glizda i Nash wiedziała, że tego też ma raczej z głowy.

Ortega w tym czasie uwinął się robiąc wyrwane wyjście z matni. Nieregularny, poszarpany otwór był na tyle duży, że dało się przez nie wyjść czy wypłynąć dorosłemu. Na zewnątrz widać było wodę i światło dnia. I tak samo jak wewnątrz wraku ludzi kotłujących się z wodnymi i latającymi gnidami. Z dużą dozą dobrej woli można było uznać, że ustawili się w bardzo improwizowany kordon wokół wraku. Choć walki z xenos z zewnątrz wiązały ich skutecznie by wysłać jakąś istotniejszą pomoc do kolegów z wraku. Walka na zewnątrz zdawała się równie zażarta i krytyczna jak ta wewnątrz ale przynajmniej w świetle dnia.

Operator ciężkiego pancerza wspomaganego odwrócił się w przeciwną stronę. Z impetem zderzył się atakując przeciwną stronę czyli sufit przewróconej maszyny. Zaczął wyrywać kolejny otwór. Ktoś chyba z wnętrza dojrzał światło otworu. Bo krzyki i ruch zaczął się zbliżać do tego miejsca. Pierwszy żołnierz już był w pobliżu. Ale tak woda do pasa jak i ciągle walki prawie po omacku opóźniały reakcję ludzi. - Mason! Utrzymaj przyczółek przy wejściu! Masz go utrzymać aż wszystkich stąd nie wyniesiemy! Zabrać rannych! - w słuchawkach słychać było nagle głos Hassela. Musiał być niedaleko bo w połowie kadłuba było go słychać także i bez nich. Gdzieś od strony kabiny. Ale bez nich w tym chaosie pewnie nie dałoby się zrozumieć co krzyczy. Jakiś kobiecy głos odkrzyknął mu potwierdzenie rozkazu i kilka sylwetek zaczęło silnie przeć ku wyrwanemu przez Ortegę otworowi.

Ilu z zamkniętych w stalowej puszce osób przeszło szkolenie wojskowe, a ile pozostawało zgarnietymi gdzieś po drodze cywilami? Ciemność uniemożliwiała zdobycie odpowiedzi, Ósemka nie miała czasu na rozglądanie. Obraz serwowany przez nagłe błyski towarzyszące wystrzałom na mgnienie oka rozświetlały okolicę, wyławiając z mroku śliskie, ruchome detale. Szczerzący kły i wyloty luf konflikt między dwoma gatunkami, z których żaden dobrowolnie nie chciał znaleźć się na zdominowanej pozycji. Siódemka poradził sobie perfekcyjnie, wyrywając wyjście ewakuacyjne, a szybkie spojrzenia poza wnętrze maszyny nie nastrajało optymistycznie… ale to nie był problem Parchów. Nie póki znajdowali się w środku, razem z garstą trepów zbyt upartych, by umrzeć.
Krakanie saper pewnie odbijało się na linii komunikacyjnej, gdy klnąc na swój sposób przedzierała się mozolnie w stronę kabiny udając, że przyspieszone tętno to raptem wynik pobudzenia chaosem dookoła. Nie denerwowała się ani o blond dupę Hollyarda, ani tym bardziej o jego durnego kumpla, to byłoby… niedorzeczne.

Black 8 zdołała przebrnąć brodząc po pas w skotłowanej wodzie zaledwie ze dwa czy trzy kroki wyczuwając po ciemku pod butami jak co chwila jej buty coś kopią czy natrafiają. Raz coś otarło się o jej nogi i chyba na pewno było to coś żywego. Choć na tym się skończyło. Przez moment. Zaraz przy burcie zauważyła podejrzany ruch. Strzeliła i złote łuski znów wypadły z zamka broni i zniknęły pochłonięte przez mroczną wodę. A tam, gdzie trafił ołów stwór zaczął rzucać się w wodzie po trafieniu. Za nią z góry wskoczyła Black 2 zajmując jej dotychczasową rolę w osłanianiu pleców stalowego olbrzyma.

Obie zostały zaatakowane prawie w tej samej chwili. Tym razem spod wody. Coś rzuciło się i oplotło o nogi, próbując szponami czy zębami dorwać się do ciepłego, krwistego mięsa. Ale cel był jeszcze żywy i ruchomy do tego stawiał opór. Niestety trafienie słabo widocznego, zwinnego i śliskiego przeciwnika płynnie poruszającego się w wodzie i pod było skrajnie trudnym zadaniem. I Diaz i Nash poczuły jak kolejne uderzenia szczęk uderzają głucho o pancerz. Gdyby go nie miały już zakończyłoby się to wyrwanym ochłapami ciała jakie miało spowolnić i wykrwawić ofiarę nim ostatecznie padnie. Ale pancerz spełnił swoje zadanie więc wyszły z tego cało. Ale walka na noże, pięści, kły i pazury wciąż trwała.

Black 2 próbowała zdzielić albo rozdeptać zwinnego, wodnego xenos ale ten co chwila ją trafiał w pancerz ponownie. Ten wciąż wytrzymywał ale nikt nie wiedział ile jeszcze. Ale nagle udało jej się prawie przypadkiem stąpnąć na niego przez to ten zamiast ją kąsać zaczął wić się i syczeć. I to był jego koniec. Latynoska zdołała złapać go za szyję i trzasnąć o burtę kadłuba. Albo nogę wujaszka. W sumie nie była już pewna. Efekt był jednak podobny bo łeb xenos rozleciał się po drugim uderzeniu w element ludzkiej cywilizacji.

Black 8 miała mniej szczęścia. Xenos okazywał się być małpio zwinny a woda widocznie była jego żywiołem. Trafił ją raz, i jeszcze i znowu a ona nie mogła trafić w tą cholernie zwinną bestię. Do tego małą, wąską i w ciemnej wodzie ani na chwilę nie zostającej w bezruchu co jeszcze bardziej utrudniało zadanie. Jej średni, wojskowy pancerz zatrzymał część trafień ale w końcu wojenna fortuna przestała jej sprzyjać. Nagle stwór jakoś odwinął się i wżarł się tuż pod linię pancerza. Zawyła z bólu i w szoku upadła na plecy w wodę. Woda wokół eksplodowała przy kolejnych pociskach a stwór zwiotczał zaraz po tym jak się wyprężył choć wciąż był wczepiony szczękami w jej ciało. Trochę oberwała ale w sumie nadal była względnie sprawna.

- Do przyczółka! utrzymać przyczółek! Za mną! - krzyczała jakaś kobieta która brnęła po pas w wodzie w stronę dwóch świetlnych otworów jakie właśnie wyrwał Ortega.

Za nią poruszało się brnąc przez wodę dwie czy trzy sylwetki też wciąż strzelając lub szarpiąc się z atakującymi bestiami.
Z boku, przy ścianie zaś powoli podnosiła się saper. Ciągle prychając i kaszląc, zaciskała zęby, potrząsając głową jak wściekły pies. Niechętnie przejechała spojrzeniem po przebiegających trepach. Któryś z nich... pomógł jej, zdmuchując ołowiem gnidę z piersi. Ósemka chciała wrzeszczeć, kląć i najlepiej pociągnąć serią z karabinu bo oddalających się pospiesznie sylwetkach.
Nie potrzebowała ich pomocy, nie musieli się wtrącać. Dałaby radę, mogli wsadzić sobie w dupę fałszywą łaskę i szczodrość...Pewnie dlatego, że w ciemności i totalnym burdelu dostrzeżenie Obroży na szyi zakrawało o cud. Wzięli ją za innego trepa, pierdoleni wszarze. Psa z kanałów jeszcze by zrozumiała - miał manię przeprowadzania niedołężnych staruchów przez jezdnię, plus pokręcony.. chory wręcz i nie zrozumiały dla Nash system wartości. Mimo tego jego wsparcie już nie stawiało do pionu włosów na rudej głowie. Drugi był Mahler, lecz tutaj w grę wchodziła Młoda. Chronił ją... a Patino strugał durnia. I to przeklęte mydło!
Sycząc z bólu przy poruszaniu karkiem Parch zakończyła proces podnoszenia, macając w międzyczasie za medpakiem. Walnie w żyłę, wznawiając wędrówkę do kokpitu, skąd dochodził wcześniej krzyk Hassela.

Trep musiał żyć, blond kaleczniak tak samo. Bez nich ponowne spotkanie mundurowych z kanałów stanie się... niezręczne.
Prychnęła, zła na wszystko od siebie począwszy, na całej planecie skończywszy.
- R-r... rhh... a... ać! - wyrzęziła, spluwając w wodę, zabarwioną po równi ludzką i obcą krwią. Pieprzyć detale, jeszcze dychała.
I wciąż miała coś do zrobienia.

Walka nie była tym, co Brown 0 lubiła, albo co jej wychodziło. Strzelanie, bijatyka, rzucanie granatami, potyczki przy użyciu noży i innych ostrych narzędzi. Albo wyrzutni… to była robota żołnierzy. Nie paramedyka, ani informatyka, choćby ten ostatni miał na szyi Obrożę. Szkolenie w zakładzie penitencjarnym co prawda pokazywało czego kandydat na członka jednostki samobójczej powinien się spodziewać, ale i tak… ciężko szło przestawienie się, gdy wokoło latał ołów i płonął polany napalmem z granatów beton.

- Są w klatce… albo w szybie przed i pod nami - Maya raportowała na bieżąco co widziała na detektorze - Nie wiadomo gdzie pójdą! Ale możemy je spowolnić, albo… rzucić coś! Zapalające to te obłe puszki z zawleczkami! - Popatrzyła po raz ostatni na zebranych na dachu i w jednej chwili poderwała się z dachu, gnając na złamanie karku prosto przed siebie. Tam gdzie detektor pokazywał zgrupowanie bestii kilka metrów poniżej. Też miała granaty, dużo granatów. Wyjąć zawleczkę i rzucić kawałek nie celując specjalnie… musiała spróbować. Pomóc Johanowi i pozostałym, zamiast… być po raz kolejny bezużytecznym balastem.

- Co?! - Johan który dotąd wychylał się przez krawędź dachu obserwując ścianę spojrzał na Mayę. Zaraz podbiegł do niej i spojrzał na wyświetlany ekran detektora. Pozostała dwójka też oderwała się od obserwacji pobojowiska i patrzyła niepewnie na Parcha i marine.
- O kurwa! Idą tutaj! - krzyknął alarmująco Mahler ale w ciągu tych kilku sekund detektor pokazał, że cztery szybko przemieszczające się plamki zmieniły kierunek i teraz kierowały się ku górze. Ku dachowi. Marine przygryzł wargę widocznie się wahając.
- A chuj! - sapnął zaciskając dłoń w pięść jakby groził nadciągającym xenosom. Potem schylił się i podniósł upuszczoną przed chwilą wyrzutnię. - Bierzcie granaty i rzucajcie ile wlezie! Maya podawaj namiar! - krzyknął szybko wycelowując rurowatą broń w widoczny wylot klatki schodowej. Paramedyczka i Otten przez moment spojrzeli z dezorientacją na niego i na Brown 0 a potem jak na komendę rzucili się na kolana i czworaka by zbierać porozrzucane granaty. Maya zaś widziała, że obcy błyskawicznie pokonują piętra z prędkością ekspresowych wind. Może i szybciej albo i nie ale na pewno prędzej niż człowiek mógł biec nawet po prostej. 50 m… 40 m… Już prawie były na przedostatnim albo ostatnim piętrze. 30 m… Teraz już musiały być zaraz przed drzwiami. I te faktycznie zatrzeszczały. Już po pierwszym uderzeniu dało się zauważyć trzyszponiaste krechy gdy szpony przeorały drzwi na całą szerokość.

- Odłamkowy i napalm! - Brown 0 zatrzymała się, grzebiąc przy kolekcji granatów - Trzeba je wykończyć zanim tu przyjdą. Dwa już są, reszta dobiega! Przez ogień nie przejdą! - wyciągnęła w końcu odpowiednią zapalającą puszkę, patrząc przerażona na pękające drzwi. Zaraz tu będą, zupełnie jak tam w kanałach.