Bezczelny, wredny kundel prześladował Diaz niczym niesłuszny wyrok za niewykonane zbrodnie. Jak powszechnie było wiadomo, a i piromanka przypominała przy każdej nadarzającej się okazji, siedziała za niewinność, będąc uciskaną ofiarą zjebanego do kwadratu systemu prawnego który już dawno temu powinien wziąć i walnąć z hukiem. Może na jego zgliszczach wreszcie wyrósłby prawilny ustrój, a nie taka gówniana popierdółka z sądami, urzędami i badziewnymi karami za zdejmowanie frajerom pustych baniaków z karków. Albo palenie niewiernych.
Kto w ogóle widział żeby pakować do puchy za wyrywanie chwastów?!

Teraz oto w latadełku kacapa objawił się nikt inny, a sam jaśnie kurwa jego mać Condor le Passo i nie wyglądało żeby zabłądził szukając kibla.
- Ech, mierda - wyrwało się z latynoskiej piersi, oczęta spojrzały ku sufitowi manifestując dobitnie jak ciężki był ów parchaty los. Oczywiście wyglądało to lepiej, niż przyznanie, że dobrze było burka widzieć. No jebaniutki nie dawał o sobie zapomnieć, a Black 2 tak usilnie próbowała.
- Chciałeś wypaść na drina było powiedzieć - zmieniła taktykę, susząc zęby do odkarmionego sierściucha - Coś byśmy znaleźli na tym skurwiałym lotnisku, claró?

Widok Hassela zastopował Ósemkę gdzieś w progu kabiny pilotów, złote oczy zwięzły się czujnie, a pod rudą kopułą zakotłowała się wściekłość, zaciskająca szczęki i unosząca górną wargę jakby kobieta miała okazję rzucić się do przodu z zębami. Syknęła krótko na powitanie garniaka i gliniarza, usuwając się pod ścianę. Wokoło kręciła się ruska obstawa, ładowano ostatnie elementy wyposażenia, lecz nim zdążyli wylądować przez radio nadszedł komunikat automatycznie prostując plecy saper. Sapnęła głucho, czując lodowatą strugę liżącą jej kręgosłup od karku aż do kości ogonowej. Góra wysłała egzekutorów. Rakarzy mających wyłapać zbuntowane jednostki i doprowadzić do miejsca przeznaczenia: stół sekcyjny, albo ściana.
Gdyby chodziło o kogokolwiek innego, Nash mogłaby bez wyrzutów sumienia zlać sprawę, skupiając uwagę na pozostawionym niedawno celom krótkoterminowym… niestety chodziło o jej ludzi - stwierdzenie równie niespodziewane co niemożliwe do przyjęcia jeszcze pół ziemskiej doby temu. Wszystko się jednak zmieniało, a czasem będąc u kresu życia człowiek odkrywał że dawno zakopane głęboko w sercu wartości ciągle żyją, dusząc i przyprawiając o drżenie rąk. Nieznośną suchość w ustach, drobne krople potu na skroniach. Lodowate szpony ściskające popaloną krtań skuteczniej niż okrąg stali. Dłoń w ciężkiej rękawicy wojskowego pancerza uniosła się do rozbitych warg, przygryzionych przed sekundą aż do krwi. Strach… o nim też Parch zdążyła już zapomnieć. Sobą się nie przejmowała, dawno pogodziła z tym że skończy rozszarpana gdzieś w błotnistym rowie. Co innego Patino.
- Ile maszyn przysłali? - wystukała zdrętwiałymi palcami, wlepiając wzrok w plecy Raptora. Antyterrorysta i… terrorysta, działający pod sztandarem jednej, wspólnej sprawy. Los potrafił być przewrotny.

- Te dwie co widać. I dojechały dwa Bolty co wróciły na pozycje. - odpowiedział głucho Raptor. Jego samego słabo było widać przez otwarte drzwi między ładownią a kabiną pilotów. Jak już to najwyżej kawałek ręki która płynnie wciskała czy przesuwała coś na pulpicie sterowniczym. - A coś do wypicia to może jak wrócimy to chyba już by było co świętować. - gliniarz niejako nawiązał do tego co wspomniała Black 2. Powrót z akcji wcale nie był taki oczywisty. Wszyscy na lotnisku pewnie byli świadomi w jakim stanie powróciła na lotnisko najświeższa misja czyli RM1.

- Por tu puta madre, Condor - Diaz machnęła łapą, przenosząc dupsko w przejście do kokpitu - Co ty taki pesymistyczny, que? Ojebiemy rewir na oriencie i zawijamy… - zrobiła przerwę, spluwając na podłogę i rozweseliła się - Poza tym tym latającym pierdolnikiem raz dwa wytniemy pod HH, a tam jeszcze jest w czym ryj moczyć. - kiwnęła brodą gdzieś w kierunku gdzie był baroburdel - Pero primero nuestro viaje. Konował sam się nie znajdzie.

- 2 maszyny można uszkodzić - Obroża wyszczekała swoją kwestię, podczas gdy jej właścicielka siedziała na składanym krześle, popalając papierosa i patrząc się na sufit pustym spojrzeniem - O ile wylądują. Podłożyć ładunki, wysadzić synchronicznie. Naprawa trochę zajmie, będzie czas. - Ósemka zamarła w bezruchu, mieląc pod nosem skrzeczące przekleństwa. Trzy nikotynowe oddechy później podjęła pisaninę, biorąc poprawkę na świadków. Wszak nie byli sami - Grey 300. Są przy Grey 200. Związani walką. Mamy liny, nie będzie trzeba po nich lądować. Albo. Na dole jest kierowca, fura. Mechanicy. Nie trzeba lądować, można ich osłaniać. Nie da się nikogo zgarnąć z nami? Nie. Nie da - westchnęła ciężko, dając spokój z molestowaniem holoklawiatury. W przeciągu dwóch cholernych minut odechciało się jej opuszczania lotniska, lecz nie mieli wyboru. Zostawało wierzyć, że Młoda coś wymyśli, a chłopaki zachowają rozsądek i dopisze im fart - zostawali poza zasięgiem, chwilowo zbędny element ograniczający się jedynie do rozpraszania myśli. Dwójce Blacków został… Hassel i to o zachowanie jego durnego łba przyjdzie się martwić przez najbliższe kwadranse. Mało pocieszająca perspektywa.

- Problemem nie są maszyny tylko ludzie z prawomocnymi rozkazami na ich pokładzie. Jeśli maszyny nie nadawałyby się do lotu to by oznaczało, że ci ludzie utknął tutaj tak jak i my. Aż znów kogoś nie przyślą. Nie mogli by też nikogo stąd ewakuować. - gliniarz coś wcale nie wydawał się przekonany do pomysłu niszczenia własności rządowej która właśnie lądowała na lotnisku jakie zostawało za ogonami Eagle 1. Przez chwilę z kabiny dobiegała cisza i dające się wyczuć ponure rozmyślania głównego pilota tej misji.

- Mamy na nich namiar. Są blisko siebie właściwie na jednym adresie. W sklepie Grishama. O tam. - Raptor w hełmie pilota wskazał kierunek. Czy przez zaglądającą do środka ciekawską Chelsey przez szyby kabiny czy przez boczne bulaje na jednej z burt widać było wznoszący się w górę, ponad linię poszatkowanej dżungli, słup ciemnego dymu. - Znacznie lepiej by było dla nas bez lądowania. Ale to nie jest maszyna szturmowa więc wesprzeć możemy ich tylko z broni pokładowej. - dodał gliniarz wspominając o stanowiskach broni ciężkiej w lukach ładunkowych jakie były jedynym uzbrojeniem jednostki więc siłą ognia nie dorównywały choćby Boltom co niedawno Blacki sami mieli okazję stwierdzić przy akcji w kościele.
- A w HH chyba powinno się coś ciekawego znaleźć. Prawda Anatolij? Na pewno masz tam ciekawe rzeczy i używki byśmy mogli się poczęstować. - Raptor zerknął na siedzącego obok mężczyznę w hełmie pilota i o wiele mniej pasującym do niego garniturze niż mundur i pancerz policyjnego antyterrorysty. Ton gliniarza był wręcz prowokująco wesoły.

- Nie wiem o czym mówisz a w ogóle to wypraszam sobie takie insynuacje. Jestem tylko zwykłym, uczciwym biznesmenem. - dla odmiany sądząc po tonie Rosjanina chyba dalej boczył się na obecność gliniarza tuż obok i wszystkie jego numery odkąd tylko znaleźli się obydwaj w tej samej sterówce.

- Tranquilo cabrónes - Black 2 westchnęła cierpiętniczo, przegibując się aż do foteli pilotów i tam uwiesiła się na tym psiarskim jakoś tam niefortunnie, że opierała się też o naramiennik pancerza - Zapierdalamy na jedną fiestę, więc pegar los coños - pokręciła głową, zapuszczając ciekawskiego żurawia aż na konsoletę - Prochy, wóda, dziwki i lasery. I Promyczek - posłała Kacapowi wymowne spojrzenie - Pierdolniemy rundkę po przedszkole, a potem robimy wypad w miasto. Tu jeden lokal, to już wiecie gdzie lecimy na tego klina - wyszczerzyła się szerokim, poczciwym uśmiechem niewinnego kryminalisty. I niesłusznie skazanego za pierdoły.

- Sala operacyjna. Twój medlab w klubie. - z tyłu rozległo się szczekanie Obroży - Masz tam monitoring? Musisz mieć. Zapiski z kamer ochrony. Kopie zapasowe. - saper wstała, rozdeptując niedopałek butem. Zgrzytając zębami przeniosła się pod burtę do wolnego cmku - Biorę lewą stronę. Będzie źle to pójdą granaty. Za nich nam głów nie rozwali, w końcu z naszej parafii - dostukała, mrucząc pogodnie, zupełnie jakby cała ta sytuacja setnie ja bawiła.

- Lepszego lokalu na tym księżycu nie ma. - powiedział pewny siebie właściciel tego lokalu i wydawało się, że trochę mu ten foch zszedł gdy tak nasłuchał się od nachylającej się nad fotelami pilotów Latynoski. Black 8 tego nie widziała gdyż siedziała w głębi ładowni ale już stojąca na własnych nogach Black 2 która była w kabinie pilotów tak. Jak rosyjski biznesmen spojrzał w stronę otwartego przejścia jakby chciał spojrzeć na złotooką saper. Ale z tych samych co ona powodów nie mógł tego zrobić. Za to mógł odezwać się przez komunikator.
- Sprawa bezpieczeństwa lokalu to sprawa bezpieczeństwa lokalu. Co cię interesują jakieś moje nagrania i kamery? - zapytał Rosjanin z wyraźnie podejrzliwym tonem.

- O kurwa idzie! W górę! Dawaj na metę! - wrzasnął nagle pierwszy pilot zanim ktokolwiek zdołał zareagować czy odpowiedzieć. Spojrzał gdzieś w bok ale inni też mogli dojrzeć fontanny i ściany brudnoszarej chmur jakie nagle wytrysnęły ku zielonkawemu niebu. Wydawało się jakby od spodu skorupa księżyca zaczęła pękać uwalniając w górę potężne gejzery i chmury czegoś. Prawie od razu doszedł do nich wszechobecny grzmot zgrany z tym widokiem za oknami.

- Kurwa za nisko jesteśmy! - Rosjanin też nagle jakby otrzeźwiał bo podobnie jak gliniarz przygarbił się nad konsoletą i coś zaczął klikać w szaleńczym tempie. Black 8 w ładowni widziała strach na twarzach trójki ochroniarzy przy stanowiskach broni i na burtowych ławkach. Wcisnęli jakieś guziki w burcie i z sufitów wypadły maski tlenowe. Jednak złapanie i założenie tych podrygujących masek wcale nie było takie łatwe. Zwłaszcza, że silniki maszyny zaczęły zmieniać rytm a maszyna zadarła mocno nos do góry. Black 2 nie odpadła na ścianę kabiny tylko dlatego, że zdążyła się wcześniej złapać fotela pilota.

- Bierz silniki! Ja biorę stery! - wrzasnął zdenerwowanym głosem Raptor wciąż zadzierając maszynę w górę. Przeszła już bardziej w pion niż w poziom. Latynoska piromanka właściwie już wisiała ślizgając się jeszcze nogami po podłodze gdy uderzyła ich fala uderzeniowa. Całe wnętrze i zewnętrze wypełniła biała, lodowata chmura oszraniając i mrożąc wszystko czego dotknęła. Silniki zaczęły zamierać a maszyna opadać. Nos zaczął opadać z powrotem do pionu ale silniki ścichły jakby wymrożone na amen.

- Przełączam! - Morvinovicz cały czas coś naciskał i przesuwał a gliniarz mocował się ze sterami.

- 1300 i tracimy wysokość. - Raptor wyrównał maszyną którą zachybotało całkiem mocno po przejściu fali uderzeniowej. Black 2 zdołała opaść na kolana za jego fotelem gdy maszyna wróciła do względnego pionu. Jeden z rosyjskich ochroniarzy zdołał założyć już maskę tlenową, dwóch pozostałych krztusząc się i zamarzając żywcem wciąż próbowało złapać swoje.

- Wyłączyłem tlenowe. Restartuje metanowe. - głos Morvinovicza brzmiał poważnie. Z bliska Diaz widziała, że minę też miał poważną. Miny Hassela nie widziała by była tuż za nim.

- 1100. - odparł lakonicznie gliniarz.

- Coś jest nie tak. Coś nie styka. Coś nam rozjebało. - “gospodin” pokręcił głową wpatrzony w szalejące czujniki na konsolecie przed sobą. Drugi z ochroniarzy przy wejściu do kabiny zdołał jakoś złapać maskę tlenową i nałożyć sobie na twarz. Ten przy bocznym wejściu wciąż mocował sie ze swoją ale z powodu mrozu i niedotlenienia już miał coraz słabsze koordynację w tych próbach.

-Gdzie? Sprawdź. 850. - gliniarz starał się mówić spokojnie ale dało się słyszeć napięcie w jego głosie. Lecieli jak przez gęstą, mroźną watę. Nie było nic widać dalej niż kilkanaście kroków naprzód. Dlatego Raptor patrzył na przyrządu a nie to co widać przed kabiną.

- Sprawdzam. - właściciel klubu niespodziewanie zgodnie i gładko przyjął polecenie szukając czegoś po schematach widocznych na swojej konsolecie.

- 600. Zbliżamy się do ściany krateru, robię nawrót. - ostrzegł gliniarz i maszyna lecąc tylko dzięki nawigacji na przyrządach zaczęła wykonywać łagodny wiraż.

- Mam! Nie styka przy przewodach od restartera! - krzyknął nagle Rosjanin. Spojrzał na głównego pilota i w tych podobnych hełmach z podobnymi maskami obydwaj wyglądali bardzo podobnie.

- 500 m. Chelsey, przejdź do ładowni. Na środku jest klapka na suficie. Tam są te przewody napraw je albo będziemy lądować bardzo awaryjnie. - powiedział z napięciem gliniarz wciąż zapatrzony w swoją konsoletę. Maszyna nadal wykonywała ten wiraż więc była przechylona na jedną burtę. Black 8 widziała jak po drugiej stronie burty Rosjaninowi udało się wreszcie złapać maskę tlenową ale za późno. Był już zbyt słaby. Puścił pawia, przez chwilę wręcz zawiesił się na tej masce i wreszcie upadł na podłogę. Nie wypadł tylko dlatego, że uprząż ciężkiej broni trzymała go na miejscu. Był jednak po tej niższej obecnie stronie podłogi więc ruch w jego kierunku przypominał ruch na tępej ślizgawce.

- Que panda te maricónes…. hijo de puta. Kolejny lambadziarz co chce mi życie układać - Diaz jojczyła pod nosem ledwo kundel zajazgotał jej po imieniu. Prychnęła, zapowietrzyła się, a potem najzwyczajniej w świecie postanowiła to olać. Przynajmniej na ten moment.
- Balle, rzucę okiem - zgodziła się łaskawie, stając do pionu gdzie fotel i już miała odejść, ale zamiast tego nachyliła się nad fotelem, przejeżdżając wrednemu burkowi jęzorem po policzku od żuchwy do kości policzkowej. Zaraz potem syknął uszczelniany pancerz, gdy szyba hełmu wróciła na odpowiednią pozycję - Tylko nas nie rozjebcie, claró? Chujowo tak odkładać łyżkę na trzeźwo.

Jeden cholerny ruski burak mniej. Obcy element, niepowiązany z mieszaną grupą parchato-mundurową, do tego pracujący dla irytującego gada w garniaku, którego Młoda z jakichś niepojętych dla Ósemki powodów lubiła… no, ale to była Młoda. Nash za to miała na rudym łbie inne problemy, niż życie pojedynczego idioty, szczególnie gdy patrzeć przez pryzmat żandarmów, nagonki na chłopaków oraz wygodny własnej dupki, przypiętej bezpiecznie do ciężkiego karabinu pasami bezpieczeństwa. Saper przymknęła oczy, słuchając jednym uchem nerwowego dialogu z kokpitu. W sumie mogli zginąć już zaraz, nie mając za wiele do gadania. Poza tym… wolała nie zagłębiać się w strukturę głupoty wrodzonej, balansującej niepokojąco blisko łatki z czerwonym napisem “szaleństwo”. Zamiast tego wypuściła z sykiem powietrze, jednym ruchem rozpinając uprząż ckmu. Spacer po lodzie, na dokładkę w dół. Z miejsca dostrzegała przynajmniej tuzin przeciwwskazań… detale.

Maszyna czasem podskakiwała jak samochód na jakimś wyboju. Dalej jednak wykonywała ten długi łagodny wiraż. Jednak łagodny wiraż dla całej maszyny i drobne turbulencje na dodatek były już do specerów po tej maszynie nie lada utrudnieniem. Z każdym krokiem trzeba było walczyć o utrzymanie równowagi i by móc zrobić na tej rozedrganej i przechylonej płaszczyźnie kolejny krok.

Przed odpinającą się ze swojego stanowiska Nash rozpościerała się wypełniona dymiącą, mroźną watą paszcza otwartych bocznych drzwi. Katastroficzne wizje jak się ześlizguje po krzywiźnie podłogi i wypada za burtę przychodzić mogły w naturalny sposób. Ciężki karabin maszynowy chybotał się i drgał w rytm nadawany przez resztę maszyny podobnie brzdąkał zasobnik grzechocząc amunicją w środku. Podrygiwał też ten ochroniarz w wojskowym pancerzu w brązowych barwach narzuconym na ciemny garnitur. Leżał na boku chwytając jeszcze białawe, metanowe powietrze. Black 8 udało się jednak ześlizgnąć po przekrzywionej podłodze na przeciwną, obecnie tą niższą stronę burty i podłogi. Wylądowała tuż przy otwartych drzwiach po tej samej stronie co ten już ledwo świadomy mężczyzna wciąż przypięty uprzężą do gniazda broni.

Do Black 8 dołączyła Black 2. Też zmagała się z każdym, kolejnym krokiem. Łatwiej było poruszać się na czworaka albo czołgać się w tych warunkach. Ale jakoś udało się jej dostać na środek pokładu. No i rzeczywiście tak jak kapitan Raptorów mówił były na suficie jakieś klapki wyglądające jak zaproszenie dla każdego technika i mechanika. Gdy je otwarła ukazała się typowy, techniczny misz masz dla amatora i standard dla technika. Przewody były oszronione i osmolone więc pasowało jak ulał, że coś tam się właśnie schrzaniło. Jednak utrzymanie się w pionie, a zwłaszcza jak trzeba było przy tym silnym wietrze jaki powstawał przy locie rozpędzonej maszyny, nie było łatwe.

- Nie bujajcie tą kabaryną pollas, kto wam por tu puta madre dał prawo jazdy?! - Black 2 jojczyła, z całych sił próbując utrzymać równowagowe i jeszcze grzebać w mechanicznych bebechach. Naprawić i nie wypaść za burtę... co mogło pójść źle, que? - I jeszcze kurwa latają po pijaku! Gdybym była jebanym konfidentem sama bym strzeliła na was z ucha dzielnicowemu z rewiru!

Saper zaś miała wrażenie, że oto utknęła w filmie z gatunku tych, których nie znosiła, lecz skoro zaczęło się coś robić, należało dokończyć. Trzymając się półprzytomnego ruskiego pingwina, sięgnęła po maskę z nadzieją, że zdąży założyć mu ją na gębę, a potem złapać linę i zabezpieczyć Diaz. Ziejąca o parę kroków od pary Blacków mroźna przepaść nie dawała szansy na przeżycie upadku innej niż absolutne zero.

Grey 39 uniósł kapelusz, by przetrzeć spocone czoło. Jednocześnie otaksował szybkim spojrzeniem okolicę, zaznajamiając się z sytuacją.

- Przygotuj się, panienko. Piekło przychodzi na śniadanie - zaintonował James, jakby cytował jakąś książkę albo film. Następnie naciągnął kapelusz pewnie na głowę i zerknął na swoich towarzyszy z Grey 300. - Taktyczny przemarsz do punktu, tak jak nas uczyli? - zaproponował jeszcze Stafford. - Mamy damę w opałach i bandziorów do skopania. Musimy się streszczać - dodał, dobywając swoje dwa masywne rewolwery. Błysk stali i oczu kowboja jasno dał do zrozumienia, że ten nie miał zamiaru się teraz cofać.

Grey 32 musiała mieć w głowie taką samą wizję poradzenia sobie z sytuacją. Migiem zamieniła ekwipunek na zestaw do ciężkiej obrony. Naszykowane granaty i shotgun weszły na pierwszy plan a tarczę wcisnęła bez pytania Grey 33.

- Liczysz na łzy wzruszenia i omdlenie z wrażenia? - Sanders spojrzał na kowboja i uśmiechnął się krzywo. Brakowało mu wyobraźni aby dojrzeć podobną scenkę, z pancerlaską rzucającą się im w ramiona. Nie trafili do takiej rodzaju bajki. - Ale z tym streszczaniem się zgodzę - w spracowaną lewicę wziął tarczę, w równie spracowana prawicę miecz o łańcuchowym ostrzu. - Na koń i inne takie bzdury.

Grey 33 podziękowała skinieniem głowy Grey 32 za tarczę, którą ten jej wręczyła. Snajperka wiedziała, że w tej sytuacji i tak musi zmienić broń, bo jej karabin wyborowy na nic się w tej chwili nie przyda. Pistolet znalazł się w jej drugim ręku.

- Nie rozdzielać się, pilnować swojej dupy, jak i dupy parcha obok i przede wszystkim ruszać się kurwa, nie zostawać w miejscu - powiedziała tonem kobiety, która nawykła do wydawania rozkazów.

Teren był trudny. Przeciwnik też. A najtrudniej wychodziło w tym całym chaosie wykonanie zamierzonego planu. Pół tuzina ocalałych z lądowania skazańców ruszyło przez zdezelowanie podwórze które zmieniło się w strefę bezpardonowej walki między ludźmi a obcymi stworami niewiadomego pochodzenia. Pół tuzina Parchów w tropikalnym, duszącym skwarze próbowało się przebić do częściowo opanowanego przez ludzi budynku. Plan dotarcia do budynku napotkał jednak trudności w postaci prawie natychmiastowej kontrakcji xenos. Potwory prawie od razu zauważyły nową dostawę dwunogiego mięsa i wykazały żarłoczne zainteresowanie. Atakowały chaotycznie z każdej strony co znacznie ludziom utrudniało obronę przed nimi. Dwie pierwsze małe okazy rozpruła seria z ciężkiego karabinu maszynowego Grey 31. Kolejny, nieco większy któremu udało się dobiec do grupki na podwórzy zginął też rozpruty ale łańcuchowym ostrzem Grey 35.

Grupce Grey 300 udało się przedostać gdzieś do połowy podwórza gdy sprawy przybrały jeszcze gorszy obrót. Co prawda karabinek szczurkowatego Grey 34 powalił nadbiegającego xenosa a kolejnego znowu rozpruł miecz blondyna. Jednak dwóm małym stworom udało się przedostać do wnętrza grupki zanim zdążono je rozstrzelać lub zaszlachtować i dopadły Grey 31 i 34. Obydwoje skazańców było zbyt zajętych odpieraniem ataków xenos by kontynuować marsz do przodu. A wokół pełno było stworów i lada chwila na grupkę skazańców mogły spaść kolejne ataki xenos.

James odwrócił się gwałtownie ze spluwami wycelowanymi w xenos atakujących jego towarzyszy. Niestety pociągnięciu spustu towarzyszył charakterystyczny “klik”, a więc brakowało pocisku w komorze, by móc go wystrzelić.
- Niech mnie świśnie - mruknął Grey 39, w pośpiechu ładując jeden rewolwer. Załadowanie dwóch zajęłoby za dużo czasu, a byli aktualnie w bezpośrednim starciu. - Żryj ołów! - zakrzyknął, wymierzając z broni w stworzenie napierające na Grey 31.
-Nie zostawać, kurwa, w miejscu - Nie słuchali, a dzięki właśnie takim zachowaniem się umierali. Grey33 była rozdarta. Powinna pomóc swojemu oddziałowi, Ale zostanie w miejscu to podpisanie wyroku śmierci na siebie, a jeśli zginie, to nie pomoże już później nikomu. Zoe zaklęła siarczyście pod nosem i mimo zdrowego rozsądku wycelowała w najbliższego przedstawiciela xenos oddając strzał.

I tak oto cały misterny plan poszedł w pizdu. Sanders zaklął pod nosem, nie w porę przypominając sobie o stracie ekwipunku. A przydałby się teraz, oj przydał.
- Granaty! - krzyknął za plecy, ustawiając tarczę na sztorc żeby odciąć chociaż kawałek dostępu innym potworom. Tymi atakującymi już wręcz zajmowała się wystarczająca liczba osób - Walnijcie im granaty! Napalm! Odetnijcie przynajmniej jedna stronę żeby nas nie brały na dwa baty! A potem do budynku!

Zwykle pojawienie się żandarmerii nie wzbudzało w Brown 0 negatywnych emocji. Byli w końcu uczciwie pracującymi, pilnującymi porządku przedstawicielami służb mundurowych, do tego darzonymi dość sporym szacunkiem w gronie osób związanych nie tylko z szeroko pojętą pełnoprawną służbą wojskową, bądź z ramienia cywilnego. Teraz jednak posiłki z kosmoportu nie cieszyły informatyczki, a wręcz odwrotnie. Miał na to ogromny wpływ marine przy którym stała, dopakowując opróżnione przywieszki ekwipunku.

Jeden komunikat z Gniazda wystarczył, aby w nagle zachciało się jej wymiotować, a wzrok automatycznie podążył tam gdzie Johan. Przecież to po niego przylecieli… po Karla, Elenio, Sarę i kapitana Hassela. A przede wszystkim Johana.

Słuchała sierżant z wieży i słuchała kaprala Floty, kiwając głową jak zaprogramowany robot. Ożywiła się dopiero, gdy ją pocałował, przylegając do niego rozpaczliwie w obawie, że widzą się ostatni raz. Pożegnali się szybko, za szybko. Ledwo mrugnęła i już wracała do HQ, kiwając się w przód i w tył i zatykając usta dłonią żeby nie ryczeć na głos. Czasu nie miała za dużo, tylko parę krótkich minut żeby uspokoić się, otrzeć oczy podczas wbiegania na piętro i zasiąść przed konsoletą obok pani sierżant.

- Karl, Elenio… Johan - odezwała się po parchowej linii do całej trójki, przegrzebując system w poszukiwaniu czegokolwiek, co emitowałoby zakłócenia na terenie lotniska i poza nim - Schowajcie się… gdzieś gdzie sygnał nie będzie docierał. Grube mury bunkra, zapory nieprzepuszczające fal radiowych… musicie zniknąć. Odłączę was, nie będziecie się mogli z nami kontaktować… proszę, nie wychylajcie się i uważajcie na siebie. Johan… - przestawiła na połączenie z tym jednym żołnierzem - Bardzo się zdenerwuję… jeżeli nie wrócisz cały, rozumiesz? Zoe i Chelsey lecą do HH. Jak będzie źle… idź do nich, postarajcie się chociaż. Nie wracaj tu na razie. Łap kontakt na komunikatory Blacków… kocham cię. Nie daj się zabić.

- T-tak. - Maya przez chwilę wsłuchiwała się w cichy szum eteru w słuchawce gdy po drugiej stronie był ten jeden, jedyny żołnierz do jakiego mówiła i o jakim myślała. - Tak, oczywiście, no pewnie. - powiedział po chwili jakby się zmitygował, że te milczenie się zaczyna przedłużać. Dodał więc chcąc pewnie wyjaśnić i potwierdzić dobitniej. - Ja też cię kocham Mayu. Też nie daj się rozwalić. - dopowiedział impulsywnie wyrzucając z siebie wyznanie które chyba zaskoczyło go tak samo jak to co prze chwilą powiedziała mu czarnowłosa informatyczka.

- Rozumiem. Spróbuję coś zrobić. Elenio, zawijaj tu na dół! - porucznik Raptorów nieświadom innej rozmowy potwierdził zmęczonym głosem otrzymane informacje i wezwał do siebie droniarza z Armii. - Albo nie, idź na górę i zabierz tutaj Sarę. - szybko zmienił zdanie i wydał i kumplowi i kapralowi, kolejne polecenie.

- Jasne, przyprowadzę ją, nie pękaj. - tym razem kapral Armii nie błaznował i prawie można było zobaczyć jak kiwa głową i zbiera się do wykonania polecenia. Co z jego kontuzjowaną nogą nie było tak całkiem bezproblemowe.

- Zamknijcie się gdzieś, przeczekajcie. My… postaramy się was wyciąć z sieci. Uważajcie na siebie chłopaki… będzie dobrze. Jesteśmy z wami - Vinogradova próbowała powiedzieć coś miłego. Wzięła głęboki wdech, a potem powoli wypuściła powietrze, wracając do tego, co musiało być zrobione.
- Musimy przeciążyć system, zaśmiecić czym się da. Szary szum - zwróciła się do pani sierżant, chociaż nos trzymała w holoekranie - Lotnisko jest spore, były tu sklepy, restauracje, masa terminali płatniczych, odbiorników radiowych, komputerów, sieć wewnętrzna. Ale przede wszystkim musimy przepalić przekaźniki pośrednie. Wtedy wystarczą mury i ziemia. Jak się dobrze schowają to nikt ich nie znajdzie… i kamery. Usunąć monitoring.

- Spokojnie, zajmę się nimi. - w słuchawce dał się słyszeć niespodziewanie głos paramedyczki o blond włosach i cywilnym egzoszkielecie. Potem jeszcze było słychać trochę Sary, trochę Elenio ale wydawało się, że paramedyczka rzeczywiście przejęła sprawy w swoje ręce. Co tam się działo to jednak kilka pięter wyżej w Gnieździe już było ciężko się zorientować gdy sprawdzało się resztki ocalałych na lotnisku systemów które można by w tym wypadku użyć na swoją korzyść.

- Właściwie to jest jeszcze jeden sposób. - odezwał się nie pytany kapral Oten. Wszystkie głowy niespodziewanie zwróciły się w jego stronę. - Bez energii żadna elektronika nie będzie tutaj działać. Można by wyłączyć generatory. - podzielił się krótko pomysłem. Dwie maszyny transportowe już lądowały na płycie lotniska tak samo jak Eagle 1 z niego odlatywał. Wyłączyć generator. Pomysł niby prosty i oczywisty. Bez energii rzeczywiście nie działałyby czujniki i kamery. Ale wahanie kaprala też miało swoje podstawy. Bez energii nie działa by też łączność ale i światła, wentylacja, czujniki jakich używali by wykryć ruch gnid w strefie lotniska no i wieżyczki. Do tego można było wyłączyć a potem włączyć gładko zasilanie z tego miejsca. No albo ręcznie co oznaczało powrót do trzewi terminala. Najpierw by wyłączyć i potem może by włączyć. Nie wiadomo czy MP by się zdecydowała posłać tam kogoś. Oczywiście zawsze można było choćby wysadzić generator co by na amen wyłączyło wszelkie czujniki no ale właśnie to było rozwalenie na amen. Więc świadom tego wszystkiego kapral łączności sam miał wątpliwości co do tego pomysłu. Srg. Johnson też popatrzyła na niego dość sceptycznie. Zostawała jeszcze reakcja MP na tak poważną i nagłą awarię. A właśnie wyskakiwali z trzewi transportowców na płytę lotniska.

- Nie możemy go wyłączyć - mimo prostoty pomysłu Rosjanka odrzuciła go od razu, przełykając z trudem ślinę - Bez generatora zostaniemy bezsilni. Musi działać, choćby dla wieżyczek i spż w bunkrze. Mamy tu rannych, jednostki cywilne i musimy sie utrzymać. Wysadzenie generatora to strzał w głowę. Was wszystkich - pokręciła własną głową - Zróbmy jak z Guardianem. Przeciążenie czujek. Spalimy je. Czy.. mógłby się pan zająć czyszczeniem monitoringu? - popatrzyła na kaprala z wyraźną prośbą w oczach - Chyba że… każdy rekorder kamer ma określoną pojemność. Gdyby nadpisać kilkadziesiąt kopii i zapętlić je… tych bez chłopaków w kamerach. Zajmę się czujkami.

Dwie pozostałe głowy również pokiwały najwyraźniej myśląc podobnie.
- To kupa roboty. Ale zrobię co się da. - kapral zaoponował mrużąc oczy i zerkając za okno. Tam już sylwetki wyszykowane po wojskowemu zmierzały sprężystym krokiem w kierunku terminalu. Brown 0 boleśnie zdawała sobie sprawę, że nie zdążą. Na ogrom czujników, kamer i terenu nawet we dwójkę nie mieli w tak krótkim czasie szans zdążyć obrobić taką masę danych. Mogli najwyżej zacząć i liczyć…

Kapral Otten też sobie z tego pewnie zdawał sprawę ale i tak zaczął pracować stukając na swojej konsolecie. Dowodząca obroną lotniska przygryzała wargi obserwując ich skazane na niepowodzenie wysiłki też boleśnie świadoma, że może najwyżej im nie przeszkadzać. I czekać na to co nieuniknione. I w końcu to nieuniknione naszło. Usłyszeli kroki na schodach, szczeknięcie drzwi i do środka wszedł pododdział z oznaczeniami MP na pancerzach i mundurach. Na ten widok dowodząca placówką sierżant wyprężyła się na baczność.
- St. srg. Johnson melduje się na rozkaz! - wykrzyczała służbiście w stronę oficera dowodzącego.

- Kapitan Yefimov. MP. - przedstawił się ciemnowłosy mężczyzna o ostrych rysach twarzy i dopasowanym do tego bystrym, niebezpiecznym spojrzeniu. Wszedł do HQ i od razu zawładną terenem rozsiewając niewysłowioą grozę po całym pomieszczeniu. Jego ludzie też nie sprawiali sympatycznego wrażenia.

***

Niewielka sala wieży lotniska, przerobiona na prowizoryczne centrum dowodzenia, zaroiła się od nowych twarzy i mundurów. Tym razem jednak ich widok nie cieszył Rosjanki, zamiast tego wywołując ostry ból brzucha. Siedziała blada jak ściana, przysłuchując się rozmowie sierżant z kapitanem, a potem miała ochotę zapaść się pod ziemię, gdy drugi informatyk zwrócił się bezpośrednio do niej. Najchętniej właśnie to by zrobiła, ale nie mogła. Zostawało jedno wyjście: próbować zagłuszyć szarym szumem pracę Delgado i modlić się, aby nie okazał się lepszy od informatyczki w Obroży.
- T...tak, oczywiście - pokiwała sztywno głową, również próbując przykleić do ust uśmiech - Postaram się panu pomóc na tyle, na ile dam radę.

- Świetnie. - krótkoostrzyżony MP-i pokiwał głową i uśmiechnął się lekko ale już bardziej chyba zajmowała go aparatura na konsoli przed jaką zasiadł. - Postaram się przeszukać czujniki by znaleźć ich identyfikatory albo klucze. Przejrzyj zapis z kamer. Wysyłam ci podobizny podejrzanych. Byli tutaj jeszcze całkiem niedawno więc muszą być gdzieś na kamerach. To powinno zawęzić pole do poszukiwań. - mówił trochę rozwlekle za to palce pracowały mu dla odmiany sprawnie i szybko. Tak jak Maya się spodziewała na pierwszy ogień wziął sygnały jakie powinny emitować wspomniane czujniki poszukiwanych przez MP ludzi. Delgado wysłał też na konsolę Brown 0 rząd pięciu twarzy, sylwetek z najważniejszymi danymi. Teraz twarze Hassela, Hollyarda, Mahlera, Patinio i MacKenzie wpatrywały się niemo w czarnowłosą informatyczkę z jej holoekranu.

- Tak jest - odpowiedziała automatycznie, czując się jakby nadal miała normalną pracę i cały koszmar z wyrokiem i Obrożą nigdy nie miał miejsca. Krótkie rozkazy, ustalone procedury… i ona, sabotująca plan dowódcy z pełną premedytacją. Dla tych pięciu twarzy, patrzących na nią z holoekranu. Odpaliła sekwencję monitoringu, udając że go przegląda i szuka wedle podanego zestawu kluczy, ale zamiast tego wysłała do siedzącego parę stanowisk dalej Ottena krótką wiadomość - “rób dalej kamery”.
- Czy ci ludzie popełnili jakieś przestępstwo? - spytała cicho drugiego informatyka, pisząc na boku polecenia przepięcia sieci celem zaśmiecenia eteru i wywalenia bezpieczników.

- Są skażeni niebezpieczną substancją niewiadomego pochodzenia. Dlatego należy ich podać kwarantannie dla dobra i ich i nas wszystkich. Nie wiadomo jak te skażenie może wpływać na otoczenie. - Delgado odpowiadał trochę machinalnie i dalej koncentrował się na swojej pracy. Na sąsiednie stanowisko obsadzane przez drugiego informatka zerkał z rzadka. Za to kapitan i dowódca oddziału przechadzał się powolnym krokiem. Każde stuknięcie jego obcasa czy skrzypnięcie buciora wydawało się nienaturalnie głośne i wwiercające się w uszy i dalej w umysł i serce chyba całej obsady mostka. Nie zwolnił do innych zajęć sierżant o blond włosach więc ta dalej stała na baczność jak na defiladzie. Za to sam oficer sprawiał wrażenie jakby potrafił przeniknąć na wskroś osobę na jaką patrzył. Pod jego spojrzeniem wszyscy zdawali się być albo starać chociaż zajęci czymkolwiek tylko nie odpowiadaniem mu spojrzeniem.

Kapral Otten wysłał w odpowiedzi krótkie “ok” i na więcej się nie odważył. Był jednak łącznościowcem a nie informatykiem więc działał inaczej niż Vinogradova. Też musiał uważać by nie dać się przyłapać na nadprogramowej robocie. Zajęta swoją pracą Maya jednak nie była w stanie stwierdzić jak mu to idzie. Sama miała nad czym siedzieć zmagając się po cichu z działaniami informatyka na fotelu obok. Cały trik polegał na tym by przekonać drugiego speca, że utrudnienia jakie mu się przytrafiają są spowodowane awariami i uszkodzeniami systemu.

Zdołała jednak odnaleźć schematy energetyczne budynku. Tam znalazła jakiś węzeł energetyczny. Akurat w odpowiednim miejscu, przebiegający wysokoenergetyczną wiązką przez korytarz który prowadził do schronu a przy nim była większość czujników które mogły przekazać sygnał. Udało jej się wysłać polecenie które uruchomiło ten węzeł choć właściwie nie miała czasu sprawdzić co właściwie to wywoła i uruchomi. Wiązka jednak zadziałała jak silny emiter szarego szumu który jeśli nie zagłuszył to przynajmniej powinien mocno wytłumić ewentualne sygnały ze schronu.

- Dziwne. Same trzaski i zakłócenia. A powinni być gdzieś w pobliżu. - Delgado zmarszczył brwi i z zastanowieniem mówił chyba bardziej do siebie niż kogoś innego ale jego słowa przykuły uwagę kapitana. Ten zatrzymał się i popatrzył badawczo na dwójkę informatyków za swoimi konsoletami.

- Cała infrastruktura mocno oberwała przy nawale i późniejszych walkach na terenie lotniska - Brown 0 siedziała sztywno modląc się w duchu żeby za plecami znowu usłyszeć kroki zamiast ciszy. I palącego spojrzenia na plecach - Spora część podsystemów nie reaguje, inne przy uruchomieniu raportowały jedynie sekwencje błędów lub żądały wykonania twardego resetu. Ucierpiała chociażby centrala jednostek straży pożarnej. I sieć platform bojowych ochrony lotniska- odważyła się zerknąć na drugiego informatyka - Przez co nie dało się przejąć zdalnie kontroli nad wozami, potrzebowały manualnego uruchomienia. Tak samo jak generator i wieże - wróciła wzrokiem do ekranu - Odkąd tu dotarliśmy ciągle coś łatamy, a i tak się sypie. To nowy system, zanim zaczął się atak wciąż pozostawał w fazie testów i nie oddano go do pełnego użytku. Jest wadliwy i awaryjny. Nieskonfigurowany. Nie używano go, d-dopiero instalowano.

- Tak, tak, oczywiście. Ale mieliśmy namiar na ich identyfikatory lecąc tutaj. Stąd nadal wiemy gdzie jest kapitan Hassel i kapral Mahler. A pozostała dwójka ostatni raz pokazywała sygnaturę z budynku terminala. Zniknęli z namiaru prawie dokładnie odkąd żeśmy wylądowali. Jakby zapadli się pod ziemię. - drugi informatyk pokiwał trochę z roztargnieniem głową wskazując na jeden z pobocznych ekranów na jego stanowisku jaki wyświetlał podobną mapę jaką każdy z nich miał na swoim HUD. Na nim migały oznaczenia dwóch z piątki poszukiwanych podejrzanych. Dla Mai młodzian obok był pewnie w jej wieku i czuł pismo nosem. Chociaż jeszcze pewnie nie był pewny przyczyny.

- Jakiś problem? - kapitan Yefimov zapytał niby całkiem neutralnie a nawet uprzejmie a jakoś i tak nie wróżyło to nic dobrego.

- Sporo szumów panie kapitanie, mam kłopot ich namierzyć. Myślę, że są pod ziemią, pewnie w schronie. Inaczej na terenie terminala już bym odbierał ich sygnał a mieli na tyle dużo czasu by się tam schować. Ale i tak powinienem odebrać ich sygnał. - wyjaśnił młodszy MP-i patrząc na swoje ekrany by wyjaśnić tą rozbieżność między oczekiwaniami a stanem faktycznym.

- Montana, sprawdź schron. - kapitan zareagował od razu i przez komunikator posłał plecenie do małej grupki żandarmów która wyszła przed chwilą z wieży. Na kamerach Vinogradova widziała jak mała grupka MP-i która była na parterze zawraca się w kierunku schodów prowadzących do piwnic i schronu.

- Może to przez krioburzę? Albo alarm? Albo… błąd sieci - informatyczka zwróciła się do hakera - Sprzęt wariuje. Zanim odebraliśmy… alarm, pani sierżant pozwoliła mi zejść ze stanowiska. Byłam w schronie… u Hektora. - przełknęła ślinę, gapiąc się uparcie w ekran - Też… jest Parchem i… został ranny. Byłam zobaczyć jak się czuje… i nie widziałam tam nikogo z tych państwa - pokazała na pięć twarzy na ekranie - Szczególnie tą panią bm zapamiętała - wskazała na Sarę - Pod ziemia jest tylko jedna blondynka, paramedyczka.

- Może. - Delgado pokiwał głową ale wydawało się, że zgodził się z grzeczności a nie z przekonania. Dalej pracował na swojej konsoli. - Sprawdź kamery z nagrania z wejścia do schronu. Z ostatnich 5 - 10 minut. Musieli jakoś umknąć pod ziemię a to jedyne, rozsądne miejsce gdzie można próbować się ukryć. - informatyk z emblematami żandarmów powiedział i polecił swoje skazańcowi na sąsiednim fotelu. Za to jego dowódca wznowił marsz. Ale tym razem szedł wolno. Bardzo wolno. Z każdym jednak krokiem zbliżając się do dwójki pracujących informatyków.

Polecenie jednak było dla Brown 0 dość kłopotliwe bo bardzo zawężało czasoprzestrzeń do przeszukania. Kamer z widokiem na schody, korytarz czy wejście do schronu było tylko kilka a przejrzenie z ostatnich kilku minut było proste nawet dla laika nie mówiąc o informatyku. Do tego skryte wydanie polecenia zamknięcia drzwi do schronu okazało się dość kłopotliwe. Trzeba było zredukować i wyciszyć procedurę by nie oznajmiała tego na całą sterówkę. W końcu jej się to udało i widziała jak żandarmi zaczynają biec na korytarzu ale odbijają się od zamkniętych właśnie drzwi.

- Panie kapitanie mamy problem. Drzwi do schronu się właśnie zamknęły. - zameldował Montana a akurat i on i jego ludzie byli widoczni na kamerach. Kapitan Yefimov też to widział bo właśnie stanął za plecami dwójki informatyków. Otworzył usta by coś powiedzieć a nie trzeba było być geniuszem od relacji międzyludzkich by widzieć wymalowaną podejrzliwość na jego twarzy gdy dał się słyszeć nowy dźwięk. Zaczęły szczękać jakieś klapy z trzaskiem zamykając okna w wieży kontrolnej i odcinając je od widoku na świat zewnętrzny.

- Co tu się dzieje! Wyjaśnijcie mi to natychmiast! - zażądał przyglądając się krytycznie najbliżej siedzącej informatyczce, nieco dalej kapralowi Ottenowi by wreszcie spojrzeć na blondwłosą dowodzącą.

- Jeśli można panie kapitanie. To automaty odcinają strefy bezpieczeństwa. Widocznie krioburza już uderzy lada chwila. Tutaj jesteśmy bezpieczni tak samo jak w schronie. Ale poza tym może być ciężko. - odezwał się ostrożnie kapral od łączności chociaż pot ściekał mu grubą strużką po policzku ale chyba bał się poruszyć by ją zetrzeć. Kapitan szpilił go wzrokiem jak owada szpilką do poduszeczki i odezwał się ale nie do niego.

- Delgado otwórz ten schron. Niech Montana i jego ludzie tam się znajdą. - wycedził do informatyka na co ten krótko przytaknął i zabrał się do nowej pracy. - Montana zamknijcie tam co się da. Zaraz uderzy krioburza. Delgado otworzy wam schron to wejdźcie do niego. - wydał polecenie i na kamerze było widać jak żołnierze biegną w stronę drzwi by pozamykać co się da i osłabić chociaż atak zmrożonego metanu. - A tobie jak idzie sprawdzanie tych nagrań. Co znalazłaś? - kapitan na koniec spojrzał w dół na Brown 0. Teraz zrobienie czegokolwiek z nim za plecami zrobiło się naprawdę trudne. Zwłaszcza jak nie było wiadomo na czym się zna ale oglądanie filmów było proste dla każdego.

- Na razie brak punktów zgodnych, sir - Rosjanka nie wyglądała lepiej niż kapral Otten, a kiedy kapitan zwrócił się do niej bezpośrednio, odruchowo wyprostowała plecy bojąc się odwrócić. Zamiast tego gapiła się w ekran, wyświetlający obraz podmieniony na wcześniejsze zapisy, gdzie nie było ani Karla, ani Sary, ani Elenio. - Jeśli mogę coś… - zająknęła się, a potem wbiła wzrok w klawiaturę, walcząc z tym aby się nie rozpłakać. Gdzieś tam poza terenem lotniska znajdował się Johan. Bez bezpiecznego schronienia nad głową, odcinającego go od metanowej wichury. Odetchnęła zeby sie uspokoić i dodała mechanicznie - Obecnie znajdujemy się w obiekcie cywilnym do którego dopiero wdrażano nowe systemy bezpieczeństwa, będące w fazie triali. Ostatnie godziny pokazały jak wadliwe są. Awaryjne. - bardzo powoli odwróciła głowę, spoglądając na kapitana stojącego za jej plecami - Sam generator zasilający SPŻ schronów został uszkodzony przez wrogie jednostki, może nie wytrzymać wzmożonej pracy przy ekstremalnie niesprzyjających warunkach. W jednym z tych schronów znajdujemy się teraz - pokazała ręką na zamkniętą puszkę HQ - Jeżeli generatory mają to przetrzymać i nie podusić nas… - przełknęła nerwowo ślinę już żałując że się odezwała - Nikt jeszcze nie sprawdzał czy zabezpieczenia wieży spełniają swoją rolę. Gdy nadejdzie burza nikt i nic nie opuści terenu lotniska aż do momentu, gdy ucichnie. Do czasu odwołania alarmu lepiej nie przeciążać systemów nadprogarmowymi obliczeniami… jeżeli poszukiwani są na terenie lotniska zostaną tu tak czy tak, a jeśli mają zostać ujęci i przeniesieni do strefy kwarantanny… m… musi być ktoś żywy, kto wykona rozkaz.

Kapitan wpatrywał się uporczywie w czarnowłosego informatyka i w końcu przeniósł wzrok na swojego eksperta.
- No to prawda, wiele systemów ledwo tu zipie, przydałby się porządny reset. Ale bez przesady, zaraz skończę procedurę otwarcia schronu i Montana z resztą będą mogli tam się schronić. - odpowiedział Delgado wciąż w skupieniu bardziej przypatrując się wyświetlanym schematom i komunikatom na konsolecie.

- Ciekawe Delgado co mówisz. Ale tutaj na kamerach nie widać nikogo ze podejrzanych. - kapitan wskazał dłonią na sąsiednie stanowisko.

- Nie? - Delgado zmrużył oczy i spojrzał zdziwiony na chwilę na Mayę i jej holoekrany. - Dziwne. Skończę tutaj to tam spojrzę. - rzucił krótko i dalej był pochłonięty swoimi manewrami na konsolecie.

- Panie kapitanie długo jeszcze? - zapytał wyraźnie zaniepokojonym głosem Montana. Powód odczuli wszyscy. Najpierw jakiś huk który zdawał się dochodzić zewsząd. Zaraz potem coś mocno uderzyło z impetem we właśnie zasłonięte żaluzje na oknach. Te zatrzeszczały jak od uderzenia czymś ciężkim i ugięły się. Ale nie wytrzymały. Za to wnętrze Gniazda zaczęło przypominać cienki blaszany garaż podczas wichury przeplatanej burzą gradową. Widać było też jak po chwili dotarł i do piwnicy. Przez drzwi i szczeliny do wnętrza korytarza zaczął się pojawiać białawy opar. Sunął on w głąb korytarza a żandarmi robli się coraz bardziej nerwowi a obraz z kamer coraz słabszy. Niektórzy zaczęli już nerwowo walić w pancerne drzwi schronu i przeklinać i wrzeszczeć na Delgado by ich wyciągnął. Któryś już puścił pawia, prawie wszyscy kaszleli gdy trujący opar zaczął nimi rozporządzać na dobre.

- Już mam! - krzyknął w końcu Delgado i drzwi rzeczywiście szczęknęły z mozołem zaczynając się otwierać. Grupka w mundurach wdarła sie do środka znikając z pola widzenia kamery. Teraz powolność mechanizmów drzwi działała na ich nie korzyść. Drzwi nie pomne na sytuację otwierały się z mozołem a potem chwilę trwały w bezruchu nim wreszcie znów z mozołem zaczęły się zamykać. Wreszcie się zamknęły. I okazało się, że to wcale nie jest koniec kłopotów.

Grupka została zamknięta w komorze dekontaminacyjnej. Między jednymi a drugimi drzwiami. Tak samo jak część zmrożonej wichury jaka wdarła się także i tam razem z nimi.

Ile warte było ludzkie życie? Które przedstawiało większą wartość: to znane, czy całkiem obce. Jak ułożyć równanie wiedząc, że grupa MP po dostaniu do schronu zapewne znajdzie trójkę z piątki poszukiwanych? Każdy człowiek zasługiwał na to, by żyć godnie i nikt nie powinien decydować o jego być albo nie być. Tym bardziej ktoś, kto już nosił Obrożę na szyi. Jaka była szansa, że jednak poszukiwani zachowają życia i zdrowie, nikt nie usunie ich, ani nie podda testom… i jak potem spojrzeć w lustro wiedząc, że mogło się zaradzić śmierci i cierpieniu bliskich osób?
Maya nie wiedziała, nie mogła. Nie powinna… nawet zastanawiać się nad podobnymi rozwiązaniami, co te, które dyktowała zimna logika wbrew. Tylko… ona już była mordercą, nieważne co by nie mówił Johan.

W głowie dźwięczały jej krzyki i suchy kaszel duszących się żołnierzy. Z nimi mieszał się śmiech Raptora, przekomarzanie żołnierza z Floty i widok zapłakanej twarzy cywilnej blondynki. Nie zrobili nic złego, niczemu nie zawinili. Walczyli z wrogiem, okazali męstwo… a dowództwo chyba… miało gdzieś ich zasługi, skoro nawet teraz Vinogradova usłyszała bajeczkę o dziwnych chorobach. Widziała na własne oczy czym ta choroba była, wiedziała doskonale, że trójka żołnierzy z kanałów jest już zdrowa, a obce formy życia Jacob wyciął im z piersi i zostawił w piwnicy klubu Heaven&Hell… ale nikt nie chciał tego słuchać. Padł rozkaz wydany przez Górę, nic innego się nie liczyło. Nie pojedyncze życia. Nie czyjeś szczęście… przecież Karl i Sara mieli się pobrać…

Informatyczka popatrzyła na kaprala łączności szklącymi się oczami. Czemu nie mogli do jasnej cholery odpuścić? Pozwolić… skupić się na walce ze wspólnym wrogiem, zamiast walczyć przeciwko sobie. Do hałasu w skołowanej czaszce dołączyło jedno krótkie słowo, choć nie układało się z dźwięków, a z seledynowych liter, wyświetlanych na holo obroży.
“Workteam”.

Neutralność nie istniała, nie dało się całe życie stać pośrodku, próbując być fair wobec każdego. W końcu przychodził moment, gdy należało zdecydować do której bramki posłać piłkę...tylko dlaczego musiała być zrobiona z ludzkiej głowy? Kolejnych imion i twarzy dołączonych do listy osób zamordowanych przez błąd hakerki w Obroży.
- Spróbuję pomóc - wychrypiała drewnianym, łamiącym się głosem, kładąc dłonie na klawiaturze. Głęboki wdech i podjęła decyzję, zabierając się za próbę wyłączenia dmuchaw. System wentylacji śluzy miał za zadanie odpompować toksyczne powietrze, po to go tam montowano, a prócz elektronicznego istniało też manualne zamknięcie. Metoda ręczna, awaryjna, aby osoba wewnątrz komory dekontaminacyjnej mimo awarii mogła przejść do dalszej części bezpiecznego bunkra. O ile wciąż była żywa i miała siłę nacisnąć odpowiednia dźwignię.

Cała scena w śluzie wejściowej schronu robiła się z każdym kaszlącym oddechem żandarmów coraz bardziej dramatyczna. Trującego aerozolu nie było aż tak dużo by obezwładnić i powalić ludzi od razu ale też na tyle dużo by łzawili, marzli, kaszleli, pluli i czuli się coraz gorzej. Bez dopływu świeżego powietrza może nie groziła im śmierć mierzona w sekundach ale pewnie nie przetrwaliby tam dłużej niż kwadrans. Na szczycie wieży kontrolnej panowała nerwowa atmosfera. Delgado chyba nie zorientował się, że awaria nie jest spowodowana wcześniejszymi uszkodzeniami schronu i całego terminala więc próbował zdalnie uruchomić coś co odłączyła Vinogradova. I gdyby nie jej manipulacje pewnie dość szybko by mu się udało. Jednak kapitan przejął inicjatywę gdy już większość jego ludzi w piwnicy albo leżała na podłodze albo była na kolanach.

- Mówi kapitan Yefimov z MP! Awaria śluzy wejściowej w schronie! Natychmiast uruchomić ręczną procedurę awaryjną! - nadał przez aparaturę terminala komunikat. A dzięki niej usłyszano ją w całym schronie. Efekt było widać po kilku chwilach gdy wewnętrzne drzwi śluzy otwarły się a do środka weszły postacie mundurowych z maskami na twarzach. I zaczęły kolejno wyciągać już częściowo obezwładnionych żandarmów do wnętrza schronów. Jedną z nich, w charakterystycznym egzoszkielecie dało się rozpoznać, zwłaszcza po blond włosach. Wyraźnie przewodziła akcji ratunkowej i pod jej kierownictwem ewakuowano kolejnych mundurowych.

Vinogradova nie miała czasu ani odetchnąć, ani zebrać się do kupy. Chwilowo uwagę MP odwracała ewakuacja ich ludzi do schronu. Tyle i aż tyle dobrego. Dodatkowo grupa poszukiwawcza dostała się tam nie w pełni sprawna, a lecąc ratownikom przez ręce. Szło mieć nadzieję, że to ich spowolni, bo gdy drugie drzwi schronu zamknęły się z sykiem, Rosjanka nie mogla już zrobić nic, aby pomóc zamkniętym wewnątrz ludziom. Mogła za to zrobić coś innego, Delgado sam powiedział że zajmie się monitoringiem, gdy skończy swoją działkę.
Trzeba więc było zająć się nagraniami, aby nikt nie dostrzegł na nich poszukiwanych twarzy. Szło podmienić obraz na wcześniejszy, spróbować chociaż. Zrobić co się da z nadzieją, że plan się powiedzie, a gdy kupi się chłopakom czas... opcja wygenerowania fałszywych sygnałów identyfikatorów i posłania ich poza lotnisko wciąż chodziła informatyczce po głowie.

Całe to bujanie po rewirze kutafona w psiarskim wdzianku robiło się średnio do zniesienia, a nawet dało się powiedzieć, że działało na Diaz w sposób wybitnie wkurwiający. Sprawdzała się stara zasada, że przeciętnego pendejo lepiej przelecieć i puścić kantem, zanim na podobieństwo grzyba w łazience, rozpanoszy się bez szans na bezbolesne wytępienie. Do tego jeszcze odjebała perfekcyjnie legalną robotę… po raz kolejny. Dobrze, że nie śmigała po wolce, bo jeszcze skończyłaby jako praworządny do urzygu, nudny i mdły cywil z cywilbandy istniejącej bez sensu wyższego.

Niestety jakby nie patrzeć wychodziło, że pobujają się razem przez dłuższy czas, co latynoska piromanka kwitowała ciężkim westchnieniem, ilekroć oczęta uciekły jej ku kabinie pilota i fotelowi Condora… przypadkowo oczywiście.
- Mierda cabrón… chcesz mi życie układać to zrób to porządnie, a nie odpierdalasz manianę - wyjojczyła z czystą pretensją przez szczekaczkę pod wiadomym adresem - Ogarnij gpsa, zarzuć kwiatem. Jebnij na kolano i wtedy pogadamy… a tak siara jak skurwysyn. Tylko krążek ma być złoty, claró? Chyba ta twoja podwórkowa pensja z budy na to pozwoli - rzuciła wyszczerzem przez pół ładowni - Wtedy możesz mi panować i ganiać soy do kuchni po nachos i guacamole.

- Złoty krążek? Taka jesteś chętna na biżuterię? - głos kapitana Raptorów było słychać w słuchawkach bo z ładowni nie było go za specjalnie widać. - A coś mi sie wydawało, że jesteśmy z całkiem innych podwórek. - pilot pewnie zmrużył oczy a przynajmniej takie można było odnieść wrażenie. - Dobra kończymy podchody. Spróbuję tu znaleźć miejsce do parkowania a wy zgarnijcie kogo się da na taksę. Nieciekawe tu mają towarzystwo jak widzę. - Raptor wrócił tematycznie do aktualnej sytuacji i dźwięk pracujących silników rzeczywiście się zmienił a maszyna zwolniła i jej lot zrobił się bardziej wyrównany. Ale na ziemi, jeśli coś było widoczne to właśnie zdewastowana i zasłana trupami xenos ziemia, podobnie wyglądający budynek, oczywiście krater tam i tu no nawet ruchome bestie ale żadnych ludzi. Ani ruchomych ani nieruchomych.

- Nieciekawe towarzystwo? - po łączu obsady latadła rozszedł się szczęk modulatora głosu. Towarzyszył mu ochrypły rechot, skrzypiący gorzej niż dawno nienaoliwione zawiasy - My tu mamy gorsze - lektor dokończył kwestię, a saper raz jeszcze przejrzała HUD, przyglądając się po kolei tym, którym dane było przeżyć ostatnie minuty. Pula szarych Parchów zmniejszyła się, następnie powiększyła, by finalnie zastopować się na dziesięciu sztukach.
- Wsparcie z góry. Pokładowe działka - szybkie, krótki informacje, wystukiwane zdrętwiałymi palcami - Niech ktoś weźmie mój ckm. Jak pójdzie źle będzie trzeba po nich zejść. Po 35. Sandersa. Macie na pokładzie maski i butle? Zestaw zapasowy, nie wiadomo kto od nich ma hermetyki.

Jakże przystępnie w czasie grzebania w HUDzie sami potrzebujący dali znać. Wskaźnik nowych wiadomości zapalił się, a nadesłana treść przez Grey 32 wyglądała następująco:
- BURZA METANOWA. GREY 200 I GREY 300 W SCHRONIE. ETA?

- Que puta - pierwsza odezwała się Latynoska, nie bawiąc się w pierdy typu smsy, stukania po klawiaturach i inne brednie. Nadawała jazgotliwie bezpośrednio do komunikatorów Parchów spod ziemi - Otro mudo, por tu puta madre? - westchnęła przy tym tak ciężko, jakby jej ktoś przyjebał tonę gruzy na biedne, uciskane wyrokiem oraz obrożą ramiona. Szybko potrząsnęła głową, przechodząc na zrozumiały dialekt i lampiąc się przez przestrzeń ładowni na Latarenkę. Już kurwa widziała kto i w jakim stylu zejdzie po wycieczkę pingwinków, ech. Ciężki los niesłusznie skazanego wcielenia niewinności.
- Hóla pollas! Paciorek pierdolnięty, stacja krzyżowa zaliczona, si? Balle! To zbierać się i wypierdalać w podskokach na górę. Wisimy wam nad łbami. Te Gringo! - pogapiła się przez moment na gębę blondasa w parchoksiążeczce - Ty coś się wabisz jak ten zjebany krater w okolicy. Treinta y cinco! Ruszasz dupsko w pierwszej kolejności, niech cię odprowadzi ktoś ogarnięty i, mierda, bez ociągania, claró? Wieje niemytym kutasem po rewirze, ale to chyba sami zauważyliście. Piździ, nie?

- EP wyznaczą race. Kierujcie się na nie. - Ósemka dodała swoje, z krzywym uśmiechem przypatrując się Diaz przez całą szerokość ładowni - 2 liny. Idziecie dwójkami. Będziemy was osłaniać z góry. Sprężać się. Najpierw Sanders. Grey 35. Żywy i sprawny to wasz złoty bilet. Mamy prochy, ammo i granaty. Nie musicie oszczędzać. Ilu z was ma hermetyki?

- Też miło was słyszeć - Grey 35 zaśmiał się cicho przez komunikator słysząc wpierw średnio zrozumiałe, kaktusie narzecze, a potem syntetyka. Powoli łapał się na tym, że wyczekuje tych głosów - Dacie mi poskładać ludzi do końca? Jeszcze chwila. Hermetyki mamy dwa… co najmniej. Chyba. Liczmy dwa. Wzięłyście nam sprzęt? - w jego głosie pojawiła się ulga i radość - Dzięki za pamięć… i taryfę. Chętnie pójdę jak mnie Leti… ‘27 przypilnuje żebym znowu nie zemdlał. Jestem wrażliwy jak cholera - skończył coś bardzo wesoło.

- Bandziory skopane, Black. Teraz czas się napić - dodał do rozmowy Grey 39, po czym zakaszlał ciężko, widocznie nadal osłabiony po działaniu krioburzy.

W tak zwanym międzyczasie Black 2 miotała się po ładowni, zgarniając race i raz jeszcze sprawdzając czy aby na pewno niczego istotnego nie zapomniała. Wyłączyła szczekaczkę, stawiając na komunikację bezpośrednią.
- Mierda… kolejna Harcereczka? - zrobiła w pewnej chwili wielkie oczy, ale szybko machnęła ręką - Dobra, jebać. Ty schodzisz czy soy? - pokazała wpierw na saper, a potem na własną pierś - Będą… co ty kurwa masz taką minę? - naraz zmrużyła oczęta, patrząc uważnie na rudego kurwia obok.

Wspomniany rudy kurw siedział sztywno przy stanowisku cmku, zgrzytając zębami aż echo szło. Również odłączył komunikator, dając sobie te parę sekund wytchnienia. Bębnił palcami po gładkiej lufie działka, robiąc minę jakby coś go bolało, więc najprawdopodobniej myślał.
- B0 i B4. B1 i B5 - Parch przekazała lektorem, a minę miała wybitnie kwaśną - Zawsze znajdzie się jakiś Zvicki. Przygotuj się. Zobaczymy jak im pójdzie. Będzie syf idziemy obie, ruscy wezmą działa. Potrzebuję cię na dole, a samej nie puszczę. - pokręciła karkiem, zaciskając szczęki przez co na te marne parę sekund zapanowała względna cisza - Nie w ciemno.

- Ech… Latarenka - Black 2 przybrała mentorski ton, podnosząc oczęta ku sufitowi. Dziwne jak się tak ktoś martwił, co się miało jej stać? Najwyżej zdechnie, wielkie halo. No ale i tak prawie się wzruszyła - Weź zajaraj bo ci się żyłka przepnie, albo idź po tego bolca. Masz Condora pod ręka, może będzie miły i ci z tym pomoże - dodała na tyle głośno żeby pies w kabinie pilota mógł usłyszeć - Potrzebujesz bolca, bo pierdolca dostajesz. Znowu. Zaczną szukać frajerów do dymania, to się ich rozjebie - rozłożyła szeroko ręce w geście “no co ja mogę poradzić na oczywiste oczywistości?” - Nie Gringo jeden na rewirze. W najgorszym wyjebiemy po Kozlova, u tak mus nam pierdolnąć rundkę pod ziemię. Po Promyczka - przypomniała o najważniejszym, bo kogo tam obchodziły jakieś pierdy do składania lambadziarzy.

- Pamiętam - Ósemka przytaknęła, a powaga zagościła między piegami na jej twarzy. Jak niby miała zapomnieć po co Diaz leci do HH. Nawet jakby zapomniała, druga Black szybko nadrobiłaby ów przejaw beztroskiej demencji. Nim jednak dodała coś jeszcze, Obroża zaświergotała, informując o nadejściu nowej wiadomości. Saper uniosła brwi ku górze, przeskakując wzrokiem po ciągu literek, wysłanych przez Młodą.

“Są tu MP. Szukają chłopaków. Johan pojechał w teren. Reszta schowana, ale jest nieprzyjemnie. Mają namiary na Klucze i identyfikatory. Wiedzą gdzie kapitan. Proszę ukryjcie go jakoś. Pod ziemią, niech poczeka. Albo schowajcie jego identyfikator. Postaramy się tu coś. Proszę uważajcie.”

- Kurwa - lektor wyrzucił to, co siedziało Nash na wątrobie. Szybko połączyła się z Hasselem, czytając mu otrzymaną wiadomość. Warczała jak najęta, skrzecząc przy okazji i skrzypiąc ze wściekłości.
- Zmiana planów - dorzuciła na koniec - Daj mi swój identyfikator, zaniosę go do bunkra. Wezmę p.maskę, przyniesiemy ‘35. On nie ma hermetyka. Dajcie tu kogoś na drugie działo.

- Kurwa mać. - nieoczekiwanie główny pilot w pierwszej chwili zareagował podobnie ja Black 8. Wydawało się, że myśli intensywnie. I pewnie musiał gdzieś spojrzeć na drugiego pilota. - Chcesz coś powiedzieć? - zapytał dość zirytowanym tonem. Ale Morvinovicz chyba nie chciał bo nie było słychać odpowiedzi. - No. - powiedział w końcu gliniarz po chwili oczekiwania.

- Dobra, Black 8 chodź, weźmiesz mój identyfikator. - po chwili myślenia Raptor jednak się zdecydował przystać na pomysł złotookiej saper. - Póki lecimy nie mogę opuścić maszyny a na maszynę na pewno mają dobry namiar. Dobra zajmiemy się tym potem. Pogońcie tych Greyów. Nie będziemy tu wisieć cały dzień. A Kozlov jak nie jest zalany w trupa też jest całkiem niezłym chirurgiem. - oficer jednostki antyterrorystycznej Policji jak już się zdecydował to szło mu te układanie planów sobie i innym całkiem gładko.

- Chłopaki, jak dziewuszki nam spadają na home party to przejmijcie pałeczkę. - do rozmowy włączył się też Morvinovicz i na jego polecenie jeden z ochroniarzy ruszył przez gibającą się ładownie by przejąć od Black 8 stanowisko ciężkiej broni.

- Diaz. Bierz maskę - Black 8 wypięła się z uprzęży, zwalniając stanowisko dla ruskiego pingwina. Chwiejnie i trzymając się ścian, przeszła do kokpitu, licząc w myślach do dziesięciu.
Po raz n-ty pchały się tam, gdzie nie trzeba. Ona i Diaz. Może rzeczywiście było coś na rzeczy z tą karmą?
- Mahler w polu. Spróbuj go złapać - pochyliła się nad Raptorem, stukając paluchem w słuchawkę jego komunikatora - Upewnij się że żyje zanim nam Młoda zejdzie na zawał. Ona z tych wrażliwych. A chirurg. Zobaczymy. Liczę na tych z dołu. Dodatkowe ręce do pracy. Ale jak zaczną jak Zero i Czwórka. Chyba jeszcze możesz odpalać nam fajerwerki - dla odmiany postukała w Obrożę, uśmiechając się podejrzanie wesoło.

- Zobaczę co da się zrobić. - odpowiedział swoim zwyczajem kapitan a w nałożonej masce tlenowej, goglach i pilocim hełmie wyglądał dość odpychająco. Jak jakiś cyborg czy ktoś podobny. Zresztą Morvinovicz wyglądał podobnie tylko u niego ten garnitur wystający spod pancerza z oznaczeniami Brown wyglądał jak wzięty z całkiem innej bajki.
- A tym na dole i tak robimy przysługę. Więc niech nie grymaszą. - gliniarz chyba był raz, że bardzo skoncentrowany by przy tych porywach krioburzy utrzymać maszynę chociaż symbolicznie w jednym miejscu to dwa przedłużanie tego manewru byo mu wybitnie nie na rękę. - Poczekam na was. Znaczy waszą dwójkę. Ale reszta to już taki bonus na promocji. - pokręcił tą głową w hełmie tak bardzo go odczłowieczającym z wyglądu, że właściwie tylko głos pozostawał mu ludzki.

Szło dobrze, póki durny trep nie wysypał się deklaracją. Prostym zdaniem przez które Ósemce ścięła się krew w żyłach, a płuca zgubiły dwa pełne oddechy. Pośrodku pieprzonej lawiny gnid i burzy metanu, z pogonią na karku i czerwonym nakazem wiszącym nad głową, dureń zapowiedział… że zostanie i poczeka. Na parę Parchów. Nash wbrew chęciom oraz nadziejom, nie umiała w owe zapewnienie nie… czuła w kościach, że skurwiel nie kłamie. Był na to za prawy i sprawiedliwy.

Skrzeknęła coś, co prawdopodobnie miało być zgodą, łapiąc identyfikator, lecz nim cofnęła się do ładowni, wstrzymała oddech i wyciągnąwszy opancerzone ramiona, objęła nimi gliniarza od tyłu, ściskając na parę długich, żenujących sekund. Z dwojga złego poszło szybciej niż pisanie, by na siebie uważał, nie ryzykował. Albo nie robił niczego nierozsądnego chcąc po raz kolejny ratować dzień.

Chwyt zwolnił, Parch pospiesznie opuściła kokpit, spiesząc do rampy i czekającej piromanki. Przed wyjściem słyszała jeszcze jak Hassel wywołuje Mahlera, więc przyspieszyła.
- Załatwmy to szybko. - dostukała lektorem, zdejmując z pleców karabin aby sprawdzić czy magazynek jest zapełniony.

- Uważajcie. Trochę kaprawych świń na tej dyskotece. - powiedział jeden z Rosjan obsadzających stanowisko broni pokładowej. - Postarajcie się nie włazić pod lufy. - dodał jeszcze i wycelował swoją lufę w przemykające w tej mglistej mazi cienie. Broń szczeknęła a potem ochroniarz rosyjskiego biznesmena otworzył z niej ogień. Zaraz potem drugi po drugiej stronie luku bagażowego. Lin było dwie. Na szczęście miały na końcu coś w rodzaju siodełka czy mini uprzęży a same liny działały trochę jak dźwigi. Przy zjeżdżaniu na dół już była to znaczna pomoc a jakby miało się wchodzić w tych warunkach za pomocą tylko rąk i nóg to już w ogóle byłaby pewnie makabra.

Chwilę potem para Blacków wylądowała na błotnistej i obecnie zmrożonej breji jaką było podwórko tego sklepu czy farmy. Nad głowami dudniły obydwa karabiny maszynowe rosyjskich strzelców pokładowych. Coś chyba trafiali nawet bo cienie jakie próbowały zbliżyć się do EP stopowała ołowiowa, niewidzialna siła objawiająca się skrzekiem rozdzieranych xenos. Jasne było jednak, że na razie sytuacja była po dobrej myśli dla ludzi. Nie było wiadomo ile się taka utrzyma. Ammo się w końcu kończyło a wróg niekoniecznie. Do domu gdzie miał być schron w którym miały być dwie grupy Grey był jakieś kilkanaście kroków dalej.

- Tranquilo Latarenka - piromanka tryskała radością i entuzjazmem. Znowu szli robić rozpierdol! A już zaczynała się nudzić! Co prawda nie było z nimi tym razem wujaszka, którego brak boleśnie odczuwała, lecz i tak mieli dobre prognozy na najbliższe minuty.
- Spokojnie jak na wojnie. Tu pierdolnie, tam pierdolnie - wyjęła puszkę napalmu, ciskając ją na lewo od wejścia do budynku, by przynajmniej i częściowo osłonić je przed atakiem na plecy - I znów spokojnie. Ej Condor! Tylko por tu puta madre, nie leć tym latającym zestawem na dziwki i koks bez nas, que?! - wylała pretensję zawczasu. Przez szczekaczkę bo burek znajdował się ze dwa piętra wyżej - Miałeś swoją brygadę RR, teraz jest RW!

Prychnięcie Nash tym razem niosło ze sobą całe wiadro ironii. Trzymała dłonie na karabinie, skrzecząc ponaglająco aby Latynoska zagęściła ruchy. Sama też zaczęła biec, korzystając z osłony dawanej przez ciężkie działa na górze.

Granaty postawiły taflę napalmowej pożogi. Jedną przed i drugą wewnątrz budynku. Zwłaszcza tej wewnątrz nie dało się ominąć. Trzeba było czekać aż się wypali albo ładować się ten płonący napalm. Obydwie Black ruszyły w płomienie. Na razie ich działania przynosiły efekt. Osłona ciężkiej broni na górze i oczyszczający efekt ognia przed nimi a wręcz wokół nich skutecznie spopielił, rozerwał albo odstraszył gnidy. Napalm jednak zaczął przenikać przez zakamarki pancerzy i dwie kobiety w Obrożach czuły jak z wolna zaczyna się do nich dobierać. Poza tym słabo w tym ogniu było widać. Jednak udało im się namierzyć coś co chyba było wejściem do piwnicy. A gdzieś tam powinien być ten schron i Grey.
- RW? - w słuchawkach dał się słyszeć nieco zdziwiony głos kapitana Raptorów najwyraźniej nie rozpoznającego skrótowca użytego przez Black 2.

- No RW! - Diaz przewróciła oczętami i westchnęła boleśnie wcale nie przez ten pieprzony napalm podgryzający jej skórę przez wadliwe fragmenty pancerza - Był Ryzykowny Ratunek. Teraz czas na Ryzykowny Wpierdol! - wyjaśniła, coby perro nie zawracał już sobie tym główki i nie dumał, bo się jeszcze bidulek spoci. Kopytkowała do spółki z rudym kurwiem w dół, gdzie niby miała czekać blond paczka w bandą lambadziarzy w gratisie.
- Stawiam zapasową butlę śwutnu że coś odpierdolą. - mruknęła pod nosem, a że radia nie przestawiła to zahaczała dalej nawijką o Eagle1.

Rozmowa z Blackami zakończyła się szybko, a gdzieś podczas jej trwania Sanders miał okazję pozalepiać ubytki w ludzkich ciałach i przy okazji znaleźć czas aby obejrzeć grupę skazańców dokładniej. Nikt nie wyglądał już tak pięknie i czysto jak jeszcze godzinę temu na orbicie, przy okazji kompletowania sprzętu przed właściwą misją. Nie podobało mu się popylanie bez maski i zapasu tlenu przez metanowe lodowisko, a potem wspinanie po linie gdzieś na pokład statku. Jakoś średnio widział podobny spacer, do tego w mało pociągającym towarzystwie gnid z góry.
- Więęęc… to mniej więcej nasz transport. Ale trzeba się do niego dostać - mruknął do G27, pukając się w ucho, gdzie słuchawka - Dasz się wyrwać na spacer? Słyszałaś, będzie wrócić na górę. Nie mam odpowiedniego przygotowania - obleciał wzrokiem sylwetkę w pancerzu - Słyszałem że gdzieś tam da się znaleźć dobrą flaszkę, za jakimś barem.

- Aha. Czyli mam cię dotaszczyć na taksę, jak będziesz się mi słaniał na nogach i leciał przez ręce a w zamian za to może gdzieś w jakimś barze postawisz mi drinka? - brunetka podsumowała wywód blondyna przecierając znowu palcami mokre włosy. Wpatrywała się chwilę w swoją dłoń zanurzoną w tym improwizowanym grzebieniu z palców i w końcu pokręciła głową. - Rany, dawno mnie tak nieudanie nikt nie zapraszał na drinka. - powiedziała z zastanowieniem jakby próbowała sobie przypomnieć inne okoliczności takich zaproszeń. - No ale cóż, innych ciekawszych ofert nie dostałam więc chyba zostaje mi udać, że miękną mi kolana i przebierać nóżkami ze zniecierpliwienia. - Grey 27 powiodła spojrzeniem po skazańcach z obydwóch grup i w końcu rozłożyła ramiona by trzepnąć nimi o swoje uda. A, że miała na sobie i ten hermetyczny pancerz który ani lekki ani zbyt miękki nie był i dokompletowane rękawice to całkiem mocno stuknęło metalicznymi stopami przy tym geście.

- Dotaszczyć na taksę kogoś, kto słania się na nogach po zbyt długiej posiadówie w barze… a nie na tym polegają randki? - Sanders zrobił minę niewiniątka, niesłusznie oskarżonego o cokolwiek nieprzyzwoitego - Ale podoba mi się twój tok rozumowania, w pełni go popieram. Zwłaszcza ten fragment o przebieraniu nóżkami. Nie martw się, jestem lekarzem. - przyłożył dłoń do napierśnika - Jestem tu aby ci pomóc… dla twojego dobra - wyszczerzył się - Zobacz z drugiej strony. Przejdziesz się ze mną, rozerwiesz się. Zyskasz podwózkę do najlepszego lokalu w okolicy i jeszcze worek prezentów. Wystarczy dać sobie postawić drina i mignąć parę pięter w górę, co to dla nas.

- No cóż. Jakaż dziewczyna nie skusiłaby się na taką propozycję. - brunetka lekko uniosła brew do góry w nieco drwiącym spojrzeniu. Chwilę przypatrywała się najpierw blondynowi, potem powiodła spojrzeniem po innych skazańcach wreszcie znowu wróciła oczami do Grey 35. - Spakowany na tą taksę? - zapytała składając ramiona na swoim napierśniku.

James mimowolnie przysłuchiwał się rozmowie pary Grey’ów, jednocześnie bawiąc się swoimi rewolwerami. Zdążył już je załadować i powierzchownie wyczyścić po ostatnim starciu.
- Nie chcę się wtrącać, ale… - odezwał się Grey 39 po chwili namysłu. - Mógłby pan zerknąć na moje rany, panie Sanders? - zapytał niby nieśmiało.

Grey 33 była niezwykle milcząca, jeśli nie liczyć kaszlnięć, zachłyśnięć się i próby walki ze świszczącym oddechem. Nie była ranna, ale krioburza dała jej się we znaki.Popatrywała na wesoło gruchających sobie Grey 27 i Grey 35 i dostawała kurwicy, bo inaczej się tego nazwać nie dało. Takiego braku profesjonalizmu dawno nie widziała.
- Grey 35 może się kurwa… - zakaszlała się znowu nim dała radę kontynuować- zajmiesz swoim oddziałem, a powyrywasz sobie dupy później, co? - warknęła w jego kierunku, bo jeśli którykolwiek żołnierz z jej oddziału zachowywałby się w ten sposób mając rannych towarzyszy obok, szybko dostałby nauczkę. Była major przede wszystkim stawiała zdrowie swojego oddziału na pierwszym miejscu, tutaj mogła tylko zaciskać zęby i kurwić w myślach.

Sanders wzruszył ramionami, robiąc przy tym zamyśloną minę.
- No cóż. Pewnie jakaś mało roztropna miałaby opory - odpowiedział Grey 27, a potem uniósł głowę słysząc swoje nazwisko. Zmarszczył brwi i uśmiechnął się, kiwając krótko głową do rewolwerowca.
- Jasne, dawaj co masz i siadaj. Nie policzę ci tym razem przyjacielskiej prowizji… dla dobrego znajomego raptem 10% od ilości posiadanego szpeju. Niech będzie moja strata - wyciągnął łapę, czekając na medykamenty… i wtedy odezwała się Grey 33.
Blondyn zmrużył oczy, słuchając uważnie, aż na koniec uśmiech przeszedł mu na bardziej zębaty.
- Grey 33 - zwrócił się do brunetki ze snajperką niższym, bardziej chrypiącym głosem - A może kurwa wyjmiesz łeb z dupy i przestaniesz się sadzić? Polepszy ci się widoczność, a to nie wojo, policja albo inne służby mundurowe. Tu nie ma hierarchii jakbyś nie zauważyła. Chuj mnie boli kim byłaś, może nawet admirałem gwiezdnej floty. Ale teraz jesteśmy równi. Ty, ja, wszyscy - zatoczył ręką koło po schronie - Jestem miłym, spokojnym człowiekiem. I pomagam innym miłym ludziom. Wnioski wyciągnij sama - machnął ręką na zakończenie.

Zoe wydawała się zupełnie nie przejęta tym jak mężczyzna bardzo próbował okazać swoje niezadowolenie zwróceniem mu uwagi. Ba, nawet zaśmiała się na jedno z jego stwierdzeń, co niestety zaowocowało napadem kaszlu u Grey 33. Kiedy zapanowała nad własnym ciałem powiedziała “lekarzowi”
- Ta masz rację złoto włosy chłopcze, to nie wojsko, policja czy inne siły militarne, w takich dawno już zarobiłbyś naganę, czyszczenie kibli szczoteczką do zębów, albo służbę w środku nocy z obchodem wokół terenu podczas burzy. W organizacji militarnej miałbyś też ludzi, którzy broniliby Twojego tyłka, tylko dlatego, że takie mają rozkazy, tutaj ich nie ma. Tak się składa, że ty potrzebujesz żeby ktoś osłaniał ci dupę, a teraz zgadnij… - tutaj brunetka uśmiechnęła się jak kot, który połknął kanarka - komu osłonię dupę.. Tobie, skoro zamiast pomóc kumplom, od których życia zależy twoja własna dupa, wyrywasz panienki, czy dajmy na to kowbojowi, który choć robi głupie rzeczy, stara się ratować resztę oddziału? W twoim zasranym interesie jest utrzymać nas przy życiu i w jednym kawałku.. bo sorry pięknisiu, ale bez nas… szybko będziesz gryzł piach - wzruszyła ramionami, jakby chciała dodać, że ona bez niego po prostu zapakuje sobie więcej stimpaków.

Stafford zręcznym ruchem zakręcił jednym rewolwerem na palcu, po czym z charakterystycznym dźwiękiem wsunął go do kabury.
- Naprawdę cieszy mnie wasza chęć do zacieśniania relacji w drużynie - odezwał się kowboj, unosząc otwartą dłoń - ale może wrócimy do tego tematu, wiecie, w bezpieczniejszym miejscu. Bo jakby nie było, trochę się nam śpieszy - dodał w najbardziej przyjaznym tonie, na jaki było go stać.

- A co było najpierw u ciebie? - Sanders wyszczerzył się jeszcze szerzej, zakładając ręce na piersi - Nagana, szczoteczka? A dopiero potem jak zjebałaś jeszcze bardziej dali ci w gratisie Obrożę? - zamrugał do kompletu, zarzucając blond rzęsami - Widać jak broniłaś komuś dupy, albo ktoś bronił tobie. Tak skutecznie, że wylądowałaś tutaj i niespodzianka! - zaśmiał się pod nosem - Nikomu tu raczej nie zaimponujesz próbami udawania w pełni profesjonalnego żołnierza, bo już nim nie jesteś. A z tego co mi się wydaje na razie ja was lepię za frajer, chociaż kiedyś musiałabyś wywalić trzy żołdy żebym ci chociaż pół szwu założył. Było, minęło - znowu wzruszył ramionami - Ale jak wreszcie wyjmiesz łeb z dupy to ogarniesz ile tu znaczy lekarz, skoro reszta pcha się po niego z bezpiecznego terenu na nasz mały, kochany kurwidołek z metanowymi chmurkami. Więc to w waszym zasranym interesie jest mnie utrzymać przy życiu… a jestem wrednym chujem. I mającym pewne standardy - przekręcił głowę do Gomes - I nauczyli mnie czytać. Każdy z nas ma kod wywoławczy Grey. Jesteśmy jednym oddziałem jak już zalatujemy trepową nomenklaturą.

- Dobra, poszyj ich jak trzeba albo nie bo nie wiadomo ile ta taksa będzie czekać. A ty złotko uważaj. Złość piękności szkodzi. - Grey 27 machnęła ręką do blondasa i wstała z ławki na jakiej do tej pory siedziała. Wzięła swoją ciężką broń i stanęła przed drzwiami śluzy. Tylko średnio przyjemną uwagę rzuciła w stronę Grey 33.

- W naszym zasranym interesie jest przeżyć - rzuciła w kierunku Grey 35 - Ja tu kaszlę, bo osłaniałam wasze zasrane dupy, również i Twoją pięknisiu...- chciała coś jeszcze dodać ale odezwała się Grey 27 - Wiesz co suko? Idąc po wasze dupy straciliśmy dwójkę swoich, powinniście nam kurwa dziękować na kolanach, że nie zostawiliśmy was i nie zajęliśmy się własną misją, bo bez nas nie miałabyś żadnej taksówki, a sama najpewniej byłabyś już rozerwana przez uroczego xenos. Więc miej chociaż odrobinę przyzwoitości i zawrzyj gębę, kiedy nie mówi się do ciebie.

Sanders pokręcił blond głową pięknisia, a potem sapnął przez rozdęte irytacją nozdrza.
- Suk szukaj we własnym rodowodzie, a z bliższych polecam lustro - wstał powoli, zbierając przy okazji manele - Sami się tu nie wciągnęliśmy. Ani nie otworzyliśmy drzwi do tej rudery. Każda z grup coś zrobiła i każda coś straciła. Może wreszcie zaczniemy działać jak jeden zespół bez podziałów na my i oni, co? To już się kurwa robi nudne.

Pyskówka nakręcała się całkiem konkretnie i już kolejne osoby chciały włączyć swoje trzy grosze. Grey 32 postanowiła dorzucić się niecałym dolcem, którego wystrzeliła w postaci kuli z pistoletu. Zamknięte pomieszczenie, cały schron kryty metalem przepięknie pozwolił wybrzmieć niewielkiemu hukowi jaki byłby na wolnym powietrzu, w taki sposób, że siła uderzenia przygrzmociła w bębenki wszystkim zebranym. Pisk stłumił brzdęk odbijającej się o posadzkę łuski. Wbrew pozorom zapanowała cisza, przy której pistolet mógł wrócić do kolby na kamizelce.

- WYPIER*ALAĆ DWÓJKAMI - wystukała spokojnie na klawiaturze do obecnych w schronie.

- Taa. - Gomes pokiwała głową oceniając kwaśno całą zbieraninę w bunkrze. W końcu założyła swój hełm, uszczelniła go i ustawiła ciężką broń w pozycji celującą w zamknięte jeszcze drzwi. - Dawaj blondas, zawijamy się na taksę. Otwieraj. - powiedziała wskazując hełmem na panel otwierający drzwi do śluzy bunkra.

Gdzieś w tej chwili trzasnęło radio, śląc w eter skrzeczenie syntetyka po drugiej stronie.
- Zmiana planów. OCP 3 min. Przygotować się. Idziemy po was - przekaz był krótki, zaś kończyło go skrzeknięcie i równie lakoniczne - Bez wygłupów.

- Dobra, wychodzę z Grey 35. Jak dobrze pójdzie spotkamy się po drodze. Tylko nas nie rowzalcie przez przypadek. - Grey 27 odpowiedziała szybko i krótko po czym sama wcisnęła panel otwierania drzwi i gdy się otwarły weszła do śluzy. - Idziesz blondas? - odwróciła się patrząc do wnętrza schronu na Grey 35.

Odpowiedź na to pytanie miała Grey 32. Zdecydowanie nie zgodziła się z zastaną kolejnością. Sięgnęła ramieniem medyka łapiąc go za chabety przyciągając do siebie. Postawiony opór poddał się pod siłą milczącej technik. Sanders został przyciśnięty do ściany, a Grey 27 pozostała bez pary. Nowa osoba została wytypowana skinieniem głowy, a jej kierunek do włazu zaznaczony małym ruchem drugiej ręki.

Wpierw było zaskoczenie, a zaraz potem złość. Blondas przestał się uśmiechać, zamiast tego gębę wykrzywiła mu wściekłość zmieniając ją w maskę z grubsza tylko podobną do człowieka. Zbił bezczelne, sucze łapy, urywając kontakt, a uzyskawszy odrobinę przestrzeni, odchylił kark do tyłu i wystrzelił głową do przodu, uderzając w przód głowy G32. Odległość między ciałami powiększyła się, ale lekarz nie zamierzał kontynuować i tylko ręka drgała mu to zwijając się w pięść, to prostując.
- Jeszcze raz - syknął, wziął oddech i rzucił już spokojnie - Jeszcze raz spróbujesz to cię zabiję.