Paranoja. Regularna i pełnowymiarowa paranoja. Głupota, idiotyzm i deficyt mózgu. Pewnie chodziło o niedawne perturbacje z gnidami, ciężki rany, ubytek krwi i zbyt dużą ilość razy, gdy Nash oberwała po durnym łbie. Poprzestawiały się jej klepki, zaś resztki szarych komórek wydały podczas zawieruchy w windzie ostatnie agonalne tchnienie, nim w końcu umarły, zostawiając rudy łeb równie pusty, co przywieszki po granatach na kombinezonie. Tego co wyprawiała nie dało się wytłumaczyć, nie w logiczny sposób. Postradała rozum, zgłupiała. Odpierdoliło jej na starość, ewentualnie za długo przebywała z Młodą i udzieliło się saper naiwne, pogodne podejście do życia, ludzi. Nadzieja… jasne kurwa - ona akurat nie miała prawa bytu. Nic nie skończy się dobrze, nie w przypadku Parcha o kodzie wywoławczym Black 8. Po jaką cholerę więc trwoniła czas na bezsensowną motaninę, skoro mogła wykorzystać te cenne minuty na coś produktywnego? Do tego jeszcze Mahler, trujący za piegowatymi uszami, próbujący… chyba pocieszyć, jakby potrzebowała pocieszenia. Na samą myśl kwaśna mina pogłębiła się kobiecie o dwa poziomy, a pecyna flegmy po charknięciu wylądowała na białych płytkach ambulatoryjnej podłogi. Nie martwiła się, nie ma mowy… a na pewno nie o tego kaktusiego przygłupa. Sprawdzała po prostu, czy nada się do dalszej walki i wspomoże Hollyarda oraz Zielonego…

Sprawdzanie przeciągało się, pozostali opuścili ambulatorium, a ona trwała na swoim miejscu pod ścianą, pozwalającym na obserwację tego co działo się za przeszkloną taflą. Tam gdzie stół operacyjny i ostatnie szwy zakładane przez lekarza w Obroży. Dopiero gdy zabieg się skończył, a przeklęty Meks pomachał łapą, przemogła się aby do niego podejść. Powoli, zgrzytając przy tym zębami i ze wszystkich sił próbując nie pokazać jak jej ulżyło.
- Żyjesz. Dobrze. Coś ty taki drętwy? - lektor wyraził na głos to, co chodziło Parchowi po głowie. Chciała być miła, rzucić coś lekkiego, powiedzieć… cokolwiek. Jednak nim socjalna część upośledzonego mózgu zdołała się rozbudzić, zadziałał odruch - Wyglądasz jakby cię ktoś zagonił do legalnej roboty. Próbował przynajmniej. Co widziałeś po drugiej stronie? Tunel ze światłem pośredniaka na końcu? - do przekazu werbalnego dołączył cyniczny uśmiech.

- No. I jeszcze jakaś stara prukwa z Opieki Społecznej mnie goniła. I wszystkie kołpaki i radia musiałem oddać. Mówię ci nic dobrego by tam się spieszyć. - Latynos pokręcił głową i miał tak niewyraźny wyraz twarzy, że aż wydawał się być śmiertelnie poważny i mówić jak najbardziej serio. Do tego na koniec jeszcze potakująco pokiwał krótko ostrzyżoną, ciemnowłosą głową by podbić jak bardzo tam po drugiej stronie jest źle i jak nie poleca się tam znaleźć.

Kwadratowy, kanciasty śmiech Ósemki odbił się od ścian, pokręciła głową słuchając gorzkich, złodziejskich żali. Gadał, silił się na żart, czyli nie było z nim źle i dochodził do siebie.
- Tak. Nic dobrego. Bo buty robocze trzeba nosić i chodzić do pracy pn-pt od 8 do 16- prychnęła przez nos, opierając dłoń na łóżku przez co zawisła nad trepem niczym śmierć nad grzeszną duszą - I jeszcze żadnych domów do ojebania. Samochody w których mieści się tylko pięciu pasażerów. Bez osłów. A kurczaki są jedynie w KFC. Teraz już wiesz. I się tam nie spiesz. Padlinio - przybrała grobową minę, walcząc z chęcią aby przejechać dłonią po czarnych kudłach.
- Nie spiesz się tam kurwa. - powtórzyła Obrożą - Inaczej kto będzie podpierdalał mydło jak nikt nie widzi?

- A właśnie. Nie widziałaś gdzie jest może te moje mydło? No chyba mi ktoś zajebał… - Latynos wciąż dzielnie zachowywał poważny wyraz twarzy i zmarszczył brwi rozglądając się po kieszeniach i łóżku na jakim się obudził jakby na równie poważnie szukał owego kosmetyku. Póki Black 8 mówiła uprzejme i z wolna kiwał głową potwierdzając jak tam jest źle, i terror i w ogóle świetlista prawość co musiało mu kompletnie nie leżeć albo przynajmniej świetnie się wpasowywał w taki schemat.

- Mydło dałam Mahlerowi. Żeby ci oddał jak się obudzisz. Możecie trochę wspólnie zużyć, nie obrażę się - Parch wyklepała z szyderczym uśmiechem, ale ledwo zapadła cisza, przez parchate ciało przeszedł dreszcz. Złapała się na tym, że mogłaby tak stać i pieprzyć głupoty jeszcze długo… tego niestety nie mogła zrobić, choć chciała. Cholernie chciała tu siedzieć, i nie zostawiać go.
- Muszę iść - wystukała, a syntezator udźwiękowił rząd literek na ekranie - Inni już poszli. Czekałam i. A weź się pierdol - prychnęła i pochyliwszy się, pocałowała żołnierza - Nie zdechnij. Uważaj i żyj. Ok? Nie wpadaj do szybów, ani gnidom po łapy. Będę daleko, nie dam rady cię wyciągnąć - zakończyła mrużąc złote ślepia.

- Oddałaś mu mydło jakie zajebałem dla ciebie gdy nikt nie patrzył? - Latynos zrobił tak wielkie oczka, że aż mógłby w tej chwili robić do plakatu czy modela skrzywdzonej niewinności. Położył nawet sobie dłonie na piersi by było wiadomo, że chodzi o jego krwawicę. Przestał się dopiero wydurniać jak Parch go pocałowała. Wówczas objął ją i złapał i oddał pocałunek zaskakująco mocno i przytomnie. Pozbawione opancerzenia ciało Black 8 czuła zaś dobitnie wyraźnie pod swoimi dłońmi i ustami. - No! Nie myśl, że tak masz już wolne! Ja się tu zaraz pozbieram i cię tam na górze znajdę! - powiedział buńczucznie jakby rzucał jej pogróżkę. Gdy odwróciła się by odejść prawie na pewno specjalnie rzucił niby do operującego go przed chwilą lekarza ale tak by saper też mogła jeszcze go usłyszeć. - Widziałeś doktorku? Mówiłem od początku, ze focza na mnie leci. To przez tą bliznę. No i urok osobisty oczywiście. - powiedział przesadnie dumnie pusząc się i kiwając swoją ciemnowłosą głową zerkając na Green 4.

Słysząc bezczelną nawijkę za plecami, Black 8 aż sapnęła. Co za zjebany łeb. Że niby to ona na niego leciała?! Niedoczekanie. Mijając szafkę przy drzwiach chwyciła za paczkę gazikowych opatrunków. Co prawda obok stał ciężki mikroskop, wolała jednak nie uszkadzać kaktusowi i tak uszkodzonej mózgownicy.
- Mam dzień dobroci dla zwierząt - warknęła, celując w ciemnowłosy baniak gdzieś w progu. Warknęła na odchodne i wydostawszy się na korytarz, puściła się biegiem za pozostałymi Parchami.

Ciemno, brudno i ogólnie do dupy - wystarczyło parę godzin, by z przybytku oferującego rozrywkę i przyjemność, doprawione alkoholem oraz innymi, niekoniecznie legalnymi używkami, nora Morvinovicza zmieniła się w obraz wyjęty z dzieł Hieronymusa Boscha. Ciemność, kurz, pył i zapach napalmu wiercący w nosie, do tego krwawe rozbryzgi, nie tylko ciemnoczerwone, zdobiły ściany w nieregularnych odstępach. Podczas wędrówki podziemnym korytarzem Ósemka natykała się również na inne, bardziej swojsko-makabryczne detale: fragmenty pokracznych ciał gnid, ludzkie porwane szczątki, ślady po kulach zdobiące ściany niczym karykaturalne liszaje… i łuski - tych było najwięcej. Złotawych, obłych walców, teraz pustych i nadpalonych. Z resztkami prochu wewnątrz tulei.
Mijali mniejsze, bądź większe ślady dewastacji, poruszając się ostrożnie do przodu. Szło dobrze aż do schodów, a raczej miejsca, gdzie niegdyś schody były. Teraz został prostokąt wejścia na klatkę i masa gruzu. Kawałki cegieł, prętów zbrojeniowych i betonu wymieszane artyleryjską nawałą, zmieszały się w jedną, kanciastą masę ciężką do ruszenia.

Proste, uniwersalne “kurwa” cisnęło się na usta, lecz nim saper zdążyła wystukać swoje na holoklawiaturze, Siódemka ją ubiegł. Zawtórowała mu więc ochrypłym skrzekiem, świecąc promieniem przyczepionej do karabinu latarki. No i tyle, jeśli chodzi o bezproblemowe opuszczenie gościnnej piwnicy. Przewalenie gruzu nawet z pomocą mecha jawiło się jako rozwiązanie upierdliwe i powolne, a gonił ich czas. Szukanie drogi na około też nie gwarantowało podobnych niespodzianek.
- Chujowo. Nie ma co latać na około, nie wiemy co tu jeszcze się uchowało i jak wyglądają inne wyjścia. - obroża Nash szczekała, podczas gdy jej właścicielka rozglądała się uważnie po przeszkodzie - Nalot mógł uszkodzić samą konstrukcję, nie wiemy jak to wygląda wyżej, czy się przebijemy i zobaczymy światło. Możemy też zawalić sobie całość na łeb i gówno zdziałać. Ręcznie też tego nie przerzucimy. Trzeba oszczędzać zasoby, nie idziemy schodami - skrzywiła się i sapnęła przez nos, zastanawiając się intensywnie co dalej. Cofnęła się rakiem dwa kroki, lampiąc się na sufit, aż stanęła o cztery metry od początku zawaliska. Dopiero wtedy uśmiechnęła się pod nosem, pokazując ruchem głowy na popękany tynk wysoko nad nimi - Przejdziemy tędy. Pojedynczo i mało komfortowo, ale chuj w to. Zawalimy strop, zrobimy dziurę. Do tego nie potrzeba dużego ładunku, mniejsze rozprężenie i brak nośników. Mniejsza ilość materiału do ruszenia. Trzeba znaleźć coś, co ułatwi wejście. Poszukajcie - zwróciła się do pozostałych i dokończyła stukaninę na klawiszach - Ja się zajmę podłożeniem ładunków. I detektor. Niech ktoś filuje czy nam się ogon nie zbiera w okolicy.

Zanim ktoś zdążył zareagować na słowa lektora rudowłosego Parcha Obroża zaktualizowała sytuację. Jeden z celów jakie miała ewakuować grupa Black zgasł i pojawił się symbol KIA. Ostatnią szansą na przeżycie nadchodzących minut było to, że ostatni z punkcików dostanie się na pokład latadełka jakie tam krążyły w pobliżu. HUD z tamtej okolicy wyświetliły też w pobliżu budynku Seres nowy znacznik z symbolem LZ. Plamkom oznaczonym symbolami Black 4 i 8 oraz temu ostatniemu punkcikowi życia dla wszystkich z grupy Black dzieliło jakieś pół setki metrów.

- Kurwa. - burknął znowu Black 7 prawie identycznym tonem jak w chwili gdy znaleźli zawalone schody. Mahler spojrzał na niego niepewnie. Mimo, że mieli zgrane komunikatory nie miał HUD więc nie był świadom co się dzieje na wyświetlanej przez nią mapie.
- Podczepiaj. - powiedział Latynos w pancerzu wspomaganym i bez ostrzeżenia podniósł złotookiego sapera pod sufit. Gdy on wyciągnął ręce w górę i złapał ją gdzieś w połowie sylwetki to Nash nagle miała głowę gdzieś na 3 metrach. Albo więcej. Ale teraz już bez trudu mogła umieścić plastik pod sufitem. - Nic nie szukajcie. Załatwimy to na miejscu. - powiedział spokojnie czekając aż saper umieści niewielki ładunek.

Robiło się źle, a nawet gorzej niż źle. Jedna jedyna szansa na przeżycie i zaliczenie zadania na ten CH spoczywała w rękach Zero i Czwórki. Niestety nie mieli już tam nikogo rozsądnie myślącego odkąd portret Szóstki przeciął wymowny napis KIA. Ósemka zakrakała na zgodę, na werbalny przekaz był niemożliwy ze względu na zajęte ręce. Te pracowały pospiesznie, przyczepiając kostkę plastiku i ustawiając zapalnik. Olbrzymi mech jako dźwig sprawiał się idealnie. Odpadała konieczność szukania czegoś drabinopodobnego, tylko ucisk w pasie stanowił dość niepokojący dodatek. Wystarczyło mocniej ścisnąć, aby żebra saper zaczęły trzeszczeć. Na szczęście znajdowali się po tej samej stronie, w tym samym zespole. Popierdolone, ale prawdziwe.

Brown 0 w tym czasie kucnęła pod ścianą, zaciskając w skupieniu szczęki. Wyglądało, że Sven ma kłopoty, a z nim Sara. Nie mogła pozwolić, żeby stała się im krzywda, nie tylko ze względu na sympatię do pewnego gliny, łączącego ekipę Falcona i mieszaną grupę Parchów w jedną całość.
- Możesz mieć na to oko? - uśmiechnęła się do Johana, podając mu detektor - Będziemy mieli pewność, że nic nas nie zaskoczy - nabrała powietrza i włączyła komunikator, łącząc się z oddziałem ratunkowym.
- Oczywiście Falcon, postaram się pomóc jak tylko mogę - odpowiedziała, włączając panel. Musiała chwilę poczekać aż urządzenie się uruchomi, zalewając ściągniętą napięciem twarz błękitnym światłem. Odpaliła po kolei potrzebne programy, czekając aż z Falcona spłyną potrzebne dane. Widząc ciąg znaków aż sapnęła i pokręciła głową. Mocny firewall, podwójne kodowanie i jakby tego było mało funkcje bojowe kompleksu działały niezależnie od funkcji cywilnych, choćby sterowania drzwiami albo światłami.
- Ktoś tu bardzo dba o prywatność… job twoju mać - mruknęła pośrednio do Svena, a pośrednio do otaczających ją ludzi. Największe zagrożenie stanowiły wieżyczki, przejęcie nad nimi zdalnej kontroli było priorytetowe, więc nimi zajęła się w pierwszej kolejności, lecz nim wgryzła się w system, w sekwencjach cyfr zauważyła alternatywę.
- Spróbuję włamać się i przejąć główny serwer, zyskamy kontrolę nie tylko nad platformami bojowymi, ale i resztą kompleksu. - nadawała przez radio, tłukąc niemiłosiernie w klawiatrurę. Jeśli przejęcie wieżyczek było trudne, to włam do centralnego kompa zakrawał o szaleństwo, ale mieli szansę - Falcon 1 bardzo cię proszę… uważajcie na siebie, okey? Miło byłoby się poznać na żywo, nie tylko przez komunikator. Jak się uda… mam butelkę całkiem niezłego wina, dobre na toast… i… powodzenia… Sven. - skończyła paplać zdenerwowanym głosem i skupiła się na pracy. Nie było miejsca na rozpraszanie i błędy.

Black 8 operowało się trochę niewygodnie gdy tak miała nogi dyndające w powietrzu, z dobre dwa metry nad głową, pancerz na żebrach nadal trochę napierał na te żebra pod naciskiem pancernych łap Black 7 a własnymi dłońmi musiała manewrować pionowo w górze w mało wygodnej pozycji. Ale wprawa zrobiła sobie i po chwili do paneli sufitu był przyczepiony niewielki, prostokącik wielkości standardowej paczki papierosów. Mały ale znaczący dodatek. Gdy dała znak, Latynos opuścił ją na ziemię. W międzyczasie Black 2 filowała by ich sapersko - podnośnikowego duetu nie dopadła żadna gnida czy coś. Ustawiła się w pobliżu podobnie jak Mahler filował nad bezpieczeństwem Brown 0. Puścił jej oczko i uśmiechnął się gdy zaczynała rozkładać ekran swojego hakerskiego multinarzędzia.

- Spadamy. - powiedział krótko Ortega dając znać, żeby odsunąć się od miejsca gdzie Nash podłożyła plastik. Sala była jednak na tyle duża, że tam gdzie się rozgościli Vinogradova i Mahler zaraz i dołączyła pozostała trójka zdając się na ekspertyzę czerwonowłosego Parcha co o tego gdzie jest wystarczająco bezpiecznie. Wedle niej mieli 20 sekund do eksplozji.

W tym czasie dla czarnowłosej ocalałej z grupy Brown przestrzeń, nawet ta najbliższa stała się jakiś tam ledwo zauważalnym kolorowym i trochę brzęczącym tłem. Z trudem rejestrowała i to mimochodem, że poza Johanem wróciła w ich pobliże pozostała trójka. Przestrzeń nie miała większego znaczenia w świecie w jaki zanurzyła się dzięki swojemu urządzeniu na nadgarstku. W sieci czy to sprzęt był tuż za ścianą, na drugim końcu globu czy na orbicie póki był w sieci miała minimalne znaczenie. Liczyły się petabajty danych, liczby, symbole i działania.

Gdu uruchomiła swoje urządzenie Falcon 1 musiał już od razu uznać, że się zgodzi pomóc albo wysłał jej dane w ciemno. Bo gdy odpaliła klawiaturę i ekran te dane już czekały. Pierwsze wrażenie było odpychające dla pewnie sporej grupy zwykłych użytkowników co nie będąc w systemie właściwie nie miała tu czego szukać odbijając się jak piłka od pancernego muru haseł, logów i zabezpieczeń. Nie mając czasu na hakerskie śledztwo i przygotowania Rosjanka musiała użyć uniwersalnych programów do podszycia się pod jednego z użytkowników tego systemu. Sprawa była bardzo improwizowana ale pomogło jej doświadczenie i gotowce jakie miała przygotowane wcześniej. Sekundy upływały w milczeniu gdy próbowała zalać system fałszywymi próbami wejścia by w końcu się przeciążył, zawiesił i zrobił restart systemu. Wraz z nim udało jej się zdobyć poboczną furtką do kasowanych danych z których ściągnęła na tyle dużo by po restarcie udało jej się udawać kogoś kto ma tu pełne prawo się logować. Udało jej się z najwyższym trudem gdy ściągnęła częściowo już urwane i zniekształcone dan i zdając się na czysty fart próbowała dorobić końcówkę własną pomysłowością i fartem. Ale udało się! Logowanie zakończyło się pomyślnie i mogła dostać się do środka.

W środku zaś czekało na nią całe morze danych właściwego systemu. Był taki sobie w swoich podstawach. Typowy informatyczny konstrukt dla biur, urzędów i podobnych lokali wspierający ludzi w zarządzaniu budynkiem. Od regulacji oświetlenia, przez system monitoringu aż po windy czy drzwi. Prawie wszystko było jakoś sprzęgnięte z systemem a ten co już takie zwyczajne nie było był sprzęgnięty z większym systemem. Zupełnie jak jakaś macka głowonoga prowadząca do trzewi tego głowonoga.

Teraz jednak wiele tych systemów było nieaktywnych lub świeciło się komunikatami “brak danych”. Zapewne było to w sporej mierze związane z fizycznymi zniszczeniami jakie pewnie były spore na powierzchni. Ale nie miała czasu tego wszystkiego przeglądać. Na tej macce musiała zająć się jedną, konkretną wypustką. Tą za jakie odpowiada system obrony budynku a konkretnie za wieżyczki na ogrodzeniu. Tu już kończyła się swoboda jaką zyskała po zalogowaniu bo nie było tu powszechnego dostępu. Stanęła przed kolejnymi zabezpieczeniami. Znowu musiała użyć swoich gotowców z naręcznego zbiorniczka danych by podszyć się pod odpowiedni program lub administratora odpowiedzialnego właśnie za te wieżyczki. Tym razem poszło jej trochę łatwiej choć też niezbyt prosto. Ale znowu się udało. Weszła do środka elektronicznej stróżówki zarządzającej obroną ogrodzenia. Mogła ogarnąć teraz tak jakby siedziała tam, w Seres w tej kabinie sterowniczej strażników.

Nie była pewna o które skrzydło i wieżyczki chodzi bo sądząc z listy numerów i oznaczeń było ich trochę. Ale doświadczenie podpowiedziało jej, że skoro niedawno strzelały to musiało to zostawić jakiś ślad w aktywności czyli być na samym wierzchu. Faktycznie były dwie oznaczone jako Zachodnia 3 i Zachodnia 4. Siostry z numerami 1 i 2 świeciły się czernią i były oznaczone jako nieaktywne. Tak sądząc z zapisów były nieaktywne od kilkudziesięciu do kilkunastu minut co pokrywało się z czasem gdy trwało bombardowanie. 3 i 4 też meldowały systemowi o uszkodzeniach. Zachodnia 3 miała sprawność rzędu kilkunastu procent czyli ledwo dychała. Zaś “4” była sprawna mniej więcej w połowie.

Co było przydatne wieżyczki mogły pracować w trybie automatycznym tak jak pracowały do tej pory i działać czyli strzelać lub nie wedle otrzymanych dyrektyw bez żadnej kontroli czy ingerencji zewnętrznej. Mogły też jednak pracować w trybie półautomatycznym gdy to program sterujący lub człowiek wybierał cele i reżim ognia a wieżyczki strzelały same wedle własnych możliwości.

Wieżyczki modelu “Corona IV” jak głosiła specyfikacja, miały zamontowane szybkostrzelną broń antysprzętową. Tak kojarzyło Brown 0 ze swojego wojskowego szkolenia. Z amunicją jeszcze nie było tak źle, miały czym strzelać. Co najważniejsze jednak mogła się podpiąć pod elektroniczne oczy wieżyczek czyli widzieć to co one mają w zasięgu swoich czujników. Z “3” obraz był wyraźnie słabszy i działała już tylko jedna kamera. Widziała postrzelaną fasadę budynku z rozbitymi oknami. Lufa była wycelowana w cieplne, ludzkie sylwetki za oknem. Ludzie byli w elektronicznym oku kamery ale widocznie program nie pozwalał przemówić działku. Z “4” widziała na trzy kamery z czego brakowało tylko widoku z jednej strony. Lufa również była wycelowana w widoczne sylwetki na parterze budynku ale dotąd milczała. Wieżyczka była położona dalej niż “3-ka” i widok był z innego rzutu ale jasne było, że przedstawia ten sam fragment budynku. Między kamerami a budynkiem był dobrze widoczny obraz parkingu który przypominał księżycowe lejowisko. Widać było też sporo dymu pewnie i po tym bombardowaniu jak i z pożarów widocznych bliżej i dalej.

Obiekt nieźle oberwał przez nawałę artyleryjską. Ziemia była poryta lejami, do tego okolica się paliła i jeszcze te wieżyczki. Dopiero kiedy zobaczyła teren Seres ich oczami odetchnęła, a raczej nabrała powietrza, bo przez ostatnią minutę nie oddychała. Przełknęła ślinę i wyszczerzyła się szeroko, z ulgą.
- Falcon możesz spokojnie podejść do lądowania. Mam kontrolę nad systemem obrony obiektu - odpowiedziała Svenowi, ale zamiast zebrać się i zacząć kontaktować ze światem, znowu wlepiła wzrok w panel. Ludzie w budynku znajdowali się w zasięgu dział, ale te nie strzelały. Ludzie lubili mieć ochronę, ale nikt nie chciał aby ta ochrona wybijała mu pracowników. Musiała działać procedura bezpieczeństwa - czujniki reagowały na ruch, jednak nie w budynku, tylko dookoła.
- Mam obraz z kamer platform bojowych… wieżyczek. Reagują na ruch, gdybym miała chwilę mogłabym napisać program… no przeprogramować je aby strzelały do potworów, nie ludzi. Ale to czas… nie mamy czasu. Przechodzę na ręczne sterowanie - nadawała przez radio, nadal grzebiąc w systemie. W końcu dogrzebała się do tego co chciała, czyli systemu głośników budynku w okolicach ostatnio aktywnych dział. Tam, gdzie widziała ruch. Przepięła łączę i wzięła uspokajający oddech.
- Dzień dobry państwu - zaczęła tonem w jaki próbowała wlać cały posiadany spokój i otuchę - Mam na imię Maya, kod wywoławczy Brown 0. Pozwoliłam sobie przejąć tymczasowo kontrolę nad systemem bezpieczeństwa obiektu Seres. Za chwilę jednostka ewakuacyjna podejdzie do lądowania. Proszę w trybie pilnym udać się na zewnątrz i bez obaw, nie stanie się państwu krzywda. Steruję ręcznie działami, postaram się pomóc przy eliminacji wrogich jednostek. Prosiłabym również o pośpiech i… przepraszam, że tyle to trwało. Obiecuję... postaram się aby nikt już nie ucierpiał przez… te stwory.- zamknęła kanał i dodała do otaczających ją ludzi - Dajcie mi proszę dwie minuty. Trzeba im pomóc.

- Zrozumiałem Brown 0. Wykonamy próbny przelot. - po jakimś oddechu dał się słyszeć spokojny głos operatora z pokładu Falcon.

- To chyba wybuchnie wcześniej. - powiedziała Latynoska wskazując gdzieś na stronę przy schodach gdzie niedawno Black 7 i 8 bawili się w sapera podnoszonego. Vinogradova zaś siedząc na bilardowym stole widziała na swoim ekranie to co rejestrowały i kamery wieżyczek. Z “4-ki” choć miała lepszy jakościowo obraz nie widziała za dużo poza tym, że coś tam chyba wybuchło bo błysnęło ogniem. Ale z “3-ki” która widziała pod innym kątem wnętrze narożnika budynku było widoczne mimo zakłóceń lepiej. Widziała jakieś zamieszanie między ludźmi. Wyglądało jakby się pokłócili czy co. Jeden pociągnął za sobą postać w kombinezonie, przez co ta rozdzieliła się z osobą którą chyba próbowała podnieść. Potem do czegoś zaczęli strzelać. Jeden w pancerzu z numerem 4 z karabinku, drugi w egzoszkielecie z numerem 0 z pistoletowego miotacza ognia. Co tłumaczyło odbłyski ognia na kamerze z “4-ki”. Strzelali wysoko do czegoś w górze a potem to coś płonąc spadło znikając z widoku kamery. Ale dalej widać było końcówki płomienia. Nieco głębiej widać było odblask ognia. Na ich tle jakiś facet podniósł tego co upadł i razem zaczęli iść w stronę okien czyli zbliżali się w stronę kamery wieżyczki. Postać między parą Parchów przepchnęła się między nimi jakby chciała dołączyć do tych dwóch. Kamera jednak przekazywała sam obraz więc cały film był niemy.

Ósemka kucała wpatrzona w bombę niczym sroka w gnat. Mała, niepozorna paczka i jeszcze kilka sekund aby wybuchła. Pokręciła przecząco głową słysząc obawy Diaz. Nie, nie ma bata żeby wybuchła wcześniej, w końcu sama ją ustawiała. Nic nie popierdoliła, nie było takiej opcji. Musieli poczekać, jeszcze parę sekund. W tym czasie aby znaleźć zajęcie dla rąk zabrała się za przeładowanie karabinu. Jeszcze pięć… cztery…

- Teren lądowiska czysty, nie widzę żadnych xenos - Brown 0 nadawała do Svena, wślepiając się w ekran na którym oko kamery pokazywało plac przed budynkiem i sam budynek. Widziała wewnątrz ruch, skierowała tam uwagę wieżyczek czekając aż ludzie wyjdą, a z tego co widziała… za nimi wylecą bestie.

Na ekranie Brown 0 widać było to co widziały wieżyczki przy budynku oddalonego o kilka kilometrów dalej. Widać było jak przez okna przełazi jakaś starsza, pulchna kobieta ubrana jakoś tak zwyczajnie jak do pracy właśnie w takiej firmie z jakiej wychodziła. Pomagała i ponaglała przełazić czwórce dzieci w wieku raczej szkolnym. Wewnątrz zaś wciąż dobiegały obrazy walki. Dwaj mężczyźni w pancerzach z grupy Black strzelali do czegoś. Przez moment było widać jak jakiś xenos śmignął z sufitu gdzieś na podłogę i w rogu widoku kamery widać było jak jakiś pulchny mężczyzna z trudem odpiera ataki dwóch małych bestii. Wyglądało na to, że przegrywa tą walkę z kretesem i skończy się ona raczej prędzej niż później. Wtedy nie tam, a tu u nich huknęła eksplozja. Kawałki sufitu huknęły o wykładzinę dywanopoodbną w tej sali i ten fragment pomieszczenia utonął w powybuchowym dymie.
- Spadamy. - powiedział Black 7 ruszając od razu z miejsca w stronę wysadzonego miejsca.

- Dawaj Młoda, robimy wypad z celi - Ósemka złapała czarnowłosą kobietę pod ramię, sugerując że ma się podnieść. Spoglądała przy tym z szerokim uśmiechem na dziurę w suficie. Idealna, dokładnie taka jaką zamierzała wybić. Wyjście ewakuacyjne, plan b... o ile w Seres nikt niczego nie spierdoli, pozwalając zginąć ich ostatniemu celowi. Radość zniknęła z piegowatego oblicza, szczęki zacisnęły się ze zgrzytem. Saper splunęła przez zęby, czekając aż Ortega pomoże przecisnąć się przez wyłom najpierw Vinogradovej i Diaz. Było lepiej żeby to one na początku podjechały żywą windą piętro wyżej. Dwójka do osłony, a Zerówka aby móc filować na panel i wspomóc psiego kompana Hollyarda.
- Ckm i mo przodem. Zróbcie nam drogę i oczyśćcie teren. Eskorta Mahlera. Musi wejść na pokład, to najważniejsze. Szybko. Zaraz jak podlecą. Zamknę tyły. Młoda dziób w panel. Dopilnuj żeby gnidy nie zdjęły nam ostatniej przesyłki i taksówki przy okazji - Czekając na swoją kolej odpaliła klawiaturę Obroży, stukając w nią pospiesznie. Przy okazji podpatrywała na wygolonego trepa. Trzymał się na nogach, nie zamierzał nagle zejść... dobrze, bardzo dobrze. Odpadała konieczność niesienia go do lądowiska.

Cuda jednak się zdarzały. Rzadko bo rzadko i do tego w najmniej spodziewanym momencie, ale jednak. Jednym z owych przejawów boskiej interwencji stał się komunikat Obroży grupy Black, informujący o zaliczeniu zadanie na trzech Checkpoint. Widząc zielone literki wyświetlane przez Holo, Nash nie wierzyła własnym oczom. Udało się, jak jasna cholera się udało! Odetchnęła i przymknąwszy powieki pozwoliła sobie na krótki uśmiech. Czyli Centrala jeszcze ich nie rozwali, dobrze. Wciąż mieli zadanie do wykonania, ona miała zadanie, a przez masę kumulujących się zmiennych coraz trudniej szło planowanie następnych posunięć. Postanowiła jednak zamiast przejmować się tym, na co wpływu nie miała, cieszyć się chwilą oddechu. Co prawda zegar wciąż tykał, lecieli na limicie, jednak perspektywy nabrały odrobinę mniej grobowych barw.

- Dzięki Młoda, dobra robota - przekazała lektorem, wystukując komunikat jedną ręką. Drugą pomacała za fajkami, niestety napotkała raptem pustą paczkę. Cholernie chciało się jej jarać, brak nikotyny ssał w dołku, złote oczy śledziły co dzieje się na hakerskim panelu, podłączonym wciąż do ostatniej wieżyczki systemu obronnego Seres. Dzięki przejęciu dział i interwencji oddziału trepów, ostatni cel dotarł do wyznaczonego punktu, tym samym odhaczając aktywność zaplanowaną na ten odcinek trasy. Sven i jego ludzie spadli im dosłownie i w przenośni z nieba. Wolała nie myśleć co by się stało, gdyby paczkę Zero i Czwórka mieli odprowadzić samodzielnie, ale tak to było gdy robotę zostawiało się w łapach szczekaczy. Złośliwa część rudej duszy nie omieszkała odnotować dzięki komu tak naprawdę zaliczono zadanie, oraz kto przyłożył do tego drobną, brązową łapkę. Nash parsknęła przez nos, spluwając do kompletu na pokrytą kurzem, żółtą krwią i szklanymi okruchami podłogę. Ciekawe szwendająca się po domenie jajogłowych parka odczuła słysząc i widząc kto przybył im na ratunek.

- Ustalmy LZ przed klubem. Potrzeba płaskiej, czystej przestrzeni na lądowisko. Albo ten cholerny dach - wyszczekała Obrożą, zezując na stojącego obok Mahlera - Trzeba cię wsadzić na pokład, a potem zapieprzać do Brownpoint jak najszybciej. A potem do Blackpoint. My też już lecimy na rezerwie, ale zadanie wykonane. Wszystkie zadania - zachrypiała, próbując się zaśmiać. Nie wyszło. Zamiast tego rozkaszlała się niczym stary gruźlik, podejmując pisaninę - Sven. Wasz kumpel. Leci tu. Dowodzi. Pogadajcie z nim, niech nas podrzucą. Dla nich to pryszcz. Dla nas możliwe że deska ratunku. Do obu CH daleko. Na piechotę - niewykonalne. Cóż. Trudne. Za duży margines błędu. Lepiej nie ryzykować - westchnęła, markotniejąc momentalnie. Przekrzywiła kark aż zachrupotały kręgi - Lepiej przyszykujmy furę na wszelki wypadek. Albo. Gdyby nas zabrali. Fura dla tych z dołu. Green 4 też ma licznik, a pomaga nam. Nie możemy go zostawić na lodzie. Chyba że - zamarła, warknęła i kontynuowała - Niech się sprężają. Mogli skończyć operacje. Sven i Horst. Albo Hollyard. Mahler, zadzwoń do niego. Młoda, zobacz na czym stoimy z Falconem. Ja nie pogadam - pokazała wymownie wolną ręką na gardło - Diaz, zobacz czy to pudło ruszy. Ortega zerknij czy coś do rozjebania się tu nie kręci. Domówię nam sprzęt do następnego CH, bo niedługo zamkną okno zrzutu. Ktoś coś? Specjalne życzenia? Zabezpieczymy się na następny etap, gdy do niego dotrzemy. Bądźmy optymistami. - skrzeknęła na sam koniec, wtórując syntezatorowi mowy.

Dziwnie było tak popierdalać na solo, bez Promyczka przyklejonego do pancerza, albo chociaż wizji rychłego jego przyklejenia do wspomnianego materiału. Diaz szła pochmurna, jakby ją ktoś prowadził do uczciwej roboty w jakiejś pierdolonej korposzczurowni, gdzie nawet el jefe nie można dać w mordę jak zacznie wyskakiwać z macankami. Skrzywiona kwaśno gęba za hermetyczna szybą rozpogodziła się tylko przy wujaszkowej kolejce powietrznej, no ale radocha długo nie trwała. Zaraz powrócił smętny chuj, powiewający po okolicy, że nawet się odechciewało czegokolwiek rozpierdalać.
- Mierda - Black 2 zajojczyła melancholijnie, oglądając zajebaną przez Kudłatego i ekipę furę. Dupy nie urywała, powinna jednak być na chodzie i w razie wu wywieźć ich poza ten sypiący się kurwidołek bez kurew i perspektyw na jakąkolwiek przyszłość.
- Niech mi jebną śwuntu z orbity - poklepała się po miotaczu, bardziej pustym niż pełnym, co też nie poprawiało humoru. W ogóle jakoś tak drętwo się zrobiło, jak na białasowej stypie. - I manę do pudełeczka, bo będę was, por tu puta madre, sklejać na taśmę jak się wam pajacyki poprują. - pomachała nadgarstkiem z panelem mechanika i zaniuniała do olbrzyma - Wujaszku, jak stoisz z pestkami? Trzeba ci czegoś? - klepnęła go po plecach i chwilę pogrzebała w obroży, ustawiając połączenie z dołem. Konkretnie z Casanovą - Que tal, cabrón? Jak wam idzie? Weźcie do chuja zepnijcie poślady i popierdalajcie do nas. Nie czas się stykać końcówkami. Jak Romeo? Przeżył? Kudłaty po chuju kabarynę zaparkował, jak się pospieszy to mu jeszcze jebnie mandatem z tej okazji. Od razu mu sie lepiej zrobi, w końcu pies.

Falcon wykonał zadanie, cele zostały zgarnięte i bezpiecznie zagościły na pokładzie latacza, nie musząc się przejmować chwilowo problemami z wrogiem na ziemi, a grupa Black wykonała zadanie. Vinogradovej ulżyło. Przymknęła oczy i odetchnęła z ulgą, uśmiechając się do otoczenia, a najbardziej Johana. Udało się uratować cywili i jeśli dobrze widziała - dzieci. Ich widok najbardziej ją poruszył. Słuchała Zoe i kiwała głową, wracając powoli do ich świata, ze świata kodów i terabajtów cyfrowych danych.
- Dach. Sven mówił o dachu, o ile jeszcze jest tam jakiś dach - mruknęła, zezując na sufit. - Może… fakt, spróbujmy przed klubem, zaraz sprawdzę na detektorze, czy coś się tu czai jeszcze. Powinniśmy się spieszyć, tak. Już. Już się łączę - kiwnęła głową i odpaliła kanał grupy ewakuacyjnej.
- Falcon 1… czy, jeśli mogłabym prosić i nie byłby to problem, ani… nadużycie waszej dobroci - przełknęła ślinę, po omacku szukając i łapiąc dłoń marine - Bylibyśmy niezmiernie wdzięczni, gdyby dało radę… czy czas i środki pozwoliłyby na podrzucenie nas do Brown i Blackpoint? Trochę… nie zostało nam wiele czasu, a drogą powietrzną to chwila. O ile jest to wykonalne - westchnęła na koniec, zaciskając mocniej trzymaną dłoń.

- Mnie by się ammosy przydały. Chociaż karabin to został na dole. - powiedział Mahler drapiąc się po wygolonej głowie.

- Ja się chyba obrobię standardem. - odpowiedział na pytanie o zaopatrzenie Black 7. Poklepał się po licznych pakunkach i kasetach z amunicją, medpakami i wszelakim szpejem jakim wciąż była obwieszona jego ponad dwu i pół metrowa sylwetka. W międzyczasie dudnił swoimi pancernymi butami rozgniatając szkło i pomniejszy gruz gdy spacerował po obrzeżach zrujnowanego klubu wypatrując czegoś do rozwalenia ze swojej ciężkiej broni.

- No cześć chica. - w słuchawkach odezwał się głos Patino. - No z Karlem w porządku, już dycha i gada ale trochę mamy sytuację z gnojstwem co doktorek z nas wyjął. Jest okey ale dam znać jak się wyklaruje. - powiedział szybkim i trochę spiętym głosem Latynos z ambulatorium.

Black 2 obejrzała sobie poszatkowanego gruchota. Wyglądał teraz jak nicki po porachunkach na dzielni. Ale większość obrażeń poszła w samo pudło więc nic właściwie to nie szkodziło. Część szrapneli jednak przedziurawiła maskę i jak się okazało gdy ją otwarła także silnik. Ale dzięki swojemu naręcznemu cudeńku nie było to zbyt dużą przeszkodą. Chwila czasu, chwila zabawy z czarodziejskim światełkiem, trochę dymu i właściwie powinno być gotowe. W tym czasie Brown 0 wyjęła detektor i zaczęła wodzić nim po zrujnowanych i zadymionych salach klubu. Wskaźniki na ekranie pokazywały te punkty jakie widziała i własnymi oczami czyli sami swoi. W promieniu kilkudziesięciu metrów dostrzegła tylko jeden obcy ruch. Gdzieś tam za barem albo i nawet ścianą. Wtedy też odpowiedziała jej słuchawka głosem Falcon 1.

- Zrozumiałem Brown 0. Zobaczymy co da się zrobić. Lecimy do was ale mamy słabą widoczność ziemi. OCP w ciągu 2-3 minut. Będziemy lecieć na namiar waszych Obroży. Więc ustalcie na który konkretnie mamy lądować bo widzę was teraz gdzieś w obrębie budynku klubu. - odpowiedział Falcon swoim spokojnym i pewnym głosem. Prawie dało się zobaczyć jak mruży oczy wpatrzony w wyświetlacz mapy przed sobą.

- Widzicie? Gdyby wszyscy byli jak Wujaszek to już dawno by nam zaliczyło drogę krzyżową, łącznie z trzykrotnym pierdolnięciem o podłogę - Diaz nadawała w najlepsze, grzebiąc w kabarynie o ilości dziur przypominającej frajera po spotkaniu z gangiem gdzieś w ciemnym, meksykańskim zaułku. - Que… ech. Pojedzie. Będzie popierdalał może nie jak Pussy Wagon, ale zawsze to lepsze niż jebać z podeszwy. Zupełnie jak kiedyś z chłopakami z dzielni goniliśmy takiego jednego lambadziarza co się nam próbował wozić. Ładnie się jarał, a jak wrzeszczał. Chyba najbardziej jak mu jaja palnikiem posmyrałam - zwierzyła się z przygód przeszłości, zerkając na przypięty do nadgarstka szpej mechanika. Trochę many jej jeszcze zostało, no a jak bryka stanie gdzieś w czarnej dupie…
- Casanova ty mi tu nie popierduj za uszami, tylko zbierajcie grabki i wypierdalać. Latadełko w drodze, jak się nie wyrobicie, posuwacie manualnie. Jest tu bryka, przy wejściu. Ta co ją zajebaliście z Kudłatym, swoją drogą tak trzymać. Jeszcze trochę i przestanie frajerzyć i wyjdzie na prawilną drogę dzielni… tylko ta bryka oberwała jak wszystko tutaj i… a chuj tam - wylewała żale przez Obrożę, tym razem po łączu z drugim meksem. Tym gorszego sortu, bo w mundurze - Postawie ten złom na nogi, bo jakby się wam rozkraczył wśród kurew to się Latarenka za tobą zapłacze. W ogóle po chuja ten kaszaniasty drelich trepowy nosisz? Ktoś wam na rewirze podpierdolił zapas kurtek i łańcuchów? - prychnęła, odpalając swoje narzędzia. Do połatania złomu powinno wystarczyć, a w Blackpoint uzupełni zapasy. Raz się żyło, no i por tu puta madre, kto bogatemu zabroni?

Słysząc jawną prowokację i potwarz z partyzanta, Nash zamurowało. Stała jak wryta, z łapami nad holoklawiaturą, a z jej piersi wydobyło się pojedyncze, zirytowane prychnięcie. Spojrzała przez ramię na plecy Dwójki i splunęła na podłogę, zgrzytając do tego zębami. Że kurwa niby… miałoby jej być żal? Tamtego leszcza? Wrednego, z żartami suchymi jak worek masy higroskopijnej? Wolne żarty.
- Zapłacze? Chyba ze śmiechu - prychnęła, a lektor uprzejmie posłał w eter krótki przekaz. Przeleciała wzrokiem zebrane w zrujnowanej sali sylwetki i pokiwała głową - Niech lecą na mnie. Na mój namiar. Wy się przygotujcie. Nie chcemy już więcej niespodzianek, jasne? Mahler, domówię ci pestki do karabinu. Nowy weźmiesz z naszego CH. Szpej techniczny też dostaniecie, nie musisz już tak żydzić swoich szekli - wyszczerzyła się prawie nie złośliwie, zmieniając obiekt zainteresowania z trepa na holo. Sprawdziła raz jeszcze parametry grupy i kiwnąwszy głową, zamknęła wyświetlacz. Ręce Parcha ponownie zajął karabin, machnięciem głowy pokazała w którym kierunku zamierza iść. Przed lokal, może nie napatoczy się na niedobite gnidy. Nie obraziłaby się za jeszcze pięć minut spokoju. Potem może się walić i palić, ale najpierw cholerny Checkpoint. Dwa Checkpointy, poprawiła się w myślach, mijając Brown 0.

- Falcon 1 uważajcie na siebie, dobrze? - Vinogradova uśmiechnęła się w próżnię. Zaczynała lubić głos z radia, a raczej jego właściciela. Uprzejmy i profesjonalny, a do tego mimo że rozmawiał z Parchem, nie dawał odczuć ani grama pogardy, lub niechęci - Lećcie proszę na namiar Asbiel… znaczy Black 8. I jeszcze raz bardzo dziękujemy… za to że przelecieliście.

- Zrozumiałem, namiar na Black 8. - potwierdził Falcon 1 głosem w słuchawce. HUD wyświetlał miniaturkę mapy na jakiej cztery światełka nie zważając na masy dżungli czy dróg oddalały się od Blackpoint 2 i zmierzały po prostej do budynków klubu HH.

- Kiedyś się sobie pozwierzamy dobra chica? Pogadam z Karlem. - w słuchawkach usłyszeli znowu głos Patinio z dołu gdy odpowiedział na gadanie Latynoski w Obroży i z doczepionym do szturmówki miotaczem ognia. Dalej głos brzmiał mu trochę z napięciem.

Mahler roześmiał się gdy usłyszał komentarz Asbiel o jego kumplu. Klepnął lekko w naramiennik pancerza Mai i skinął głową na wychodzącą na zewnątrz saper na znak, że też czas się zbierać.
- Byłoby kozacko. Trochę szpeja nam poszło. - powiedział idący obok Brown 0 a za Black 8 marine chyba ucieszony z możliwości doekwipowania się. Obecny pm od Vinogradowej, jaki dzierżył w łapach wyglądał dość mikro przy pełnoprawnej szturmówce i ustępował mu siłą i zasięgiem ognia. Chociaż na taką drobnicę jaka ostatnio dominowała na polu walki to była to nawet bardziej dobrana broń bo zabijała tak samo, walki toczyły się na krótki i bardzo krótki dystans więc zasięg nie miał głównego znaczenia a magazynek starczał prawie na dwa razy większą ilość strzałów. Na plecach zaś niósł zapasowego szturmowego shotguna.

Za ich plecami rozległ się dźwięk uruchamianego silnika. Black 2 poradziła sobie z postawieniem maszyny na koła i siedziała już w szoferce. Black 7 skorzystał z okazji i złapał się za krawędzie karoserii korzystając z podwózki. Furgonetka wyjechała i gruzowiska w jakim była zagrzebana przy czym znów wydatnie pomógł Ortega w pewnym momencie wypychając ją z zawału w jakim utknęła. Teren do przebycia na piechotę wymagał trochę uwagi ale był do przejścia. Ale dla pojazdu okazywał się być zauważalnie trudny. Diaz zatrzymała furgonetkę przy wyjściu z klubu. Tym samym jakim wieki temu Black 8 razem z kapralami z Floty i Armii tak desperacko staranowała uciekając przed pościgiem stada xenos. Oboje latynoskich Parchów z grupy Black dołączyło do grupki przed klubem.

Na zewnątrz zaś co prawda nadal dało się rozróżnić i parking, i ulicę, i nawet te wraki jakie stały zaparkowane przed klubem. Ale wszystko obecnie było podziurawione. Dziury były w ziemi, pełne dymiących kraterów, dziury były w ścianach, niektóre fragmenty zwyczajnie się zawaliły tworząc osuwiska gruzów, wraki, obecnie już na pewno wraki, były przeparkowane nawet na drugi kraniec drogi. Wszystko rozmazywało się i tonęło w dymnej mgle jaka otulała okolicę i pole widzenia. Skraj dżungli nie był już widoczny chociaż wiedzieli i z doświadczenia i z HUD, że jest na dookoła nich, góra z setkę kroków od nich. Wokół panowała nienaturalna cisza. Zupełnie jakby znikło w tej mgle całe życie.

- Słyszycie to? - zapytał Ortega po chwili jaką mieli na kontemplację otoczenia. Po spojrzeniach zorientował się widocznie, że niezbyt. - Chyba coś tam jest. Słyszę gałęzie. Trzask. Coś tam jest. W dżungli. Ale nie wiem skąd to. - dopowiedział Latynos w pancerzu wspomaganym dając znać gestem dłoni na skraj mgły dookoła, że nie wie wiele więcej.

- Młoda sprawdź to na detektorze. Ortega w gotowości. Mahler, osłaniasz Młodą. Musicie się dostać na pokład gdy podlecą, to nasz priorytet - Ósemka wystukała szybko, na moment puszczając karabin i z niechęcią wlepiając złote oczy we wskazanym kierunku. Gówno było widać, tym gorzej dla ludzi. Zostali oślepieni, jedyna szansa w wykrywaczu gnid. Ewentualnie trafili na niedobitki dezerterów - tu zapowiadało się jeszcze gorzej. Obroże nie pozwalały Parchom na eksterminację bydła, lecz bydło mogło bez problemów eksterminować Parchy. Pierdolone zasady Federacji.Warknęła przez zaciśnięte zęby, robiąc dwa kroki w stronę hałasu i z karabinem w gotowości czekała. Trzy minuty - tyle potrzebował Falcon. Muszą wytrzymać, cokolwiek nie czaiło się w dymie i pyle.

W tym czasie Brown 0 wyciągnęła detektor, uruchamiając go z bijącym sercem. Czy mieli w okolicy kolejne potwory?
- Gdyby było źle… wskakuj do Falonca i ratuj się. Tylko o to cię proszę - wyszeptała do stojącego obok marine, ale nie miała siły aby na niego spojrzeć.

- Będzie dobrze. - uśmiechnął się marine i puścił jej oczko. Sam jednak złapał ją za dłoń i pociągnął w stronę jednego z wraków. Na pokiereszowanej masce oparł swój pm i wycelował w mgłę. Zsunął na oczy gogle noktowizyjne. Maya zaś widziała czysty odczyt na detektorze. Były małe szanse, że coś zdołałoby się ukryć przed jej wprawnym wzrokiem operatora detektora. Jeśli coś tam było musiało być poza zasięgiem czujnika. To akurat trudne nie było, jeśli Black 7 słyszał coś z gałęziami w roli głównej a dżungla zaczynała się ze 100 albo i 200 metrów od nich. A nie wiadomo skąd w tej dżungli te dźwięki dochodziły. W zielonkawej poświacie noktowizora było widać nieco dalej. Widać było skraj ciemnej masy dżungli po ich stronie drogi. Ale ta po przeciwnej dalej była niewidoczna. Latadełka musiały się zbliżać bo słyszeli już wszyscy odgłos wizgu ich silników. Nadlatywały.

- Trzeba sprawdzić - lektor zaskrzeczał, z nim zaskrzeczała Ósemka, po czym westchnęła zmęczona - Podejdźcie kawałek. Ostrożnie. Ortega filuj na Młodą, Młoda na detektor. Nie tylko my chujowo widzimy w tym dymie. Diaz, ubezpieczasz ogniem. Mahler... kurwa nie szwendaj się za daleko. To mogą być ludzie tego cwaniaczka z dołu, tego śliskiego gada od Morvinovicza. Coś mówił że po nawale szykuje się do spierdolki. Może jego obstawa właśnie przyszła. Jeśli to gnidy. Diaz palisz. Reszta wraca. 3 minuty. Niecałe. I nikt kurwa nie ginie - skrzywiła się, opuszczając ręce i w eterze nastala cisza.