28 Maius 816.M41, maszynownia Gwiazdy Tabadanu

Ubezpieczany przez tercet uzbrojonych marynarzy, prezbiter Ramirez przemieścił się poprzez labirynt korytarzy, platform i schodków ku potencjalnemu źródło ezoterycznego niepokoju Mistrzyni Chóru. On sam nie wyczuwał w budzącej się coraz szybciej nusferze niczego podejrzanego poza cyfrowymi narzekaniami podzespołów, które dopiero przechodziły przez procedury rozruchu. Moc płynęła coraz szybciej kilometrami izolowanych przewodów, wsączając się w blok pierwszego głównego reaktora plazmowego i inicjując procesy chemiczne mające wywołać wtórną zimną fuzję. Oświetlenie gigantycznej maszynowni było już kompletne, pomocnicze systemy podtrzymywania życia uruchamiały się jeden po drugim. Wielkie łopaty industrialnych wentylatorów zaczynały się kręcić wysoko w górze mieszając gęstniejącą wewnątrz hali gazową mieszankę.

Duch w Maszynie odzyskiwał należną mu chwałę i majestat wypełniając swą świętą mocą metalowe wnętrzności kosmicznego kolosa.

Wskazane przez astropatkę miejsce było ogromnym blokiem mechanizmów odpowiedzialnych za poprawne funkcjonowanie napędu Osnowy frachtowca. Pokryta okultystycznymi symbolami starożytna maszyneria ukryta we wnętrzu tej części maszynowni pozwalała inicjować procesy przeczące podstawowymi regułom matematyki i fizyki, deformować ich niekwestionowalne w normalnych okolicznościach zasady i umożliwiać przetrwanie komponentów materialnych statku wewnątrz alternatywnego wymiaru.

Również w tym miejscu receptory techkapłana rejestrowały przejawy odradzającego się Ducha Maszyny. Energia generowana przez pracujące z pełną mocą reaktory pomocnicze była przekierunkowywana zgodnie z uświęconym wzorcem zasilania, zasilając nie tylko systemy podtrzymywania życia statku, ale i aparaturę odpowiedzialną za ekranowanie wyjątkowo niebezpiecznej zawartości rdzeni napędu Osnowy. Tarcze te, sprzężone z głównym systemem nadzoru zasilania jednostki, miały za zadanie osłonić materialne komponenty poza blokiem napędu przed niekontrolowanym uruchomieniem katalizatorów Zasłony, gdyby bowiem napęd został włączony bez zabezpieczenia, mógłby wygenerować katastrofalne w skutkach zjawisko w postaci lokalnej bramy podprzestrzennej bezpośrednio wewnątrz frachtowca.

Przemieszczający się przez blok napędu Ramirez odczytywał z coraz bardziej świadomego Manifoldu dane diagnostyczne podzespołów, filtrując te mniej w bieżącej chwili przydatne i skupiając się wyłącznie na podstawowych, wciąż jeszcze niekompletnych. Proces awaryjnego wyłączenia wszystkich systemów siedemnaści lat wcześniej spowodował uszkodzenie części danych, wymazanie zwłaszcza tych zapisywanych w tymczasowych buforach. Próbujący uzupełniać te luki w myślach techkapłan zatrzymał się w pewnym momencie, zanurzył całą jaźnią w nusferze próbując zbudować w swym umyśle pełny obraz stanu diagnostycznego obiektu.

Po trzech i pół sekundzie uzyskał wszystkie niezbędne informacje, a stworzona na ich bazie diagnoza sprawiła, że wszystkie mechadendryty Ramireza wysunęły się poprzez uszczelnione otwory skafandra niczym stado rozwścieczonych żmii.

Znajdujący się najbliżej prezbitera żołnierz potrzebował jeszcze dwóch sekund, aby zrozumieć samemu, co się właśnie stało, ale jego pozbawiony wspomagania, a przez to dramatycznie ograniczony umysł nie zdołał do ostatniej chwili wykreować właściwego wariantu zachowania w podobnej sytuacji.

W zasadzie nie miał na to żadnych szans.



28 Maius 816.M41, kokpit Kruczego Pazura

Wisząc w kosmicznej pustce kanonierka przypominała przyczajonego drapieżnika, badającego swe otoczenie niewidzialnymi wiązkami specjalistycznych sensorów. Śledzący postępy ekspedycji Tytus Garlik po raz kolejny ocenił bieżący status na definitywnie zadowalający. Doświadczenie podpowiadało mu, że przy zachowaniu obecnego tempa prac w maszynowni opustoszały kolos powinien był odzyskać sprawność wszystkich podstawowych systemów za najdalej dwanaście godzin. Co więcej, tempo procesów odzysku zaczynało rokować perspektywą wcześniejszego powrotu kanonierki na pokład fregaty, o co Nadsternik wcale by się nie obraził. Powoli zaczynał dochodzić do przekonania, że znacznie więcej mógł zdziałać z poziomu mostka Tempesta niż z kokpitu wahadłowca.

I właśnie kiedy sięgnął dłonią do pulpitu stacji łączności w zamiarze wywołania [i]Błysku[/], w eterze częstotliwości przydzielonej ekspedycji de Vries i Ramireza rozległy się pierwsze mrożące krew w żyłach krzyki.

28 Maius 816.M41, maszynownia Gwiazdy Tabadanu

Bosman van Dyke służył w oddziałach bezpieczeństwa okrętu od trzydziestu lat, kultywując tradycję odziedziczoną po ojcu i dziadku. Ród van Dyke pozostawał zaprzysiężony dynastii Coraxów od co najmniej pięciu pokoleń, od zawsze związany ze służbami mundurowymi Błysku. Urodzony i wychowany na pokładzie uzbrojonego kosmicznego miasta, bosman przeszedł długą drogę od zwyczajnego załoganta po marynarza elitarnej formacji prewencji zwanej Żelaznymi Krukami. Jej członkowie mieli zaszczyt eskortować Gunara Coraxa w trakcie jego wizyt poza pokładem, a także zabezpieczać ważne spotkania i stanowić doświadczoną szpicę w akcjach abordażowych podobnych do tej na Gwieździe Talabanu. Kiedy Winter Corax przybyła na Tempesta w otoczeniu swoich własnych przybocznych nadzorowanych przez otaczanego złowieszczą reputacją Maurice’s, najlepiej oceniani członkowie Żelaznych Kruków zostali wcieleni w szeregi jej gwardii w ramach konsolidacji sił.

Bosman van Dyke uważał przydział do misji na porzuconym frachtowcu za coś oczywistego. Lata doświadczenia na pierwszej linii, udział w licznych konfrontacjach w pustce kosmosu i na powierzchniach wizytowanych planet, kilka stłumionych buntów oraz morderczy reżim treningowy czyniły go perfekcyjnym kandydatem do zadań takiego rodzaju. Poczucia prestiżu przydawał mu w zamian fakt, że miał zaszczyt ochraniać samego prezbitera Ramireza, najważniejszego na okręcie przedstawiciela Adeptus Mechanicus i personę otaczaną szacunkiem równie wielkim jak dziedziczka rodu.

Kiedy zatem bosman van Dyke posuwał się w głąb maszynowego bloku o ścianach pokrytych srebrnymi heksagramami, jego myśli przepełniało wrażenie ogromnego przywileju. Gdy Wizjoner Napędu wyrzucił z siebie zniekształconą szumami wokodera komendę, umysł bosmana potrzebował kilku dodatkowych sekund, aby zrozumieć, do czego owe rozkazy się sprowadzały. Pchany ciągiem miniaturowych dysz wbudowanych w niewygodny skafander, żołnierz nie potrafił się zatrzymać w jednej chwili na żądanie techkapłana. W sukurs przyszła mu giętka macka mechandrytu, która oplotła się wokół nogi bosmana na podobieństwo metalicznego węża i zaczęła ciągnąć mężczyznę w ślad za ustabilizowanym dzięki magnetycznym podeszwom prezbiterem.

W głośnikach hełmu wybuchło radiowe pandemonium, pełne krzyżujących się pytań i próśb o weryfikację statusu. Poszukujący źródła zagrożenia van Dyke rejestrował tę kakofonię dźwięków jednym uchem, ściskając oburącz uchwyty monopryzmatycznego lasera i omiatając wiązką podczerwieni przestrzeń korytarza wiodącego do sekcji napędu Osnowy transportowca.

Holowany przez Ramireza, odniósł wrażenie, że porusza się znacznie szybciej i zwinniej niźli wcześniej o własnych siłach, ale przeświadczenie to prysło w następnej sekundzie. W korytarzu było coś jeszcze – coś, co poruszało się jeszcze szybciej od techkapłana i tkwiącego na jego uwięzi bosmana. Van Dyke miał zaledwie jedno uderzenie serce, aby dostrzec to coś, a potem zdążył jeszcze krzyknąć.

Jego przeraźliwy, wręcz nieludzki krzyk wydawał się ciągnąć bez końcu w eterze częstotliwości przydzielonej grupie abordażowej, zagłuszając wszystkie inne komunikaty i podnosząc włosy na karkach oficerów zasiadających na mostku Tempesta.

Rozczłonkowane ciało bosmana zaczęło dryfować w obrębie korytarza w otoczeniu czerwonych kryształków zamarzniętej momentalnie krwi, a jego krzyk mimo to wciąż jeszcze wypełniał swym upiornym brzmieniem radiowy eter.

Ciągnąc za sobą opleciony wokół odciętej ludzkiej kończyny mechandryt, prezbiter Ramirez zaczął emitować w bezkres Manifoldu skondensowane paczki danych deklarujące przejście kontyngentu technicznego w tryb Maleficarum Superioris.

Sytuacja wymagała nowej analizy hipotetycznych scenariuszy, z wariantem dezintegracji włącznie.

28 Maius 816.M41, kokpit Kruczego Pazura

Tytus spojrzał na rozlaną kawę na swoim kolanie. Oczywiście procedury nie zezwalały na uzupełnianie jakichkolwiek płynów podczas pilotażu, ale na tak długim i z grubsza nudnym zadaniu właściwie taksówkarza pozwolił sobie na zignorowanie zasad. Teraz wiedział dlaczego zostały one wprowadzone. Nie żeby stanowiło to jakąkolwiek różnicę ponieważ jedyne co obecnie się liczyło to ich ludzie tam na dole.

Kruczy Pazur obleciał niebezpiecznie blisko wylatujący z hangaru Błysku Cieni wahadłowiec i odwracając ciąg silników osiadł z ciężkim tąpnięciem i sykiem serwomechanizmów na granicy swojej wytrzymałości. Zaskoczeni żołnierze, członkowie kultu Imperatora i obsługa techniczna musieli uchylić się przed już na wpół otwartym lukiem.

- No już, pakować się. - wykrzyczał stanowczo wyskakując z szoferki Garlik.

Podszedł do czekającego na niego technika, który widząc jego wzrok zaczął pośpiesznie mówić.
- Wszystko zgodnie z rozkazem. Kolejne transporty są w trakcie przygotowania.

Nadsternik nie odpowiedział jedynie patrząc szybko na trzymany przez niego datapad. Wszystko się zgadzało. Gdyby był na to czas pochwalił, by ich wszystkich za doskonałą robotę, ale tak naprawdę pracowali na pożyczonym czasie. Pożyczonym od każdego nowego członka ekspedycji. Zawrócił gwałtownie i podszedł do sporego wózka wypełnionego butlami z tlenem. Oparł się o niego wraz z resztą obsługi i pomógł go wepchnąć na miejsce.

Sprawdził czy wszyscy obecni byli odpowiednio przypięci i z pośpiechem ruszył do kokpitu. Obsługa hangaru ponownie drgnęła gdy obcesowo, pomijając wszelkie procedury poderwał Guncuttera. Kompresja kabiny zakończyła się na parę chwil przed wylotem w pustkę, choć mało kto byłby w stanie to zauważyć. Jego pasażerowie z pewnością nie byli do tego zdolni, gdyż gwałtowne przyspieszenie musiało wybić z nich wszelkie myśli poza powstrzymywaniem nudności.

- Kruczy Pazur do ekip desantowych - odezwał się na kanale operacyjnym - lecimy do was. Czas do lądowania… - Tytus spojrzał na ekran, który wskazywał wartość 420 sekund - 5 minut. Potrzebuje wskazań, które z punktów desantowych potrzebuje najpilniejszego wsparcia. Powtarzam: Proszę o wskazanie punktu o najwyższym priorytecie.

Wysłał szybką wymianę meldunków z Błyskiem Cieni ostrzegając go o swojej kolejnym działaniu. Włączył urządzenia celownicze i oddał krótką serię z potężnych dział zawieszonych po obu bokach Kruczego Pazura, których wystrzał wstrząsnął kadłubem. Pociski zniknęły szybko w przestrzeni, ale Tytusowi dały pojęcie jakie poprawki w systemie celowniczym musi nanieść i to był jego cel. Domyślał się, że cokolwiek przed czym ich Techeminencja zdecydowała się wycofać, może być na tyle okropne, że nawet ciężkie boltery i ich strzelcy mogą się okazać niewystarczający. Wtedy jedyne co będzie mogło zrobić różnice to ta nieelegancka i niezgrabna broń. Zależało mu więc na jak największej precyzji i choć bardzo nie chciał używać tych straszliwych działek, możliwe, że będzie to jedyny sposób, by osłonić wycofujący się oddział.

Ponownie przyspieszył, a miriady kontrolek zaświeciły się na ostrzegawczy żółty oraz niektóre wręcz na czerwony kolor. Znał swój fach, wiedział gdzie może pozwolić sobie na przekroczenie norm. To prawda, jakieś obwody się spalą, wiele części zużyje się o wiele szybciej, a mechanicy będą go przeklinać przez wiele wieczorów. Teraz jednak czas był najważniejszy.

Ramirez, jako znawca wszelkich urządzeń zapewne, by go skrytykował za nadwyrężanie sprzętu w taki sposób. Teraz Tytus bardzo pragnął się upewnić, że będzie miał ku temu jeszcze okazje.

Garlik chce wesprzeć akcję swoim pilotażem oraz osłoną ogniową. Dodałem też dodatkowe rzuty na ewentualne przerzuty w razie gdyby coś nie wyszło, bo Garlikowi bardzo zależy na tym, by teraz spełnić swą powinność.
Pilotaż u Garlika to +10 co stawia go na 62, Balistic skill bez modyfikatorów, bo chyba guncutter nie ma do tego to 46.

28 Maius 816.M41, maszynownia Gwiazdy Tabadanu

Mistrzyni Chóru odwróciła głowę w kierunku wylotu korytarza, do której udał się chwilę wcześniej eskortowany przez żołnierzy prezbiter. Pozornie chaotyczna aktywność techadeptów połączona z bezlikiem bodźców generowanych przez uruchamiane sukcesywnie maszyny nie pozwalała astropatce na zbudowanie w jej myślach zrozumiałego obrazu sytuacji. Odprawiane wokół misteria Adeptus Mechanicus były dla mentatki czymś zupełnie niezrozumiałym, czymś pochodzącym z obcego jej mechanicznego świata, w którym panowały pełne tajemnic prawa Omnimesjasza.

Kiedy w głośnikach kasku rozległ się zniekształcony zakłóceniami głos Ramireza, sam w sobie nieludzko elektroniczny w brzmieniu, ożywiona aktywność techadeptów przybrała zupełnie innego wyrazu. W miejsce narzędzi w ich rękach pojawiła się broń, a ruchy natychmiast stały się bardziej nerwowe i niespokojne.

Bellita nie potrzebowała żadnego ostrzeżenia więcej, w ułamku sekundy jej szósty zmysł pochwycił eteryczną woń tego, co wywołało oczywiste poruszenie Wizjonera Napędu.

Chaos!

Majestatyczny w swoim osobistym kombinezonie, prezbiter wychynął na platformę łączącą segment napędu Osnowy z główną częścią maszynowni, napierając z ogromną szybkością na wycofujących się przodem żołnierzy eskorty i ciągnąc za sobą coś przymocowanego do srebrzystych nitek mechandrytów, coś przypominającego nierówno obrobione bloki czerwonawej materii.

A sekundę później w wylocie korytarza pojawiły się kolejne kształty, płynące w stanie nieważkości z niezwykłą gracją ruchów oraz prędkością przeczącą prawom fizyki. Poruszając licznymi wypustkami o zaostrzonych końcach poruszały się niczym w wodzie, wprawiając swe obłe ciała w ruch bez potrzeby odpychania się od fizycznych powierzchni.

Macki, szpony, pozbawione białek czarne oczy przywodzące na myśl ślepia podwodnych bestii, pokryte kościanymi naroślami cielska, rozdwojone języki. Jeden po drugim monstrualne kształty opuszczały korytarz łącznikowy na podobieństwo uciekających z nieszczelnego przewodu bąbelków powietrza i chociaż wydający z siebie pierwsze okrzyki paniki ludzie w maszynowni dostrzegali jedynie ich odrażającą materialną powłokę, Mistrzyni Chóru dostrzegała coś jeszcze.

Wypaczającą wszystko wokół korupcjogenną aurę czystego Chaosu.

28 Maius 816.M41, mostek Błysku Cieni

Christo Barca ścisnął palcami krawędź blatu holoprojektora, zacisnął zęby wbijając spojrzenie w pulsujące zieloną poświatą trójwymiarowe ikony symbolizujące obydwie większe jednostki oraz poruszające się w rozdzielającej je przestrzeni małe pojazdy. Na mostku Tempesta zapadła niemal nieprzenikniona cisza, dzięki czemu płynące z głośników radiowe komunikaty jeszcze mocniej zapadały w umysły stężałych z wrażenia oficerów.

- ...co to jest, na Tron?!

- Są z drugiej strony!

- Gdzie jest Velasco?! Potrzebne spawarki!

- Nie, nie! Niieeeearghhhh...

Beznamiętny dzięki elektronicznym filtrom głos prezbitera Ramireza unosił się ponad dźwięczącymi narastającą paniką głosami podległych mu ludzi, wydawał suche zwięzłe komendy, definiował klasyfikację odkrytego nieoczekiwanie zagrożenia.

Słysząc jego objaśnienia seneszal poczuł jak włos jeży mu się na głowie, a krew szybciej tętni w żyłach. Stojąca po przeciwnej stronie holoprojektora Dalia Amosis posłała w stronę swego pryncypała pytające spojrzenie, którego sens Barca doskonale rozumiał.

- Mostek Błysku do techeminencji, czy rozpoczęliście odwrót do strefy lądowania? – seneszal pochylił się nad mikrofonem modułu łączności wbudowanego w podstawę projektora – Mostek Błysku do pierwszej oficer, czy rozpoczęliście odwrót do strefy lądowania? Jaki jest wasz status?

Christo rzucał pytania w eter opanowanym tonem, ale obserwująca go bacznie Dalia bez trudu dostrzegała ogromne poruszenie seneszala.