“We're all time's captives, hostages to eternity.”
Borys Pasternak



Co to za dźwięk? - spytał kosmos.
Dźwięk przegiętej struny - odparł pan Q.


- Panie poruczniku, tak bez zagrychy na trupa? - zapiszczała z udawaną wstydliwością doktor Vulpine, kiedy Liev dosiadł ją, niczym kowboj z dzikiej prerii swoją klacz. Na jej twarzy rozkwitł figlarny uśmiech, pełen prowokacyjnych dwuznaczności. Ich spojrzenia się skrzyżowały i na sekundę zatracili się w sobie. Jakież to myśli kotłowały się im w tym momencie pod czaszką? Spuśćmy na to zasłonę milczenia, bo hiszpańska inkwizycja nie śpi.

Tymczasem…
W korytarzu świstały wiązki phaserowe i rozbijały się z głuchym trzaskiem o panele ścienne. Pakledzka awantura rozkwitała i zdawało się, że lada chwila opanuje ona cały statek. Kapitan na szczęście wykazał się zapobiegliwością i już wcześniej nakazał odcięcie pokładów zagrażających bezpieczeństwu statku.

Zaś szef ochrony zamiast skupić się na głównym zagrożeniu, postanowił urządzić sobie małe tete-a-tete. Cóż zrobić? Niezależnie od rasy rządzą nami pewne instynkty i pragnienia, których nikt nie jest w stanie w pełni kontrolować. Nikt poza dewiantami z Vulcana, którzy wyzbyli się wszelkich emocji. Wszak to logiczne, prawda.

Tellaryta biegł, co tchu. Oszukać przeznaczenie. Chciał obejść system i sprawdzić iluzoryczną ścianę z drugiej strony, niczym zaciekawione dziecko zobaczyć, co znajduje się za kinowym ekranem.
Pragnienie wiedzy sprawiło, że pozostałe zmysły i instynkty zostały uśpione lub zlekceważone. Dash gnał wprost sam środek małej bitwy. Kiedy więc skręcił w prawo i zderzył się z dyszącym ciężko Malrofem, omal nie połknął własnego języka. Durgie zdziwienie nadeszło, gdy ujrzał pościg jaki pędził za pakledem. Wymierzone w niego phasery drużyny ochrony sprawiły, że instynktownie uniósł ręce w górę. Kaskada konfuzji i niedowierzania zakończyła się największym z dotychczasowych szoków.
Malrof zgodnie ze swoim zwyczajem niewiele myśląc, złapał Dasha w pół, po czym schował się za niego. W następnej chwili tłuste przedramię zaciskało się już na szyi tellaryty, a lufa phasera boleśnie wbijała mu się w skroń.
- Chce… - porywacz zaczął artykułować swoje postulaty - Nie! Ja żądam spotkania z kapitanem!
Oddział ochrony zatrzymał się wpół kroku. Liev, który jakimś cudem znalazł się na czele grupy pościgowej, ponownie skrzyżował spojrzenie z Malrofem. Rozlew krwi wisiał w powietrzu.

Już od progu można było dostrzec, że ta kajuta należy do kobiety. Unosząca się w powietrzu delikatna woń perfum, cięte kwiaty w szklanym wazonie i atłasowa piżama z koronkowym wykończeniem leżąca na łóżku, stanowiły aż nadto widoczne tego atrybuty. W pomieszczeniu panowała też wyższa niż na korytarzu temperatura. Nie uszło to uwadze Ta’nar, która jednak nie potrafiła stwierdzić, czy to porucznik Doriam lubowała się w tropikalnym żarze, czy też to wciąż efekt bliskości szefa ochrony.

- Zdaje się, że nic tu nie ma - stwierdził andorianin.

I faktycznie, nic nie wskazywało, aby w kajucie działo się cokolwiek niezwykłego. Żadnych śladów na podłodze, ścianach, czy suficie. Wszystkie rzeczy zdawały się leżeć we właściwym miejscu i nienaruszonym w żaden sposób porządku. Żadnej sierści, śluzu, czy jakichkolwiek śladów bytności obcej formy życia. Jedynie drzwi od łazienki były lekko uchylone, ale czy można to było uznać za coś niezwykłego.

- Chorąży Jones do porucznika Th'riakririego - zaskrzeczał komunikator na piersi andorianina.
- Meldujcie chorąży - odparł wywołany oficer, służbowym tonem wyzbytym ze wszelkich przejawów familiarności.
- Powinien pan tutaj przyjść sir. Pan Malrof wziął zakładnika i żąda spotkania z kapitanem.
- Zaraz do was przyjdę - odparł krótko, po czym położył obie dłonie na ramionach Ta’nar. Ich spojrzenia się skrzyżowały, a arktyczny wicher wprawiał serca w drżenie. Drobinki lodu zalśniły w obłokach pary wydobywających się ust andorianina, kiedy rzekł on na pożegnanie.
- Proszę wybaczyć, pani porucznik. Obowiązki wzywają.

Faraji, w ariergardzie pościgu za Malrofem, stał teraz ściskając hiposprej z anestyzyną, nie bardzo wiedząc co robić. Dash, który pojawił się jakby znikąd, skomplikował działania przeciw Pakledowi, obierając nową - i jakże znaczącą! - rolę zakładnika. Tutaj już musieli działać ostrożnie, bo nawet nastawiony na ogłuszanie fazer na krótkie odległości był zabójczy.

Betazoid nie pokładał zbyt wiele nadziei w próbach dyplomacji Danjwela. Nawet Pakled, i to taki w eratycznym stanie jaki reprezentował ten ich okrętowy, musiał wiedzieć że uzbrojenie i zakładnik byli jego jedyną kartą przetargową. Musiał! Oddanie broni było równoznaczne z porażką, bo co zatrzymałoby ich przed wzniesieniem pól siłowych i napompowaniem tak oddzielonego przedziału anestyzyną w formie aerozolu? Tak zresztą zabrzmiałaby rada Farajiego, gdyby nie nagły zwrot akcji.

Haivet stał więc dalej, skryty za plecami linii frontowej, ściskając hiposprej gotów wręczyć go kapitanowi Fletcherowi (o ile rzeczywiście ten miał się tu zjawić), lub komukolwiek innemu, kto miał w planach bliski kontakt z Pakledem.

"I'm holding a type-three phaser rifle. It is more powerful and generally larger than the type-one or type-two, which I guess is why they call it a 3."
Sylvia Tilly



Kajuta porucznik Doriam nie kryła żadnych tajemnic, a jeśli nawet to na pewno nie wiązały się one z obecnością tajemniczego pupila Malrofa. Ta'nar zachowując możliwie największą dyskrecję i najdalej posuniętą subtelność, kontynuowała samotnie przeszukanie pokoju. Było to konieczne, w końcu nie dokonywała policyjnej rewizji, o szóstej rano z wyważaniem drzwi, hukiem granatów ogłuszających, dymem i krzykiem uzbrojonych funkcjonariuszy i całą feerią podobnych atrakcji. Choć wykonywała rozkazy wyższego oficera, to nie można było tego nazwać, ani nalotem, czy też kipiszem. Ot, zwykłe przepatrywanie terenu. Czyli w sumie dokonywała, takiego sobie zwykłego zwiadu.

Główna część kajuty, nie licząc osobliwej nahajki na szafce nocnej, nie zawierał nic interesującego. Nic zatem dziwnego, że Ta'nar postanowiła swoje dalsze poszukiwania kontynuować w łazience. W końcu kobieca toaletka mogła skrywać niejedną tajemnicę. Co prawda okrętowa łazienka, to żaden królewski buduar, ale jak się nie ma, co się lubi… znacie to powiedzenie, prawda?

Przeczucie ją nie myliło. Ledwo andorianka przekroczyła próg łazienki już wiedziała, że z porucznik Doriam będzie mogła się dogadać. Jej uwagę przykuło malutkie pudełeczko, czarne i matowe, niczym bezgwiezdny, kosmiczny przestwór. Zapewne, gdyby nie znajomość z Lievem, nie zatrzymałaby wzroku na nim ani na chwilę. A tak…

Znajomi Dana często przynosili w takich pudełeczkach różne czarujące substancje, które później przenosiły ich w odległe, bajeczne krainy. Andorianka z nieskrywaną ciekawością ruszyła w kierunku półki na której leżało owo sekretne puzderko.

- A ładnie, to tak sznupać komuś po kątach? - usłyszała prowokacyjne pytanie za swoimi plecami. Zadał je nie kto inny, jak doktor Vulpine. Kobieta stała oparta o framugę drzwi i trzymając ręce splecione na piersiach, wyzywająco wpatrywała się w andoriankę.
- Zanim cokolwiek opowiesz mi o rozkazach - uprzedziła wszelkie tłumaczenia lekarka - Pozwól, że zwrócę ci tylko uwagę na jeden mały fakt. Wielu psychiatrów uznaje tego typu wtargnięcia za swego rodzaju gwałt. Choć jesteś tylko namolnym, nieopierzony żółtodziobem, to zapewniam cię, że kapitan nie będzie słuchał twoich żałosnych tłumaczeń i z miejsca wpakuje cię do brygu. Także uważaj maleńka, co robisz.

Ta'nar niewątpliwie uraczyłaby swojego niespodziewanego gościa soczystą ripostą, ale na korytarzu znowu rozległy się charakterystyczny dźwięk wydawany przez wystrzał z phasera.

Wyglądało na to, że na Phileasie strzelaniny są dość powszechnym zjawiskiem.

Słowa wypowiadane przez porucznika Lieva wyraźnie uspokajały pakleda. Przedstawiciel rasy uznawanej za najgłupszą w całym wszechświecie, pod wpływem jego wyważonych i przyjacielskich słów, odprężył się, a gniew i agresja zniknęły z jego pulchnej twarzy. Nawet obraźliwe wrzaski rozwścieczonego tellaryty, nie osłabiły efektu doskonałej mowy sprawnego negocjatora, jakim niewątpliwie był porucznik Liev.
Kojący nastrój szybko udzielił się wszystkim i napięte mięśnie, gotowe w każdej chwili do ataku, wolno zaczęły się rozluźniać.

- Racja przyjacielu - rzekł Malrof ze swoim charakterystycznym, lekko głupkowatym uśmieszkiem, który tak samo mógł wyrażać pogodny nastrój, jaki błogi spokój panujący w mózgu, pozbawionym wszelkiej głębszej myśli - Poniosło mnie, ale to twoja wina. Myślałem, że chcesz mi zrobić krzywdę. Ja się tylko broniłem.

Na dźwięk słowa “myślałem” jeden z członków ochrony nie wytrzymał i parsknął śmiechem.

Nie to jednak, po raz kolejny sprowokowało Malrofa do irracjonalnego zachowania. Iskrą zapalną stało się coś zupełnie innego. Wbrew przewidywaniom wszystkich, nie były to też ciągłe docinki i obelgi wypowiadane przez Dasha, który mimo dramatycznego położenia, nie potrafił pohamować, choćby na chwilę swego języka.

Wyłaniający się właśnie zza rogu porucznik Th'riakrir, zapewne nie miał złych intencji. Jego słowa, jak i ton z jakim zostały one wypowiedziane, bez żadnych wątpliwości uznać można było za wzorcowe, jeżeli chodzi o sztukę dyplomacji i pertraktacji. Prosty umysł pakleda nie sprostał niestety ich interpretacji i gdy tylko szef ochrony pojawił się na horyzoncie i wygłosił swoją profesjonalną formułkę, w Malrofa na nowo wstąpił geniusz zła.

Odepchnął on z całej siły przetrzymywanego, jako zakładnika, tellarytę wprost na stojących przed nim oddział ochrony. W następnej chwili znowu zaczął strzelać na oślep i uciekać w głąb korytarza.

Gdy tylko opadł bitewny kurz, porucznik Th'riakrir krzyknął:
- Za nim! Żarty się skończyły! Rozkazuje obezwładnić tego półgłówka wszelkimi możliwymi sposobami. Zezwalam na użycie ostrej amunicji. Phasery na poziom szósty.

Awantura i pościg na pokładzie drugim skończył się o wiele bardziej niespodziewanie niż się zaczęły. Zaskoczenie toczyło zażarty bój z niedowierzaniem, o palmę pierwszeństwa w umysłach każdego z członków grupy pościgowej

Malrof, pakled co się zowie, zniknął.

- Kapitan Fletcher do porucznika Th'riakririego. Proszę o natychmiastowy meldunek, co się tam do jasnej cholery wyprawia.
- Panie kapitanie, melduję, że nie mam bladego pojęcia. Obiecuję jednak zaraz się dowiem. Bez odbioru.

Szef ochrony dosłownie miał wypisane na twarzy, wszelkie rodzaje tortur, jakim podda pakleda, gdy go tylko dopadnie. Nim jego gniew eksplodował, wziął on głęboki wdech i wraz z wydychanym powietrzem wypuścił z siebie wszystkie złe emocje. Gdy odezwał się po chwili, głos miał spokojny i w pełni profesjonalny. Dokładnie tak, jak przewiduje to regulamin Gwiezdnej Floty.

- Przeszukać cały pokład - rozkazał - Macie znaleźć pan Malrofa i jego uroczego pupila. Natychmiast.

Tylko osoby stojący najbliżej Th'riakririego mogły usłyszeć, jak mruczy on pod nosem litanie andoriańskich przekleństw, nader często wplatając w nią imię pakleda.

Malrof ponownie zniknął, cytując klasyka, "jak sen jaki złoty" przy dźwiękach salwy fazerowej i kolejnych rozkazach. Farajiemu, przywyczajonemu do nieco spokojniejszych warunków panujących w ambulatoriach i laboratoriach, nie uśmiechało się za bardzo ganiać za oszalałym Pakledem z fazerem w dłoni. On nie był od tego, ale cóż począć, rozkaz to rozkaz. Mógł jedynie bąknąć prędkie "yessir" pod nosem i zabrać się za jego wykonanie.

- Komputer - odezwał się - zlokalizuj Malrofa i obcą formę życia na pokładzie drugim.

Dwa charakterystyczne dźwięki. Farajiemu mina zrzedła jeszcze bardziej.

- Nie jestem w stanie zlokalizować Malrofa ani obcej formy życia.

- Szczyt techniki - sarknął Betazoid pod nosem.

Jako że w poszukiwaniu Pakleda nie mogli oprzeć się na pomocy sztucznej inteligencji, Faraji postanowił skorzystać z tej własnej. Zamiast wołać o pomoc do syntetycznego mózgu obleczonego metalem, który zastępował neuroprzekaźniki światłowodami, plan działania postanowił oprzeć na betazedzkim mózgu bogatszym o korę psioniczną - tudzież paracortex - pompującą psilosyninę w organizm i będącą źródłem psionicznych talentów.

Faraji wziął głęboki oddech i skoncentrował się na powolnym opuszczeniu psionicznych barier, tłumiących myślowo-emocjonalne tło Phileasa. Dotychczas zaledwie lekko tlące się świadomości rozjarzyły się w pełni, zalewając umysł Haiveta niczym promieniowanie gamma z za bliskiej supernowy. Kolejny głęboki wdech i wydech. Palce zaciśnięte w pięść. Wdech, wydech. Wdech, wydech.

Haivet powoli zaczął psioniczny skan otoczenia.

Pogoń i tak dalej... Liev miał kwaśny wyraz twarzy, a kiedy Pakled zniknął i szef ochrony nawiązał połączenie z kapitanem spojrzał na resztę oddziału ochrony mrucząc niezadowolony.

- Miałem go, kurwa... miałem...

Spojrzał na porucznika sądząc po oznaczeniach, wyraźnie szefa tutaj, prezentując już całym sobą w pełni spokojną profesjonalną postawę. Widać było, że gość tępy i okrutnik... ale nie było tego złego. Tacy też się przydawali... To, że miał zamiar go wygryźć ze stołka to inna sprawa!

- Szefie. Marlof to niedołega z kompleksem wyższości. Wolny słuchacz ostatniego roku na akademii, praktycznie cywil. Niedojda, która nie wiem jakim cudem zdała. Nie trafiłby z phazera nawet z przyłożenia. Thf! Wierzyliśmy, że oblał. Sugeruje phazery na poziom 5 i granie do jego egoistycznej strony. Tępy jest, niemal na pewno złapie haczyk.

Przewrócił oczami.

- Założę się że ktoś potężnie wziął w łapę, albo nie wiem jakie cyrki, czy układy się stały by go przepuścić. Lepiej dać mu popalić, ale nie zabijać. Cholera wie jakie mogą być konsekwencje ze strony Admiralicji... wnoszę o pozwolenie na przeszukanie całego okrętu.

Andorian spojrzał na Lieva ściągając wymownie brwi. O ile Gwiezdna Flota dopuszczała, a nawet zachęcała do przedstawiania swoich sugestii i pomysłów przełożonym, to porucznik Th'riakrir, najwyraźniej nie był zwolennikiem tego typu zachowań. Tym bardziej w chwili tak dramatycznej, jak ta. W końcu nie codziennie wyszkolona załoga zostaje ośmieszona i ostrzelana przez przedstawiciela najgłupszej rasy w całym wszechświecie.

- Przypominam poruczniku... Liev... dobrze zapamiętałem pańskie nazwisko - odparł szef ochrony na rzuconą przez Trilla propozycję - Znajdujemy się na odciętych od reszty statku pokładach. Wystarczy zatem przeszukać te wszystkie trzy pokłady i znajdziemy pana kolegę. O ile nie wydarzyło się nic niezwykłego, to pan Marlof powinien być w pobliżu. Nie traćmy zatem czasu i do roboty.

- Kto pierwszy znajdzie tego przygłupa, ten zajmuje holodeck na wyłączność na najbliższy tydzień - rzucił z radosnym okrzykiem jeden z członków drużyny ochrony i pobiegł żwawym truchtem przed siebie.