[WH II ed] Kuźnie Nuln - Strona 9

xeper · 28-10-2014, 23:21

Grzebanie pośród martwych ciał w poszukiwaniu munduru o odmiennym kroju, nie należało do czynności przyjemnych i Gotfryd po chwili dał sobie spokój. Zostawili opactwo za sobą i ruszyli w drogę powrotną. Dla Wolmara i Dietera celem był Altdorf, pozostali postanowili nie ryzykować i nie przekraczać obrębu murów miejskich. Mieli się ponownie spotkać w niewielkiej osadzie Braunwurt, leżącej nieopodal stolicy.

Jak się okazało do Nuln, w którym za siedem dni rozpoczynał się Tydzień Czarnego Prochu, najszybciej było dostać się drogą wodną. Podróż statkiem, nie byle jakim, bo potężnym, luksusowym liniowcem Imperator Wilhelm, miała trwać niecałe pięć dni. Jej koszt był niebotyczny – od pięćdziesięciu do dwustu pięćdziesięciu koron, w zależności od standardu kajuty. Można też było władować się na jakąś barkę płynącą akurat po Reiku w stronę Nuln i pokonać część trasy za niewielkie pieniądze. Ostatnią możliwością było wyruszenie pieszo, bądź konno w niemal czterystukilometrową, sześciodniową podróż traktem, przez leśne ostępy.

Wystarczyło się zdecydować, co robić, uzupełnić zapasy i wyruszyć w drogę.

**Kerm** · 29-10-2014, 08:42

Podróż na luksusowym statku... z którego zapewne wywaliliby ich po paru minutach, bo nie pasowaliby do pozostałych pasażerów. No i bez wątpienia nie było ich stać na wyrzucenie trzystu niemal koron.
Nie da się ukryć - Gotfryd, gdyby miał tyle złota, to siedziałby sobie w mieście i nic nie robił.

- Chociaż podróż lądem wydaje się ciekawą opcją - powiedział - to jednak... chyba taniej wyniesie podróż lądem. Przecież nie zostawimy wozu.
- Chyba - dodał - że sprzedamy wóz. I wtedy można by wybrać się w drogę barką. Jednak, według mnie, chyba lepiej znaleźć kogoś, kto rusza w stronę Nuln i dołączyć do niego.

Gob1in · 29-10-2014, 11:02

- Z jednej strony zgoda - odparł Klein. - Ale pamiętacie naszą ostatnią podróż? Gdyby nie jeden narwany Magister z ognistym temperamentem, to byłoby z nami krucho... Wydaje mi się, że podróż rzeką będzie bezpieczniejsza, a wóz i chabetę Gastona na barkę da się załadować. Gdybyśmy zaoferowali pomoc przy prostych pracach na statku albo ochronie, to może jakiś kapitan zaproponuje cenę, na jaką będzie nas stać? - Wyłożył swój punkt widzenia.

- Jest jeszcze pewna szlachcianka, której zależało na bliższej znajomości... ona też wybierała się do Nuln... nie jestem jednak pewien, co kryło się za jej zamiarami, bo choć potrafię zrozumieć wpływ mego uroku osobistego na niewiasty, to tej panny nie spotkałem ani razu przed otrzymaniem zaproszenia na kolację i to jest zastanawiające. - Zadumał się, ale po chwili marszczenia brwi głośno roześmiał. - Z tym urokiem to oczywiście żart. - zaznaczył.

- Jest jednak pewien szkopuł. Jakoś nie wierzę, by ktokolwiek przyjął na pokład mnie i Dietera, po czym dobrowolnie zatrzymał się gdzieś poza miastem, by wpuścić na pokład kolejnych nieznajomych. To zbyt przypomina atak rozbójniczy, by mogło się udać. A porywać statku chyba nie chcemy, prawda? - zapytał retorycznie.

- Powinniśmy wszyscy udać się do Altdorfu i poszukać w porcie odpowiedniego statku. Nie wiem skąd u was to przeświadczenie, że jesteście poszukiwanymi przestępcami? Przecież ten świrnięty krasnolud z pewnością nie zostałby potraktowany poważnie przez Straż Miejską, skoro wszędzie widzi spiskujących sprzymierzeńców Chaosu. A za wypadek z tą biedną kobietą odpowiadam ja... - posmutniał przypominając sobie nieszczęśliwe zdarzenie z przestraszonymi końmi zaprzężonymi do powozu. - Nawet jeśli nas szukano, to pewnie już przestali - w końcu są bardziej niebezpieczni przestępcy na świecie, niż nasze skromne persony, co?

- No i jeszcze - z jakiś powodów zbliżające się święto może być w jakiś sposób powiązane z tym, kto dotarł tutaj razem z oddziałem z Nuln i zabrał stąd artefakt. Nuln będzie pełne przyjezdnych i posiadacz kielicha może planować uwolnienie demona właśnie podczas obchodów. Nie mamy pewności, że zdołamy dotrzeć tam na czas podróżując lądem - droga rzeką jest bardziej przewidywalna.

**Kerm** · 29-10-2014, 11:50

Gotfryd uśmiechnął się ponuro.

- Ten zwariowany, jak powiadasz, krasnolud - powiedział - ma na tyle wpływów, by załatwić rozesłanie ze nami listów gończych. A czy nas stale szukają, tego też nie wiem, ale mi się wydaje, że on jest nad wyraz zajadły i tak szybko nie ustanie w poszukiwaniach. Z pewnością nawet za rok będzie o nas pamiętać. No i z tego powodu według mnie nasza podróż nie powinna zaczynać się w Atldorfie. Może po drodze, jakaś mniejsza przystań?
- Ale i tak stale pozostaje sprawa wozu - dodał.

Komtur · 30-10-2014, 21:19

- Ja wóz spokojnie mogę spieniężyć - odpowiedział Gaston - i chyba tak zrobię bo podróż będzie szybsza i bezpieczniejsza wodą. Tak prawdę powiedziawszy to marzy mi się luksus Imperatora i nawet miałbym złoto na bilet. Zresztą podróż liniowcem pomieszałaby szyki ewentualnym łowcom nagród, kultystom i naszemu przyjacielowi Gottriemu, że o szybkości podróży nie wspomnę, a na czasie nam zależy. Jak stoicie z karlami?

SyskaXIII · 30-10-2014, 22:26

- Wydaje mi się, że jednak droga wodna będzie lepsza. Powinno mi wystarczyć koron na bilet jeśli o to chodzi. Mam też cichą nadzieję, że uda się zarobić trochę grosza oddając te relikwie świątyni. W każdym razie, nie mamy czasu do stracenia. Mamy mało czasu żeby dotrzeć do Nuln a jeszcze mniej żeby znaleźć właściciela kielicha. - dodał do rozmowy kapłan

xeper · 02-11-2014, 22:25

Koń i wóz Gastona zmieniły właściciela, podobnie jak sto dwadzieścia złotych koron. Zniszczone relikwie, które Dieter zabrał z opactwa spoczęły w krypcie Wielkiej Świątyni. Można się było spokojnie rozejrzeć za środkiem transportu. Z przyczyn finansowych, przynajmniej dla niektórych, liniowiec Imperator Wilhelm, odpadał.

W pokaźnym i zatłoczonym porcie altdorfskim ciężko było znaleźć kogokolwiek płynącego do Nuln. Większość przewoźników obsługiwała raczej trasę wiodącą w dół rzeki, lub też działała na krótszym dystansie. W końcu Wolmarowi udało się ubić targu ze starym, jednonogim szyprem, który za dwadzieścia złotych koron zgodził się zabrać towarzystwo na pokład swojej zdezelowanej, cuchnącej barki o wdzięcznej nazwie Rusałka i przewieźć do Kemperbadu. Tam musieli znów szukać okazji.

Wyruszyli niezwłocznie, na dobry początek poczęstowani przez szypra Bertolda, tanią i palącą przełyk gorzałką. Tym samym trunkiem przez cały czas podróży do Kemperbadu raczyli się członkowie załogi, którzy drugiego dnia nie byli w stanie utrzymać się prosto na nogach, a w samym kemperbadzkim porcie spowodowali kolizję i tylko dzięki sowitej łapówce uniknęli poważniejszych reperkusji.

W Kemperbadzie poszukiwanie kogoś, kto zgodziłby się zabrać awanturników do Nuln okazało się znacznie łatwiejsze niż w stolicy. Do Nuln kursowały regularne rejsy, obsługiwane przez linię przewozową. Wystarczyło zapłacić i wsiąść na statek. Opłata wynosiła zaledwie dwanaście złotych koron za najmarniejszą kajutę. Można też było płynąć w luksusie, za dopłatą ośmiu koron. Barka była wypełniona ludźmi, którzy zmierzali w stronę Nuln, aby wziąć udział w festiwalu i wielkim pokazie jakiejś nowej broni.

Po wyruszeniu z portu i przepłynięciu kilku mil, za niewielką osadą Stockhausen oczom podróżnych ukazał się przerażający widok. Kobiety znajdujące się na pokładzie mdlały; mężczyźni o słabszych żołądkach wymiotowali. Rozległy się krzyki przerażenia i szeptane bojaźliwie modlitwy.

W przybrzeżnych krzakach, na wpół zatopiony, leżał rozbity powóz. Trupy koni, zaplątane w uprząż były zmasakrowane, krwawe ochłapy zwieszały się ze zdruzgotanych kości, oblezione przez chmary much.

Padła komenda i barka zwolniła, po czym zatrzymała się. Szczęknął łańcuch kotwiczny. Marynarze przygotowali się do opuszczenia na wodę małej łódki, będącej na wyposażeniu statku. Kapitan jednostki, przytraczając do pasa kord, zszedł na pokład. Poprawił czapkę, zacisnął pas.

- Trzeba sprawdzić co się tam stało. Wraz z dwoma wioślarzami ruszam na brzeg. Ktoś zechce mi towarzyszyć? – zapytał. Chętnych nie było, ale spojrzenia kilku osób powędrowały ku awanturnikom.

Gob1in · 02-11-2014, 23:22

Udało im się zorganizować rejs statkiem, chociaż w Kemperbadzie czekała ich przesiadka. Łączny koszt podróży był do przełknięcia, chociaż wciąż ilość złotych karli opuszczająca sakiewkę Wolmara ściskała serce żalem. Cóż było jednak robić, skoro obowiązek wzywał.

Zamieszanie na pokładzie wywabiło Kleina z kajuty. Wkrótce poznał przyczynę niepokoju i histerii kobiet. Kapitan zamierzał sprawdzić, co stało się z powozem.
- Ja pójdę. - Rzekł tknięty nagłym impulsem. Czy tajemnicza szlachcianka nie wspominała, że zamierza wybrać się do Nuln powozem? W Imperium takich powozów były setki, jeśli nie tysiące i pewnie to własność jakiegoś lokalnego władyki lub linii przewozowej, ale wolał się upewnić. W sumie ledwo poznał tę niewiastę i miał wątpliwości co do jej zamiarów, ale z pewnością nie życzył jej takiego losu.

Wrócił do kajuty po swoje rzeczy i zszedł do łódki. W pogotowiu miał łuk i strzały - w końcu coś, co roztrzaskało powóz wciąż mogło przebywać w okolicy.

**Kerm** · 02-11-2014, 23:55

Cóż... niektórzy uważali, że warto wyrzucić kupę złota na to, by podróżować w luksusowych warunkach. Gotfryd do nich nie należał... i, na szczęście, inni zdecydowali się na wybór nieco tańszego środka lokomocji.

Jak się okazało, tańszy nie oznaczało ani "tani", ani "mniej ciekawy". Za to z pewnością bezpieczniejszy, bowiem rozbity powóz dobitnie ukazywał, jaki los mógł spotkać tych, co podróżowali lądem.

- Ja też pójdę - odparł na pytanie kapitana, po czym (wzorem Wolmara), przyszykował się do wycieczki na brzeg.

SyskaXIII · 03-11-2014, 08:59

Oddanie relikwi do świątynnych krypt napawało Dietera zadowoleniem. Czuł się jakby zrobił coś na prawdę ważnego dla Imperium. Niestety ukrył jedną z relikwii w plecaku i nawet o niej nie wspomniał. Pergaminy świętego Abelarda były teraz jego własnością i zamierzał chronić je bardziej niż swoje własne życie.

Dzięki Gastonowi udało się znaleźć transport do Kemperbadu, a stamtąd łatwiejsza droga do Nuln, która byłaby o wiele łatwiejsza gdyby tylko nie pijackie wybryki legendarnych poszukiwaczy kielicha. Na szczęście obyło się bez wykopania z miasta lub zamknięcia w lochu.

Niedługo po tym wyruszyli razem z innymi pasażerami prosto do Nuln. Podróż przebiegała bezprecedensowo. W tym momencie obywatele, którzy nie przywykli do makabrycznych widoków wszczęli ogólne poruszenie wywołane widokiem na brzegu.
-Ja ruszę z wami, Niech Simgar ma w opiece tych, do których ten wóz należał. Oby odnaleźli spokój w ogrodach Morra.- zgłosił się kapłan na prośbę kapitana tak samo jak uczynili to Wolmar i Gotfryd.

29-10-2014, 11:02	#83
Gob1in Reputacja: 1	- Z jednej strony zgoda - odparł Klein. - Ale pamiętacie naszą ostatnią podróż? Gdyby nie jeden narwany Magister z ognistym temperamentem, to byłoby z nami krucho... Wydaje mi się, że podróż rzeką będzie bezpieczniejsza, a wóz i chabetę Gastona na barkę da się załadować. Gdybyśmy zaoferowali pomoc przy prostych pracach na statku albo ochronie, to może jakiś kapitan zaproponuje cenę, na jaką będzie nas stać? - Wyłożył swój punkt widzenia. - Jest jeszcze pewna szlachcianka, której zależało na bliższej znajomości... ona też wybierała się do Nuln... nie jestem jednak pewien, co kryło się za jej zamiarami, bo choć potrafię zrozumieć wpływ mego uroku osobistego na niewiasty, to tej panny nie spotkałem ani razu przed otrzymaniem zaproszenia na kolację i to jest zastanawiające. - Zadumał się, ale po chwili marszczenia brwi głośno roześmiał. - Z tym urokiem to oczywiście żart. - zaznaczył. - Jest jednak pewien szkopuł. Jakoś nie wierzę, by ktokolwiek przyjął na pokład mnie i Dietera, po czym dobrowolnie zatrzymał się gdzieś poza miastem, by wpuścić na pokład kolejnych nieznajomych. To zbyt przypomina atak rozbójniczy, by mogło się udać. A porywać statku chyba nie chcemy, prawda? - zapytał retorycznie. - Powinniśmy wszyscy udać się do Altdorfu i poszukać w porcie odpowiedniego statku. Nie wiem skąd u was to przeświadczenie, że jesteście poszukiwanymi przestępcami? Przecież ten świrnięty krasnolud z pewnością nie zostałby potraktowany poważnie przez Straż Miejską, skoro wszędzie widzi spiskujących sprzymierzeńców Chaosu. A za wypadek z tą biedną kobietą odpowiadam ja... - posmutniał przypominając sobie nieszczęśliwe zdarzenie z przestraszonymi końmi zaprzężonymi do powozu. - Nawet jeśli nas szukano, to pewnie już przestali - w końcu są bardziej niebezpieczni przestępcy na świecie, niż nasze skromne persony, co? - No i jeszcze - z jakiś powodów zbliżające się święto może być w jakiś sposób powiązane z tym, kto dotarł tutaj razem z oddziałem z Nuln i zabrał stąd artefakt. Nuln będzie pełne przyjezdnych i posiadacz kielicha może planować uwolnienie demona właśnie podczas obchodów. Nie mamy pewności, że zdołamy dotrzeć tam na czas podróżując lądem - droga rzeką jest bardziej przewidywalna. __________________ I used to be an adventurer like you, but then I took an arrow to the knee... Ostatnio edytowane przez Gob1in : 29-10-2014 o 11:06.

30-10-2014, 22:26	#86
SyskaXIII Reputacja: 1	- Wydaje mi się, że jednak droga wodna będzie lepsza. Powinno mi wystarczyć koron na bilet jeśli o to chodzi. Mam też cichą nadzieję, że uda się zarobić trochę grosza oddając te relikwie świątyni. W każdym razie, nie mamy czasu do stracenia. Mamy mało czasu żeby dotrzeć do Nuln a jeszcze mniej żeby znaleźć właściciela kielicha. - dodał do rozmowy kapłan __________________ "Widzieliście go ? Rycerz chędożony! Herbowy! trzy lwy w tarczy! Dwa srają, a trzeci warczy!"

02-11-2014, 23:22	#88
Gob1in Reputacja: 1	Udało im się zorganizować rejs statkiem, chociaż w Kemperbadzie czekała ich przesiadka. Łączny koszt podróży był do przełknięcia, chociaż wciąż ilość złotych karli opuszczająca sakiewkę Wolmara ściskała serce żalem. Cóż było jednak robić, skoro obowiązek wzywał. Zamieszanie na pokładzie wywabiło Kleina z kajuty. Wkrótce poznał przyczynę niepokoju i histerii kobiet. Kapitan zamierzał sprawdzić, co stało się z powozem. - Ja pójdę. - Rzekł tknięty nagłym impulsem. Czy tajemnicza szlachcianka nie wspominała, że zamierza wybrać się do Nuln powozem? W Imperium takich powozów były setki, jeśli nie tysiące i pewnie to własność jakiegoś lokalnego władyki lub linii przewozowej, ale wolał się upewnić. W sumie ledwo poznał tę niewiastę i miał wątpliwości co do jej zamiarów, ale z pewnością nie życzył jej takiego losu. Wrócił do kajuty po swoje rzeczy i zszedł do łódki. W pogotowiu miał łuk i strzały - w końcu coś, co roztrzaskało powóz wciąż mogło przebywać w okolicy. __________________ I used to be an adventurer like you, but then I took an arrow to the knee...

03-11-2014, 08:59	#90
SyskaXIII Reputacja: 1	Oddanie relikwi do świątynnych krypt napawało Dietera zadowoleniem. Czuł się jakby zrobił coś na prawdę ważnego dla Imperium. Niestety ukrył jedną z relikwii w plecaku i nawet o niej nie wspomniał. Pergaminy świętego Abelarda były teraz jego własnością i zamierzał chronić je bardziej niż swoje własne życie. Dzięki Gastonowi udało się znaleźć transport do Kemperbadu, a stamtąd łatwiejsza droga do Nuln, która byłaby o wiele łatwiejsza gdyby tylko nie pijackie wybryki legendarnych poszukiwaczy kielicha. Na szczęście obyło się bez wykopania z miasta lub zamknięcia w lochu. Niedługo po tym wyruszyli razem z innymi pasażerami prosto do Nuln. Podróż przebiegała bezprecedensowo. W tym momencie obywatele, którzy nie przywykli do makabrycznych widoków wszczęli ogólne poruszenie wywołane widokiem na brzegu. -Ja ruszę z wami, Niech Simgar ma w opiece tych, do których ten wóz należał. Oby odnaleźli spokój w ogrodach Morra.- zgłosił się kapłan na prośbę kapitana tak samo jak uczynili to Wolmar i Gotfryd. __________________ "Widzieliście go ? Rycerz chędożony! Herbowy! trzy lwy w tarczy! Dwa srają, a trzeci warczy!"

28-10-2014, 23:21	#81
xeper Reputacja: 1	Grzebanie pośród martwych ciał w poszukiwaniu munduru o odmiennym kroju, nie należało do czynności przyjemnych i Gotfryd po chwili dał sobie spokój. Zostawili opactwo za sobą i ruszyli w drogę powrotną. Dla Wolmara i Dietera celem był Altdorf, pozostali postanowili nie ryzykować i nie przekraczać obrębu murów miejskich. Mieli się ponownie spotkać w niewielkiej osadzie Braunwurt, leżącej nieopodal stolicy. Jak się okazało do Nuln, w którym za siedem dni rozpoczynał się Tydzień Czarnego Prochu, najszybciej było dostać się drogą wodną. Podróż statkiem, nie byle jakim, bo potężnym, luksusowym liniowcem Imperator Wilhelm, miała trwać niecałe pięć dni. Jej koszt był niebotyczny – od pięćdziesięciu do dwustu pięćdziesięciu koron, w zależności od standardu kajuty. Można też było władować się na jakąś barkę płynącą akurat po Reiku w stronę Nuln i pokonać część trasy za niewielkie pieniądze. Ostatnią możliwością było wyruszenie pieszo, bądź konno w niemal czterystukilometrową, sześciodniową podróż traktem, przez leśne ostępy. Wystarczyło się zdecydować, co robić, uzupełnić zapasy i wyruszyć w drogę.

29-10-2014, 08:42	#82
Kerm Administrator Reputacja: 1	Podróż na luksusowym statku... z którego zapewne wywaliliby ich po paru minutach, bo nie pasowaliby do pozostałych pasażerów. No i bez wątpienia nie było ich stać na wyrzucenie trzystu niemal koron. Nie da się ukryć - Gotfryd, gdyby miał tyle złota, to siedziałby sobie w mieście i nic nie robił. - Chociaż podróż lądem wydaje się ciekawą opcją - powiedział - to jednak... chyba taniej wyniesie podróż lądem. Przecież nie zostawimy wozu. - Chyba - dodał - że sprzedamy wóz. I wtedy można by wybrać się w drogę barką. Jednak, według mnie, chyba lepiej znaleźć kogoś, kto rusza w stronę Nuln i dołączyć do niego.

29-10-2014, 11:50	#84
Kerm Administrator Reputacja: 1	Gotfryd uśmiechnął się ponuro. - Ten zwariowany, jak powiadasz, krasnolud - powiedział - ma na tyle wpływów, by załatwić rozesłanie ze nami listów gończych. A czy nas stale szukają, tego też nie wiem, ale mi się wydaje, że on jest nad wyraz zajadły i tak szybko nie ustanie w poszukiwaniach. Z pewnością nawet za rok będzie o nas pamiętać. No i z tego powodu według mnie nasza podróż nie powinna zaczynać się w Atldorfie. Może po drodze, jakaś mniejsza przystań? - Ale i tak stale pozostaje sprawa wozu - dodał.

30-10-2014, 21:19	#85
Komtur Reputacja: 1	- Ja wóz spokojnie mogę spieniężyć - odpowiedział Gaston - i chyba tak zrobię bo podróż będzie szybsza i bezpieczniejsza wodą. Tak prawdę powiedziawszy to marzy mi się luksus Imperatora i nawet miałbym złoto na bilet. Zresztą podróż liniowcem pomieszałaby szyki ewentualnym łowcom nagród, kultystom i naszemu przyjacielowi Gottriemu, że o szybkości podróży nie wspomnę, a na czasie nam zależy. Jak stoicie z karlami?

02-11-2014, 22:25	#87
xeper Reputacja: 1	Koń i wóz Gastona zmieniły właściciela, podobnie jak sto dwadzieścia złotych koron. Zniszczone relikwie, które Dieter zabrał z opactwa spoczęły w krypcie Wielkiej Świątyni. Można się było spokojnie rozejrzeć za środkiem transportu. Z przyczyn finansowych, przynajmniej dla niektórych, liniowiec Imperator Wilhelm, odpadał. W pokaźnym i zatłoczonym porcie altdorfskim ciężko było znaleźć kogokolwiek płynącego do Nuln. Większość przewoźników obsługiwała raczej trasę wiodącą w dół rzeki, lub też działała na krótszym dystansie. W końcu Wolmarowi udało się ubić targu ze starym, jednonogim szyprem, który za dwadzieścia złotych koron zgodził się zabrać towarzystwo na pokład swojej zdezelowanej, cuchnącej barki o wdzięcznej nazwie Rusałka i przewieźć do Kemperbadu. Tam musieli znów szukać okazji. Wyruszyli niezwłocznie, na dobry początek poczęstowani przez szypra Bertolda, tanią i palącą przełyk gorzałką. Tym samym trunkiem przez cały czas podróży do Kemperbadu raczyli się członkowie załogi, którzy drugiego dnia nie byli w stanie utrzymać się prosto na nogach, a w samym kemperbadzkim porcie spowodowali kolizję i tylko dzięki sowitej łapówce uniknęli poważniejszych reperkusji. W Kemperbadzie poszukiwanie kogoś, kto zgodziłby się zabrać awanturników do Nuln okazało się znacznie łatwiejsze niż w stolicy. Do Nuln kursowały regularne rejsy, obsługiwane przez linię przewozową. Wystarczyło zapłacić i wsiąść na statek. Opłata wynosiła zaledwie dwanaście złotych koron za najmarniejszą kajutę. Można też było płynąć w luksusie, za dopłatą ośmiu koron. Barka była wypełniona ludźmi, którzy zmierzali w stronę Nuln, aby wziąć udział w festiwalu i wielkim pokazie jakiejś nowej broni. Po wyruszeniu z portu i przepłynięciu kilku mil, za niewielką osadą Stockhausen oczom podróżnych ukazał się przerażający widok. Kobiety znajdujące się na pokładzie mdlały; mężczyźni o słabszych żołądkach wymiotowali. Rozległy się krzyki przerażenia i szeptane bojaźliwie modlitwy. W przybrzeżnych krzakach, na wpół zatopiony, leżał rozbity powóz. Trupy koni, zaplątane w uprząż były zmasakrowane, krwawe ochłapy zwieszały się ze zdruzgotanych kości, oblezione przez chmary much. Padła komenda i barka zwolniła, po czym zatrzymała się. Szczęknął łańcuch kotwiczny. Marynarze przygotowali się do opuszczenia na wodę małej łódki, będącej na wyposażeniu statku. Kapitan jednostki, przytraczając do pasa kord, zszedł na pokład. Poprawił czapkę, zacisnął pas. - Trzeba sprawdzić co się tam stało. Wraz z dwoma wioślarzami ruszam na brzeg. Ktoś zechce mi towarzyszyć? – zapytał. Chętnych nie było, ale spojrzenia kilku osób powędrowały ku awanturnikom.

02-11-2014, 23:55	#89
Kerm Administrator Reputacja: 1	Cóż... niektórzy uważali, że warto wyrzucić kupę złota na to, by podróżować w luksusowych warunkach. Gotfryd do nich nie należał... i, na szczęście, inni zdecydowali się na wybór nieco tańszego środka lokomocji. Jak się okazało, tańszy nie oznaczało ani "tani", ani "mniej ciekawy". Za to z pewnością bezpieczniejszy, bowiem rozbity powóz dobitnie ukazywał, jaki los mógł spotkać tych, co podróżowali lądem. - Ja też pójdę - odparł na pytanie kapitana, po czym (wzorem Wolmara), przyszykował się do wycieczki na brzeg.