Usta starszego wioski używały mowy pełnej ogłady, lecz oczy błyszczały mu wrodzoną tradycją pierwotnej dziczy. Wielkoludy patrzyły spode łbów zajadle i czujnie. Spostrzegłszy to, awanturnicy przestali rzucać mdłymi frazesami i czym prędzej opuścili osadę. Nie zamierzali daleko podróżować po zmroku. Kto wie, na co może się natknąć, jeśli zgubi szlak po ciemku?

Księżyc świecił słabo nad odległą górą, samotnym wzniesieniem ocienionym ciemnymi drzewami. Świecił wyjątkowo mocno, a w jego promieniach cały świat stał się srebrzysto-czarny: srebrzysty na otwartej przestrzeni, a czarny tam, gdzie kładły się cienie. Jezioro lśniło u stóp podróżników, którzy wpatrywali się w rozgwieżdżone niebo z kiepsko skrywanym lękiem. Rozpalili niewielkie ognisko z suchego drewna, które najmniej dymiło.

Volker powstał i przygotował się do objęcia warty, gdy Zygfryd i Thurin zalegli na murawie i zapadli w sen. Udając się za potrzebą w stronę drzew, zwiadowca natrafił butem na niedopalone cygaro. Heidelberg znieruchomiał z bijącym mocno sercem. Cygaro nie mogło należeć do żadnego z olbrzymów. Oprócz poszukiwaczy przygód był tu jeszcze ktoś, kogo stopy, wyćwiczone w dzikiej głuszy, nie czyniły żadnego hałasu. Volker poczuł, jak na karku unoszą mu się niezliczone włoski na samą myśl, że ktoś mógł im się przyglądać. A może to nie ich obserwowano? Może ktoś miał na oku olbrzymy? Któryś z wartowników powinien to wcześniej zauważyć, pomyślał zwiadowca. Nieuwaga w takich okolicznościach mogła skończyć się dlań co najmniej nieszczęśliwie.

Szarpiący nerwy strach minął wraz ze wschodem. Wstał dzień i słabe czerwone słońce wtoczyło się powoli na ciemne niebo.

- Wokół czyha pełno niebezpieczeństw, ale na razie od strony olbrzymów nic nam nie grozi - wtrącił się Zygfryd który właśnie kończył czesać konie - Nie znamy też intencji tego kogoś od cygara, ale skoro żyjemy to nie ma co gdybać tylko wreszcie trza zacząć myśleć o swoich korzyściach z całej tej wędrówki. Zbadałbym te ruiny, bo może znajdziemy w nich coś ciekawego.

Jakiś nieśmiały gość się trafił, co miast w głos ogłosić swą obecność, prezent jeno zostawił, pomyślał z ironią Reiner.

- Odpocząć trochę warto - poparł Rorana. - Choć może jakieś odrobinę lepsze miejsce by się zdało, gdzie trudniej by nas było podejść. A potem też bym chętnie ruiny zobaczył.

Jak tak będą pędzić z miejsca na miejsce, to najwyżej konie zajeżdżą na śmierć i taki z tego tylko zysk będzie.

Wszyscy przespali się nieco i teraz czuli się bardziej wypoczęci, choć już po godzinie znów garbili się w siodłach. Znajdowali się w drodze już od wielu dni. Rozmawiali półgłosem, dyskutując na temat najdogodniejszej trasy wiodącej ku ruinom. Volker po drodze zebrał pułapki na zwierzęta bez ani jednej zdobyczy i - niepocieszony - miał już wracać do pozostałych, gdy natknął się na opróżnioną butelkę po gorzałce. Włóczęga spojrzał z niepokojem na zieloną ścianę drzew. Kim był tajemniczy jegomość, który nie zostawiał po sobie śladów innych niż cygara i butelki? Przez moment zwiadowca stał niezdecydowany, zastanawiając się, co lub kto mogło czaić się w zdradzieckiej, zielonej otchłani. Spojrzawszy drugi raz na butelkę, Volker przypomniał sobie o zaschniętym gardle i dołączył do kompanów.

Kierując się pod górę, traper zauważył ślady łap kilkunastu olbrzymich wilków w zdeptanej trawie. Hobgobliny przypuszczalnie bez ustanku prowadziły poszukiwania zaginionego patrolu. Thurin pociągnął tęgo z bukłaka napełnionego czystą wodą z jeziora i rozejrzał się z niezbyt radosną miną. Roran natomiast wyszczerzył się radośnie - tu w okolicy były znakomite miejsca na zasadzkę i poszukiwacze przygód mieli okazję się odegrać. Choć równie dobrze mogli ominąć zielonoskórych niczym niewidzialne duchy.

Felix spojrzał na uśmiechniętego Rorana i odwzajemnił grymas.
- Tym razem to my mamy przewagę. Przydałoby się być w końcu łowcą a nie zwierzyną.
Wręcz teatralnie rozprostował palce.
- Co reszta na taką zamianę ról?
- Kto zostawił po sobie butelkę i cygaro możemy rozważyć później, okazja by odwdzięczyć się hobgoblinom może się nie powtórzyć.

Na widok pustej butelki nałóg Volkera przypomniał o sobie. Zaś grymas krasnoluda i słowa czarodzieja jeszcze bardziej wzmogły jego pragnienie. Sięgnął po własną flaszkę i pociągnął z niej dwa solidne hausty. Smak alkoholu nieco go uspokoił, lecz wciąż nie wystarczająco. Westchnął ciężko i przełamując swój strach, rzekł:

- Niech będzie. Spróbujmy. Ale lepiej zróbmy to na moście, tam będą mieli ograniczoną przestrzeń. I w pierwszej kolejności będzie trzeba wystrzelać wilki, te hobgobliny z pewnością potrafią na nich dobrze walczyć, a same w sobie te bestie stanowią nie lada zagrożenie.

- A co do tej butelki… Ten ktoś musiał z pewnością obserwować nas, skoro butelka leży nieopodal naszego poprzedniego obozowiska. Kurwa. Nie wiem czego od nas chce, ale w żadnym razie mi się to nie podoba…

Krople wody spłynęły po policzkach krasnoluda wprost w sploty jego wielkiej brody. Wydął pogardliwie wargi. Tylko kompletny gołowąs wymieniłby walkę na możliwość uniknięcia takowej. Wziął jeszcze mały łyczek. Pulchne wargi skrzywiły mu się w niebezpiecznym grymasie. Lepiej by było, gdyby uniknęli tej utarczki. W powietrzu czuł nikły i metaliczny zapach krwi. Nawet przegotowana woda miała posmak posoki. Wszystko zapowiadało śmierć i agonię. Runiarz uśmiechnął się nagle szeroko. Plany zostały poczynione i wszystko wskazywało na dobrą walkę. Za wyjątkiem kilku bójek, nie walczył w prawdziwym starciu od czasu potyczki z Tileańczykami.

- Macie ochotę na krwisty befsztyk z hobgoblina? - odsłonił nieforemne w ludzkich oczach zęby. - Moglibyśmy się nim nasycić w smaganych wiatrem salach tego zrujnowanego kasztelu, popijając go zrabowanymi przez to ścierwo napojami. Łaknę krwi i - zawahał się. - chcę usłyszeć krzyki zabitych. Za długo nie walczyłem! - zgarbił się, chyląc głowę do przodu i odsłaniając kły.

- A względem... - ochłonął nieco. - Względem butelki i cygara, to spostrzeżenia zostawmy na później. Czas by zabijać, nie głowić się nad abstrakcyjnymi problemami!