Jak na taką małą wieś to tętniła życiem, ciepłem wręcz ogniem. Kolejny budynek poszedł z dymem, tym razem tylko nie celowo. Rodziło się więc pytanie ile budynków jeszcze spłonie do momentu wyjazdu bohaterów w dalszą drogę.

Najwięcej jak się okazało działo się na froncie, bowiem tak rycerz o imieniu Luis znalazł swój pierścień. Jego błyskotka była na jednym z palców chłopki, która to była tak wystraszona całym zajściem, że przez dobry moment nie byłą wstanie powiedzieć ani słowa. Bohaterowie wymieniali pomiędzy sobą zdania, a chłopka stała wpatrzona na Luisa jak gdyby miała za chwilę umrzeć. Co prawda to mogło nastąpić nawet wcześniej niż się tego można było spodziewać.

- A aa ale….

Gdy już miała coś powiedzieć do dyskusji wtrącił się sołtys.

- Paniczu, mało, a bym Cię nie rozpoznał. Teraz jednak wiem z kim rozmawiam. Kłaniam się nisko, cieszę się, że jednak żyjecie. Nie omieszkamy wyprawić przyjęcia, na cześć że wam nic nie jest. Miej jednak litość dla Juty, to dobre dziewczę. Nie mogła niczego ukraś. Niech nam sama o tym powi, ona nie kłamie, a wiem bo to moja bratanica. - po tych słowach odwrócił się do kobieciny

Kobieta nie pewnie ale zaczeła mówić:

- Ja nie ukradła. Ja znalazła, ino odwiedzić groby byłam, u mojej matczyny, co to dwie wiosny temu zmarła. Gdy szłam cmentarzem, nie daleko jednego z tobołków zobaczyła żem, że coś się świci. Błyszczało to, a ja to wzięłam. Pytałam co niektórych czy pierścienia nie zgubili, ale żaden nie zgubił. Więc pierścień zachowałam.

- I tak to wyglądało - westchnął sołtys

- Jeśli ten pierścień jest twoim, to proszę weź go. - podała do drogiej dłoni Luisa, a ten poczuł ukłucie w sercu. Pojawiło się ono wraz z delikatnym dotykiem kobiety.


Otwin wykazał się bardzo dobrym pomysłem ustawienia straży przy każdym z rogów domostwa. Pomysł był na miano stratega. Chłopi byli zaskoczeni, tym jak dobrze nimi manewrował mniej znany im rycerz.

W tym czasie Otwin udał się za śladami, jednak jak się okazało, nie mógł żadnych odnaleźć. Ślady były stare, a będąc pod drzewem utrwaliły się. Tak więc ktoś musiał składać drzewo nie zdając sobie sprawy z tego, że kiedyś tędy przechodził potwór, reszta śladów zatarła się. Tym bardziej, że pod drzewem trawa była zeschła i większość byłą to sucha ziemia, na której było łatwiej dojrzeć ślady niż miękka trawa, która co dziennie pokrywa się rosą.

Luis wybrał się w kierunku, gdzie ostatnio widział swoje rzeczy. Dom stał tak jak stał, w dzień wygląda znacznie inaczej niż w nocy. Teraz bohater w pełni zdawał sobie sprawę z tego jak bardzo potworny to budynek. Widok drzwi i kilku schodków zmieszał uczucia rycerza na tyle, że musiał przystanąć. Wizje w jego głowie pojawiały się i ginęły niemal w tym samym momencie. Rycerz przypomniał sobie jak to bestia raniła go swoim pazurem po ramieniu, człowiek automatycznie przejechał ręką w miejscu gdzie powinna być rana, jednak ta już znikła. Było to co prawda dziwne, jednak kto by się martwić tym, że jest zdrowy, a rany goją się na nim szybciej. Z pewnością było w tym wiele, że był wyjątkowy, Panie Jeziora nie wybiera byle kogo. Przychodziły mu myśli czy przypadkiem oby na pewno powinien wchodzić sam do tego budynku.

Jednak jego odwaga i ciekawość przezwyciężyła wszystko i bohater pociągnął za klamkę u drzwi. Doszedł go odór, jakiego nie pamiętał ostatnio będąc w tych czterech ścianach. Właściwie czuł znacznie więcej. Czuł, że w kuchni jest spleśniały chleb, że gdzieś na górze jest szczur, a nawet że w jednym z pokoi jest ciało.

Otwin odzyskał swój miecz, i dostał na przechowanie pierścień, jak się okazało, był on dosyć podobny do tego, który bohater posiadał w kieszeni. Tak, że musiał dobrze się jemu przyjrzeć aby go nie pomylić jeśli będzie miał go zwrócić. Miecz wyglądało na to, że nie został użyty.

Sołtys był ucieszony, objął swoją bratanicę i kazał iść jej do domu, wraz ze swym mężem.

- Myślę, że był to sam Hunold, drzewo leży tutaj już naprawdę długo, jeśli nie on to mogła być jego żona. Jednak jak wiesz, jego … - nie dokończył czując spojrzenie starca siedzącego pod drzewem.

Słowa Otwina na temat śladów zostały zignorowane.

Oswald postanowił udać się do wynajętego domu, który miał posłużyć im jako miejsce wypoczynku.

Wszyscy ruszyli za bohaterem, brakowało jedynie Luisa, który oddalił się w stronę jednego z opuszczonych budynków.

Budynek wynajęty bohaterom nie był najlepszym budynkiem we wsi, jednak było to zawsze jakieś schronienie, którego każdy podróżnik potrzebuje.

Po wejściu do środka, bohaterowie zdali sobie z faktu, że budynek jest dosyć przestronny, a jego położenie jest dosyć dobre jeśli chodzi o obserwację wsi. Wewnątrz było 3 pokoje i kuchnia, dwa wyjścia. Za domem znajdował się wychodek. Do domu była dobudowana mała chałupka, w której było drewno i znajdowały się tam także narzędzia, takie jak kosa, sierp, grabie, widły. Wśród tego wszystkiego było też całkiem sporo kamieni. Były one różnych rozmiarów, małe średnie, a nawet był jeden, mógł mierzyć z pól metra.


W budynku było już jedzenie, był chleb i garnek z ciepłą zupą. Miski leżały na jednej z półek, a obok nich drewniane łyżki. Posiłek pachniał przyjemnie w nozdrzach bohaterów.

Nagle do pomieszczenia weszła jakaś chłopka.

- O przepraszam, proszę o wybaczenie. - ukłoniła się - Nazywam się Birgit, matka kazała sprawdzić czy zupa wam mości panowie smakuje, czy nie ostygła. Powiedziała też, że za jakieś trzy klepsydry przyniesiemy pyrki z udźcem. Czy jest coś co możemy jeszcze dla was zrobić? - dziewcze było młode i lekko przestraszone, trzymała się blisko drzwi. Gdy mówiła co jakiś czas dokładnie się przyglądała bohaterom, chociaż w większości im butom. Jej wzrok był zwrócony na podłogę.

Randulf poczuł że to właśnie na niego dziewczę spoglądało najczęściej.