Otwin ruszył pierwszy jego plan wyglądało na to że jest na tyle dobry aby się powiódł. Najemnik hałasował co nie miara. Jego kroki w zbroi to jedno, ale dodatkowe odgłosy stukania w tarczę to drugie. Bestia niczym na sygnał zwróciła się w stronę bohatera. Szybki sus i była niemal przy nim. Otwin był na to jak najbardziej gotowy i gdy tylko się dało atakował. Natarcie było jak najbardziej celne, a co więcej bardzo mocne. Potwór był wielkich rozmiarów, więc było gdzie ciąć. Cięcie było głębokie w okolicy jednej z łbów poczwary. Trysnęła krew a z paszcz stworzenia doszedł przerażający dźwięk. Z każdym oddechem tryskała krew.

Stworzenie było głupie i było w stanie przewidzieć, że to jedynie zasadzka, a prawdziwe zagrożenie stoi za jego plecami.

Oswald nie zwlekał ani chwili i ruszył za kompanem. Ta chwila wystarczyła aby potwór zainteresował się Otwinem i odsłonił się na ataki pozostałych. Atak Oswalda w szarży był potężny. Długi miecz okazał się być bardzo użyteczny w tym pomieszczeniu. Z pewnością takie ataku nie wykonałby w wąskich korytarzach, ale tutaj miało to jak najbardziej zastosowanie. Rezultat tego ataku mógł zaskoczyć nie jednego, bo jeden z łbów stworzenia wzbił się w powietrze odbiwszy się od sufitu, nie będącego wyżej niż 2 metry i wylądowawszy niedaleko wychylającego się Randulfa. Psisko zawyło, ból musiał był potężny. Krew tryskała jak z fontanny.

Randulf został zaskoczony głową stworzenia, która się poturlała tuż obok niego. Widząc, że głowa jest w pełni martwa, co prawda przez chwilę jeszcze oczy się poruszały, czy oddech w nozdrzach, ale było to już raczej pośmiertne, Randulf oddał strzał. Ten bohater także oddał prędki i celny atak. Strzała wbiła się w jedną z głów, której jeszcze nikt nie zaatakował. Strzała wbiła się lekko poniżej głowy w okolicę szyi, w partie, które są nazywane tymi najdelikatniejszymi. Utkwiła tam, a stworzenie wyglądało jak gdyby miał lekki trudności z oddychaniem. Pod strzałą zaczęła się sączyć krew, działo się to powoli, jednak widoczne z pozycji Otwina.

Krwi w pomieszczeniu było coraz więcej za sprawą otwartej rany, a dokładniej odciętego jednego łba.

Odcięta głowa spowodowała więcej miejsca i mniejszy ucisk metalowej obroży na szyi potwora. Jednak stworzenie nie było by się nadal z niej oswobodzić. Mutant był w szale, zadane obrażenia były potężną dawką bólu zadanego niemal w tym samym czasie. Cerber atakował na oślep, był w tym momencie skierowany na Otwina i go też atakował. Rzucił się na niego, przewracając go swoją masą, jego kły może i by zrobiły jakąkolwiek szkodę, gdyby nie karcza i zbroja bohatera, którą miał na sobie. Bohater poczuł co prawda ciężar stworzenia, ale nie doznał żadnych obrażeń. Jedynie nie był w stanie utrzymać miecza, który spadł nieopodal jego głowy. Czuł na sobie ciepłe, śmierdzące powietrze z paszczy.

Otwin miał głowę na karku pomimo sytuacji w której niejeden mógłby spanikować ten zachował zimną krew. (udany test)
Siły też miał sporo, tak więc był w stanie na lekkie manipulacje swojej pozycji. Skupienie się na tarczy było dobrym pomysłem, bo przerośnięte psisko, nie było w stanie tak łatwo się jej pozbyć. Zwierze nie miało łatwo bo z pewnością obrażenia nie były łagodne. Otwina pomysł sprawdzał się co w całości, jedynie gdyby nie zdołali zabić zmutowanego psiska, to z pewnością bohater pierwszy zginie jako pierwszy.

Tryskająca krew ze zwierzęcia była też pewnym utrudnieniem, bo co jakiś czas padało na twarz, co czasem delikatnie mówiąc potrafiło denerwować.

Kolejny ciekawy pomysł bohatera i kolejny raz udany. Bohater przytrzymał psisko jeszcze trochę, tyle że towarzysze zdążyli zadać kolejne obrażenia. Sam Otwin nie widział dokładnie za wiele zza tarczy i wielkiej sylwetki psiska. Jednak gdy bohater opuścił lekko tarczę psisko naparł mocniej i gdy bohater był gotowy aby odepchnąć zwierze, te się tego nie spodziewało i te sekundy pozwoliły na to aby wydostać się spod zwierzęcia. Bestia zachwiała się lekko zmylona całym zagraniem, a Otwin obracając się prędko był już koło miecza gotowy aby odeprzeć kolejny atak stworzenia.

Oswald wymierzył i mając dobry moment zaatakował i tym razem było celnie ale nie tak spektakularnie jak ostatnim razem. Miecz bohatera zatopił się we łbie stworzenia. PRzez chwilę bestia jak gdyby się zatrzymała, a po chwili zawyła. Raniony ówcześnie łeb opadł bardziej ku ziemi jak gdyby otumaniony. Być może cios był mocniejszy niż się wydawał i ranił głębiej głowę niż się wydawało. Ostatni z pysków był zajęty Otwinem, który to wyglądało na to że się oswobodził spod cielska stworzenia.

Randulf będąc wydawało się na dosyć bezpiecznej pozycji oddał kolejny strzał, który i tym razem dosięgnął stworzenie. Bohater usłyszał ponownie świst cięciwy i zobaczył jak ta zagnieżdza się w celu. Strzała zagnieździła się w prawym boku cerbera, ginąc tym samym w sierści mutanta. Zwierze lekko drgnęło co mogło jednoznacznie oznaczać, że coś tam poczuło.

Potwór dalej żył pomimo celności ataków i ich siły, mutant był dalej na nogach i tym razem to jego był moment na zadanie obrażeń. Zawyło donośnie po czym skoczyło po raz kolejny w stronę Otwina, tym razem jednak Ortwin stał w innej pozycji i stworzenie jedynie porazniło swoją łape nadziewając się na ostry miecz. Nie dało za wygraną i po raz kolejny dotarło, jednak i tym razem nie wyżądziwszy żadnych konkretnych szkód, być może lekki wgięcie na puklerzu, ale nic więcej. Pomimo swojej wielkości nie stanowiło tak wielkiego zagrożenia dla trzech śmiałków jak mogłoby się zdawać na początku.

Otwin dzielnie stawiał czoła potworowi. Zaiste to on był tym który ciągle odpierał jego ataki. Kolejny atak i kolejna rana. Cios silny i celny. Krew trysnęła na jedną z pobliskich ścian. Zwierzę wyglądało na coraz to bardziej zmęczona tą walką, tym bardziej obrażeniami jakie do tej pory zaznało.

Oswald w tym czasie nie próżnował. Jak to powiadają czasem aby ruszyć do przodu należy cofnąć się kilka kroków. Tak też uczynił, po czym zaatakował przerośnięte zwierze. Jego cios był na tyle mocny aby przebić się przez cielsko zwierzęcia i zagłębić się tam gdzie należy. Ciężko było zaprzeczyć temu, że miecz mógł wbić się w płuca, czy nawet serce zwierzęcia. Ponieważ zwierze nagle jak gdyby się zatrzymało i zaczęło mieć trudności z oddychaniem.

Randulf oddał kolejną strzałę, a ta z kolei zagnieździła się w okolicy barku potwora. Zwierze lekko pod upadło na tę stronę, jak gdyby strzała raniła jakieś ścięgno, czy mięsień, który to pełnił ważną rolę w stabilnej postawie.

Ataki bohaterów był niemal w tym samym czasie, tak więc każdy z nich, patrząc ze swojego punktu widzenia mógł śmiało sądzić, że to jego atak zabił przerośniętego zmutowanego psa.

Zwierzę powoli bezsilnie upadło. Spod cielska sączyła się krew. Przez kilka minut jeszcze dychało.

Bohaterowie stali w pomieszczeniu gdzie zgładzili stworzenie. Przed nimi były jedyne drzwi przed siebie i oczywiście jedne prowadzące do punktu skąd przyszli.

Po spokojnym, czujnym uchyleniu drzwi prowadzących najprawdopodobniej dalej dało się zauważyć kolejny tunel. Tym razem krótszy i oświetlony. Na ścianach co kilka metrów zawieszone były pochodnie, które rozświetlały drogę. Na ścianach było wiele śladów krwi, a na ziemi pełno kości i rozkładających się szczątków ludzi, a może nawet zwierząt.

Prowadził on do jakiegoś większego pomieszczenia, gdzie z oddali dało się zauważyć jakieś dziwne sylwetki postaci. Jak do tego momentu zdawały się one być nieświadome, że ktoś ich widzi. Były one odziane w ciemne szaty z kapturami. Stali w jak gdyby okręgu wokół jakiegoś stołu, ciężko było to z daleka określić nawet dla Oswalda. Przypominało to jak gdyby jakiś rytuał. W tym momencie bohaterowie dali radę dostrzec 5 postaci stojących w ten sposób. Z oddali był lekko widoczny stół, ale nie byli w stanie określić co na nim się znajduje.