Przemyślawszy sprawę, awanturnicy postanowili ruszyć w górę srebrzystego strumienia. W przeciwieństwie do poszukiwanego nie musieli zacierać śladów, mieli tym samym przewagę, nie musząc moczyć cholew butów. Idąc wraz z linią spływającej w przeciwnym kierunku wody, łowca nagród i bydłokrad uważnie szukali w kamienistym brzegu rzeczki śladów końskich kopyt, bądź też ludzkich butów. Jeśli ruszył w tą stronę, to prędzej, czy później powinni je dostrzec. Szli szybko, ale ostrożnie, tak by niczego nie przeoczyć, ani nie stracić równowagi na sypiących się spod butów kamykach.

Wędrówka stawała się powoli męcząca i nużąca. Awanturnicy zrobili sobie krótką przerwę, po czym popijając łyki wody z bukłaków ruszyli dalej. Podróżowali już długo, od kiedy skręcili i ruszyli wraz z biegiem strumienia minęło już dobre parę godzin, choć wysokie sosny nie pozwalały się zorientować dokładnie w położeniu słońca, przesłanianego również przez chmury. Te okazały się niejako błogosławieństwem dla zmordowanych wędrowców.

Kiedy byli już gotowi załamać ręce i uznać, że źle wybrali kierunek poszukiwań, po drugiej stronie rzeki, zza granicy tafli wody zauważyli, że piasek i małe kamyki są naznaczone linią śladów, ledwo widocznych, ale zachowanych lepiej, gdy tylko docierały do niepodmytej wodą trawiastej łąki. Zwęszywszy ponownie trop, dwa awanturnicy przekroczyli strumień, przeskakując po śliskich kamieniach i ruszyli za swoim celem.

Ślad skręcał na niezbyt gęsto zalesione zbocze. Kompani ostrożnie podążyli jego śladem. Jekil był w stanie stwierdzić, że był świeży, tak więc niemal na pewno pozostawił go Lehman.

Martwy koń leżał porzucony koło samotnej sosny. Lenz, rozejrzawszy się dookoła, doskoczył do truchła zwierzęcia. Wierzchowiec złamał nogę, poruszając się po zdradliwym stoku i Tobias dobił go ciosem tasaka. Rabuś zabrał wszystko prócz siodła i uprzęży, a ślady buta wskazywały to, czego można było się domyślić - dalej zbir ruszył na własnych nogach. Towarzysze ruszyli dalej za tropem.

Szli przez jakiś czas. Minęło blisko dwie, bądź trzy godziny, i tym samym nadeszła pora komplety, to jest na nasze około dwudziesta pierwsza wieczorem. Ściemniło się, choć ze względu na to, że był dopiero początek lata, wciąż było raczej szaro niż czarno.

Żar małego ogniska po drugiej stronie skalnego ostańca był w takich warunkach dobrze widoczny. Prawdopodobnie znaleźliście swój cel. Musieliście zadecydować, co chcecie zrobić.

Lenz ostrożnie zaczął się wspinać na skalny ostaniec. Szczeliny, które musiał wykorzystać, by dostać się na górę, były trudne do dostrzeżenia w świetle księżyca, a ponadto, nie chciał zrobić hałasu, który zwróciłby na nich uwagę bandyty. Dotarcie na wygodne miejsce na czubku skały okazało się trudniejsze i bardziej monotonne, niż się spodziewał i choć poobcierał sobie ręce i narobił sobie na nich odcisków, udało mu się przykucnąć cicho w miarę wygodnym punkcie widokowym.

Wychylił się odrobinę do przodu i spojrzał w dół. W niewielkiej zatoczce w skalnym zboczu, otwartej z jednej strony, w miarę bezpiecznie rozsiadł się Lehman. Był to niewątpliwie on, na co wskazywała siwiejąca ruda broda i włosy, widoczne w świetle ogniska. Obok zbira leżała rzucony niedbale i niespakowany jeszcze kawałek brudnego samodziału, w którym miał zapewne zjedzony już jednodniowy prowiant. Nie spał i nie wyglądało na to, by zamierzał. Jedno Brahman mógł jednak zauważyć, że był sam, a przynajmniej nikogo innego widać nie było. Musiał podjąć decyzję.

Jekil ostrożnie ruszył przed siebie, starając się nie robić niepotrzebnego hałasu. Poświata ogniska tworzyła mylące cienie, a Hoffert nie chciał ryzykować wpadnięcia na bandytę twarzą w twarz, mając w rękach jedynie łuk. Miał nadzieję, że Lenz nie pośpieszy się i nie zaatakuje Lehmana zbyt wcześnie.

Wiedział, że kiedy wychynie zza ostańca, będzie miał tylko ułamki sekund na wycelowanie w zbira i wypuszczenie w jego kierunku zabójczej strzały. Przełykając ślinę, z bijącym gwałtownie w piersi sercem, łowca nagród wychylił się zza skały. Czas zdawał się spowolniony. Zauważywszy ruch, Tobias złapał tasak i spróbował odskoczyć w bok. Jekil zwolnił cięciwę i strzała pomknęła przed siebie. Szybka reakcja uratował hersztowi bandytów życie, choć nie ocaliła przed uszczerbkiem. Głuche uderzenie posłało siwiejącego zbója w tył. Stalowy grot wbił mu się pod obojczyk. Mężczyzna wydał z siebie zduszony jęk i zaklął na swoją bezmyślność.

- Skurwysyny - zawarczał i skoczył w kierunku Hofferta z tasakiem przygotowanym do ciosu. Po raz drugi szybkość i przypadek uratowały mu życie. Zobaczywszy, że jego towarzysz wyskakuje z łukiem, Brahman skoczył z toporem na ściganego banitę. Rozminąwszy się z nim, głuchą rąbnął w wygniecioną tyłkiem Lehmana trawę. Siła uderzenia na chwilę odebrała mu dech w piersiach. Słysząc, że coś się za nim dzieje, bandyta skoczył w bok.

Sytuacja na tę chwilę wygląda mniej więcej tak. Lenz nic sobie nie połamał, ale mocno się poobijał.

Tobias znalazł się w pułapce. Odskoczywszy odruchowo, kiedy usłyszał spadającego Lenza, oddalił się od łowcy nagród, pozwalając mu na strzelenie weń z łuku raz jeszcze. Naciągnąwszy cięciwę, Hoffert nałożył na nią strzałę i bez wahania posłał ją w kierunku zdezorientowanego Lehmana. Bandyta spróbował przeskoczyć z nogi na nogę i uniknąć wpadnięcia w objęcia śmierci, ale to nie wystarczyło.

Strzała Jekila wbiła się prosto w korpus herszta banitów, dziurawiąc mu żołądek i rzucając go w tył. Krew z ust zabarwiła mu brodę na czerwono, a rzężący Tobias, zgięty upadł na trawę. Wciąż żył, ale nie był już w stanie się bronić. Z oczu wypływały mu cienkie strużki łez.