Louis wszedł do ostatniego pomieszczenia w piwnicy. Ciekawiło go co może tu znaleźć. Zapewne nie spodziewał się takich rzeczy, prędzej plugawych przedmiotów lub składowiska ciał po rytualnych.
Przeszukiwał dokładnie i natrafił na kufer.
Otworzył i zobaczył mapę.
- Panie. Jest tu mapa. Może coś da?- Zwrócił się do rycerza. Sam nie potrafił czytać więc wolał oddać skrawek papieru.
Zastanowiły go kufle, które znalazł. Kiedy później wychodzili zapytał Odo czy zna ten znak.
Znalezione ecu schował do sakiewki. Tyle złota może się przydać całej kompanii.

Wziął trochę ubrań i zawołał ocalałych.
- Ludzie! Tu są ubrania. Zawsze coś, chociaż mokre. Jak wyschną będą się nadać na drogę do domu.- Wskazał resztę odzieży.
Koce też się przydadzą i inne rzeczy potrzebne do podróży. Płaszcze, krzesiwo czy inne. Jak wyschną będą w sam raz. Uśmiechnął się do siebie.
Kiedy zaczęli wychodzić łowca z przerażeniem zobaczył jak Pierre rozwala jego toporem ołtarz. Kiedy skończyli odebrał go od rycerza.
- A kto Panie teraz naostrzy mój topór? Dobrze żeście go nie połamali. Ciężko o dobrą broń- Mówił przyglądając się broni dokładnie szukając pęknięć czy resztek czegoś plugawego.

Kiedy Odo poprosił o pomoc z powrotem do wsi, wiedział że rycerze się zgodzą. Ci akurat przedstawiciele szlachty dobrze świadczyli o możniejszej grupie społecznej w Bretonii.

Teraz trzeba było znaleźć nocleg dla wieśniaków i Coriolis pomógł w odnalezieniu właściwej. Sami z resztą i tak szukali nowej kwatery. Znalezione ecu przeznaczył na wyżywienie i nocleg dla biedaków, którymi przez kilka dni będą się opiekować.

Rozprawili się z mutantem brutalnie, ale szybko i skutecznie: czyli jak należało. Nie przywodziło to większych przemyśleń, istota nie zasługiwała na życie i tyle.

— Dzięki, ty też nieźle strzelasz — odpowiedziała Gaspardowi, zapodając mu kuksańca w żebro. — Ten człowiek, którym był przed zaprzedaniem duszy, na pewno jest nam wdzięczny.

***

— Ha! Dobrze gada — skomentowała słowa ziomka.

Friga popatrzyła na piątkę nieszczęść. Trochę denerwowała ją próba brania rycerzy na etos, ale z drugiej strony co innego mogli w takiej sytuacji zrobić? Puściliby ich na ulicę, to mogliby nie przeżyć nocy.

— Pomożemy, a jak! Trzeba zabrać ich w jakieś suche miejsce i nakarmić, bo nam popadają. Ja bym nie nocowała na waszym miejscu w tej norze, coś złego nad nią wisi. Jeżeli żadnego nie rozłoży przeziębienie, to możemy ruszyć z samego rana.
Zastanowiła się, czy była kiedyś we wspomnianej wiosce i czy będą w stanie zwrócić im koszta eskorty.
— Przydałby się wóz, bo drałować do tego Serrac mi się nie widzi...

Wnikliwe oględziny mapy nie wniosły niczego nowego - ot, Serrac zaznaczone było krzyżykiem, a od niej odchodziła gruba linia prowadząca do L'Anguille. Były to więc z pewnością wytyczne dla mutantów, gdzie mają porywać chłopów i jak potem wrócić do własnej siedziby. Gaspard i Pierre wypytywali przy okazji wieśniaków o dalsze szczegóły. Odo, uszczęśliwiony odpowiedzią rycerzy, ożywił się jeszcze bardziej.
- Dziękuję, dziękuję, dzielni rycerze. - Skłonił się nisko kilka razy. - Co do tego w kapturze, to pewnie i bym go poznał z mowy, jakby jeszcze cokolwiek mówił. Tylko żarcie i wodę nam przynosił, a ta cisza sprawiała, że wydawał się nawet bardziej groźny od tych plugawców, co na nas cały czas wrzeszczeli. Jeśli co gadał z tymi mutantami, to na pewno nie w piwnicy, bo nigdy żem nie słyszał jego głosu.

Wzruszył ramionami i spojrzał na Pierre'a.
- Tak, panie, brali nas z wioski. Ostatnie, co pamiętam, to żem z domu wyszedł na wieczorne obejście, a potem obudziłem się już w celi, a łeb to mi chciało rozjebać z bólu. Ekhem, wybacz panie mój prosty język. W każdym razie moja żona Lynette musiała już tam chyba osiwieć z żalu i tęsknoty. - Westchnął, po czym kontynuował. - Moim panem jest sir Enguerrand, rządzi twardą ręką na podległych mu ziemiach.

Nie marnując więcej czasu, ruszyliście do zaproponowanej przez Asleifa gospody, zostawiając przeklęte domostwo, a rzezimieszek prowadził was pewnie. Co jakiś czas mijaliście dziwnie przyglądających się wam przechodniów i najpewniej miało to związek z wyziębionymi, wychudłymi wieśniakami, którzy zwracali na siebie uwagę. Na szczęście zaczynało się ściemniać i podniosła się mgła, otulając szczelnie całą okolicę. W połączeniu z rozpalonymi na ulicach lampami, L'Anguille przykuwało wzrok swoim urokiem i tajemniczością.

Dość szybko zostawiliście port i doki za sobą, znikając między pobudowanymi blisko siebie mniejszymi i większymi budynkami. Asleif wybierał to główne ulice, to boczne przesmyki i po kwadransie dość spokojnego (ze względu na zmęczonych wieśniaków) marszu, znaleźliście się w dzielnicy Stare Miasto. Widać było od razu, że elfia dłoń nie dotykała się żadnego z pobudowanych tutaj domów, które wyglądały mdło i nijako, przywołując architektonicznie budownictwo imperialne. Mijaliście sklepy, kantory kupieckie i zwykłe domy mieszkalne, by w końcu dotrzeć do dwupiętrowego budynku z szyldem "Pod Stokrotką", pod którym ktoś namazał czerwoną farbą napis "KATEGORYCZNY ZAKAZ WPROWADZANIA PSÓW!". Rzezimieszek otworzył drzwi i puścił pozostałych przodem, samemu wchodząc na końcu.

Gospoda nie różniła się od innych tego typu przybytków - w powietrzu unosiły się zmieszane ze sobą zapachy tytoniu, alkoholu i doprawianych mocnymi przyprawami potraw. Rzędy długich stołów i ław poustawiane były pod nisko zawieszonym sufitem, a nieliczne alkierze oferujące odrobinę prywatności były już zajęte. W ogóle tego wieczora właściciel nie mógł narzekać na brak roboty - goście pili i dobrze się bawili, niemal nie zwracając uwagi na to, że w środku pojawił się ktoś nowy. Zajeliście pierwszą wolną ławę nieopodal kilku chlejących awanturników, a Asleif poszedł rozmówić się z niejakim Foucardem, o którym wspomniał wam wcześniej. Przy okazji zamówiliście posiłek i grzane wino dla siebie i wieśniaków za znalezione w świątynce pieniądze. Stratni nie byliście.

Ruzając na zaplecze, przywitałeś się skinieniem głowy z Phillipe'em, który dzisiaj pełnił rolę oberżysty, z dwoma młodymi służkami, Marie i Sophie (ta druga nawet się chyba w tobie podkochiwała, przynajmniej tak słyszałeś od tej pierwszej) i mijając szynkwas zniknąłeś na zapleczu. Minąłeś kuchnię, w której tłusty Gonalons uwijał się nad potrawami wraz ze swoimi parobkami i wszedłeś do pokoju przerobionego na biuro.

Foucarda zastałeś przy wielkim, dębowym biurku razem ze swoją matką - oboje pochylali się nad jakimiś papierami, ale gdy tylko cię ujrzeli, rozpromienili się, a praca zeszła na dalszy plan. Wyjaśniłeś szybko powód swojej wizyty, a Francois zapewnił, że pokoje dla was i wieśniaków się znajdą i ściągnie za nich jedynie po kilka pensów, skoro są w potrzebie. Ruszając, by przekazać towarzyszom dobrą nowinę, Foucard zatrzymał cię jeszcze na moment.
- Za jakieś cztery, pięć dni będę miał dla ciebie zlecenie. Dobrze płatne i trochę pomieszamy szyki szlachetkom. Ale to pogadamy, jak już twoja głowa nie będzie zajęta obecnymi sprawami z tymi mutantami. - Skinął mu głową.
- Przyjdź później mnie odwiedzić, dawno nie rozmawialiśmy, synu. - Nicole uśmiechnęła się ciepło. Po matczynemu.
Odwzajemniłeś uśmiech i ruszyłeś do głównej sali.

Gulasz z królika i ślimaków, do tego wciąż chrupiący chleb i grzane wino - posiłek nie dość, że obłędnie pachnący, to jeszcze godzien podniebień zasiadających przy stole rycerzy. Ledwo podano do stołu, a wieśniacy rzucili się na potrawę niczym wygłodniałe zwierzęta, siorbiąc i mlaszcząc. Asleif wrócił z zaplecza niedługo później, przekazując pozostałym wiadomość o tym, że będą mieć gdzie nocować. Wszystko układało się dobrze, jak zwykle jednak w takich sytuacjach, musi stać się coś, co popsuje przyjemną atmosferę. I to coś znalazło się przy stoliku obok. Już wcześniej wielki, rudowłosy wojownik poznaczony na twarzy bliznami, łypał spode łba w waszym kierunku, aż w końcu wstał, podszedł do miejsca, w którym jedli wieśniacy i zamachnął się ręką, zrzucając stojące przed nimi misy z jedzeniem na podłogę.
- Nie będą te kurwy żreć w mojej obecności! - Zagrzmiał zachrypłym głosem. - Wypierdalać do chlewa, tam wasze miejsce!

W sali nastała pełna oczekiwania cisza, gdy goście zwrócili na niego swoje spojrzenia.
- Zostaw, Heinz, za dużo żeś już wypił dzisiaj. Nie widzisz, że szlachta obok siedzi? Usadź dupę i nie zaczepiaj ludzi. - Próbował przemówić kompanowi do rozsądku jego brodaty towarzysz.
- Nie wpierdalaj się, Johann, jak ja mówię. Nie będą świnie przy stole jadły! - Znów warknął w stronę wieśniaków i splunął najbliższemu prosto w twarz. Mimo to, chłopi z Serrac siedzieli potulnie, znosząc obelgi.
Wyglądało jednak na to, że to tylko pretekst do bitki, bowiem Friga, Louis i Asleif dostrzegli, jak trzej kolejni, srogo napici towarzysze rudego siedzący przy stoliku i nie odzywający się do tej pory, zakładają kastety na palce.

Rozróba wisiała w powietrzu.

Frigę zaskoczył napis przy wejściu. Mieszkańcy Bretoni musieli być powszechnie piśmienni, albo po prostu trafili do takiej dzielnicy. Musiała dopytać się o znaczenie liter, gdyż nie potrafiła czytać. Zaciekawiło ją jaka kryła się za tym historia, że aż ktoś poczuł się zmuszony pouczyć innych czerwonymi wołami.


Już w środku zastała ich przyjemna atmosfera. Gdyby nie Odo z ekipą, można by spróbować rozkręcić niezłą popijawę; klienteli nie brakowało, a może po znajomości nawet by im trunku nie rozcieńczali. Trzeba jednak było zadowolić się skromniejszym posiłkiem... czy na pewno takim skromnym?

Potrawa wyglądała wyśmienicie. Świeża, aromatyczna, palce lizać. Apetytu trochę odbierali chłopi z Serrac, ale nie było co im się dziwić: sama wpieprzałaby bez zahamowania, gdyby była tak głodna, jak oni.

***

Po prostu musiał znaleźć się taki, co rozpieprzy klimat. Widać było, że osiłek szuka guza, więc można było go po prostu zignorować lub ostatecznie zmienić lokal, jednak zwalając jedzenie na ziemię przechlapał sobie. Zanim któryś z rycerzy będzie zmuszony splamić swój status rozmową z bydłem, Friga wstała i wypaliła w stronę rudego co tylko przyszło jej na język.

— Nie widziałeś napisu przy wejściu, szczeniaku? Kategoryczny zakaz wprowadzania psów, podkul ogonek i zabierz swoich przydupasów, jeżeli coś ci się nie podoba, tępy chuju.

Starannie użyła tylu obelg, ile była w stanie zmieścić w tym krótkim zdaniu. Odniosła się do wieku i dojrzałości, męskości, poczucia własnej wartości, a gdyby to wszystko było zbyt trudne do zrozumienia, zwieńczyła tępym chujem.

Weszli wreszcie do gospody gdzie było sucho. Widać tędy woda morska nie przeszła. Atmosfera przyjemna i dość wesoła ogarnęła łowcę.
- No to usiądźmy i zjedzmy coś.- Wskazał na stół przy oknie. Liczył na to, że zapachy chłopów mają szansę ulotnić się razem z ciepłym powietrzem ze środka. Usiedli i zamówili jadło.

W końcu wrócił Asleif wrócił z nowinami.
- No Odo. Będziecie mieli wreszcie normalne warunki na sen.- Uśmiechnął się do chłopa i położył cztery ecu na stole.
- Tu jest pieniądz za nasz nocleg i jadło. Was niedoszły oprawca funduje.- Zażartował dość niefortunnie, ale już nie miał kto się śmiać lub boczyć bo obok już stał rudowłosy woj.

Louis nie zdążył zareagować kiedy to krasnoludy wyskoczyły z chętką na bójkę. Coriolis od lat widział podobne traktowanie chłopów. Sam nawet wielokrotnie to doświadczył. Nie podobało mu się, ale czy warte to było walki?
Nie było co rozważać bo towarzysze rudowłosego szykowali się na bójkę a i krasnoludy już odpowiedziały na zaczepkę. No to mamy rozróbę.
Louis machnął na chłopów by zmiatali na górę do pokoi. Nie byli wstanie chodzić a co dopiero brać udział w walce.