Asderuki

Tallana patrzyła z niechęcią na pajacującego kościotrupa. To przestało być straszne, a zwyczajnie obrzydliwe. Prezentacja się udała i trup został już tylko kupką popiołu.

- Kto co tam ma, może użyć jako podpórki. Kolce są długie, ale da radę jakoś owinąć łańcuch, albo przyłożyć łom, lub co. Od ostrego osłoni, ale ciepło to inna sprawa. W końcu dotrze. Ten tam - elfka wskazała bezceremonialnie palcem na kulawego elfa. - On ani nie da rady pchać, ani nie przebiegnie tego. Podejrzewam też, że reszta również nie kwapi się aby pchać to ustrojstwo? Zapraszam chętnych, a reszta może sprawdzać jak szybko trzeba będzie tym ustrojstwem kręcić. No chyba, że macie lepsze pomysły?

 

Jaracz

Av'Ren'Hin spojrzał po wszystkich doszukując się cienia inteligencji w obliczu nowej zagadki. Słowa Tallany sprawiły, że na dłużej zawiesił na niej wzrok, nie odezwał się jednak ani słowem by sprostować jej opinię. Może i kulał, ale nie oznaczało to, że nie może ruszyć mechanizmu.

Jego jedyną odpowiedzią był słaby uśmiech i kucnięcie przy podstawie kołowrotu. Zaczął badać jak urządzenie jest osadzone w ziemi.

- Pomijając kolce i podgrzewanie prętów... to wygląda jak kabestan kotwiczny na ludzkich statkach - powiedział na głos. - To co mnie zaś zastanawia, to to czego nie widać, bo jest przesłonięte przez otwarte na oścież drzwi... Myślicie, że moglibyście podnieść ten mechanizm?

Sam się zastanawiał, czy w istocie gospodarz ponownie, intencjonalnie nie wyjawił wszystkiego, czy też wręcz przeciwnie - tym razem odkrył wszystkie karty, by zaspokoić swą perwersyjną ciekawość.

Chociaż nie chciał rozważać tej opcji, mimowolnie myślał o tym kto okaże się na tyle odważny lub głupi, by pozostać przy kabestanie.

 

Stalowy

Drugi z elfów podszedł do kołowrotu i przyklęknął przy nim. Obejrzał fachowym okiem mechanizm, ale ku jego rozczarowaniu nie był on czymś co zdołałby rozbroić mając nawet czas i narzędzia.

- Nie jestem w stanie określić na jakiej zasadzie to działa. Będziemy musieli zagrać w tą chorą grę. - wyszeptał.

Nie mówiąc nic więcej zdarł rękawy swojej koszuli i owinął je na obu końcach łomu. Chwycił za owinięte części i naparł łomem na jedno z metalowych żeber.

 

Avitto

 

Morel

Leśnik wszedł, a raczej został wprowadzony do sali. Cały czas nie mógł pozbierać myśli. Nie próbował nawet rozwikłać zagadki z kołowrotem, Nie miał na to siły, a zresztą skoro raz już ich gospodarz nie dotrzymał obietnicy zalania poprzedniej sali ogniem, to i tym razem mógł zrobić cokolwiek. Choćby ich wszystkich zabić tu i teraz.
Wiele myśli kłębiło się w jego głowie. Stanął pod ścianą chowając twarz w dłoniach zadając sobie pytanie - dlaczego?
Gdy inni szukali sposobu by przeżyć on pogrążał się w zadumie nad sensem swojego życia.
W pewnej chwili wymamrotał w dłonie - Czy to moja kara? Czy szansa na odkupienie? - wyprostował się i powiedział na głos - Czy to moje odkupienie?
Nie otrzymał odpowiedzi, a jedynie pytające spojrzenia towarzyszy. Musieli pomyśleć, że po prostu oszalał, ale to nie miało już znaczenia.
Otrzymał nowy zastrzyk sił i powróciła jego naturalna energiczność. Przyjrzał się mechanizmowi, ocenił długość korytarza, podniósł upuszczony przez Baslera łańcuch i owinął wokół dłoni.
- Dobra, nie wiem, czy dam radę sam utrzymać tempo, ale zrobię, co w mojej mocy. Reszta może iść przede mną - oznajmił starając się być odebranym możliwie poważnie, a nie jak obłąkany skazaniec.

 

Asderuki

Elfka zmemlała coś pod nosem. Wywróciła oczami i westchnęła ciężko jakby była zniecierpliwiona.

- Nie pierdol, bo mi rzygać się chce. Może jesteś silny, ale na pewno nie szybki. Mam większą szansę to przebiec niż ty - Tallana zastanawiała się po jakiego grzyba coś takiego proponuje. Może podświadomie chciała zaimponować ich oprawcy? Może dostałaby za to więcej punktów? To nie było logiczne, ale tak jej podpowiadało doświadczenie. Skrzywione i dostosowane do wymogów Pana. W końcu skoro mieli być "lepsi" to poświęcenie powinno być bardziej cenione. Tak. Zdecydowanie tak. Czy może umrzeć? No cóż, będzie musiała zrobić wszystko aby tego uniknąć. Przecież chciała spotkać znów brata. Jej ukochanego brata...

- Bsler idzie pierwszy, a potem możecie sobie wybierać kolejność. Ja idę na koniec. Jakoś mi się wydaje, że będę w stanie to przebiec.

 

Morel

No tego to się nie spodziewał. Jeszcze przyjdzie się wykłócać o to kto kopnie w kalendarz, żeby spróbować ocalić zupełnie obce sobie osoby. Problem w tym, że butna elfka zdawała się być osobą, która z natury nie znosiła sprzeciwu i polemika z nią byłaby zwykłą stratą czasu, to też nie zamierzał jej nawet podejmować. Zamknął się po prostu, jak kazała.
Bez słowa wetknął młotek w portki, zdjął koszulę, skręcił ją zataczając ręką kilka coraz mniejszych kręgów w powietrzu i owinął wokół dłoni.
- Nie traćmy w takim razie czasu - powiedział w końcu podchodząc do mechanizmu. Zabezpieczoną materiałem rękę owinął dodatkowo łańcuchem. Ciasno i mocno, by ten nie ześlizgnął się przypadkiem.
- Materiał powinien zabezpieczyć dłoń przed ciepłem, a łańcuch przed kolcami - dodał przykładając owiniętą dłoń do koła i wykonując kilka próbnych pchnięć.

 

valtharys

Rozmowy pomiędzy uczestnikami tej śmiertelnej gry czasami przypominały dysputy filozofów. Zapewne ten, kto ich obserwował czerpał wiele przyjemności z obecnej sytuacji, i czekał z niecierpliwością aż słowa zamienią się w czyn. Czekać wiele nie musiał, bowiem Tosse postanowił jako pierwszy zawierzyć swoje życie w ręce towarzyszy.

Osłonięte dłonie łańcuchami, szmatami czy za pomocą innych narzędzi naparły na stalowe pręty, co pozwoliło na osłonięcie przed kolcami. Sama maszyna poruszała się topornie, i trzeba było włożyć sporo wysiłku by nie spowolnić kręcenia. W końcu tempo zostało nadane i można było usłyszeć różne dziwne dźwięki, które wydobywały się z kotytarza, a właściwie zza ścian, czy spod kafelków. Basler wiedział, czuł że, musi się puścić pędem bo nie wiadomo było ile wytrzymają towarzysze. Pierwsze metry pokazały że, pułapki zostały unieruchomione…

Pierwszym który odpadł był Maximillian. Poślizgnął się podczas pchania, przez co drużyna musiała włożyć jeszcze więcej wysiłku. Pręty z czasem się nagrzewały, choć dla Sor’Kane który napierał łomem, nie stanowiły one takiego problemu. Jednak dla Av’Ren’Hina jak i Tallany gorąco okazało się nie do wytrzymania. W tej sytuacji tylko Leśnik i Błysk pchali, utrzymując pułapki w stanie spoczynku. Gorąco stawało się jednak coraz bardziej nieznośne, i tempo pchających spadło…i usłyszeli kliknięcie.

Basler biegł pędem. Grubas nawet nie wiedział że, może być tak szybki. Zostało może niespełna dziesięć metrów, gdy następując na kafelek usłyszał kliknięcie. Dźwięk wydobył się zza ściany, i nim Tosse zdołał cokolwiek zrobić ze ścian coś wytrysnęło, oblewając go.

Krzyk. Ból sprawił że, dla Sor’Kane i Leśnika był to sygnał że, muszą jeszcze mocniej pchać. Naparli całym swoim ciężarem, tak by tempo ich pchania nie spadło.

Basler czuł jak jego skóra płonie. Jak coś topi ją, wypala a to co było kiedyś skórą twardą, zaczyna jakby spływać. Nogi mężczyzny same zaczęły go prowadzić ku końcowej ścieżce, a gdy kątem oka zobaczył że, przeszedł korytarz padł na ziemię. Nie krzyczał. Nie miał jak. Ból sparaliżował jego mięśnie i zdolność logicznego pojmowania. Skóra na dłoniach była popękana, odchodziła płatami a każdy ruch palcem, sprawiał że całe jego ciało cierpiało. Podniósł głowę by spojrzeć na towarzyszy. Chciał pokazać im że, przeszedł. Że udało mu się. Ci mogli jednak zobaczyć, to czego on nie widział. Kwas, lub to co go opryskało idealnie wżarło się w jego twarz.


Teraz nadchodziła ich kolej. Co tam jeszcze mogło ich czekać. Śmierć, życie a może trwałe kalectwo. Najgorsze było to że, ich życie zależało od innych a nie od ich samych. Który z nich będzie kolejnym śmiałkiem. Który z nich odda swe życie w ręce innych.

 

__________________
Dzięki za 7 lat wspólnej zabawy:-)

Stalowy

- Następny! - po raz pierwszy ciemnowłosy elf podniósł głos w tym towarzystwie.

Nie przestawał pchać przeklętego koła. Zbyt dużo sił będą musieli zmarnować na ponowne jego rozkręcenie, jeżeli teraz się zatrzymają.

 

Avitto