- Wydarzeniach z okresu rządów cesarzowej Margritty, mówicie? - nie wytrzymał w końcu Gerhardt. Dziwił się, że tylko Elmera zainteresował powód, dla którego profesor zjawił się w okolicy. - Nie macie kroniki jakiejś, ksiąg opactwa, albo też czegoś, sam nie wiem, podobnego. Miejsca, w którym moglibyśmy sprawdzić, chociaż pobieżnie, dlaczego w ogóle nasza zguba się tu zjawiła?

Stłumił rękawem potężne kichnięcie. W powietrzu unosiły się prawdziwe chmury z kurzu, poruszone pobieżnym przemeblowaniem dokonanym przez zakonnika. Wyciągnął z kieszeni chustkę i schował w niej twarz.

Słysząc tyle pytań, brat Emil uśmiechnął się, prezentując braki w uzębieniu. Był w swoim żywiole. - Szczurami nie mamy się co kłopotać. Sprawę załatwia za nas kocur Czarcioch i jego potomstwo. Dziękuję bardzo za propozycję. Wracając zaś do profesora, on sam nie wyglądał na typ poszukiwacza przygód. Był raczej z gatunku tych, co całe życie spędzają z nosem w księgach. Już to dobrze nie wróżyło. Jego pomagierzy, a było to trzech osiłków, pełnili rolę tragarzy. Ci z kolei sprawiali wrażenie, że znają się na podróżowaniu i nie straszne im przebywanie w głuszy. Nie byli stąd. Przybyli wraz z Liessingiem z Pfeildorfu. Prowadziłem rozmowy z profesorem i doskonale wiem, czego dotyczyły jego studia. Chciał sprawdzić, czy w głębi lasu znajdują się jakieś dawno opuszczone siedliska ludzkie. Opuszczone właśnie w okresie panowania Cesarzowej Magritty z Nuln i następującej później Wojny Magów, pod koniec dwudziestego stulecia. Profesor powiedział mi, że nie ma wielu dokumentów, kronik i zapisków z tamtego okresu i on ma zamiar szukać takowych. Pierwszym jego celem była miejscowość Dergenhof, położona w górnym biegu rzeki Jagen. Wspominał, że wiodła tam droga z Eppiswaldu i że była tam świątynia Sigmara. Oczywiście nikt nie wie, co pozostało z owej osady i jej podobnych, gdyż pięćset lat temu Lektor Gottfried von Mauchen, pierwszy z włądców Enklawy Eppiswaldzkiej wprowadził edykt zabraniający przekraczania drogi znanej obecnie jako Drwalski Trakt. I tak naprawdę profesor Liessing był pierwszą osobą, której oficjalnie pozwolono na wkroczenie do zamkniętej części. Lektor von Mauchen zanim został Lektorem, był Templariuszem Sigmara i ponoć miał swój udział w rozbiciu jakiegoś zakazanego kultu. Już jako Lektor planował budowę opactwa i przeznaczył na ten cel spore środki, jednak nim podjął pierwsze kroki, upomniał się o niego Morr. Bogowie czuwajcie nad jego duchem. Dopiero jego syn, Arnold rozpoczął budowę i to jemu zawdzięczamy nasze miejsce kultu. Jak więc widzicie, nasze kroniki, roczniki i zapisy raczej nie będą obejmowały interesującego was okresu. Zresztą profesor przejrzał bibliotekę podczas pobytu tutaj i z rozczarowaniem stwierdził, że nie zawiera nic ciekawego na temat owych miejsc i wydarzeń - odchrząknął i kontynuował. - Z tamtej części lasu nikt nie powraca, bo i nikt się tam nie zapuszcza. Nikt o zdrowych zmysłach. Kapitan i jego ludzie ze Straży Lektorskiej są odpowiedzialni za dopilnowanie, aby edykt był przestrzegany. Oczywiście kilka czy też kilkanaście osób na przestrzeni owych pięciuset lat złamało zakaz, ale nikt z nich nie był więcej widziany, co powoduje, że nie ma wielu chętnych do zapuszczenia się wgłąb zakazanego terytorium.

- Jeśli coś jeszcze chcecie wiedzieć, to pytajcie - zakończył. - Poproście Weilla, to zaprowadzi was do Opata. Może wygospodaruje chwilę, by się z wami zapoznać. Spytajcie też Weilla o tą starą drogę do Dergenhofu, powinien wiedzieć gdzie jej szukać. I pamiętajcie, Sigmar jedynie wie, jakie bestie czają się w mroku między drzewami, więc bądźcie czujni.

- Ach, jeszcze jedno. Nie poprosiłem o to profesora, więc nie liczyłem nawet na to, że pojawi się tu po powrocie z lasu, stąd brak zainteresowania jego nieobecnością. Gdybyście byli tak dobrzy i w drodze powrotnej zaglądnęli do mnie. Zawsze byłem wielce ciekaw co znajduje się w tamtej części lasu i chętnie spiszę wasze opowieści.

Gerhardt nie miał ochoty iść samemu do opata, kiedy wszyscy pozostali powoli ruszali do bram opactwa, więc niezależnie od swoich chęci pogawędzenia z przeorem, zmuszony był do powrotu z resztą. Samemu wędrować nie chciał. Starczy mu ryzykowania w zbliżającej się wyprawie, nie musi korcić losu. Jeszcze ktoś go pałką zdzieli i tak się ta jego niezbyt na razie romantyczna przygoda skończy.Zastanawiał się, cóż takiego może kryć się w tym tajemniczym lesie. Charakter szlachcica sugerował mu wszelkie tajemnicze zmory, o których nasłuchać mógł się podczas wagabundzkich podróży po wissenlandzkich i sudenlandzkich drogach oraz przydrożnych oberżach. W głębi duszy jednak był rozsądny, a trzeźwe myślenie skłaniało do bardziej przyziemnych refleksji. Tych jednak nie miał na tyle, by wypełnić nimi sobie rozmyślania przez całą drogę powrotną do Eppiswaldu, z konieczności więc skończyło się tak, że zanim ujrzeli strzechy wioskowych chałup, wrócił do przypominania sobie w głowie różnorakich baśni.

Kiedy wrócili do karczmy miał ochotę wychylić kilka kolejek czegoś mocniejszego. Sigmarze uchowaj, ale może nie mieć kolejnej okazji. Zamiast tego, raz dla odmiany poszedł po rozum do głowy i rozpoczął skrupulatne przygotowania do wyprawy. Wyjął z kieszeni kawałek złożonego pergaminu, na którym wynotowywał mozolnie wszystkie informacje, które uznał za istotne. W opactwie dołączyła do nich opowieść zakonnika. Teraz przygotował sobie na nim krótką listę rzeczy, które uznał za potrzebne. Był całkiem nieźle przygotowany i bez tego - nawet jak jest się wysoko urodzonym wyłudzaczem, to trzeba być dobrze przygotowanym do drogi. Zerknął więc na wypisane jedne pod drugim przedmioty: parę garści mąki, bo to zawsze woreczek z zawartością, którą można komuś w oczy sypnąć, do tego parę kawałków węgla, żeby mieć w przyszłości czym notatki robić oraz suchy prowiant na dwa, może trzy dni, bo tak to tylko kanapki z szynką i musztardą posiadał. Na rzuconą przez Moritza propozycję zakupu muła zareagował z umiarkowanym entuzjazmem. Z jednej strony mniej do dźwigania, ale bydle zawsze może się spłoszyć i ponieść większość ich ruchomego majątku w siną dal. Stutzer nie zamierzał ryzykować. Upewniwszy się, że wszystko jest gotowe, zamierzał napić się co nieco ze starym żeglarzem - nie za dużo, jeśli bogowie dadzą wstrzemięźliwości.