Zasnęła niemal od razu, gdy tylko położyła się do łóżka, jednak nie było jej dane przespać całej nocy. Z mocnego snu wyrwały ją jakieś hałasy dochodzące z dołu. Z ulicy? Przez chwilę nasłuchiwała, wstrzymując oddech, a gdy rozległy się okrzyki chłopów, zerwała się migiem z łóżka, odziała na szybko i z łukiem w w dłoni oraz kołczanem strzał wybiegła na korytarz, gdzie spotkała się z Jednookim. Towarzyszy wyglądał na zaskoczonego, zatem oboje zbiegli na dół, a tam karczmarka wyjaśniła, co się wydarzyło. Skaveni. Znowu.

Ulrika przełknęła ślinę, nakładając strzałę na cięciwę. Gdy tylko Johanna otworzyła drzwi, łuczniczka wyskoczyła na zewnątrz i aż oniemiała, widząc regularną bitwę między chłopami, a szczuroludźmi. Jeden ze stworów ciskał czymś wybuchowym, zatem kobieta nie zastanawiała się długo, tylko uniosła łuk i wycelowała.

Noc nie ułatwiała jej zadania, ale przynajmniej miała jakiekolwiek źródło światła, by móc spróbować wspomóc kompanów. Zamierzała zdjąć najpierw tego szczurzego bombardiera, a następnie walić do pozostałych skavenów, jednocześnie uważając, żeby nie trafić któregoś z towarzyszy, albo wieśniaków. Nie zbliżała się do epicentrum walki, gdyż w walce dystansowej była najgroźniejsza. Skupiona, odcięta od bitewnego wrzasku, posyłała pocisk za pociskiem.

"Sigmarze, prowadź moje strzały", pomyślała przelotnie.

02, 40, 14

Wir walki pochłonął was całkowicie. To był dosłownie moment. Moment, w którym ważyły się dalsze losy najechanej przez skavenów wsi. Esmer pobiegł za Kesslerem, który zniknął mu po lewej między potworami i zaatakował, przebijając się przez zasłonę szczuroczłeka i wgryzając się w wątłe, włochate ramię. Ogon stwora owinął się nagle wokół nogi szlachcica, próbując go przewrócić. Esmer rąbnął głowicą miecza w miejsce za uchem skavena. Stwór upadł naprzód, ale zdążył uderzyć nożem, zmuszając mężczyznę do odskoczenia. W tym momencie Esmer przebił próbującego się podnieść skavena. Krew buchnęła pianą z pyska umierającego nikczemnika. Nie czekając, związał się walką z kolejnym nadchodzącym przeciwnikiem.

Oskar wpadł między skavenów nieopodal walczącego Esmera i oszczędnymi ruchami zaczął się przez nich przebijać. Jednego ze szczuroludzi rąbnął w szyję, a fontanna ciemnej krwi obryzgała mu ramię. Kolejnemu pogruchotał bark i zostawił kwilącego na pastwę wieśniaków lub któregoś z towarzyszy. Następnego trafił w prawy bok i nie dobijając, ruszył dalej. Co jakiś czas musiał odskakiwać przed ostrzami szczuroludzi i wieśniakami, którzy wchodzili mu w drogę.

Dimitri w tym czasie wypuścił strzałę, celując do skaveńskiego grenadiera. Pocisk przeciął ze świstem powietrze i trafił prosto w szczurzy pysk przeciwnika. Tamten aż został poderwany impetem uderzenia i wypuścił z dłoni gotowy do rzucenia wybuchowy pojemnik. Moment później nastąpiła eksplozja która pochłonęła grenadiera i zabiła przynajmniej trzech szczuroludzi na tyłach kolumny. Kozak musiał być zadowolony z tego, jak rozwinęła się sytuacja. Kolejna posłana strzała odnalazła adresata, jednak tym razem zraniła szczuroczłeka w ramię. Na więcej Sapieha nie miał już czasu, gdyż w jego stronę biegło dwóch skavenów. Chwycił więc za topór, stając do walki.

Wypadający z karczmy Jednooki i Ulrika również nie zamierzali biernie uczestniczyć w potyczce. Podczas gdy przepatrywacz zniknął w bitewnym kotle, rozdając ciosy na lewo i prawo, łuczniczka poczęła posyłać swe strzały w stronę szczuroludzi, którzy mogli bezpośrednio zagrażać chłopom bądź jej kompanom. Pierwszy z pocisków położył skavena zasadzającego się od tyłu na Oskara, drugi trafił wychudłego szczuroczłeka w pierś, przez co Otto jednym wprawnym ruchem zakończył jego żywot, a trzecia zgasiła jednego ze szczurów zbliżających się do Dimitriego.

Szala zwycięstwa szybko przechyliła się an stronę mieszkańców wioski, a szczuroludzie aż tak głupi nie byli. Widząc, jakie ponieśli straty, wzięli odwrót, wrzeszcząc i piszcząc. Chwilę później już ich w wiosce nie było. Kilku rozochoconych takim obrotem spraw chłopów chciało rzucić się za nimi, jednak Kessler uniósł pokrwawione ostrze miecza i krzyknął chropowatym, ciężkim głosem.
- Nie gonić tych ścierwojadów! Jeszcze tego brakuje, żeby się teraz włóczyć za nimi po ciemnym lesie! Dostali nauczkę!
- Ale... ale jak wrócom? - Zapytał jeden z zakrwawionych wieśniaków. Nie była to jego krew.
- To będziemy przygotowani. Tak jak ostatnio, kiedy rozbiliśmy ich oddział. Pewnie śmierdziele wrócili się zemścić za braci. Trochę im nie wyszło. Trza nam naszych pochować i pozbyć się zwłok tych skurwieli. - Zarządził Kessler, po czym podszedł do was. - Dobrze się spisaliście, bez was byłoby ciężko. Dziękuję. Idźcie odpocząć, jutro czeka nas ciężki dzień, a tu i tak zrobiliście więcej, niż żem się spodziewał.

Dopiero teraz, gdy wrzawa nieco opadła, dostrzegliście, że nie ma z wami Grzecznego. Przeczuwając najgorsze, rozejrzeliście się po pobojowisku, przyświecając sobie jedną z pochodni. Znaleźliście go nieopodal chaty naprzeciw gospody. Leżał z szeroko rozrzuconymi rękoma i nogami, a jego gardło znaczyła szeroka, otwarta rana w której krew powoli zaczęła krzepnąć. Wciąż otwarte oczy oprycha wpatrywały się gdzieś poza horyzont, a oprócz rany na szyi miał kilka krwawych bruzd na piersi. Tym razem szczęście mu nie dopisało.
- Pochowamy go z rana z naszymi. On już w lepszym świecie - powiedział Otto Kessler, próbując dodać wam otuchy, a potem odszedł, by wspomóc chłopów przy przenoszeniu zwłok swoich bliskich i przyjaciół.

Chciała odprawić na tamten świat grenadiera, ale Dymitri zdążył się nim zająć przed nią. I nie tylko nim, bo przy okazji pozbył się dodatkowo kilku szczurowatych. Ulrika na ułamek sekundy aż uśmiechnęła się na ten widok, a następnie skupiła się, posyłając strzały w przeciwników. Tu jedna, tam druga, trzecia w zbliżającego się do Sapiehy skavena. Szło gładko, a i wyglądało na to, że odzyskali kontrolę nad sytuacją. Skaveni w końcu zrejterowali z pola walki, a Hertz nawet się nie zdążyła rozgrzać. Zimne podmuchy nocnego wiatru sprawiały, że mimowolnie się trzęsła i rozmasowywała ramiona, gdy walka dobiegła końca.

- Dobra robota z tym szczurowatym bomberem. Masz świetne oko - powiedziała, uśmiechając się, gdy Dimitri ją mijał.
Na podziękowania Kesslera skinęła tylko głową i ziewnęła przeciągle. Pomimo skoku adrenaliny, wciąż nie czuła się dobudzona i właściwie marzyła tylko o tym, by wrócić do łóżka. Może i wychowała się w twardych warunkach Nordlandu, ale spać lubiła chyba bardziej, niż niedźwiedź zimową porą.

I wtedy zorientowali się, że Grzeczny do nich nie dołączył, a krótkie poszukiwania odkryły jego martwe ciało. Ulrika skrzywiła się, widząc rozpłatane gardło mężczyzny i pokręciła głową. W sumie nie wiedziała, co sama czuje. Na pewno nie tęsknotę, ani smutek, bo i nie poznała go na tyle dobrze, by takie uczucia odczuwać. Raczej zaskoczenie i chyba ubolewanie, że skończył w takiej norze. W taki sposób. Może i był obleśny, niewychowany i paskudny, ale miał przecież jakieś cele w życiu. Może nawet rodzinę.

Przez chwilę postawiła się na jego miejscu, widząc towarzyszy nad własnym ciałem. Nie chciałaby tak umrzeć. Nie z ręki szczuroludzi, w tak bezsensowny sposób. Palce jej zgrabiały z zimna, musiała wrócić do środka. Przespać się, zyskać świeże spojrzenie na to wszystko.
- Będę u siebie, gdybyście jeszcze mnie do czegoś potrzebowali - powiedziała do towarzyszy i ruszyła do karczmy, mając nadzieję, że tej nocy jednak nie będą już jej potrzebować. I że nie wydarzy się nic niespodziewanego.

Ranek nadszedł pochmurny a wasze nastroje niewiele różniły się od pogody za oknem, mimo odniesionego minionej nocy zwycięstwa. Nie wszyscy odbierali śmierć Grzecznego tak samo, bo i nie wszyscy podróżowali z nim od początku, ale wszyscy mieli w głowach jedno - ulotność życia. Dziś jesteś, jutro może cię nie być. Czysta brudna prawda.

Już od świtu chłopi razem z Oskarem kopali groby na niewielkim cmentarzyku przylegającym do Steinreichu. W sumie poległo siedmiu chłopów, no i Grzeczny. Ciała złożono do mogił tuż przed śniadaniem, a Otto Kessler odprawił ich krótką modlitwą na ostatnią drogę. Truchła skavenów rzucono na jeden stos i spalono na polanie kilkadziesiąt metrów od mieściny, jakby chciano pokazać tym, co jeszcze czaili się w lasach, że ludzie z sioła z nikim nie będą się patyczkować.

Plany Esmera odnośnie namówienia chłopów, by opuścili wioskę spełzły na niczym. Wioskowi byli uparci, a ich pewność siebie podbudowało dodatkowo nocne zwycięstwo nad skavenami. Twierdzili, że poradzą sobie przy kolejnym ataku, tylko nie brali pod uwagę, że wtedy ani was, ani Kesslera nie będzie już w Steinreichu. Rozmowa z nimi była jednak bezcelowa i szlachcic w końcu odpuścił, gdyż krótkowzroczność ich myślenia przesłoniła im fakty.

Po sytym śniadaniu Otto zarządził wymarsz. Początkowo mężczyzna miał wziąć ze sobą kilku swoich najlepszych ludzi, ale odpuścił, mając na uwadze kolejne ataki na wioskę. Wyruszyliście więc w szóstkę, dżdżystym, chłodnym przedpołudniem, kierując się najapierw na tartaki Fischera, a następnie w stronę zamku Berkav.

Jak można się było spodziewać, w tartaku przywitała was grobowa cisza, a szybki rekonesans z bronią w gotowości pozwolił odnaleźć ciała zaledwie trzech pracowników. Były paskudnie okaleczone i wyglądało na to, że po śmierci jakieś dzikie zwierzęta urządziły sobie na tych nieszczęśnikach ucztę. Kessler kręcił głową z zasępieniem na twarzy.
- Znałem tego tutaj od małego fircyka. Dobry był chłopak - powiedział, wskazując na zmasakrowane ciało leżącego pod ścianą blondyna.

W składzie tarcicy i hali tartacznej natrafiliście ponadto na zaschnięte plamy krwi. Niektóre tworzyły szerokie kleksy, inne znaczyły obszar aż do ściany lasu, jakby ci biedacy zostali po prostu zaciągnięci między drzewa. Nie było czasu teraz tego sprawdzać, zwłaszcza, że wiedzieliście, że nikogo żywego już tu nie znajdziecie. Po krótkim postoju, w ciężkich nastrojach ruszyliście w dalszą drogę, trzymając się jednej z odnóg rzeki Talabek.

W okolice zamku dotarliście krótko popołudniu, gdy rozciągające się na całym obszarze niskie, ciężkie chmury zwiastowały potężną ulewą. Berkav nie było wielką budowlą, ba, można było powiedzieć, że to raczej zameczek, niż pełnoprawny zamek z czterometrowym murem otaczającym cały kompleks. Stojący na delikatnym wzniesieniu, przyglądał się okolicznym lasom i polom. Ruszając w jego kierunku, Ulrika i Dimitri nagle zatrzymali was gestem dłoni, w jedno tempo.
- Patrzcie - powiedział kozak.

Przyczajeni w gęstych krzakach dostrzegliście w końcu kilka kształtów, które poruszały się z wolna wydeptaną ścieżką wokół zamku. Już z daleka ujrzeliście potężne postury, kozie łby osadzone na szerokich szyjach i broń; siekiery, miecze, oszczepy. Szóstka gorów patrolowała tę okolicę, a gdy tylko przeszli, niedostrzegłszy was, z drugiej strony wyszła kolejna szóstka zwierzoczłeków. Obie grupy przechadzały się ruchem wahadłowym, jakby strzegły dostępu do zamku. Po co? Tego nie wiedzieliście. Trudno było to nazwać oblężeniem, jednak bardzo szybko wywnioskowaliście, że kreatury nie chciały, by ktoś przedostał się w którąkolwiek ze stron.

Nagle Otto wskazał palcem na zagajnik znajdujący się kilkaset metrów od głównej drogi.
- Wygląda na to, że tam nie pilnują. Może można by się przedrzeć po cichu, ale ja tu nie od wydawania poleceń. Jak chcecie się bić z tymi skurwielami, to pójdę za wami. - Skinął głową, szepcząc.