Najwyraźniej Etelka i Ernst zdecydowali, że warto zaryzykować. Jeżeli poddaliby się, to niechybnie trafiliby w ręce łowców czarownic, a to oznaczało długą i bolesną śmierć. Ucieczka natomiast mogła się udać. Ponadto życie bez ręki lub oka straconego w walce też było możliwe. Stos takiej możliwości nie dawał.

Zerwali się oboje na nogi. Tylko Wolfgang pozostał na górze. Axel i Lothar zbiegali po rampie, a Berni pędził z mieczem od strony przystani. Ernst z grymasem bólu na zakrwawionej twarzy, ponownie chwycił semafornika, zasłaniając się nim. Pracownik wieży krzyczał, wzywając pomocy i błagał by go nie zabijać. Etelka, nie mając za kim się schować, zaczęła biec w kierunku rzeki, chcąc ominąć Zinggera. Swoją szansę dostrzegła w sunącej wolno głównym nurtem barce.

Axel szybko ocenił sytuację. Istniała obawa, że fruwające wszędzie siekańce dosięgną zbliżających się do uciekającej wiedźmy kompanów. Z drugiej strony strzelanie do Ernsta, wciąż ukrytego za zakładnikiem, niechybnie wiązało się z poważnymi konsekwencjami dla tego ostatniego. Podniósł broń i pociągnął za spust…

Huk wystrzału poniósł się echem po rzece, natychmiast przyciągając uwagę marynarzy na barce. Śmiercionośny ładunek garłacza minął niegroźnie Lothara i Bernhardta, przelatując między nimi w kierunku biegnącej Etelki. Chyba tylko szczęściu zawdzięczała to, że śmiercionośny obłok odłamków minął ją o włos. Widząc zbliżającą się barkę, zaczęła wzywać pomocy.

Widząc rozwój wypadków, Ernst postanowił zmienić taktykę. Widział nad sobą Wolfganga gotowego czarować. Widział pędzących za Etelką Lothara i Zinggera oraz wyłaniającego się z obłoku dymu Axela. Nie wiedział, czy poświęcą życie zakładnika.

- Nie zbliżajcie się – warknął, osłonięty mężczyzną, ze sztyletem w okolicach jego gardła. – Ja pewnie i tak zginę, ale to jego będziecie mieć na sumieniu. Pewnie ma rodzinę, dzieci. Osieroci ich, nieboraczków. Chcecie tego? – mówiąc, zaczął wycofywać się ku pomostowi.

Axel miał w dużym poważaniu zakładnika i jego biedne dzieci. Mógł się tamten zatrudnić gdzie indziej, mógł nie wpuszczać gości do swej wieży. A skoro już narobił głupot, to niech teraz za to odpowiada.
Zamienił garłacz na pistolet, po czym ruszył szybko, by odciąć Ernsta od strony rzeki.

- A mówiliśmy ci, że możesz wyjść cało, zdrowo i bogatszy - powiedział. - Nie chciałeś słuchać. Ale masz jeszcze szanse ocalenia życia. Nawet w ręce łowców czarownic cię nie oddamy. Przemyśl to... Twoje życie w zamian za informacje.

Lothar i Bernhardt nie mieli zamiaru pozwolić Etelce ujść z życiem. Popędzili za uciekająca w kierunku brzegu kobietą. Pierwszy dopadł ją Zingger i z szerokiego zamachu ciął mieczem. Cios był solidny, tak jakby nie wykonywał go oddany duchowej posłudze kapłan, a zawodowy żołdak. Zraniona czarownica wrzasnęła z bólu, potknęła się i prawie upadła. Jakimś cudem zdołała ustać na nogach... Znajdujący się na barce marynarze coś krzyczeli; statek zmienił kurs i wolno zbliżał się do brzegu. Do uciekającej dobiegł Lothar. Etelka odwróciła głowę. W jej oczach dostrzegł przerażenie. W ręce trzymała jakąś buteleczkę i zamierzała w biegu pociągnąć haust. Szlachcic nie zamierzał jej na to pozwolić. Szpada nie była jednak zbyt potężną bronią. Trafił pewnie, ale zbyt słabo aby uczynić jakąś większą krzywdę kobiecie. Ot, przyszpilił ją w krągły pośladek! Herzen kwiknęła, podskoczyła i przytknęła fiolkę do ust z wyrazem tryumfu na twarzy.

Ernst nie zamierzał pertraktować. Zupełnie zignorował propozycję zbliżającego się Axela i nadal się cofał w ten sposób, aby odgradzać się od Mayera zakładnikiem. Wolfgang skupił się na sztylecie, który Ernst trzymał w ręce i z pomocą magii spróbował mu go wytrącić. Strumień Azyru owinął się wokół rąk mężczyzny, ale ten siłą woli zdołał zapanować nad swoimi palcami i sztylet pozostał przy gardle semafornika.

- Za słaby jesteś na mnie, magusie - zadrwił Ernst, a Wolfgang w odpowiedzi znów splótł magię. Posłużył się znów zaklęciem, które go raczej nie zawodziło. Wycie wiatru na moment zagłuszyło wszystko wokoło. Wszyscy trzej - Axel, Ernst i semafornik zostali ciśnięci na ziemię. Ale tylko Ernstowi udało się otrząsnąć i wykorzystując okazję, że jego przeciwnik leży na ziemi ogłuszony zerwał się do biegu. Wciąż wiejący wiatr był dla niego pomocą, wykorzystał go aby nadać sobie pędu i niemal natychmiast znalazł się na pomoście. Skoczył do wody.


Niemal natychmiast po tym, jak wypiła miksturę, Etelka Herzen wzniosła się w górę, wydostając się poza zasięg ostrzy. Jej jasne włosy rozwiewał wiatr, a suknia łopotała niczym skrzydła jakiegoś olbrzymiego ptaka. Żeglarze patrzyli oniemiali na rozgrywający się przed ich oczami spektakl, co rusz wydając ochy-achy lub wykonując chroniące ich przed czarami znaki.

Axel po raz kolejny doszedł do wniosku, że magia jest dobra, ale tylko wtedy, gdy działa na jego korzyść.
Niestety w tym przypadku okazało się, że co prawda dzięki magii semafornik uszedł z życiem, ale równocześnie uszedł Ernst. A i Etelka wydawała się korzystać z okazji, by ujść z rąk tych, co chcieli pozbawić ją życia.
Co prawda Axel wcale jej się nie dziwił, ale to nie znaczyło, że się z tego cieszył.
Miał już w dłoni pistolet, więc starannie wycelował i strzelił do wznoszącej się coraz wyżej wiedźmy.